ORPG ~ Betrayal - Forum - Virtual Popstar

Paran0id schreef:
Haar vingertoppen golfden over zijn borstkas, net als de zijne net haar rug hadden betast en zo een pad naar de voorzijde van haar schouder hadden gevonden. Toen hij eenmaal opkeek en haar ogen opzocht, zag hij dat haar pupillen vastgezet waren op elke beweging die ze maakte. Hij wist niet waar ze precies naar staarde of wat haar zo fascineerde, dat ze haar blikken er niet vanaf houden kon, maar wilde hierachter komen. Traagzaam liet hij zijn kin wat zakken om vervolgens het pad wat haar vingers aflegden met haar mee te volgen.
De littekens waar ze overheen streek bleek te zijn wat haar bezig hield. Dat kon niet anders, gezien haar vingers deze afgingen alsof het kleine diamanten waren, te breekbaar om anders mee om te gaan dan kwetsbare, zachte strelingen. Waarom ze ze zo behandelde was hem onduidelijk. Ze waren jaren oud en daarbij niet meer gevoelig dan de rest van zijn huid.
Een vraag erover stellen deed hij echter niet, zijn hoofd weer opgeheven om niet langer meer naar de littekens te hoeven kijken. Zij volgde even later. Een vraag kaatste ze terug en het onderwerp waar hij net even mee bezig was, was al uit zijn achterhoofd verbannen, geen zin gehad om er verder over na te denken. Liever bekeek hij haar glimlach om vervolgens de rest van haar lichaam in zich op te nemen, stilletjes bewonderd hoe ze voor hem stond.
"There's not a thing that is not beautiful about you," mompelde hij haar toe. Hij liet zich weer verliezen in de weg die zijn vingertoppen aflegden langs haar sleutelbeen en glimlachte. "But your eyes are like the ocean, and I sometimes catch myself drowning in them." Hij keek wederom op, nog altijd dezelfde glimlach rond zijn lippen staande. "You're hard to read though." Een van zijn handen reisde af naar de zijkant van haar taille, daar waar hij hem liet rusten. Met genot voelde hij hoe het zeepblok over zijn borstkas gewreven werd en langzaam maar zeker zijn huid omgeven werd door zeep.
"But I don't mind mysterious.."

Varamyr schreef:
Haar glimlach verbreedde toen hij haar, zacht mompelend, verduidelijkte dat hij in feite alles aan haar mooi vond. Er waren talloze eigenschappen die haar eigen maakten en die zij minachtte, maar ook haar ongeduld en het vele gepraat leek hem niet te deren. Daar geloofde zij niets van en toch moest zij blozen om zijn woorden.
Het schuimblok liet zij rusten op zijn borst, waarna zij hem geamuseerd een blik wierp. ‘’You must hate something about me,’’ bracht zij broos uit, gekeken naar de verandering in zijn gelaatsexpressie voordat zij het inzepen weer voortzette. Haar vampirisme vond zij niet het ergste aan haarzelf, maar wel aan de situatie waar zij inzat. Nu haar ware identiteit ook in de gemeenschap van de jagers bekend was, werd zij steeds meer beperkt in haar doen en laten. Doch had het haar voordelen. Had zij geen bloed van een afgestorvene in zich toen een kogel haar middenrif doorboorde, dan had zij hem nooit ontmoet en was hun ‘liefde’ nooit door hen voortgebracht. Haar vampirisme en zijn jagersinstinct brachten elkaar dan wel in gevaar, toch zou zij dit ‘alles’ voor geen goud willen inruilen voor een monotoon, maar simpeler bestaan. Het was alsof het universum wilde dat zij op den duur hand in hand over de uitgestorven straten in hun dorp zouden lopen, al dan niet zonder enig gevaar op de loer. Het feit dat zij door zijn ogen de wereld kon bekijken en dat zij nu samen op de vlucht waren om, - niet alleen hun leven, maar ook hun hartstocht voor elkaar in stand te houden en te bewaken, waren tekenen die indirect hun ‘meant to be’ uitdrukten.
Adoria ging niet op haar kniën om zijn onderlijf eveneens te vergezellen met wat schuim, dat tevens een onaangename geur op zijn huid achterliet. Het was er te krap en zij wilde ongemakkelijke situaties voorkomen. Daarom overhandigde zij hem het zeepblok nadat zij zijn bovenlijf, - en dan ook enkel zijn voorzijde, van zeepsop had voorzien.
‘’What’s your definition of love?’’