Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kwam dan toch beledigender over dan dat waar zijn intenties hadden gelegen. Daar sprak haar gelaat al boekdelen over, zodra hij het uitgesproken had. Zijn doel om enigszins medeleven te tonen was hij voorbijgegaan en blijkbaar had hij een grens overschreden, die hij niet had mogen overstappen. Radeloos liet hij zijn ogen bij het tafelblad liggen.
"I have never said you wouldn't be a good mother." Ze trok conclusies daar waar ze ze niet trekken moest. Had zijn woordspel dan beledigingen bevat die hij niet letterlijk uitgesproken had? Hij snapte het niet.
Zijn gezichtsexpressie bleef roerloos en onbetrokken. Uit onwetendheid hoe hij het op moest lossen, toonde hij zowel geen overvloed aan emotie als dat hij niet kilte weergaf. Wanneer hij geen uitweg vinden kon klapte hij dicht; zijn gelaat was neutraal met geen hint van dat wat er in hem omging. "Look, I was not aiming for anything insulting. Sorry if you misunderstood my words," vervolgde hij, nadat haar bijtende reactie bij hem was blijven steken. "But I'll guess we'll just leave this subject for what it is. Don't worry about it." Hij brak hierbij de conversatie over haar dromen simpelweg af. Het had geen zin om erover door te blijven gaan, als dat wat hij vertelde, anders op werd gevat dan dat wat hij zeggen wilde. Ze hadden beide een te lange dag daarvoor achter de rug.
Zijn eten at hij in verdere stilte op. De onverwachts veranderde sfeer maakte dat zijn curiositeit hem verlaten had en zijn gedachten hem niet meer overrompelden met gesprekken om te starten, maar stil begon te liggen. Misschien was dat maar beter ook. Als hij wachten zou tot zij een nieuw onderwerp ter sprake zou brengen, zou hij ondermijnen dat hij zich nogmaals voorbij praatte terwijl ze hier niet voor in de bui was.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het zag er naar uit alsof ze overspoeld was met wanhoop en beduchtheid, want dat was ze ook, - domweg verdronken in haar eigen sinistere gewaarwordingen omtrent de plotselinge wending die in hun samenhang optrad. Hij was stil en at achteloos zijn bord leeg, terwijl zij in de verte tuurde en het ongemak in haar gedachtegang toeliet. De onaangename sereniteit was verstikkend. Haar onzekerheid brak haar open alsof ze een pakket was dat terstond werd opengesneden wanneer het in de handen van haar geïnteresseerde belandde. Waarom was ze zo bang om te falen wanneer hij haar vergezelde, - en waarom dacht ze meteen het ergste wanneer ze dan toch onderuitging?
Haar ogen volgden de serveerster, die in een heel andere gemoedsgesteldheid de bestellingen opnam van haar klanten. Het enthousiasme dat ze uitstraalde, vloog over op de gasten die ze met blijmoedigheid en vriendelijkheid benaderde. Als het had gekund, had Adoria onmiddellijk van stemming geruild. Dan zou ze geen poging te hoeven doen tot het aannemen van een ietwat aangenamere, ‘plezantere’ houding, - zonder dat deze onnatuurlijk, te opgezet, miskwam. God, wat is het lastig om een vervallen glorie weer te doen herleven als jij degene bent die hier de eerste stap naar toe moet zetten.
Met een minieme glimlach wendde ze zich tot hem, dan toch nog geprobeerd om de ambiance wat te emenderen. Hoe het ook zij, de eerste paar dagen konden ze maar beter bij elkaar blijven en dan was het toch verstandig om de sfeer erin te houden.
Bijna, - welhaast had ze iets in woorden tot uitdrukking gebracht, maar ze haakte op het allerlaatste moment af eens ze haar mond al een stukje had geopend. Adoria was te bang geweest dat hij onachtzaam een bars antwoord zou terugkaatsen, wat haar zodoende met een mond vol tanden achterliet. Nee, die afgang wilde ze zich besparen.
Een diepe zucht rolde over haar lippen, waarna ze de minderjarige seinde.
‘’Could we have the bill, please?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
> De lugubere sfeer waar ze in wandelden zodra de deur tot hun motelkamer werd geopend, was er een die per direct voelbaar werd. Ze hadden geen duur motel uitgekozen. Daarentegen, ze leken te zijn gestuit op een van de meest goedkope en daarmede vervallen panden die ze maar vinden konden. De houten vloer kraakte onder hun voetstappen, het meubilair zag er oud er vervallen uit en de lakens van het tweepersoonsbed lagen er verwaarloosd bij. Het zou hem niets verbazen dat, als hij zijn aandacht er wel bij had gehad, hij moeiteloos een laagje stof van het beddengoed vegen kon.
Zijn aandacht was echter geenszins gericht op alles om hem heen. Een tergende pijn begon zich voort te zetten in zijn hoofd en zijn ogen kregen steken te verduren, die hem deden voelen alsof deze door een wapen doorboord werden. Zijn zicht behield hij slechts op eigen kracht. Hij zag prima en had geen moeite om afstanden in te schatten, maar dat zijn blikveld werd omringd door een randje van vaagheid was duidelijk geworden. Het beeld dat hij opving en zag was waziger dan normaal gesproken was geweest.
Hij wreef zuchtend met zijn handen door zijn ogen. Zijn rugzak legde hij op de grond, er geen energie aan verspild waar hij het daadwerkelijk achterliet. De marteling was voor hem al grofweg een half uur geleden begonnen en iets vertelde hem dat hetzelfde geval bij Adoria was. Veel gepraat hadden ze namelijk niet sinds de vreemde draai van hun gesprek bij het restaurant. Geen verdere excuses waren aangeboden en niemand van hen brak sindsdien nog de sereniteit, die als een kloof tussen hen begon te voelen.
De matras voelde hij zacht onder zich veren nadat hij zich op het bed had laten zakken. Het raam dat zich voor hem bevond was het punt waar hij graag naar had willen kijken, maar hier niet toe aan kon worden gezet. De stralen licht die erdoorheen kwamen pijnigden zijn ogen des te meer en mede om die reden had hij de lichtschakelaar niet aangezet bij zijn intrede. Het beetje duisternis beloofde meer verzachting van de martelingen dan fel licht hem bieden kon.
"Do you mind if we keep the lights off in here?" Hij poogde over zijn schouder te kijken maar eindigde met het zicht op de wand naast hem, in plaats van het zien van Adoria's gestalte achter hem.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar avond begon vrij rustig, ondanks de maan zich al te kijk had gezet. Haar uitstraling was nog niet met smacht en vermoeienis behels, net zo min haar ziel op het punt stond om uit haar lichaam te scheuren. Het huilen met diepe halen, schreeuwen die van onder haar buik kwamen, was een stadium dat zich pas rond een uur of negen zou voordoen.
De stilte plantte zich door het hele ravijn voort. Ook toen hij hun motelkamer binnenstapte en de deur voor haar openhield, had hij de moed niet in zich om een gesprek te starten.
Hij liet zich neerzakken op het matras. In een poging tot het bezichtigen van haar gedaante keek hij over zijn schouder, maar zijn ogen geraakten niet verder dan de rechterzijde van de kamer. Hij was gedesoriënteerd; de doorgebroken lichtstralen maakten dat zijn zicht drastisch was afgenomen.
Lawaaiig, omdat elk vervallen vloerplank onder haar voeten kraakte, begaf ze zich naar het raam, daar waar ze het overgebleven licht dat de maan hen bood als sneeuw voor de zon liet verzwinden. Adoria hoopte hiermee een minimalisering van zijn neveneffecten te hebben bereikt.
‘’No, I don’t mind.’’ Haar rugtas legde ze neer bij het bed, waarna ze naar hem toeliep. In de duisternis zocht ze zijn handen op. Haar vingers zworven net zo lang op het onzindelijke laken totdat ze de weerzijde van zijn bovenbeen en nadien zijn rechterhand raakte. Bescheiden nam ze zijn hand beet, ervoor gezorgd dat zijn handpalm naar het plafond wees. ‘’It’s a gemstone, believed to ameliorate the pain of headaches,’’ vertelde ze hem zachtjes, waarna een amethist haar weg naar zijn lichaam vond. ‘’Keep it with you, it might help.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze accepteerde zijn verlangens. Ze deed zelfs meer dan dat; hij keek toe hoe ze de gordijnen dicht deed en met de stof de laatste paar stralen licht tegenhield, om de volledige duisternis in de kamer toe te laten. Hun zicht was nu beide minder op de ruimte, al konden ze nog net een hand voor ogen zien en daardoor het meubilair ontwijken, mocht dit nodig zijn geweest.
Haar passen kon hij desondanks het donker wel haast volledig waarnemen. Daar zorgden de vloeren intussen wel voor, die meegaven met elke beweging die ze maakte en het met geluid verduidelijkten. Traag maar zeker zag hij haar gedaante naast hem terechtkomen.
Een hand pakte de zijne, hem koud omringd al deed het hem niet opschrikken. Een behaaglijk gevoel raasde daarentegen door hem heen. Hij merkte op hoe ze wat in zijn handpalm liet verdwijnen, een voorwerp dat hem van zijn aandacht van de handgreep afhaalde en zijn kin naar beneden liet dalen. Wat het was kon hij niet zien. Wel kon hij horen hoe ze het aan hem beschreef. Een soort steen dat zou helpen tegen hoofdpijn, zo wist ze hem lieflijk te vertellen.
"Thank you." Hij keek op en zocht naar haar ogen, die hij ondanks zijn verslechterde visie na kort kijken wist te vinden. Dankbaarheid reflecteerde hij echter in zijn bewegingen. Kort maar zacht kneep hij in haar hand, gehoopt dat dit het teken over kon brengen dat hij waardeerde wat ze voor hem deed. "If I can do anything to help you as well, just tell me." Veel had hij niet te bieden en hij betwijfelde of zijn bagage iets voor haar betekenen kon, maar als het ging om fysieke steun, kon hij haar misschien helpen wanneer ze hiernaar vragen wilde. Het was niet dat hij fysieke bemoediging en een omarming om de nacht mee te doorstaan, zou weigeren, als haar het net zoveel helpen zou als dat het zijn hunkeringen zou vervullen. Misschien voelde hij zich dan toch eenzamer dan hij had gedacht.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De motelkamer voelde niet vertrouwd aan, het was immers gelokaliseerd op een oord dat ze niet eerder had bewandeld. Er waren geen woon- en eetkamer, die als open plekken in haar nachtelijke zwerftochten konden doen optreden, - kleine blauwe oasen waarin ze kon pauzeren voordat het verlangen om te vluchten haar de duitsternis weer in dreef. Het gammele bed en de badkamer waren de enige twee gelegenheden waar ze zich tegen de hellevorst kon beschutten.
Hij bedankte haar, keek haar in de ogen en oefende zacht druk uit op de hand die de zijne omhelsde. Het was alsof de somberheid die hen meer dan een uur had omsloten, in één klap was verdwenen; de intimiteit en bekommernis om de ander waren herrezen. De duisternis had hen dan wel overvallen, toch hing er een bedaarde sfeer in de ruimte.
‘’If I can do anything to help you as well, just tell me.’’ Hem werd een glimlach geschonken eens zijn woorden haar oren binnendrongen. Hij was in pijn, maar nog altijd was hij bereid om haar te helpen.
Stilzwijgend benaderde ze het hoofdeinde van het bed. Het kussen dat op zijn zijde lag, schudde ze enkele keren heen en weer voordat ze het bed volledig met rust liet.
Hij hoefde haar niet te helpen, hij kon haar niet helpen. De marteling kwam en verging; er waren intervallen die hen van wat meer rust voorzagen, maar deze waren zo minimaal dat hen niet de tijd werd gegeven om zich te bekommeren over de ander. In hun ondergang konden ze niets voor elkaar betekenen.
‘’Don’t think about ways to help me when you’re in pain, because I will not do the same,’’ vertelde ze hem bedaard.
‘’How do you normally go through this?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kwam ietwat bruut over hoe ze hem beantwoordde, wanneer ze zich van hem weg geleidt had en hij haar naar de andere zijde van het bed zag lopen. Haar verwoording snapte hij niet. Waar ze op doelde was even onduidelijk, al bracht hij hier geen vraag over uit en al zeker geen andere opmerking. Hij gaf zijn antwoord weer in de stilte die hij liet vallen. Als ze werkelijk wenste dat hij zich aan de zijlijn zou houden en zij hetzelfde zou doen, dan ging hij daar geen verdediging tegenin brengen.
Zijn ellebogen vonden zijn bovenbenen, zijn hoofd in zijn handen laten rusten in de hoop zijn toestand een beetje te verzachten. Een vaste methode om zijn aanvallen mee door te komen bezat hij niet. Het was elke volle maan anders hoe hij zich voelde en hoe de ene keer wel draagbaar kon zijn, kon hij de andere keer de hele nacht lang op zijn bed liggen woelen van de pijn. Elke keer vond de maan wel een andere wijze waarop het hem kon martelen.
"I don't go through every full moon the same, because every single one is different. Sometimes it's bearable and it feels like a hangover. Sometimes it feels like my head is exploding, and I won't be able to hear or see a single thing, let alone move," lispelde hij. "The only thing that kind of helps, is putting on music. Even though when my attacks are at their worst, I could still feel the rhythm of the music. That won't soften the pain but it can destract me. It'll make the minutes go by faster."
Het was de enige methode dat tot nu toe een beetje resultaat had opgeleverd, omdat hij doorgaans al veel van zijn vrije tijd doorbracht met het luisteren van muziek. Het kon soms zijn ontsnapping zijn uit de realiteit en het maakte dat hij zich van veel afzonderen kon. Hij was erachter gekomen dat het ook ervoor zorgde dat hij, wanneer zijn aanvallen op het ergst waren, hij zich ook wat van de pijn afschermen kon.
"What's your method to go through the full moon?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Dat hij iedere gelegenheid een andere mate van pijn doorstond, de ene avond meer en de andere avond minder, kon ze zich voorstellen. Wanneer de maan was bemanteld met wolken, sloegen haar neveneffecten minder toe dan wanneer de maan al haar licht onafgebroken kon uitzenden. Waarschijnlijk overkwam hem precies hetzelfde; dat hij minder pijn leed indien het hemellichaam niet al haar ondernemingslust in uitvoer kon brengen.
Hij beantwoordde haar vraag; muziek was het enige wat hem rust bood. ‘’I see. Distracting yourself indeed works to relieve pain and makes the hurt easier to stand,’’ zei ze. ‘’Did you bring any music with you?’’
Ze nam plaats op de andere weerzijde van het bed. Haar schoenen, ontdaan van haar lichaam troffen de vloer en haar rug naderde langzaamaan het hout en de gemetselde wand. In de ban van al haar gedachten, dwaalde ze van het pad af eens ze zich uitte in woorden;
‘’Sometimes, when the full moon has hit me on its worst, I let him tie me up. It’s easy to lose control when you’re under the spell of pain and failure, - when you fall short despite of having tried your absolute hardest to run roughshod over this excruciation. Your mind aches, your muscles ache, it’s rendering null and void. Paintings, books, pieces of furniture that has been surrounding you all through, become abolished, because this deep rage burning inside of you has had enough with the sinking ships and persistent pain.’’
‘’Hm,’’ murmelde ze binnensmonds, zich realiserend dat haar uitspraak van net zijn vraag totaal in de wind sloeg. ‘’Old souls tend to mumble too much. I guess I’m one of them too, must be bothersome to maintain a conversation with me,’’ grinnikte ze.
‘’I burn incense to help me calm down. No music, no talk, - just me and the horrific sounds of wheezing, sorrowing, scolding and whispering. I try to think about delightful things, too. Birds that sing in a summer breeze, Aldwyn who exchanges smiles with me over a nice, brief conversation..’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Of hij muziek bij zich had, had hij eigenlijk nog niet over nagedacht. Zijn prioriteiten bij het inpakken van zijn spullen had niet gelegen bij de voorbereidingen op de volle maan, omdat zijn gedachten hier niet naar hadden gestaan. Hij was te verstrooid geweest om werkelijk uit te denken wat hij in de toekomst nodig zou hebben. Echter overleefde hij zijn dagen op muziek; het zou hem flink verbazen als hij niet een oude ipod in zijn rugzak gegooid had, zelfs al was hij in een peinzende staat geweest bij het inpakken van zijn tas.
Hij greep dan ook toch zijn rugzak van de vloer af, hierin gezocht naar een iPod indien hij luisterde naar haar antwoord. Het lag niet voor de hand wat ze hem vertelde. Zijn verwachtingen hadden niet gelegen bij het vastbinden van haar polsen ofwel wierook door de kamer laten gaan, al wist hij ook amper wat hij wel had verwacht. Het leek erop dat hij rondom Adoria nooit wist wat hij verwachten kon.
"The anger I get, for sure." Zacht lispelend bracht hij het voor zich uit. "The full moon brings you into a state of impotence. It takes away your control and power, so it can be pretty frustrating." Hij was snel geneigd zich te laten leiden door zijn frustraties, dat wat zeker op de voorgrond trad zodra de volle maan zijn effecten op hem op begon te laten spelen.
"I've never actually tried to burn incense, so I can't imagine if that'd be relaxing or not. But it sounds nice." Het weten of het voor hem zou werken ontbrak, maar hij kon begrijpen dat de geur haar misschien in een andere staat brengen kon en haar lichaam wellicht wat kon laten ontspannen, ondanks de pijn.
Een iPod omklemde hij met zijn hand, zijn rugzak weer op de vloer laten zakken om vervolgens het apparaat in het kleine beetje licht door de gordijnen heen te zien verschijnen. "Seems like I didn't forget to bring the music," mompelde hij. "Not sure what's even on this thing though. I left my phone back at home, because it's traceable. I haven't used this iPod in years."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij rommelde naast haar. In een tas liet hij zijn vingers over allerlei voorwerpen gaan totdat hij het voorwerp vond waar hij naar zocht, dit nadien eruit gehaald en in zijn rechterhand gehouden. Wat het was, geen idee, maar het was hoe dan ook een elektronisch apparaat; het geruis van werkende energiecellen was waarneembaar.
Hij zei haar niets over zijn vondst; hij ging vrolijk door op hetgeen wat ze hem zojuist had verteld, zelfs al was het geen uitspraak waar hij om had gevraagd. Hij verduidelijkte en verkortte haar versie van de invloed die de volle maan op hun onmacht had, waaruit bleek dat zij niet de enige was die worstelde met impulsiviteit en opgekomen woede. Ook hij had te maken met het verlies van heerschappij over het lichaam.
Adoria zakte onderuit, terwijl ze hem bekeek in hoeverre dit mogelijk was. ‘’I assumed you haven’t,’’ glimlachte ze, al dan niet beledigend bedoeld. Hij was gewoonweg het type niet dat zich bezighield met de gebruiken van de Oosterse wereld, waaronder mediteren en het branden van wierook.
’Tomorrow I’ll buy you some incense.’’
Het was een iPod dat hij enkele seconden geleden uit zijn tast had gegrist. Geen telefoon zoals ze had gedacht. ‘’What’s on it?’’ Haar arm strekte ze naar hem uit, zich hebben voorgenomen dat hij haar de iPod zou overhandigen indien haar uitspraken en handelingen daarop wezen, maar haar lichaamsdeel had zich nog geen tien centimeter verlegd toen een helse pijnscheut door haar lichaam schoot. Gekerm hield ze binnen, haar woorden slikten ze in. De nacht was nu officieel begonnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De gedachte aan wierook kon hem nog niet op een spoor zetten. Hij had geen idee meer wat hij zich daarbij in moest beelden, behalve dat de geur erg doordringend was en zeker lang bleef hangen. Dat had hij wel gemerkt in de tijden die hij door had gebracht in de kerk tijdens zijn jeugd. Of het alleen ook relaxend voor hem werkte, was nog iets wat hij afwachten moest. "Fine by me," vertelde hij haar schouderophalend. Ze zouden morgen dan wel kijken of het bij hem hetzelfde effect had.
De iPod hief hij wat voor zijn ogen omhoog, het geprobeerd aan te zetten zonder ergens de knop werkelijk te kunnen zien zitten. Het nam enkele seconden in voor hij deze gevonden had en het schermpje hem weer voorzag van een scherpe bundel licht. Een zachte kreun van pijniging rolde over zijn lippen onderwijl hij de iPod in een raas omlaag liet zakken, om het licht te blokkeren met de bedlakens; met enige kracht duwde hij het apparaat tegen het bed om zo de stralen licht weer af te kappen.
Haar vraag beantwoorden kon hij niet. Nog vooraleer hij om had kunnen kijken of zich weer bij elkaar had geraapt om het apparaat weer met licht en al voor zich te houden, hoorde hij haar al van hem wegtrekken. Hij keek over zijn schouder om haar wat terughoudend achter hem te zien zitten met een gelaatsexpressie vertrokken van leed. Twijfelachtig hief hij de iPod weer op om deze wederom aan te zetten, ditmaal met minder pijnscheuten als voorheen. Hij moest zijn ogen wel samenknijpen om het te kunnen verduren maar hij zag wel degelijk een hele lijst met nummers verschijnen.
"A lot of music, it appears.." Hij overhandigde haar het apparaatje en keek even toe hoe ze er haar blik op wierp, totdat ze hem weer in stilte teruggaf. In de tijd die hij erin stak om de nummers door te scrollen, hoorde hij haar voetstappen haar alweer van hem weg leiden. Een deur sloot haar af van hem en alhoewel hij vragen wilde wat er aan de hand was, perste hij zijn lippen op elkaar. Het zag ernaar uit dat de volle maan voor haar ook was begonnen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Wanneer de deur in het slot viel, werd de pijn erger. Ging de deur weer open, - was de weg naar het bed waar hij in stilte omkwam van de pijn nogmaals ontheft van enige hindernissen, dan werd de smart en ellende minder. Het hout was als een schakelaar; hem inrichten naar een nieuwe toestand, maakte het verschil uit tussen creperen en zich berusten in de kwelling.
Een uur geleden trad ze de slaapruimte binnen. Haar intrede was van korte duur. Binnen een paar tientallen seconden had ze de bedden alweer verruild voor de douche en een verontreinigde toilet, - maar ondanks de kortstondigheid van haar opkomen, constateerde ze een drastische afname van onaangename gewaarwordingen. Waarom? Wat maakte dat de effecten van de volle maan slonken wanneer de tussenruimte tussen hen almaar kleiner werd?
Kreunend van de pijn raakte haar voorhoofd de wand aan. Haar lichaam was zo gepositioneerd, dat haar rugzijde naar de deuropening toewees en dat haar lichaam enkele centimeters verwijderd was van de stenen afscheiding. Met diepe teugen ademde ze de muffige, haast verdorde lucht in.
De deur was dicht, de pijn op zijn ergst. Het was nog net niet dat ze de buurt bij elkaar schreeuwde en enkele politieauto’s haar op stonden te wachten om te melden dat haar gekerm, geschreeuw en gehuil voor overlast zorgde. De nacht beviel haar zwaar, zwaarder dan ze had doen verwachten.
Was de vermindering van pijn bij het enteren van de slaapruimte slechts een geval van puur toeval of school er meer achter? Waarom overviel de trawant haar hier zo? Was het, opdat de omgeving niet vertrouwd was en ze evenmin in de ban was van haar wierook, - of opdat ..
Adoria bewoog zich lijzig voort naar de deur. De pijnscheuten in haar ruggenmerg trachtte ze zoveel mogelijk te negeren en eens haar dit gelukt was, reikte ze haar arm uit naar de hendel waarop de deur moeiteloos reageerde; hij ging open. Een pijnschreeuw. Windstilte.
Voor een derde keer trad ze de slaapruimte in. Stap voor stap bewandelde ze de kamer, zich staande gehouden door al het meubilair dat ze onderweg tegen het lijf liep, vast te grijpen alsof het mensen waren die door haar handen wilden worden bemind.
‘’Jack ..’’ stamelde ze toen ze het vensterraam had bereikt, maar hij hoorde haar vast en zeker niet. Had hij niet zijn muziek in? Doorgaans had ze haar gehoor gebruikt om ook deze vraag te kunnen beantwoorden, maar haar zintuigen waren zodanig verzwakt, dat het afluisteren geen zin had.
Het bed in, ze moest het bed induiken en hem net zo lang betasten totdat hij haar kon horen. Omzichtig beklom ze het bed en ging ze het matras na. Daar, tien centimeter van haar vandaan, lag zijn arm.
Een tweede pijnscheut, net toen haar hand zijn onderarm omklemd had. Onbewust van haar kracht kneep ze de massa samen. Eén, twee, en toen terstond losgelaten eens haar vermogen tot het onderkennen van de situatie weer was teruggekeerd. Had ze hem zojuist pijn gedaan? Stilte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een uur tijd was ongeveer aan hem verstreken geweest, nadat Adoria de ruimte verlaten had en zijn martelingen daadwerkelijk begonnen waren. Zijn trance had zich niet veel later ingezet. Indien hij de iPod krampachtig in zijn handpalm klemde en het licht van het scherm met zijn vingers bedekte, had zijn lichaam zich beetje bij beetje uitgeschakeld. Hij had het van tevoren nog voor elkaar gekregen om zijn schoenen en sokken redelijk gemakkelijk uit te trekken, maar voor de rest van zijn kleding gold niet hetzelfde. Zijn shirt dat klampte aan zijn borst had hij in vele minuten dan toch over zijn hoofd weten te krijgen, maar het ver van zich wegleggen had hij niet meer gekund. De stof hing half op de rand van het bed, daar waar zijn hand nog net had kunnen reiken voor zijn motoriek zodanig was verslechterd, dat hij zijn arm niet verder strekken kon.
Millimeter voor millimeter had hij zich moeten verplaatsen op de matras in een positie om de tijd in door te brengen. Zijn ogen bleven steenvast bij de muur tegenover hem hangen, zijn rug gekeerd naar de badkamer waar Adoria in was verdwenen. Zijn zintuigen hielden niks meer in. Hij kon nog een meter voor zich uit kijken en desondanks was dit zicht al troebel, onderwijl zijn gehoor zodanig was afgenomen dat hij slechts delen van de muziek van de iPod weerhoren kon. Alleen zijn gevoel en tastzin waren nog weinig toegetakeld geweest. Hij waarnam alles veel later maar nog altijd kon hij de beat van de muziek voelen, indien zijn vingertoppen talmend de kleine speakers opgezocht hadden om het materiaal mee te kunnen voelen bewegen. Hij bevond zich in een eenzame toestand, die hem verbood te bewegen ofwel uit zijn ijzige staat te halen. Fysiek en mentaal zat hij vast tussen de conditie van verlamming en de toestand van slapen zelf.
Zijn lichaam veranderde alleen plotseling in toestand, nadat hij lange tijd in dezelfde, hulpeloze en dromerige staat had gelegen. Vreemd genoeg leken zijn spieren te ontspannen en voelde zijn motoriek beter aan. Zijn immense hoofdpijn verzachtte enigermate. De millimeters die hij per keer bewegen afleggen moest werden centimeters en de muziek begon zacht in zijn oren te weerklinken, in plaats van de oorsverdovende stilte. Vaag dacht hij zelfs een stemgeluid voor zich te horen.
De matras voelde hij even later onder zich bewegen, een koele grip zijn onderarm omhelst die hij traagzaam waar begon te nemen. Een kleine golf van pijn overspoelde hem door de krampachtige druk van haar vingers rond zijn arm, alhoewel hij geen signaal hiervan over zijn lippen verkrijgen kon. Zijn gelaat betrok echter wel iets nu zijn verlamde gevoel wat afgenomen was. Peinzend zocht zijn blik rond de kamer. Hij had willen omdraaien en Adoria in haar ogen willen kijken, maar dit signaal werd in zijn lusteloze staat niet al te snel opgepikt. Hij wendde zich dan wel naar haar toe; het nam hem een minuut, dan wel niet langer in vooraleer hij echt omgedraaid was en zijn rug niet langer haar kant op had liggen, maar juist tegen de matras.
”Where.. we-.. re you?” wist hij met moeite uit te brengen. Een licht gevoel betrad zijn hoofd terwijl zijn hand haar arm evenzeer omsloot. Gedachten drongen opnieuw bij hem binnen, de pijnigingen een beetje bedwelmd met een draaglijk leed. Was het hun aanraking die zijn helse pijn verzachtte? Hij deed een poging tot verward kijken, maar meer dan klein fronsen en even op haar hand neerkijken kon hij niet.
Zijn bewegingen waren beter geworden dan zijn vermogen om te spreken. Dat bleek toen hij wel zijn vingers van haar arm halen kon maar niet vertellen kon wat hij zojuist waarnam.
Zijn lippen bleven steken en ondanks dat hij zijn mond wat opende, kwam er geen geluid uit. In plaats daarvan besloot hij maar het meest roekeloze te doen wat in hem opkwam; hij trok haar voorzichtig tegen zich aan en omringde haar met zijn armen, haar hoofd enigszins voelen steunen tegen zijn borstkas. Zijn eenzaamheid eiste zijn tol en bracht verlangens in hem op, die hij niet aan had zien komen maar wel vervuld had eens hij haar tegen zich aan voelen kon. Hij voelde zich niet meer alleen of miserabel. Daarentegen, hun liefdevolle omhelzing deed bem alles rondom de volle maan voor even vergeten en liet hem verkeren in een behaaglijke toestand, datgeen wat sinds het begin van de avond aan hem was ontnomen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Droge, harde takken, in elkaar verstrengeld, bijna zwart, hier en daar onderbroken door roestige schapenhekken. De nacht was geen nacht, maar slechts een rendez-vous tussen schemering en dageraad, glanzend door het betoverende licht waar de oosterlingen zich zo graag over opwinden. Sensueel, maar voor haar nauwelijks waarneembaar.
‘’Where.. we-.. re you?’’ Hij sprak langzaam en met gebroken stem.
De woorden werden als harde wiegen in haar gedreven. Hij had geen flauw benul waar ze uithing, gezien ze hem in stilzwijgen had achtergelaten in het motelbed. Ze had het antwoord waar hij recht op had, in de wind geslagen alsof hij haar op dat moment niet interesseerde.
Een immense stilte volgde. Hij ging niet door op de vraag die ook nu onbeantwoord bleef; hij trok haar dicht tegen zich aan en sloeg zijn armen om haar heen. Sprakeloos liet ze dit toe.
De omhelzing doodde wat haar bekroop en bracht het schreeuwen tot zwijgen. Hij verwarmde haar gebroken ziel en overweldigde haar met zijn aanrakingen. De nacht zaaide verderf, maar niet hier; niet tussen de lakens waar onschuldige liefkozing zich voordeed.
Ze drukte zich tegen hem aan. Haar rechterhand liet ze bescheiden rusten op zijn bovenarm.
Haar fantasie was weggevlogen naar een beter vooruitzicht; de ochtendzon scheen op een gele villa in Vicenza, een klein dorp in Italië. Onstuimige lichtstralen onthulden innemend dat de bloemen op de velden aan het bloesemen waren. Onder een pijnboom, geconstitueerd op de top van de heuvel, stond haar lichaam tegen dat van een ander aan. De lichte zomerbries ging hen voorbij, de geur van vers gemaaid gras zwachtelde hen in. Geen woorden, geen liefkozing met de mond; gewoonweg twee geliefden die elkaar omstrengelden met hun armen.
Haar grip op zijn arm verstevigde ietwat. Hij wilde niet dat hij losliet, dat hij spijt ging betuigen over de intimiteit die niet hoorde. Hij was haar heil uit onverwachte hoek die ze ten nimmer wilde kwijtraken.
Het hevige geademhaal zwakte af, aan het transpireren kwam een einde. Ze liet haar voorhoofd ongegeneerd op zijn naakte borst zakken en liet haar ogen sluiten.
‘’Don’t let me go for the night,’’ prevelde ze.

x
‘’The words fees tremors that shake down to his wrists,
Highlighting the fears he doesn’t dare breathe aloud.’’
x

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn bovenarm werd met warmte omarmd. Haar vingers raakten zijn arm zachtaardig, haar grip erop gelegd om deze hierbij te laten. Haar zachte haar drukte lieflijk langs zijn nek en hals. Zijn borst vormde haar hoofdkussen. De hitte die ze uitstraalde werd intussen door haar blote huid op de zijne opgevangen. Een temperatuur die genoeglijk aanvoelde, nu hij voelde dat ze in zijn armen lag en het niet afkomstig was van zijn eigen koortsachtige conditie.
Het gemompel ving hij lijzig op, zijn hoofd gevuld met de prachtige klanken eerder dan de extreme hoofdpijn van net. Er verder op reageren kon hij niet. Hij liet wederom zijn bewegingen voor zich spreken, wanneer hij zijn armen beter om haar heensloeg om uiteindelijk zijn hand lieftallig bij haar kruin te laten liggen. Haar lichaam liet hij begraven liggen tussen het zijne. Gemoedelijk weerkaatste haar adem in rustig tempo tegen zijn arm, hem weer teruggebracht in een staat van kalmte waarin zijn vermoeidheid het talmend over begon te nemen. Nu hij niet meer zozeer geteisterd werd met de pijnigende verschijnselen, kon hij niet anders dan voldaan zijn rust voelen terugkeren en zijn oogleden zwaar voelen worden. Het had laten blijken dat haar onschuldige gedaante in zijn omhelzing zijn gepeins, eenzame gevoelens en lijdensweg onvoorwaardelijk had doen vervagen. Hij voelde zich voor het eerst in lange tijd voldaan en vredig wanneer hij zijn ogen sloot, om zich weg te laten voeren naar de wereld van zijn dromen. Niet veel later liet ze zijn nachtmerries onbewust teniet gaan met het veilige gevoel dat ze met zich meebracht, indien ze zich tegen hem aan genesteld had.

> De prettige, warme gloed van de lakens liet hij gewillig op zich neerkomen. De warmtebron tegen zijn bovenlijf had hij meer omstrengeld zodra zijn bewustzijn stapvoets op de voorgrond trad. Zijn hoofd voelde helder. Geen folterende beelden vlogen rond zijn gedachten om hem op hardhandige wijze te laten ontwaken; daarentegen zelfs, hij had ongestoord geslapen met geen verleden dat hem opjoeg in de tijden dat de nacht aangebroken was.
Zijn lippen grensden aan een teder oppervlak, haar prachtige rode haarlokken onder zich weergevonden zodra hij zijn ogen opende. Haar lijf klampte nog altijd tegen het zijne. Onlosmakelijk lag ze in zijn armen, daar waar hij haar vannacht gelaten had door haar te omringen met zijn greep. Het was precies zoals hij het in zijn herinneringen naar boven halen kon wanneer hij terugdacht aan afgelopen nacht, dat wat hem voorzichtig deed glimlachen. De wijze waarop ze zich nog altijd begraven had in zijn armen en zich tegen hem aan had geklemd was gewoonweg schattig. Het maakte dat hij voor zijn gevoel wel uren zo liggen kon zonder zich ook maar een centimeter te verroeren. Een gevoel dat hij nog niet eerder had ervaren bij iemand in de afgelopen jaren, maar hem wel gezegend deed voelen met het geluk dat hij ervoer. Het was misschien ondanks zijn koppigheid dan toch de affectie waar hij al die tijd naar had verlangd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld