Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Heaven is a place on earth

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain bekeek haar even zodra ze terecht was gekomen op het dek. Hij grijnsde, want de klas was niet zachtjes geweest. Hij keek toe hoe ze wat overeind kwam zitten en hij vond haar blik. Rustig luisterde hij naar wat ze allemaal te vertellen had en knikte kalm. "Prima schatje." Het had net zo goed helemaal langs hem op kunnen gaan want deze hele speech deed hem helemaal niets. Voordat hij iets kon zeggen kwam een van zijn mannen al bij haar en wilde haar overeind trokken. Een luide schreeuw ontsnapte haar mond en zijn ogen werden iets groter. Zo had ze nog niet geschreeuwd als hij haar iets aan deed. Hij fronste een beetje en hield haar in de gaten. Haar arm was tegen haar lichaam aan gedrukt en weer sprak ze over de armbanden als boeien. "Laat haar los." Hij knikte naar de man en liep naar Helena toe.
"We gaan naar beneden." Hij legde zijn hand even op haar rug en begeleidde haar terug naar zijn kajuit. Hij wilde hier meer over weten. Wat had hij binnengehaald en waarom had ze zoveel pijn als iemand aan haar armbanden zat? Was er ook iets met haar? Hij wist wel dat hij niet de enige was, maar Cain had niet verwacht dat een prinses als zij misschien... Hij wilde de gedachte niet eens afmaken. Degenen die hij tegen gekomen was, waren zwak geweest. Als ze hem niet bevielen had hij ze zo uit de weg geruimd. Deze prinses wilde hij eigenlijk gewoon kunnen verkopen in plaats van moeten doden.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Hij reageerde niet, maar za zag hem denken. Waar dacht hij aan? Wat ging hij met deze informatie doen? Niets, hij deed niets. Dat duurde overigens niet lang, aangezien hij besloot haar mee naar beneden te nemen. Het was zachtzinnig, zijn hand op haar rug was niet eens ruw, maar ze wist niet goed wat ze hiervan moest vinden. Bovendien was de kans zeer groot dat de hand op haar rug dwingender werd als zij besloot niet mee te werken. Ze was mannen gewend, ze wist hoe dit werkte. Het leek allemaal leuk en aardig, tot je stopte met doen wat zij van je wilden.
Eenmaal in zijn kajuit, sprong ze een halve meter van hem vandaan en zette nog een paar stappen achteruit. Waarom wilde hij haar alleen hebben? Ging hij haar niet aan zijn mannen geven? Waarom zei hij niets over de armbanden? Wat dácht hij van de armbanden? Zou hij ze van haar lichaam afhalen? Helena wist dat dat ontzettend veel pijn zou doen, iemand zou ze met brute kracht los moeten trekken en waarschijnlijk zou er wat huid, vlees en bloed meekomen, maar dat had ze ervoor over. Als hij ze er tenminste afhaalde en niet gewoon gebruikte om haar onder controle te houden. Niet zoals haar vader had gedaan tenminste.
'Cain, alsjeblieft, raak ze niet aan,' haar lichaam deed nog steeds pijn van de druk die een van zijn crewleden erop uit had geoefend en zoveel druk was dat niet eens. Het ging per ongeluk, als iemand haar echt pijn wilde doen en kracht zette op de armbanden, zou ze langere tijd niet in staat zijn om fatsoenlijk te bewegen. Ze wilde niet dat hij uit ging proberen wat er allemaal kon. 'Ik kan je er alles over vertellen als dat is wat je wilt, maar alsjeblieft,' smekend keek ze hem aan. Haar ademhaling ging steeds gejaagder en haar lichaam trilde zachtjes. Zachtjes, maar zichtbaar. Haar blik schoot alle kanten op. Ze moest hier weg. Het probleem was dat Cain voor de enige uitgang stond. Bovendien maakte het niet uit als ze langs hem heen wist te komen, ze kon toch nergens heen. Voor de zekerheid zette ze nog een paar stappen naar achteren. Wáárom zei hij niets?! Ze kon dit niet aan. Niet opnieuw. Ze wilde niet onderdrukt worden door haar mutatie tegen haar te gebruiken. Het was al verschrikkelijk dat ze haar krachten niet had, het was te wreed om haar ermee pijn te doen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain was blij dat ze in ieder geval ng rustig mee liep. Hij had eigenlijk niets gezegd, maar in zijn hoofd draaide alles overuren. Hij had zoveel vragen en hij wilde meer dan wat dan ook antwoorden van haar. Eenmaal in zijn kajuit bleef hij bij de deur staan en leunde er tegenaan. Hij liet Helena weer praten, hoewel ze meer aan het smeken was. Hij moest ze niet aanraken? Een kleine frons verscheen op zijn gezicht. "Goed," zei hij uiteindelijk tegen haar, "vertel me alles, want dat is zeker wat ik nu wil. Ik wil niet dat je iets voor me achterhoudt. Ik ben niet van plan ze te gebruiken tegen je, zolang je luistert nu." Hij deed de deur op slot en hield de sleutel bij zich. Hij liep naar zijn bureau toe en keek even naar zijn lege glas wijn. "Dus vertel maar. Waarom heb je die armbanden? Wat houden ze tegen? Waarom doen ze pijn? Ik wil alles weten, je hoeft je voor mij niet in te houden." Even grijnsde hij en keek haar direct aan. Het was duidelijk voor hem dat ze een mutatie had, dat er iets anders aan haar was. Maar wat was er nog meer anders aan haar dan alleen haar armbanden? Welke geheimen had deze prinses voor hem. Zou ze daarmee nog meer waard worden? Dat was iets wat hij niet perse erg vond, als hij haar voor nog meer kon verkopen was dat alleen maar goed voor zichzelf. Aan de andere kant zag Cain het ook niet zitten om een gevaar op zijn schip te hebben. Hij had hard gewerkt voor dit alles en dit prinsesje hoefde hier niet alles wat hij had te komen vernietigen als iemand haar even verkeerd aankeek.
Rustig schonk Cain zijn wijn in. "Wil je ook?" Hij anticipeerde erna op haar antwoord en nam een slokje. Hij was nieuwsgierig naar alles wat naar boven zou komen. Hoewel zijn kennis van de demonen en de gaven die ze met zich mee brachten uitgebreid was, was deze nooit uitgebreid genoeg. Hij had vele mensen ondervraagd, om het maar op een nette manier te benoemen, om die informatie te verkrijgen. Zoiets als dit had hij echter nog nooit gezien.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Hij wist het. Ze zag aan zijn blik dat hij door had wat er precies tegen werd gehouden door de boeien om haar polsen. Ze wilde het hem niet vertellen. Wilde niet dat hij alles van haar wist en dat hij de armbanden tegen haar kon gebruiken wanneer hem dit uitkwam, maar er was momenteel geen weg terug. Ze kon niet doen alsof het niet bestond, zeker niet nu hij wist waar hij haar op terug kon pakken.
'Deze armbanden zijn speciaal voor mij gemaakt, ik weet niet hoe en ook niet door wie, toen ik zes jaar oud was. Sindsdien zijn ze niet meer van mijn lichaam geweest. Ja, ik ben een mutant, of hoe je dat ook wilt noemen, maar mijn vader was er niet echt van gediend dat hij een dochter had met de hoektanden en nagels van een roofdier. Vandaar de armbanden. Ze doen pijn, omdat ze met mijn hele lichaam en mijn mutatie verbonden zijn. Ik voel de pijn constant, mijn mutatie wil altijd naar buiten komen, maar het wordt erger als iemand er druk op uitoefent, aangezien het gevecht in mijn lichaam tussen de armbanden en de mutatie dan grotere proporties aanneemt. Dat denk ik tenminste, het is geen pijn die anderen kunnen zien, er komt nooit bloed of iets aan te pas.' Was er iets dat ze vergat? Ze had uitgelegd wat de armbanden deden en dat ze haar mutatie tegen hielden. De reden was ook vrij duidelijk: haar vader. Helena haatte hem met alles dat ze bezat. Het was het soort haat dat je door je aderen kon voelen stromen, hoewel dat ook haar vuur kon zijn. O, vuur. Moest ze dat vertellen? Ze wist vrij zeker dat hij de armbanden nooit van haar af zou halen als hij wist dat ze zijn tegenpool was. Dat ze zijn schip in vlammen op kon laten gaan. Aan de andere kant zou dat idioot zijn om te doen, ze was zelf ook aanwezig op dit schip.
'Ik weet niet zo goed welke demoon mij gekozen heeft, het is niet alsof ik er ooit iets over heb kunnen leren, maar mijn kracht is vuur. Niet dat ik weet hoe het werkt, ik weet niet eens of er al ergens vuur moet zijn zoals bij jou water, of dat ik het zelf kan creëren.' Meer was er niet. Niet dat zij wist, of hij moest vragen gaan stellen. Wat een optie was, dan had ze er misschien een antwoord op, die kans was echter klein. Cain wist waarschijnlijk veel meer over krachten en mutaties dan zij.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain luisterde naar haar verhaal terwijl hij dronk van zijn wijn. Het was fijn om te weten dat hij gelijk had. De armbanden zaten er dus al zo goed als haar hele leven op. Dat verbaasde hem wel. Hij had niet verwacht dat haar vader zo zou zijn. Hij fronste een beetje bij die gedachte. De relatie tussen haar en haar vader was dus duidelijk vreselijk, daar had ze niet over overdreven. Hij zette zijn glas neem. "Vuur..." Herhaalde hij zacht en hij bekeek haar even. Kalm kwam hij iets dichterbij, in plaats van haar ruw vast te pakken liet hij zijn hand even langs haar natte haren gaan. "Ja, vuur, dat verbaasd me eigenlijk niets." Hij grijnsde even en keek in haar ogen. "Dus eigenlijk kan je niet zoveel als de boeien af zijn, begrijp ik dat zo goed?"
Kalm bleef hij bij haar staan en nam haar kin vast. Zacht drukte hij een kus op haar lippen. "Dit maakt alles alleen maar beter, wist je dat. Nog een mutant op het schip." Cains ogen schitterden van plezier. Hij kon zoveel op haar uittesten en zoveel meer te weten komen over haar. Bovendien kon hij haar boeien bestuderen en zien of zoiets na te maken was voor andere mutanten waar hij vanaf wilde. "Misschien hoef ik je niet perse te verkopen, maar die keuze is aan jou binnenkort." Cain liet de jonge vrouw weer los en liep even naar de kast. Hij opende de deurtjes en bekeek zijn boeken. Deels waren ze handgeschreven door hem, met informatie over allerlei mutanten die hij gezien, onderzocht en gedood had. Misschien zou hij dat ook wel bij haar doen, maar ergens was Cain te veel geïnteresseerd in haar en haar mutatie.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze wilde ontzettend graag weten wat er nu door zijn hoofd ging. Er was een hele kleine kans dat hij medelijden met haar situatie had en de boeien van haar af zou halen, maar ze dacht niet dat dit ooit ging gebeuren. Mensen waren over het algemeen niet aardig, laat staan een piraat. Niet te vergeten dat hij ook nog de kapitein was. Dat werd je niet met liefdadigheid. Daar kwam nog bij dat iedereen kon bedenken dat ze heel misschien zijn schip kapot ging maken als die boeien eindelijk van haar polsen gehaald waren. Dit kon zowel bewust of onbewust zijn, maar die kans was een stuk groter dan het verliezen van de armbanden.
Hij kwam langzaam dichterbij en zijn hand streelde langs haar haren. Bewust bleef ze staan, hoewel ze niet verwacht had dat hij een kus op haar lippen zou drukken. Haar ogen vergrootten en van verbazing viel haar mond open toen hij weer weg liep. Wat hij zei maakte alles echter nog een stuk erger dan het al was. Ze snapte niet veel van de woorden die hij sprak, het was nogal cryptisch, maar het klonk alsof hij dingen bedacht waarvoor hij haar kon gebruiken. Waarom? Waarom zou hij dat doen? Wat kon hij met een mutant die geen mutant was? Tranen van woede en onmacht stonden in haar ogen terwijl ze naar de deur liep en hier een ruk aan gaf, pas op dat moment kwam ze erachter dat deze op slot was. Pardon? Wanneer was dat gebeurd?
'Waarom?' Met een ruk draaide ze om en keek hem aan. 'Wat heb ik jou ooit misdaan? Wáárom wil je dit allemaal weten? Wát wil je ermee doen? Waaraan verdien ik het dat iedereen alleen maar ziet wat voor macht en geld en kennis ze kunnen verkrijgen door mij te gebruiken? Wát is er mis met jullie?!' Inmiddels schreeuwde ze tegen hem. Niet per se tegen hem, eerder tegen alle mannen die haar op deze manier gebruikt hadden en degenen die dit nog gingen doen. Hij was een mutant, hij zou toch moeten snappen dat dit geen leven was voor haar? Maar nee, hij zag alleen zijn eigen gewin, net als ieder ander.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Na de korte kus was hij naar zijn boekenkast toe gelopen. Hij had daar een boek gepakt en keek door de pagina's heen. Hij hoorde hoe ze aan de deur trok, maar die had hij natuurlijk op slot gedaan. Hij keek nog even naar een paar pagina's en keek even om toen hij haar hoorde praten. Hij bekeek haar even en luisterde naar haar woorden. Cain zuchtte even. "Ik heb nooit iets gezegd over je macht gebruiken, maar kijk eens hoe je tekeer gaat. Denk je dat ik echt dat ik zomaar je armbanden van je af ga halen zonder onderzoek ernaar te hebben gedaan?" Haar geschreeuw irriteerde hem vooral.
Cain liep naar zijn bureau toe en legde daar het boek neer. "Ik doe al jaren onderzoek naar allerlei mutaties bij mensen en dat ga ik ook bij jou doen. Denk je niet dat het helpt om er meer over te weten prinsesje schreeuwlelijk?" Hij schudde zijn hoofd even geïrriteerd en bladerde zijn boek door op zoek naar informatie over vuur of iets soortgelijks. Het kon toch niet zo zijn dat zij de eerste zou zijn die iets met vuur te maken had? Dat kon hij zich niet voorstellen. Geïrriteerd keek hij het boek door. Waarom was er niets? Hij keek even om naar haar. "Alleen vuur? Niks anders, weet je dat heel zeker?" Vroeg hij en hij bekeek haar even. Hij zuchtte diep en een beetje gefrustreerd. Hij wilde juist meer informatie en niet deze onwetendheid.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Helena wilde opnieuw tegen hem schreeuwen, maar op dat moment drong tot haar door wat hij precies zei. Onderzoek. Hij ging haar onderzoeken. Ze geloofde niet dat dat een pijnloos onderzoek ging zijn. Sowieso deed alles pijn dat met haar mutatie te maken had en hij was niet bepaald zachtzinnig. Herinneringen van vorige onderzoeken schoten door haar hoofd. Haar vader liet haar ieder jaar testen, hij wilde weten of ze inderdaad niets kon met haar mutatie. Of het niet langzaam sterker werd in haar en of ze daar iets tegen moesten doen. De pijn was onbeschrijfelijk. Haar lip trilde. Zelfs op een piratenschip was ze niet af van de onderzoeken. Was ze dan echt gedoemd tot een leven van pijn en vernedering? Was dat alles waar zij goed voor was?
Langzaam liet ze zichzelf naar beneden glijden, met haar rug tegen de deur aan. Ze trok haar knieën tegen haar borst en staarde voor zich uit. 'Natuurlijk weet ik niet of het meer is dan dat, of niet. Het is lang geleden dat ik mijn mutatie zag,' ze antwoordde op een normale toon. Geen geschreeuw, niets. Helena was er klaar mee. Het was haar al lang geleden duidelijk gemaakt dat ze voor niets anders goed was dan de uitbreiding van het koninkrijk en daar had ze mee leren leven. Nu zou ze moeten leren leven met het feit dat ze als labrat gebruikt ging worden. Ze snapte werkelijk waar niet hoe mensen met zichzelf konden leven, wanneer ze anderen op deze manier behandelden. Cain had haar gewoon in het water moeten laten. Dan was ze waarschijnlijk verdronken, maar dan was het in ieder geval haar eigen keuze geweest. Dit was geen leven, ze was nog liever dood.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain liep om zijn tafel heen en ging zitten. Hij opende een potje met inkt en pakte zijn veer. Kalm doopte hij zijn veer in de inkt en opende zijn boek op een nog lege pagina. Even keek hij Helena aan en schreef erna haar naam, gevolgd door het woord vuur. "Weet je van welke demon je je mutatie hebt ontvangen?" Hij keek naar haar, hij ging er namelijk vanuit dat ze zulke dingen wel wist. "Ik ben niet van plan om je op dit moment pijn te doen, daar heb ik niets aan. Ik kan je toch niet onderzoeken voor die armbanden eraf zijn en zolang ik je nog niet echt vertrouw gaan ze er niet af. Ik hoef er ook niet aan te zitten, misschien alleen naar te kijken." Hij legde zijn veer weer even neer en zuchtte diep. Ze zag er zo niet meer sterk uit, zoals ze zich eerst had getoond.
"Kom eens hier." Hij keek even naar zijn boek en toen weer naar haar. "Ik bestudeer al jaren mutaties, al heel veel jaren. Ik heb al mijn kennis opgeschreven en bijgehouden." Hij schoof het naar de andere kant van zijn bureau zodat ze het in kon zien. "Ik wil weten waarom we deze mutaties hebben, waarom die demonen ons hebben uitgekozen hiervoor. Wat maakt ons speciaal of anders? Wat maakt de ene mutatie krachtiger dan de ander?" Cain haalde zijn schouders op, het antwoord daarop had hij absoluut nog niet gevonden.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Nee, dat weet ik niet. Ik heb verhalen gehoord van mensen die hun demon kunnen horen, ermee kunnen communiceren, maar ik heb dat nooit gehad. Misschien dat de armbanden dat ook tegen houden, ik heb geen idee wat er allemaal zou moeten kunnen.' Hij zei haar geen pijn te doen, maar ze vertrouwde hem voor geen meter. 'Dat kan je wel zeggen, maar je bent niet de eerste die met een onderzoek komt. Vroeger of later komt er altijd pijn aan te pas.'
Met een zucht stond ze op en liep naar het bureau. Ze wist niet eens waarom ze dat deed, maar aan de andere kant was een gedeelte van haar toch wel nieuwsgierig naar wat hij van demonen en mutanten wist. Nieuwsgierig bladerde ze door het boek. Er stonden meerdere namen in, compleet met krachten, demonen en tekeningen. Het was een indrukwekkend boek. Het enige waar ze niet blij mee was, waren de namen. De manier waarop hij sprak, liet haar niet geloven dat deze mensen nog in leven waren. 'Het zijn demonen, de enige reden voor hen om iemand te kiezen, is plezier. Waarschijnlijk wist die van mij wel wat er zou gebeuren als hij mij een mutatie gaf. Net zo goed als de demon die jou koos, besloot jouw leven met piraterij te verbinden. Ik geloof niet dat zij dubbele motieven hebben om mensen een bepaalde kracht te geven, anders zouden ze het wel iets eerlijker verdelen.' En geen mensen zoals Cain een uitermate sterke kracht geven. Maar het bleven demonen, die kon je met niets vertrouwen. Datzelfde gold voor de beweegredenen die ze hadden om mensen te kiezen.
Terwijl ze daar stond en door het boek bladerde, besloot ze toch om de belangrijkste vraag te stellen die het boek opgeroepen had. 'Deze mensen, die zijn dood? Ben je van plan om mij ook te vermoorden?'

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain knikte, hij begreep wel dat ze niets van haar demon had gehoord. Waarschijnlijk hielden die armbanden het tegen. Het zou hem namelijk niets verbazen als haar demon haar wel zou willen beïnvloeden, ze had niet voor niets zo'n kracht. "Dat zeg ik nu zeker. Is er iets mis mee?" Hij fronste een beetje. "Misschien ben ik bij jou wel van plan je geen pijn te doen." Cain bekeek haar even toen ze bij het bureau kwam en naar het boek keek. Hij liet het haar door bladeren en gaf niet direct antwoord op haar beredenering over de keuzes van de demonen.
"Sommigen wel, sommigen leven nog. Degenen die dood zijn, wilden voornamelijk niet meewerken. Sommige zijn dood omdat het vijanden waren." Hij keek naar haar. "Degenen die leven zijn bondgenoten geworden en geven me veel informatie. Ze leven goed en rijkelijk. Dus er is een keuze voor jou en natuurlijk voor mij." Hij glimlachte kort en bekeek haar even en dacht na. "Ik weet niet of ze het alleen voor plezier doen. Misschien wel, wie weet. Misschien zijn ze er alleen op uit om vreselijke dingen op de wereld te brengen, maar waarom zouden ze dan ook onbenullige mensen uitkiezen. Mensen die geboren worden bij arme ouders? Die geen toekomst hebben?" Cain schreef zijn gedachten op en die van haar. Hij glimlachte een beetje, dit was voor hem iets wat hij ontzettend belangrijk vond en hij vond het dan ook interessant om er meer over te weten.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze glimlachte en trok een wenkbrauw naar hem op. 'Cain, natuurlijk ga je mij pijn doen. Afgezien van het feit dat je dat al meerdere keren gedaan hebt, is dat gewoon jouw aard. Net als dat het in mijn aard zit om niet te willen doen wat anderen van mij verwachten. Die combinatie zal uiteindelijk tot pijn lijden.' Ze haalde haar schouders op. Hij kon honderd keer zeggen dat hij nog niet zeker wist of hij haar pijn ging doen, maar ze wist het antwoord. Hij was een man, een piraat en een mutant. Daar bovenop was hij nieuwsgierig ingesteld en wilde hij haar mutatie onderzoeken. Het was een recept voor pijn. Maar niet alleen voor haar. Als die armbanden daadwerkelijk af gingen, dan zouden er aan de andere kant ook klappen vallen. Misschien kon ze Cain zelf niet aan, maar zijn crew wel. Zo moeilijk kon het niet zijn om iemands hersenen te koken, toch? Of om iemand in vuur en vlam te zetten, letterlijk? Vast niet.
Hij begon over een keuze. De keuze om mee te werken en beloond te worden, de mensen die dat deden waren inmiddels rijk. Verbaasd keek ze hem aan. 'Denk je serieus dat ik geef om rijkdom? Om geld of spullen? Als ik dat deed, dan woonde ik nog bij mijn vader. Het enige wat ik écht wil is dat die armbanden af gaan en dat mensen eens stoppen met kijken naar mij alsof ik een dom wicht ben waar ze gebruik van kunnen maken. En als ze dat niet uit zichzelf doen, dan zorg ik daar wel voor. Ik wil mensen op dezelfde manier pijn kunnen doen als zij dat bij mij doen. Ik wil wraak op de persoon die deze armbanden bij mij om heeft gedaan en ik wil mijn vader vermoorden. Dát is wat ik wil. Dus als jij mijn medewerking wilt in je onderzoek, dan weet je nu wat je moet bieden.' Ze wist niet zeker waarom ze hem dit verteld had. Niemand wist precies hoe moordlustig Helena was. Mensen wisten niet dat ze anderen pijn wilde doen, gewoon omdat ze het dan zou kunnen. Ze was misschien een prinses, dat betekende echter niet dat ze ook van plan was om zich als eentje te gedragen. Dat had ze nooit gedaan en zodra ze haar mutatie terug had, zou dat imago ook verdwijnen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even rolde hij met zijn ogen. "Prima, dan ga ik je pijn doen. Hoop dat je ervan geniet." Eerst zat ze te janken dat iedereen haar pijn deed en nu had hij de intentie niet om dat te doen was het nog niet goed. Dan moest ze haar gezeik ook maar voor zich houden en het gewoon accepteren. Waar het net nog goed was gegaan, verwonderde haar woorden hem even veel als dat ze hem irriteerden. Alsof zij de leiding had. Als hij geen medewerking zou krijgen dan zou hij die afdwingen. "Maar je bent een dom wicht waar mensen gebruik van kunnen maken, dat is het hele probleem. Het enige wat je doet is jezelf van de ene nare situatie in de andere storten." Cain keek naar haar. "Maar ik zal erover nadenken. Voor nu vertrouw ik je niet, je armbanden gaan er dus nog niet af en zeker niet hier op het schip. Maar zodra ik zeker weet dat je zonder armbanden niet mij en mijn crew zal vermoorden, dan kunnen we de dood van je vader zonder problemen regelen." Kalm nam hij een slokje wijn. "Tot we op een geschikte plek zijn om ons te ontdoen van je armbanden heb je de tijd om te tonen dat ik je kan vertrouwen. Anders varen we daar heel fijn voorbij."

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Ik ben geen dom wicht Cain, dat ik fysiek misschien niet in staat ben om te krijgen wat ik wil, betekent niet dat ik mijn hersenen niet kan gebruiken. Bovendien, als ik daadwerkelijk zo dom ben, wat ben jij dan? Want ík ben al meerdere keren in staat geweest om jou er als een idioot uit te laten zien.' Ze refereerde hier zeker naar de plank die hij tegen zijn hoofd had gekregen. Bijna al zijn mannen hadden het gezien en hoewel ze er niets van zeiden op dat moment, wist ze wel dat dit soort verhalen zich makkelijk door het schip heen zouden werken. Misschien zelfs wel verder als ze een keertje ergens aanlegden.
'En dan nog iets, hoe moet ik er in godsnaam voor zorgen dat jij mij vertrouwt? Jij bent degene die continue dreigt met verkrachten, niet ik, ik heb niet zoveel om mee te dreigen. Jij bent degene die het zogenaamd niet erg zou vinden als zijn speeltje verdrinkt, niet ik. En jij bent degene die mij bijna stikte, niet ik!' Ze schreeuwde en sloeg haar beide palmen op zijn bureau. Hitte schoot door haar lichaam heen. Met een gil struikelde ze achteruit en viel op de grond. Op het bureau waren twee verbrandde plaatsen van haar handen te zien. Vol verbazing bekeek ze haar eigen handen, maar daar was niets op te zien. Het bureau loog er echter niet om. Helena kwam overeind en voelde aan de verbrandde plaatsen, die nog steeds erg heet waren. Dit was nog nooit gebeurd. Hoe was dit mogelijk? Wat was dit? Haar blik ging naar Cain. Hij wist meer over demonen en mutaties dan zij. 'Wat is dit? Ik heb in meer dan vijftien jaar geen kracht gehad. Wat heb je gedaan? Waar komt dit vandaan? Hoe kan ik het oproepen?' Ze moest het weten. Als er een mogelijkheid was om langs die armbanden te komen, dan wilde ze die optie meer dan wat dan ook.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain keek haar met een kwade blik aan. Hij was dat niet vergeten en dat zou hij ook niet snel doen. Hij hield er niet van als mensen zijn macht ondermijnden. Hij wilde eigenlijk alweer zijn mond opentrekken, maar Helena stak van wal. Hij bleef zitten en hoorde haar geschreeuw. Meteen wilde hij tegen haar uitvallen, maar hij was even uit het veld geslagen toen ze vanuit het niets op de grond viel. Zijn blik gleed meteen naar de plekken op het bureau. "Geweldig!" Het klonk niet kwaad of sarcastisch, hij was blij met dit voorval en met een grijns keek hij naar haar. Voor antwoord te geven op haar vragen bekeek hij de verbrandde plekken, voelde er zacht aan. Ze waren nog warm.
Met een rustige blik keek Cain naar de vrouw. "Ik weet het niet," het was een simpel antwoord, maar wel de waarheid. "Misschien heeft het wel iets te maken met mijn demon en krachten." Hij liep naar haar toe en nam zacht haar handen vast. Nieuwsgierig bestuurde hij ze, maar er was niets aan te zien. "Je bent mijn tegenpool, misschien is er ook wel een connectie tussen onze demonen." In zijn hoofd voelde hij het bekende gevoel al. Alsof er iets aan zijn schedel krapte. Het was geen prettig gevoel, maar hij wist wel waar het voor was. Even leken zijn pupillen een gele kleur te krijgen. Vine was weer binnen, terug in zijn hoofd. Even draaide Cain met zijn hoofd. "Het is tijd voor een gesprek met de Markies van de Hel." Het klonk alsof er twee stemmen spraken. Cain keek naar Helena, hij wist dat ze dit niet kende en daarom hield hij haar handen dan ook vast.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld