Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Give me all your love now

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was bijna schaamtelijk om bij haar compliment te blozen of te vragen naar hoe ver zij dit meende. Normaal zou een uiting van dank voor de woorden genoeg zijn geweest, maar in dit geval niet. “Oh I wouldn't imagine it, the comment just… caught me off guard.” Plotseling voelde hij zich meer zeker over zichzelf, blij met zijn keuze om het gesprek met de Lord buiten te voeren en hierdoor Adelena te ontmoeten. Blij dat hij deze jeugd geheimen met haar deelde.

“I would love to though I think there is someone else that will want to do that. Maybe we could figure out a way. I will consider the matter.” Als er een kans was om dit samen met Adelena te doen zou hij deze grijpen als het hen niet in gevaar bracht. Niet alleen hijzelf en zijn familie zou problemen krijgen als hij meer zou proberen bij Adeline, ook zij een haar familie konden hiermee problemen krijgen. Dat wat het leven aan het hof, het leven als iemand in de koninklijke familie. Voor het eerst in een hele lange tijd begon Xavier te twijfelen hoe blij hij was onderdeel te zijn van zo'n familie. Maar zelfs als hij dit niet was bleef Adelena een prinses, onbereikbaar. “Yes, you probably will visit.” Xavier was niet zeker of hij de lichte teleurstelling uit zijn toon had weten te houden. Hij wilde haar niet rondleiden omdat ze de koningin van Spanje was en op bezoek kwam. Er waren weinig andere opties welke ook echt uitgevoerd konden worden, de rest waren enkel gebaseerd op hoop en niet op feiten. Adelena wist hem uit de sombere gedachten te halen met haar woorden. “Will I not? That such a shame! Can't bare the thought of spending any more time with you.” De grijns op zijn gezicht vertelde dat hij met haar mee speelde. Xavier nam haar hand vast en zette een stap dichterbij. “I would love to spend many more hours with you.”

Haar antwoord was niet wat hij gehoopt had te horen en Xavier knikte enkel kort. Natuurlijk zou ze een plek nodig hebben om aan het kasteel en de mensen er binnen te moeten ontsnappen. “Feel free to use it as much as you need.” Zijn gevoel vertelde hem om Adelene te kussen maar zijn hoofd schreeuwde om het niet te doen. Het kostte moeite maar met een glimlach knikte hij enkel. “That makes me feel a lot better. I enjoyed it as well and it does not yet have to end. There are more places to see before light runs out.” Xavier wilde dit moment voor zo lang mogelijk behouden aangezien er een kans was dat het niet vaak herhaald kon worden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een zucht van teleurstelling kwam bij Adelena vandaan wanneer Xavier opbracht hoe er iemand anders was die met haar naar de dorpen zou reizen. “I know.. It’s just-” Ze viel even stil en richtte haar blik op de grond. “You know… Nicolas isn’t the best company. I much rather spend my days exploring the nearby villages with you than with Nicolas.” Mompelde Adelena, voorzichtig keek ze weer op naar de prins. Het was niet alleen dat Nicolas een vervelende man bleek te zijn, het lag ook aan het feit dat Adelena gewoon graag haar tijd met Xavier besteedde. Die twee dingen samen maakte het dus dat de vrouw simpelweg gewoon met de prins van Portugal op pad wou in plaats van die met die van Spanje. Natuurlijk als echtgenote van Nicolas had ze haar plichten, waaronder dus dat ze tijd met elkaar moesten besteden en dat ook in het openbaar, in de bevolking, zodat de mensen hun toekomstige leiders alvast zouden kunnen leren kennen.
Alsof Adelena beledigd was trok ze haar mond open en gaf ze Xavier een speelse duw. Zelf wist ze ook wel dat de man een grap maakte wanneer hij zei dat hij graag nog langer zijn tijd met de vrouw besteedde maar ze kon het niet helpen om toch nog even met hem mee te spelen in dit zogenaamde toneelstuk van de twee. Al vond ze het ook wel fijn wanneer de man haar vertelde dat hij graag nog vele uren met Adelena wou spenderen. “The feeling is mutual.” Het liefst zou ze alle dagen zo met Xavier willen besteden, elke dag weer een nieuwe plek ontdekken, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat op pad zijn. In haar hoofd zag Adelena het al helemaal voor haar maar helaas, het was geen realiteit en dat kon het ook nooit zijn. Zelfs als het vriendschappelijk was, mensen zouden het zo draaien dat het zou lijken alsof Adelena en Xavier een affaire hadden en dan kon zowel Adelena als Xavier hun hoofd kosten.
Adelena gaf de man een begrijpende knik, ze zou de plek inderdaad gebruiken wanneer nodig was en het was ook fijn dat ze daarvoor de toestemming gekregen had van Xavier. “Thank you for showing me this amazing place.” Bedankte ze de man. “And trusting me enough to show it to.” Als hij het nog nooit eerder aan iemand had laten zien dan zag Adelena zoiets toch wel als een speciaal dingetje en ze voelde zich dan ook bijzonder.
Een grote glimlach verscheen opnieuw op het gezicht van Adelena wanneer er haar verteld werd dat de dag nog niet tot een einde hoefde te komen. “Alright, then what are we waiting for?” Een enthousiaste toon was niet alleen terug te horen in haar stem maar ook haar lichaamshouding straalde het duidelijk uit. Zonder erbij na te denken pakte Adelena de hand van Xavier en trok hem mee terug naar waar ze zojuist doorheen waren gelopen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

Het was twee weken na het gala voor de aankomst van Adelena en zijn eerste ontmoeting met de prinses. Het huwelijk was uitgesteld, niet vanwege een keuze die Adelena had gemaakt maar vanwege het feit dat Frankrijk probeerde binnen te dringen en voor een tijd hierin waren geslaagd. Het geluk was dat ze maar een kleine hoeveelheid soldaten hadden ingezet welke door het leger van koning Alberto, zijn oom en de vader van Nicolas, uiteindelijk verslagen was. De begrenzingen waren versterkt met lichte hulp van Portugal en de soldaten welke de Fransen verslagen hadden waren vandaag teruggekeerd. Een groot feest was aangekondigd om de overwinning te vieren en de soldaten te eren.

De tijd die hij met Adelena had besteed in de tuinen was niet beperkt gebleven tot een namiddag. Binnen het kasteel bleven ze niet al te veel samen om geen vreemde verdenkingen op te wekken. Tot nu toe was alles prima verlopen en vond Xavier het lang zo erg niet dat zijn zakenpartners langer deden over een besluit of niet aanwezig waren op het moment. Dit betekende dat hij naast het huwelijk, iets waar hij liever niet aan dacht, ook andere redenen had om hier te blijven welke gerechtvaardigd waren. Het feit dat hij überhaupt wilde blijven voor de verloofde van de toekomstige koning van Spanje was niet uit te spreken.

Omgekleed in toepasselijk feestelijke kleding gedetailleerd met gouden borduursels maakte Xavier zich een weg naar de eetzaal. Al sinds gistermorgen waren alle bedienden bezig om de voorbereidingen te regelen en dit was duidelijk zichtbaar. De versiering en verzorging was niet per se het beste wat dit huishouden kon verzorgen, hij wist dat dit bewaard werd voor situaties als een huwelijk en een kroning, maar het lag er niet ver vanaf. Naar zeggen had Nicolas dit allemaal geregeld en wilde hij pronken met zijn zogezegde kwaliteiten. In werkelijkheid wilde hij enkel iedereen aan zijn kant krijgen, het volk zoet houden en duidelijk maken wat voor man hij kon zijn. Met enkele uitzonderingen hield iedereen van de toekomstige koning.

Eenmaal in de zaal werd hij direct aangesproken door een bediende. “Prince Xavier, may I please lead you to your seat?” Met een knik ter bevestiging liet hij zichzelf naar een plek leiden. Tot zijn verbazing én ongenoegen was hij direct naast Nicolas geplaatst met aan de andere zijde een plek voor Adelena. “Thank you.” mompelde hij tegen de bediende die zijn stoel achteruit had geschoven en nu vlug terug liep om verdere gasten te begeleiden. Xavier nam plaats, zich voorbereidend op een zeer onprettige avond.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De afgelopen twee weken waren beter geweest dan Adelena zich ooit had kunnen voorstellen. Bijna elke dag had ze besteed met Xavier. De twee hadden een echte klik, iets wat ervoor zorgde dat Adelena niet kon stoppen om met de man af te spreken. Gelukkig leek het gevoel wederzijds te zijn, althans, daar ging de prinses wel vanuit. Anders zou Xavier zelf hoogstwaarschijnlijk niet instemmen om met Adelena af te spreken, wetende wat de gevolgen konden zijn als Nicolas achter hun ontmoetingen kwam. Zoiets zou een persoon niet zomaar doen, niet als ze wisten tot wat Nicolas in staat was. Zelf bleef Adelena natuurlijk ook afspreken met Xavier. Ze wist de gevaren maar al te goed, ondanks dat wou ze toch graag Xavier zien. In de afgelopen twee weken had de man veel voor haar betekent. Adelena vertrouwde de man meer dan wie dan ook binnen het kasteel en kon niet in woorden uitdrukken hoe ongelooflijk veel geluk ze had dat ze dan man had leren kennen. Ze had in de afgelopen twee weken vaak genoeg momenten gehad waar ze maar graag genoeg wenste dat Xavier de prins was met wie ze verloofd was. Al werd ze kort daarna vaak genoeg de realiteit weer ingetrokken.
Adelena had in de afgelopen twee weken niet alleen Xavier beter leren kennen, ook haar echtgenoot kende ze steeds beter. De man had duidelijk een agressieprobleem, iets waar de prinses toch wel iets mee te maken gehad heeft in de tijd sinds het gala. Het geluk was dat de man ook erg druk bezig was met de strijd tegen Frankrijk en dus dat dat betekende dat ze elkaar vaak misliepen maar als ze elkaar zagen, als ze alleen waren, gewoon hun twee dan hield de man zichzelf zeker niet in. Adelena wou hoe dan ook uit dit huwelijk komen, ze had dan ook geluk dat het nu was uitgesteld. Al wist ze zelf ook, hoe graag ze ook uit dit huwelijk wou komen, de kans was klein dat het haar daadwerkelijk zou lukken. De vrouw zag geen uitweg, hoe graag ze ook wou. Toch was ze blij met het uitstel van het huwelijk, al moest ze als echtgenoot natuurlijk doen alsof ze het erg jammer vond. Ze wist nog wel, Adelena had het nieuws in de middag gekregen en kon toen niet wachten tot ze later op de dag Xavier weer zou zien om het nieuws met hem te delen voor het publiekelijk gemaakt werd. Xavier was de eerste geweest aan wie ze op dat moment gedacht had en had in alle blijdschap het nieuws met de jongeman gedeeld, wetende dat hij haar blijdschap zou delen.

Vanavond was er opnieuw een feest in het kasteel. De strijd tegen Frankrijk was gewonnen, nu werd er voor de soldaten een groot feest gehouden. Voor het festiviteit was een prachtige jurk uit de kast van Adelena getrokken, deze kon ze dan aan doen. Al waren er wel 4 dienstmeisjes nodig geweest om de prinses in de jurk te krijgen. Adelena vond wel dat het het waard geweest was. De jurk stond haar prachtig, al vond ze het zelf. Ook haar haren waren prachtig gedaan. Het had dan wel even geduurd voor de prinses eindelijk klaar was om richting het feest te vertrekken.
Zodra ze klaar was om te gaan vertrok Adelena vanuit haar slaapkamer richting de zaal waar het feest zou plaatsvinden. “Princess Adelena, would you please follow me to your seat?” Werd haar gevraagd wanneer ze aankwam bij de deur. “Of course.” Met deze woorden volgde Adelena de bediende de zaal binnen. Al snel werd haar een stoel toegewezen naast Nicolas, iets was geen grote verrassing was. Al was Adelena wel verbaasd om te zien dat de persoon aan de andere kant naast Nicolas Xavier was. Uiteraard was de prinses blij de man te zien, al had ze niet verwacht dat ze hem zou zien op een stoel bij haar en Nicolas. “Hello darling.” Sprak Adelena tegen Nicolas, uiteraard doen alsof ze blij was de man te zien. “Goodday prince Xavier.” Sprak Adelena de prins zo formeel mogelijk toe. Al moest ze erg haar best doen een glimlach te verbergen. Xavier zag er weer eens geweldig uit, al kon ze hem nu moeilijk een compliment geven waar Nicolas bij was. Rustig ging Adelena zitten naast Nicolas.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
“Hello princess Adelena.” Xavier had haar een compliment willen geven over de jurk, de vrouw zag er werkelijk prachtig uit en een verlangen om het niet alleen te zeggen maar ook op een andere manier duidelijk te maken was groot. De blik die hij echter kreeg van Nicolas maakte dat hij zijn mond sloot en na een glimlach en een knik weer voor zich uit keek. Het leven was oneerlijk, daar was Xavier zich uitermate bewust van, maar in dit soort gevallen werd hij met zijn neus op de feiten gedrukt. Met de aankomst van Adelena was de eettafel gevuld met mensen en waren er geen vrije plaatsen meer. De bediendes stonden klaar aan de rand van de ruimte om, wanneer de prins of koning dit aangaf, het eten op te dienen. Xavier wist niet zeker wie bij dit diner de leiding zou nemen

“Silence.” De stem van Nicolas galmde door de ruimte en vrijwel direct hing er een doodse stilte in de zaal. Ieder paar ogen was op de prins gericht in afwachting van zijn woorden. “I would like to propose a toast to our amazingly brave soldier who put their own lives on the line to keep our country ours. To save our people from harm and who succeeded in pushing the enemies back.” Nicolas hief zijn bokaal en liet zijn blik door de ruimte glijden. “To our soldier.” Iedereen herhaalde het sentiment na de prins en dronk uit hun bokaal. Verrassend genoeg bleef de jonge prins nog steeds staan, iets dat er voor zorgde dat de koning zijn keel schraapte en zijn zoon een strikte blik schonk. “There is someone else I would like to toast to father, I think you will agree that my dear cousin Xavier from Portugal deserves some… attention as well.” De hand van Nicolas greep de schouder van Xavier hard, vingers drukte in zijn huid. “Stand.” Siste hij tegen de man die met tegenzin zijn stoel achteruit schoof en opstond zonder een woord te zeggen.

“As we all know Xavier has been at court for quite some time doing… business for his brother, the future king of Portugal. What you all don’t know is the reasoning behind his visit.” De grijns op zijn gezicht was breed, iets te breed om als vriendelijk over te komen maar niemand zou hier iets aan veranderen voor nu. Alberto leek niet erg comfortabel te zijn met wat er gebeurde en hield zijn ogen strak, waarschuwend op Nicolas. “Xavier is an errand boy for his brother, a slave that does al the dirty work his brother doesn't even bother himself with. Diego sends him wherever he needs work done that is below him.” De koning sloeg zijn hand op tafel “That is enough Nicolas!” De prins liet zich echter niet stoppen. “Xavier is so useless that they are considering casting him out. They have tried endlessly to get a lady for him to marry but nobody is interested. Not even one! He is a disgrace to his family.”

De lach van Nicolas weerklonk door de ruimte en een moment later zijn schreeuw van woedde op het moment dat Xavier zijn wijn over Nicolas heen gooide. “Stop it! The both of you! I do not know what has gotten into you.” Nicolas had echter direct een hand op zijn zwaard liggen en de koning gebaarde een van de wachters dichterbij te komen. “This is a party for the soldiers and I would like to keep it that way.” De koning was opgestaan uit zijn stoel en klemde zijn kaken op elkaar. “Escort my son to his chambers to refresh himself please.” Hij gebaarde naar een van de bediende die direct knikte en vlug naar Nicolas liep. De man sloeg haar hand woest weg en stormde de ruimte uit.

“A word, Xavier.” De koning was naar hem toe gelopen en Xavier liep achter hem aan de zaal uit. “I have no idea what is going on. Why is Nicolas behaving this way towards you? Why the sudden rivalry?” Dit was het moment waarop hij tegen de koning moest liegen, als was het geen directe leugen. Xavier had enkel verwachtingen en geen bewijzen. “I do not know, milord. I am terribly sorry that this happened and I lost my controle. It will not be happening again, you have my word.” Het leek de koning voor nu tevreden te stellen en met een zucht en een knik kreeg Xavier de goedkeuring om terug te keren. De koning zette een glimlach op bij binnenkomst. “Let the feast begin!” Muziek begon te spelen en iedereen stond op om zich naar het eten te begeven. Xavier bleef staan, nog steeds kwaad en gespannen, zijn ogen zoekend naar Adelena.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Wanneer Adelena naast de prins van Spanje, Nicolas, was gaan zitten had ze een vlaag alcohol geroken, alsof iemand naast rode wijn ook rum in zijn of haar handen gekregen had. Adelena wou net aan Nicolas vragen of hij gedronken had wanneer de man al opstond om zijn toost te geven. Tijdens de toost op de soldaten zat Adelena met een grote glimlach braaf naast Nicolas. “To our soldiers!” Riep ze in koor samen met alle andere mensen die zich in de kamer plaats vonden. Ervan uitgaande dat dat het einde was nam iedereen een slok, alleen tot de verbazing van Adelena en erg duidelijk alle andere mensen in de kamer leek dit niet het einde te zijn van de toost die Nicolas in gedachten had. Adelena haalde haar hand omhoog en plaatste deze op de onderarm, van plan om Nicolas naar beneden te trekken. Voor ze hier nog maar de kans voor kreeg maakte de prins al duidelijk dat hij eigenlijk nog meer te vertellen had. Geen idee waar het over zou kunnen gaan trok Adelena haar hand weer terug. Haar blik straalde uit hoe verward ze was, al was ze niet de enige in deze situatie. Deze verwarring werd alleen nog maar erger wanneer het bleek dat het tweede deel van de toost over Xavier ging. Vrijwel meteen schoot de blik van Adelena naar de man, geen idee wat er aan de hand was. Al werd het Adelena kort hierna al snel duidelijk waarom Xavier omhoog werd geroepen. Nicolas begon hem helemaal in de grond te trappen. “Nicolas… stop it.” Probeerde ze nog tegen de man te fluisteren, al had het duidelijk geen zin.
Voor Adelena verder ook nog maar iets kon doen had Xavier zelf de touwtjes in handen genomen door een glas wijn over de man heen te gooien. Zelf schrok de prinses er ook van aangezien ze achter de man zat, al had Nicolas, op een paar druppels na, alles opgevangen. Na dit hele drama van de twee prinsen leek de koning er genoeg van te hebben en de twee uit elkaar te halen, een goede keuze. Het liefst was Adelena meteen naar Xavier gegaan, gevraagd of alles oke was, kijken of er iets was wat ze voor hem kon doen. Nicolas had hem absoluut de grond ingestampt en niet alleen dat, hij heeft ervoor gezorgd dat Xavier er daadwerkelijk op in ging. Waarschijnlijk was dat ook de reactie waar Nicolas voor ging, erop doelen dat Xavier degene zou zijn die uitgehaald had naar de toekomstige koning en het was hem nog gelukt ook. Helaas kon Adelena niet naar Xavier aangezien hij meegenomen werd door de koning zelf. Dit betekende dat Adelena vastberaden was op antwoorden van Nicolas en deze man dus volgde naar zijn kamer.

Eenmaal ze in de kamer waren werden de twee alleen gelaten terwijl de wachters buiten de deur zouden blijven wachten. “What was that all about?” Voor Nicolas ook maar een woord naar buiten kreeg had Adelena alweer haar mond opengetrokken. “I don’t know what you mean.” Zo nonchalant had de man er over gedaan, iets wat ervoor zorgde dat Adelena alleen maar kwader werd. “Stop playing games, you know what I am talking about and you are going to give me answers.” Ondertussen was Nicolas druk bezig met het verwisselen van zijn kleding. “Why have you been drinking? Why did you humiliate Xavier like that? What is wrong with you?” Het leek Nicolas allemaal niet zo veel te boeien tot hij zich ineens in een ruk omdraaide naar Adelena. “Why? You really don’t know? Did you not think for a second I wouldn’t find out about yours and Xaviers little daily trips through the gardens?” Dit was het moment dat Adelena haar woede helemaal weg trok en plaats maakte voor schrik. “W- we are just friends, don’t look too far into it.” Mompelde Adelena, die opeens haar vermogen om Nicolas in de ogen aan te kijken kwijt was. “Adelena, darling..” De man kwam dichter naar de prinses toegelopen. “We are going to be married. We love each other, right?” Nicolas had ondertussen zijn handen op de wangen van Adelena gelegd. “You don’t need Xavier, we have each other… we don’t need anyone else.” Adelena kon het niet helpen om met haar ogen te rollen. “You know our marriage is nothing more than a political alliance.” Bracht Adelena er toch ietwat bot uit. “Darling, why be like this?” Het was duidelijk dat Nicolas teveel gedronken had. Hij had zijn armen ondertussen verplaatst naar de bovenarmen van Adelena en begon deze te strelen. “We can have such a happy marriage, yet you decide to throw it all away by going to Xavier.” Adelena keek Nicolas even aan, een paar seconden stilte viel er tussen de twee. “You decided to throw it all away the night of the gala. Me and Xavier are just friends but you can’t help but to be jealous.” Al had de vrouw gedachten gehad over Xavier die dingen hadden bevat wat meer dan vriendschappelijk was maar nu was niet de tijd om het over deze gedachten te hebben. Adelena rukte haarzelf los uit de man zijn grip. “I will see you back at the party.”

Met die woorden had Adelena de kamer van Nicolas verlaten, nog voor de man agressief tegen haar kon worden. Iets waarvan ze donders goed wist dat het kon gebeuren, al leek de man nu vooral in een erg handtastelijk humeur te zijn, niet dat Adelena dat wel prettig had gevonden, het was beter dan geslagen worden. Wanneer Adelena de zaal opnieuw binnen liep begon ze vrijwel direct de grote zaal door te lopen, op zoek naar Xavier. Dat was haar eerste gedachten, ze wou kijken hoe het met de man ging en moest hem ook vertellen over wat Nicolas over hen wist.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Er was geen twijfel over mogelijk, Xavier was over een lijn gestapt en kon niet meer terug. Door in te gaan op de woorden van Nicolas en zijn woede te laten blijken was er een onrust ontstaan. De helft van de menigte dacht dat hij kwaad was geworden om leugens, de andere helft omdat de waarheid boven tafel was gekomen. Welke van de twee de waarheid was wist hij op dit moment niet meer. Xavier was van oorsprong niet onzeker, dit soort wilde beschuldigingen werden geregeld over en weer gegooid wanneer je in de koninklijke familie zat. Deze beschuldigingen hadden echter een basis van werkelijkheid waardoor ze vele malen geloofwaardiger waren. Het was zeker zo dat Xavier taken namens of voor zijn broer uitvoerder, maar dit was niet in de vorm van een slaaf. De taken die hij toebedeeld kreeg waren belangrijk en toegespitst op zijn kwaliteiten. Nooit had hij Diego over hem horen spreken op een neerbuigende manier. Wat de geschikte vrouw betrof was een nog lastigere zaak. Zijn ouder hadden inderdaad pogingen gedaan om hem te koppelen aan geschikte jongedames uit hoge posities welke bevorderlijk zouden zijn voor Portugal. Er was gewoon nooit een optie geweest die zou werken, zelfs nu niet. De optie die hij zag was onbereikbaar en de enige die hij wilde. Misschien dacht zijn familie werkelijk dat hij een schande was en misschien niet. Hoe dan ook kon hij zich niet laten kleineren door deze woorden. Xavier zou laten zien dat hij een prins was en niet zomaar beledigd zou worden, zelfs niet door een toekomstige koning. Ieder moment waarop hij iemand over hem hoorde fluisteren schonk hij deze personen een waarschuwende blik. Een oplossing om deze geruchten de grond in te boren moest zo snel mogelijk komen.

Adelena had hem teleurgesteld, hoewel haar handelingen logisch en perfect waren voor het beeld dat ze probeerde te schetsen. De vrouw was Nicolas achterna gegaan terwijl de koning hem apart nam. Wat ze van plan was om te doen wist hij niet. Er was een kans dat hij minder wist over de relatie tussen Adelena en Nicolas dan hij dacht. Ze kon gemakkelijk verborgen houden hoe close ze met de prins was, hoe ze Xavier enkel zag als een vriendschap op een bondgenoot binnen dit kasteel. Veel mensen zouden hem daar graag voor gebruiken. Wie weet was ze het nu wel op een intieme manier aan het goedmaken. Het idee alleen al was walgelijk en hij duwde dit weg. Hopelijk was ze enkel van plan er achter te komen waarom Nicolas zo plotseling was losgebarsten. Zelfs Xavier was verrast door de man en de manier waarop hij had gesproken. Dit was niet de Nic die hij altijd had gekend.

Terwijl Xavier langs de zijlijn stond en toekeek hoe de rest van de gasten zich vermaakte met eten of muziek viel hem op dat de koning hem in de gaten hield. Alberto leek niet zeker te zijn of hij Xavier geloofde. Blikken die de koning hem wierp waren berekenend en de man sprak in fluisterende toon met zijn vrouw. Nieuws over deze hele situatie zou ongetwijfeld snel zijn familie bereiken. Xavier werd uit zijn gedachtengang gehaald door een verschijning in een prachtige rode jurk. De glimlach die Adelena hem normaal bracht verscheen nu niet en het kostte moeite om kalm te spreken. In geen enkel opzicht was hij boos op Adelena, zelf de teleurstelling was hij kwijt. Om eerlijk te zijn wist Xavier niet wat hij nu voelde. “Shouldn't you have come back with your fiance? He apparently has some amazing stories to tell.” Met een zucht haalde hij een hand over zijn gezicht. “My apologies for the rudeness princess. It is unasked for.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Adelena was opgelucht wanneer ze eindelijk prins Xavier in haar vizier kreeg. Zo snel als ze kon had ze haar weg door de zaal gemaakt, op naar de jongeman. Al leek dit haar redelijk snel een grote fout wanneer ze op de man afgestapt was en begroet werd met een nare opmerking. Beledigd had ze de man aangekeken, niet goed wetende wat ze gedaan had om deze reactie uit de man te krijgen. Voor ze een vervelende en geïrriteerde opmerking terug kon maken naar de man had Xavier haar al tegengehouden door zijn excuses aan te bieden. “Yes, yes it is unasked for.” Siste ze, lichtelijk geïrriteerd. Na haar antwoord naar de man had ze even diep adem gehaald, realiserend dat het geen nut had om ruzie te zoeken met Xavier, beide zouden er niks aan gehad hebben en het zou er alleen maar voor zorgen dat de situatie escaleerde. “But.. I understand that with what happend you aren’t in the best mood.” Ditmaal sprak ze duidelijk op een kalmere toon. Ze had erg de neiging om haar handen op de man te leggen, zoals haar hand op zijn wang te plaatsen, zijn handen vast te pakken of al was het met haar handen over de man zijn bovenarmen wrijven. Al wist ze dat dat niet mogelijk was, niet hier waar meerdere mensen hun in de gaten zouden houden. Zo begonnen geruchten, zelfs als ze het vriendschappelijk bedoelde. Niet dat Adelena er zelf zo van overtuigd was dat het alleen maar vriendschappelijk was maar daar kon ze nu ook niet over nadenken.
“How are you feeling?” Dat was toch wel iets wat belangrijk was voor Adelena, ze wou zeker weten dat de prins zich goed voelde, of op zijn minst beter. Er was dan ook een bezorgde blik op haar gezicht te vinden waarmee ze Xavier aankeek. Ze zou het vreselijk vinden als dit iets was waar Xavier lang mee zou blijven zitten. Ook zou ze zich schuldig voelen, wetend dat het kwam door hun dagelijkse ontmoetingen dat haar verloofde zo het bloed onder zijn nagels wist te krijgen. Het bleef moeilijk voor de prinses om geen lichamelijk contact te maken met Xavier wat er romantisch uit zou kunnen zien. “Nicolas was drunk. All the stuff he was saying was just some drunken talk. Nothing he actually meant.” Dat laatste kon Adelena hem natuurlijk niet garanderen maar ze hoopte meer dat door dat te zeggen Xavier zich beter zou voelen.
Ook moest Adelena de prins gaan vertellen dat Nicolas achter hun ontmoetingen gekomen was. Al wist ze niet zeker of ze het hier zo openlijk met hem over kon hebben voor het geval iemand hen zou overhoren. Aan de andere kant had ze ook geen idee of het verdacht zou zijn als de twee gezamenlijk de kamer zouden verlaten. Met een nadenkende blik keek Adelena om haar heen. “I know why Nicolas acted out.” Mompelde ze wanneer ze Xavier weer in zijn ogen aankeek. “Besides the alcohol.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was de eerste keer dat Adelena minder dan vriendelijk tegen hem was en het was uiteraard zijn eigen schuld. “I didn't mean to offend you.” mompelde Xavier zich bewust van zijn houding. Op dit moment was de prinses de enige vriendschap die hij had binnen het kasteel. Niet dat dat de reden was dat hij zich schuldig voelde, die reden lag dieper. Het geluk was op dit moment wel aan zijn zijde aangezien Adelena door had dat de onvriendelijkheid onbedoeld was. Haar woorden waren nog licht uitgedrukt en Xavier lachte zacht, zonder dat het een echte lach was. “I am not though I should not let that affect how I treat you. You don't deserve anything less than kindness.” Wat ze wel verdiende was meer dan dat, meer dan Nicolas haar gaf of kon geven. Een overvloed aan gevoel, aan een soort wanhoop om haar te vertellen dat hij haar meer kon geven overspoelde hem. De daden van Nicolas maakte dat Xavier zichzelf minder wilde tegenhouden in wat hij voelde, hoe roekeloos dit ook was. Voorzichtig verplaatste Xavier zich iets zodat hij en Adelena uit het zicht van de koning verdwenen door een groep soldaten welke het zicht blokkeerde.

“Like he might be right and I am a disgrace. My parents will hear of what happened and I will most likely be in a lot of trouble with them. Even if they disagree with the claims Nicolas made, I did throw the wine at him and the rumours which are rapidly spreading can hurt our family.” Een diepe zucht verliet zijn mond na het uitspreken van de woorden. Op deze manier leek de situatie echter dan wanneer hij er enkel over nadacht. Zijn blik gleed opnieuw over de vrouw voor hem, de bezorgdheid op haar gezicht en haar nabijheid. “You look absolutely stunning Adelena.” fluisterde hij zo zacht mogelijk zonder dat het onverstaanbaar werd. Het lukte hem niet om dit nog steeds voor hem te houden.

“I am certain he does mean what he said. Drunk or not. Though I do really appreciate the fact that you are trying to make me feel better.” Het feit dat Nicolas dronken was verklaarde zijn gedrag wel een stuk meer. Blijkbaar dacht hij het nodig te hebben om genoeg lef te verzamelen. “He did not do anything to you, did he?” Xavier voelde nog steeds de vingers van Nic in zijn schouder staan en dacht direct terug aan hoe hij Adelena had gevonden. Op het oog leek ze nu absoluut ongedeerd, maar graag had hij ook haar bevestiging. De manier waarop Adelena om zich heen keek leek hem bijna meer verdacht dan wanneer ze openlijk tegen hem had gesproken. “I have my suspicions. Probably payed some servants to spill the beans.” Xavier wist dat er ongetwijfeld opgemerkt werd dat ze beide iedere keer op hetzelfde moment vertrokken en niet ver van elkaar af weer terugkeerde. De wachters bij de poort welke hij zo nu en dan had gebruikt hadden mogelijk ook toegegeven aan de vragen van Nic. “That is a problem…” Hoe ze de verdenking op moesten lossen en elkaar nog steeds konden zien wist hij niet direct. Wel wilde Xavier niet dat dit het laatste moment was waarop hij Adelena kon spreken.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
“I know, I know.” Stelde Adelena de man meteen gerust, haar hand hield ze omhoog bedoeld om hem op de borst van Xavier te plaatsen. Gelukkig kon ze zichzelf nog net op tijd inhouden en gebruikte in plaats daarvan haar hand om een pluk haren achter haar oor te plaatsen. Ondanks ze nu uit het zicht waren van de koning en wachts wou Adelena geen onnodige risico’s nemen. “That is very sweet of you but I understand why you acted the way you did. Besides that, you realised why it was wrong, so it is okay.” Een zachte glimlach sierde het gezicht van Adelena. Ze kon het niet laten, puur door het feit dat ze stond te praten met Xavier bracht haar weer een glimlach naar haar gezicht. De man gaf haar altijd een warm gevoel van binnen en zorgde ervoor dat ze vrijwel direct blij was. Het kon niet uitmaken wat er gebeurd was, het leek dat wanneer Xavier bij haar in de buurt was ze het gevoel kreeg dat ze het aankon, dan leek het net of alles wel goed kwam, hoe erg het ook was.
Adelena schudde zachtjes haar hoofd. “I do not think you are a disgrace. Absolutely not.” Hoe de man problemen zou hebben met zijn familie, dat was toch wel een moeilijker iets om de man voor op zijn gemak te stellen. Het was inderdaad zo dat als zijn familie van deze avond zou horen ze niet al te blij zouden zijn met het nieuws. “I am sure we will be able to figure something out with your family.” Het was meer hoop dat Adelena had dan dat ze daadwerkelijk een goed plan had.
Het compliment wat Adelena tussendoor kreeg van Xavier bracht haar toch even in verlegenheid. “You're too kind.” Een ongemakkelijk lachje kwam uit de mond van Adelena. “But thank you, you look very lovely yourself.” Het klonk nu net alsof ze de man een compliment gaf omdat hij haar een compliment gegeven had maar niks was minder waar. De kleuren van de man zijn pak stonden hem prachtig, het liet zijn huidskleur mooi uitkomen en het stond schitterend bij zijn figuur.
Adelena was toch ietwat teleurgesteld dat Xavier door haar poging om de man beter te laten voelen heen keek, al moest ze zelf toch ook toegeven dat het niet erg moeilijk was om het gezien te hebben. “Okay but even if he meant what he said, it doesn’t mean he was speaking the actual truth.” Adelena zou niet makkelijk opgeven als het ging om het beter laten voelen van Xavier. “I do not agree with anything he said about you, if that makes you feel any better.” Ze kon uiteraard niet spreken voor iedereen in de kamer maar ze hoopte dat Xavier zich realiseerde dat de meningen van de anderen in de ruimte er niet toe deden. Niet dat ze zo hoog van haarzelf dacht waar ze dacht dat haar mening wel wat betekende voor Xavier maar voor het geval dat wel zo was, sprak ze toch maar op.
Meteen schudde Adelena haar hoofd op de vraag van Xavier. “He just was very affectionate with his hands and told me how we are going to be married, so how we love each other.” Het was niks serieus, niet iets wat ze niet aan kon. “But I told him.. the marriage is just a political alliance, nothing more than that. Voegde ze er aan toe. Haar blik was op de grond gericht maar langzaam maar zeker had ze hem omhoog gehaald. “I do not want to marry him. Not just because it’s a political alliance and not for love, I know that comes with being from the royal family.. but you know how he treats me behind closed doors.. that is not something I want for the rest of my life.” Ze probeerde de woorden op zo’n volume uit te spreken dat alleen Xavier het zou kunnen horen. Wat het maakte dat Adelena ineens uitkwam met deze gedachten wist ze zelf ook niet. Misschien was het omdat Nicolas nu een lijn over gegaan was die Adelena niet langer kon negeren. Eerder was alleen zij slachtoffer geweest tot de streken van hem maar nu had hij iemand pijn gedaan om wie Adelena gaf, meer dan ze ooit kon toegeven. Dat, dat maakte dat Adelena niet langer meer zich in kon houden over het huwelijk met Nicolas. De manier waarop hij Xavier had vernederd, een reactie uit hem wist te halen, dat leek voor haar de druppel in de overlopende emmer te zijn.
Adelena haalde twijfelend haar schouders op. “Probably.” Niks was zeker. “Maybe even someone decided to tell him, even without being paid, maybe he overheard some servants gossiping, who knows?” Ze had geen idee hoe de man aan de informatie was gekomen en in het moment had ze er ook niet aan gedacht om ernaar te vragen. Het leek haar nog steeds niet heel belangrijk want al zouden ze erachter komen van wie hij de informatie had, dat betekende niet dat hij de informatie niet van een ander zou kunnen krijgen. Het was inderdaad een probleem dat Nicolas zo makkelijk achter hun bezigheden leek te kunnen komen. “Xavier…” Begon Adelena zacht. “I do not want this to stop us from seeing each other.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het probleem van de hele situatie waarin ze zich nu bevonden was vooral dat Xavier en Adelena ondertussen zo aan elkaar gewend waren dat de simpele aanrakingen en luchtige gesprekken vanzelf gingen. Als hij zich niet bleef herinneren aan het feit dat hij hier in een openbare ruimte was gevuld met mensen die níét konden zien hoe hij zich voelde tegenover Adelena had hij waarschijnlijk al een fout begaan. Zeker door de manier waarop ze er nu uitzag, door hoe ze tegen hem sprak en bezorgd om hem was. “Thank you for accepting my apology.” Hij zei dit voornamelijk voor de omgeving, voor de mensen die misschien een deel van zijn onvriendelijkheid hadden opgevangen. Om nu ook op slechte voet te staan met de prinses, in de ogen van de mensen, zou betekenen dat hij écht in de problemen zat.

“A disappointment then. The fact is that Nicolas isn’t completely wrong. Without a woman to marry and forge an alliance with I am not doing my duty, serving my family in the way I should.” Mompelde Xavier met tegenzin. Het was de manier waarop hij opgevoed was, het feit dat hij nuttig moest zijn en moest voldoen aan waar hij voor op de wereld was gezet. Ieder gezinslid moest een bijdrage maken en hij deed dit niet volledig. Hoe dan ook was het ongenoegen waarover Nicolas sprak nooit tegen hem uitgesproken door zijn ouders, broers of zussen. Dit maakte dat hij de woorden nog redelijk af kon zwakken, hoewel het deel waarvan hij besefte dat het waar was nogal prominent in zijn gedachte bleef hangen. Het irriteerde hem echter dat hij nu zwak en kwetsbaar leek. Xavier zette een glimlach op en keek haar aan. “It is fine, I am not my brothers puppet and the work I do is strongly valued. I won’t let stupid allegations by drunk princes get to me more than I just have. I will show everyone not to underestimate me.” Een houding en woorden waren in de meeste gevallen al genoeg om een groot deel van de mensen te overtuigen. Als ze zouden zien dat hij na het korte moment van controleverlies niet meer met zich liet sollen en wel degelijk waardevol was zouden de geruchten sneller dalen. Dit hoopte hij in ieder geval.

“We?” Vroeg hij haar met een kleine glimlach. Zijn eerste reactie was om Adelena te vertellen dat dit zijn problemen waren en dat ze zich hier niet bij hoefde te betrekken. Het waren zijn problemen en niet de hare. Toch deed hij dit niet, wetend dat hij haar hulp graag aannam. Zijn familie zou ook wel overstag gaan als hij goede argumenten zou gebruiken welke hij met de hulp van Adelena zeker zou kunnen verzinnen. De glimlach op Xavier’s gezicht werd breder toen de prinses verlegen werd van zijn woorden. Hij wilde niets liever dan haar aan te kunnen raken, maar het kon niet. Niet hier en niet nu. Zacht lachte hij toen ze zijn compliment terug kaatste. “I thought you might have liked it, thank you.” De outfit had hij zelf uitgezocht om een lichte indruk op Adelena te kunnen maken, al had ze hem zeker overtroffen. Adelena bleef duidelijk haar best doen om hem te overtuigen en hij knikte even. “That’s right and that does make it a lot better. Your opinion is one of the few I actually care about.” Dit was de absolute waarheid en het deed hem ook werkelijk goed om te horen dat ze Nicolas niet geloofde. Zolang dit het geval was kon hij de rest van de meningen makkelijker verdragen.

Het lukte hem niet om een strakke blik te houden op het moment dat ze aangaf dat Nicolas handtastelijk was geweest. Xavier moest zijn handen achter zijn rug leggen om zijn gebalde vuisten te verbergen. Normaal gezien zou dit een vreemde reactie zijn, boos worden op het feit dat de prins zijn verloofde aanraakte was onlogisch. Dit was juist een onderdeel van een verloving en een huwelijk. Het probleem zat hem in het feit dat Xavier niet wilde dat Nic haar aanraakte, niet op een een onvriendelijke manier maar ook niet op een vriendelijke. Hij wilde dit zelf kunnen doen en het idee dat dit niet kon maakte het allemaal nog lastiger. “You did?” De verbazing klonk door in zijn stem, zelf nadat hij zijn houding en gezicht weer op neutraal had gezet. “That’s understandable. Do you think your parents would agree if you would inform them of his behaviour?” Dit gesprek was moeilijk om te voeren zonder over details te spreken die de rest van de wereld niet mocht horen. Toch was hij trots dat Adelena het überhaupt durfde uit te spreken en zijn lieve glimlach vertelde dit ook. Xavier had haar hand gepakt zonder erbij na te denken en liet deze bijna direct los alsof ze hem gebrand had, hopend dat niemand dit had gezien.

Wat er nu gebeurd was met Nicolas was nog niet veel meer dan een waarschuwing. Xavier wist dat de man meer kon en dat Nic dit ook zou gebruiken wanneer hij dacht het nodig te hebben. Als hij nu nadacht hierover was de beste optie om enkel nog contact met Adelena te hebben om een politiek niveau. Vriendelijkheid en afstand waren de sleutel om Nicolas tevreden te stellen, maar Xavier was er vrij zeker van dat dit ook zou zorgen dat hij zich ongelukkig zou voelen. Het was heel lang geleden dat iemand hem zo gemakkelijk blij had gemaakt, dat hij zo om iemand was gaan geven dat de lijn tussen vriendschap en liefde wazig werd. Adelena bevestigde een deel van deze gedachten met haar woorden. “I would not even be able to stop.” Antwoordde hij zacht. Het waren woorden die meer zeiden dan enkel een bevestiging, meer vertelde over het feit dat haar zien niet het enige was wat hij wilde.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Adelena merkte dat het moeilijk was voor haar om aan te horen hoe Xavier zo negatief over zichzelf praatte, hemzelf een teleurstelling noemen. Ze kon het gewoon niet met de man eens zijn in dit standpunt. “I don’t think you are a disappointment to your family and I am certain your family would agree with me.” Haar blik hield ze strak op de ogen gericht van Xavier. “So what if you aren’t married? You are helping your family a lot by doing business in Spain.” Natuurlijk had Adelena geen garantie over hoe de familie van Xavier over hun zoon dacht, ze kende de mensen niet eens. Het was dus misschien niet geheel verstandig om voor de mensen te spreken maar Adelena bedacht zich dat pas achteraf ze de woorden gesproken had. In haar hoofd was het voor nu belangrijk dat Xavier zich beter zou voelen, zelfs als dat door middel was van kleine witte leugens, ze kon het gewoon niet helpen. Xavier was er altijd voor haar geweest, telkens weer als ze ergens mee zat of Nicolas iets gedaan had en dus wou ze nu graag dit moment gebruiken om hetzelfde voor hem te doen. “That is what I like to hear.” Adelena zette een brede glimlach op en ging met een rechtere rug staan. Ze was blij om te horen dat Xavier niet geheel ingaf in de woorden van Nicolas. “Hear that world! No one should underestimate prince Xavier.” Voegde ze toe, haar stem hield een licht plagende toon.
Vrijwel direct begon Adelena met knikken. “Yes. We.” Sprak ze vastberaden. Adelena had nog geen idee hoe ze Xavier zou helpen maar als prinses van Engeland en toekomstige koningin van Spanje kon ze vast wel iets voor Xavier betekenen. Nou zouden ze alleen nog een manier moeten vinden van hoe ze daadwerkelijk kon helpen. “I don’t know how yet but I am not giving up that easy.” Niet als het om Xavier ging, dan zou er heel wat nodig zijn om ervoor te zorgen dat Adelena het zou opgeven.
“I do, I love the colours on you.” Het feit dat Xavier aan haar gedacht leek te hebben wanneer hij de outfit uitgekozen had betekende veel voor Adelena. Al kon ze niet zeggen dat zij totaal niet gedacht had aan Xavier wanneer ze haar jurk aan had. Uiteraard waren haar gedachten meteen gegaan naar de prins, hopend dat hij onder de indruk zou zijn van de rode jurk die ze aan had. Wat Nicolas ervan vond, of de soldaten, of wie dan ook wie er op het feest zou zijn, dat had haar allemaal niks uitgemaakt. Zolang Xavier maar had gevonden dat ze er leuk uitzag, dat was belangrijk geweest voor haar, veel belangrijker dan dat het had moeten zijn voor een prinses die verloofd was met een andere man.
Er bevond zich een kleine, verscholen glimlach plaats op het gezicht van Adelena wanneer ze te horen kreeg dat haar mening belangrijk was voor de man. Dat was toch wel vleiend voor haar om te horen. Van alle mensen hier en het was haar mening die belangrijk was voor de man. “Good, then you should know that I think you are an incredible person.” Hopend dat het nog iets zou helpen met de man een goed humeur te geven. De eerder hij deze avond achter zich kon laten, hoe beter.
Het feit dat Xavier verbaasd leek was verrassend voor Adelena. “Yes, yes of course. I could never marry Nicolas out of love.” Met een opgeheven wenkbrauw keek Adelena op naar Xavier. “Did you think otherwise?” Vroeg ze, benieuwd naar waar de man zijn verbazing vandaan kwam. Haar ouders, alsof die er iets tegen zouden doen. Twijfelachtig haalde Adelena haar schouders op. “They care about this alliance to Spain, they want the resources that Spain could give them once Nicolas and I are married.” Koninklijke gezinnen waren niet altijd de typische gezinnen die je terug zag in het gewone volk. Het was niet ouders met hun kinderen waar ze allemaal van elkaar hielden en om elkaar gaven. Bij families van hogere status ging het om geld, macht, politiek en al helemaal bij families van een koninklijke afkomst. “And even if they would care, we are in no position to reject Spain. They could rage a war that we would never be able to win.” Nu Adelena het er met Xavier over had realiseerde ze zich steeds meer hoe de kans op een uitweg klein was. Voor de kleine seconde dat Xavier haar hand had vastgehouden had Adelena haar ogen op de aanraking gericht. Het zorgde meteen voor een goed gevoel, de neiging om meteen weer de hand van Xavier op te pakken, hem te vertellen dat hij haar nooit meer los moest laten. Helaas, dit kon niet en moest ze het maar doen met de kleine aanraking die ze hadden. Het had ervoor gezorgd dat er een warm gevoel schoot door het hele lichaam van Adelena, een gevoel wat ze nooit meer kwijt wou raken.
Bij de woorden van Xavier raakte Adelena toch opgelucht, een glimlach te vinden op haar gezicht. Al maakte deze al snel ruimte voor een zorgelijke blik. “But how? How are we going to do this?” Zelfs nu wou ze eigenlijk met Xavier de kamer verlaten, het maakte niet eens uit waar ze heen zouden lopen. “How are we going to keep seeing each other without Nicolas acting out again?” Het was een vraag waar ze geen antwoord op wist, al zou ze er bijna alles voor geven om een manier te kunnen vinden.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Tijdens het gesprek zag hij de blik van Adelena veranderen en werd het hem duidelijk dat de prinses een mening met zich meedroeg die ze niet vaak voor zich hield tegenover hem. Het was iets dat normaal gesproken niet werd gewaardeerd bij vrouwen. Een vrouw met een uitgesproken mening was een ongehoorzame vrouw in de ogen van de meeste mensen. Xavier vond het echter iets speciaals aan Adelena, iets dat hij wel degelijk waardeerde en hem in sommige gevallen uitdaagde. “I highly doubt that but I do appreciate your effort to cheer me up Adelena. I am feeling alright, better since you got near.” Zijn familie zou zonder twijfel een andere mening hebben dan Adelena, een mening die voor hem weinig goeds zou betekenen. Tot nu toe waren er geen stappen ondernomen tot een gedwongen huwelijk, waren de vrouwen die ze hadden aangeboden daadwerkelijk een aanbod geweest, een keuze in plaats van een eis. Dit kon echter heel gemakkelijk veranderen en als hij hier tegenin zou gaan betekende dit dat hij in het ergst eopzicht onteerd kon worden. Voor nu had het geen zin om hier te lang over in te zitten, tot zijn familie woord zou krijgen van de situatie was hij nog vrij en erna zou hij wel een weg vinden.

Met een zachte lach knikte Xavier kort. “Keep your head up and your heart strong, that's what they used to tell me.” Er was in ieder geval iemand die in hem geloofde en hier nam hij genoegen mee, zeker aangezien het niet zomaar iemand was. “Oh please! You are ridiculous sometimes, not that there is anything wrong with that.” Als ze nu alleen waren geweest had hij haar vastgepakt, nu lachte hij enkel opnieuw. Ook dit was een eigenschap van Adelena die hij erg waardeerde en af en toe aanspoorde. “I am glad to have you and It would surprise me if you would give up. I did not think giving up was even an option for you, ever.”

Tevreden glimlachte hij bij haar woorden, blij dat de keuze haar aanstond. “Did you know I particularly like the color red?” Bijna had hij er aan toegevoegd ‘on you’, maar hij wist zichzelf te stoppen al sprak zijn blik naar haar boekdelen. Sommige anderen in de ruimte deelde deze gedachte duidelijk met hem te merken aan de blikken die hij van sommige mensen zag richting de prinses. Xavier liet dit echter langs hem heen gaan en richtte zich alleen op Adelena. Het volgende wat ze tegen hem zei zorgde echter voor een lang moment van stilte tussen hen, gevolgd door een glimlach die veel emotie met zich meedroeg. Hoewel hij een prins was en er veel mensen rond hem heen stonden, dag en nacht, was er nooit iemand geweest die dit tegen hem gezegd had. “Those are very generous words and I thank you for them.” Antwoordde hij zacht. Zijn ogen staarde in de haren alsof hij haar op deze manier wel kon vasthouden. “There are many words I could use to describe you, but none do you justice.” Voegde hij er zacht aan toe, niet omdat hij nu perse vriendelijk terug wilde zijn maar omdat hij dit echt voelde en aan haar wilde vertellen. Als hij zelf weinig van dit soort woorden over hemzelf had gehoord was de kans groot dat dit voor Adelena ook geldde.

“Oh I never thought you would marry him out of love, I just did not expect you to tell him so.” Eenieder die de relatie tussen Adelena en Nicolas met iets meer tijd zou bekijken kon zien dat geen van beide echt gelukkig waren wanneer ze samen waren. Adelena nog het minste, iets waar hij de reden natuurlijk van wist. Nicolas leek tevreden, voornamelijk omdat hij blij was met de dingen die het huwelijk hem brachten en de vrouw met wie hij zonder tegenzin het bed zou delen, maar gelukkig was hij niet. Soms vroeg Xavier zich af hoe gelukkige mensen er uit zagen. Zijn ouders waren hier ook geen voorbeeld van, niemand in zijn omgeving eigenlijk. Trouwen of relaties gebaseerd op liefde kwamen in kastelen weinig voor. Misschien in de dorpen van het volk wel al was hij daar nooit lang genoeg of had hij niet genoeg oog voor dit soort dingen.

“I don’t yet know how but we will. We will find a way or make one.” Voor nu moest hij iets snels bedenken om haar te kunnen zien. Nu Adelena het ook had uitgesproken wat ze wilde kon hij niet veel langer wachten om alleen met haar te kunnen zijn. “I will leave, meet me in an hour on the second floor, third room on the right with a moon etched in it.” Mompelde hij zacht waarna hij boog. “I must excuse myself princess Adelena, I am not feeling very well. Hopefully laying down for a bit will help.” Met nog een groet naar de koning en koningin, gepaard met hetzelfde excuus, vertrok hij. Op de gang liep hij langs Nicolas die dit keer niet zei maar enkel dodende blikken naar hem toewierp terwijl Xavier zich naar zijn vertrekken begaf.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een uur, ze zou een uur moeten wachten voor ze Xavier weer kon zien. Dat was wat de man haar verteld had voor hij zichzelf geëxcuseerd had van het feest en de zaal verlaten had. Het was het traagste uur wat de vrouw in lange tijd had meegemaakt. Elke minuut leken er wel 10 te zien. Adelena kon niet wachten tot ze alleen was met de man, tot er niemand meer was die de twee in de gaten kon houden. Haar gedachten hadden zich al allerlei fantasieën naar boven gehaald, al had ze haar best gedaan deze weg te drukken aangezien het geen dingen waren die een verloofde vrouw in haar hoofd kon halen. Toch leken haar gedachten zich niet te kunnen helpen. Het maakte dat Adelena alleen nog maar meer tegen het huwelijk met Nicolas opkeek. Het liefst was ze nu achter Xavier gegaan maar dat kon niet, dat wist ze. Vandaar dat ze dan ook haar best deed om deze fantasie van haar af te zetten, wetende dat het nooit zou gebeuren. Niet alleen dat, zelf wist Xavier ook wel dat de prinses al verloofd was, de man zou dus nooit iets achter de prinses zoeken, niet als de man verstandig was. De twee zouden nooit samen kunnen zijn en hoe vreselijk Adelena dat ook vond, ze had zich er de afgelopen twee weken proberen bij neer te leggen. Al was dit niet makkelijk, elke glimlach, aanraking of compliment die van de man kwam maakte dat Adelena alleen maar meer van de man wou. Het slimste was dan uiteraard voor haar om afstand te nemen van de prins. Alleen was dit ook onmogelijk voor haar om te doen, niet alleen omdat ze geen idee had wat ze dan tegen Xavier moest zeggen maar ook omdat ze het absoluut niet kon. De man was te veel voor haar gaan betekenen in de twee weken tijd dat ze elkaar kende, dat was niet iets wat ze zomaar weg kon gooien.
Kort nadat Xavier de zaal verlaten had was Nicolas teruggekeerd. Hij was ondertussen niks ontnuchterd, Adelena had zelf het gevoel dat hij alleen maar meer rum en rode wijn was gegeven. Het maakte ervoor dat voor het hele uur de man om zijn verloofde had heen gehangen. Zelfs wanneer Adelena haar best had gedaan om afstand te houden van de man leek hij haar wel weer te kunnen vinden om vervolgens om haar heen te hangen als een puppy die verwaarloosd werd en daardoor dringend aandacht nodig had. Het maakte dat het uur dat Adelena moest wachten alleen nog maar erger was. Nicolas leek zijn handen maar niet van Adelena af te kunnen houden. Wanneer Adelena dan ook opnieuw gekeken had hoeveel tijd er voorbij gegaan was en gezien had dat het uur voorbij was en ze dus ook kon vertrekken wist de prinses niet hoe snel ze weg moest komen.
“Excuse me, darling…” Het koosnaampje dat ze Nicolas maar bleef noemen was niks meer dan schijn, eigenlijk kon ze steeds wel bijna overgeven wanneer ze Nicolas opnieuw darling noemde. “I think I have to excuse myself for the night. I am quite tired.” Een glimlach die duidelijk nep was stond op het gezicht van Adelena. “But princess..” Begon Nicolas al, voor ze überhaupt de kans gehad had om haar om te draaien. “We are having so much fun.” Alsof dat ook gold voor Adelena, voor de vrouw was niks minder waar. “Tomorrow again, alright?” Wetend dat de man te dronken was om dit te onthouden en zelfs als hij het nog wist, nuchtere Nicolas zou nooit zoveel interesse hebben in de prinses als dat hij nu had, niet als Adelena naar de afgelopen twee weken keek. “Okay, okay.” Had de man gezegd voor hij weggelopen was, het had Adelena niet genoeg geïnteresseerd om de man in de gaten te houden om te kijken waar hij heen liep. Zodra Nicolas zich had omgedraaid had zij hetzelfde gedaan. Uiteraard had ze de koning en koningin hetzelfde verteld voor ze op een wachter was afgelopen. “Could you please escort me to my chambers? After that you can retire.” Wetend dat als een wachter haar naar haar kamer gebracht had, de kans op geruchten kleiner was.
Eenmaal op haar kamer had ze de wachter laten gaan, terug naar het feest. Ze was nog een paar minuten blijven wachten in haar kamer wat maakte dat ze toch iets langer nam dan het uur wat ze had afgesproken met Xavier. Iets wat niet de bedoeling was maar wel nodig was. Uiteindelijk, na een paar keer rondjes gelopen te hebben in haar kamer had Adelena eindelijk haar kamer verlaten. ‘the second floor, third room on the right with a moon etched in it’ bleef Adelena in haar hoofd herhalen terwijl ze door de grote gangen van het kasteel liep. Dit tot ze uiteindelijk bij de juiste deur was. Nog even had ze om haar heen gekeken, zo maakte Adelena zeker dat niemand haar de kamer zou zien betreden. Iedereen leek nog op het feest te zijn, wat maakte dat Adelena ongestoord de kamer kon binnen lopen. Voorzichtig opende ze de deur en stapte ze naar binnen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Xavier nam een moment om wat verschillende mensen aan te spreken. Uiteindelijk bleek dat de koning nog geen bericht had verzonden naar Portugal maar er was iemand die dit wel had gedaan. De reden dat Nicolas zo lang weg was gebleven was het feit dat hij een uitgebreide brief aan Diego had geschreven over wat er had plaatsgevonden. Misschien stonden er nog wel meer punten in deze brief, misschien niet. Hier zou hij pas achter komen als hij woord zou krijgen van zijn familie over de brief. Er was dus nog even tijd om adem te halen óf hij kon Diego zelf terug schrijven.
De kans dat hij de woede van zijn familie af kon zwakken door een eigen verklaring te geven was groot en Xavier besloot deze gok te nemen. Aan het bureau in de werkkamer, welke met een tussendeur grensde aan zijn slaapvertrek, schreef hij de brief. Het uur wat hij had tussen zijn vertrek bij Adelena vandaan en het moment waarop hij haar weer zou zien was nu minder nerveus en langdurend. Na het sluiten van de brief met zijn zegel en wax overhandigde hij deze aan een van de bediendes die hij werkelijk vertrouwde hier. De tijd was aangebroken om naar de kamer te gaan waar hij Adelena gevraagd had naar toe te komen. Om te voorkomen dat ze beide om exact dezelfde tijd vertrokken was hij zo'n 10 minuten voor de tijd al naar de ruimte vertrokken waar hij een aantal kaarsen had aangestoken. De kamer had een prachtig beeld op de sterrenhemel en de maan, de reden waarvoor deze kamer was opgesteld. Alleen op specifieke dagen werd hij door de koning gebruikt om de sterren te bekijken of bepaalde speciale waarnemingen te aanschouwen. Dit was niet een van deze avonden, maar Xavier had wel vaker zijn interesse in de ruimte en de sterren met de man gedeeld en had toestemming de ruimte te gebruiken. Er waren ook veel plaatsen om iets of iemand te verbergen, iets dat hij als kind had gedaan en nu weer deed als het nodig zou zijn.
De tijd tussen zijn aankomst en die van Adelena was kort en lang tegelijk. Iets nerveus liep hij heen en weer door de ruimte, zich afvragend of de vrouw wel degelijk zou komen. De kans was groot, maar toch bleef de twijfel welke groter en groter werd door haar afwezigheid. Deze werd doorbroken door het openen van de deur en het zicht op Adelena. Eindelijk was ze daar, nog even prachtig als aan het begin van de avond al was alles net iets wilder alsof ze veel gedanst had. Het idee van haar, in de armen van een dronken Nicolas maakte hem bijna ziek. “You came.” Zijn stem was bijna ademloos en oprecht gelukkig. Langzaam liep hij naar haar toe, de tijd nemens om haar te observeren. Voorzichtig nam hij haar gezicht vast. “Adelena I want to… I need to…” Zijn ogen zochten haar gezicht af naar terughoudendheid, maar deze vond hij niet. Zonder nog te twijfelen kuste hij haar, zacht en liefhebbend alsof het hem de kracht gaf die hij nodig had. Haar lippen waren zacht en smaakte licht naar wijn en iets anders zoets, waarschijnlijk dat wat ze gebruikte om kleur op haar lippen aan te brengen. Voorzichtig trok Xavier zich terug en deed hij een poging om zichzelf te bergen voor de mogelijke afwijzing welke hij zou ontvangen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld