Forum

@BeauRathbone 

Alexandria.
"Daar gaan we voor. Ik denk dat dat bij jou ook wel goed zit"zei ik lachend. Gym was een van de weinige vakken waar ik me echt op mijn gemak bij voelde. Daarbij hield ik ook enorm van Creative Writing. Het keuzevak dat ik zou gaan volgen. Mijn creativiteit uiten in de vorm van schrijven, was iets waar ik mij uren mee bezig kon houden en waar ik daadwerkelijk mijn concentratie voor had. Ik grinnik. Ik me goed voorstellen hoe jongens onder elkaar konden zijn. "Het klinkt ook heel gezellig"moest ik ook toegeven. Ik had later zelf ook graag een grote familie. Het was toch wel iets waar ik naar verlangde. Om deel uit te maken van een grote familie. Ik benijdde het ook wel een beetje, als ik eerlijk mocht zijn. 
Ik schudde mijn hoofd. "Op het moment zijn we met zijn tweeën. Mijn oom en ik. Mijn moeder is kort geleden overleden. Vandaar dat ik terug ben gekomen naar Forks. Het schijnt dat ik hier voor een tijdje gewoond heb. Mijn oom woont hier nu ook al jaren. Vandaar dat ik nu ook weer terug ben. Maar ik zou wel een grote familie willen"zei ik vervolgens tegen hem. Ik sprak er niet vaak over. Emmett was in feite de eerste aan wie ik de reden van mijn verhuizing naar Forks vertelde. Maar op de een of andere manier voelde ik mij enorm bij hem op mijn gemak, waardoor ik het niet erg vond om dit te delen. Ik had het ook wel een plekje kunnen geven, al was het natuurlijk nog steeds moeilijk. Je moest het positieve er uit zien te halen. Dat had mijn moeder ook graag gewild en ik wist dat ze ooit graag terug wilde gaan naar Forks. Ze had ook iets met deze stad. Dat had ook een grote rol gespeeld in mijn keuze om terug te keren naar deze stad. Ik wist dat dit ook de beste keuze zou zijn. 
"Dank je. Je kan ook altijd bij mij aankloppen, mocht dat nodig zijn"verzekerde ik hem. Ik loop met hem mee. "Dat klinkt als een goed plan"zei ik grinnikend. Ik moest eerlijk toegeven dat ik toch wel weer trek had gekregen, na al dit sporten en kon ik een maaltijd dan ook wel goed gebruiken. "Ik zie je zo!'zei ik, voor ik in de kleedkamer van de meiden verdween en mij om begon te kleden. Iets wat misschien wat minder snel ging door het feit dat Lauren maar vragen naar mijn hoofd bleef gooien. Iets waar ik alleen maar om kon lachen. "I don't kiss and tell"zei ik haar, wanneer ze me naar de details begon te vragen. Nee, niet iedereen hoefde te weten waar mijn gesprek over ging. Zeker niet de overige meiden in deze klas. Daar zat ik echt niet op te wachten. Ik haalde mijn haar uit de staart en haalde er een hand doorheen, waardoor het gelijk weer in model viel. Ik hing mijn tas uiteindelijk over mijn schouder en liep de kleedkamer uit. 

Jasper.
Mijn compliment leek een positief effect op haar te hebben, waar ik ook op doelde. Ik vond het belangrijk dat ze zich goed in haar vel voelde. Ze was tot slot van rekening prachtig en ik vond het ook zeker niet erg om haar daar op te wijzen. Ik deed het met alle plezier. Ik knikte. "Niet alles, maar ik ben aardig op weg. Zijn collectie is echt enorm, je zou het eens moeten zien"zei ik enthousiast. Ik zou het haar graag laten zien. Haar weer mee terug nemen naar huis. Haar weer bij de familie voegen. Het complete verhaal vertellen. Haar duidelijk maken hoe ik mij voelde en hoopte dat ze hetzelfde voor mij zou voelen. Al kon ik niet alles er zomaar uitgooien. Nee, daar moest ik voorzichtig mee om gaan. Niet iedereen reageerde goed op het feit dat wij vampiers waren. Daarom vertelde we het eigenlijk niemand. We verdwenen simpelweg na een tijdje en kwamen eens in de tientallen jaren weer terug, als de meeste mensen die ons zouden herkennen niet meer zouden leven. Zo deden we dat nu al jaren. Eigenlijk sinds ik mij bij de familie had weten te voegen. We hadden verschillende adressen. Kennissen over de hele wereld. Ik vond het heerlijk om me zo nu en dan in een nieuwe omgeving te bevinden, maar Forks beschouwde ik echt als mijn thuis. Ik kwam hier ontzettend graag en hier bracht ik mijn tijd maar al te graag door. 
"Het is goed om te horen dat de mensen hier zo aardig zijn. Daarom houdt ik ook zo van deze stad. Iedereen is zo vriendelijk voor elkaar. Ik beschouw deze plek echt als mijn thuis, ondanks dat ik hier niet vandaan kom"zei ik vervolgens tegen haar. "Houston is een geweldige plek om te wonen. Heel anders dan Forks, moet ik je zeggen. Al is het even geleden sinds ik er voor het laatst geweest ben"biechtte ik op, terwijl ik al mijn spullen in mijn tas gooide. Ik stond op en hing mijn tas over mijn schouder, op het moment dat de bel ging. "Dat klopt"zei ik tegen haar en liep met haar mee naar buiten toe. 
Haar moeder had haar al het een en ander verteld. Dat scheelde een beetje. Dan hoefde ik, en de rest van de familie haar niet al te veel meer te vertellen. "Dat moest een behoorlijke schok voor je geweest zijn"merkte ik toen op. Ik kon het me voorstellen dat het niet niks was. Toch vond ik haar impulsieve actie erg gaaf. Het was goed om te zien hoe ze haar eigen weg ging en meer over zichzelf wilde leren. Daartegenover was het misschien wel raar dat ze nu naast me liep, aangezien ik deel uit maakte van de familie waarnaar ze opzoek was. "Ik vind het wel heel gaaf dat je het doet. Ik hoop dat je ze snel vind en als je ergens hulp bij nodig hebt, help ik je graag"zei ik met een glimlach tegen haar. Het liefst vertelde ik haar nu alles, maar ik wist niet hoe ze dat op zou vatten. Het zou mijn eigen kansen kunnen verpesten. Zolang ze er zelf naar op zoek was, zou ze er snel genoeg achter komen en kon ik haar alles vertellen. 
Uiteindelijk liep ik met haar de kantine in. Het was behoorlijk druk. Zoals gewoonlijk tijdens de pauze. Mijn blik gleed naar de vaste tafel, waar mijn familie en ik altijd aan zaten, al zat er nog niemand aan die tafel. Ze zouden zo wel komen, had ik het idee. 

@theMedicine 

Amelia 'Mia' Park

@BeauRathbone 

Alexandria.
Het was fijn dat ik dit met Emmett kon bespreken. Ik was al vaak genoeg met een zielige blik bekeken. De medelijden waren fijn, maar het maakte het er niet beter op. Mijn moeder had ook niet gewild dat ik lang om haar zou rouwen. Ze wilde altijd dat ik genoot van het leven. Alles met beide handen aanpakken en alles eruit halen wat erin zat. Dat is ook precies wast ik deed. "Chaotisch is alleen maar beter"grinnikte ik. Ik kon zelf ook heel chaotisch zijn, omdat ik veel dingen tegelijkertijd wilde doen en soms van het een naar het ander kon switchen. Ik hield er juist wel van. 
Het duurde niet lang voordat Emmett opnieuw de kleedkamer uit kwam lopen. Ik schudde lachend mijn hoofd. "Zo iets ja. Klaarblijkelijk zijn de mensen hier enorm nieuwsgierig. Als je de negatieve blikken niet mee telt tenminste"zei ik lachend. Ik had ze wel gezien tijdens het vragenuurtje van Lauren. Klaarblijkelijk waren er genoeg mensen die het echt niet konden hebben. Waar het voor nodig was, wist ik zelf ook niet, maar ik trok me er verder ook maar niets van aan. 
"Dat lijkt me erg leuk"zei ik, toen hij over zijn familie begon. Ik was benieuwd. Ik vroeg me af of ze net zoals hem zouden zijn. Lang, bleek en enorm aantrekkelijk. Bijna perfect, zou je zeggen. Ik hoopte in ieder geval wel dat ze mij ook mochten, net zoals Emmett dat deed. "Een paar. Mike, woont naast me. Dus die heb ik gisteren al ontmoet, samen met zijn vriend ben. En ik heb Jessica en Amelia, het andere nieuwe meisje hier in Forks, ook al ontmoet"zei ik tegen hem. "Allemaal heel erg aardig"voegde ik daar aan toe, terwijl ik met hem mee de drukke kantine in loop. 
Ik liet mijn blik door de druk bezette kantine glijden en zag Amelia staan, naast de blonde jongen waar Emmett het over had. Ik kon wel zien dat de twee familie waren. Ook hij was ontzettend knap. Bleek en erg lang. Ik grinnikte. "Zo te zien heeft je broer een van mijn vriendinnen ontmoet"zei ik, terwijl ik kort naar Amelia zwaaide. 

Jasper. 
"Ik laat het je graag zien. Ik ben soms zelfs nog enorm onder de indruk van zijn collectie"zei ik lachend. Het was echt zo. Ondanks het feit dat ik de boeken van Carlisle nu al een aantal jaar verslond, verbaasde ik me nog vaak over de verschillende boeken die hij in zijn collectie had. Er zaten hele bijzondere boeken tussen, van hoge waarde, waar ik ontzettend zuinig mee was. "Ja, verhalen gaan hier snel de ronde. Het kan een enorm nadeel zijn, maar de meeste bedoelen het wel goed"zei ik haar. Ik wist hoe graag sommige mensen leken te roddelen en hoe graag ze van alles op de hoogte waren. Door het hebben van goede connecties, kwam je overal snel achter. Handig. Zeker in een stadje als deze. "Ja, het regent hier vaker dan dat het goed weer is, helaas. In tegenstelling tot Houston. Ik kan je echt aanraden om er een keer naar toe te gaan, mocht je daar de mogelijkheid voor hebben. Het is een fantastische plek"zei ik haar. Dat ik er niet vaak naar toe kon gaan, door het goede weer, vertelde ik er maar niet bij. Daarom woonde we ook in Forks, waar het zelden goed weer was. De dagen dat het wel goed was, ver trokken we vaak het bos in, zodat we onszelf niet konden verraden. 
"Dat kan ik me goed voorstellen. Het is toch een groot gedeelte van je jeugd geweest. Ik kan me voorstellen dat ze jou ook weer graag willen zien'merkte ik op. Ik kon het me niet alleen voorstellen, ik wist maar al te goed dat de rest van de familie hen maar al te graag zou willen zien. Niet alleen Amelia, maar ook Lexi. Al zouden Rose, Nessie en Alice vandaag de eerste zijn die de meiden zouden ontmoeten. Naast mij en Emmett dan. 
"Ja, de kantine is altijd behoorlijk druk"zei ik tegen haar. Vervolgens hoorde ik de deuren open slaan, ruik ik een bekende geur en hoor ik de bekende stem van mijn broer. Ik kon het niet laten om kort te grijnzen. Ook hij had haar gevonden. Lexi. Ik draaide mijn hoofd en zag Emmett inderdaad samen met een volwassen Lexi. "Dat is inderdaad mijn broer. We kunnen ons bij hen aansluiten?"vroeg ik haar, aangezien ze Lexi al had ontmoet. 

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
"Ja, dat heb ik eerlijk gezegd wel gemerkt. Gelukkig zijn de meeste op een positieve manier nieuwsgierig. Alleen die meiden van de gym deden zo vreemd. Maar dat kan ik wel hebben"zei ik glimlachend tegen hem. Ik was niet zomaar van mijn stuk gebracht. Daar was ik zelf veel te positief voor. Nee, mij pakte je wat dat betreft niet zo snel. "Ik ben benieuwd"zei ik grinnikend, terwijl ik geduldig wachtte op het gezelschap. "Het zijn hele aardige gasten"gaf ik eerlijk toe. Ik was enorm blij dat ze me zo welkom hadden geheten. Niet alleen hier op school, maar ook toen ik gisteren aan kwam. Dat waardeerde ik enorm en dat zou ik ook niet zo snel vergeten. Nee, je echte vrienden moest je dicht bij je houden. Die moest je ook zeker niet vergeten. Ik hoopte dat ik dit jaar hechtte vriendschappen op kon bouwen. 
Mijn blik gleed weer om naar de jongen bij Amelia. Ik grinnikte om zijn opmerking. "We zijn toch een tikkeltje jaloers?"grapte ik vervolgens. Ik schrok op, toen ik een stem achter mij hoorde. Het was niet de bedoeling zo te schrikken, maar ik had dit niet verwacht. Een verontschuldigende glimlach kwam er rond mijn lippen te staan. Ook hier was het duidelijk dat dit familie was van Emmett. Alle drie waren ze simpelweg beeldschoon. Geen enkele imperfectie te zien. Het was te bizar voor woorden. Ik kon het niet laten om zachtjes te lachen om de opmerking die Rosalie wist te maken. Een pittig karakter. Dat merkte ik wel. Iets wat ik kon waarderen. Het meisje dat zich voor gesteld had als Alice en het derde meisje leken mij ook ontzettend aardig. "Hello. Ik ben Lexi"stelde ik mijzelf uiteindelijk voor. Ik merkte hoe verschillende mensen wat te eten gingen halen en hoorde mijn eigen maag knorren. "Als jullie het niet erg vinden, ga ik even wat te eten halen. Ik verga van de honger. Kan ik voor jullie iets meenemen?"vroeg ik hen vervolgens. Ik vroeg me af wat ze hier te eten hadden. Ik vond het ook zeker niet erg om wat voor de rest mee te nemen. Daar was ik nooit moeilijk in geweest. 

Jasper.
Ik schoot in de lach bij het horen van de opmerking van Amelia. "Dat zou je wel kunnen zeggen." Ik liep hier toch al weer een tijdje rond, en nog steeds had ik niet al zijn boeken gelezen. Na Bella was ik dan ook de jongste aanwinst van de Cullen familie, dus had ik ook niet heel erg de kans gehad om me in Carlisle boekenkast uit te leven. Al vond ik dat ik al een behoorlijk eind op weg was. Het was ook fijn dat Carlisle vaak met nieuwe boeken aan kwam zetten. Hij kon er zelf ook geen genoeg van krijgen en ik vond het zelf ook zeker niet erg. "Dat kan ik ook goed begrijpen. Ik kan zelf ook enorm genieten van de regen"zei ik tegen haar. 
"Dat moet haast wel toch!"moedigde ik haar aan. Het was raar om op die manier over mijzelf te praten. Ik het alleen niet merken. Mijn eigen emoties kon ik altijd goed verbergen. 
"Gezellig"merkte ik vervolgens op. Ik kon wel lachen om de opmerking die Emmett maakte. Ik wist dat hij het alleen maar deed om me te pakken. Ik kon het wel hebben. Mijn blik gleed opnieuw die kant op en hoorde hoe Emmett onze zussen en Nessie aan Lexi voorstelde. Ik knikte. "De blonde is mijn zus Rosalie. Het meisje in het midden is Alice en de laatste van de drie is Renesmee"zei ik haar, voor ik haar weer aan keek
"Nee, dankjewel. Ik heb uitgebreid ontbeten. Misschien dat ik zo nog wat mee neem voor tijdens de lessen"zei ik haar. Ook niet helemaal gelogen. Ik was de afgelopen nacht gaan jagen, waardoor ik genoeg bloed in mijn systeem had zitten en het allemaal wat dragelijk was. Ik vond het soms nog steeds enorm lastig om onder de mensen te zijn, zonder dat ik ze wat aan zou doen. Al had ik het steeds beter in de hand. Ik wilde ook niet dat Amelia iets zou overkomen. Nee, dan kon ik beter goed voorbereid zijn. "Ik kan anders wel even met je mee lopen?"vroeg ik haar. Ik vond het niet erg om nog even de benen te strekken. Nu ik haar weer om mij heen had, wilde ik zo veel mogelijk bij haar zijn. Zonder dat het vreemd over zou komen natuurlijk. De familie zou het ook wel begrijpen. Daar ging ik van uit tenminste. 

@theMedicine 

Emmett Cullen

@BeauRathbone  

Alexandria. 
 Mijn blik gleed van Rosalie naar Emmett. De opmerkingen die de twee wisten te maken, maakte mij toch wat zekerder van mijn zaak. Het was toch een geruststellend idee dat ik niet als enige op die manier dacht. De woorden van Rosalie, beschouwde ik ergens ook als een compliment. "Ik zal mijn best doen"zei ik vervolgens lachend tegen hem. Mocht het erger worden dan alleen de vervelende blikken, was ik ook echt niet op mijn mond gevallen. Ik was niet snel boos, maar ik was zeker niet bang om het voor mijzelf op te nemen. Ik werd dan ook vaak bestempeld als een pittig persoon. Ik beschouwde het als iets positiefs. Zolang ik maar niemand echt kwaad deed, kon het ook zeker geen kwaad. 
Vandaar dat ze er zo goed uit zagen. Stuk voor stuk. Het dieet klonk erg ingewikkeld. Ik lette ook heus wel op wat ik at, maar een patatje ging er op zijn tijd ook echt wel in. Ik was dan ook echt dol op pasta. Daar kon je mij 's nachts voor wakker maken. "Natuurlijk niet. Dat vind ik alleen maar gezellig"zei ik glimlachend tegen haar, terwijl ik met haar mee liep. Ik vond het juist fijn dat ze me gezelschap wist te houden. "Hoe bevalt je eerste dag?"hoorde ik haar vragen. Ik glimlachte. "Ik moet zeggen dat het me allemaal enorm mee valt. Ik was van morgen een tikkeltje zenuwachtig, maar die waren achteraf gezien nergens voor nodig. Vrijwel iedereen hier is ontzettend aardig'zei ik haar. "Dat is fijn om te horen. Het is belangrijk dat je het naar je zin hebt. Je gaat immers maar een keer naar school"merkte ze op. "Daar heb je gelijk in." 
Ik pakte het een en ander bij elkaar. Ze hadden enorm veel keuze. Ik koos voor de soep van de dag, aangezien ik iets warms kon gebruiken. Ik had een banaan weten te pakken, ging voor een muffin en nam een flesje water. "Laat me wat van je overnemen"bood Alice aan. "Dankje"zei ik grinnikend, terwijl ik voor de spullen betaalde en we samen weer terug naar de tafel liepen. Ik zette alles voor een lege stoel neer en nam vervolgens plaats, naast Amelia. "Hi. Hoe gaat het met jou?"vroeg ik vrolijk aan haar. Mijn blik gleed naar haar gezelschap. Emmett's broer Jasper. Ook hij was ontzettend knap. Dat kon ze zeker niet ontkennen.

Jasper.
Ik knikte instemmend. "Als ik heel eerlijk ben, vindt ik dat een van de beste dingen die er zijn"vertelde ik haar. Het was enorm rustgevend, zoals Amelia net al aangaf. Het lezen bij onweer vond ik zelf ook heel fijn. Sommige mensen waren niet zo van de onweer. Ik kon er enorm van genieten. Al gebeurde het niet vaak dat ik aan het lezen was tijdens een onweer bui. Nee, dat was voor onze familie juist de perfecte gelegenheid om een potje te gaan honkballen en daar vermaakte ik mij ook prima mee. Ik vond het net zo leuk als het lezen van een goed boek, al was ik verder niet echt sportief ingesteld. Niet zoals Emmett. "Mijn familie en ik willen nog wel eens honkballen, waar ik ook enorm veel van genieten kan. En dit klinkt misschien heel erg stom, maar me bezighouden met wetenschap, doe ik ook heel graag"zei ik haar. "Wat teken je graag?"vroeg ik haar volgens. Dat ze zo creatief was, vond ik alleen maar leuk aan haar. Puur omdat ik dat zelf niet was. Niet op die manier tenminste. Nee, mijn creativiteit kwam meer naar boven binnen de marketing en het bedenken van verschillende strategieën. Daar lag wat mij betreft mijn kracht. 
"Dat zou heel goed kunnen"merkte ik, op. In feite zat haar familie ook in deze kantine en zou ze zich zo bij hen aansluiten. Al wist het meisje dat zelf nog niet. 
"Dan zou ik zeker wat te eten gaan halen! Er is hier keuze genoeg"zei ik met een grijns tegen haar, terwijl ik met haar mee liep. Ik zag hoe ze verschillende dingen pakte. Ergens was ik daar wel blij om. Ze was in ieder geval niet het type dat een maaltijd over sloeg of zo min mogelijk wilde eten. Dat zou ik ontzettend jammer vinden. Ze was een prachtige jonge vrouw en ik was oprecht blij dat ze gezond en gelukkig was. "Nee, dank je"zei ik met een kleine grijns tegen haar. Ik hoorde hoe Lexi dezelfde vraag stelde aan de rest van de familie en hoe Alice een dieet als excuus gebruikte. Dat had ik ook nog kunnen doen, al kon ik die ook nog voor een latere keer gebruiken. Ik zou hem in ieder geval onthouden. 
Ik wachtte geduldig tot ze betaald had. "Dat is goed"zei ik haar, terwijl ik met haar naar de tafel liep. Ik wist dat de rest haar ook graag zou willen zien. "Jongens, dit is Amelia. Amelia, dit zijn Emmett, Rosalie en Renesmee. Het meisje dat met Lexi mee is, is Alice"stelde ik ze aan elkaar voor. Ik trok een stoel voor haar naar achteren. "Ga zitten"zei ik met een glimlach tegen haar, voor ik op de lege stoel naast haar plaats nam. 

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
Ondanks het feit dat ik Alice net had ontmoet, voelde het alsof ik haar al jaren kende. Net zoals ik dat bij Emmett had. Het gesprek ging in ieder geval over van alles en nog wat. Van het weer in Forks, tot waar ik mijn outfit had gekocht, tot de lessen die ik vandaag zou hebben. Ik was er in ieder geval achter gekomen dat we een paar lessen samen zouden volgen. Erg vond ik dat niet. Het leek me juist erg gezellig om wat lessen in haar gezelschap door te brengen. Net zoals Emmett, was ze enorm enthousiast en daar kon ik enorm van genieten. 
Het gesprek was afgekapt, toen we ons weer hadden aangesloten bij de rest van de groep en we aan tafel waren gaan zitten. Ik haalde het dekseltje van de beker warme soep. Het was een simpele tomatensoepje, maar op de wat koudere dagen vond ik het heerlijk om toch iets warms naar binnen te werken. Ik nam een klein hapje en merkte hoe het mijn lichaam een klein beetje opwarmde. Ja, daar deden we het voor. Ik merkte dat ik er ook echt wel weer aan toe was. 
De manier waarop Emmett zich had voorgesteld aan Amelia, bracht me toch wel aan het lachen. Ik kon er niets aan doen; ik vond hem simpelweg grappig. Toen Alice vroeg hoe ons verblijf in Forks was en dat niet alleen zij, maar de gehele school gemerkt had dat we nieuw zijn, dacht ik even na. Zo lang was ik hier immers nog niet, maar ik had tot dusver niets te klagen gehad. "Ik moet eerlijk zeggen dat het me goed bevalt. Ik ben sowieso meer van de kleine steden en dorpjes. En daar is Forks zeker een van. Iedereen hier is ook ontzettend aardig, wat de hele situatie toch net wat makkelijker maakt"zei ik glimlachend tegen haar. 
Tot nu toe had ik alleen maar aardige mensen leren kennen. Deze familie sprong daar misschien nog wel bovenuit. Al waren Amelia, Jessica en de jongens ook ontzettend aardig. De meiden van de gym waren waarschijnlijk de enige uitzondering geweest. Het had er in ieder geval voor gezorgd dat ik mij vrijwel direct op mijn gemak voelde. Zenuwen waren er wel geweest, maar dat waren meer gezonden zenuwen. Ik was benieuwd naar hoe de rest van de dag zou verlopen! 

Jasper
"Ik eigenlijk ook niet. Dat zijn ook een van de weinige keren dat ik sport"zei ik lachend. Nee, zo sportief als Emmett was ik niet. Dat was simpelweg niet voor mij weggelegd, maar dat was oké. Iedereen had zijn eigen interesses en dat vond ik ook zo interessant aan de mensheid. Iedereen was anders. "Gaaf. Je zult er vast heel goed in zijn"zei ik glimlachend tegen haar. 
"Ik moest zeggen dat ik daar ook wel even aan moest wennen"zei ik haar. Ik was ook verbaasd over de grootte van de kantine, op het moment dat we hier voor het eerst een stap binnen zette. Er was keuze genoeg. Iedere dag was er ook wel wat anders. Je kon zeggen dat er goed voor de leerlingen werd gezorgd. Als ik nog mens zou zijn, had ik mij hier ook uit weten te leven, maar het feit dat ik geen voedsel kon verwerken, ontweek ik het liever. 
"Dat is aardig van je." Zo was ze als kind ook altijd al. Aardig voor iedereen. Met iedereen rekening willen houden. Alles willen delen. Het was goed om te zien dat ze nog steeds over die eigenschappen beschikte. Het stond haar goed, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ook het feit dat haar bijnaam, nog steeds hetzelfde was, deed me goed. Ik noemde haar graag zo, ook al had ik dat tot nu toe nog niet kunnen doen. Maar nu ze zichzelf op die manier had voorgesteld, kon het ook geen kwaad. 
Ik volgde de bewegingen die ze maakte, terwijl ze ging zitten en haar dienblad wat dichter naar me toe schoof. Een teken dat ik wat mocht pakken, als ik dat zou willen. Een enorm lief gebaar, maar ik had niet het idee dat ik nu wat binnen kon houden. Glimlachend schudde ik mijn hoofd, als teken dat ik echt niet hoefde. 
Mijn blik gleed van Alice naar de twee meiden. Ik merkte aan Amelia dat ze zich een tikkeltje zenuwachtig voelde. Al was dat nergens voor nodig. Ik wist dat iedereen aan deze tafel weg van haar was. Ze hoefde zich geen zorgen te maken. Ik zorgde er dan ook voor dat ze zich wat meer op haar gemak voelde en was eigenlijk ook wel een tikkeltje benieuwd naar haar antwoord op de vraag die Alice zojuist aan de meiden had weten te stellen. 

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
Het duurde niet heel erg lang voor ik mijn kleine kom soep op had, waarop ik mij vervolgens richtte op mijn banaan. Ik hield van dit fruit. Ik kon het dan ook heel de dag door eten. Ik combineerde het ook vaak met sporten, omdat het me een enorme boost gaf. Daarbij vond ik bananen echt heerlijk. Het was niet zo lekker als pasta, maar het was wel een goed tussendoortje. 
Ik begreep wel dat je als familie een beetje bij elkaar bleef. Ik had het ook gedaan als ik een grote familie had gehad. Ik vond familie enorm belangrijk. Ik had altijd alles voor mijn moeder over gehad en voor mijn oom gold hetzelfde verhaal. Een goede band met je familie was goud waar. Misschien dat het ook kwam door het feit dat mijn biologische vader er nooit geweest was. Daardoor had ik geleerd om wat ik had extra veel lief te hebben. Niets is vanzelfsprekend en alles kon van de een op de andere dag veranderd zijn. Daarom stond ik ook zo positief in het leven, omdat ik dat in mijn achterhoofd wis te houden. Alles eruit halen wat er in zit. Daar ging het om. Genieten nu het nog kon. We bleven niet eeuwig jong. Al zou je dat nog zo graag willen. 
Rosalie vroeg of Amelia en ik elkaar al ontmoet hadden, waardoor ik knikte. "Gisterenavond al. We zijn beide gisteren aangekomen. En zijn eigenlijk door een groepje van deze school uitgenodigd om wat te gaan eten bij het restaurantje waar ze vaker komen. En zo hebben wij elkaar eigenlijk leren kennen"vertelde ik haar. Ik had enorm van de avond genoten. Ik had het oprecht heel gezellig gehad en ik vond het dan ook zeker niet erg als dat vaker zou gebeuren. 

Jasper. 
Mijn blik liet ik kort de tafel over glijden. Ondanks het feit dat we al meerdere keren aan deze tafel gezeten hadden en we meerdere keren terug naar school waren gegaan, was dit toch echt iets wat er tussenuit sprong. Ik was weer samen met mijn mate. Als je dat zo kon noemen, op dit moment. Het was uiteindelijk wel wat ik wilde. Mijn leven met haar delen. Haar gelukkig maken. Toch moest ik het rustig aan doen. Stap voor stap. En het kon natuurlijk nog altijd zijn dat ze me niet op die manier zag zitten. Al dacht ik daar liever niet aan. Voor nu kon mijn dag niet meer stuk en dat straalde ik ook uit. Ik had me in jaren niet zo goed gevoeld. 
"Hij wil graag geloven dat hij mijn leukste broer is"grapte ik vervolgens. Al had Emmett wel gelijk. Ik had met iedereen uit de familie een goede band, maar ik kon het toch echt het beste met Emmett vinden. Dat wist hij ook heel goed. Ik wist dat de rest van de familie de twee meiden ook weer zouden willen zien. Emmett en ik zouden even moeten kijken hoe we dat aan moesten pakken. Al kon ik Amelia uitnodigen onder het mom dat ik haar de boekencollectie van Carlisle wilden laten zien. Toch leek het me goed als we het hier over zouden hebben. Het was toch het huis waar ze beide zo'n vijf jaar gewoond hebben. Dat kon ook wat herinneringen op brengen.
"Het is lief dat je het vraagt"verzekerde ik haar.Sinds dat ik in vampier veranderd ben, heb ik eigenlijk geen vast voedsel meer op. Ik dronk ook nog niet heel lang dat ik over ben gestapt op het drinken van bloed van dieren. Dat was ook compleet nieuw voor mij, waar ik soms nog steeds moeite mee had. Maar dat was de levensstijl van de familie en ik paste me er maar al te graag aan aan. Door deze familie had ik Amelia hoogstwaarschijnlijk ook nooit ontmoet. Omdat ik mij te druk bezig hield met andere zaken. Gelukkig lagen die tijden achter me en kon ik mij nu richten op iemand waar ik ontzettend van hield. 
Mijn gedachten werden verstoord door de vraag van Rose. Daar was ik eigenlijk ook wel benieuwd naar. De twee meiden leken elkaar in ieder geval al te kennen. Een goed teken, wat mij betreft. Ik had al gehoopt dat ze het met elkaar konden vinden. 
"Ook niet heel erg lang. Een paar jaar geleden zijn we hier naar toe gekomen. We zijn hier heen verhuist vanuit Alaska"zei ik haar. Ik zag hoe ze moeite had om haar flesje open te maken. "Zal ik je daar bij helpen?"vroeg ik haar, als ze hem weer terug zet. 

@theMedicine 

@BeauRathbone 

Alexandria.
Ik nam nog een klein hapje van mijn banaan. Ik had het idee dat iemand naar mij aan het kijken was, waardoor ik rustig op keek. Ik zag dat Emmett's blik op mij had weten te rusten. Ik kon het niet laten om naar hem te glimlachen. Ik werd gewoon vrolijk van deze jongen, wat kwam door de uitstraling die hij had. Ik was benieuwd naar hoe hij buiten gym was. Hij was vrij sportief, dat wist ik inmiddels al, maar ik was benieuwd naar wat hem nog meer bezig hield. Ik leerde hem dan ook graag beter kennen. Er was gewoon iets aan hem dat me aantrok en wilde er graag achter komen wat dat precies was. 
Ik hoorde Jasper zeggen dat ze zelf ook nog niet heel lang in Forks woonde. Niet veel later werd die opmerking gevolgd door een opmerking van Emmett. Ik kon mij daar wel in vinden. Ik had vele plekken gezien binnen Amerika. Ik had in verschillende staten gewoond. In verschillende steden. Van groot tot klein. Van steden waar de zon nooit leek te stoppen met schijnen en steden die enorm leken op Forks. Toch voelde het nu al ontzettend goed om hier weer te zijn. Misschien kwam het wel door het feit dat ik hier al gewoond had. Het kon aan de mensen liggen. Het kon de omgeving van de stad zijn, maar ik was er oprecht weg van. Ik zag mijzelf hier ook niet zo snel vertrekken, als ik heel eerlijk was. Ik was er vrij zeker van dat ik hier mijn draai wel kon vinden, als ik heel eerlijk was. "Dat kan ik goed begrijpen. De omgeving is hier geweldig. Het feit dat iedereen elkaar kent, vind ik enorm leuk. Het is hier dan wel niet zo groot, maar daar houd ik juist van"zei ik, nu meer tegen Emmett dan in het algemeen. Iedereen was een beetje met elkaar aan het praten en om mijn aandacht weer op hem te richten, vond ik alles behalve erg. 
Toch vond ik het bijzonder dat hij in Alaska had gewoond. Ook al had ik al het een en ander gezien, waren er ook genoeg plekken die ik graag wilde zien. Ik was enorm nieuwsgierig naar hoe de wereld in elkaar zat. Hoe andere culturen werkte. Het eten. De verschillende bezienswaardigheden. Ik hield er enorm van. Ik hoopte dat ik later nog genoeg kon reizen. Ik hield me er in ieder geval, liever mee bezig dan met school. Al was een diploma zeker belangrijk. Zeker als je ergens wilde komen in het leven. Tegenwoordig had je overal een diploma voor nodig en ik kon dan ook niet wachten om die eindelijk op zak te hebben. School was niet helemaal mijn ding. Ik was liever met andere dingen bezig, al zat er niets anders op. 

Jasper. 
Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. "Hij is zeker niet verkeerd"zei ik grijnzend tegen hem. Ik was blij dat ze hem leek te mogen. Dat vond ik ook heel belangrijk, al zou dat vast wel goed zitten. Ik wist dat de familie het beste met haar voor had, net zoals ik. Ze zouden haar goed behandelen, zoals ze hadden gedaan toen ze nog bij ons woonde. Dat zat wel goed. 
Het was goed om te weten dat de twee meiden elkaar leken te mogen. Dat kon ook niet anders. De twee waren als kleine kinderen ook al goede vriendinnen van elkaar. Ik hoopte dat ze dit weer op zouden pakken, nu ze beide weer in Forks woonden. Ik zou het in ieder geval stimuleren. Er was zo veel meer dat ik met haar wilde doen. Haar weer meenemen naar een van de gebruikelijke honkbalwedstrijden van de familie. Al was het alleen maar om te kijken. Haar de boeken van Carlisle laten zien. Op pad gaan. Haar de leuke dingen in het leven laten zien. Er was zo veel dat ik met haar zou willen doen. Zo veel dat ik haar wilde laten zien. De wereld wilde ik haar geven. Zo lang ze maar gelukkig was. Dat was het belangrijkste van allemaal. Dat ze gelukkig was. Daar zou ik voor willen zorgen. Ongeacht wat er gebeurde. "Dat klinkt als een gezellige avond"zei ik dan ook met een kleine grijns, hopend dat dat een ding was dat vaker zou gebeuren, maar dan misschien wel bij ons thuis. Ik vond het in ieder geval geen probleem om ze een keer bij ons thuis uit te nodigen. De overige gezinsleden stonden ook te springen om ze te zien. Dat wist ik ook heel goed. Ze moesten alleen goed bedenken hoe ze dat aan gingen pakken. 
"We houden heel erg van reizen"zei ik haar. Ik had haar immers verteld dat ik van Houston kwam en dat ik op uitwisseling was geweest naar Canada. Bovendien trokken we er als gezien vaak op uit en verhuisde vaak naar dezelfde plekken, om toch het idee te hebben dat we thuis kwamen. Al kwam er niet echt iets in de buurt van Forks, als ik eerlijk mocht zijn. Hier voelde ik me echt heel erg thuis. Ik miste de plek ook enorm, als we hier ons een tijdje niet meer konden vestigen. Men mocht natuurlijk ook niets verdenken. We vertrokken vaak voordat het te erg op zou vallen, zodat we ook hier weer vaker terug konden komen. Al zaten daar vaak tientallen jaren tussen.
"Het is een kleine moeite'zei ik haar, terwijl ik haar flesje icetea pakte en het voor haar open draaide. Het flesje zette ik weer op tafel neer, zodat ze het kon pakken als ze dorst hard. "Dan zou je toch echt wat meer proteïne moeten eten"plaagde ik haar uiteindelijk, als ze opmerkt dat ze er niet sterk genoeg voor was. 
Het was goed om te zien dat ze zo geïnteresseerd was in de familie. Ik hoopte dat ik haar nog vaak genoeg kon mee nemen. Ik liet haar graag de hele wereld zien. Waar ze ook maar naar toe wilde gaan, ik ging met haar mee. Ik zou haar tot het eind van de wereld volgen, als dat zou moeten. 

@theMedicine 

@BeauRathbone