Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray had de woorden van wapenboy gehoord en knipperde een paar keer verbaasd met zijn ogen, al liet hij het de andere jongens niet merken. Hij liet zich niet zichtbaar voor hen uit het veld slaan. Hij had lef, dat moest Ray toegeven. Hij was iemand waar Ray om moest denken, zelfs al had hij zo te zien geen krachten behalve een stomme dolk. Ray zou hem laten zien wie er in de echte wereld leefde en wie er terug moest naar de algen. Hij was een octopid verdorie. Hoe durfde hij hem met een alf te vergelijken? Ja oké hij had al meer dan 4 jaar niet meer op mensenbenen gelopen en hij had ff moeite om zijn evenwicht te bewaren. Als hij zijn octopid vorm had aangenomen dan zou de jongen vast doodsbang zijn geweest van zijn tentacels. Helaas kon hij dat niet. Die vorm had hij al jaren niet gebruikt en hij wist niet hoe het eruit zag. Was het nog steeds zo dreigend als vroeger? Zoals zijn moeder? Of stelde het niets voor? Hij zou het later moeten uitzoeken. Ook de opmerking dat Ray spijt zou krijgen om de jongen te vervloeken negeerde hij. Wat wilde de jongen doen? Als hij onder invloed was van zijn vloek kon hij er niets meer aan veranderen. Dan had Ray hem in zijn macht en dat zou zo blijven. Hij had zijn besluit al genomen, hij zou op zoek gaan naar de juiste vloek en deze jongen zijn eerste slachtoffer maken.
Inmiddels zat hij bij de boom en zag een hoop dingen gebeuren. Om te beginnen was Ray best verbaasd dat het meisje schrok van de draak. Goed het meisje stond er dan wel, maar die draak was behoorlijk opvallend. Hoe kon ze dat niet gezien hebben? Ray zou eerlijk zijn als hij zou zeggen dat hij zelf ook niet op zij zou gaan, maar zo gillen was wel wat overdreven. Logisch dat de draak zo haar concentratie verloor . Ray zijn blik volgde de draak toen ze haar rug naar het andere meisje toe keerde en naar het kasteel liep. Ze bleef nog in zijn gezichtsveld en ze had hem nieuwsgierig gemaakt. Wie was zij? Wat was zij? Hij had nog nooit een draak gezien en zich ook niet echt op de verhalen geconcentreerd waar hij nu misschien mee te maken zou krijgen. Daar had hij nu best wel spijt van als hij eerlijk was. Een draak kon nog wel eens interessant worden. Zou hij wat van haar schubben kunnen verkrijgen? Het was een zeldzaam ingrediënt voor sommige van zijn toverdranken dus het zou erg goed van pas komen. Ray keek toe hoe het meisje een klein draakje toverde en beet even op zijn lip. Eigenlijk was dat best schattig, maar hij hield niet zo van die showoffs. Hij besloot er dan ook niet meer op te gaan letten en dat hoefde ook niet.
Op het zelfde moment viel er namelijk opeens een random jongen met een paraplu omlaag, wat Ray toch wel even met zijn voorhoofd deed fronsen. Wat the fck was dat? Waarom sprong iemand van het dak naar beneden en waarvoor was dat vreemde ding? Hij had het niet heel vaak gezien, maar ergens kwam het hem bekend voor. Toch, in zijn herinneringen werd het niet gebruikt om een landing van die hoogte te regelen. Daarnaast leek dat ook niet bepaald een succes te zijn aangezien de jongen zijn controle verloor en op een meisje viel. Even vertrok Ray zijn gezicht, maar toen grijnsde hij kort. Hij was blij dat de jongen niet op hem viel, maar hij kon er stiekem wel wat van genieten. Hij was in elk geval niet de enige die op de grond werd gegooid vandaag, dat scheelde hem toch wel weer. Het meisje leek er niet zo blij mee te zijn dat hij haar op de grond had gegooid, wat Ray maar al te goed kon begrijpen. De jongen daarin tegen leek er erg veel spijt van te hebben en probeerde het wanhopig goed te maken. Probeerde hij haar nu serieus met eten om te kopen? Tsja dat was ook een manier om het goed te maken, maar eerlijk gezegd kon Ray dat niet meer schelen.
Net op het moment dat Ray zijn aandacht van de jongen en het meisje af wilde wenden, knalde er opeens een ander meisje naast hem neer. Als Ray het goed zag, was dat het meisje dat ruzie kreeg met het drakenmeisje en even zuchtte hij zacht. Lette echt niemand op het land op? Was hij soms onzichtbaar of zo? Hij moest echt een spreuk vinden om meer op te vallen om deze dingen te voorkomen, helaas had hij die tot nu toe nog niet gevonden. “Oh mijn zeedemonen, letten jullie mensen wel eens op? Ik weet dat het de eerste schooldag is maar kom op zeg. Er zijn meer wezens op deze school” zei Ray kwaad en keek het meisje aan. Ja ze stoorde, maar dat leek haar op het moment niets te kunnen schelen. Anders had ze wel op gelet. Later excuses aanbieden had niet veel zin. Dat was het zelfde als een superschurk zei dat het hem speet dat hij iemand doodde.
Tijdens de speech lette Ray niet echt op. Hij had het te druk met andere dingen. Gedachten over de zee, zijn wraak voor die mensenknul, het drakenmeisje, het meisje naast hem en zo ging het nog wel een tijdje door. Zijn gedachten werden echter naar de speech getrokken toen het onderwerp verplaatst werd naar magie en even mopperde hij zacht toen hij besefte dat ze een spreuk uitspraken om te voorkomen dat magie zou werken. Gelukkig wist Ray dat die spreuken niet altijd op volle sterkte zouden werken, maar het was toch wel rot. Hij moest zijn wraak nu iets beter plannen en vroeg zich af of zijn transformaties nog wel werkten. Zou hij zijn ware vorm nu aan kunnen nemen als dat nodig was? Of een meerman worden? Of zat hij nu vast in dit lichaam, ook als zijn haaientand verwijderd werd? Hij zou het echter voor nu op een laag pitje zetten. Zijn vorm zou hij straks in zijn kamer wel uittesten en het feit dat hier nu geen magie zou werken zou voor hem van pas komen. Het gaf hem de tijd om de spreuken voor te bereiden die voor zijn wraak nodig waren, zonder dat hij zich liet afleiden door andere spreuken en daarmee ingrediënten verpestte. Wat het bal betreft waar de directeuren het over hadden? Ray wist het nog niet. Zou hij wel met iemand gaan? Zou iemand met hem willen gaan? Hij was de zoon van Usula, al wist niemand dat. Het kon echter wel voor problemen zorgen, zelfs onder de schurken. Waarschijnlijk zou hij geen kans op een date krijgen. Daarbij was het ook op een erg korte termijn, vanavond al. Hij had geen eens geschikte balkleding volgens hem. Hij zou eens in zijn koffer moeten kijken, maar ja. Het zou wel goed komen en anders hadden ze pech. Ze moesten hem maar laten lopen of zwemmen of wat dan ook.
Na de speech dacht Ray na of hij zich direct in de menigte zou storten om te kijken wat zijn kamernummer was, maar besloot het niet te doen. Hij zou wel wachten en later naar zijn kamer gaan kijken, als het rustiger was. Waarom zou hij zich nu al haasten? Hij had de hele dag tenslotte nog.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:

Blijkbaar stoor ik de jongen zwaar hard gezien zijn reactie.Mijn nerveusheid, positiviteit en enthousiasme zakt compleet weg, ik voel me
anders. Met gebalde vuisten floep ik mijn woede eruit ‘’We hebben tenminste 1 ding
gemeen, allebei al een shit dag, maar prima. Hoe jij het hebben wil, ik ga hier
niet eens op in. Iedereen is hier nog te kinderachtig om een sorry aan te nemen
als die gemeend is. ’’ Schreeuw ik met toch een zachte stem in zijn gezicht.
Boos loop ik weg. Ik vind het nu al vreselijk hier. Met betraande gezicht loop
ik richting mijn kamer. Van die speech heb ik niks meegekregen maar aan de
reacties te zien was het niks belangrijks. Alleen een of andere bal waar ik
graag naar toe wil. Bij de kamerindeling lijsten zie ik nog een jongen alleen staan
die ik nog niet gezien heb. Damn, wel een knapperd hoor. Wacht volgens mij zag
ik hem toen straks bij die boom met die 2 andere gastjes. Misschien valt met hem te praten?.. Snel schud ik mijn
hoofd en loop toch maar door. Ik heb geen
zin om mezelf verder nog voor schut te zetten. Eenmaal boven kijk ik verbaasd
naar mijn kamerdeur die open blijkt te zijn. Ja hoor, gezellig 2 personen die
ik niet ken. Ugh. Snel veeg ik mijn tranen weg. Hopelijk hebben ze niks gezien…
‘’Eh hey, ik ben Madison Hatter!’’ breng ik er nog met een lachje uit. En voor
ze verder iets kunnen zeggen loop ik door naar mijn bed waar ik volop met mijn
gezicht op mijn kussen neer plof. ‘’Doew asof maawr of ik er niewt ben guys.’’ Zeg
ik met mijn gezicht nog in mijn kussen, wat erg grappig klinkt en waar ik een
beetje door moet grinniken. Zie je ik lach mezelf zelfs uit.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick was net bijna klaar met de rebus, toen er iemand binnen kwam. Hij wilde al bijna aannemen dat dit dan zijn kamergenoot was. Die aanname duurde twee tellen. 'Euh, hey...' Hij glimlachte licht en stond op waarna hij een hand naar haar uitstak. 'Merrick Thatch.' Goed, Blaire. Blaire was niet zijn kamergenoot, maar stond nu wel in zijn kamer. Dat betekende dat ze een sociaal persoon moest zijn; of dat ze verdwaald was. Of dat de kamerindeling last-minute aangepast was, maar daar ging hij nog maar even niet van uit.
Blaire's naam kwam hem zo ook niet gelijk bekend voor, maar dat zei in zijn geval niet veel, behalve dat ze niet uit de zee kwam. Niet dat dat erg was. Nieuwe mensen ontmoeten was leuk, zolang ze je niet gelijk afsnauwden.
Merrick wilde net voorzichtig vragen waar ze vandaan kwam, toen persoon numero dos de kamer in liep. En ja hoor; bingo. Zijn kamergenoot dit keer. 'Ah, hey-' maar voor hij verder iets kon zich, had ze zich al op haar bed latten vallen. Dit was... Een heerlijk begin van de dag. Hij keek even naar het papier met de rebus in zijn hand. 'Heb jij deze achtergelaten?' probeerde hij. Doen alsof ze er niet was zat er voor hem niet in; dat was immers nergens voor nodig. Daarbij wilde hij zijn kamergenoot juist graag leren kennen? Zeker als ze inderdaad ook gek was op puzzels en raadsels...

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Thatch, Thatch... Het kwam haar bekend voor. Thatch... Milo Thatch! Blaire kon er niet ver naast zitten daarmee. 'Merrick Thatch. Leuk je te ontmoeten,' glimlachte ze licht. 'Kom jij niet helemaal uit Atlantis? Tenminste, als ik jouw achternaam moet geloven, dan lijk je me familie te zijn van Milo Thatch, niet dan?' Direct en nieuwsgierig; zo was Blaire wel. Soms wist ze van geen ophouden en wilde ze non-stop doorvragen, maar goed; ze had inmiddels al wel geleerd dat ze ook eens geduldig moet zijn en niet door moest draven met zaken die ze weten wilde.
'Mijn vader heeft veel verhalen verteld over Atlantis, maar denk je dat ik het ooit eens met eigen ogen zou kunnen bekijken?' vroeg ze misschien iets te enthousiast. Blaire keek gelijk op toen er een meisje de kamer binnen kwam en vrijwel gelijk naar haar bed toe ging. Daar was duidelijk iets mee aan de hand. Na de vraag die Merrick aan het meisje gesteld had, besloot Blaire echter om naar het meisje toe te lopen en op de rand van haar bed erbij te gaan zitten. 'Hey, alles oké?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray keek het meisje aan toen ze naar hem uitviel over dat ze een shitdag had en er niet eens op in ging. “Je gaat er anders nu wel op in” zei Ray droog, maar besloot dit keer zijn koelte te bewaren. Het had ook geen zin om letterlijk met iedereen ruzie te zoeken op de eerste dag. Zijn aanvaring met meneertje wapengraag was voor 1 dag wel genoeg. Hij moest zich op zijn wraak voorbereiden tegenover hem. Iemand anders in het harnas jagen was dan alleen maar tijdsverspilling. Terwijl het meisje weg stormde, bleef Ray rustig onder de boom zitten, wachtend tot de lijst met de kamerindeling wat rustiger werd en luisterde naar de gesprekken om hem heen. Over wie de studenten als kamergenoot zouden hebben, welke kleren ze naar het bal aan zouden doen en zo ging het nog wel even door. Iemand zou een fel roze jurk aantrekken en bij het idee vertrok Ray zijn gezicht al. Hij hield niet zo van de kleur roze en dan fel roze? Dat ging pijn doen aan de ogen, hij wist het zeker.
Toen het uiteindelijk rustiger werd bij de kamerindeling stond Ray rustig op en pakte zijn spullen bij elkaar, waarna hij naar het bord liep en zijn blik over de namen liet gaan. Even besefte hij hoe weinig namen hij in werkelijkheid kende. Eigenlijk kende hij niemand voor zover hij wist. Namen als Poppins, Ryder, Hook, Thatch en Gothel zeiden hem totaal niets. Toch wist hij bijna zeker dat hij ze snel genoeg zou leren kennen. Zijn naam stond bij ene Kenna Hook. Wacht, was Kenna geen meisjesnaam? Zat hij met een meisje op de kamer? Dit kon nog interessant gaan worden. Ray hoopte maar dat het een slechterik zou zijn. Hij had totaal geen zin in geklaag als hij weer eens in de nacht zijn kamer uit wilde glippen of magie wilde bestuderen en je moest hem er al helemaal niet aan herinneren braaf zijn huiswerk te gaan maken als hij daar geen zin in had. Allemaal trekjes die hij wel verwachte bij helden kamergenoten.
Rustig liep hij naar zijn kamer en liep zonder te kloppen gewoon naar binnen toe. Die beleefdheden van kloppen? Hij had er totaal niets mee. Blijkbaar had zijn kamergenoot zich wel in de menigte weten te proppen aangezien ze al in de kamer was en een bed geclaimd had. Rustig liep Ray naar het andere bed en gooide zijn koffers daarop. “Zeg alsjeblieft dat je een schurkenkind bent. Ik heb totaal geen zin in preken over de regels moeten volgen” zei Ray tegen het meisje en keek haar toen aan. “Ik ben Ray Deepsea trouwens. Zoon van Ursula, de zeeheks.” zei hij en keek haar even na. Wacht, was dit niet het meisje dat net werd neergehaald door die knul met de paraplu? Dat was zijn kamergenoot?
Even dacht Ray na, maar besloot het toen te vragen. “Ben jij niet dat meisje dat omver werd gegooid door die knul met dat vreemde voorwerp?” vroeg Ray toen en keek haar aan. Hij wist nog steeds niet helemaal wat het woord voor dat voorwerp was, dus besloot hij het ook maar niet te proberen. Dan zou het gesprek alleen maar onduidelijker worden.
Terwijl Ray wachtte op antwoord van het meisje, gooide hij rustig zijn koffers open en begon zijn spullen in de kasten op te bergen. Zijn spreukenboeken legde hij gewoon op de hoek van zijn bureau, op een spreukenboek met vervloekingen na. Die legde hij op zijn nachtkastje. Hij zou die later wel doorlezen, op zoek naar een geschikte vloek die hij kon gebruiken. Als laatste pakte hij een schelp uit zijn koffer en legde die ook op zijn nachtkastje neer. De schelp was magisch. Zodra hij magie kon gebruiken, zou de schelp zwakjes oplichten zodat hij het wist. Dat was het moment dat hij zijn slag zou slaan.
Ray deed zijn lege koffer onder zijn bed en pakte vervolgens zijn ingrediëntenkoffer, maar besloot die niet uit te pakken. Hij kon er beter niet mee betrapt worden. Daarom besloot hij die koffer gewoon onuitgepakt onder zijn bed te verstoppen, zodat die niet zo maar gevonden kon worden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna had haar bagage allemaal op het bed gelegd wat ze zojuist voor haarzelf geclaimd had. Dan moest ze maar eens beginnen met alle kleding die ze meegenomen had in de kast te leggen die bij haar bed hoorde. Zij mocht dan wel de dochter zijn van een slechterik maar dat betekende niet dat ze zo asociaal was dat ze al haar kleding overal maar zou laten liggen en niet alles netjes in haar kast zou ordenen. Ondanks het feit dat de kleding in haar koffers er wel gewoon in gegooid was in plaats van netjes er ingelegd. Dit had er dan wel voor gezorgd dat ze niet de hoeveelheid kleding had mee kunnen nemen die ze had willen meenemen maar het was genoeg om er mee op school te overleven, vooral omdat ze doordeweeks toch alleen maar het schooluniform mocht dragen. Terwijl Kenna begonnen was met haar kleding uit de koffers te halen en deze vervolgens op te hangen of op te vouwen om ze dan in de kast te leggen ging de deur open. Het leek er op dat haar kamergenoot uiteindelijk toch eindelijk zijn weg richting de kamer gevonden had. Vrijwel meteen ging de blik van Kenna naar de deur, toch wel nieuwsgierig naar wie er doorheen zou lopen. Een jonge man met donkere haren en blauwe ogen kwam door de deur lopen. Wanneer de blik van Kenna op de jongeman viel realiseerde ze zich al meteen dat dit 1 van de 3 jongens was waar ze eerder vandaag voorbij gelopen was. De groep die haar aandacht had vlak voor ze onder de Poppins en zijn paraplu was beland.
Voor Kenna ook nog maar een hallo of goedemiddag van hem kreeg werd er haar al verteld dat hij gehoopt had dat ze geen kind was van één of andere held. Een bespotte lach kwam van Kenna terwijl ze het shirt wat ze in haar handen had verder opvouwde. “Ik ben bijna beledigd dat je zoiets überhaupt zou denken.” Kenna zou toch nooit in haar leven geassocieerd willen worden met welke held dan ook, laat staan de dochter zijn van één te zijn. Ook was Kenna toch wel opgelucht dat haar kamergenoot ook geen kind van een held bleek te zijn. Dat scheelde haar ook weer want over het algemeen waren dat soort mensen nou niet echt personen waar ze graag mee omging. Ze waren te goedwillig, leken altijd te vrolijk te zijn en over het algemeen gewoon niet mensen waarmee Kenna het kon vinden. Niet dat ze het meteen goed kon vinden met elke dochter of zoon van een slechterik maar zelf ging ze ervan uit dat de kans dan toch wel groter was. “Aangenaam Ray, de naam is Kenna. Dochter van kapitein Hook.” De zoon van Ursela. Dat verklaarde de achternaam. Ursela was uiteraard een bekende slechterik en dat maakte dan ook meteen dat Kenna benieuwd was naar wat Ray zelf allemaal kon en of hij zou opleven tot het imago wat Ursela voor haarzelf had opgebouwd. Dit was iets waar ze waarschijnlijk snel achter zou komen.
Kenna sloot geïrriteerd haar ogen bij het horen van de jongeman zijn vraag. De irritaties kwamen niet eens zo zeer van de vraag het zelf maar meer van de herinnering die erbij kwam. Ook was het nou niet echt een pretje voor haar dat ze nu meteen herkend werd als de persoon die omgegooid werd, ze had toch voor een iets betere reputatie voor haarzelf gehoopt. Natuurlijk was het niet zo dat nu haar hele imago vanaf hing maar het was voor haar niet de geweldige start waar ze op gehoopt had. “Ja…” Gaf ze met tegenzin toe. “Ja, ik was degene die onder de knul met de paraplu belandde.” Mompelde ze er nog achteraan. Het liefst had ze het er nooit meer over gehad willen hebben maar het leek er op dat er dus mensen geweest waren die het gezien hadden. “Jij was net toch degene die met twee andere jongens in gesprek was? Of kan ik haast ruzie zeggen?” Aangezien hij haar herkend had besloot Kenna ook maar meteen te vragen of hij dan degene was of hij het geweest had die ze zelf gezien had, dan kon ze meteen ook weten of er al een ruzie geweest was.
Terwijl Kenna in gesprek geweest was met Ray had ze al haar kleding in haar kast kunnen pakken. Ze kon dan nu ook haar lege koffers van het bed pakken en onder het bed leggen zodat deze niet langer in de weg zouden liggen. Haar blik richtte ze weer op Ray, die een koffer die hij niet uitgepakt had onder zijn bed leek te leggen. “Moet je die niet uitpakken?” Het waren haar zaken niet, dat wist ze zelf ook wel maar ze kon het niet laten om toch erna te vragen, haar nieuwsgierigheid was toch iets te groot geweest.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Een grijns verscheen om Ray zijn gezicht toen Kenna een beetje bespottend begon te lachen. Dat was iets wat hem wel beviel. Iemand die op een beetje een fatsoenlijke manier kon reageren, voor zijn doen dan maar niet over zich heen liet lopen. Hij hield wel van een beetje spot. “Sorry" zei Ray droog en licht sarcastisch. "Ik ben blij om te horen dat ik er helemaal naast zat” zei hij met een grijns en keek haar aan terwijl ze hun spullen aan het uitpakken waren. Heel even baalde Ray wel dat magie nu verbannen was. Het zou het zoveel gemakkelijker gemaakt hebben. Stil luisterde Ray naar Kenna terwijl ze zich voorstelde. Kapitein Hook, die naam kende hij ergens van. “Aangenaam Kenna, is je vader die kapitein van die andere wereld? Neverland of zo?” vroeg Ray en keek Kenna even aan. “Sorry, ik ben niet heel erg bekend met de andere verhalen, maar Hook heeft nog wel een redelijke reputatie in de zee.” zei Ray en keek haar aan. Dus een onderwater zeebewoner en een oppervlakte zeebewoner in een kamer. Een interessante combinatie. Hij was benieuwd naar de verhalen die ze te vertellen had over de oppervlakte. Hoe mensen het zo ver op zee zouden ervaren. Tot nu toe kende hij alleen zijn eigen oogpunt van de zee, onder de golven. Echt op de golven zoals zij kende hij niet.
Stil ging hij op bed zitten, terwijl Kenna het verhaal over de paraplujongen vertelde. Paraplu, dat was het woord wat hij was vergeten. Het was altijd zo vervelend om te weten wat iets was, maar niet op het juiste woord te komen. Dan waren de zeedieren en zeevogels ook nog niet bepaald de beste hulp. Hij bedoelde maar een snarfblatt in plaats van een vork? Ja ook hij was daar als kind in getrapt. Toen hij in zijn jonge jaren naar een normale mensenschool ging keek iedereen hem dan ook vreemd aan tijdens de lunch. Niet dat dat vreemd was. Iedereen vond hem een freak omdat hij anders was. Hij hoopte maar dat dat hier zou veranderen. En anders dat ze goed bang voor hem zouden zijn, dat ze hem zouden ontwijken.
Even lachte Ray zacht toen ze hem die vraag stelde. “Die vraag verdiende ik” zei Ray rustig. Hij had gehoopt die vraag niet te krijgen, maar gezien het feit dat hij naar parapluboy vroeg mocht zij hem ook een vraag terug stellen. Ray was niet oneerlijk in dat opzicht.
“Ik geef toe dat ik wel vaak ruzies begin, maar dit keer was het niet mijn schuld. Die ene jongen met dat wapen, een dolk heet dat toch? Die struikelde over mijn koffers heen en gaf mij de schuld dat ik mijn spullen ergens anders moest neer zetten terwijl ik bezig was met een poort en die koffers er al een tijdje stonden. Hij moest gewoon opletten. Dat heb ik hem ook gezegd, maar die knul kan er blijkbaar niet tegen om op zijn nummertje gezet te worden waardoor dat verrassend snel naar bedreigingen escaleerde. Niet dat ik het erg vind, hij mag dreigen wat hij wil. Ik krijg hem wel als de magie het weer doet. Wat die andere loser betreft, die heeft nog minder oppervlakte gezien dan ik volgens mij. Hij lette totaal niet op en stootte tegen mij aan, waardoor ik zelf hard op de grond viel.” Ray besloot maar eerlijk te zijn over dat laatste gedeelte. Iets zei hem dat er snel genoeg roddels zouden komen daarover. Hij zag die ene wapen jongen niet als iemand die zijn mond stil kon houden. De Atlantean wel, die was te zwak om te kletsen, maar de jongen met zijn wapens? Daar had Ray weinig goede woorden voor. Hij wilde liever zelf de roddel de wereld in brengen dan hem de eer te geven om over hem te gaan roddelen. Al schatte hij de kans klein dat Kenna over hem zou roddelen, ze was vandaag zelf op de grond geduwd tenslotte.
Toen vroeg Kenna of hij zijn andere koffer niet moest opruimen en fronste Ray zijn wenkbrauwen. Wat ging het haar aan of hij iets wel of niet zou opruimen? Het waren zijn spullen tenslotte. Toch besloot hij maar gewoon antwoord te geven. Ze zouden nog lange tijd met elkaar opgescheept zitten en nu al ruzie maken was geen goed idee. Dan zou het een erg lange tijd worden. “In die koffer zitten wat ingrediënten voor mogelijke drankjes en spreuken. Zolang ik die niet nodig heb, kunnen ze wel in de koffer blijven liggen. Dan is de kans dat ze gevonden worden ook het kleinste.” antwoordde Ray en pakte rustig het vervloekingen boek van zijn nachtkastje en sloeg die open. Hij zou eens kijken wat voor vervloekingen er in stonden.
“Ga jij vanavond ook naar dat welkomsbal?” vroeg Ray ondertussen, om toch wat te praten te hebben en keek Kenna af en toe aan als ze aan het woord was. Het was wel zo netjes om dat te doen tenslotte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Blaire's woorden waren nog niet eens tot hem doorgedrongen of ze was alweer verdwenen. Ergens deed dat meisje hem denken aan de zakenmannen in Londen. Constant druk in de weer, altijd op weg naar de volgende meeting, de volgende klant, nooit tijd om even op adem te komen, enkel werk werk werk. Als was Blaire niet op weg naar een meeting, maar naar avontuur. Wel, het gaf hem de tijd om rustig uit te pakken dus Oliver zat er zeker niet mee in. Hij legde zijn kleine rugzak op zijn bed, opende hem en dook er half in. Hij haalde enkele zetels tevoorschijn, een paar lampen, een porseleinen theeservies. Elk voorwerp kreeg zijn eigen plekje. Als laatste plaatste hij een familiefoto waarin hij tussen zijn vader en moeder op een dak zak en uitkeek naar the Big Ben. Het was één van de weinige familieactiviteiten die ze samen hadden gedaan. Ook legde hij nog een stapel gekleurd papier en knutselgerei op zijn bureau. Morgen zou hij uitnodigingen maken voor een theepartijtje. Oliver was absoluut voorstander van de vermenging van de scholen. Hij wilde dus ook zijn steentje bijdragen aan het proces en geen betere manier om elkaar te leren kennen dan over een kopje dampende thee en met een sandwich met komkommersalade. Maar dat was voor morgen. Eerst moest hij zijn belofte nakomen en scones bakken voor het meisje dat zijn val had gebroken. Ze klonk niet geheel enthousiast over zijn voorstel, maar als zij ze niet wilde, zou hij vast wel een andere gegadigde vinden, desnoods at hij ze zelf op. Nu moest hij alleen nog de keuken zien te vinden. Hij dwaalde door de gangen, volhoudend dat hij vanzelf wel op de keuken zou uitkomen, maar tevergeefs. Uiteindelijk gaf hij dan toch toe dat hij verdwaald was. "Excuseer" hij richtte zich tot een andere persoon die vanuit de tegengestelde richting kwam aangewandeld. "Weet jij toevallig waar ik de keukens kan vinden."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was voor Kenna wel apart geweest om een kamer te moeten delen met een jongen, niet echt iets wat ze verwacht had maar aan de andere kant had het haar ook niet heel veel uitgemaakt. Ze deelde dan toch liever haar kamer met een jongen die dan de zoon was van een slechterik dan dat ze één of andere goody-two shoes in haar kamer kreeg die dan wel een meid was. Dit was voor haar dus absoluut geen probleem geweest. Al had de keuze van de school haar wel verbaasd en was het niet iets wat ze aan had zien komen. Kenna moest opnieuw lichtjes lachen door het feit dat Ray zijn excuses had aangeboden, ook begon ze zachtjes met het schudden van haar hoofd. “Vergeven en vergeten.” Het was zeker niet iets waar ze een wrok over zou houden en dat was ze ook zeker niet van plan. De twee zouden nog aardig wat tijd met elkaar moeten gaan besteden aangezien ze beide na elke schooldag weer terug zouden komen in deze kamer. Daarnaast was Kenna ook niet zó kinderachtig dat ze over zoiets moeilijk zou gaan doen, ze had dan toch echt wel betere dingen te doen. Soms was ze dan wel zo’n persoon die erg snel boos kon worden maar dan moest het wel iets zijn wat het voor haar waard was om haar energie in te steken.
Met een kleine knik bevestigde Kenna de vraag van Ray. “Neverland, ja. Dat is inderdaad waar mijn vader vandaan komt.” Ze had wel terug kunnen vragen waar zijn moeder vandaan kwam maar dan wist ze toch wel genoeg over Ursela om te weten dat dit een vrouw van de zee was. Door de vraag was er toch ook een lichte trotse grijns op het gezicht van Kenna beland. Haar vader had dus toch een aardige reputatie voor hemzelf gemaakt. Nu was het hopelijk wel een goede reputatie want soms was Kenna bang dat haar vader alleen maar bekend stond als de man die nooit Peter Pan te pakken had kunnen krijgen. “Ik moet zeggen dat ik ook vaak genoeg verhalen heb gehad over je moeder hoor. Ze klinkt alsof ze een geweldige vrouw was.” Dat was uiteraard voor ze was overleden maar dat had er in Kenna haar ogen niet voor gezorgd dat ze minderwaardig was. De vrouw was erg getalenteerd als het ging om magie en over het algemeen klonk ze toch wel als een onbevreesde vrouw, iets wat Kenna altijd wel kon respecteren. Al helemaal als het ging om slechteriken.
Geamuseerd luisterde Kenna naar het verhaal over wat er deze morgen had plaats gevonden tussen Ray en de andere twee jongens en zoals ze verwacht had was het gesprek wat ze hadden gehad niet geheel vriendelijk geweest. Het leek er op dat beide jongens iets gedaan hadden wat niet bepaald goed beviel bij Ray en aan de verhalen te horen kon Kenna de boze reactie die Ray hen gegeven had erg goed begrijpen. Zelf had ze waarschijnlijk ook niet positief gereageerd in die situatie, of eigenlijk had ze zelf zo’n situatie meegemaakt en had ze ook niet al te vergevend gereageerd. Ze kon zich dus al helemaal niet voorstellen als het twee keer kort achter elkaar gebeurde, eerst viel iemand over jou spul en kreeg jij daarvan de schuld en daarna werd je omver gelopen. Dan was het zeker wel in te zien hoe iemand daar niet erg goed op reageerde.
Als Kenna heel eerlijk was had het haar nog verbaasd dat Ray daadwerkelijk antwoord gaf op de vraag over zijn koffer. Eigenlijk had ze stiekem toch wel verwacht dat hij haar er niet over zou vertellen. Waarom ze had dan gevraagd had wist ze zelf ook niet zo goed maar ze had uiteindelijk toch antwoord gekregen op haar vraag. Met duidelijke interesse luisterde ze naar hem. Het waren dus spullen voor allerlei magische dingen. Dat maakte alleen maar meer dat Kenna er interesse in ging hebben. Zelf had ze niet echt magische krachten, het enige wat zij had qua magie was wat feeënstof wat ze kon gebruiken om naar Neverland te reizen maar meer dan dat was het niet. “Klinkt gaaf.” Had ze kort gereageerd. Zelf was ze niet meer gewend dan haar zwaard dus dan was iets als magie toch iets heel anders voor haar maar voor Ray was het waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld.
Kenna nam plaats op de hoek van haar bed en keek toe naar hoe Ray door een boek leek te bladeren. Op dat moment vroeg Ray ook over het bal. “Ik denk het wel maar dan zal ik nog iemand moeten vinden om überhaupt mee te gaan, lijkt me.” Het leek haar wel leuk om er naartoe te gaan, te kijken wie er nu zoal op deze school zat maar als ze met een date moest gaan dan had ze nog geen idee hoe ze dat ging doen. “Jij plannen om erheen te gaan?”

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray meende niets van zijn excuses, aangezien hij daar bijna nooit aan deed. Toch vond hij het altijd wel grappig om het op een sarcastische manier te zeggen en te kijken wie er echt in trapten of wie er gewoon meespeelden. Kenna was zo te merken meer een meespeler, wat hij wel leuk vond. Niet alles zo serieus nemen, maar gewoon een beetje gek doen. Ze leek ook geen wrok te koesteren voor de vergissing die hij had gemaakt. Niet dat het hem wat uitmaakte, maar hij vermoedde dat dit nog wel een normaal tot leuk jaar zou kunnen worden. In elk geval in hun kamer, buiten de kamer hing het er nog wat vanaf. Hij zou er echter wel voor zorgen dat hij het er naar zijn zin zou hebben.
Toen Kenna bevestigde wie haar vader was, knikte Ray even kort. Haar vader had meerdere reputaties in de zee, maar de belangrijkste was wel dat hij een hopeloze piraat was. De geruchten gingen dat zelfs zijn eigen moeder dat vond. Dat was echter iets waarvan Ray besloot dat het beter niet ter sprake kon worden gebracht. Er waren ook goede geruchten over haar vader en die waren het belangrijkste toch?
Toen Ray hoorde dat Kenna van zijn moeder gehoord had, grijnsde hij even. Eerlijk, de meesten wisten waarschijnlijk meer van zijn moeder dan hij. De verhalen gingen als een lopend vuurtje, maar aangezien hij vaak weg bleef bij de menigte had hij niet veel meegekregen en hij was zo jong dat hij zich niet alles meer herinnerde toen ze stierf. Hij had nog wel een paar herinneringen, die ene keer dat ze hem een les magie gaf, of de poliepen strafte die hem grepen toen hij de grot in zwom. Waarschijnlijk wilden ze hem beschermen, maar dat kon Ray niets schelen. Hij wilde naar huis en weigerde zich te laten aanraken door een poliep. Hij had toen echter zijn vormtransformatie niet onder controle. Hij ging van huis weg als een octopid en kwam terug als een meerman. Zijn moeder haatte die vorm echt. Haar moment van zwakte noemde ze het. “Ze had grootste plannen. Het is spijtig dat ze de kans niet kreeg om die in vervulling te laten gaan” zei Ray rustig. Ray had zich echter voorgenomen om ooit wraak te nemen voor zijn moeder en tante. Nu nog niet, hij was er nog lang niet klaar voor om het tegen koning Triton en zijn dochters op te nemen, maar ooit zou het zijn tijd zijn en zou hij over de zee regeren.
Nadat Ray had verteld wat er in zijn koffer zat, zag hij Kenna haar verbaasde blik en lachte even. Ja hij had kunnen liegen, maar wat had dat voor zin? “Het heeft weinig zin om te gaan liegen. Het is dan slechts een kwestie van tijd voor iemand in mijn spullen zit. Iets wat ik trouwens wil afraden, er zit een vloek op mijn koffers waardoor ik ze als enige kan open maken” zei Ray rustig en knikte toen ze zei dat het gaaf klonk. “Het nadeel van magie is wel dat er veel huiswerk bij komt kijken, iets waar ik echt een hekel aan heb” zei hij lachend en zwaaide even met het boek dat hij in zijn handen had. Hij zou absoluut niet veel van het huiswerk gaan maken dat ze hier zouden op krijgen. Alleen als hij er zelf beter van zou worden of als hij bijvoorbeeld een spreuk moest uittesten waar huiswerk maken wel makkelijk was. Een tijdje terug had hij bijvoorbeeld een snel leesspreuk gevonden. Niet echt super nuttig, maar ja wel handig voor huiswerk.
Toen Kenna zei dat ze waarschijnlijk wel naar het bal zou gaan en hem vroeg of hij ging, haalde Ray zijn schouders op. “Geen idee, ik ben niet echt gewend aan de landgewoontes en feesten” zei Ray rustig. Hij wist niets over de kleding, al maakte hem dat nog niet zo heel erg veel uit. Hij wist niets over het dansen. Ray viel al na een klein duwtje in zijn rug om, doordat hij amper zijn evenwicht kon houden. Dan moest hij naar een overvolle zaai waar hij zo weer omgeduwd kon worden? Nee bedankt, waarschijnlijk ging hij niet. Één keer omgeduwd worden was meer dan genoeg voor hem. Hij had geen zin in een herhaling. En ja dan zat hij ook nog eens met een date. Wie wilde nu met iemand gaan die nog voor de school begon al met 2 personen ruzie had?
Even dacht Ray na, maar legde toen het boek weer op zijn nachtkastje. “Ik denk dat ik de school wat ga verkennen. Eens zien of er in de buurt ook water is” zei Ray rustig en stond langzaam op. Hij was blij dat hij dit keer zijn evenwicht kon houden. “Ik zie je later wel” zei Ray en speelde even met zijn haaientandenketting, waarna hij rustig de kamer uit liep. Hij hoopte maar dat Kenna zo verstandig was om haar nieuwsgierigheid te bedwingen en niet aan zijn spullen te zitten. Zowel voor zichzelf als voor haar.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:

‘’Heb jij deze achtergelaten?’’ hoor ik de jongen opeensvragen waarna het meisje naast mij op bed komt zitten. ‘’Hey alles oke?’’
vraagt ze. Ik haal mijn hoofd verbaasd van het kussen af. Praten ze nou tegen
mij?! Misschien zitten hier dan toch nog aardige mensen op school! ‘’Uhm, hey,
ja gaat wel een beetje. Ik heb gewoon geen goede start hier met mensen, ik kom
hier niet vandaan dus alles is heel nieuw. Dat is alles. Excuses voor mijn
onbeleefd gedrag van daar net.’’ vertel ik. ‘Oh en ja, ik heb de rebus gemaakt.
Sorry helemaal vergeten te vragen ook, hoe heten jullie?’’ voeg ik er nog
lachend aan toe.Terwijl ik wacht op een reactie begin ik mijn haar en kleren
een beetje te fatsoeneren. Het zit allemaal alle kanten op. Ben eigenlijk van
plan zometeen wat te eten te zoeken, heb honger als een rups. Buiten de kamer begin
ik ook steeds meer stemmen te horen. Nu ben ik eigenlijk toch wel benieuwd of er
nog meer leuke mensen te vinden zijn. Ook heb ik wel zin in wat kattenkwaad uit
te halen dus begin ik in mijn hoofd wat plannetjes te bedenken.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick glimlachte even voorzichtig naar Blaire. ‘Klopt helemaal, ja.’ Zie je wel, als zijn uiterlijk het niet weggaf, deed zijn achternaam het wel. Best raar om blijkbaar zo bekend te zijn die mensen over wie je niet hetzelfde zeggen kon. Hij aarzelde even na haar vraag of hij haar Atlantis eens kon laten zien. ‘Ik weet het niet…’ antwoordde hij uiteindelijk. ‘Maar ik zou het altijd kunnen overleggen…?’ Hij wilde haar niet nu al teleurstellen, maar aan de andere kant wist hij ook vrij zeker dat het waarschijnlijk geen goed idee was om mensen mee te nemen, na wat er de laatste keer gebeurd was. Ze hadden immers niet allemaal de juiste intenties en hij kende deze Blaire nog maar net. Goedgelovig was hij zeker, maar als het om Atlantis ging, kon Merrick best op zijn hoede zijn. Hij keek zijn kamergenoot even aan en glimlachte licht. ‘Dat maakt dan twee van ons.’ Hij knikte zacht naar de rebus. ‘Wonderland, hm? Ik heb er misschien ooit eens vaag van gehoord, maar…’ Veel meer wist hij er eigenlijk niet over. Daarbij was het maar een gok; een rebus kon nog best lastig zijn als je sommige voorwerpen niet bij naam kende. ‘Merrick Thatch,’ stelde hij zich opnieuw voor, aan Madison natuurlijk dit keer. Hij was al lang blij dat ze zich al wat beter leek te voelen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire knikte glimlachend naar Merrick. 'Zou wel tof zijn om daar alles eens met eigen ogen te bekijken.' Ze schudde haar hoofd naar het meisje. 'Nee, joh. Helemaal niet erg,' glimlachte ze naar het meisje. 'En voor een slechte start, heb je altijd wel ergens een goede, hm?' Niet van deze wereld? "Wonderland" had ze Merrick horen zeggen. Klonk zeer interessant en ook die wereld kende ze slechts van verhalen. Bijna elke wereld wel, eigenlijk. Blaire was maar amper buiten Corona geweest en hoorde of las andere werelden slechts in verhalen.
'Mijn naam is Blaire Ryder. Leuk je te ontmoeten! Denk je dat ik Wonderland ooit eens zou kunnen zien?' Al drie nieuwe mensen ontmoet gelijk op de eerste dag. Dit was al een goed begin voor Blaire, afgezien van de minder goede indrukken die ze liet zien op mensen bij aankomst, maar goed. Dit streepte dat allemaal wel weg.
Rebussen... Blaire was zelf meer van de artistieke kant dankzij Rapunzel, maar ook vond ze het leuk om zo nu en dan een puzzel te doen. Ze ging ondanks dat toch liever voor het echte werk: zo avontuurlijk als ze maar zijn kon. Soms misschien iets té avontuurlijk.
'Lastige rebus of niet? Ik hou daar ook wel van,' glimlachte Blaire.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
De jongen stelt zich inderdaad voor als Merrick, mijn kamergenoot. Zijn achternaam geeft weg dat hij een Atlantean is, nice! Het met Alice veel over de zeeën gevaren dus daar ken ik wel de meeste verhalen van. Het meisje stelt zich voor als Blaire Ryder… Hm… Ergens doet me dat denken aan het verhaal van Rapunzel. Daar heeft Alice veel over verteld toen ik nog een klein meisje was. ‘’Bingo! Ik kom inderdaad uit Wonderland. En maar natuurlijk zou ik je een keer mee kunnen nemen, zou wonder-tastisch leuk zijn! Wonderland ligt hier ver vandaan. Maar via een portaal ben je er in een poef. Er zijn wezens daar die je nergens anders kunt vinden, planten die zo kleurrijk zijn als de regenboog. Het is ook erg verwarrend, niets is logisch en logisch is niets!’’ vertel ik met een grote glimlach en vrij enthousiast. ‘’Puzzels, raadsels en artistieke dingen zoals tekenen en schilderen is iets wat je in Wonderland ook veel zult zien. Ik ben zelf ook een fan van tekenen.’’ Vertel ik er nog bij. Mijn maag begint hard te rommelen. Heb ook al uren niks gegeten… “Volgens mijn maag is het tijd voor thee, als jullie het niet erg vinden ga ik even de eetzaal opzoeken, ik spreek jullie straks hopelijk nog!’’
Even later in de gangen…
Voor de tweede keer vandaag had ik gehoopt dat Féline hier was, die kat wist elke plek wel te vinden… Een jongen komt van de tegengestelde richting naar me toe gelopen. Vluchtig bekijk ik hem van hoed tot schoenveter (top tot teen). Hij is heel anders gekleed dan de rest hier, doet me een beetje denken aan mijzelf die nette stijl van kleden? Zou hij ook een Engelse achtergrond hebben? Vraag ik me bedachtzaam af. ‘’Excuseer, weet jij toevallig waar ik de keukens kan vinden?’’ vraagt hij. En ja hoor, zijn Brits accent geeft het weg! Enthousiast begin ik aan een stuk door te ratelen. ‘’Hey hoi! Nee, sorry ik ben hier zelf ook net pas aangekomen. Ben ook opzoek naar het theekransje, iets te eten als je snapt wat ik bedoel. Als je wilt kunnen we samen wel even zoeken? Aan je accent te horen heb je ook een Engelse achtergrond, is het niet? Mijn naam is Madison Hatter. Mijn moeder is Alice Liddel, zij komt ook uit Engeland. Mijn vader aan de andere kant is de Mad Hatter, hij komt uit Wonderland, waar ik ook opgevoed ben voor de meeste tijd dan. Wat is jouw naam als ik vragen mag?’’ vraag ik de jongeman. Ik weet niet waarom maar hoe langer ik naar de jongen kijk, hoe groter de lach op mijn gezicht en het warm gevoel van binnen wordt.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick luisterde aandachtig terwijl zijn kamergenoot vertelde over waar ze vandaan kwam. Ze klonk zo enthousiast dat hij het, net als Blaire, eigenlijk ook wel zien wilde. Als het zowel anders was als Atlantis, als de plek waar ze nu waren, dan zag hij het maar al te graag. Hij glimlachte even toen ze over puzzels begon. ‘Dan hebben we dat gemeen,’ antwoordde hij, waarna hij Blaire even aankeek. ‘Wij alledrie, dan.’ Hij keek even naar de rebus in zijn handen. ‘Ik denk dat het wel gelukt was, als ik van alles gelijk wist wat het was en hoe het heette…’ glimlachte hij, waarna hij ineens licht fronste. ‘Klonk dat arrogant? Want dat was niet de bedoeling…’ Toegegeven, hij was goed in het oplossen van puzzels, maar dat was niet iets waar hij nu per se mee te koop wilde lopen. Hij knikte lachend toen Madison zei dat ze honger had, wenste haar smakelijk eten en keek haar na terwijl ze de gang op liep. Goed, zijn kamergenoot viel dus in ieder geval enorm mee, en ook deze Blaire leek hem wel aardig. Het maakte de slechte start van zijn dag allemaal weer een beetje goed. Ze waren allebei een beetje meer energiek dan hij was, maar dat vond hij niet erg. Hij vond het stiekem misschien juist leuk om te zien om enthousiast de twee waren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld