THGO// May the odds be ever in your favor - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO// May the odds be ever in your favor

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Met een plateau vol eten ga ik tegenover Rue zitten. Ze neemt wat muizenhapjes van haar broodje en dan kijkt zij mij bedenkelijk aan.
"Wat?" Vraag ik.
Dan schudt ze haar hoofd en kijkt weer naar haar eten. Mijn ogen glijden door de zaal heen. Sommige tributen zitten bij elkaar, alsof het gewoon een gezellige lunch met elkaar is en we elkaar niet over een paar dagen in een arena moeten vermoorden. Alles voelt zo surrealistisch aan.
"Jij zit alleen maar gevaren," zegt Rue uiteindelijk.
"Hoe bedoel je?" Vraag ik.
"Nou, net als dat meisje van één. Ze is hartstikke lief en..."
"En daar gaat het al fout," onderbreek ik haar. "Kijk eens om je heen, Rue. Kijk eens écht om je heen."
Rue doet wat haar gevraagd wordt. Ze kijkt naar alle tributen. Haar ogen glijden door de zaal tot zij hem aankijkt.
"Wat zie je?" Vraag ik.
"Ik zie mensen," zegt Rue schouderophalend.
Ik schud mijn hoofd.
"Moordenaars. Dit zijn moordenaars Rue. Straks zitten wij alle vierentwintig in een arena en daar komt er maar één levend uit. Dit zijn niet je nieuwe beste vrienden waar je gezellig mee gaat messen werpen. Dit zijn..."
Ik maak mijn zin niet eens af. Het enige wat ik nog kan doen is zuchten. Het voelt allemaal zo onwerkelijk aan. Ik schud opnieuw met mijn hoofd en neem dan maar een paar happen van mijn eten. Met mijn ogen scan ik de anderen in de kamer en uiteindelijk blijven mijn ogen hangen bij het meisje van één. En wanneer ik haar zo zie zitten bij de andere tributen, vraag ik mij af hoe haar leven er hiervoor uitzag. Wat deed zij? Hoe zag haar dagelijks leven eruit? Wat waren haar toekomst plannen? Een rilling glijd over mijn rug. Allemaal hadden we een leven. Allemaal hadden we plannen voor de toekomst. Allemaal hebben we een familie. Maar alles wordt vernietigd, wordt ons afgenomen. En waarom? De gedachten malen in mijn hoofd.
"Weet je," zegt Rue. "Misschien moet jij gewoon eens plezier maken."
Dan staat het kleine meisje op en brengt haar plaat weg. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rustig at ze haar bord leeg terwijl ze hier en daar meeluisterde naar de gesprekken aan tafel. Het was wel fijn om een groepje te hebben waar ze gewoon bij kon zitten. Die af en toe over wat dingen van thuis spraken, zodat ze daar aan kon terug denken. Hoe je het ook bekeek, iedereen hier had een familie waarvan ze nu gescheiden waren. Voor Rosalia viel dat zwaar, gewoon omdat ze normaal constant bij haar moeder in de buurt was. Dat dat opeens wegviel vond ze moeilijk, en ze was dan ook blij met Fiona hier. Die leek misschien altijd te vrolijk en optimistisch maar ze deed Rosalia enorm aan haar moeder denken, een stukje thuis hier in het Capitool, en dat hield haar staande. Wanneer ze klaar is met eten staat ze op, zet haar plateau weer weg en loopt vervolgens met Marvel de zaal in. 'Ik ga wat bij de planten kijken, kom je mee?', vroeg hij. Rosalia schudde lichtjes. 'Ik heb Augustus beloofd dat ik aan de vallen en camouflage ga werken, maar ik zie je erna weer!', zei ze tevreden. Wanneer hij vertrekt richting zijn onderdeel, doet zij hetzelfde. Ze komt aan bij een wat oudere vrouw die haar gelijk begint uit te leggen hoe ze vallen moet opzetten. Niet alleen het kleine soort vallen in het water om een visje te vangen, of het soort vallen om een konijn mee te kunnen strikken. Nee hoor, ook het soort vallen waar je een mens mee kan vangen en vasthouden. Best beangstigend hoe je met de juiste materialen niet eens geweld moet gebruiken, maar een tribuut gewoon door middel van een val kan vermoorden. In het begin gaat het moeizaam. Ondanks dat ze wel wat techniek in haar vingers heeft moet ze enorm prutsen om wat in elkaar te krijgen. Echter na wat meer oefenen en uitzoeken begint het al aardig te lukken. Vooral het kleinere soort vallen dan. Dat was ook wel prima. Ze wist dat ze wel geweld zou gebruiken als dat nodig zou zijn, en ze wou dan ook vooral deze vallen gebruiken om eten mee te kunnen vangen. Ze wist perfect hoe ze een wild beest kon vellen en klaarmaken, dat moest geen probleem zijn. Vanuit haar ooghoeken kijkt ze even over de zaal heen. De Tributen waren stilaan allemaal terug bezig. Je zag hoe iedereen zowel zijn beste onderdelen als zijn zwakke punten ging opzoeken, best interessant om te zien. Rosalia had verwacht dat ze haar sterke eigenschappen nog niet meteen zou mogen tonen, maar Augustus had haar dan toch groen licht hiervoor gegeven. Waarschijnlijk omdat het ook wel belangrijk is wat voor indruk je op de rest maakt. Dat bepaalt of mensen je als competitie zien of niet, en ze vermoedde wel dat ze zichzelf als goede concurrente op de kaart had gezet. Ze richt zich weer op haar val en gaat verder met de afwerkingen.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Met tegenzin loop ik weer terug naar de oefenzaal. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet doen, dus loop ik maar een beetje rond. Ik bestudeer de anderen. Voorzichtig observeer ik waar elke tribuut goed en slecht in is. Ook dat is erg belangrijke informatie om te weten. Wanneer je wel recht tegenover iemand komt te staan, moet je iemands zwakke punten kennen. En dus blijf ik maar observeren. Tot ik uiteindelijk bij pijl en boog kom. Een meisje met lang bruin haar staat te aarzelen. Ze houdt een pijl in haar handen en draait hem een paar keer met haar vingers. Ze ziet er afgeleid uit.
"Twijfel je je talent moet laten zien of niet?" Vraag ik voor de grap.
Het meisje schrikt duidelijk. Ze springt even omhoog en kijkt mij verwilderd aan. Wanneer ze mij ziet staan, relaxt zij haar schouders.
"Dat zijn jouw zaken niet," zegt ze bot.
Met een harde klap legt ze de pijl weer in het rek en stormt langs mij heen. Ik vang nog net een glimps van 12 op. Ik draai mij om en wil iets zeggen, maar het meisje is alweer aan de andere kant van de zaal. Zuchtend loop ik naar het rek met de pijlen. Ze zien er zo anders uit dan de zelfgemaakte pijlen thuis. Alles is veel geavanceerder. Voorzichtig pak ik de boog uit het rek. Ik moet even wennen aan het gewicht. Ik leg hem in houding neer en pak een pijl. Dan kijk ik naar het doelwit en schiet de pijl af. KEDENG! Ik weet dat ik niet de beste schutter ben, maar van dit schot schrik ik helemaal. De is helemaal de andere kant op gegaan en schoot tegen het rek met speren aan.
"Hé! Probeerde je mij nou gewoon te vermoorden!" Roept een van de tributen.
Hij wijst naar mij. Dan zet hij zich af en sprint mijn kant op. Nog voor ik kan reageren ligt hij boven op mij en zie ik zijn vuist op mij af komen. Zijn andere hand zit om mijn kraag, waardoor ik weinig lucht krijg. Automatisch sluit ik mijn ogen en elke seconden verwacht ik de klap. Maar dan hoor ik allemaal stemmen en wordt het gewicht van mij afgetrokken.
"Wat zeiden we nou? In de arena krijgen jullie je kans," zegt een van de begeleiders.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Vlijtig ging ze verder met het vlechten van draden, om zo de afwerking van haar val af te kunnen werken. Het ging goed, dat vond ze zelf toch. In de arena zou het natuurlijk wel wat anders zijn. Daar had je vaak materialen voor handen die niet ideaal waren om te gebruiken, een rugzak kunnen wegnemen in het begin zou handig zijn. Daar zaten vaak materialen in die je kan gebruiken, die niet in de natuur te verkrijgen zijn. Wat de Arena zou zijn, dat was ook wachten. Je kon een bloedhete woestijn krijgen, of juist een ijskoude omgeving waar je je warm moet houden om te overleven en waar je een heel ander soort voeding moet zoeken. Dat is allemaal aanpassen, en de Arena kan heel veel veranderen. Het kan een groot voordeel zijn als je er mee om kan, maar het kan ook enorm in je nadeel werken als je je niet aan de omstandigheden kan aanpassen. Wanneer het af is glimlacht Rosalia tevreden, maar schrikt al snel op wanneer ze geroep en getier achter haar hoort. Vanuit haar ooghoek ziet ze Marvel op de mannelijke tribuut van district 11 springen. Meende hij dit nou? Kon hij nu echt niet wachten tot in de Arena? Rosalia staat op van haar stoel en loopt er naartoe, op het moment dat de 2 uit elkaar worden gehaald door 2 trainers. Met een serieuze blik kijkt ze naar Marvel die nog wat kwaads roept maar vervolgens weg wandelt en verder gaat met zijn oefening. Die opvliegende kant van hem had ze nog niet gezien. Aan Marvel had ze een goede bondgenoot, dat was zeker. Hij is enorm krachtig, maar zijn opvliegende karakter zou wel eens tegen hem kunnen werken. Impulsief reageren kan je echt wel je kop kosten in de arena. Voor sensatie zou hij wel zorgen, dat is zeker. In plaats van naar haar volgende oefening te gaan, stapt ze naar de jongen van 11. Die leek nogal verbijsterd te zijn door wat er net gebeurd was. 'Gaat het wel?', vraagt ze en ze steekt haar hand uit, als teken dat ze hem recht wilt helpen. 'Het is de stress bij hem, het is niets persoonlijks. Hij raakt gewoon nogal snel, oververhit hier', zei ze. Even keek ze over haar schouder naar Marvel die al weer druk bezig was met het werken van bijlen. Erna richtte ze haar blik weer op de jongen van 11.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld