Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Romeo:
In mijn verzonken gedachten dacht ik na over waar we naartoe konden gaan. Misschien kunnen we zelfs naar een andere wereld? Ondertussen heb ik wat nieuwe mensen gemist die bij ons aanschoven. "Oh hey, Ik ben Romeo Hearts." bracht ik er hier en daar uit. Na wat komen en gaan van mensen valt het kwartje. "Wacht zijn jullie familie?! Wat gaaf! Dat zou je zo niet zeggen eigenlijk." vertel ik enthousiast. Natuurlijk had ik dit wel geweten als ik een beetje zou opletten op mijn vorige school... Rafa schuift uiteindelijk ook aan. "Ik weet het!" roep ik uit het niets. "Waarom gaan we niet door de werelden reizen waar ee vandaan komen? Dus bijv. eerst naar Arendelle, daarna Wonderland, noem maar op! We hoeven niet perese naar huis te gaan, ik ben thuis sowieso niet welkom. Maar er zijn genoeg plekken die ik van bijv. Wonderland nog niet heb gezien." ratel ik uit het niets. "Wat vinden jullie?" vraag ik voorzichtig terwijl ze me met grote ogen aankijken. "O en trouwens Rafa, even tussendoor, heb je Féline ergens gezien? Ik dacht dat ze bij jou zou zijn." vraag ik lichtelijk verbaasd.

Féline:
Als ik met Gabi en de rest naar de kantine loop en aan een tafel ga zitten worden we bruut onderbroken door een docent die Gabi mee wil nemen naar het schoolhoofd. Gabi geeft uiteindelijk eraan toe en loopt op zijn minst mee. Ik zoek om me heen naar Kayla, Milan en Romeo maar kan ze in geen verte bekennen. Teleurgesteld in alles, iedereen en mezelf gooi ik mijn hoofd op tafel. Wacht, zou ik mezelf ook naar een persoon kunnen poeffen als ik me goed concentreer?.. Met veel moeite denk ik aan het groepje maar ik kom nergens. Uiteindelijk besluit ik toch een rondje te lopen door de kantine. Terwijl ik aan het eten ben zoek ik naar de rest. Na een tijdje zie ik ze toch zitten, uit blijdschap verslik ik me in mijn drinken en ik versnel mijn pas. "Heyy mensjes, heb ik iets gemist?" roep ik iets te blij uit en laat mezelf op een stoel naast Rafa ploffen. Ik kikk de groel rond en zie nu pas dat Kayla in een rolstoel zit. "O gossie, Kayla, gaat het wel met je?.." vraag ik voorzichtig.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Terwijl ze in gesprek waren, kwam er een meisje bij hen staan dat zich voorstelde als Ayah. Ze leek echter niet lang bij het groepje te willen blijven of ze was alweer verdwenen. Buurmeisje? Heeft ze een kamer naast die van mij en Gabi? vroeg ze zich af.
'Jammer dat ze zo snel weer weg was. Ze leek me wel aardig. Oo haar manier dan' zei Kayla. Al vrij snel daarna voegde Rafa zich toe aan het groepje en wilde alle details weten over de bekentenis dat Milan en Kayla familie waren. 'Oh jeetje, niet aangetrouwd. Ook geen neef en nicht' vertelde ze 'we zijn broer en zus.'
Over het portaal wist Kayla niets te vertellen. Verder leek Romeo in gedachten verzonken tot ook bij hem het kwartje leek te vallen. Het verbaasde haar dat hij zo enthousiast was, maar ergens ook weer niet. 'Ik zie het ook niet' grapte Kayla en keek Milan met een glimlach aan. 'Maar ik ben er wel blij mee. Het maakt mij verder niet uit waar we naartoe gaan. Als het maar even ver weg is van hier'
Kayla had het al door, naar er kwam zich nog een meisje bij hen voegen. Ze stelde zichzelf voor als Joana en leek een tikkeltje nerveus te zijn. 'Wees gerust, wij doen je geen kwaad' zei Kayla vriendelijk. 'Mijn naam is Kayla. Leuk je te ontmoeten!' Zei ze en ze schudde de hand die Joana aanbood.
Uiteindelijk voegde Féline zich ook bij de groep en zag Kayla natuurlijk in de rolstoel zitten. 'Nou, voorlopig zit ik nog aan dit ding vast' zuchtte ze 'ik moet er maar het beste van maken. Maar goed, heeft iemand een idee hoe we hier weg kunnen komen? Ik snak naar een goede trip en gezelligheid'
Kayla begon zich dingen in te beelden. De plezier die ze kon hebben met de groep, de hechtere familieband met Milan en het samenzijn met Romeo. Plots bedacht ze zich iets.
'Maar wacht even, waar zijn Gabi, Chris, Kumeza en Velasco eigenlijk? Ik heb ze niet meer gezien sinds het feest. Zijn ze wel oké allemaal?' vroeg Kayla bezorgd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
soort van 18+ stuk waarschuwing
________________________
'Een beetje magie en we rekenen met hem af.' De demonen spraken haar toe. Zou ze haar voornemens nu al moeten verbreken. Met zijn ene hand hield hij haar handen tegen het bed gedrukt, zodat ze hem niet kon krabben. 'We kunnen hem vermorzelen, de rest van zijn leven kwellen voor wat hij je nu aandoet.' Zijn andere verdween onder haar truitje. Nee ze zou niet aan hen toegeven, hoe graag ze ook wilde op dit moment. Gretig nam hij haar borsten vast. Kumeza had haar ogen gesloten. Ze kuste hem niet terug. Ze viel hem niet aan. Passief lag ze daar, hopend dat het snel voorbij zou zijn. Guillaume fluisterde in haar oor, elk detail van wat hij met haar zou doen. Hij trok haar rok naar beneden, worstelde met zijn eigen broeksriem. Ze hoorde niet hoe de deur stilletjes openging. Ze probeerde te vergeten waar ze was, met wie ze was, wat hij deed. Plots verdween het gewicht op haar, waren zijn handen niet langer begerig haar lichaam aan het strelen. Ze hoorde hem protesteren, het kletteren van vuisten. Voorzichtig opende ze haar ogen. Velasco had zich bovenop hem geworpen. Kumeza liet hem begaan. Guillaume kreeg precies wat hij verdiende. "Velasco het is wel genoeg nu." Guillaumes gezicht was gezwollen, rood van het bloed. "Velasco alsjeblieft stop. Straks vermoord je hem." De jongen leek haar niet te horen. Hij bleef doorgaan tot Guillaume bewegingloos op de grond lag. Kumeza zat verstijfd in haar bed, haar benen opgetrokken en omslagen met haar armen. Alles wat er gebeurde ging zo snel en het was teveel om allemaal te verwerken. Wat als iemand Guillaume zo zou vinden? Ze zou Velasco moeten bedanken, maar kreeg geen woorden geformuleerd. Langs de ene kant wilde ze de veiligheid van zijn armen opzoeken, langs de andere wilde ze niet dat iemand haar nu aanraakte. Uiteindelijk bleef ze stilletjes zitten, voor zich uit starend.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Toen Gabi het kantoor uit rende kwam Chris vanachter de hoek vandaan. Hij ving haar op. "Rustig aan, dalmatiër.'' Zei hij.
Hij probeerde Gabi te kalmeren door haar tegen zich aan te drukken in knuffelstand. Ze duwde zichzelf van hem af en keek naar achteren."Chris. We moeten echt weg hier." Zei ze. 'Ik had een warmere welkom verwacht nadat ik de ziekenzaal uit mocht' grapte hij 'maar er valt iets recht te zetten. Of je het nu wil of niet, wij gaan even praten.' zei hij stellig en nam Gabi mee naar zijn slaapkamer. Gabi besloot maar mee te lopen. Dit kon misschien een manier zijn om die mannen te ontlopen. Ze werd op het bed gezet door Chris en hij ging op de stoel zitten. 'Luister, het is jouw schuld niet geweest dat je me neergeschoten hebt. Ik ben zelf gesprongen. Waarom had je Benjamin willen raken? Hij heeft jou toch niks aangedaan?' vroeg hij. Gabi rolde met haar ogen. "Kunnen we het een andere keer over dit hebben. Ze liet de dolk die nog steeds in haar hand sneed uit haar handen vallen. Haar ogen waren gericht op de deur. "Oké." mompelde ze zonder Chris aan te kijken. "Je moet me helpen. Ik moet hier weg." Ze keek Chris zijn richting op. "Het maakt me niet uit hoe je het doet, of wie zijn hulp je vraagt. Ik moet hier vandaag nog weg." Haar blik gleed weer naar de deur. Ze probeerde snel een plan te bedenken voor als er ineens iemand de kamer in stormde die niet gewenst was. Het enige wapen die ze nu nog bij zich had was de dolk die ze met veel geweld nog te pakken kreeg.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Zoals gewoonlijk ontweek Gabi de situatie, maar Chris had daar genoeg van. 'Gabi, hou daar nu eens mee op' zei hij streng. 'Ik ga je niet helpen voor je naar me geluisterd hebt.' Chris ging over van normaal op languit op de stoel zitten met een houding alsof het hem ook maar iets kon schelen dat Gabi liever de kamer, of zelfs de school, wilde verlaten hoewel hij dat wel een zonde vond natuurlijk.
'Ik ben zelf gesprongen..' probeerde hij nog een keer. Hij moest een keer tot haar gaan doordringen. Ging het niet goedschiks, dan moest het kwaadschiks al hoopte Chris dat hij daar niet aan toe hoefde te komen.
Chris had gezien dat Gabi de dolk had laten vallen, terwijl zij bezig was een plan te bedenken en wat aan het rommelen was bij de deur. Zonder dat Gabi het zag, had Chris de dolk gepakt en deze verstopt. Dan moest hij Gabi maar pakken op haar zwakke plek: wapens. Liever deed hij dat niet bij Gabi, maar op het moment had hij geen keuze. Ze had alleen even een eye-opener nodig.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Artair kon er niet tegen wanneer mensen hem opdroegen iets te doen. Daarom ook dat hij de school had gemeden. Nog minder kon hij het hebben dat mensen hem ervan weerhielden iets te doen. Het ergste was als ze hem daar ook nog eens ongevraagd bij aanraakten. Het kon hem niet schelen dat dit meisje volgens Samuel geen bedreiging was. Zijn instinct vertelde hem voorzichtig te zijn. Zijn instinct vertelde hem te schieten, maar daar was het nu te laat voor. Ze werden omsingeld door een groepje leraren. Een van hen kwam recht tegenover Artair te staan. Het grappige was dat Artair met kop en schouders boven hem uitstak. Hij zou zich niet zomaar laten intimideren door een ander. De man stak zijn hand uit. "Boog inleveren, door recente gebeurtenissen mogen leerlingen niet langer met een boog rondlopen op school."
"Waarom laat je me niet gewoon hier in het bos leven dan, want ter informatie, mijn boog krijg je niet. Het is een erfstuk." Als vechten niet werkte, restte hem een laatste mogelijkheid, vluchten. Hij stootte de man met zijn schouder opzij en sprintte naar het struikgewas. Niet dat hij ver kwam. Een boomwortel wikkelde zich rond zijn voet en haalde hem onderuit. Magie natuurlijk. "Ik eis dat jullie mij onmiddellijk laten gaan!" Geen van hen maakte aanstalten om zich op de reusachtige roodharige jongen te werpen. Het was pas toen Artair zag dat de haren op zijn arm donkerder werden. Zijn gefrustreerde kreten een mix werden tussen menselijk geluid en dierlijk gebrul dat hij zichzelf kalmeerde. Hij mocht niet veranderen, niet waar zoveel toekijkers, slachtoffers, waren. "Ik ga mee op voorwaarde dat ik mijn boog mag bijhouden." Hij snoof kwaad terwijl hij overeind kwam. Als blikken konden doden, dan was dit het einde voor zowel Ayah als Samuel geweest.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi zuchtte en stond op. Ze liep in de richting van de deur en probeerde hem open te maken. Ze draaide zich om en zakte tegen de deur aan. "Chris..." Zuchtte ze. "het maakt niet uit of je gesprongen bent of niet. Ik heb alsnog die pijl afgeschoten. Elke keer als ik jou zie word ik eraan herrinerd wat ik gedaan heb. Ik wilde gewoon wraak nemen voor mijn vader. Dat kun je toch wel begrijpen. Mijn vader is er niet meer. Vind jij dat die twee verschrikelijke mensen mogen genieten van de dood van mijn vader. Ik moest toch iets doen?" Ze sprong bijna op toen ze iemand op de deur hoorde kloppen. Ze liep naar de plek waar ze haar dolk neer had gegooid. Toen ze zag dat hij er niet meer lag keek ze kwaad naar Chris. Hij kon toch niet zomaar weg zijn? "Chris waar is mijn dolk? Hij kan niet zomaar gestolen zijn door de tuinkabouters" zei ze zacht. Ze wist niet wie er achter de deur stond, waardoor het beter was om tenminste een wapen bij de hand te hebben, al was het haar hand. "Chris... alsjeblieft. " Smeekte ze. Hierna werd er weer op de deur geklopt. Ze rende naar de deur en draaide hem weer op slot. Ze liep een stuk naar achteren met haar ogen op de deur gericht. Hoe kon ze zichzelf nou zo erg in de nesten hebben gewerkt?

(Sorry voor dit slechte stuk kan me de laatste tijd niet echt concentreren op RPG's hahaha)

Account verwijderd

schreef:
'Keer mij niet de rug toe, Samuel!' Voordat hij er erg in had vloog de bovenkant van de tent waarin ze zich bevonden omhoog. Melanie werd geraakt en vlieg met een harde plof ter aarde. Gelukkig brak het natte mos haar val. 'Of ben je soms het voorval met Malafide vergeten?'

Met een ruk draaide hij zich om naar haar. 'Ik weet het. Was geen prettig gezicht om te zien of wel soms?' Hoe kon zij hiervan af weten. Furieus stormde hij op haar af. Een gemeen lachje kwam uit haar mond en plots ging alles heel snel. Vanuit de bosjes klonk er geritsel. 'Het kwam hier vandaan' Een voor een werden ze omsingeld door de leraren. Ayah had teveel aandacht gelokt. Hij schaamde zich lichtelijk. Het was immers zijn gestoorde ex-vriendin die ervoor had gezorgd dat ze ontdekt waren. Berouw was een tweede emotie die hij op het moment voelde. Niet het berouw voor de pijn van Ayah maar het berouw voor het feit dat hij Artair haar niet had laten neerschieten. Hij had de haat in zijn ogen gezien op het moment dat hij de boog naar beneden had gericht. ´´Ayah, geen verassing om jou hier te zien. En jullie gaan ook gelijk maar mee' zei de toezichthouder. 'Wat gezellig. Ik heb er nu al zin in.´ Hij ontweek haar blik, liet zich vrijwillig overmachtigen door de leraren. Ze waren met teveel, bovendien was hij nog steeds herstellende van mentale pijn van deze dagen. Achter hem hoorde hij Artair, die boven alle leraren uitstak. Hij bewonderde hem voor zijn moed en wilskracht maar na een gebruik van magie leek men hem te vangen. "Ik eis dat jullie mij onmiddellijk laten gaan!" Er klonk een dierlijk gebrul waardoor de leerkracht hem voor een seconde losliet en Samuel zich uit zijn greep kon worstelen. Snel sprintte hij naar de beek achter hen, stortte zijn lichaam in het water en liet zich naar het diepe zinken. Hij wist dat het niet lang zou duren voordat de leerkrachten hem zouden vangen maar dit gaf de rest de kans om te ontsnappen.

Account verwijderd

schreef:
Zijn lijf lag bewegingloos op de vloer. Kumeza zei iets tegen hem maar het drong niet tot hem door. Zijn handen klopte hevig en zijn ademhaling ging snel. ´We moeten nu gaan.´ Het leek alsof de woorden niet uit zijn mond kwamen, alsof iemand anders ze had gezegd. ´Ik geloof je wel,´ Hij pakte haar hand, ´Maar of de leerkrachten een meisje dat enkele uren nog bezeten was door demonen geloven is aan hen.´ Kumeza stribbelde tegen, kwam met oplossingen maar ze wisten beide dat de leerkrachten hier hoe dan ook achter zouden komen. Hij pakte haar op. Ze leek haast gewichtloos. Was ze altijd al zo licht geweest? Of het waren het de afgelopen gebeurtenissen geweest die aan haar hadden geknaagd, totdat slechts haar ziel over was? Velasco, met Kumeza in zijn armen, rende door de gangen, haastte zich naar een van de vele geheime uitgangen. Het zou niet lang duren voordat de leraren het lijf, of lijk, van Guilliame zouden vinden. Het zou niet lang meer duren voordat ze achter hen aan zouden komen. De striemen op zijn borstkas begonnen plots branden. Het was alsof iemand hete olie op zijn huid gooide. Haast liet hij Kumeza vallen, zette haar neer op de grond. Hij wilde naar zijn zalf grijpen maar bedacht zich toen dat zijn rugzak op zijn kamer lag. ´Wacht hier op mij, verroer je niet.´ Hij rende terug naar zijn kamer, maar toen hij de hoek om rende hoorde hij de stemmen va Chris en Gabi.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Chris luisterde naar wat Gabi zei. 'Maar in plaats van Benjamin te pakken waarom pak je zijn ouders dan niet?' vroeg hij. 'Je weet wel, wanneer het zo'n leuke dag is dat ze langs mogen komen,' zei Chris sarcastisch.
Hij zag dat Gabi aangeslagen was. Logisch ook, zij was haar vader verloren en bijna haar beste vriend. Echter vond hij wel dat Gabi er niet langer voor kon weglopen, maar hij wist zich geen raad om hoe hij het uit haar hoofd kon zetten om Chris niet te hoeven zien. 'Maar dalmatiër, wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat je mij niet blijft ontlopen? Ik wil mijn beste vriendin niet kwijt, namelijk.'
Plots werd er op de deur geklopt en bij Gabi sloeg alle paniek toe, omdat zij haar dolk niet kon vinden. Het raakte hem wel, omdat hij de paniek en wanhoop in haar ogen zag, maar toegeven kon hij op het moment niet.
'Kalmeer jij eerst maar even,' zei hij streng. 'Verstop jezelf in de badkamer. Ik handel dit wel af,' zei Chris en keek Gabi aan. Omdat Gabi geen andere keuze leek te hebben, ging ze naar de badkamer, al was het met grote tegenzin.
Chris draaide de deur weer van het slot, deed hem voorzichtig open, maar liet hem op een kier staan. Zo kon hij door de kier kijken en hem snel weer dichtdoen als het een leraar zou zijn. Tot zijn verbazing was het Velasco. Hij was niet verbaasd om Velasco zelf, maar om hoe hij eruit zag. Chris deed de deur wijd open. 'Velasco? Wat is er met jou gebeurd man?' vroeg hij en liet Velasco binnen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ayah kon hier wel van genieten. Ze genoot altijd van het leed van anderen en het kon haar weinig schelen, tenzij het iemand was waar ze om gaf, maar dat sprak voor zich.

Eén voor één kwamen de leraren de bosjes uit om het groepje te omsingelen en mee te nemen met de nodige tegenstribbelingen. Zo was het dat Melanie er niet blij mee was dat haar tweede naam genoemd werd en probeerde weg te vliegen en de jongen zijn boog werd afgepakt en daardoor totaal ging flippen. Een poging om weg te rennen mislukte vanwege een boomwortel dat plots omhoog kwam.

Ayah hield vooral Samuel in de gaten. Zo'n held dat hij eerder al toonde te zijn, liet hij vast deze keer ook zien en het was raak. Door alle chaos van het moment had hij zich los weten te wurmen en sprong de beek in om aandacht te trekken.
'Oh, alsjeblieft zeg,' zuchtte Ayah. 'Een held op sokken, als je het mij vraagt,' lachte ze. Ayah keek de toezichthouder aan die vlak naast haar stond. 'Laat mij dit doen. Ik heb hem zo gevonden.' De toezichthouder stemde toe, maar bleef dichtbij staan om er zeker van te zijn dat ze zelf niet zou vluchten.

Ayah maakte een handbeweging over de beek om Samuel te vinden en dat lukte al vrij snel. Ah, daar ben je. Wat een moeite toch dacht ze. Ze liet Samuel met haar magie uit het water komen, dan wel ondersteboven zweven, en zette hem vlak voor haar neer. Ayah kwam dichterbij Samuel en fluisterde in zijn oor. 'Onderschat mij niet. Malafide? Dàt was mijn werk. Veel plezier hier.'

De groep had door dat er weinig te winnen viel en één voor één gaven ze zich over. Eerst Thomas, dan Samuel en de rest volgde. Toen Melanie langs haar kwam, moest Ayah nog even wat kwijt, want ze had Ayah licht geraakt met haar dolk. 'Jij gaat daar nog spijt van krijgen, meisje. Wacht maar af,' gaf ze mee als dreigement, waarna de hele groep zich naar de school begaf.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ondanks dat de leraren met hun mond vol tanden stonden, werd haar koffertje toch afgepakt en werd ze naast het meisje geduwd. "Doe eens even rustig zeg" mopperde Melanie zacht en zag hoe het meisje Samuel met magie optilde en bij hen zette. Verraadster. Als Melanie ergens niet tegen kon waren het verraders, en blijkbaar was deze chick een hele grote. Melanie snapte niet waarom Samuel Artair tegenhield. Deze meid verdiende een pijl in haar lichaam, net als de dolk die Melanie naar haar toe gooide. Het was slechts een waarschuwingsschot, maar ze zou op dit moment willen dat hij haar echt goed had geraakt. "Maak je geen zorgen bitch. Als jij me iets doet, zweer ik je dat je nooit meer van je leven zult slapen. De zon zal never nooit meer in je kamer onder gaan." fluisterde Melanie zachtjes tegen het meisje terug. "En als je toch slaapt, voer ik je aan de krokodillen van Neverland. Capton Hook zal het vast niet erg vinden als Tick-Tock achter iemand anders dan hem aan zal gaan dan achter iemand anders aan zal gaan, behalve hem. En geloof me, aan hem ontsnap je nooit." fluisterde Melanie terug naar het meisje. "Ik ben niet bang voor jou en zal dat ook nooit worden. Dus doe maar geen moeite." Ze kon wel dreigend zijn, maar daar trapte Melanie niet in. De machten die Melanie had waren groter dan die van haar. De macht van vriendschap met de elven, Peter en de verloren jongens, die haar altijd zouden beschermen en verdedigen. Ze kon ook zomaar de zeemeerminnen voorliegen. Die waren jaloers op elke meid die bij Peter in de buurt kwam, behalve op haar dan. Ze wisten dat ze Peter niet meer zag dan alleen een broertje en zo dacht Peter ook over haar. Naja een zusje. Er waren zoveel trucjes die ze kon uithalen.
Toch zou ze daar later over na denken. Ze gingen nu eerst naar school en de leraren hielden haar een beetje te goed in de gaten. Rustig huppelde Melanie achter de groep aan en draaide af en toe een kinderlijk rondje. Ze zou iedereen laten merken dat ze nog steeds een kind was, ook al leek ze volwassen. Ze zou op school gaan uitzoeken wat de beste speelplekjes waren. Waar ze de meeste avonturen zou beleven. Overal kon je tenslotte avonturen beleven en die zou Melanie zeker vinden.
Al snel kwamen ze aan op de school. Een gigantisch groot kasteel. Zo'n groot gebouw had Melanie nog niet eerder van zo dichtbij gezien. Ja ze vloog wel eens over grote gebouwen heen, als ze terug ging naar huis, maar alsnog. Dit was iets anders. "Hhmm dit kan nog leuk worden" zei Melanie zacht tegen zichzelf en grinnikte zacht. Hoe meer ruimte, hoe meer ruimte voor avontuur. "Dit is een school van helden en schurken toch? Wie zitten hier allemaal op school?" vroeg Melanie nieuwsgierig. Als ze geluk had, iemand die in was voor wat kattenkwaad. Ze had een bondgenoot nodig, dat merkte Melanie al wel. Echter wist Melanie zeker dat dat wel goed zou komen. Ze had gehoord dat de zoon van Hook hier ook naar school ging. Ondanks de ruzie met zijn vader, kon Melanie nog best goed met de zoon opschieten. Ze hadden zelfs stiekem een tijdje gedate, tot Peter erachter kwam. Daten was voor volwassenen, dus kon dat niet meer. Toch waren ze altijd close vrienden gebleven. Melanie wist zeker dat hij wel in was voor avontuur.
Een zucht verliet haar lippen, toen de docent haar haar koffertje weer terug gaf. "Wat zit er in? Stenen?" mopperde de docent en Melanie grijnsde. "Misschien. Ik moet ergens mijn kattenpult mee bewapenen" zei Melanie schouderophalend. "Daarbij valt het gewicht wel mee. De helft wordt door pixiedust verlicht" zei Melanie droog en liep het kasteel binnen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan zijn blik vernauwde zich toen er een meisje bij hen ging staan en Kayla buurmeisje noemde. Hij wist niet wat het was, maar spontaan kreeg hij het voor het eerst in zijn leven koud. Er was iets met die meid. Anders dan alle anderen op deze school. "Ik vertrouw haar voor geen meter" zei Milan toen Kayla zei dat ze het jammer vond dat het meisje vertrok en haar wel aardig vond. "Ik heb het voor het eerst in mijn leven koud gekregen door haar en dat is geen prettig gevoel" sprak hij vervolgens en keek het meisje na, toen de anderen ingingen op hun familierelatie en Milan lachte even om Romeo zijn opmerking. "Vuur en ijs, het tegenovergestelde" zei Milan met een glimlach tegen Romeo en keek de jongens aan toen er begonnen werd over een wereldenreis. "Ik kan ons wel naar Arendille krijgen. Mijn ketting kan portalen maken tussen verschillende werelden, voor het geval de trollen er niet zijn en ik een ongelukje krijg met mijn gave" zei Milan rustig en keek op toen er weer een meisje bij hen kwam en glimlachte even naar het meisje. "Leuk je te ontmoeten Joana" zei Milan en controleerde even zijn handschoen, waarna hij voorzichtig de hand van het meisje schudde. Sinds het bal was hij nog voorzichtiger met zijn handschoenen. Kayla was bijna dood gegaan en er mochten echt geen meer slachtoffers vallen.
Het plezier werd onderbroken door Kayla die vroeg naar Gabi, Chris, Kumeza en Valesco. "Ik denk dat Chris nog op de ziekenboeg is en Valesco zal vast diep in de nesten zitten op dit moment, het zelfde geld voor Gabi. Heb jij Gabi al gevonden trouwens Rafa?" vroeg Milan toen hij besefte dat hij hem eigenlijk zou helpen om Gabi te helpen zoeken. "Sorry dat ik niet naar je toe ben gekomen trouwens. Ik maakte me teveel zorgen om Kayla" verexcusseerde Milan zich tegenover Rafa en keek op toen hij Benjamin de kantine in zag komen. "Neem me niet kwalijk" zei Milan en stond snel op, waarna hij naar Benjamin toe liep en hem een knuffel gaf. "Gaat het een beetje gast?" vroeg Milan en Ben knikte. Nog steeds zag hij een beetje bleekjes van gisteren. "Dat meisje was zeker de dochter van Gaston. Gaat alles goed met die jongen?" vroeg Benjamin ongerust en Milan knikte. "Dat was Gabi inderdaad en volgens mij wel. Hij is op tijd naar de ziekenboeg gebracht" zei Milan en nam hem mee naar zijn vrienden. "Jongens, dit is mijn beste vriend Ben. Ben dit zijn mijn andere vrienden. Mijn zusje Kayla, kamergenoten Rafa en Romeo, de kitten Féline en Joana was het toch?" vroeg Milan aan het nieuwe meisje. Hij wilde niet per ongeluk de verkeerde naam zeggen.

Account verwijderd

schreef:
'Velasco? Wat is er met jou gebeurd man?' Enkele seconde staarde hij Chris aan. ´Jou kan ik hetzelfde vragen.´ Hij griste zijn tas van het bed, gooide hem over zijn schouder en draaide zich toen om naar de deur. ´Oh en Gabi, doe geen moeite om je te verbergen, ik heb overal ogen.´ De deur viel met een klap dicht.

Snel rende hij terug naar Kumeza, maar kwam abrupt tot stilstand toen hij beneden een groep mensen zag lopen. Was dat Samuel? Hij ging uit het raam hangen maar de mensen waren al weg toen hij zijn hoofd uit het raam stak. Wat als het Samuel was? Waarom zou hij hier zijn?

wip- ik wacht nog even op Kumeza

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nog steeds kon ze niet bevatten wat Velasco zojuist met Guillaume had gedaan. Tevens dacht ze nog altijd de de leerkrachten niets doorhadden over wat er met haar was gebeurd. Toen de demonen zich volledig hadden geuit was er al zoveel chaos. Daarna zorgde de brand voor genoeg afleiding. De verpleegster had haar er eerder ook niet over aangesproken. Echter dat Velasco een straf te wachten stond, was onvermijdelijk. Alhoewel er was een manier om eronder uit te komen. Als Velasco dacht dat Kumeza de zoveelste prinses was die een prins nodig had op haar te redden, twee armen om haar in te dragen, dan had hij het mis. Ze zou naar hem moeten luisteren. Hij wilde enkel het beste voor haar. Toch kwam ze in actie zodra hij de geheime gang uit was. Ze rende terug naar haar kamer, de plaats waar hij haar zojuist van had gered. Guillaume lag nog steeds bewusteloos op de grond. Haastig begon Kumeza al haar spullen in te laden in haar koffer. Werkelijk alles pakte ze in. Ze sleepte Guillaumes naar het midden van de kamer. Tekende een ingewikkelde formatie rondom zijn lichaam. "Denk niet dat ik me aan jullie overgeef. Wat ik nu doe is op mijn termen. Jullie willen er een offer voor. Jullie krijgen een offer, geen schulden." De demonen fluisterden in spanning. Ze wisten wat er stond te gebeuren. Had ze echt gedacht dat ze haar belofte aan zichzelf kon vasthouden. Van jongs af aan had magie door haar aderen gevloeid. Twee dingen nam ze van haar kast. Een boek zo oud dat de pagina's uit elkaar dreigden te vallen en een kleine houten kist. Het ritueel dat ze op het punt stond uit te spreken was oud, moeilijk, misschien zelfs te moeilijk voor haar. Al was het het enige wat hen kon redden, gelukkig maken. Uit het kistje haalde ze een dolk, vervaardigd uit zwart metaal. Ze verbrandde kruiden. Voetstappen weerklonken op de gang. Sprak de incantatie uit. Stemmen voor haar deur. Ze plantte de dolk in Guillaumes hart. Een krachtgolf schokte de school. Ze nam haar koffers, stapte over de bewusteloze lichamen van de leerkrachten. Niemand zou ooit weten dat het ritueel had plaatsgevonden, alles was verdwenen. Zodra ze terug wakker werden zou geen enkele leerling of leraar weten dat Velasco en zij ooit op deze school hadden gezeten. Elke herinnering aan hun bestaan was weggevaagd. Enkel hun vrienden, familie, waren immuun tegen deze spreuk. Kumeza keerde terug naar de geheime gang. Nu konden ze eindelijk vertrekken en als het van haar afhing nooit meer terugkeren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld