Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Idris

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Damon was scheurend zijn eigendom afgereden en even had ik nog naar de plek staan staren waar daarnet zijn auto nog stond. Door mijn lichaam stroomde er ontzettend veel gedachten. Ik had totaal geen idee hoe Damon echt was. Soms kwam hij zorgzaam over en andere keren droop zijn sarcasme van zijn woorden en had hij totaal geen interesse in de dingen die ik zei of deed. Deze hele wereld zorgde ervoor dat ik al helemaal in de war was en dan zat ik hier nog eens met een jonge man waar ik helemaal geen vat op kreeg. Mijn gedachten schudde ik van me af en ik concentreerde me op het eten dat voor me lag. Enkele eitjes brak ik in een kom en mengde ze met elkaar. Nadat ik er mijn andere ingrediënten had aan toegevoegd, goot ik het mengsel in de pan en liet ik het bakken. Gelukkig duurde dit niet zo lang en had ik na 5 minuten mijn eten voor me staan. Eerst had ik totaal geen idee waar ik het best kon eten. De tafel in de eetkamer was zo groot dat ik me eenzaam zou voelen alleen en de tafel in de keuken zag er ook niet zo gezellig uit. Daarom deed ik de achterdeur open en de wind waaide meteen in mijn gezond. Buiten was er een aangename temperatuur aanwezig en daarom was het ideaal om hier mijn eten op te eten. Ik had me altijd graag in de natuur begeven dus waarom zou ik daar nu plots verandering in brengen?
Mijn eten had ik snel naar binnen gewerkt en er heerste nu een voldaan gevoel in mijn buik. Mijn blik vestigde ik op de grote tuin en keek even achterom, naar het huis. Damon was nog steeds niet thuis dus leek het een goed idee om te gaan wandelen. De wind blies doorheen mijn haren, die loskwamen uit de snelle knot die ik daarnet had gemaakt. De elastiek haalde ik uit mijn haar en meteen vloog mijn haar in mijn gezicht. Terwijl ik verder de tuin verkende, maakte ik een nauwkeurige vlecht. Plots stopte de tuin en zag ik dat er een bos grensde aan deze eigendom. In het bos waren de schaduwen grotendeels aanwezig doordat de bladeren een dicht netwerk hadden gevormd en de zon er niet door kwam. Wanneer ik plots een vaag geluid hoorde, kroop er een rilling over mijn rug heen. De wind was verdwenen en hierdoor kon ik duidelijk het gefluister horen. Alleen klonken de stemming die ik hoorde alles behalve menselijk en het idee dat deze uit het bos kwamen, leek met de minuut sterker te komen. Mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd, ook al was ik enorm bang, en bijna zonder het zelf te beseffen zette ik een eerste stap in het donkere bos.

Enzo
Doordat ik niet wist waar Bree woonde, ging deze zoektocht ,naar mijn gevoel, veel langer duren dan nodig. Het tafereel dat ik zojuist had aangetroffen was gruwelijk geweest. Zelf had ik ook al veel dingen in mijn leven gedaan die alles behalve aanvaardbaar waren, toch was ik er zeker van dat de heks niet was vermoord door een vampier. Er waren geen beten aanwezig geweest op het lijk en dat bevestigde ook nog eens de hoeveelheid bloed die op de grond had gelegen. Mijn hersenen maakte overuren terwijl ik op zoek ging naar het huis van Bree. Zelf moest ik hiervoor niet teveel moeite doen, mijn lichaam zou het me aangeven. De geur van haar bloed herkende ik en dat was nu ook het enige wat me naar haar toe leidde. Zij zorgde ervoor dat ik een dorst ervoer die ik nog nooit eerder had meegemaakt, maar na vandaag leek het wel alsof ik niet uit haar buurt kon blijven. Ik wist dat ik gevaarlijk voor haar was, maar mijn lichaam werd automatisch naar haar toe getrokken. Het leek me een goed idee om haar alles te doen vergeten, maar nu was ik tot het besef gekomen dat ze zo helemaal niet veiliger was. Ze was alleen veilig in mijn buurt omdat ik haar kon beschermen tegen de wezens die onze vrienden te pakken hadden. Duidelijk hadden ze zich hiervoor op voorbereid. Naar mijn mening had(den) de dader of daders Lorena en Damon al maanden in de gaten en wisten ze exact wanneer hun tijd komen was. Toch had ik helemaal geen idee waarom ze Lorena hadden gekozen. In Bree haar ogen was zij menselijk. Alleen kon dit natuurlijk wel een leugen zijn. Of konden beide dames het nog niet weten.
Deze ochtend was ik opgestaan zonder te beseffen dat er een probleem was, nu had ik er drie; de verdwijning van Damon, de bescherming van Bree en het uitzoeken wat Lorena haar geaardheid was. Stuk voor stuk leken ze wel onmogelijk, alleen deed ik er alles aan om de tweede te voltooien.
Mijn auto kwam bruusk tot stilstand voor een huis. Toen ik het huis zorgvuldig bekeek, zag ik in de tuin een bekende fiets staan. Haar fiets. Voor het huis stond een auto en vermoedelijk was deze van één van de ouders. Mijn auto parkeerde ik een eindje verderop omdat ik overtuigd was van het feit dat ik te voet minder opviel. Mijn jas trok ik aan omdat de avond langzaam viel. Zelf ondervond ik geen hinder van de koude die hiermee gepaard ging, alleen was mijn jas zwart en zou ik zo nog minder opvallen. Toen ik voor het huis stond, haalde ik eens diep aan en verzamelde ik al mijn moed. Toen zette ik mijn koers richting de voordeur.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Het is beter als ik niet te lang wacht om naar beneden te gaan, aangezien ik geen zin heb om haar nog bozer te krijgen dan dat ze al is. Tenminste, als ze boos is. Wie weet vindt ze het niet heel erg? Wat zeg ik nou, natuurlijk vindt ze het erg. Je kind heeft school overgeslagen, dat wil je niet. Ik loop terug naar mijn laptop en klap deze dicht, anders is het zonde van de batterij. Meteen daarna, ren ik de trap af en loop door naar de keuken. Hier staat mijn moeder ondertussen die bezig is met groenten snijden. Ik kijk naar de tijd en zie dat het inderdaad al bijna tijd is voor avondeten. "Je wilde mij spreken?" vraag ik alsof ik geen idee heb waar dit over gaat. Ik ga naast haar staan en pak één van de paprika's die op het aanrecht ligt. Als ik hier dan toch sta, kan ik haar net zo goed helpen met het eten. "School belde mij vanmiddag op. Ik neem aan dat je wel door hebt waarom ze hebben gebeld?" vraagt ze. Een zachte zucht verlaat mijn mond. "Sorry, mam. Het kon niet anders. Er zat een goede reden achter." vertel ik. Naast mij, stopt mijn moeder met het snijden van de groenten en draait zich om naar mij. "Een goede reden? Daar ben ik dan wel heel benieuwd naar. Je haalt altijd zulke goede cijfers, maar dit cijfer voor scheikunde kan je echt niet veroorloven." zegt ze zo kalm mogelijk. Ruzie maken is niet haar ding en probeert het daarom altijd kalm aan te pakken, maar ik weet precies op welke momenten ze echt boos is. "Het komt gewoon omdat Lor... Wacht, wat?" Ik kijk verbaasd naar mijn moeder. "Slecht scheikunde cijfer? Waar heb je het over?" Dit is niet het antwoord wat ik had verwacht. Vandaag heb ik officieel scheikunde moeten hebben, maar dat is één van de lessen waar ik niet bij was geweest. "Jouw scheikunde docent belde mij vanmiddag op om te vertellen dat hij dit niet van je verwacht had en dat dit je cijfer hard naar beneden heeft gehaald." Een ongemakkelijke lach verschijnt op mijn gezicht. "Komt wel goed, mam, echt. Ik heb nog een herkansing over dus die kan ik daarvoor gebruiken." Snel snijd ik verder en probeer iets te bedenken om het onderwerp te veranderen.
"Wat ga je eigenlijk koken vandaag?" vraag ik nieuwschierig. Er liggen genoeg verschillende groeten op tafel, dus een gezonde maaltijd zal het zeker zijn. "Zie je dan wel. Zou je nog even naar de winkels kunnen gaan om een broccoli te halen? Die ben ik vergeten." Meteen knik ik en ren de keuken uit. Hopelijk vergeet ze zo snel mogelijk over mijn cijfer en dat ik geen idee had dat ze het daarover had. Ik heb mezelf een klein beetje verraden, maar met een klein beetje geluk, begint ze er niet meer over. Ik trek een jasje aan en open de voordeur. Meteen daarna trek ik de deur achter mij dicht en kijk omhoog. Ik spring op van de schrik. De jongen van het feestje van Damon staat voor mijn neus. "Enzo? Jeetje, je liet mij schrikken. Wat doe jij hier?"

Damon
Van alles gooi ik in de tassen die ik heb meegenomen. Van gezonde maaltijden naar ongezonde snacks. Ik heb geen idee wat het meisje allemaal lekker vindt en wat niet, dus neem ik maar zoveel mogelijk verschillende dingen mee. Er zal vast wel iets tussen zitten waar ze wel iets mee kan. Voor mezelf pak ik nog wat flessen drank mee. Bourbon en Whisky. Altijd handig om extra in huis te hebben staan. Niet dat deze flessen van goede kwaliteit zijn, maar een extra voorraadje hebben, kan geen kwaad.
De tassen zijn volledig gevuld. Ik neem ze mee naar de auto en gooi ze achter in de kofferbak. Ze kan hier vast wel een paar weken van overleven. Zelf stap ik vervolgens ook de auto in en scheur meteen door naar huis. Eenmaal aangekomen, haal ik de tassen er weer uit. Ik neem ze mee het huis in. "Geen idee of je dit allemaal wel lekker vindt, maar je doet het er maar mee." roep ik. Rustig loop ik naar de keuken toe en zet de tassen daar neer. Zo te zien heeft ze al gebruikt gemaakt van de keuken. Dat mag ze zelf gaan opruimen. "Lorena?" vraag ik en loop naar de woonkamer toe. Hier is geen spoor van haar te bekennen. Je gaat toch niet menen dat ze ook opeens verdwenen is. Met een zucht, loop ik het huis door. Wanneer ik boven in Stefan's kamer sta, de kamer waar zij vanavond zal overnachten, zie ik vanuit het raam dat Lorena beneden in de tuin is. Tenminste, ze verlaat de tuin. Ze gaat het bos in. "Fijn, weer een die het gevaar zelf opzoekt." Ik zucht en ren naar beneden toe. Ik volg haar het bos in. Wanneer ik achter haar sta, probeer ik zo weinig mogelijk geluid te maken. Ik haal diep adem. "Waar denkt mevrouw naar toe te gaan?"

Account verwijderd

schreef:
Lorena
De takjes die onder mijn voeten terecht komen, breken doormidden. Het is erg stil, op de vreemde stemmen na, en van de wind heb ik geen last meer. Toch heerst er in het bos een vreemde sfeer. Normaal zou ik doodsbang zijn, maar iets trok me aan. Een of andere kracht, die ik niet kan verklaren. Plots hoor ik geritsel achter me en draai ik me met een ruk om. Zelf merk ik op dat mijn borstkas snel op en neer gaar. Dit alles doet echt iets met me, maar ik ben op zoek naar antwoorden. En misschien kan ik deze hier wel vinden? Het is toch vreemd dat ik een deel van mijn verleden niet kan herinneren?
Wanneer ik me omdraai, staat er plots een jonge vrouw voor me. Haar ogen staan dof in haar gezicht, haar haar plakt aan elkaar door bloed en haar nek is besmeurd met bloed. Het ziet er gruwelijk uit. Haar witte jurk was alles behalve wit. Haar hele lichaam is bedekt met bloed en ik voel hoe ik naar adem hap. Wat was er met haar gebeurd? Ze bekijkt me met een blik die rechtstreeks door mijn ziel gaat. Op een onverklaarbare wijze, doe ik een stap naar haar toe. Nu pas zie ik hoe jong ze nog is, maar toch weet de wonde, op haar nek, mijn aandacht te trekken. Mijn hand glijdt er automatisch heen en wanneer ik wat bloed aan de kant schuif, voel ik hoe koud haar huid is. Twee kleine puntjes in haar nek worden zichtbaar. Het bloed gonst eruit, in een hoge snelheid. Meteen slaat de paniek toe. Ze kan dood bloeden! Wanneer ik terug naar het gezicht kijk van de dame, zie ik dat het veranderd is. Dikke aders rond haar ogen zijn zichtbaar en het wit in haar ogen is veranderd in een rode kleur. Mijn blik valt dan meteen op haar hoektanden. Nog nooit had ik zulke hoektanden gezien. Ze zijn zo scherp als een mespunt. De wonde is op een rare manier verdwenen en een onmenselijk geluid komt uit haar mond. Snel doe ik een stap naar achter, waardoor ik tegen iets of iemand bots. Ik besef pas dat het een persoon moet zijn wanneer ik een stem hoor. Doodsbenauwd draai ik me om en kijk omhoog. Het gezicht van Damon herken ik meteen. Toch weet dit niet lang mijn aandacht te trekken want mijn hoofd draai ik in een reflex om. Dit gaat gepaard met een pijnscheut, maar ik kom wel tot de conclusie dat de vrouw verdwenen is. Mijn hand til ik op en bekijk deze langs alle kanten. Geen bloed meer te bespeuren, terwijl deze daarnet vol hing door de aanraking met de vrouw haar wonde. Nu pas merk ik op dat mijn hart rustiger gaan kloppen is en mijn borstkas minder hevig op en neer gaat. Zonder na te denken leg ik mijn hoofd tegen Damon zijn borstkas aan. Het staat vast, ik word langzaam gek.

Enzo
Mijn gehoor gaat uit naar de stemmen die ik hoor in het huis. Vrijwel meteen herken ik de stem van Bree, maar ook een andere, vrouwelijke stem is aanwezig. Zonder na te denken kom ik tot het besluit dat die waarschijnlijk tot haar moeder behoort. Ze hebben een gesprek, over school. Mijn eerste gedachte gaat meteen uit naar het spijbelen van vandaag, maar er valt een loodzware last van mijn schouders als ik hoor dat dit over een cijfer gaat. Duidelijk had Bree ergens een slecht cijfer gehaald en maakte de docent zich daarover zorgen. Daarom had die waarschijnlijk contact opgenomen met haar ouders. Maar Bree had haar mis sproken en dat kon wel eens, in de toekomst, in haar nadeel uitdraaien. Mijn aandacht glijdt weg van het gesprek en naast het hakken van groeten, is er verder geen geluid aanwezig in het huis. Hier is niemand anders, buiten de twee dames dan. Deze gedachte zorgt er ook voor dat ik iets rustiger word. Ik was doodsbang geweest toen ik de vrouw had aangetroffen. Gewoon omdat ik dacht dat Bree ook in gevaar was, maar nu het tegendeel is bewezen, kan ik rustig verder met mijn leven. Misschien hebben de geweldige genieën, die dit alles hadden gepland, haar niet gezien. Ze is in veiligheid, en daar draait het om. Nu kan ik terug naar huis en verder met mijn zoektocht. Eerst moet ik een andere heks zien te vinden, maar nu moet ik het subtieler aanpakken. Nog een sterfgeval kan mijn hoofd op dit moment niet aan.
Doordat ik diep in mijn gedachten verzonken ben, merk ik niet op dat er voetstappen naar de deur komen waar ik toevallig voor sta. De deur gaat open en op dat moment besef ik dat ik gezien ben. Er is geen weg meer terug. Bree schrikt op, wat natuurlijk niet vreemd is. Je verwacht niet zomaar iemand voor je deur, laat staan een wildvreemde. Dit dacht zij tenminste toch. En op dit moment verandert de hele situatie weer. 'Euhhh...' Haar vraag kwam uit het niets en daarom heb ik er niet meteen een antwoord op. Het is logisch dat ze deze vraag stelt. Ergens vind ik het wel fijn hoe ze mijn naam uitspreekt en dat ze deze nog steeds weet, ze had me tenslotte maar één keer op een feestje gezien. Wel ja, dat denkt ze tenminste toch. 'Ik was in de omstreken en ....' Ik zoek naar mijn woorden, maar die weet ik niet te vinden. 'Waar ga je heen? Dan stap ik even met je mee. We hebben wat te bespreken.' Dit lijkt me, op dit moment, het beste. Vanwege mijn aanwezigheid heb ik haar zojuist terug in gevaar gebracht en daarom moet ik nu aan haar zijde blijven. Ik moet terug open kaart met haar spelen, en waarschijnlijk betekent dit dat ik haar herinneringen terug moet geven. Iets waar ik enorm tegen op zie, maar nu is er helemaal geen weg meer terug.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Vol verbazing, kijk ik hem aan. "Hoe weet je dat ik hier woon dan?" vraag ik en frons eventjes. Ik mag dan misschien wel hebben genoemd in welk dorp ik woon, maar ik ben er honderd procent zeker van dat ik mijn adres niet heb laten vallen in het gesprek van toen. Daarbij ben ik ook niet de persoon die haar adres doorgeeft aan een wildvreemde man die ze niet eens goed kent. De jongen heeft mijn interesse getrokken, dat zeker. Daarbij had ik het ook zeker niet erg gevonden als we nog eens een keertje zouden afspreken, maar meteen mijn adres geven, is niet hoe ik in elkaar steek. Na het feest hebben wij elkaar niet meer gesproken, wat ik wel jammer vond. Het lag niet aan hem, persé. Ik heb ook nooit een bericht gestuurd. Lorena heeft Enzo nooit leuk gevonden. Tenminste, de manier hoe ik Enzo beschreef. 'Een knappe, oudere man die ik op een feest heb ontmoet waar ik wel wat op had.' is inderdaad niet de beste manier om een jongen te beschrijven. Afijn, hij staat nu opeens voor mijn deur. Een tikkeltje creepy, maar heel erg vind ik het niet.
"Ik moet een broccoli halen in de supermarkt." vertel ik en kijk opnieuw op wanneer hij zegt dat hij wat te bespreken heeft met mij. Hoezo heeft hij wat met mij te bespreken? Ik heb deze jongen één keer eerder gezien en toen hadden we beide aardig wat op. Zoveel zinnigs is er niet gezegd, zover ik mij kan herinneren.
Ik sluit de deur achter mij en begin met mijn wandeling naar de supermarkt, met Enzo aan mijn zijde. De supermarkt is niet heel ver van hier. Met de fiets ben je er binnen enkele minuten, maar ik had even geen zin om met de fiets te gaan. Ik wil mijn moeder wat meer tijd geven om het gesprek van net te laten vergeten. Hopelijk gaat ze er niet meer op door, want dan kan ik zeker in de problemen raken. Spijbelen én een slecht cijfer halen op dezelfde dag? Dat word m'n dood. Ik draai mijn gezicht om naar Enzo om hem aan te kijken. "Wat wil je bespreken?" vraag ik nieuwschierig. "Ik heb namelijk oprecht geen idee waar dit over zou kunnen gaan."

Damon
Ik staar naar Lorena. Ze is angstig, maar waarom weet ik niet. Er is niks te zien. Geen dier, geen geluid, niks. Het is avond, maar de zon is nog niet onder. Alles in het bos is nog goed te zien en zover is ze het bos niet ingegaan. Vanwaar haar angst? Ik ga achter haar staan om eens goed te bekijken wat er nou precies aan de hand is waarom ze zo bang is, maar het kwartje valt maar niet. Opeens botst ze tegen mij aan. Ik zeg niks. Haar paniek is nog niet weg. Het is nog aanwezig, maar langzamerhand wordt ze al wat rustiger. Ze legt haar hoofd tegen mij aan en even weet ik niet wat ik moet doen. Moet ik haar... troosten? Haar gerust stellen dat er niks aan de hand is? Want dat zou een gigantische leugen zijn. Er is wel degelijk wat aan de hand, maar tot zover weten we nog bijna niks. Zou de reden waarom ze opeens zo paniekerig was iets te maken hebben met wat wij beide hier doen?
"Rustig maar, het is al goed." mompel ik dan maar en sla vervolgens mijn armen maar om haar heen. Met kleine pasjes, leid ik haar weer terug naar mijn huis. Ik moet haar dus iets beter in de gaten houden. Ondanks dat wij de enige twee levende wezens zijn, weet je maar nooit of er toch nog niet iets anders rondloopt.
Ik breng haar naar de woonkamer toe en zet haar neer op de bank. Moet ik direct zijn en vragen wat ze in het bos deed, of zal ik haar eerst even tot rust laten komen? Ik twijfel eventjes, maar weet al snel het antwoord. "Wat zag je in het bos en waarom ben je daar in eerste instantie heen gegaan?" vraag ik met een serieuze toon. Het is sowieso niet slim om in een bos te lopen waar je de weg niet van kent, laat staan als er zoveel rare dingen gebeuren.

Account verwijderd

schreef:
Enzo
'Je woont in een klein dorp. Als je hier op zoek naar iemand bent, is het makkelijk die persoon te vinden. De mensen praten hier ook graag, dus het was niet echt een moeilijke opdracht.' Mijn handen stop ik diep in mijn broekzakken en de koude wind vloog me in het gezicht. De avond was aangebroken en dat ging gepaard met een prachtige zonsondergang. De hemel kleurde oranje en roze, een prachtig verschijnsel.
Ze vertelt me waarom ze naar buiten was gekomen. Alleen weet ik dit natuurlijk al, alleen kan ik haar dit moeilijk zeggen. Ik knik even en maak aanstalten om met haar mee te wandelen. Het wordt tenslotte ook al wat donkerder buiten en je weet maar nooit welk gevaar er op de loer ligt. En dan kon ik, een sterke vampier, haar beschermen. We stappen weg van haar huis en gaan op weg naar de supermarkt. Gelukkig weet Bree de weg want ik heb werkelijk geen idee waar we heen gaan. Dit is dan ook de eerste keer dat ik mijn auto ben uitgestapt voor dit dorpje, andere keren rijd ik hier gewoon door. Zonder te stoppen. Maar Bree had anders over mijn daden beslist.
Natuurlijk had ik haar vraag zien aankomen, alleen had ik er niet meteen een antwoord op. Hoe moest ik haar van iets beschermen terwijl ik niet eens weet wat dat iets is? Momenteel tast ik gewoon in het duister en die gedachten haat ik. Toch moest ik op een of andere manier ervoor zorgen dat ze in mijn buurt blijft. Dan kon ik ervoor zorgen dat ze in leven blijft. 'Ik heb iets gehoord over een verdwijning. Een meisje genaamd Lorena. Heel toevallig is mijn vriend, Damon, ook al een dag onvindbaar. Mijn hersenen linken deze twee dingen aan elkaar. Alleen heb ik geen idee waar ik moet beginnen..' Mijn relaas eindig ik met een zucht. Het is nu eenmaal zo. Een heks aanspreken was mijn eerste gedachte geweest, alleen had iemand anders daar anders over beslist. En mijn gevoel zei dat die persoon ook iets te maken had met de verdwijning van onze beste vrienden.

Lorena
Verman je, Loreen. Deze harde woorden spreek ik mezelf toe. Toch voel ik nog steeds hoe mijn knieën beven. Wat er zojuist was gebeurd, kan ik met geen woorden vertellen. Damon zou me waarschijnlijk ook voor gek verklaren, en dat is wel het laatste wat ik wil. Met het puntje van mijn tong bevochtig ik mijn lippen. Zelf besef ik ook dat ik tot hem toenadering heb gezocht, wat hij waarschijnlijk niet eens wilt. En net op het moment dat ik mijn lichaam van het zijne wil losmaken, voel ik zijn sterke, beschermende armen rond me heen. Er glijdt een goed gevoel door me heen. Een warm gevoel. Na een hele dag met elkaar opgescheept te zitten, toonde hij voor de eerste keer een vorm van gevoelens. Anders was het gezicht van Damon altijd een spiegel geweest, maar nu leek deze even verdwenen te zijn. We wandelen weer richting het huis, wat ik niet erg vind. Hoe sneller ik weg ben uit dit bos, hoe beter.
Uiteindelijk plof ik neer op de bank en weet ik met mezelf geen blijf. De ogen van Damon voel ik ook op me gericht en ik weet exact wat er doorheen zijn hoofd spookt. Natuurlijk wilt hij me vragen wat ik in dat bos deed. Elke gezonde mens zou er natuurlijk weg blijven. Zoals ik had voorspeld, klonk zijn vraag net hetzelfde als in mijn hoofd. 'Eerlijk, ik weet niet waarom ik er heen ging. Ik was gewoon een beetje aan het wandelen, tot ik dacht dat ik iets hoorde. In het bos. En dan was er nog die soort van aantrekkingskracht.' Mijn ogen sluit ik even. Dit klinkt al net zo bizar zoals hetgene wat ik daarnet heb gezien. 'En dan zag ik een vrouw. Doorweekt in bloed. Maar er was iets raars aan haar.. Ze was niet zoals ons.. Haar ogen waren anders en haar hoektanden waren scherp.' Mijn hand wrijft langs mijn gezicht heen. 'Ze leek niet menselijk.' Mijn ogen fixeer ik op Damon om zijn reactie te kunnen zien.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Iets aan zijn opmerking klopt niet. Als je naar iemand op zoek bent in een klein dorp, is die persoon makkelijk te vinden. Het is ook wel zo, maar mijn gevoel zegt dat dit niet helemaal waar is. Zou hij echt het dorp rond zijn gegaan om te vragen waar ik woon? Vele kennen elkaar hier maar vaak wordt er ook meteen melding van gedaan wanneer iemand opzoek is naar een persoon. Laatst was er een oudere man opzoek naar mijn vader. We hebben meerdere telefoontjes ontvangen van mensen uit dit dorp om te vertellen dat we bezoek konden verwachten. Hoezo zou dat nu niet gebeurd zijn? Laat ook maar zitten. Ik denk er vast weer te diep over na.
Ik kijk omhoog naar de prachtige lucht. De zonsondergang is aangebroken en daardoor is de hemel weer met allerlei kleurtjes bedekt. Even staar ik ernaar, maar al snel word ik uit mijn gedachten gehaald. "Wat zeg je daar?" Ik stop met lopen en kijk hem met een verbaasde blik aan. Van binnen begint van alles te pruttelen. Woede, verbazing, angst. "Hoe weet je van... En waar jij..." Ik kom niet uit mijn woorden. Nog niemand heeft door dat Lorena verdwenen is. Alleen ik, aangezien ik mij gewoon snel zorgen maak. "Van wie heb je dit gehoord? Over Lorena?" vraag ik aan Enzo, misschien iets botter dan nodig was. Dat Damon is verdwenen, laat ik geheel achterwegen. Het enige waar ik nu aan kan denken, is Lorena. Had ik haar net even uit mijn hoofd kunnen zetten en mezelf zover kunnen krijgen om te denken dat het wel oké is, gebeurt dit opeens. Een jongen die ik heb ontmoet op een feest in een dorp hier aardig ver vandaan staat opeens voor je huis en vertelt je dat hij weet dat Lorena weg is. "Ze is nooit als vermist opgegeven, volgensmij weet verder ook niemand dat ze weg is omdat het pas sinds vandaag is." mompel ik. Verder wil ik niks tegen hem zeggen, aangezien ik niet weet wat zijn intenties zijn. Vertrouwen is nog ver te zoeken, in ieder geval. "Waarom zou je dit ten eerste aan elkaar linken? Damon heeft niks met Lorena te maken."

Damon
Mijn ogen gaan wat wijder openstaan. Een vampier? Ze heeft nog een vampier gezien? Nee, die zou ik wel opgemerkt moeten hebben. Er was verder niemand in het bos te vinden, ook geen vampier. Zou ze iets van haar herinneringen terug hebben gekregen? Ik heb genoeg vrouwen boos gemaakt in m'n leven, waarvan ook een groot aantal vampiers. Nu is de vraag welke vrouw het is en wat zij met Lorena te maken heeft. "Heb je de vrouw eerder gezien? Zei ze iets?"
Aan Lorena's woorden te horen, weet ze niet dat de vrouw een vampier is geweest. Scherpe hoektanden en ogen die anders zijn. Het is niet je standaard vampier en al helemaal niet als je kijkt naar de onzin die ze op TV laten zien tegenwoordig. "Het is misschien maar beter dat je niet zomaar meer het huis in je eentje verlaat." zeg ik tegen haar. Misschien moet ik zelf maar eens een goed rondje maken om te zien of er iets te vinden is, al vraag ik me af of er daadwerkelijk iets te zien was.
Ik sta op en pak de bourbon fles. De fles wijs ik in haar richting. "Ik heb zo'n gevoel dat je hier wel wat van wilt?" zonder op antwoord te wachten, schenk ik een glas voor haar in. Het is avond, dus in haar regelboekje mag het nu vast wel. Daarbij zou iedereen op zo'n soort moment wel even een glas met alcohol nodig hebben. Vervolgens schenk ik, zo verrassend als ik ben, ook een glas in voor mezelf. "Denk er verder maar niet teveel over na. De vrouw zal je niks aan kunnen doen, daar zal ik wel persoonlijk voor zorgen." Als zij iets te maken heeft met hoe ik hier ben beland, dan zal ze nog lang niet jarig zijn. Zodra ik haar zie, ruk ik haar hart uit haar lijf. Ik ben dit spelletje nu wel zat.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Damon stelde vragen die me aan het denken zette. Had ik de vrouw ooit al eerder gezien? Naar mijn mening niet. Van dichtbij kon ik ook zien dat ze bloedmooi was, tot haar transformatie. Die was alles behalve mooi geweest. 'Neen, ik ken haar niet. Ze kwam me ook alles behalve bekend voor. Zelf heeft ze geen woord gezegd want voor haar 'transformatie' had ze een lelijke wonde in haar nek. Het leek wel alsof ze gebeten was door een dier. En toen ik haar wilde helpen, kreeg ze plots die hoektanden en rare ogen.' Kort zuchtte ik en sloot mijn ogen. Zelf hoorde ik hoe bizar het klonk, maar Damon bleef hier zo rustig over. Vond hij me dan niet gek? Waarschijnlijk wel, maar wilde hij dit niet luidop zeggen omdat hij nu al zag hoe miserabel ik er aan toe was. Hij wilde er misschien voor zorgen dat ik niet volledig mijn verstand zou verliezen na enkele hatelijke opmerkingen van hem.
'Dus nu telkens als ik het huis wil verlaten, moet ik beroep doen op jouw aanwezigheid?' Mijn verbazing kon ik niet uit mijn stem halen. Meende hij dit? Dacht hij serieus dat ik mezelf niet kon beschermen? Het tegendeel had ik daarnet wel bewezen, maar toch. Ik kon heus wel voor mezelf zorgen. Als het moest, kon ik elk beest wel aan. Of was dit gewoon stiekem een of ander versiertruc van hem zodat hij vaker zich in mijn buurt kon vertoeven? Ik liet mezelf achterover vallen op de bank. Zoveel verschillende gedachten en ideeën, die waarschijnlijk nooit bevestigd zouden worden.
Bij zijn vraag keek ik op en knikte, na een kleine afweging. Ik had wel zin in wat alcohol. Misschien kon ik zo alles een beetje beter relativeren want op dit moment leek het wel alsof ik mijn waardigheid verloor. Nog nooit was ik zo afhankelijk geweest van een man. En die gedachte beviel me niet. Mijn lange benen kruiste ik over elkaar en wachtte geduldig op mijn glas. Deze omklem ik dan ook met twee handen als ik het van Damon aangeboden kreeg. 'Bedankt.' mompelde ik zacht en nam een gulzige slok. De alcohol brandde in mijn keel en zorgde voor een warm gevoel. Ik bedankte hem wel om meerdere redenen. Hij zou me beschermen, maar waarom?? Mijn ogen gleden af naar zijn gezicht en rustig bekeek ik elk kenmerk van zijn gezicht. Wat betekende ik voor hem? Ik stond op, hem nog steeds aankijkend en plukte de fles Bourbon uit zijn handen. 'Hier heb ik meer van nodig.'

Enzo
Het gesprek verliep niet zoals ik verwacht had. Tuurlijk vertrouwde Bree me niet. Toen ik haar daarnet had aangesproken, hadden we eerst een gesprek gehad. Nu viel ik zowat met de deur in huis en werd ze achterdochtig. Dat kon ik haar niet kwalijk nemen. Ze had me, in haar hoofd, nog maar één keer gezien en nu plots stond ik voor haar deur met een of ander verhaal, vernoemde ik de naam van haar beste vriendin en zei ik dingen die ik normaal niet moest weten. Ik wilde iets zeggen tegen haar, alleen wist ik niet wat. Met mijn mond vol tanden stond ik daar en staarde naar haar mooi gezicht. Mijn mond opende ik, maar deze sloot ik al snel weer als ik plots een schaduw achter haar zie bewegen. Wat was dat? Mijn ogen vormde ik tot spleetjes, maar nu was er geen beweging meer op te merken. Had ik het me verbeeld? En dan een tweede aanwijzing van iemand zijn aanwezigheid in onze omgeving. Een licht geritsel achter mijn rug. Zelf spande ik mijn armen aan en werden mijn handen vuisten. Gelukkig was ik bij Bree en kon ik haar beschermen, want iets zei me dat de persoon op haar uit was. Standvastig deed ik een stap naar haar toe waardoor onze lichamen elkaar bijna aanraken. Mijn hoofd boog ik naar haar toe en kwam naast haar oor terecht. 'Niet schreeuwen.' fluisterde ik zo stil dat zij het waarschijnlijk nog met moeite zou horen. Mijn ogen sloot ik zodat ik me enkel kon concentreren op mijn gehoor. Ik hoorde een geluid, nu duidelijk en helder. Aan de snelheid op te merken, was het een vampier. Niemand anders kon zich zo snel verplaatsen. Met een ruk draaide ik me om en zonder het goed te beseffen, omknelde mijn rechterhand een hart. Een niet kloppend hart. Mijn ogen vonden die van mijn tegenstander. De barvrouw van daarnet. 'Wat doe je hier?' snauwde ik en kneep zacht in haar hart. 'Ik heb een boodschap voor jullie.' hijgde de vrouw. Dit wist wel mijn aandacht te trekken waardoor mijn bebloed hand al snel terug langs mijn lichaam hing. De vrouw zocht haar evenwicht en vond die na een tijdje ook. Haar blouse was besmeurd met haar eigen bloed, maar toch wisten we er beide geen aandacht meer aan te schenken. 'Jullie?' vroeg ik lichtjes verbaasd en keek naar de kleinere gedaante achter me. Wat had Bree hiermee te maken? Het was maar te hopen dat ze niet ging hyperventileren door de dingen die ze zojuist had gezien, al vermoedde ik het wel. Met een bedenkelijk gezicht bekeek ik het meisje. Hoe ging ze reageren met haar tweede confrontatie met vampiers?

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Geïrriteerd, blijf ik Enzo aanstaren. Het is te zien aan hem dat hij naar een goed antwoord aan het zoeken is, maar er moeite mee heeft om er een te vinden. Een hele diepe zucht verlaat mijn mond. Zou hij er iets mee te maken hebben, met haar verdwijning? Dat kan toch niet, maar hoe weet hij er anders vanaf? Had Lorena al die tijd gelijk? Van iemand af weten dat het een engerd is, alleen Lorena kan zoiets. Ze kent hem niet eens! Hoe wist ze dit al? Wie weet heeft Damon er wel mee te maken... Oh nee, is dit allemaal door mij veroorzaakt? Ik ben degene die naar het feest is gegaan en Lorena's naam heb laten vallen...
Van schrik, sta ik helemaal stijf. Ik kan niet bewegen. 'Niet schreeuwen'? Wat is mij met mij van plan? Als ik niet zo geshockeerd was, had ik zeker om hulp geroepen. We staan in een straat waar zeker wat lampjes van huizen branden. Iemand zal mij wel horen als ik nu begin met schreeuwen. Al snel merk ik dat er een vrouw bij staat. Iemand die ik nog nooit eerder heb gezien. Wat doet... Wat doet Enzo nou? Ik sla mijn handen voor mijn mond en val op de grond. Heeft hij zojuist zijn hand in... In haar borstkas geduwt? Tranen komen omhoog. Hoe ben ik hierin beland? Heb ik dit allemaal veroorzaakt door naar een feestje te gaan een aantal uur hier vandaan? Als ik dat had geweten... En Lorena... Die arme Lorena. Wie weet wat deze vent met haar heeft gedaan. Hoe moet ik hier ooit wat tegen doen? Als hij al in zo'n simpele handeling een hand door een lichaam kan boren... Ik maak geen schijn van kans.
Ik wil wegkijken, maar het lukt mij niet. Ik durf het niet. Wie weet dat ik iets mis en ik daardoor in de problemen raak. Nee, ik zit al in de problemen. De woorden die de vrouw, die verbazingwekkend nog niet zoveel bloed heeft verloren om nog normaal te kunnen praten, spoken rond door mijn hoofd. Een boodschap voor ons allebei? Hoe... Ik grijp met mijn hand naar mijn hoofd. Is dit het moment? Word ik nu officieel gek in mijn hoofd?

Damon
De beschrijving die ze geeft, laat mij weten dat dit zeker weten over een vampier gaat. Over het uiterlijk wordt niks gezegd. Ja, dat ze bloedmooi was, maar welke vampier is dat niet? Na de transformatie is iemand zoveel mooier om te zien. Het is haast magisch. Zeker voor het menselijke oog. Ik weet nog wel toen ik Katherine voor het eerst zag, een vampier die in mijn leven kwam toen ik nog mens. Haar uiterlijk betoverde mij. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Mijn broertje, Stefan, had precies dezelfde gedachten. Katherine... Soms mis ik haar nog steeds. Haar bruine, lange haren en haar prachtige ogen.
Ik schud mijn hoofd om mezelf uit mijn gedachten te halen. "Je zit met mij opscheept, dus, ja." zeg ik met een glimlachje op mijn gezicht. Ze vindt het idee vast niks. Zeker weer een gevalletje 'sterke, onafhankelijke vrouw'? Nou, in dit geval dus niet. Ze moet maar blij zijn dat er ik er bij was in het bos. Wie weet wat er had gebeurd als ik er niet was, dan had ik hier nu in m'n eentje gezeten. Hartstikke saai, dus zou het fijner zijn als ze gewoon nog wat langer blijft leven.
De fles wordt uit mijn hand gerukt. Een frons verschijnt op mijn gezicht. Alcohol had ik wel bij haar verwacht, maar niet een gehele fles. Nu heeft ze die natuurlijk nog niet op, maar het zit er wel aan te komen. Zo mag ik het horen. Ik loop naar de openhaard toe en leg wat houtblokken, die ernaast liggen, er op. Vervolgens stook ik het vuurtje. Dit geeft een gezellige sfeer, vind ik. Wanneer het vuurtje eenmaal brandt, verplaats ik mezelf terug naar de bank. "Goed." zeg ik wanneer ik ben neergeploft. "Nu we hier toch maar met z'n tweetjes zijn, kunnen we elkaar net zo goed leren kennen." Als ik wat meer van haar af weet, kan ik misschien een connectie leggen met waarom wij tweeën hier zijn.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Damon ging aan de slag met het vuur, wat voor een gezellige sfeer zorgde. Zelf lag ik lang uitgestrekt op de bank en zette ik de fles soms eens gulzig tegen mijn lippen. Mijn ogen volgden nauwlettend zijn bewegingen. Uiteindelijk weken mijn gedachten toch af van dit moment en kwam ik terecht in mijn fantasiewereld. Mijn ogen sloot ik even kort zodat ik er helemaal door werd opgenomen. Dit had best een romantisch sfeer. Het vuurtje dat ervoor zorgde dat de kamer zich verkeerde in een gouden gloed en de rustige sfeer die tussen ons heen ging. Het leek wel of we elkaar al jaren kende, toch waren er nog veel gaten tussen ons beide. Toch werd ik soms gek van de verlangen die zich in mijn lichaam bevonden. Zelf vond ik Damon een knappe man, maar zijn gevoel voor bescherming en humor spraken me zeker en vast aan. Alleen leek het wel alsof de interesse maar van één kant kwam en ik moest ervoor zorgen dat hij niet zomaar mijn gevoelens kon zijn. Ook al kon je momenteel niet echt van gevoelens spreken, enkel van verlangen. Want naast al die aantrekkelijke elementen, had ik me ook al een paar keer ernstig aan Damon geïrriteerd. Eigenlijk waren we op dit moment een goed voorbeeld van dat haat en liefde dicht bij elkaar liggen. Ook al was er op dit moment nog geen sprake van liefde.
Wanneer hij plots begon te spreken, opende ik mijn ogen automatisch en draaide ik mijn hoofd naar hem toe. 'Goed, wat wil je weten?' Vroeg ik en ging rechtop zitten. Mijn benen kruiste ik over elkaar en hield mijn hoofd wat scheef, een teken van nieuwsgierigheid. Mijn leven was op zich niet zo boeiend, maar ik wilde zijn vragen gerust wel antwoorden.

Enzo
Een gevoel zei me dat ik het zwaar verpest had bij Bree, toch hoopte ik dit ik dit nog kon rechtzetten. Een boodschap, voor ons beide? Dat moest dan wel over Damon en/of Lorena gaan. 'Ik heb een briefje voor jullie.' De dame stak een wit papier onze kant op en mijn hand, dat nog steeds vol hing met haar bloed, nam dit aan. Wanneer ik naar het briefje keek, zag ik dat er vieze vlekken op zaten. De persoon die hier achter zat, was dus niet erg netjes. Wanneer ik weer opkeek, was de dame verdwenen en was ik nog alleen met Bree. Op mijn hielen draaide ik me naar haar toe en bekeek ik haar prachtig gezicht. Bijna wilde ik haar wang strelen, tot ik besefte dat ze waarschijnlijk nog steeds boos op me was en waarschijnlijk was ze ook nog eens doodsbang. 'Ik...' Weer kwam ik in herhaling want ik wist niets te zeggen. Misschien moest ik haar maar alles terug laten herinneren, niet? Die gedachten schudde ik nog even van me af. Pas als ik gelezen had wat er op dit briefje stond, kon ik nog conclusies trekken. Het briefje opende ik en slikte zodra ik zag wat erop stond.

Stop met Damon en Lorena te zoeken. Ze zijn hopeloos verloren. Elke opging die jullie ondernemen, zal ik proberen te dwarsbomen.

Het briefje gaf ik aan Bree en ik ijsbeerde heen en weer. Wat moesten we hier nu weer mee? Dacht de persoon nu echt dat we het hier bij zouden laten? Ook al had ik een vriendschap die nogal rommelig was met Damon, toch gaf ik om hem. Tot mijn grootste spijt omdat hij me steeds in de problemen bracht. Net zoals nu. 'Wat moeten we nu doen?' vroeg ik en het was dan ook voor de eerste keer dat ik zo hopeloos was in mijn leven. Wat was de link tussen deze twee en waar zaten ze op dit moment?

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Ik staar naar hetgene wat voor mij gebeurd. Het dringt nog niet helemaal door. Op het moment gebeurt er gigantisch veel voor mijn ogen. Iets waarvan ik eerst alleen dacht dat het in enge horror films kon gebeuren. Ik houd mij stil, dood stil. Misschien hebben ze niet door dat ik er dan nog bij sta? Nee, dat zijn domme gedachten. Ik wil hier weg, maar voor mijn gevoel is de jongen die voor mij staat wel heel erg sterk. Nog snel ook. Hij had haar nek zo te pakken en vrijwel in een keer kunnen doorboren met zijn nagels. Mijn blik glijdt naar zijn hand die helemaal onder het bloed zit. Dat die vrouw nog niet op de grond ligt van het bloeden. Hoe is het mogelijk? Moet ik het alarmnummer bellen?
Mijn hand laat ik zo langzaam mogelijk naar mijn zak toe glijden. Wat de vrouw zegt, hoor ik niet. Ik zit te diep in mijn gedachten. Je zou haast kunnen zeggen dat ik in trans ben. Wanneer ik eindelijk bij mijn broekzak aankom, draait enzo zich om naar mij. Hij steekt zijn hand voor zich uit en geeft iets aan mij. Een papiertje. Ik pers mijn lippen op elkaar. Mijn gevoel zegt dat ik betrapt ben, maar zo gedraagt de jongen voor mij zich niet. Daarintegen ijsbeert hij maar wat heen en weer. Het papiertje heb ik nog in mijn hand, maar wacht nog met het openen. Enzo zijn aandacht is niet meer op mij gericht. Nu kan ik het alarmnummer bellen voor de vrouw.
Ik kijk om naar de plek waar de vrouw eerst te zien was. Vergeleken met een aantal minuten geleden, is er één persoon minder. De vrouw die zo gewond was, ze is weg. Hoe? Ik kijk om mij heen, maar nergens is de vrouw te bekennen. Ze had een bloedspoor moeten achterlaten met de hoeveelheid dat eruit stroomde toen Enzo haar vast had, maar er is geen druppel te vinden op de grond. Verward met nog steeds heel veel angst, dat is hoe ik mij op dit moment voel. Ik kijk naar mijn hand waar ik het ongeopende papiertje nog steeds vast heb. Ik wil wegrennen, maar het lukt niet. Het lijkt wel alsof mijn voeten vastgeplakt zijn op de grond.
Met een kleine zucht, open ik dan eindelijk het papiertje wat Enzo mij daarstraks had gegeven. Mijn verwarring en angst van eerst worden geheel omgezet in woede. Meteen sprint ik op Enzo af en begin tegen zijn arm aan te slaan. Vanwege de woede, stromen er tranen over mijn wang. "Jij eikel! Laat haar gaan!" roep ik naar hem. Ik houd mij niet meer in. Het kan slechte gevolgen voor mij hebben, wetende waar hij toe in staat is, maar het kan mij niet meer schelen. Hij heeft iets met Lorena te maken. Ik had gelijk, ze is verdwenen.

Damon
Ik blijf het meisje aankijken en houd al haar kleine bewegingen in de gaten. Vaak aan iemand zijn houding kan je al zien wat voor persoon het is. Toch vind ik het lastig om Lorena te lezen. Ze komt over als een vrouw die sterk in haar schoenen probeert te staan, maar dat zeker niet altijd is. Slim zou ik opzich ook wel durven zeggen. Ze heeft niet de slimste acties altijd, zoals een bos ingaan in je eentje terwijl je de gehele omgeving niet eens kent, maar ik denk wel dat ze een brein heeft. Ergens gok ik dat het wel een onzeker meisje is, aangezien ze zeker de moeite doet om er goed uit te zien. Dat hebben de meeste meisjes wel, zeker op die leeftijd. Ergens in haar zit nog iets wat haar personaliteit goed zou kunnen beschrijven, maar het lukt mij niet om erachter te komen. Door praten leer je iemand ook wel goed kennen.
"Gewoon, vertel eens wat over je leven." Ik ga wat beter zitten. "Wat doe je zoal? Ga je nog naar school of werk je al?" vraag ik dan maar. Wie weet kan ik een connectie zien te vinden wat haar hier samen met mij brengt. Ik zou het haar kunnen dwingen, maar als ze het zelf niet door heeft, kan ik er ook weinig uithalen.
Ik pak het glas op die ik eerder voor Lorena had ingeschonken en drink daar zelf maar wat van, aangezien zij de fles nu heeft. Ze is gelukkig geen saaie doos die niks te vertellen heeft. Ik hoef mezelf in ieder geval niet te vervelen. Tenminste, dat denk ik als ik haar zo hoor. Ze is spraakzaam, dus dat is al iets wat mij dat laat denken.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Zelf zakte ik wat onderuit op de bank en legde mijn benen over elkaar. Mijn handen zaten rond de fles Bourbon verstrengeld met elkaar, alsof ik bang was dat iemand de alcohol van me zou afnemen. 'Mijn leven is redelijk saai. Ik ga naar school, heb niet bepaald veel vrienden, ik heb één beste vriendin Bree, mijn vader is overleden, mijn moeder is een schat van een mens en in mijn vrije tijd sport ik voornamelijk. Zelf heb ik nog geen idee wat de toekomst me zal brengen en ik plan ook bijna niets in mijn leven dus ik wacht gewoon geduldig af.' Na mijn uitleg nam ik een gulzige slok van de fles en bekeek ik Damon. 'Nu wil ik wel ook enkele dingen van jou weten. Vertel ook wat over jouw leven, ik ben wel benieuwd. Heb je een vriendin of misschien een vrouw? Hoe oud ben je? Ga je werken of niet? Of studeer je nog? Daarbij wie is die broer van je over wie je het soms wel eens hebt gehad en is hij knap?' Mijn laatste woorden rollen voorzichtig over mijn lippen en mijn ogen sla ik naar de zwartharige jonge man op. Best wel een verleidelijke gebaar. Als de broers op elkaar zouden lijken, zou ik die Stefan waarschijnlijk ook vreselijk knap vinden.
Zoals was gebleken had ik veel vragen voor Damon. Zijn vragen waren zelf niet zo specifiek geweest, alleen had ik hier wel al een beeld over. Over wat ik hem niet en wel wilde vragen. En nu was dit mijn kans. Een kans die ik zonder aarzelen greep. Ik was benieuwd naar zijn leven voor deze wereld. En misschien als hij samen met mij wat herinneringen ophaalde, dat hem wat te binnen schoot over deze hele situatie. Zelf stond ik op en stapte naar het vuur heen. De inhoud bekeek ik van de fles en zag dat deze gehalveerd was. Zo te zien had ik al meer gedronken dan ik dacht. Zelf was het resultaat hiervan dat ik me licht voelde in mijn hoofd. Mijn hoofd draaide ik voor een kwart en keek Damon aan, afwachtend op zijn antwoorden op mijn vragen.

Enzo
Momenteel bevond ik me in een moeilijke situatie. Het vertrouwen van Bree had ik volledig kwijt gespeeld. Zover was wel duidelijk. Ook denkt zij nu dat ik Lorena heb. Wat totaal dus niet het geval is. Misschien moest ik haar herinneringen maar terug halen? Of zou dit alleen voor nog meer problemen zorgen? Zelf liet ik haar even doen. Ze mocht haar woede even uiten als uitlaatklep. Toch greep ik na een tijdje haar schouders vast. 'Bree, ik heb Lorena nog nooit gezien. Nooit ontmoet. En ik zou er alles aan doen om haar, voor jou, terug te halen. Alleen weet ik net zo weinig als jou. Niets dus. Ik weet niet waar onze vrienden uithangen. Of ze samen zijn of niet. Of ze gevaar lopen of niet. Maar we zoeken het samen uit, oké? Ik weet dat je me niet vertrouwt, maar ik wil er alles aan doen zodat je me kunt gaan vertrouwen.' Mijn ogen zochten die van haar en ik keek haar bijna smekend aan. 'Ik wil je alleen beschermen, Bree..' Mijn ogen wende ik van haar af en mijn handen gleden van haar schouders. Even was het een breekbaar moment. Mijn keel schraapte ik en keek rond me heen. Alleen de wind hoorde ik en verder was het ontzettend stil. Ik wilde haar ook wat laten zeggen, alleen wist ik niet of ik dat wel aankon. Zelf was ik nog een gevoelig iemand en omdat Bree toch iets voor me betekende, kon me dit wel kwetsen. Daarbij zoals elke man uit ik niet graag mijn gevoelens.
'Je moest toch naar de winkel voor een broccoli, zal ik met je meelopen of niet?' Dit was een welgemeende vraag. Zelf was ik nog bang dat iemand ons aan het begluren was. Of haar pijn wilde doen. En dat wilde ik op alle manieren vermijden. Ook al riskeerde ik daarmee mijn eigen leven.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Ik blijf slaan en meppen, zo hard als ik kan. Zo ben ik niet, echt niet. Ik zou nooit voor geweld gaan. Toch blijf ik doorgaan. Het gaat hier om Lorena, één van de mensen die het meest voor mij betekent op deze aarde. Zojuist is duidelijk geworden dat ze daadwerkelijk is verdwenen en dat ik al die tijd gelijk had. Hoe zal ik dit ooit moeten uitleggen aan haar lieve moeder? Ze zal er kapot van zijn wanneer ze dit hoort. Niet te denken met al die drukte die er om haar heen zal zijn. Politie zal ingelicht moeten worden, de omgeving en familie zullen zich er wel weer mee gaan bemoeien. Bah, ik moet er niet aan denken, maar het zal gaan gebeuren.
Hij grijpt mij vast en van schrik stop ik met bewegen. Met grote ogen staar ik hem aan en luister naar elk woord dat hij zegt. Zijn grip op mijn schouders begint nogal te irriteren. Het doet niet persé pijn, maar het gaat zeker een irritant gevoel geven. Iets wat na een lange tijd zeer kan gaan doen. Hij heeft Lorena... Niet? Hoe denkt hij dat ik dit ooit kan geloven! Daarbij vind ik dit zo'n raar verhaal. Wat heeft Damon te maken met Lorena? En waarom moet Enzo mij zogenaamd 'beschermen'? Ik bel zo gewoon de politie en leg ze alles uit, dan zal de politie wel voor verdere maatregelen zorgen.
Mijn schouders worden eindelijk losgelaten. Ik veeg de tranen van mijn gezicht. Een frons verschijnt wanneer hij vraagt of hij nog zal meelopen naar de supermarkt. "Wat denk je zelf, gek? Verdwijn uit m'n ogen!" roep ik naar hem en loop met snelle passen van hem weg. Ik ga de hoek om en pak mijn telefoon erbij. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Eerst een gek verhaal vertellen over mijn beste vriendin die hij zogezegd niet kent, maar toch van weet dat ze weg is. Vervolgens denken dat ik hem helemaal vertrouw en dat hij gezellig met mij mee kan lopen? Idioot dat het is. Ik typ het alarmnummer in en slik. Beter het zekere dan het onzekere...

Damon
Als ik haar zo hoor, heeft ze een ontzettend saai leven. School en sport, ik moet er niet aan denken om alleen dat in m'n leven te moeten doen. Sowieso school al, maar goed, dat moeten de mensen kinders verplicht doen. Er zijn tijden geweest dat het niet verplicht was. Ik vraag mij af of de jeugd dat soms ook niet wilt, maar goed, het is zogenaamd goed voor de toekomst. "Ga je nooit uit of zo?" vraag ik. Tegenwoordig is de jeugd toch vaak te vinden in kroegen en festivals om te zuipen? Stefan werd vaak uitgenodigd voor feestjes van zijn school vrienden. Feesten die altijd net een stapje te ver gingen waardoor er altijd wel iemand bewusteloos of aan het kotsen raakte. Vaak kwam ik wel een bezoekje brengen aan de feestjes. Genoeg leuke meiden die dan net iets meer willen doen dan normaal.
Ik frons als ze haar vragen stelt. "Je houdt je zeker niet in." lach ik. "Ik ben zo single als maar kan, toch kan ik erg genieten van vrouwelijk gezelschap." zeg ik met een knipoog. Ik gooi het glas achterover en zet deze vervolgens neer op tafel. "Studeren? Nee bedankt, die onzin hoef ik allemaal niet meer. Ik geniet van het leven. Mijn broer heet Stefan en vergeleken met mij is het zeker geen knappe." zeg ik met een grijns. Ik merk dat vrouwen Stefan en mij beide vaak heel aantrekkelijk vinden, iets wat zeker flink irritant kan zijn. Gevallen zoals Katherine en Elena komen dan voor. Die vermijden wij beide liever. Het helpt niet echt met onze band als broer zijnde. "Mijn leeftijd? Hoe oud denk je dat ik ben?" vraag ik met een speelse blik. Mijn leeftijd is al ver over de honderd jaar heen, maar ze zal het vast niet geloven als ik het zeg. Het is niet te zien aan mij. Ik zie er erg jong uit voor m'n leeftijd.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn ogen waren nog steeds gericht op het vuur dat een warmte over mijn hele lichaam verspreidde. Het hout maakte een aangenaam geluid en ik bekeek de stukjes die langzaam verbrand werden. 'Ik ga wel uit.' lachte ik zacht op zijn vraag en keek nogmaals naar de halflege fles Bourbon in mijn handen. Toen mijn vader juist overleden was, heb ik een nogal moeilijk periode gehad met veel drank, drugs en jongens. Geen fijne periode om terug aan te denken. Alleen was Bree er, zoals altijd. Zij heeft me uit de put geholpen omdat mijn moeder op dat zelfde moment ook niet echt in staat was om voor mij en mijn jongere broer te zorgen. Na die periode had ik mezelf voorgenomen om iets voorzichtiger om te gaan met feestjes en al die zaken. En tot nu toe ging dat wel. Vaak ging ik niet meer uit, maar als ik dat wel deed was het steeds een gezellige avond. Ook vroeg ik Bree op zulke avonden altijd mee zodat ik wist dat er iemand was die oprecht om me gaf en moest het uit de hand lopen, dan had ik haar in geval van nood. Alleen wilde ik dit nog niet aan Damon vertellen. Voorlopig wist hij genoeg van me.
Al zijn flirterige grapjes die nadien volgden, merkte ik op en eerlijk, ik vond het wel fijn. Aan belangstelling had ik nooit echt een gebrek, toch leek het bij Damon anders. En dan, eindelijk, kon ik een naam op het onbekende gezicht van zijn broer kleven. Stefan.. De naam zelf zei me niets, alleen was ik wel ontzettend benieuwd naar het uiterlijk van deze mysterieuze jonge man.
'Ik heb werkelijk geen idee hoe oud je bent, maar ik wil wel een gokje wagen.' Mijn hand bevestigde ik op de houten structuur van de open haard en draaide me voor een kwart naar Damon toe. 'Wat krijg ik als ik je leeftijd raad?' Mijn wenkbrauwen haalde ik hierbij ook speels op. Hij was zojuist een gevaarlijk spelletje begonnen met zijn geflirt want duidelijk kende hij de echte Lorena nog niet.

Enzo
Het was wel duidelijk, ik was haar kwijt. Al het vertrouwen dat ze een beetje in me had gekregen door de voormiddag, had ik verspeeld. En ik kon het alleen mezelf kwaad nemen. Een serieus groot schuldgevoel kon ik daarom ook niet negeren. Ik was haar écht kwijt. Een zucht rolde over mijn lippen en ik staarde naar de plek waar ze enkele minuten geleden nog had gestaan. De meppen die ze me had gegeven, hadden niks uitgehaald. Pijn kende ik niet, toch niet lichamelijk. Mijn blik verplaatste zich voor me uit en streng beet ik met mijn tanden op mijn wangen. Ik was niet zo oud geworden door één meisje. Oké, ik had een fijne tijd gehad met Bree maar duidelijk liet ze me niet langer toe in haar omgeving. Jammer, maar ik moest verder. Damon was nu terug mijn prioriteit. Daar moest ik me verder op focussen. Ook al had iemand me bedreigd, daar hield ik al lang geen rekening meer mee. Ik was namelijk onsterfelijk en daarom op verschillende momenten ook roekeloos. Bree moest ik laten voor wat het was en ik ging verder, verder met mijn leven. Een nieuwe heks zoeken die voor me een spreuk kan uitspreken. En deze keer ben ik zo slim om niet te bellen, maar gewoon meteen langs te gaan. Als de persoon denkt, die dit alles nauwkeurig heeft gepland, dat ik namelijk dom ben, dan heeft hij of zij het verkeerd. Hij wilt ons dwarsbomen, maar dan wijzig ik gewoon een beetje mijn plannen. Zo simpel.
Mijn handen stopte ik terug in mijn jaszakken en op een rustig tempo slenterde ik terug naar mijn auto. Bree zou nu waarschijnlijk wel enkele nachten wakker liggen over de dingen die ze deze avond heeft gezien. Het zou haar aan het denken zetten en ik heb geen idee of dat positief of negatief is. Waarschijnlijk staat mijn telefoonnummer nog in haar telefoon dus misschien hoor ik haar vanzelf wel weer.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Ik heb het nummer ingetypt, maar om op het groene knopje te klikken, moet ik nog zeker wat moed zien op te sparen. Hoe leg je uit dat iemand zo sterk is? Wat ik zojuist heb gezien... Dit kan toch niet normaal zijn? Daarbij heb ik geen bewijs dat Lorena echt bij hem is én heb ik geen idee waar ik hem kan vinden. Ik zou altijd de politie kunnen vertellen dat vrienden van hem in Mystic Falls wonen en zij weten waar Enzo te vinden is, maar ik denk dat de politie mij voor gek verklaard als ik dit allemaal uitkraam. Nee, de politie wil ik nog even mee wachten. Ik moet meer te weten zien te komen over wie, of wat, Enzo is. In mijn leven heb ik veel gekke dingen gezien. In de stad hebben Lorena en ik wel eens mensen zien vechten, mensen die aan de drugs zaten of iets dergelijks, maar nog nooit iemand met zulke kracht. De rillingen lopen over mijn rug als ik er terug over nadenk.
Terwijl ik hard nadenk over wat het beste is om te doen en eigenlijk keihard in paniek ben, ligt mijn telefoon op. Het is mijn moeder die belt. Moet ik opnemen? Nee, ze zal meteen merken dat er iets aan de hand is. Wegdrukken? Ook geen optie, dan denkt ze al helemaal dat er iets ernstigs is gebeurd! Ik adem even rustig in en uit en neem vervolgens op. "J.. Ja, hoi mam. Ik ben er bijna. Eh... Lange rij bij de.. Ja, eh.. Supermarkt." zeg ik terwijl ik mijzelf omkeer om naar de supermarkt te lopen. "Ik wilde even bellen om te vertellen dat het niet meer nodig is, tenminste, als je het nog niet gekocht had dan. Gaat het wel? Je klinkt zo van slag." vraagt ze op een bezorgde toon. "Alles gaat hartstikke goed. Ik kom weer naar huis. Doei." Ik hang met volle haast op. Wat nu? Ik ijsbeer wat heen en weer, niet wetend of ik nu richting huis moet gaan. Zoveel verschillende dingen spoken door mijn hoofd. Toch naar de politie gaan? Of gewoon klakkeloos op zoek gaan naar Lorena? Ik bijt op mijn lip. Een pijnscheut gaat door mij heen. Iets te hard gebeten. Fijn, dat ook weer.
Ik ga maar richting huis. Eerst rustig worden en alles goed nalopen in mijn hoofd. Ik kan niet zomaar tot een conclusie springen en de politie erbij halen zonder écht bewijs. Eenmaal thuis, eet ik zo snel als ik kan mijn bord leeg. Zonder enige woorden te verwisselen met mijn ouders, ga ik direct naar mijn kamer wanneer ik klaar ben. Ik plof neer op mijn bed en staar voor mij uit. Oké, Bree, nadenken... Wat weet je allemaal tot zover?

Damon
Ik frons even als ik haar speelse blik zie. Even denk ik na over haar vraag. Hier zou ik nu van alles in kunnen zetten, want mijn échte leeftijd zal ze nooit raden. Maar goed, ze zal dat getal ook zeker niet geloven. "Als jij mijn leeftijd raad, dan..." Ik kijk even rond in de kamer. "Als jij mijn leeftijd raad, dan zal ik je deze hele avond entertainen, op de manier hoe jij dit wil. " zeg ik en kijk haar aan. "Maar, als je het fout raad, dan zal het andersom zijn. Dan moet jij mij entertainen, op de manier hoe ik het wil." Een speelse grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik houd er ontzettend van als er dansende, knappe meisjes in de kamer te vinden zijn. Ik zou het dus zeker niet erg vinden als Lorena daaraan mee zou doen. "Je krijgt twee kansen. Hebben we een deal?" vraag ik vervolgens.
Terwijl Lorena over haar antwoord, denk ik zelf ook even goed na over wat het antwoord is. Het is namelijk alweer een tijd geleden dat ik ben doodgegaan. Wat was mijn leeftijd toen ook alweer? Eens denken... Stefan was zeventien, dat weet ik nog wel heel goed. Die leeftijd heeft hij genoemd toen hij Elena leerde kennen. Dat maakt mij dan... O, ja. Vijfentwintig. Dat was het, ja. Goh, wat ben ik toch eigenlijk jong als ik er zo over nadenk. Ik weet nog wel dat ik mezelf oud vond als ik Stefan dan zag. Zo jeugdig nog. Daar is nu niks meer van terug te zien. Hij gedraagt zich nu als een oude vent. Ik daarin tegen voel mij wel lekker jong.
Laat ik maar voor vijfentwintig gaan om Lorena toch nog een kans te geven om te winnen. Zou ze het goed gokken?

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn wenkbrauwen tilde ik omhoog zodra ik hoor wat ik 'win' als ik zijn leeftijd kan raden. Iets wat me wel beviel. Mijn mondhoeken gleden omhoog en vervolgens draaide ik me volledig naar hem toe. Enkele stappen zette ik zijn richting uit, maar enkele meters voor hem bleef ik staan. Uiteindelijk hoorde ik ook dat deze deal aangaan niet zonder enige risico was. Het kon natuurlijk ook dat de rollen werden omgedraaid en dat ik al snel degene zou kunnen zijn dat hem moest entertainen. Een slok neem ik van de fles en deze zet ik vervolgens neer. Mijn hand veegde ik langs mijn mond heen, een gebaar dat alles behalve elegant was. 'Deal.' sprak ik uiteindelijk standvastig uit. Ik stond altijd vol zelfvertrouwen in het leven en dat bewonderde verschillende mensen van mij. Het puntje van mijn tong gleed langs mijn lippen heen, zodat deze bevochtigd werden. Mijn voeten kwamen weer in beweging en steeds kwam ik dichter en dichter in de buurt van Damon. Zonder enige twijfel liet ik me neerzakken op zijn schoot en tilde mijn ene wenkbrauw op. Een subtiel teken dat hij hier niet te veel van moest verwachten. Mijn handen plaatste ik langs de zijkanten van zijn gezicht, op zijn wangen, en draaide zijn gezicht voorzichtig naar me toe. Elk detail nam ik in me op. Mijn ogen gleden langs elk hoekje van zijn gezicht en mijn handen gleden van zijn wangen naar zijn schouders. Doorheen de stof voelde ik zijn strakke spieren. Door dit alles kwam ik tot de conclusie dat hij nog niet oud kon zijn, maar had hij wel enkele jaren training nodig gehad. Uiteindelijk plaatste ik mijn rechterwijsvinger onder zijn kin en duwde ik dezelfde wat omhoog. Kleine stoppels zag ik op zijn kin en dit was een bevestiging dat hij zich had geschoren. Iets waarmee hij dus ook rekening moest houden. Het was ook wel het eerste moment dat ik besefte hoe koud hij aanvoelde, maar dat was vervlogen gegaan doorheen de situatie waarin we ons bevonden. '26 jaar.'

Enzo
Zelf had ik terug plaats genomen in mijn auto en had een zucht mijn lippen verlaten. Deze hele dag was niet gelopen zoals ik het wilde. In de ochtend was ik tot de conclusie gekomen dat Damon weg was. Daarna had ik Bree weer gevonden en verliep alles goed, tot ze in contact kwam met hetgeen dat ik echt ben. Iets dat ik zo lang had verborgen kunnen houden voor mensen en bij haar al vanaf de tweede keer misliep. Hoe kon dit toch allemaal gebeurd zijn? Mijn sleutels stopte ik terug in het contact en draaide deze om. De ronkende motor hoorde ik en dat gaf me wel een goed gevoel. Ik was altijd al zo gek geweest op deze auto, een object wat me ook nooit teleur kon stellen. De straat verliet ik en terwijl gingen mijn ogen haastig op zoek naar dat ene meisje. Alleen kon ik geen glimp meer van haar opvangen. Daarom reed ik dan ook terug naar Mystic Falls met een enorm schuldgevoel en was ik ook enorm bezorgd om haar. Hopelijk wist ze zich te redden.
Eindelijk was ik terug thuis na een lange en vermoeiende dag. Morgen zou ik langsgaan bij een nieuwe heks. Nu had ik even tijd voor mezelf nodig en om te kunnen nadenken. Ook had ik tijdens de terugreis gemerkt hoe dorstig ik was geworden en dit kon ik best meer even verhelpen voordat ik onschuldige mensen aanviel en nog grotere schuldgevoelens kreeg. Zodra ik dan ook binnen was, liep ik rechtstreeks naar de koelkast waar ik een zakje bloed uithaalde. A+. Mijn lievelingsbloed. Gulzig dronk ik de inhoud van het zakje in enkele seconden leeg en voelde ik de energie terug doorheen mijn lichaam zich verspreiden. Mijn spieren werden weer strakker en ik voelde mijn kracht terug toenemen. Goed, nu kon ik iedereen aan. Het lege zakje wierp ik in de vuilnisbak en vervolgens stapte ik richting de woonkamer. Vermoeiend plofte ik neer op de bank en sloot ik mijn ogen. Even de hele dag overlopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld