Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Onthe other side of the world (1)

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isabella haar aandacht gaat direct van Julian af wanneer ook zij het geruis van de walkie talkie hoort. Ze kijkt daarbij even snel op haar horloge. Er was al een aanzienlijke tijd verstreken sinds de commandant met zijn team het bos in was verdwenen. Als ze nog meer dan tien minuten niks van ze zouden horen, moesten ze plan B in gaan lassen, zoals met de commandant was afgesproken.

Isa's adem stokt echter wanneer er een schot te horen is. Haar ogen zoeken direct de bosrand af, waarna ze richting Rune en Inola kijkt. Ze houdt haar adem in terwijl het een langere tijd stil blijft. Net wanneer ze weer wil ontspannen, is er opeens een hele reeks aan harde schoten te horen.

Isabella veert overeind wanneer er weer iets op de walkie talkie te horen is. "Hallo? Commandant Hugh?" in opperste concentratie kijkt ze naar de walkie talkie in haar hand. Alleen geruis. "Wat is er aan de hand? Wat zijn jullie tegengekomen?"
Geen gehoor, alleen maar geruis. Ook de schoten zijn opgehouden. Ze probeert nog een keer zonder succes bereik te krijgen en kijkt vervolgens naar Rune en Inola. Ze moesten samen even een plan trekken.

"Die schoten klonken niet als iets goeds," zegt ze, waarbij haar blik weer richting het bos gaat. Het zou toch niet zomaar zo kunnen zijn dat ze opeens heel hun team kwijt waren? "Wat ze ook zijn tegen gekomen, we kunnen ze daar niet zomaar achterlaten." zegt ze vastberaden. Ze moesten snel handelen.

Haar blik gaat daarbij even naar Julian. Ze wisselt even een korte blik met de andere twee en pakt dan de sleutels uit haar broekzak. De commandant had haar die met wat advies als voorzorgsmaatregel aan haar overhandigd. Nu ze juist snel moesten handelen en wellicht ook snel moesten kunnen vluchten, zou Julian hun alleen maar gaan vertragen. Maar dat betekende niet dat ze hem zomaar moesten vrijlaten en vertrouwen. Hij was een belangrijke 'asset' voor hun en ze hadden hem zeker nog nodig.
Isa bukt even zodat ze bij het slot aan z'n enkels kan. Na wat gerinkel van het slot haalt ze deze vervolgens los, waarna ze hem even kort aankijkt en een andere sleutel pakt om de ketens om zijn handen ook los te maken. Ze stopt echter zodra een van zijn twee polsen los is. Met een snelle beweging klikt ze het losse uiteinde nu om haar eigen pols en doet hem op slot. Het zou hun niet zomaar gaan overkomen dat hij in de hitte van de strijd opeens zou verdwijnen. Rune was degene met het geweer en zou daarom de vrijheid van z'n bewegingen nodig hebben en ze spaart Inola graag deze 'last'. "Zo. Hier moet je het maar mee doen voor nu." zegt ze.

Zonder nog iets te zeggen kijkt ze weer richting Rune. Ze weet wel zeker dat hij degene is met de meeste wapen-ervaring. Ze had dan wel een korte basistraining als voorbereiding op deze trip gehad, maar ze had nog nooit een wapen afgevuurd. Daarnaast had ze er nu sowieso geen op zak. "Wat denk jij dat we moeten doen?" vraagt ze hem dan ook.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Het was niet lang geweest voordat de militairen een plek hadden gevonden die ze geschikt achtten voor het kamp. Enkele van hen hadden een oppervlakkig verkenningsrondje gemaakt en blijkbaar waren ze tevreden geweest aangezien het niet lang had geduurd voor het sein werd gegeven voor de opbouw van het kamp. Tenten werden op verschillende plekken binnen het afgezette gebied opgezet.
Aangezien iedereen druk bezig was geweest, besloot Inola een van de militairen te helpen met het opzetten. Gelukkig begroette deze haar met een glimlach en hoewel het niet veel was, had hij haar toch bedankt voor haar hulp. Het had niet lang geduurd voordat alles was opgezet en de militairen op verkenning gingen.
Pas toen ze weg waren realiseerde Inola zich dat hun aanwezigheid een gevoel van veiligheid had meegebracht en nu met hen ook was verdwenen. En hoewel ze niet zou toegeven dat er iets zou gebeuren, voelde ze toch een greintje angst. Impulsief besloot ze er iets aan te doen. Even had ze rondgekeken om zeker te weten dat alle militairen weg waren en liep toen naar een van de tenten waar ze iemand met munitie in had zien lopen. Haar vermoeden werd duidelijk toen ze binnenkwam en een klein arsenaal zag. Er was volgens haar eigen filosofie geen reden geweest om zoveel mee te nemen maar wat wist een student nou van het gevaar van expedities naar onbekende werelden?
Het had niet lang geduurd voordat ze een gepast wapen had gevonden. Als ze op haar beperkte kennis van handpistolen kon afgaan was het een Glock. Tijdens de training had ze geleerd hoe ze een semiautomatisch wapen moest laden. De kogels vinden was iets lastiger geweest maar eenmaal gevonden kon ze haar dagen training toepassen. Het pistool was herkenbaar in gebruik en discreet. Toen ze eenmaal zeker was dat de veiligheid erop zat, had ze het pistool in de achterkant van haar broek gestoken.
Nu bewapend had ze even rondgekeken maar was al snel verveeld geraakt van het herkenbare landschap. Ze was eerder van plan geweest om met Isabella rond te hangen maar toen die naar Julian was gelopen om naast hem plaats te nemen, had ze dat toch besloten niet te doen. In plaats daarvan besloot ze deze tijd nuttig gebruiken door een dutje te doen.
Hoewel de manier onconventioneler was geweest, had de reis voor haar hetzelfde gevoeld als een vlucht. Als de tijd in Alusia hetzelfde liep als op aarde, zou het op dit moment in Mexico vroeg in de ochtend zijn wat zou betekenen dat ze de hele nacht wakker zouden zijn geweest en dit had ze zeker gevoeld. Terwijl ze rondkeek voor een geschikte slaapplek, besloot ze toch maar ergens in het gras te gaan liggen om te genieten van het zachte windje en de aangename warmte die de zon afgaf. Spontaan deed ze een radslag om vervolgens in het gras te gaan liggen. Een gaap had ze niet kunnen onderdrukken.
Het liggen in het gras en het staren naar de lucht deden haar denken aan haar kindertijd. De witte wolken staken fel af tegen de blauwe hemel. Vroeger zou ze vormen hebben gezien zoals een konijn of met extra fantasie zelfs een olifant wat haar lievelingsdier was geweest. Nu waren het slechts wolken. Ze bewogen langzaam over haar heen en stonden af en toe de zon in de weg waardoor Inola de warmte van diens stralen voor enkele momenten moest missen. Ergens vroeg ze zich af of ze wel zo ontspannen kon en mocht zijn. Geen van hen had immers enig idee of wat er zich bevond in deze bossen maar ze waren hier al een halve dag en ze waren nog niks tegenkomen. De irritantes steek van het wapen in haar rug was nu iets wat haar gerust stelde. Ze sloeg haar handen achter haar hoofd om comfortabeler te liggen en sloot toen haar ogen.
Het was niet lang geweest voordat een hard geluid haar had gewekt. Geschrokken ging ze rechtop zitten en keek rond, lichtelijk verward en wazig over de situatie. Toen ze de bevroren gezichten zag van Julian en oogcontact maakte met een ontstelde Isabella die enkele meters verderop waren gezeten, realiseerde ze zich dat het geluid van een schot geen deel van haar droom had uitgemaakt. Haastig keek ze rond om zeker te weten dat het schot op enige afstand verder van hen was gevuurd. Behalve de andere drie van haar groep, was er niemand te zien. Voordat ze echter op was gestaan, was er een reeks van harde schoten te horen. Haar adem stokte en een serie beelden van doemscenario’s gingen door haar hoofd heen. Hadden Alusianen ook wapens zoals geweren? Waren ze een of andere vijandige groep Alusianen tegengekomen? Het scenario van wilde beesten stond nog open. Alleen maar omdat geen van hen er nog een had gezien, betekende niet dat ze niet bestonden. Draken? Nee, dan zouden ze dat wel gemerkt hebben aangezien die vlogen.
In elk geval waren de hoeveelheid schoten die waren afgevuurd geen goed teken geweest. Ze rende vluchtig naar Isabella en Julian toe en keek hoe Isa de ketens van zijn enkels en polsen losmaakte om deze laatste aan zichzelf vast te maken.
‘’Kunnen we het beste niet nog even wachten? Wie weet zijn ze veilig en zijn ze onderweg? In dat geval moeten wij ons zo goed mogelijk verstoppen en geen aandacht trekken. Wie weet zijn er nog meer vijanden,,’’ zoals gewoonlijk stelde Inola voor wat ze dacht en keek toen Rune aan voor zijn ingeving. Het woord vijanden was misschien niet juist gekozen maar op dit moment had ze geen idee van wie er zich in die bossen bevond. Wie weet wist het van hun positie af? Dan zouden zij ook met de seconde meer gevaar lopen.. Lichtelijk blozend haalde ze het semiautomatische pistool van achter haar rug vandaan. ‘’Ik weet niet of ik het lef heb maar.. voor de zekerheid.’’

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zahur speurde de rivier af, zoekend naar rimpelingen in het water. De Rusalki verkozen waren, maar het was niet ongewoon dat ze luierden in de bomen aan de waterkant of op de oevers lagen te zonnebaden. Hij voelde hoe ze hun territorium binnen drongen. Het was iets dat in de lucht hing, het gevoel dat het te stil was rondom hen.
"Iets trekt mijn aandacht?" Een wonderschoon wezen doorbrak het wateroppervlak en leunde haast loom op de oever. Haar witte blouse was doorschijnend door het water en kleefde aan haar lichaam. Ze nam haar twee potentiële prooien in haar op. Meestal waren veel woorden niet eens nodig om hen het water in te lokken. Eerlijk toegegeven Zahur had het moeilijker met zich te beheersen dan gedacht. Zijn spreuk werkte, maar slechts deels. Zo af en toe wanneer hij met zijn ogen knipperde doorbrak de illusie, dan zag hij in een flits de glinstering van scherpe snijtanden of een holle ingevallen blik met levenloze ogen. Het was genoeg om zichzelf voor nu onder controle te houden, al zou hij deze zaak zo snel mogelijk moeten afhandelen. Met elke minuut verzwakte zijn bescherming en versterkte haar grip op hem. "Het is een waar genoegen om in het gezelschap van zo'n wonderlijk meisje als u te mogen vertoeven. Uw schoonheid is niet te evenaren." Rusalki hielden van complimenten, misschien nog wel meer dan van het verdrinken van hun prooien. Daarom ook dat het vaak wel een tijdje duurde voor ze iemand zomaar het water insleurde. Zoals katten die met een vogeltje speelde alvorens het de nek over te bijten.
"Als je denkt dat ik zo mooi ben, waarom kom je dan niet wat dichterbij. Ik zie heus wel dat je het wilt of is je vriendinnetje van het jaloerse type??? Het kwetst me Zahur, dat je denkt haar nodig te hebben om jezelf voor mij te beschermen. Ik zou jou toch nooit iets aandoen, zo knap gezicht, het zou zonde zijn. Kom toch wat dichterbij, je weet zelf toch dat al die verhalen slechts leugens zijn uit jaloezie."
Zijn naam, hoe wist ze zijn naam? Of had hij zich slechts ingebeeld dat ze die uitsprak. Hij kon maar moeilijk geloven dat ze hem niets zou doen, maar wie weet. Hij zou het haar niet kwalijk nemen mocht ze hem alleen wat 'beter willen leren kennen'. Nee, Zahur, focus.
"Het was zeker niet mijn bedoeling je te kwetsen. Integendeel ik kwam hierheen om een cadeau te brengen." Hij toonde haar het hemd. "Wat denk je van een nieuw hemd, vers naar mens geurend, in ruil voor diegene die je nu draagt?"
"Oh dus je komt hier om handel te drijven. Hoe amusant. De meeste mannen komen hier voor iets heel anders. Je kan je vast wel voorstellen wat. Nu waarom niet." Ze rees op uit het water, stond in al haar glorie voor hem. Zahur wilde enkele stappen achteruit zetten, maar zijn voeten weigerden te werken. Hij besefte nog altijd in wat voor een gevaarlijke situatie hij zich bevond. Alsof ze niet zijn geest, maar wel zijn lichaam onder controle had. Hij wierp een blik naar de zijkant. Arwen had vast wel door dat hij zich in gevaar bevond. Ze zou hem vast wel redden...Integendeel. Een andere Rusalka was op haar afgeslopen. Zahur zag hoe ze het wezen van zich af probeerde te duwen. Hoe had hij dat niet kunnen merken? Hoe had hij enkel oog voor het wezen voor hem gehad.
"Het is alleen zo dat het maar saai is om enkel een hemd te hebben, zonder dat gevoel van triomf wanneer je je slachtoffer overwint." Ze stond nu vlak voor hem, streek met haar vinger over zijn kaakbeen.
Een oorverdovend geluid deed hen allen opschrikken. De Rusalki lieten hen achter en doken het water in, waar het veiliger was. Zahur bleef nog enkele seconden stokstijf staan. Dat geluid, zoiets had hij nog nooit gehoord. Het kwam nog het meest in de buurt van de impact van een sterke spreuk, of vuurwerk, maar wie stak er nu vuurwerk af hier, op dit moment? De Rusalki waren hun soortgenoten waarschijnlijk ten hulp gesneld. "Ok Arwen je gaat me voor gek verklaren, maar ik denk dat we hen moeten volgen. Wie het ook er zijn twee mogelijke aflopen. Ofwel winnen de Rusalki, dan is hun plezier voldaan en is de kans tot een ruil groter en als ze verliezen hoeven we het hemd maar van hun lichaam te halen. Eerlijk waar na wat er net gebeurd is, heb ik hier ook niet bepaald zin in, maar het is allicht onze enige kans. Als dit lukt, de soms die ik krijg, het is echt veel geld. Weet je wat ik zal je 20 procent geven als je meekomt en anders ga ik alsnog alleen."

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Julian kijkt tevreden neer op Isabella als ze de ketens rondom zijn voeten verwijderd. Plots lijkt deze wending niet meer zo onheilspellend te zijn. Hij volgt haar beweging nauwkeurig en kijkt haar zwijgend aan. Alsof ze zonder iets te zeggen afspraken maken, een pact sluiten. Hij kan de tevreden krulling van zijn mondhoeken nauwelijks onder controle houden. Zijn zelfbeheersing was groot, maar kraakt nu vrijheid zo dichtbij lijkt.

Alhoewel de ketens niet enorm zwaar zijn voelt het alsof zijn eerste hand van een enorm gewicht bevrijdt is. Hij draait zijn pols in het rond en bestudeerd zijn nu ketenloze pols. Met een tevreden grijns balt hij zijn hand tot een vuist om vervolgens weer los te laten en zijn vingers te streken. Een mechanische klik doet hem opkijken. Het zware gevoel rond zijn andere pols is niet verdwenen, hij is nog steeds geketend. Zijn blik gaat naar Isabella haar pols en hij fronst. Te vroeg gejuicht.

Zijn blik gaat even schattend tussen hun polsen heen en weer. "Slim. Goed gespeeld." Complimenteert hij haar. Een lach breekt door als het besef binnen dringt dat ze nooit van plan was hem te bevrijden "Ik mag jou wel" grijnst hij geamuseerd. Zijn blik wordt quasi ernstig "in alle eerlijkheid." Hij legt zijn nu vrije hand even op zijn borst om naar zichzelf te refereren en verlaagd zijn stemgeluid "ik zou mezelf ook niet vertrouwen" vertrouwd hij haar toe. Hij bevestigd deze misschien wel meest eerlijke uitspraak van hem met een knipoog.

Inola komt bij hen staan en doet een aantal suggesties. Julian zijn handen schieten omhoog als Inola een pistool achter haar rug vandaan haalt. Nog niet gewend aan zijn nieuwe maatje trekt hij daarmee ook Isa haar pols mee omhoog. "Waar heb je dat vandaan.." het afgrijzen in Julian zijn stem klinkt duidelijk door. Subtiel schuifelt hij iets naar achteren, niet erg gerustgesteld door de afstand tussen hem en het wapen.

"die dingen geven jullie een misplaatst gevoel van veiligheid." Zijn blik gaat even richting de bosrand "Iets waar jullie collega's ook last van hadden. Tot dusver lijkt het hun weinig veiligheid te hebben gegeven. Anders hadden ze onderhand wel deze kant op gekomen of hadden we iets van hun gehoord." Zijn ogen gaan even tussen de onderzoekers heen en weer "Iedereen denkt het, ik zeg het gewoon. Waarschijnlijk zijn ze allemaal dood." Hij haalt zijn schouders op, hij gaat nu niet veinzen dat hij daar om treurt.

Hun terug vinden is dan ook niet zijn eerste prioriteit. Dat blijkt wel als zijn concentratie weer bij zijn handen blijkt te zijn. Zijn vrije hand draait hij nog eens los waarna hij met een geconcentreerde blik in zijn vingers knipt. Niets.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Voor ze het zichzelf goed en wel besefte, lag ze op de grond, vechtend tegen één van de Rusalki die voor een afwijkende, hardere aanpak dan waar ze om bekend stonden gekozen had. Arwen’s aanwezigheid zou alleen maar voor afleiding zorgen. De Rusalki waren immers niet direct geïnteresseerd in een vrouwelijke Alusiaan. Zahur was daarentegen des te aantrekkelijker - en daar had Arwen’s focus dan ook gelegen op het moment dat ze aangevallen werd. Alsof de Rusalka van haar blindheid afgeweten had, viel deze aan vanuit haar dode hoek en had Arwen geen andere keus gehad dan het aangaan van het gevecht met het mysterieuze wezen - iets wat Arwen liever had willen voorkomen.
Waar het van start ging als een gevecht in alle intensiteit, kwam het even plotseling als het begonnen was ten einde toen een onbekend maar oorverdovend geluid door de lucht weergalmde. De Rusalki die hen omgeven hadden verdwenen terug de rivier in waarna opnieuw vele herhalingen van hetzelfde geluid volgden. Nog ietwat ontdaan van de afgelopen gebeurtenissen en het feit dat de Rusalki haar zonder enige moeite op de grond had weten te forceren, bleef ze op de grond zitten en liet ze de woorden van Zahur tot zich doordringen. Traagzaam richtte ze haar blik naar hem op en beet kort op haar lip. “Ik hoef jouw geld niet.” Mompelde ze. “Geef me je hand.”
Zodra ze overeind gekomen was en ze het vuil van haar kledingstukken af geklopt had, begaven ze zich richting de plek waar het geluid vandaan gekomen was. Haar Abamorales zouden geduldig blijven wachten op de plek waar ze het tweetal achtergelaten had, waardoor Arwen zich hier ook geen zorgen over ging maken. Het tweetal meenemen zou de situatie misschien onnodig gevaarlijk maken aangezien de dieren ontzettend gevoelig waren voor harde, ongewone geluiden.
Op de plek waar de Rusalki hun slag geslagen hadden gearriveerd, tuurde Arwen in gehurkte positie door de bosjes heen. De schepsels waren terug het water in gesneld wat betekende dat ze hun prooi daar eveneens schuilhielden. Het gevaar was desalniettemin nog niet geweken en zeker niet wanneer zij en Zahur zich nu op dezelfde grond waagden. Zahur had desalniettemin nog een deal te sluiten en Arwen’s aandacht was door weer iets heel anders getrokken, waardoor ze het gevaar beiden voor lief besloten te nemen.
Ze keek opzij richting Zahur en pakte kort zijn hand vast om hier kort bemoedigend in te knijpen. “Kijk alsjeblieft uit. Ze hebben al iets of iemand te pakken gekregen, ik wil niet dat jou hetzelfde overkomt.” Nu het de Rusalki gelukt was een slachtoffer te maken, zouden ze misschien alleen maar meer in hun klauwen willen grijpen.
Gehaast bewoog Arwen zich voort door de hoge grassen van het veld op weg naar hetgeen wat haar aandacht al vanaf haar plek achter de bosjes getrokken had. Bij het vreemde voorwerp gearriveerd, zakte ze op haar knieën en stak ze haar hand voorzichtig uit richting het zwarte omhulsel. “Wat is dit?” vroeg ze meer aan zichzelf dan aan Zahur die hoogstwaarschijnlijk te gefocust bezig was met op te lossen van zijn quest. Omdat het niets dierlijks was en het niet gevaarlijk op haar overkwam, pakte ze het voorwerp al snel in beide handen vast en stond hier mee op. Aangezien ze totaal niet wist waarvoor het gebruikt kon worden, wist ze ook niet hoe ze het vast moest houden - al leek ze dit al vrij snel in de gaten te hebben. “Zahur, moet je kijken” Er was een trotse glimlach op haar gezicht verschenen. “Er zijn er meer” Arwen gebaarde nu naar de overige plekken waar het gras platgedrukt was.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isabella weerhoudt zich ervan om even te grijnzen wanneer ze merkt dat Julian deze zet van haar niet zag aankomen en haar erop complimenteert. Ze haalt eventjes haar schouders op wanneer hij zegt dat hij haar wel mag. "Gelukkig maar, anders zou dat maar lastig worden nu we aan elkaar vast zitten."Wanneer hij toegeeft dat hij zichzelf ook niet zou vertrouwen, worden haar gedachten alleen maar bevestigd. Het was geen moment duidelijk wanneer hij wat voor stap zou zetten. Ze draait de keten even om haar pols heen, dit ding was niet bepaald comfortabel. "Dan is het maar goed dat ik je op deze manier niet uit het oog kan verliezen." antwoord ze op zijn knipoog.

Isa probeert niet te verbijsterd te kijken wanneer Inola het wapen achter haar rug vandaag haalt. Ze wilde bij Julian niet de indruk wekken dat ze met het groepje onderzoekers niet op een lijn zaten. Hij stelt echter precies de vraag die ook in Isabella op komt, waar haalde ze die vandaan? Hadden de militairen een lading wapens onbewaakt achtergelaten in een tent? Daarnaast klopte voor haar het plaatje van Inola en een wapen sowieso niet helemaal, ze wist inderdaad niet of het meisje het lef er toe zou hebben om hem te gebruiken. Hoe dan ook knikt Isabella even bevestigend naar Inola. "Het is belangrijk om onszelf te kunnen beschermen." Een "pas je wel op?" laat ze hierbij vestandig achterwege.

Isabella trekt lichtjes ruw aan de keten die haar en Julian aan elkaar verbind wanneer hij meteen maar zegt dat hun collega's waarschijnlijk gewoon dood zijn. Daar gingen ze dus beter even nog niet van uit. "Dat betekent niet dat we ze zonder bevestiging zomaar aan hun lot gaan overlaten."

Ergens heeft Isabella direct wel spijt van het feit dat ze zichzelf aan Julian heeft vastgeketend. Dit betekende dat ze niet zomaar met iedereen alles direct kon bespreken omdat hij zich altijd binnen gehoorsafstand zou bevinden. Omdat ze zelf nogal een ondernemend type is en ook graag het voortouw neemt, merkt ze dat dat nu wat lastiger gaat.

"Goed, laten we het als volgt doen: ik heb met commandant Hugh de afspraak gemaakt dat als ze niet binnen een uur terug waren, we ons pad langs het bos moesten vervolgen, tenzij er andere omstandigheden zouden plaatsvinden. Met de huidige gang van zaken zoals het contactverlies met de walkie talkie en de schoten die we hoorden, ziet het ernaar uit dat we een nieuw plan moeten trekken. We zouden onze weg langs het bos kunnen vervolgen, maar dan blijven we onwetend over hetgeen wat er is gebeurt en wat we uberhaupt zouden kunnen verwachten op ons pad. Daarnaast weten we niet óf en hoeveel leden we van het militaire team kwijt zijn geraakt."
"Commandant Hugh en zijn team zijn ook onderdeel van óns team. Ze zijn meegekomen voor onze veiligheid en we weten niet wat ze is overkomen." zegt ze waarbij ze ieder van hen een voor een aankijkt. "Ik denk dat ik namens ons allemaal kan spreken dat we zelf ook niet op zo'n manier achtergelaten zouden willen worden."

Isabella kijkt even op haar horloge - welke om haar vrije pols zit - en werpt even een blik op de bosrand. "Goed, laten we nog 15 minuten wachten voor het geval ze inderdaad onderweg terug zijn. Mochten ze dan nog niet terug zijn, dan gaan we het bos in en volgen we hun voetsporen."
Ze controleert nog een keer de tijd op haar horloge en richt zich vervolgens op Inola. "In de tussentijd kunnen we de tijd nemen om onze 'zaken' op orde te stellen en ons klaar te maken," zegt ze, waarbij ze haar blik even op haar wapen laat rusten. Het was belangrijk dat ze het arsenaal aan wapens en munitie veilig stelden, goed zouden opbergen en eventueel mee zouden nemen. Ze moest er niet aan denken dat het in de handen van de foute personen terecht zou komen. Een Julian zou het bijvoorbeeld als wapen tegen hun kunnen gebruiken. Maar wat als iemand - zoals een Alusiaan - die geen idee heeft wat zo'n wapen voor schade aan zou kunnen richten de wapens zou vinden? Ze moet er niet aan denken wat voor consequenties dat zou kunnen hebben.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Even bleef Inola’s aandacht steken bij de handboeien die Isabella en Julian verbonden. Als er iets zou gebeuren met een van hen, zou de ander vastzitten dus ze hoopte dat het zo ver niet zou komen. Ze keek op, verrast door Julian’s reactie.
‘’Nou, ik was het niet van plan om op jou te gebruiken dus je hoeft niet zo angstig te doen,’’ irritatie sijpelde door in haar stem. Het feit dat Julian reageerde door zijn handen omhoog te houden, alsof ze hem aan het bedreigen was terwijl haar bedoeling was om hen allen veilig te houden met het wapen dat volgens hem slecht zorgde voor een misplaatst gevoel van veiligheid. Ze controleerde nogmaals uit voorzorg of de veiligheid erop zat en stak het wapen toen terug achter haar rug, in haar broekrand. Opgetrokken wenkbrauwen van verbazing maakten plaats voor een frons door boosheid toen ze zijn volgende woorden hoorde.
Toen ze haar mond echter wilde openen, sprak Isabella. Ze knikte instemmend.
‘’Vijftien minuten? Dat is goed. Er was niet veel te vinden in de tent, enkele geweren waarvan ik de munitie niet kon vinden. We kunnen ze begraven voor de zekerheid,’’ stelde ze voor toen Isabella haar aankeek. Het was duidelijk wat ze had bedoeld met hun zaken op orde stellen. Toen draaide vestigde Inola haar blik op Julian, haar begrijpende blik veranderde nogmaals in een frons.
‘’En dat jíj een harteloos stuk vuil bent, betekent niet dat wij allen geen waarde hechten aan de leven van die mannen. Hun hebben ook een familie. Jij komt hier vandaan maar voor ons is dit een nieuwe wereld en misschien was het misplaatst maar die militairen zorgden wel voor een gevoel van veiligheid voor ons, mensen,’’ Inola keek hem even aan en wendde toen haar blik af en draaide zich om. Ze haalde een hand door haar haren heen, de koele wind streelde haar wangen die rood waren van woede. Tot nu toe was ze vriendelijk geweest en had ze de oorzaak van zijn grove opmerkingen begrepen maar zijn superioriteitscomplex begon op haar zenuwen te werken. Voor nu zou ze echter proberen een zo groot mogelijk gat te graven om de wapens in te begraven. Isabella had gelijk, zulke destructieve wapens zouden voor veel naars kunnen zorgen, of ze nou in handen vielen van de verkeerde mensen of niet aangezien iemand die onwetend was over de wapens evenveel schade kon aanrichten.
Haar handen waren niet de beste vervanging voor een schop. Zoekend keek ze rond om te zien of er ergens iets lag wat gebruikt kon worden om te graven in het zand.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Julian trekt een wenkbrauw op als Inola naar zijn mening nogal emotioneel reageert. Een harteloos stuk vuil. Zijn gelaatsuitdrukking blijft kalm, al is hij wel wat verontwaardigd door deze plotselinge uitbarsting. "Dat is wel wat grof." antwoord hij rustig.

Ze zaten in een voor hun onveilige situatie, iets waar iedereen blijkbaar anders mee om ging. Waar Isa haar leiderskwaliteiten naar boven komen, moet Inola even flink ventileren en ziet hij hoe haar wangen steeds roder kleuren. Zijn blik gaat even geïrriteerd richting zijn geketende pols als Isa er een corrigerende ruk aan geeft. "Kom op, ik ben geen hond Isa." verzucht hij zacht. Om te voorkomen dat ze weer aan de ketens gaat zitten trekken pakt hij zacht haar hand vast en sluit hij zijn vingers om haar kleine hand.

Zorgden wel voor een gevoel van veiligheid voor ons, mensen. Oke, er waren twee kampen dat is duidelijk. Hij is niet onderdeel van hun team. Hij glimlacht lichtjes, niet te verwaand want hij lacht haar niet uit, het is eerder een beleefde glimlach.

Arme meid, bij het eerste incident van de kaart. De eerste ja, want het zou vast niet hierbij blijven. Misschien realiseerden sommige zich nu pas dat ze zojuist naar een andere wereld waren gereisd. "Misschien was ik iets te direct, ik realiseerde me niet dat jullie zo snel een emotionele band hadden opgebouwd." excuseert hij zich terwijl hij nu ook duidelijk onderscheidt maakt tussen hun. Mens en Alusiaan. Een ander soort. Misschien was het niet snel hechten aan iemand niet eens een verschil in mens en Alusiaan, maar was het persoonlijker dan dat. "Met mijn langere levensduur leer je sneller te relativeren." en vooral ook om je minder snel te hechten denkt hij.

Zijn blik gaat naar zijn geketende vriendin "Kan ik helpen 'zaken' op orde te stellen?" herhaalt hij haar eigen woorden met dezelfde dubbele ondertoon als zij zelf. Van persoonlijke ruimte is met de ketens toch al geen sprake en om te testen hoe Isa op hem reageert leunt hij dan ook bewust iets haar kant op. Hij voelt haar warme arm tegen zijn arm drukken. Eigenlijk test hij hiermee stiekem ook de groep. Door veel naar Isa toe te trekken hoopt hij misschien wel op een breuk in het groepsverband. Een groep zonder leider was kansloos. Chaos had hem al deels van zijn ketens verlost, wie weet waar nog een beetje chaos toe zou kunnen leiden.

"Weet je toevallig of ze mijn oude kleding hebben meegenomen? Ze hebben die destijds bij mijn aankomst in beslag genomen en verruilt voor jullie kledij." Zijn blik gaat even over zijn eigen kleurloze outfit en vervolgens over die van Isa.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isabella's blik blijft op haar hand hangen terwijl Julian en Inola een redelijke woordenwisseling met elkaar hebben. Haar hand die nu vastgehouden wordt door de hand van Julian. Het fascineert het haar. Ze neemt elk detail van zijn lange vingers in zich op en voelt hoe de hare erin verdwijnt. De fascinatie is echter allesbehalve van romantische aard. Er waren inderdaad geen enkele verouderingsverschijnselen te zien. Geen kleine rimpeltjes in de huid, geen pigmentvlekken.

Wanneer er weer woorden vanuit Julian over een langere levensduur in het gesprek worden genoemd, wordt Isa uit haar roes van haar focus en fascinatie gehaald. Haar blik gaat weer even heen en weer tussen Inola en Julian. Was hun woordenwisseling alweer voorbij? Ze knikt even snel richting Inola wanneer zij de overige geweren zonder munitie gaat begraven.

Isa kijkt van Inola om richting Julian wanneer ze hem tegen haar arm aan voelt leunen. Ze trekt even kort haar wenkbrauwen op en leunt heel zachtjes naar hem terug zodat hun armen nu iets meer tegen elkaar drukken. Dit doet ze om te tonen dat ze hem niet zo makkelijk z'n gang zal laten gaan en altijd wel iets van weerstand terug zal bieden. Ze glimlacht even beleefd. "Je kan zeker helpen. Je kan namelijk helpen om de zaken op orde te houden door je een beetje koest te houden en niemand op de kast te jagen."

Ze vergroot de afstand nu weer en haar blik gaat automatisch even over hun kleding. "Nope, die hebben we niet meegenomen. Die zijn na inname bij jouw aankomst volop gebruikt voor onderzoek dus die zal je niet meer terugzien," beantwoordt ze zijn vraag. Er was veel onderzoek gedaan naar Julians kledij en het soort kledij dat er überhaupt gedragen werd in Alusia. Echter konden ze zich hier niet enorm goed op voorbereiden omdat Julian jaren geleden was gearriveerd en er naar het inzien van de professoren en onderzoekers niets zo veranderlijk was als kleding en 'mode' - als daar natuurlijk sprake van was in Alusia. Het enige wat ze als voorbereiding hadden getroffen, was het feit dat ze geen spijkerbroeken mochten dragen hier naartoe. Die hadden helaas plaats moeten maken voor stoffen broeken. Isa trekt eventjes haar blousje recht dat ze over haar witte hemdje aan heeft. Het was in ieder geval wat kleurrijker dan dat van Julian. "Je zal het voor nu even met dit moeten doen - net als wij - tot we hier iets vinden wat beter bij de dresscode past."

"Goed, genoeg gepraat, laten we ons voorbereiden," knikt ze, waarbij ze gaat staan en hierin Julian voorzichtig meetrekt, zijn eerdere woorden in acht nemend.

[ ... ]

Isa kijkt op haar horloge, het was tijd en er was niks verandert in de situatie. Dat betekende dat het ook tijd was om te gaan. Ze gooit het laatste flesje met water in een van de tassen en reikt iedereen een van de tassen aan, waarbij ze haar eigen tas over haar vrije schouder gooit. Ze knikt even kort naar de rest, ze wisten allemaal wat het plan was.
Zij aan zij met Julian zet ze de eerste stappen in het bos. Ze kijkt nog een laatste keer om naar de plek waar voor even hun kamp had gestaan, waarna ze zich weer focust op de weg en de voetsporen voor hun. Omdat ze vastgeketend zat aan Julian, had ze voor de veiligheid geen geweer op zak genomen. Daarvoor vertrouwde ze op Rune en Inola. Zelf probeert ze daarom zo goed en kwaad mogelijk de voetsporen te onderscheiden in het pad, wat af en toe droog en zo nu en dan zompig aanvoelt.

"Deze kant op," fluistert ze zo nu en dan wanneer ze weer een afslag maken en steeds dieper het bos in gaan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Doe ik altijd toch." antwoordde Zahur en wierp Arwen een bemoedigende glimlach toe. In feite was zijn aandacht meer gericht op de waterkant dan op haar woorden. Deze meren en rivieren waren verraderlijk diep. Het water aan de oppervlakte was rood gekleurd en rimpelde zo nu en dan. De Rusalki waren zich in de diepten te goed aan het doen aan hun prooien. Enkelen van hen hadden hun oude hemden reeds uitgedaan op de waterkant. Waarschijnlijk om hun slachtoffers nog net die laatste aansporing te geven het water met hen in te gaan. Daarbij zelf zouden ze die oude vodden weldra inruilen voor een nieuwe outfit. Zahur spitste zijn oren en tuurde aandachtig. Helemaal zeker zijn of de kust veilig was, kon hij niet. Hij zette zichzelf schrap, lanceerde zich uit het struikgewas en griste een van de hemden mee.
Opgewonden en uitgelaten door de gedachten aan de komende rijkdom voegde hij zich opnieuw bij Arwen. "Het is gelukt, het is gelukt. Wat een verhaal, dit gaan ze nooit geloven in de bars en cafés, maar wacht maar tot ik iedereen trakteer, dan zullen ze niet anders kunnen." Door zijn enthousiasme merkte hij het vreemde voorwerp dat Arwen had gevonden in eerste instantie niet eens op. "Wat zouden het zijn? Het lijkt op smeedwerk, misschien één of ander artefact of magisch voorwerp. Zouden ze veel waard zijn? Waarschijnlijk kan ik er best een goede prijs voor krijgen op de markt." Hij inspecteerde het voorwerp, hield het uiteinde omhoog en tikte enkele keren met zijn vinger op de trekker van het wapen totdat...
Een oorverdovende knal weerklonk, het geweer schoot in zijn handen en zijn vinger werd naar achter getrokken. Zahur schreeuwde van de pijn, bloed stroomde over zijn hand, zijn vingerkootje lag naast het gevallen geweer. Dit was niet de eerste keer dat hij gewond was geraakt, maar de manier waarop was zeker nieuw. "We moeten hier zo snel mogelijk weg zien te geraken." zei hij ondertussen kermend van de pijn. "De Rusalki het zal niet lang duren voor de geur van bloed hen aantrekt." Hij gebruikte zijn oude hemd om tegen de wonde te drukken. "Hoe snel denk je dat we naar een boerderij kunnen gaan?" Zahur kon zichzelf via zijn magie wel genezen, maar niet zomaar. Voor wat hoort wat, wilde hij van zijn wonde af dan moest hij die bij een ander toebrengen. "Verdomme, ik kan nooit rijden met deze wonde."

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Waar de vreugde in eerste instantie groot was vanwege het verkrijgen van het hemd, verdween dit als sneeuw voor de zon toen Zahur plotseling iets deed wat het voorwerp dat zij eerder in haar handen had gehouden tot leven liet komen. Het ging te snel om te zien wat er precies gebeurde maar de oorverdovende knal en het resultaat van Zahur’s vingertopje dat niet langer aan zijn vinger zat, drongen meer dan goed tot haar door. “Wat heb je gedaan?!” Riep ze in eerste instantie geschrokken en vol afgrijzen uit. Pas enkele seconden later keerde ze terug in haar oorspronkelijke kalme houding en realiseerde ze zich dat snel handelen noodzakelijk was.
Zahur’s woorden lieten haar diep in haar herinnering graven. De Abamorales zouden onbruikbaar zijn met deze verwonding; de jonge hengst zou doordraaien bij het ruiken van vers bloed en daarnaast zou Zahur niet in staat zijn zichzelf voldoende vast te klampen aan het dier. Toch wilde ze het tweetal ook niet al te ver achter zich laten waardoor ze genoodzaakt waren een boerderij in de nabije omgeving te vinden. “Die kant op.” Zei ze hem tenslotte terwijl ze een richting uit gebaarde. Wanneer ze het zich goed herinnerde hoefden ze niet eens meer zo ver te wandelen. Het huisje was haar opgevallen gezien het erg dichtbij het territorium van de Rusalki gelegen was. Of het nog bewoond werd, had ze echter niet kunnen bepalen. Het was dan ook een klein gokje dat ze maakte maar vooralsnog de beste optie die ze voorhanden hadden in de huidige omstandigheden.
Eenmaal ze de eerste paar stappen in de juiste richting gezet hadden en ze ver genoeg uit Rusalki territorium verwijderd waren, waande ze Zahur tot stilstand en greep ze naar een struik waar felgele besjes in hingen. Waar ze zich ooit voorgenomen had om hem nooit over de werking van deze besjes te vertellen, zag ze in dat hij momenteel erg veel pijn had en dat dit hem enige verlichting kon bieden. “Eet deze.” Mompelde ze tenslotte terwijl ze hem een aantal van de besjes in zijn hand drukte. Het effect was vergelijkbaar met de verdovende middelen die hij vaker gebruikte dan ze zou wensen - alleen dan nog een keertje zo sterk; bij de verkeerde hoeveelheid zou het je volledig verlammen waarna je een tragische dood stierf. Een tegengif had ze vooralsnog niet ontdekt. Terwijl ze geduldig afwachtte op Zahur om de besjes te nuttigen, klonken er plotseling geluiden die haar aandacht wisten te trekken. Ze gebaarde Zahur om te zwijgen en zocht dekking achter één van de bomen die zich in veelvoud op huidige positie bevonden. Op het moment dat ze een vlugge blik langs de boom wierp, ving ze een glimp op van een groepje reizigers. Ze veronderstelde tenminste dat ze reizigers waren, gezien de twijfelachtige manier waarop ze zich voortbewogen en de merkwaardige kledij die ze droegen.

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Een middelgrote steen was niet het beste middel om een gat te graven maar op dit moment was dat het beste wat Inola had kunnen vinden. Het duurde langer dan met een schop en het was intensiever maar het zorgde ook voor een moment van rust in de opwinding terwijl ze al haar aandacht op het graven richtte.
Enkele zweetdruppels hadden zich op haar voorhoofd gevormd toen het gat uiteindelijk diep genoeg was om de wapens in kwijt te kunnen maar ze besloot toch iets verder te gaan om zeker te weten dat ze niet gevonden zouden worden. Haar handen waren bruin door het zand dat ook onder haar nagels terecht gekomen was. Door de legergroene kleur van haar cargobroek zouden er geen vlekken zichtbaar zijn maar dat was wel een van haar minste zorgen op dit moment.
Ze voelde kramp in haar vingers opkomen door de gespannen en onhandige manier waarop ze de steen vasthield en liet hem even los. Met de mouw van haar trui streek ze langs haar voorhoofd en strekte haar vingers. Voor een pauze was geen tijd dus duurde het slechts enkele momenten voordat ze de steen weer oppakte.
Hopelijk zou ze niet al te veel spierpijn hebben morgen. Morgen… Door haar dutje en de onrust had ze geen enkel idee van de tijd gehad, haar horloge had ze in haar tas laten liggen. Wie weet waar ze morgen terecht zouden komen? Als ze geen enkele militair zouden vinden zou hun toekomst hier nog onzekerder zijn. Natuurlijk zouden ze hun expeditie af moeten maken maar nu zouden ze slechts Julian hebben om op te rekenen en hij was niet bepaald de meest betrouwbare persoon in het gezelschap. Hoe dan ook, ze zou focussen op het nu. Er was toch niet veel vooruit te plannen op dit moment.
Tevreden met de diepte van het gat, kwam Inola overeind en liep naar de plek waar ze de wapens had verstopt onder enkele takken en bladeren. Door ze goed te ordenen pasten ze uiteindelijk allemaal zó dat er nog een afstand tot het oppervlak tussen zat. Gefocust gooide ze het zand terug tot het hoopje zo goed als verdwenen was. Om het zo onopvallend mogelijk te maken, had ze het gat gegraven op een plek waar weinig begroeiing was, zo zou een kale plek geen aandacht trekken.
Voldaan met haar werk, klopte ze zichzelf af en wreef in haar handen om het opgedroogde zand weg te halen. Ze gooide de steen naar de zijkant, het bos in en liep toen naar een beschut plekje onder een boom met laaghangende takken om er vervolgens tegenaan te gaan zitten. Een zucht van verlichting verliet haar mond maar ontspannen was ze zeker niet.
Langs haar lag de rugzak die ze van thuis had meegenomen. Voordat ze was begonnen met graven, had ze het noodzakelijke aangevuld en nog wat aanvullende dingen die er niet eerder in hadden gezeten. Alle spullen zaten er nog in maar toch nam ze een moment om de inhoud aandachtig te controleren en te bedenken of er nog iets nodig was. Voedsel in, een extra magazijn voor haar handgeweer, water, een EHBO-kit en enkele andere dingen die van pas zouden kunnen komen. Haar horloge had ze eerder die dag in het kleine zakje aan de voorkant gestopt en haalde het er nu uit om vast te maken om haar pols. Aarzelend stond ze op en liep naar de rest toe. Ze keek Rune even aan, zoekend naar een geruststellende blik. Haar handen waren strak om de schouderbanden van haar rugzak geklemd zo dat haar knokkels wit werden terwijl ze zich omdraaide en achter Isabella en Julian aanliep.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De militairen waren niet hier. Hun rondreis door het onbekende bos hebben zij met de dood moeten bekopen, - althans, dat was de aanname die Rune deed nadat losbrandingen van semi-automatische geweren de natuurgeluiden sterk onderdrukten. Isabella had nog meerdere pogingen gedaan om contact te leggen met de bevelvoerende over zijn militaire eenheid, maar deze mochten niet baten; aan de andere kant van de lijn nam niemand op.
Rune reageerde echter ontstellend kalm. Ook toen Isabella met Julian’s ketens rommelde en zij de leiding nam, was hij niet geamuseerd, noch onstuimig. Slechts geïrriteerd, maar hij ergerde zich al gauw aan dingen, - zeker wanneer mensen hun sentiment meer valoriseren dan hun securiteit. Isabella is niet meer dan een wetenschapper. De militair aan zijn zijde weet ongetwijfeld beter wat te doen in zo’n situatie dan zij, maar kennelijk doet het consult van hoogopgeleide krijgsmannen haar niets, anders had zij de raadgeving van de commandant wel gevolgd.
Hij raapte zijn spullen bijeen en legde nadien zijn hand op zijn holster. Het kon hem niet schelen hoe erg Julian wapens minachtte. Misplaatst gevoel van veiligheid? Met een pistool, hoe klein die ook mag wezen, sta je in ieder geval sterker in je schoenen dan zonder, - als je weet hoe hem te gebruiken.
Inola groef een kuil om daarin haar gevonden wapens in op te bergen. Had hij dit eerder geweten, dan had hij getracht haar op andere gedachten te brengen, haar te zeggen dat die wapens juist goed van pas kunnen komen, maar bij nader inzien was dit een onwetende, kortzichtige gedachte. Vier wetenschappers, drie militairen in niemandsland; een paar wapens meer hadden niet uitgemaakt, hadden juist in hun tegendeel gewerkt. Hij zag hen al zien afvragen wat het doel van al dat schiettuig is, hen zien proberen hoe het werkt en hen dan ineens zien moorden met hun eigen meegebrachte ‘veiligheidslinie’, al dan niet per ongeluk. Tragisch.
Hij glimlachte lichtjes toen Inola hem een blik wierp eens zij hun kant opliep. Zij was de enige die hij echt scheen te mogen, ook al had hij haar tijdens het traject nog maar weinig gesproken. Recht voor zijn raap, gemodereerd en sociaal, - drie eigenschappen die hij waarderen kon, in tegenstelling tot het narcistische gedrag van Julian en het overwicht en de koppigheid van Isabella. Alhoewel, ergens durfde hij te bekennen dat hij het hele gebeuren rondom Isabella dramatiseerde, simpelweg omdat het aandikken hem ervan weerhield om te kutkammen over de duidelijk geëscaleerde situatie.
Hij knikte naar de leden van zijn groep, de groep was immers weer samengevoegd, - op de verloren militairen na. Hij was het nog steeds niet eens met Isabella’s genomen beslissing, maar het was zijn woord tegen dat van zes andere woorden en die disharmonie kon hij alleen wegnemen door met hen mee te gaan.
‘Wij gaan voorop, Dan blijft achter jullie lopen. Geen lukrake beslissingen nemen. Ik heb geen zin om telkens achter jullie reten aan te moeten lopen, in de hoop dat de situatie niet nog hoger oploopt dan door het wegrennen al is gebeurd, - en blijf bij elkaar, dan moet het goedkomen. Begrepen?,’ murmelde één van de militairen. ‘Begrepen.’

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Julian heeft zich na de berisping van Isabella koest gehouden. Zwijgzaam heeft hij haar gevolgd, niet dat hij veel keus had. Nu lopen ze door het bos op zoek naar hun gevallen kameraden. Julian ziet de urgentie er niet echt van in. Waarom zou je naar het gevaar toe lopen als je de keuze hebt er ver van weg te blijven. Om een heldendaad te verrichten? Uit solidariteit? Hij werpt een blik over zijn schouder en kijkt vervolgens naar Rune en Inola. Ze waren een makkelijk doelwit. Deze mensen waren zwak, kwetsbaar in deze voor hun onbekende wereld waarin ze volledig vertrouwde op hun techniek. Julian had dingen gezien die zijn verbeelding ver te boven gingen, dus hij moest toegeven dat ze op bepaalde vlakken erg geavanceerd waren. Alleen vroeg hij zich af of deze mechanische snufjes hier echt van pas zouden komen. Ze hadden immers alleen handzame spullen voor hun reis kunnen mee nemen. Niet die vreemde blikken bakken die zij auto's noemden. Ergens mochten ze van geluk spreken dat Julian hen vergezelde, zelfs al was hij geketend en tot weinig nut. Verveeld tuurt hij voor zich uit en laat hij zijn blik even onderzoekend over Inola en Rune gaan. Zij waren een stuk zwijgzamer dan Isa, er was verdeeldheid binnen de groep.

Zacht verbreekt hij de stilte door op fluistertoon een gesprek met Isa aan te knopen "Is het ooit in je opgekomen dat nu ik één hand vrij heb je gemakkelijk zou kunnen overmeesteren?" fluistert hij zacht. Zijn linker mondhoek trekt ligt iets omhoog "Je lijkt me geen domme meid, de gedachten moet vast bij je zijn opgekomen." Hij zou Isa zelfs als menselijk schild kunnen gebruiken. Het was zo makkelijk, te makkelijk. Misschien is hij te lang onder de mensen geweest en soft geworden, want nu hij er zo over nadacht was het niet eens z'on heel slecht idee. "Ik heb het overwogen." geeft hij eerlijk toe. Een glimlach breekt door "Blij om te merken dat er toch iets van vertrouwen is." concludeert hij.

Een luide knal weerklinkt, ditmaal een stuk dichterbij dan even geleden. Julian zijn voeten houden halt in het vochtige gras. De glimlach is van zijn gezicht verdwenen en hij oogt direct alert en gespannen. In de verte klinkt een kreet, ze waren dichtbij. Zijn ogen scannen de omgeving, maar het is lastig om iets te zien tussen het dikke struikgewas en de vele bomen. Het was lang geleden dat hij in Alusia was geweest, misschien wel te lang geleden. Wellicht zat zijn jongere zusje niet eens meer op de troon. Het leek hem onwaarschijnlijk, maar het zou natuurlijk kunnen. Wist deze nieuwe generatie überhaupt wel wie hij was en hoeveel was bekend over zijn verdwijning destijds? Zijn moeder en zus hadden het vast in de doofpot gestopt. Zijn blik wordt koud bij de gedachten en zijn vingers tintelen lichtelijk. Een klein vonkje bij zijn vrije hand trekt zijn aandacht. De woede die binnen hem opwaaide genereerde zoveel energie dat zijn magische eigenschappen even weer getriggerd lijken te zijn. Snel balt hij zijn hand tot een vuist om deze eigenschap te verbergen en geen argwaan bij de rest te kweken.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isabella zwijgt verstandig wanneer een van de laatste militairen ze laat weten achter hun aan te moeten lopen. Ze kijkt even achterom en ziet dat een tweede overgebleven militair hun kleine groepje afsluit. Zo stil mogelijk loopt ze met de rest mee, geketend aan Julian en proberend niet te veel geluid te maken door op onhandige boomstronken of gebroken takken te stappen.

In opperste concentratie luistert ze naar het gefluister van Julian terwijl ze op haar omgeving blijft letten. Ze kijken hem tussen z'n woorden door even kort aan. Ja, dat was zeker in haar opgekomen. Het was een van de risico's die ze inderdaad af had moeten wegen voordat ze deze keuze had gemaakt. Ze snuift eventjes en schudt met een flauw glimlachje haar hoofd wanneer hij het over vertrouwen heeft.
"Soms moet je de risico's afwegen en deze voor lief nemen wanneer er sprake is van een hoger doel," fluistert ze terug. Ze weet heel goed dat Julian haar zo zou kunnen overmeesteren. Hij is groter en krachtiger dan haar, maar alles was beter dan hem volledig vrij te laten. Nu had hij in ieder geval een 'last' waar hij rekening mee moest houden als hij het ook maar ergens in zijn hoofd haalde om te vluchten. Ook al zou hij haar als levend schild gebruiken.
Met dit in het achterhoofd had ze er daarom ook voor gekozen om geen wapen bij zich te dragen. Hij had hun wapens vast genoeg in werking gezien en wist vast prima hoe hij deze zou kunnen gebruiken. Hij zou haar makkelijk kunnen overmeesteren en een pistool zo uit haar holster kunnen trekken en dat risico wil ze absoluut niet lopen. Ze is echter niet dom en is zeker niet volledig onbewapend. Mocht hij haar inderdaad overmeesteren, dan had ze altijd haar taser nog binnen handbereik.
Dat vertrouwen waar Julian het over heeft? Dat is op het moment in ieder geval nog ver te zoeken.

Isa's adem stokt in haar keel wanneer ze opeens een nieuwe knal hoort, gevolgd door een kreet. Haar blik schiet snel heen en weer door de omgeving en blijft even hangen bij de militairen die nu direct in een verdedigende houding gaan staan en direct alert zijn. Vanbinnen gaat er ergens toch een gevoel van opluchting, misschien waren er dan toch overlevenden en waren ze niet voor niets het bos in gegaan.
Haar blik blijft hangen op een aantal bomen verderop wanneer ze denkt geluiden te horen. Ze blijft er een aantal seconden naar kijken maar kan niks opmerken. In een ineengedoken houding laat ze haar blik vervolgens over de overige bomen en struiken voor zich glijden, op zoek naar aanwijzingen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld