Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Shiri shades darker
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina knikte. "Is goed." Beloofde ze hem en ze ging toch voorzichtig op de badrand zitten. Stil liet ze zich afdrogen door hem en bekeek stil hoe hij daarmee bezig was. "Heb je nog wel eens wat van haar gehoord?" Fluisterde ze zachtjes. "In de overeenkomst was toch opgenomen dat ze eens per maand contact mocht zoeken, of nouja een brief mocht sturen?" 
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine moest écht lang nadenken over waar Catharina het nu precies over had. 'Ik... ik heb niets van haar gehoor,' zei hij zacht. 'Maar ik zat ook in het leger. Dat kon zij niet weten. Dus misschien dat er dingen zijn verstuurd die ik uiteindelijk nooit heb ontvangen, ik... ik weet het niet...' antwoordde hij heel eerlijk. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina fronste een beetje doordat zijn antwoord zo lang duren. "Hmh... Jammer," zei ze zacht tegen hem, "je klonk zo vol van haar toen." Even keek ze naar hem en slikte. "Met wat kruiden kan ik je misschien over een tijdje wel genezen?" Ze probeerde hem een dappere glimlach te schenken, hij had immers erg tevreden geleden toen ze net glimlachte.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine glimlachte zwak. 'Het is niet alsof ik minder van haar denk, nu...' zei hij. 'En ik mis haar nog steeds heel erg, maar... het is anders nu.' Hij beet op zijn lip. Niet alleen was de situatie anders, híj was anders. Hij was veranderd. En hoe moest hij dat aan zijn geliefde uitleggen? Nu hij er zo over nadacht wist hij niet eens meer of hij wel echt liefde voor zijn toekomstige echtgenote had gevoeld. Jermaine schudde zijn hoofd. Nu was niet de tijd om daar over te denken. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina luisterde rustig. Het was fijn als hij sprak, dan hoefde ze niet bang te zijn voor de stilte waarin er iemand kon komen om haar af te ranselen. "Zou je misschien willen blijven praten? Ik vind het fijn om naar je te luisteren." Misschien was het een gek verzoek, maar ze ontspande erdoor en liet zich zonder tegenstribbelen afdrogen. Eindelijk was ze niet meer helemaal alleen.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine fronste licht. 'Ik... eh... oké...' gaf hij toch toe. 'Maar waarover zou je willen praten dan?' vroeg hij vrijwel direct daarna. Ondertussen bleef hij haar voorzichtig afdrogen. 'Ik weet niet of ik zoveel dingen te vertellen heb, namelijk.'
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina keek hem aan. "Over buiten?" Vroeg ze voorzichtig. "Wat voor weer het was en welk seizoen... Het hoeft niet belangrijk te zijn, maar gewoon... Iets,"  sprak ze zachtjes en ze voelde hoe ze langzaam helemaal droog gemaakt werd.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine voelde zich verstijven. 'B-buiten...?' Het slagveld? De oorlog? De honderden soldaten die om hem heen om de haverklap neervielen met kreten van pijn, angst en paniek, suizende bommen en granaten, kogels die door de lucht vliegen en dan kijk je ineens in de ogen van je tegenstander en voor je het weet heb je hem al vermoord. Iemand die waarschijnlijk niet een zoveel ouder was dan hij. Een jonge man. Hij had nog een heel leven voor zich. Maar hij had het overleefd. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina schrok van het feit dat hij zo verstijfde. Ze legde haar hand op zijn wang. "Ssht... Het is oké, buiten hoeft niet."  Fluisterde ze zachtjes en ze trok hem bij zich. Hard beet ze op haar onderlip, maar streelde door zijn haren heen. "Vertel anders over binnen." Zei ze zachtjes. "Hoe je kamer eruit ziet of dingen die je graag zou willen doen." Probeerde ze, ondanks dat het haar veel moeite koste om te spreken.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine was allang weer verloren in het beeld van de oorlog. Elk geluid kon je dood betekenen. Jermaine staarde doodsbang voor zich uit en nam wat afstand van wie er ook voor hem stond. 'D-dood me niet...' stamelde hij. Hij zocht naar zijn wapen, maar hij had er geen. 'I-iedereen g-g-gaat dood... ik hoor ze... ik zie ze...'
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina keek geschrokken naar hem. Hij nam afstand, hij gleed onder haar vingers vandaan. Moeizaam stond ze op. "Jermaine... Jermaine ik ben het. Je bent niet buiten, maar binnen. Veilig binnen."  Kleine en moeizame stapjes liet Cath naar hem toe. Ze zakte door haar knieën en kroop het laatste stukje verder. "Jermaine..." Fluisterde ze zachtjes, ze legde haar hand op zijn been en probeerde zijn herinneringen te helen, ze wist dat het bestond. Er moest iets zijn dat ze kon doen om hem rustig te krijgen.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine liet zich maar gewoon vallen en bleef een tijdje voor zich uit starend zitten. Zo nu en dan kwam er een woordje "dood" of "help" in hem naar boven, maar het was haast niet te verstaan. 'Z-ze wachten op me...' fluisterde hij. Jermaine trok zijn knieën op hield zijn handen op zijn oren. Negeer het geluid. Negeer de bommen. Negeer de krijsende stemmen. 'Z-ze wachten...'
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina kroop naar hem toe. Zachtjes nam ze hem in haar armen, drukte zijn hoofd tegen haar borst terwijl ze door zijn haren streelde. Spreken deed ze niet, op soms een sussend geluidje na. Hij had haar geholpen, het was niet meer dan netjes om tenminste hetzelfde terug te doen. "Ik wacht op je Jermaine..."  Fluisterde ze tegen zijn haren aan en ze sloot haar ogen. Ze koude vloer waarop ze zat gaf haar rillingen, maar ze bleef zitten en hield hem tegen zich aan.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine wist niet goed meer wat nu de werkelijkheid was en wat in zijn hoofd gebeurde. Wat hij wel wist, was dat er nu een warm persoon hem uit een vreselijke nachtmerrie probeerde te halen. Toen haar warmte dan ook eindelijk tot hem doordrong, had hij zijn armen om haar heen geklemd. Het was lastig om de realiteit voor ogen te zien, het had tijd nodig, maar dit voelde al een stuk beter dan net. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina bleef hem tegen zich aan houden, strelend door zijn haren. Hij kwam vanzelf wel terug. Algauw voelde ze zijn armen om haar lichaam heen geklemd, de pijn negeerde ze, ze had ergere gekend. Zachtjes drukte ze een kus op zijn haren. "Het is goed, je bent veilig hier." Beloofde ze zachtjes en ze sloot even haar ogen. Hij zou zelf terug moeten komen, maar tot die tijd zou ze hier bij hem blijven zitten.
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste