Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
De rust van het fijne gesprek werd al snel verstoord door het luide optreden van de andere van het groepje waar ze mee waren. Konden ze dan echt nooit eens rustig zijn. Niet dat Rosalia niet tegen opgewekte mensen kon, ze was dat zelf ook wel hierbuiten, maar zij waren echt over de top dat het soms echt tot het vervelende toe ging. Wanneer Charlotte aankomt, niet al te vrolijk, weet Rosalia hoe laat het is. 'Hey, alles oke?', vraagt ze toch lichtjes bezorgd wanneer Charlotte naast haar plaatsneemt. Deze vertelt dat het niet goed is gegaan. Ze had erg veel stress en geeft toe dat dat waarschijnlijk haar Test verpest heeft. Rosalia kan zich niet voorstellen hoe dat moet voelen. Dit is zo belangrijk en als het dan slecht gaat moest dat vast erg zuur zijn. Rosalia vond het vreselijk voor Charlotte en probeerde haar dan ook wat op te vrolijken, al is dat best moeilijk om zoiets beter te laten klinken dan het is. Het bepaalt je hele toekomst en ze kon het dus niet minimaliseren alsof het niets is. 'Er komen nog genoeg onderdelen waar ik zeker van ben dat je gaat uitblinken, en ik kan je helpen als je wilt. We kunnen het erover hebben, misschien heb je dan volgende keer wat minder stress. Het komt wel goed, we moeten het gewoon positief blijven inzien', stelde Rosalia haar gerust.

Het werd stilaan drukker in de zaal. Weer nieuwe gezichten. Alsof je steeds nieuwe mensen tegenkwam hier. Het waren er ook zoveel, zoveel mensen had ze werkelijk nog nooit gezien. Fascinerend wel vond ze, mensen uit alle lagen van de bevolking die hier samen kwamen. Je kon vaak ook duidelijk opmaken uit welke stand precies, al was dat niet bij iedereen even duidelijk. Aangezien het vandaag puur kennis was konden sommige standen daar wel wat voordeel bij hebben, al vond Rosalia niet dat je daarom mensen moest gaan beoordelen op voorhand. Ze geloofde dat er wat verbazingen bij konden zitten, en daar was ze dan ook zeer benieuwd naar. Natuurlijk was ze in eerste instantie vooral benieuwd naar haar eigen test, daar ging het natuurlijk aan het einde alleen maar om. Toch hoopte ze dat ook de mensen waar ze het hier goed mee kon vinden het goed zouden doen. Ze gunde hen werkelijk de beste toekomst mogelijk, wat dat ook mocht betekenen. Dat was vast voor iedereen anders.

Wanneer Carter erbij komt valt er meteen een zware sfeer op de groep. Rosalia wist niet wat zijn probleem eigenlijk was, maar ze had er stilaan wel genoeg van. Moesten er meer opmerkingen komen, al was het niet op haar en haar klasse gericht, zou ze er beslist op reageren. Daar kon ze gewoonweg niet mee om en dat liet ze dan ook graag horen. Maar voorlopig hield ze zich stil, om de vrede te bewaren en geen onnodige drama op zich te richten. Ze wou op de achtergrond blijven en dat zou op die manier zeer moeilijk worden. Wanneer de mededeling weerklinkt vormt een glimlach zich om Rosalia's lippen waarna ze opstaat en de rest naar buiten toe volgt. Het gaat nog altijd over de Test van net en ze praat er dan ook verder over met Charlotte. Al snel komt Carter naast hun gelopen, en het is duidelijk dat hij hun gesprek probeert af te luisteren, met succes. 'Niet iedereen kan het goed doen, daarvoor moet je nu eenmaal een goede educatie gehad hebben. En laten we zeggen dat niet iedereen hier dat heeft gehad, maar maak je geen zorgen. Er zijn ook genoeg sectoren waar je niet slim voor moet zijn', hoort hij Charlotte toespreken. Deze krijgt dan ook meteen een droevige blik op haar gezicht en moet moeite doen om niet in tranen uit te barsten. De maat was vol en Rosalia had er genoeg van. 'Niet iedereen kan nu eenmaal sociaal capabel zijn, daarvoor moet je nu eenmaal manieren hebben en een beetje goed opgevoed zijn in omgang met mensen. En laten we zeggen, dat niet iedereen dat heeft gehad, maar geen zorgen. Er bestaan misschien wel mensen die dat kunnen appreciëren. Genoeg mensen die even verschrikkelijk zijn en dat zullen aanvaarden. Maar hier wordt dat niet aanvaard, dus laat haar met rust met je rotopmerkingen of je hebt een probleem met mij. En dat heeft niks met klasse te maken, dus let op wat je doet', reageerde Rosalia bitsig terug. Het was er eindelijk uit en ze voelde zich opgelucht. Ze wist dat dat was wat Charlotte wou zeggen, maar zelf niet durfde. 'Kom, we gaan een fijn plekje uitzoeken. Een beetje tot rust komen', stelde Rosalia aan Charlotte voor die instemmend knikte. Dat kon ze nu wel gebruiken. Wat een dag. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik trek mijn wenkbrauwen op als ik Rosalia tekeer hoor gaan tegen Carter. Die kijkt duidelijk geschokt dat iemand hem tegen durft te spreken en ik kan een grijns niet onderdrukken. Met zijn neus in de lucht loopt hij weg, duidelijk te goed voor ons, en gaat weer naar binnen. Ik loop achter Rosalia en Charlotte aan omdat ik toch geen betere opties heb maar ga op een klein afstandje zitten om de dames hun privacy te geven. De tweeling is druk bezig een aantal dames verderop te versieren, alhoewel dat ze niet heel soepel af gaat.

Ik sluit mij ogen even en geniet van het gevoel van gras over mijn blote armen. De zonnestralen laat ik over mijn gezicht glijden en ik geniet van de warmte die ze geven. Even denk ik aan helemaal niets. Met mijn armen achter mijn hoofd dommel ik even weg. Niet slapen, maar de stemmen om me heen zijn heel ver naar de achtergrond verdwenen.

Na een tijdje, geen idee hoe lang of hoe kort, rek ik me uit en ik zie dat er niet eens zo heel veel mensen in de tuin zijn. De rest is vast weer naar binnen, naar hun kamer, bij de tv of geen idee wat aan het doen.
Ik rek me even goed uit en ga rechtop zitten. Als ik om me heen kijk zie ik dat er een aantal bomen zijn die verspreid staan door de tuin. Niet in een natuurlijk patroon maar wat had ik dan ook verwacht voor een stad waarin alles nep en gemaakt is.

Planten hebben me altijd al gefascineerd. Het klinkt ontzettend suf maar het is enorm handig. Je hebt er enorm veel aan als je weet welke planten je kunt eten, welke giftig zijn, welke je kunt gebruiken als medicijn. Je kunt zelfs richting aanwijzen door middel van planten, weten welke soorten dieren er in de omgeving leven en dus waar je op moet letten om niet te worden opgegeten.
Onbewust ben ik naar de boom toegelopen. Het is een Noorse esdoorn maar er is iets raars aan. In de bast zit een verticale scheur die helemaal omhoog loopt. De scheur is dichtgegroeid, alsof er iets tegenaan is geplakt wat er al heel lang zit. Ik ga met mijn vingers langs de scheur helemaal naar beneden. Het loopt tot in de grond. Dan voel ik ook naar boven en wanneer ik niet lang genoeg ben klim ik behendig de boom in. Ik trek mezelf op aan de takken om te zien waar dit heen gaat. Bijna helemaal bovenin stopt de scheur. Ik kijk eens goed en sta dan verbaast te kijken. Er zit een camera in, zo klein als een pingpongbal. Als ik in de richting kijk van het gezichtsveld van de camera zie ik dat je een goed overzicht hebt over dit gedeelte van de tuin. Precies daar waar je niet meer kunt zien staat een andere boom, aan beide kanten van de tuin.

Ik zou net zo verbaast moeten zijn als ik ben, het is natuurlijk normaal om de boel in de gaten te houden en bewakingscamera's te hebben. Maar, bewakingscamera's staan meestal in het zicht opgesteld om mensen bang te maken. Wat is het nut van camera's hebben als het mensen niet afschrikt? Tenzij... Je niet wilt dat mensen weten dat ze worden bekeken.

Ik klim weer uit de boom en kijk even naar de muren van het gebouw. Juist, daar hangen gewone bewakingscamera's. De soort die inbrekers af moet schrikken. Moet ik hier iets van vinden? Of ben ik nu aan het doordraaien?

Ik pak het mes in mijn broekzak en draai het, met mijn hand nog in mijn broekzak, een paar keer om. Het zal vast niks zijn. Ik ga terug op mijn plek zitten en wenk Rosalia. "Vertrouw niemand", klinkt mijn vader door mijn hoofd. Ik weet het, maar dit is niet zo erg om te delen, toch? Niet met iedereen natuurlijk, maar ik ben wel benieuwd wat Rosalia er van vindt.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze voelde zich enorm opgelucht dat ze dat eindelijk had kunnen zeggen. Het stoorde haar al vanaf het begin en het moest er dan ook uit. Dat soort mensen liet een volledig fout beeld rondgaan van hoe haar stand van de maatschappij zich hoorde te gedragen. Ze was er zeker van dat haar ouders en broers haar een pak slaag zouden geven, moest ze zo tegen andere mensen spreken. Ze wou dan ook aan iedereen hier waarmee ze omging duidelijk maken dat dat niet oké was, ook niet uit de stand waar zij, en ook Carter, uitkwamen. Ze wist niet eens waarom het haar zoveel deed. Zelf had ze dat soort gedrag nog nooit meegemaakt in haar leven, misschien dat ze er daarom zo gevoelig aan was. Ze kon er echt niet tegen wanneer mensen elkaar het leven zuur maken, en dat was precies wat Carter deed, iemand moest duidelijk maken dat dat hier niet kon. Samen nemen de dames plaats in het gras. Het was rustig buiten, echt genieten. Dat besluit ze dan ook te doen, terwijl de 2 een beetje verder praten over de Test en algemeen de omgeving hier.

Heerlijk vond Rosalia het, zo buiten in de natuur kunnen zijn. Bij haar thuisomgeving was er niet veel groen in de buurt. Zelf hadden ze wel een erg grote tuin met een vijver en best wel een stukje bos aan. Daar trok ze dan ook altijd terug als ze even nood had aan rust, en deze tuin deed haar daar dan ook een beetje aan denken. Niet dat het haar thuisomgeving kon vervangen, maar het kwam wel een beetje in de buurt van dat thuisgevoel wat ze hier zo had gemist. Wat ze vooral mistte was het close sociaal contact. Thuis had ze haar familie en vrienden waar ze altijd alles tegen kon zeggen. Hierbinnen was dat anders. Ze voelde dat ze niet iedereen hier kon vertrouwen, en daar had ze dan toch best wel moeite mee, juist omdat ze uit een omgeving kwam waar ze normaal helemaal niet op haar woorden moest letten. Thuis kon ze gewoon zeggen wat ze voelde en dacht en had ze iemand om haar te helpen. Ze voelde zich altijd zo verbonden, en hier voelde ze zich alleen, een gevoel wat ze nog nooit ervaren had, en ook niet echt prettig was.

Rosalia schrikt op uit haar gedachten wanneer de tweeling er weer bij komt zitten. 'Wel wel, niet veel succes gehad op de versiertour?', lachte Rosalia een beetje plagerig, waardoor ook Charlotte, en uiteindelijk de tweeling zelf moest lachen. Ondanks dat ze vaak erg direct en luid konden zijn, kon Rosalia het met hen nog wel vinden. Ze waren tenminste erg open en eerlijk, zonder dat op een grove manier te doen en dat kon ze wel waarderen aan de 2. Niet dat ze in het dagelijks leven beste vrienden zouden zijn, dat nu ook weer niet, maar dat moest ook helemaal niet. Daar was ze ook helemaal niet voor hier, maar het hielp wel om wat mensen te hebben waar je je goed bij voelt en wat mee kan ontspannen.

Wanneer ze ziet dat Aiden haar wenkt om te komen knikt ze. 'Zo terug', zei ze tegen de rest waarna ze bij Aiden plaatsnam. Ze was wel benieuwd wat hij haar zou vertellen. Ze hadden vandaag, eerder dan, een best fijn gesprek gehad. Ze wist niet wat het was, maar ze voelde zich erg op haar gemak bij hem. Dat kon misschien slecht zijn. Ze wist dat ze niet teveel vertrouwen mocht hebben maar als ze dat dan in iemand had, dan was hij het wel. Hij kwam gewoon erg zachtaardig en intelligent over, 2 eigenschappen die Rosalia erg kon waarderen aan een persoon. 'Alles oké?', vroeg ze aan hem waarna ze haar blik van de groep mensen iets verderop op hem richtte. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

"Mhm", mompel ik. Waarom wilde ik dit ook alweer vertellen? Zo bijzonder is het toch niet? Ik staar wat voor me uit en kijk naar een groepje mensen wat vrolijk aan het kletsen is bij de vijver.
"Voel jij je ook in de gaten gehouden?" vraag ik. "Ik bedoel, het is standaard dat ze onze tests monitoren en ons in de gaten houden tijdens het maken van de toetsen. Maar...." ik aarzel even. Vertrouw niemand. Maar Rosalia is wel oke? Denk ik?
"Het is maar een theorie maar stel dat de tests doorgaan wanneer we buiten de test hal zijn? Dat de test niet alleen bestaat uit wat antwoorden op papier invullen maar ook wat je daarbuiten doet?

Moet je eens kijken naar de bomen. Normaal staan ze in zo'n aangelegde tuin netjes naast elkaar en in ieder geval in een patroon. Dat is hier niet zo. Ze staan hier los van elkaar zonder enige regelmaat. Plus, in de top zit een camera. Geen normale beveiligingscamera die opvalt en inbrekers afschrikt, maar eentje die niemand zou opvallen als je onder een boom zit. Ik heb gekeken en precies waar je niks meer kunt zien vanaf de ene boom, staat de volgende".
Ik kijk even hoe ze reageert.
"Het zal vast logisch zijn, maar ik zou oppassen met wat je doet en zegt hier. Ik heb het gevoel dat je daar ook best eens op beoordeeld zou kunnen worden. Zo'n uitbarsting als net zal je vast punten geven in het sociale aspect, maar wees je bewust van wat je tegen wie zegt".

Het is al laat aan het worden en ik kijk even naar de zon die al aardig aan het zakken is. "Noem me gek maar ik ga straks m'n kamer checken. Doe wat je wilt met deze info, maar je hebt het niet van mij. Begrepen?" Ik kijk haar indringend aan. Kan ik je hiermee vertrouwen? zegt mijn blik.

Ik sta op en steek een hand uit om haar overeind te helpen. "Het eten zal wel klaar zijn. De tweeling ziet er alweer uitgehongerd uit", zeg ik.

"Willen de deelnemers 1 tot en met 50 naar de testzaal komen, daar worden jullie opgewacht door een beoordelaar die jullie testuitslag heeft", galmt het over de tuin. Iedereen wordt stil. Je hoort alleen nog de wind zachtjes door de bladeren waaien. Ik ben nummer 103, dat stond op mijn testformulier. Het is nog even wachten dus.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Even bleef ze naar hem kijken. Hij leek te twijfelen over wat hij wou zeggen, en dat maakte haar enorm nerveus. Zou het iets met het voorval met Carter te maken hebben? Ze wist het niet en zat dan ook vol spanning te wachten. Bij zijn vraag denkt ze even na. Voelde ze zich bekeken? Sowieso hingen er hier overal camera's en waren er super veel mensen hier, maar of ze zich daardoor extreem bekeken voelde? Dat wist ze niet. Ze had het ook geprobeerd zoveel mogelijk te negeren maar nu hij erover begon moest ze toegeven dat het toch wel raar was. Zo constant bekeken worden. Bij zijn volgende zin slikt ze toch even. Zou het zo zijn, dat een deel van de Test zich baseert op wat ze doen doorheen hun tijd hier. Hoe zouden ze dat in het oog houden dan? Zoveel camera's hingen er toch niet? Ze wilt reageren wanneer zijn volgende deel van de theorie komt. Bomen met daarin camera's? Waarom zouden ze dat nu doen, er hingen toch al genoeg camera's overal? Wat nerveus bijt ze op haar lip en ze probeert te bedenken wat hiervoor de verklaring zou kunnen zijn, maar een goede verklaring vindt ze niet. Het geeft haar een benauwd en ongemakkelijk gevoel. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen..', reageert ze in de war. Ze wist echt niet wat ze hiervan moest denken. 'Ik weet niet wat het is maar daar is iets niet pluis. Die camera's zijn totaal overbodig'. Ze wist niet meer wat ze moest doen of zeggen. 'Ik ga hetzelfde doen, laat me weten wat jij vindt dan doe ik hetzelfde', reageerde ze meteen. Ze vond hem niet gek, integendeel. 'Je kan me vertrouwen, reken daar maar op. Ik vertrouw hier ook niemand anders, dus wees voorzichtig met deze informatie', zei ze en ze nam zijn hand aan waarna ze opstond. 'Bedankt, ook voor het vertrouwen', zei ze met een knikje.

Wanneer wordt afgeroepen dat de eerste nummers mogen gaan haalt ze even diep adem. Nummer 22, dat stond er op haar blad en ze wist dan ook dat het aan haar was nu. 'Ik zie je straks en dan kunnen we het hier verder over hebben, oké? We komen er wel achter of het iets betekent', zei ze nog waarna ze richting de deur liep die naar de testzaal leidde. Ze had best honger maar dit moest eerst gebeuren. Er stonden 50 tafels klaar met aan elke tafel een persoon van het testcentrum. Ze staken een nummer in de lucht, en ze zag dan ook al snel 22 in de lucht. Ze haalde nog even diep adem voor ze aan de tafel ging zitten, bij een jonge vrouw die haar Test bij zich had liggen. 'Wat denk je zelf?', vroeg ze, serieus maar toch met enige nieuwsgierigheid. Rosalia haalde lichtjes haar schouders op. 'Ik had niet echt verwachtingen, het ging wel goed voor mijn gevoel', zei ze waarna haar score getoond werd. Slechts 1 fout, en dan nog bij een meerkeuze vraag. 'En mijn open vragen dan..?', vroeg ze wat verbaasd. 'Perfect, je kan gaan', vertelde de vrouw haar. Rosalia was verbaasd, ging dat dan zo snel? Aan de andere tafels werd nog steeds druk gepraat. 'Wel bedankt..', zei Rosalia voor ze opstond en de ruimte weer verliet. Vol verwarring liep ze richting de eetkamer, helemaal perplex van wat er net gebeurd was. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Terwijl ik naar de tweeling loop kijk ik haar na als zij naar de testhal loopt. Ik weet niet of ik de juiste keuze heb genomen haar dit te vertellen, maar we zullen het zien. Het is nu toch al gebeurd. Eerst de uitslag van deze test overleven.
Ik heb net een bord pasta gepakt als Rosalia weer terugkomt. “En? Hoe ging het?” Vraagt Charlotte meteen. Ik kijk Rosalia aan om het antwoord ook te horen.
Een tijdje later is iedereen weer binnen, althans, ik mis het meisje wat altijd met een felroze muts rondloopt. Die is lastig te missen, maar nu is ze nergens te bekennen. Die zal wel naar de wc zijn ofzo, of in d’r kamer als ze de test niet goed heeft gemaakt en nu moet uithuilen. Ik eet rustig mijn pasta door als de volgende groep wordt omgeroepen. Het duurt best een tijdje voordat ook iedereen echt weer terug is.
Dan wordt eindelijk mijn groep omgeroepen. “Wens me sterkte” zeg ik terwijl ik salueer naar de tweeling, die me quasidramatisch vaarwel wuiven. M’n blik glijd nog even langs Rosalia en dan loop ik met de massa mee.

Eenmaal in de zaal loop ik naar mijn plek en wordt ik niet begroet door de norse man die voor me zit. Hij is tenger, zit strak in het pak, heeft zijn haar glad gekamd en heeft ingevallen wangen. Alsof hij al zijn dagen in het kantoor doorbrengt en nog nooit een dag buiten is geweest. Nu is dat ook niet zo raar als je in zo’n betonnen jungle leeft.

“Deelnemer 103, wilt u even vertellen tot welke sector u behoort en waar u uw opleiding heeft gevolgd?”
Ik frons even, wat heeft dat met mijn uitslag te maken?
”Ja meneer. Ik kom uit de Akkerbouw sector en heb mijn eerste en tweede opleiding beide op de school van Laek gehaald meneer”.
De man kijkt me strak aan. “Precies ja”. Hij pauzeert even. “En als we jou nog een keer betrappen op spieken wordt dat zwaar bestraft”, zegt hij vlak. “De test duld geen oplichterij. Wij hebben uw naam genoteerd, deelnemer 103”. Ik kijk hem verontwaardigd aan.
“Meneer, met alle respect maar waarom denkt u da-“
”Geen tegenspraak, je hoorde me goed. Nu, je bent geslaagd, graag nu weer naar de eetzaal”. Hij keurt me niet eens meer een blik waardig en kijkt al in het volgende dossier.

Ik voel de boosheid in me opborrelen. Dit is niks nieuws. Lagere standen zijn ondergeschikt. Wij zijn dom, weten niks en kunnen nooit uit onszelf een test goed behalen. Ik heb nooit afgekeken en dat weten zij dondersgoed. Het is alleen makkelijker om te zeggen dat iemand als ik heeft afgekeken dan daadwerkelijk de stereotypen te bestrijden. Dit gebeurde thuis ook al. In onze sector zie je veel mensen die willen laten zien hoe goed ze zijn. Ze willen bewijzen dat ze de beste zijn in iets, maakt niet uit wat. De een zoekt het in school, de ander in vechten. Ik heb beide gedaan, de littekens die bijna zijn vervaagd zijn het bewijs.

Als ik de eetkamer weer binnenkom en Rosalia aankijk herinner ik me weer dat we misschien wel worden bekeken. Als ik boos blijf zijn gaat er binnenkort iets stuk en dan hebben ze helemaal hun zin. Ik bal mijn vuusten in een poging tot rust te komen en loop naar de eettafel om daar afleiding te zoeken. Ik pak een stuk brood en eet het op.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze wist niet wat ze ervan moest denken. Hoe kon je nu een perfect antwoord geven op een open vraag, waar voor ook een argumentatie van mening bij te pas kwam? Dat kon toch helemaal niet? Hoe kon het dat ze 1 enkele fout had gemaakt, en waarom kreeg ze geen feedback over haar test zoals alle anderen? Vragen spookten door haar hoofd, en haar gesprek met Aiden eerder maakte het er niet beter op. Dit kon heel slecht eindigen, al had ze het gevoel dat haar Test tot nu toe goed was. De vrouw die haar de uitslag had gegeven had haar gewoon een raar gevoel bezorgd. Ze leek vriendelijk, tot de resultaten er kwamen, toen moest Rosalia zo snel mogelijk verdwijnen uit de zaal, zo leek het. Ze had echt geen zin om nu aan tafel te moeten gaan zitten en met de rest praten over de uitslagen. Ze wou haar uitslag ook helemaal niet met iedereen delen. Ze besloot er dan ook niet te hard op in te gaan, ze zou het later wel met Aiden over haar score hebben en vragen wat hij van de reactie vindt.

Eenmaal aan tafel neemt Rosalia plaats bij de anderen. 'Ja het ging goed, ik ben blij met mijn score', zei ze, en ze probeerde ze normaal mogelijk te klinken. Echter zocht ze oogcontact met Aiden en liet duidelijk blijken dat er iets niet pluis was en ze later nog met hem wou praten erover. Voor nu liet ze het rusten. Ze kon zich er niet openbaar over opwinden. Iedereen zou haar vast raar vinden, ze moest toch blij zijn met zo een hoge score en geen commentaar, of juist niet dan? Als er effectief zoveel camera's waren die bedoeld waren om alles wat ze deden te volgen als onderdeel, moest ze echt oppassen wat ze deed hier. Ze besloot dan ook gewoon wat eten op haar bord te scheppen, nam weer plaats aan tafel en begon rustig met eten. Hier en daar volgde ze wel wat gesprekken, maar haar gedachten gingen vooral uit naar de uitslag.

Wanneer Aiden vertrekt geeft ze hem een geruststellend knikje. Het zou wel goedkomen voor hem, daar had ze vertrouwen in. Hij kwam erg intelligent over, en ze twijfelde dan ook niet aan zijn slaagkansen hier. Zijn stand, daar keek ze niet echt naar. Dat bepaalde niet je hele toekomst, al kon het wel een nadeel hebben. Dat zouden ze later wel zien. Tegen de tijd dat ze klaar was met eten was hij terug. De rest vroeg natuurlijk hoe het bij hem was geweest. Rosalia echter bleef stil en bekeek hem gewoon. Er was iets, dat kon ze duidelijk zien aan zijn houding. Daarom besloot ze ook niets over te zeggen of vragen, als hij het met haar zou willen delen zou dat wel gebeuren. Zo niet dan had ze daar ook volledig respect voor. Ze was blij dat ze iemand had gevonden die ze kon vertrouwen, al bleef ze ergens wel waakzaam. Al je vertrouwen aan iemand geven, dat was niet niks en kon je in de problemen brengen. Toch had ze het gevoel, door wat er vanmiddag allemaal gezegd was, dat ze hem wel kon vertrouwen omdat hij dat ook met haar deed. Wanneer iedereen terug is van de uitslag en de tafels worden afgeruimd, is het tijd om weer in de grote leefruimte gaan rusten of naar de kamers te gaan. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik heb helemaal geen zin om in de woonkamer te zitten bij iedereen en weer een vrolijk gespannen gesprek te hebben.
Ik ga wat afgelegen zitten en begin de zaal te observeren. Alles wat er is gebeurd is nieuw en daardoor overweldigend, ,maar het wordt tijd dat ik terug ga naar m'n eigen ik. De ik die weet wat er speelt en wat hij er van vindt. Een aantal mensen gaan al naar hun kamer en ik probeer de gezichten van iedereen die hier nog zit in mijn geheugen te prenten. Het meisje met de roze muts heb ik nog niet weer gezien maar dat hoeft niets te betekenen. Toch wil ik weten wie er nog meer hier eigenlijk zijn.

"Aidan?" hoor ik iemand zeggen. Ik draai m'n hoofd opzij en glimlach als ik Jasmijn zie staan.
"Ik dacht al dat ik jou hier zou tegenkomen. Hoe gaat het met je?" vraagt ze. Ik ga even wat rechter op zitten.
"Prima, zoals altijd. Hoe gaat het met jou nu? En hoe ging je test?" vraag ik.
Ze knikt. "Hartstikke best. Ik had een score van 55%, niet echt het hoogste maar ik heb mijn best gedaan. Ik hoop dat het genoeg is voor de veeteelt sector".
Jasmijn was op de Eerste Opleiding een goede vriendin van me, tot haar ouders werden overgeplaatst naar een ander gedeelte van de sector wat ver genoeg was om elkaar niet te kunnen opzoeken.
"Vast wel, je zou het daar ontzettend goed doen en dat zien zij ook wel in", zeg ik bemoedigend. Ze was nooit echt de slimste, maar weet ontzettend veel van dieren en dat bewonderde ik aan haar.
Iemand roept haar en ze kijkt om. "Ik moet weer gaan, maar leuk je weer gezien te hebben", zegt ze oprecht terwijl ze me een knuffel geeft. "Ik kom je vast nog wel eens tegen".
"Succes met de rest van je tests", zeg ik "je kan het". Ze kijkt me aan en knikt terwijl ze die eeuwig vrolijke blik op haar gezicht heeft. Dan loopt ze terug naar een andere groep mensen die de gang in verdwijnen.

Ik glimlach nog even. Ik ben gestopt met tellen hoe vaak ik haar uit de problemen heb moeten halen. Ze is misschien klein van stuk maar er zit aardig wat pit in d'r. Dat leverde thuis de nodige ruzies op die ik dan weer moest oplossen.

Als ik weer terug ben van mijn gedachten ga ik weer wat verzitten en wenk Rosalia bij me. Het is hier wel in het openbaar maar er is genoeg geluid en geroezemoes om onze stemmen te verstommen en wie weet is dat ook nodig.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

'Kom, laten we een gezellig plekje zoeken', hoorde ze Charlotte zeggen. Rosalia knikte instemmend en volgde haar richting een plaatsje in de kamer. Al snel kwamen er nog wat mensen bijzitten. Het waren blijkbaar kennissen van Charlotte. Rosalia sprak hier en daar wel wat mee in de conversatie, maar ze kon haar focus er toch moeilijk bijhouden. Haar ouders hadden haar thuis verteld dat ze een zo hoog mogelijke score moest proberen halen. Dat had ze dan ook gedaan, maar de reactie ze daarop had gekregen vandaag, dat vond ze toch maar vreemd. Haar ouders hadden niet verteld dat er raar gereageerd kon worden op scores die juist goed waren. Ze herinnerde zich de verhalen van haar vader. Zijn scores lagen immens hoog en hij was dan ook al snel verzekerd van een goeie plaats in de maatschappij. Hij had haar toch geen negatieve dingen verteld daarover. Enkel dat het voor hem een erg positieve ervaring was geweest en dat hij veel steun vond bij iedereen. Wel, daar had Rosalia dan nog maar weinig van gemerkt. Ze bleef tegen zichzelf volhouden dat ze er misschien gewoon niet teveel achter moest zoeken. Misschien was de vrouw daarstraks gewoon overdonderd omdat Rosalia er niet als de typische studiebol uitziet. Misschien had ze gewoon haar dag niet. Rosalia wist het niet. Daarboven hadden haar ouders haar ook nooit iets verteld over het beoordeeld worden op basis van verborgen camera's. Ze hadden het wel over de camera's gehad, maar dan die typische bewakingscamera"s die overal hingen. Die dienden om orde op zaken te kunnen houden, zo vertelde haar vader het, en wat die dingen in de bomen waren, daar had ze geen idee van. Ze was benieuwd of ze straks in haar kamer ook van die dingen zou aantreffen. Zichtbare camera's hingen er niet in de kamers, en ze zou het dan ook best akelig vinden moesten die onzichtbare dingen er wel zijn.

'Ik ben zo terug', zegt Rosalia tegen Charlotte wanneer ze Aiden in de verte ziet zitten. Ze kruisen elkaars blikken, en Rosalia hoopt dat hij haar gaat kunnen helpen bij een antwoord vinden op haar vragen. Charlotte was nu toch in goed gezelschap dus het zou niet opvallen. Zo kon ze gewoon een gesprek hebben, zonder dat ze moest opletten wat ze zei. Ze wou namelijk niet dat anderen afwisten van wat er zich had afgespeeld. Aiden dacht ze er wel mee te kunnen vertrouwen. Rustig stapt ze er naartoe en neemt naast hem plaats. 'Alsjeblieft vertel me dat ik niet gek aan het worden ben', zei ze en ze haalde even diep adem. 'Ik kwam de kamer in en de vrouw waarbij ik plaats mocht nemen was erg vriendelijk. Tot op het moment dat ik mijn resultaten kreeg. Slechts 1 enkele fout, op een meerkeuze vraag. Ik vroeg om verklaring waarom ik geen aftrek had op de open vragen en ze stuurde me weg. Geen uitleg, geen feedback. Er hing een rare sfeer aan de tafel. Moet ik me zorgen maken of ben ik aan het overdrijven? Dit gedoe speelt zo met mijn hoofd', zei ze, zachtjes, op een toon dat hij het zou horen maar de mensen wat verderop niet. 'Sinds dat gedoe met die camera's.. Ik kwam hier wantrouwig aan, dat moest ik ook zijn van mijn ouders, vertrouw niemand zeiden ze. En misschien hadden ze wel gelijk, kunnen we het systeem zelfs vertrouwen? Ik twijfelde er nooit aan maar nu.. Je bent op dit moment de enige die ik kan vertrouwen naar mijn gevoel', zei ze openhartig. Ze wou eerlijk tegen hem zijn over hoe ze zich hierin voelde. Ze hoopte daardoor minder alleen te zijn. Het zou fijn zijn als ze hier hetzelfde instonden, dan kon ze tenminste nog bij hem terecht voor antwoorden, of gewoon om haar bezorgdheden te delen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik luister rustig naar haar verhaal en sla het goed op in mijn gedachten.
"Hmm..", begon ik. "Ten eerste denk ik niet dat je gek bent, je komt niet over als een persoon die zich gauw gek zou laten maken. De beoordelaar deed ook heel raar tegen mij. Hij accepteerde niet dat ik een goede score zou kunnen hebben, ik heb ook geen idee wat mijn score is, maar het is hoog genoeg voor ze om me in de gaten te houden en me een serieuze waarschuwing te geven". Ik klem mijn kaken even op elkaar.
"En he, één fout is toch hartstikke goed? Mag je blij mee zijn", ik kijk haar vriendelijk aan om haar gerust te stellen.
"We zijn nog maar aan het gokken nu, misschien hebben ze wel een logische verklaring voor dit alles.
Maar toch is het raar. Mijn vader zei me ook niemand te vertrouwen, de camera's, hoge scores worden niet in dank afgenomen..." Ik pauzeer even.
"De test zorgt ervoor dat je het beroep krijgt wat bij jou past toch? Je hebt de lagere sectoren, de middenklasse en de hoger geschoolde sectoren. Wat zou er gebeuren als je een topscore had op de test? In welke sector zou je dan terecht komen?" Ik denk even na.
"Bij de regering? Bij de testmakers? En dan nog, waarom zouden ze daar niet blij mee zijn?"
Ik pieker nog even door in mijn hoofd en schud dan van nee.

"Weet je, we zullen het wel zien. We moeten alleen alert zijn.
Ik ben blij dat je me hiermee vertrouwd, ook al zou je dat niet moeten doen. Dit blijft verder tussen ons, dat beloof ik je.
Ik ga vanavond kijken, als er al een camera zit zul je het niet zo gauw zien. Misschien zit er ook wel niks hoor, dat zou kunnen. Zullen we morgen bij het ontbijt hierover praten? Ik hoorde dat we na het ontbijt de volgende test in zullen gaan".

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze luistert naar wat hij allemaal zegt. Dat ook hij zo een rare reactie had gekregen baarde haar wat zorgen. Het maakte wel dat ze beide in hetzelfde schuitje zaten, alleen had zij enkel een rare blik gekregen, waarschijnlijk omdat ze in een goede sector zat, en had hij echt een rechtstreekse waarschuwing gekregen. Dat was dan ook weer niet eerlijk, zo vond Rosalia toch. Ze wist niet of ze blij moest zijn dat ze niet de enige was en opgelucht moest zijn, of dat ze zich juist meer zorgen moest maken omdat het helemaal niet uit te leggen was dat meerdere mensen in ditzelfde patroon zaten met weinig verklaring bij een hoge score. Een zwakke glimlach vormt zich om haar lippen bij zijn volgende woorden. 'Dankjewel, ik weet zeker dat jouw score ook super was dus proficiat. Ik vind het oprecht vervelend voor je dat daar zo een rare sfeer door gemaakt wordt. Je mag trots zijn', zei ze gemeend. Ze was blij dat ook hij een hoge score behaald had en vond het enorm gemeen van de man die zich zo tegen hem gedragen had.

Ze volgde zijn verdere denken. Ze had eigenlijk geen idee wat een hoge score zou betekenen. Zou dat niet gewoon betekenen dat je goed zit bij de sector waar je van komt, aangezien ze je dan duidelijk de juiste vaardigheden hebben meegegeven? Betekende het inderdaad dat je omhoog zou gaan in het systeem en terecht zou komen bij de instelling rond de Test? Rosalia had er werkelijk geen idee van. Dit nadenken riep alleen nog maar meer vragen op, net nu ze hoopte wat duidelijkheid in haar hoofd te krijgen. Het enige die op al deze vragen antwoorden zou kunnen geven, zou iemand van hier binnen zijn, maar die zouden daar natuurlijk nooit op antwoorden. Ze zouden haar misschien zelfs uitleggen, moest er helemaal niets aan de hand zijn. En als er wel iets niet juist zat, dan zou ze zichzelf onnodig in gevaar brengen. Ze zou het dan ook op haar gesprekken met Aiden houden, dat was goed voor nu. Ze zouden er wel uitkomen wat er hier aan de hand is. Rosalia knikt instemmend bij al de rest wat hij zegt. Ze zou vanavond ook zelf controleren wat er in haar kamer allemaal te vinden is, op ene subtiele manier natuurlijk. Charlotte moest niks doorkrijgen, dat zou niet goed komen. Ze moest zorgen dat er niet teveel mensen in hun onderzoek betrokken werden. 'Morgen bij het ontbijt is prima', zei ze bevestigend. Dat gaf hen beide ook wat tijd om dingen uit te zoeken voor zichzelf en morgen te delen wat ze gevonden hadden. 'Ik ga dan maar eens naar de kamer, morgen zal wel weer een lange dag zijn..', zei Rosalia met een klein zuchtje. 'En Aiden.. nog eens bedankt. Voor alles. Dat doet me echt deugd', zei ze gemeend. Dat moest ze toch even kwijt. Hierna stond ze op en wenste hem een goedenacht. Charlotte was nog druk in gesprek dus Rosalia besloot alvast alleen naar de kamer te gaan, klaar om te kijken of ze iets kon vinden. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik glimlach even door haar bemoedigende woorden en kan het niet helpen me iets rustiger te voelenbij haar. Nog niet vertrouwen natuurlijk maar wel iemand die mee wil denken en blijkbaar ook zo’n goede score had dat ze de beoordelaars chagrijnig had weten te maken. Als ik naar m’n kamer loop denk ik na over mijn score. Zou het kunnen zijn dat ik ook maar 1 fout had? Of zouden ze 60% bij mij al te hoog vinden? De test ging naar mijn gevoel best goed dus een lage beoordeling dacht ik sowieso niet te hebben.
Als ik in mijn kamer kom leg ik de tas die ik de hele dag bij me heb gehouden op het bed, kleed me uit en stap onder de douche. Niet dat ik vies ben, maar het is heerlijk om onder die hete stralen m’n gedachten tot rust te laten komen.
Even houd ik mijn ogen dicht en geniet ik van de hitte en de stoom, dan kijk ik rustig door de badkamer. Het is een glazen douchekabine maar er zit aardig wat stoom op de ramen inmiddels. Ik kan over de kabine heen kijken en kijk naar het plafond of daar ook eigenaardigheden te zien zijn. In de badkamer zouden ze toch nooit een camera zetten? Dat gaat wel erg ver. Na een tijdje besluit ik hier niks eigenaardigs te zien.
Ik stap uit de douche, droog me af en ga in mijn ondergoed op bed onder de dekens liggen. Hier doe ik hetzelfde. Ik staar wat naar het plafond, wachten totdat ik in slaap val, maar kijk ondertussen goed of ik iets zie. Er hoeft maar 1 onnatuurlijk scheurtje te zitten ergens en daar zouden ze een camera achter hebben kunnen plaatsen. Als ik zeker weet dat ik niks zie op het plafond en demuren draai ik me op mijn zij naar het nachtkastje en bekijk die. Ook niks.

De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door het geluid van de speaker op de gang die roept dat het ontbijt over een half uur klaar staat.
Ik zie dat Carter inmiddels in zijn bed ligt en hier ook van wakker is geworden. Ik zeg niks tegen hem en hij niks tegen mij.
is het nu alweer ochtend? Zo’n nacht vaat soms veel te snel voorbij. Dan schiet het me te binnen waar ik gisteravond mee bezig was en dat ik niks heb gevonden. Ik ben benieuwd of Rosalia iets heeft.
Ik stap uit bed en heb me zomaar omgekleed. Terwijl Carter nig bezig is met zijn blouse en stropdas sta ik al klaar in mijn cargo broek en t-shirt, het zakmes veilig in mijn broekzak. Ik doe alle spullen die ik heb gebruikt om mezelf op te frissen weer in de rugzak en hang hem over mijn schouder als ik naar beneden loop en in de woonkamer ga zitten waar een aantal mensen druk bezig zijn met het eten klaarzetten. Ik ga op eenvbsnk zitten en wacht op Rosalia. Ondertussen denk ik na over wat deze dag zou kunnen brengen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het was al best donker toen Rosalia op haar kamer aankwam. Ze was nog niet echt moe maar voelde wel dat het een zware dag was geweest. Ze moest nog even naar het toilet toe en dat deed ze dan ook. Niet veel later kleedde ze zich al om. Subtiel begon ze rond te kijken door de kamer. Ze kon natuurlijk moeilijk actief zoeken omdat dat enorm zou opvallen. Toch hoopte ze iets te vinden. Ze ging even op het bed van Charlotte zitten en keek rustig rond, niet opvallend voor moest er een camera hangen, maar toch intens genoeg om er eentje te kunnen vinden. Voorlopig zag ze niks. Misschien moest ze het dan ook helemaal niet wantrouwen en was dat gedoe met de bomen te verklaren. Had ze zich nu werkelijk zorgen gemaakt voor niets? Met een zuchtje kroop ze in bed en net wanneer ze haar ogen wilt sluiten merkt ze een klein kastje op, aan de onderkant van haar nachtkastje. Meteen slaat ze de lakens van zich af en probeert ze te zien wat het is. Een camera is het niet, op deze plaats zou het niets kunnen opnemen. Wanneer ze beter kijkt ziet ze dat het een microfoontje is. Ze konden dus gewoon alles horen wat hier gezegd werd. Dat was toch helemaal niet de bedoeling, wat had dat met de Test te maken? Werd je gestraft als je iets fout zei of wat werd er gedaan met de informatie die daar uit kwam? Rosalia kreeg het benauwd, dit moest ze morgen met Aiden delen. Wanneer ze de deur hoort klimt ze in haar bed en slaat de dekens weer om zich heen.

Het was Charlotte. Ze had wel verwacht dat die er elk moment kon zijn. Gelukkig had Rosalia op tijd terug in bed kunnen kruipen en moest ze Charlotte nu niet uitleggen wat ze aan het doen was. 'Moe?', vroeg Charlotte en Rosalia knikte lichtjes, al was dat een leugen. Ze was klaarwakker op dit moment. Charlotte viel al snel in slaap, dat hoorde Rosalia aan haar gesnurk. Rosalia kon echter niet snel in slaap vallen en het duurt dan ook enkele uren voor ze vertrokken is.

Wanneer ze de volgende ochtend wakker wordt door de speakers zucht ze. Dat was dan weer het begin van een nieuwe dag. Rosalia wekt Charlotte, die door de speakers heen leek te slapen en beide kleedde ze zich om. Rosalia droeg kleding waar ze meestal thuis in liep en gebruikte de parfum die haar moeder voor haar had gemaakt. De geur deed haar aan de bloemen thuis denken, heerlijk. Eenmaal klaar liep ze naar beneden toe. Ze zocht Aiden in de menigte en zag hem al snel zitten. Ze ging er dan ook bij zitten en een zucht verliet haar mond. 'Goeiemorgen, je raadt nooit wat ik gisteren gevonden heb', zei ze. 'Onder elk nachtkastje hangt een microfoontje. Ze kunnen alles horen wat er in de kamers gezegd wordt. Enkel de badkamer, daar is er niets', zei ze. Ze was benieuwd wat hij ervan zou vinden. Misschien was ze aan het doordraaien en zat er niets bijzonders achter, dat wou ze nu van Aiden weten. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Shit. Een microfoon? Die heb ik gemist. "Weet je het zeker?" vraag ik. "Ik heb niks gevonden namelijk". Maar had ik wel onder het nachtkasje gekeken? Nee, alleen aan de zijkant. "Ik ga vanavond ook onder de mijne kijken", zeg ik. Afluisteren, maar waarom? Even zink ik diep weg in mijn gedachten om erachter proberen te komen wat dit zou kunnen betekenen, maar er komt niks substantieels uit.
"Dit betekent in ieder geval dat we extra voorzichtig moeten zijn met wat we doen en zeggen. Ik heb steeds meer het gevoel dat de test niet alleen op papier wat antwoorden invullen is. Als we weer iets verdachts tegenkomen zeggen we dat ook tegen elkaar, goed?" Dat laatste zeg ik gauw en zacht want Charlotte en de tweeling komen bij ons zitten en hebben hun eten al gepakt.
"Goeeeedemorgen", zegt Kevin vrolijk. Hij ziet eruit alsof hij helemaal klaar is voor vandaag. "Ik had me toch een fijne droom. Ik stond voor een buffet met de meest lekkere taarten en desserts die je kon bedenken en ik mocht alles zelf opeten. Daarna, omdat ik de test zo goed had gemaakt gaven ze me een vakantie naar de Meren". Hij droomt even weg bij het denken aan een vakantie, dat gebeurt hier niet zo vaak, meestal moeten we gewoon doorwerken. Alleen mensen die rijk genoeg zijn kunnen gaan. "Alles gaat bij jou altijd over eten, je wordt nog eens een taart", zegt Noah.
Ik pak ook wat eten, toast met roerbak ei en spek en water, en vraag: "denken jullie dat de test van vandaag is?"
Noah haalt zijn schouders op. "Daar hadden we Carter voor, maar nadat mevrouw gelijkheid hier tegen hem tekeer is gegaan heb ik hem niet meer gezien, hij is vast naar zijn gelijken gegaan om te klagen over de mindere klassen". Ik kijk even om me heen en zie Carter bij een groepje mensen zitten die allemaal in pak zitten, wat Noah zegt is niet eens onwaar.
"Nou, ik hoop dat het iets met eten te maken heeft", zegt Kevin als hij met zijn tweede bord terug komt. Ik glimlach even, hij is echt een veelvraat maar ook mager, zo iemand met een snelle stofwisseling.

Na nog wat kletsen horen we de speakers zeggen dat we naar de grote zaal moeten en dat doen we dan ook. Als we allemaal zitten komt hetzelfde groepje beoordelaars van eerder het podium op lopen en al het geroezemoes dooft. Je kunt een speld horen vallen op dit moment.
"Goedemorgen", zegt een van de beoordelaars, het is dezelfde die ons eerder ook toesprak.
"Jullie algemene kennis is gisteren getoetst en ik ben erg trots op jullie resultaten. De meesten van jullie hebben erg je best gedaan en we kijken er naar uit wat de rest van de tests zal brengen.
Vandaag begint het tweede deel van de test. Dit is wederom een individuele test en hierin testen wij jullie oplossingsgerichtheid en vindingrijkheid. Er komt een casus voor je te staan en deze moet je zo goed mogelijk weten op te lossen. Foute antwoorden worden vanaf nu niet meer in dank afgenomen dus neem je tijd." Dit laatste zegt hij heel scherp en langzaam, er loopt een rilling over mijn rug.
"Deze test zal in kleinere groepen, verdeeld over meerdere zalen, afgenomen worden. Iedereen maakt hem tegelijk.
We verwachten jullie om 10:00 uur in hal 3 zodat jullie naar de juiste kamer kunnen worden begeleid. Heel veel succes".

De beoordelaars lopen weer af en het geroezemoes wordt steeds luider. 10:00 uur, dat is nog zo'n twintig minuten.
"Oplossingsgericht, hoe zouden ze dat willen testen?" mompelt Noah. Charlotte staart angstig voor zich uit. "He,"zeg ik vriendelijk tegen haar. "het komt wel goed, dit gaat je vast lukken". Maar we weten allemaal dat niks zeker is en hebben geen idee wat ons te wachten staat.

De minuten kruipen voorbij en de sfeer in de grote zaal wordt steeds meer gespannen. De eerste paar mensen staan op om naar de hal te gaan en al gauw volgt de rest.

Eenmaal in de juiste zaal kijk ik even om me heen. Het is een zelfde grijze betonnen kamer zonder ramen als de grote testzaal. Voor aan in de kamer staat op een verhoging een tafel met daaraan een aantal beoordelaars. Er zijn een stuk of 40 mensen in de zaal, het is niet heel groot. Iedereen staat voor een tafel met daarop een grote houten doos. Boven op de doos staat het logo van de Staat, verder lijkt hij kaal.
Als iedereen klaar staat en de beoordelaars hun zaken op orde hebben geven zij een signaal dat we mogen starten. "Maak de doos open", is de opdracht.

Ik bekijk de doos van alle kanten. Ze willen dat we oplossingsgericht denken, vindingrijk zijn. Dat wil wel met zo'n puzzeldoos. Mijn vader had ooit een kleintje voor me gemaakt.
Oke, denk. Ik voel aan alle zijden of er misschien iets los zit, til hem op en bekijk de onderkant, maar vind uiteindelijk dat de bovenkant kan draaien. Mooi, die zit dus los. Ik draai de bovenkant en kijk om me heen of anderen dit ook al hebben gevonden. Dan herinner ik me wat de beoordelaar zei over spieken en kijk ik gauw weer naar mijn eigen puzzel.
Als ik de bovenkant drie kwart naar rechts heb gedraaid en vervolgens weer een kwart naar links kan het deksel eraf. Er wordt een tweede laag onthuld. Dit is een schuifpuzzel. Er is alleen niets bijzonders aan te zien. Ik schuif wat met de blokken tot ik bij één blok een geluid hoor alsof er onder het blok iets zit. Een soort knikker. Ik schuif met de blokken totdat een ander blok een gat in de bodem onthuld. Gauw schuif ik met de blokken tot het blok met de knikker boven het gat zit. Ik hoor een vallend geluid en een klik. Die klik zorgt ervoor dat de zijkant los komt te zitten. Als ik de zijkant eraf haal zie ik dat er een magneetje aan vast is geplakt die ik eraf kan halen. Met het magneetje schuif ik langs de hele zijkant tot ik weer een klik hoor.
Ik kom erachter dat ik met het magneetje de knikker, of een ander ding, mee kan nemen door een doolhof wat zich achter de plank bevindt.
Na een paar keer de knikker kwijt te zijn geraakt en weer te hebben gevonden volgt eindelijk een nieuwe klik. De doos komt ineens op pootjes te staan.
Als ik op mijn hurken zit probeer ik in de doos te kijken vanaf de onderkant. de pootjes zijn maar twee cm lang dus er is niet veel ruimte om te kijken. Ik leg de doos op de zijkant en begin aan de pootjes te voelen en te draaien. Eén van de pootjes zit los en kan ik eruit draaien. Aan het uiteinde van het pootje wordt een mini schroevendraaier onthuld. Met deze schroevendraaier kan ik de voorkant van de doos eraf halen.
Als ik de voorkant eraf heb gehaald zie ik op de binnenkant van de plank een tekst met een raadsel staan. In de doos zit een losse doos die er heel anders uit ziet dan de rest. Het is mechanisch, met knoppen en draadjes.
Het raadsel op de plank geeft je een aanwijzing over welke knop je in moet drukken. Er zijn vier keuzemogelijkheden, elk met zijn eigen teken erop.
Ik lees het raadsel en denk rustig na. Het is best lastig en eerst weet ik even niet wat het met de tekens te maken heeft.
Dan. Terwijl ik aan het nadenken ben hoor ik ergens anders in de zaal een klik, gevolgd door een luide, ijzige gil die doorklikt tot in je botten. Iedereen kijkt om in de richting van het geluid en dan zie ik het. Een paar meter verderop staat een meisje doodsbang naar haar torso te kijken. Haar kleren kleuren dieprood terwijl ze verstijfd en steeds bleker wordt. Het is niet de eerste keer dat ik een mes in een lichaam zie, maar dit zijn allemaal kleine mesjes die heel precies gericht zijn op de vitale delen van de torso. Met grote ogen kijk ik naar hoe het meisje op haar knieën zakt en met haar hoofd op de tafel valt. De ijzeren geur van bloed vult de kamer en ik krijg er de rillingen van. Een jongen die naast haar staat moet overgeven op de grond en ik slik even. Dan kijk ik naar de beoordelaars. Zij zitten er rustig bij. Ik geloof mijn eigen ogen niet.
Rustig staat de middelste beoordelaar op en zegt op een ijzige, scherpe toon: "foute antwoorden worden niet getolereerd. Ga door met je eigen opdracht" en hij gaat weer zitten. Ze kijken nu allemaal intens naar ons, benieuwd naar hoe we onszelf herpakken. Er komen twee mensen in een wit pak binnen om het levenloze lichaam van het meisje mee te nemen.

Dit is ziek. Té ziek. Hoe moet zoiets je helpen een carrière te vinden?! Ik word boos, woedend op de mensen die daar zo kalm zitten. Ik hoor iemand snikken achter me en zie een aantal mensen die ook bij het raadsel zijn nu extra aandachtig lezen. Het meisje met de roze muts, schiet me te binnen. Zou zij..? Nee toch? De vorige test mocht nog met fouten gemaakt worden toch?
Ik lees het raadsel nog eens door, vind waar ik van denk het goede antwoord en wil op de juiste knop drukken als mijn vinger op een cm afstand stokt.

Stel ik heb dit fout, dan eindig ik ook zoals het meisje wat net is meegenomen. Ik lees het raadsel nog één keer door en wanneer ik zeker ben van mijn zaak druk ik met mijn ogen dicht op de knop. Even staat de tijd stil. Ik voel niks raars in mijn romp. Ik hoor zelfs een hydraulisch geluid. Langzaam open ik mijn ogen en zie dat het doosje open is. In het doosje zit een klein tinnen bakje. Niet veel groter dan een luciferdoosje. Als ik het open maak zie ik twee pillen erin zitten. Een rode en gele. Moet ik er nu een nemen? Nee toch?

De beoordelaar die net ook stond staat weer op. "Wanneer je hebt gevonden wat in de kern zit, mag je vertrekken. Je test is afgelopen."
Ik weet niet hoe lang ik mijn adem in heb gehouden maar een diepe zucht verlaat mijn keel en ik loop zo gauw als ik kan de deur uit. Die gore ijzeren stank van bloed wil ik zo gauw mogelijk weg hebben. Een paar anderen lopen ook met me mee de zaal uit.

Eenmaal uit de zaal ren ik naar mijn kamer en begin mijn handen en gezicht te wassen. Met de kraan aan staar ik naar de spiegel. Dit.... Dit kan toch niet?
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Rosalia knikte. '100%, er hing een microfoon. Piepklein in dezelfde kleur als het kastje. Duidelijk dat het de bedoeling is dat niemand het zou zien, maar het kleine rode lampje verraadt zich. Om de paar seconden schijnt het, ik denk om aan te tonen dat het nog werkt. Dat verraadt de apparatuur die er hangt. Ik ben er zeker van Aiden, er zit iets achter. Ik weet dat het raar klinkt maar er is echt iets mis', zei ze. Ze knikt instemmend wanneer hij zegt dat hij het vanavond ook zal bekijken. Rosalia had er alvast 2 in haar kamer gezien, dan zouden er vast ook 2 in zijn kamer hangen. Waarschijnlijk ook op dezelfde plek. Hij had tot nu toe niets gevonden, maar Rosalia was zeker van haar stuk. Ze had het zich niet ingebeeld. Ze had de microfoons zien hangen. Ze luistert naar wat hij te vertellen heeft. Ze is blij dat hij haar niet raar bekijkt en ook het gevoel heeft dat er iets niet klopt. 'Ik denk dat je daar wel eens juist zou kunnen zijn. Ik geloof erin dat er iets meer achter de Test zit, we moeten alleen nog uitzoeken wat het precies is', zei ze. 'En ik beloof het, van zodra ik nog iets zie of hoor wat niet normaal is ben je de eerste die het weet. En ook de enige, we kunnen dit niet met anderen delen', zei ze. Al snel kwam de rest erbij en konden ze achter een ontbijt gaan.

Rosalia neemt plaats aan tafel. Veel eten had ze niet genomen. Ze had ook niet echt grote honger en het laatste wat ze wou was met buikpijn aan de Test van vandaag beginnen. Rustig begon ze met eten. Ze luisterde wat mee naar de gesprekken aan tafel. Niet dat er veel van bleef hangen. Het spookte allemaal door haar hoofd heen en ze kon het niet plaatsen. Kon ze maar hardop nadenken. Niks leek hier nog mogelijk te zijn. Je moest je gewoon van de domme houden en hopen dat ze je zouden geloven. Als ze namelijk mochten weten dat ze gefilmd en beluisterd werden, dan zou het niet allemaal op een stiekeme plaats verstopt zijn en zouden ze wel ingelicht zijn. Mocht dat zelfs wel, mensen hun privacy zo schenden? Meteen bedenkt Rosalia zich weer dat privacy hier waarschijnlijk niet van toepassing is. Je was hier om de staat te laten uitzoeken waar je thuishoort en daar zouden ze vast al hun middelen voor inzetten, hoe incorrect en onethisch ze ook waren. Wanneer Rosalia hoort over het voorval met Carter zucht ze. 'Dat hij maar bij zijn gelijken blijft en ver weg uit mijn buurt. Dat is het veiligste voor ons beiden. Verwaande zak dat hij is', reageerde ze. Carter zorgde alleen maar voor negatieve energie en hij had er voor gezorgd dat Charlotte een nog groter complex had rond de Test dan ervoor. Zo een mensen waren niet welkom bij haar, en dat wou ze dan ook duidelijk maken. 'Voel je vrij om nog met Carter om te gaan. Maar denk dan wel even bij jezelf na of dat het soort persoon is waar je mee vergeleken wilt worden', reageerde ze. Iedereen moest doen waar hij zich goed bij voelde, maar zij zou haar gevoel niet aan de kant zetten om anderen te plezieren. Zo was ze nu eenmaal niet opgevoed en dat zou ze beslist niet veranderen.

Wanneer het geluid weerklinkt door de speakers kijkt Rosalia even naar de rest aan tafel. De sfeer kon altijd zo verdwijnen wanneer het effectief terug over de Test ging. Ze had het gevoel dat veel mensen hier soms vergaten waarvoor ze hier eigenlijk waren. Het is hier geen gezellig onderonsje om mensen te leren kennen. Het is menens en het bepaalt de rest van je toekomst. Het enige wat je kan doen om daar een beetje inspraak in te hebben is zo goed mogelijk focussen op de Test en een goed resultaat neerzetten binnen elk onderdeel. Natuurlijk had iedereen zijn eigen onderdelen waar hij beter in was, maar je moest alles wel kunnen om hier goed uit te komen. Rosalia kon zich niet voorstellen dat ze in een andere tak zou terecht komen. Ze zat goed waar ze vandaan kwam en dat wou ze dan ook bewijzen, elke keer opnieuw. Iedereen staat op en verplaatst zich richting de grote zaal. Charlotte was zoals altijd, helemaal in paniek en Rosalia probeerde haar op haar gemak te stellen. 'Het komt goed, geen zorgen. Onthoud wat ik je gezegd heb', zei Rosalia en ze liepen samen de grote zaal in. Niet veel later begon dan de toespraak waar ze op hadden gewacht. De aankondiging van de tweede proef. Rosalia was best zenuwachtig. Ze wist niet wat ze moest verwachten, maar ze nam zichzelf voor dat ze het gewoon zo goed mogelijk zou doen en wel zou zijn waar ze uitkwam met haar resultaten. Ze had zo een stress gehad voor de vorige test en dat was ook gelukt. Geen reden tot paniek dus. Iedereen wordt gevraagd weer te vertrekken. Lang duurde het niet voor iedereen naar de juiste kamer vertrok. Net wanneer Rosalia ook wilt gaan komt de vrouw van haar uitslagen naar haar toe. Verbaasd kijkt Rosalia op. 'Rosalia, voor jou gaan de dingen wat anders vandaag. Volg mij', zei de vrouw waarna ze begon te stappen.

Rosalia bleef even staan. Ze was verbaasd. Waarom zou het voor haar anders gaan? Ze was bang. Hadden ze gezien dat ze zich bezig hield met onderzoek? Had iemand haar gesprek met Aiden gehoord en hadden ze hen verklikt bij de makers? Rosalia zocht met haar ogen in de menigte maar nergens was Aiden te zien. Ze wist dat hier geen ontkomen aan was, wat er ook met haar zou gaan gebeuren. Ze haalde even diep adem en begon vervolgens achter de vrouw aan te stappen. Waar ze naartoe gingen, daar had ze geen idee van. Na een tijdje stappen komen ze aan bij een deur. Deze vleugel van het gebouw had ze nog niet gezien. Ze waren intussen enkele deuren in en uit gegaan, hadden verschillende gangen doorgewandeld en kwamen nu aan bij een grote, zwarte deur. Wat erachter zat wist Rosalia niet, maar ze voelde het zweet uitbreken. De deur ging open en tot haar verbazing zag ze een bekend gezicht. Een glimlach vormde zich om haar lippen en vol blijdschap liep ze naar haar vader toe, die met zijn armen open klaarstond. 'Wat doe jij hier?', zei ze blij maar ergens toch verrast terwijl ze haar vader omhelsde. 'Wel ik hoorde dat je score zo goed was dus als beloning werd ik uitgenodigd om je te komen bezoeken. Ze willen je belonen en daarom ben je rechtstreeks door op de Test van vandaag. Geweldig toch?', hoorde ze haar vader zeggen. Ze wist dat ze blij moest zijn, maar dat vond ze moeilijk. Waarom mocht ze zomaar een deel van de Test overslaan? Was haar score dan zo uitzonderlijk? Ze schudde de gedachte weg en knuffelde haar vader, stevig. Hierna namen de 2 plaats in de zetels die er stonden in het grote, best wel gezellig kantoor. 'En hoe valt het mee hier? Alles goed?', vroeg haar vader. Rosalia zou hem zo graag willen vertellen wat er allemaal speelt, dat er iets niet klopt maar ze besluit niets te zeggen. Ze weet hoe haar vader achter de Test en zijn werking staat en het laatste wat ze wou doen was hem teleur stellen. 'Ja het gaat goed. De score was wat onverwacht maar ik ben er erg blij mee. Het geeft me goede moed dat ik mijn juiste tak zal vinden', zei ze met een glimlach. Dat was duidelijk niet genoeg informatie voor haar vader. 'En nog niks speciaals meegemaakt? Nieuws wat je met je vader wilt delen?', vroeg hij, deze keer wat nieuwsgieriger. Rosalia dacht na en haalde haar schouders op. 'Ik heb wat connecties gemaakt hier, best wel vriendelijke mensen. En het ontbijt is lekker. Verder niet echt iets', reageerde ze. Haar vader lachte er een beetje mee. Zo spendeerde ze nog wat tijd samen, tot de vrouw terugkwam en zei dat hun tijd erop zat. Rosalia knikte en zuchtte. 'Lieverd, ik wil dat je je best blijft doen. Wees eerlijk met de Test en jezelf, dat is de enige manier om je tak te vinden. Ik hou van je'. Zo eindigde het gesprek met haar vader en na een laatste, lange omhelzing was het voorbij.

Rosalia werd door de vrouw terug naar de woonkamer gebracht. Daar plofte ze in een zetel neer en even dacht ze aan wat er net allemaal gebeurd was. Het was fijn, maar ergens voelde het niet goed aan en ze wist niet waarom. De Test leek nog bezig te zijn want ze was de eerste en enige die hier al was. Ze hoopte dat dat ook even zou blijven. Het bezoek van haar vader had haar in de war gebracht, zeker zijn woorden en ze wist oprecht niet wat ze moest doen en denken nu. Het had alles alleen maar onduidelijker gemaakt. @coronaquarantaine

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld