Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het teer dat eerst nog zijn luchtwegen ingenomen had verzwindde, plaats gemaakt voor de zuivere lucht indien het laatste beetje overgebleven rook uit werd geademd. Lomp had ze de brandende sigaret van hem weggehaald. De actie miste zijn waardering, het niet gerespecteerd hoe zijn longen zich weer vulden met verse zuurstof ter vervanging van de dampen die hem kalm lieten voelen. Het vormde zijn gewenning die zijn irritatie deed opkomen zodra het van hem weggehaald werd, resulterend in een paar onbeschaamde grommen als reactie.
"What the fuck is your problem?" Ongeboeid bracht hij het onder woorden, de sigaret teruggepakt nadat ze de hare ermee aangestoken had. Het maakte hem meer dan chagrijnig dat ze zich zo tegenover hem opstelde. Het was lager dan zijn verwachtingen, dan wat hij van haar gedacht had toen hij de locatie van de gijzeling achterhaald had. Hij had nergens hoop gehad dat het allemaal met blijdschap zou verlopen, maar op zijn minst was dankbaarheid wel op de plaats geweest; voor een preek noch dit gedrag had hij niet ingestemd. Uit grimmigheid slaakte hij een zucht. "Sure as hell haven't missed this." Moeite doen voor een verandering van humeur was te veel gevraagd geweest. Hij vertikte zich anders te gedragen als zij dit ook weigerde te doen, waardoor hij alleen al zijn mond stevig dichthield en doorliep met geen enkele interesse overgelaten over haar staat.
De minutenlange stilte had zich voortgezet zonder protest van de andere kant. Hooguit een uur was verlopen sinds hij een kleine uitbarsting tegenover haar had gehad, maar in die tijd waren zijn gevoelens niet anders geworden. Er vertoonde zich nog steeds tekenen van irritatie op zijn gezicht. Woede had hij laten varen uit weten dat het hem op het moment nergens brengen kon, desondanks betekende dat niet dat hij alles losgelaten had. Aangekomen bij het voertuig waarin hij zijn toevlucht had gevonden om het pand te bereiken, was en bleef hij verbitterd. Hij graaide in zichzelf gekeerd naar de autosleutels. "I'm drivin."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De toon waarop hij haar aansprak vertelde haar meer dan genoeg over zijn staat van denken en de gedachten die door zijn hoofd moesten gaan. Ongeïnteresseerd bleef ze echter voor haar uitkijken. De degelijkheid om te antwoorden had ze dan nog wel. 'I'm givin' it back, don't I?' Wat hem zo kwaad maakte was verwarrend, aangezien Cassidy niet wist wat ze fout deed. Ze stak enkel de sigaret aan, en sinds hij haar geen aansteker wilde geven, moest ze een andere manier vinden. Inzien wat ze fout deed, weigerde ze. Hij kon immers ook rustiger reageren. De neiging om het te zeggen sat hij haar peobleem was, kon ze maar net onderdrukken, sinds ze last begon te krijgen van zijn gezeur.
Wat het precies was wat hem kwaad genoeg maakte om haar dit te vertellen wist ze niet, noch was ze van plan erachter te komen. Als dit is hoe hij wilde dat ze met elkaar omgingen, dan kon hij het zo krijgen. Cassidy was niet voor rede vatbaar als ze onterecht verkeerd werd behandeld. Alles wat ze deed was haar sigaret aansteken en wat ze terugkreeg waren scheldwoorden en chagrijnige uitspraken. 'Seems to me like you haven't missed anything.'
De stilte die tussen beiden hing, was tot zover het pretigste geweest van alle situaties. Het was een verbetering van de lichte ruzie die ze leken te hebben, en Cassidy nam er genoegen mee. Eindeloos leken ze gelopen te hebben, tot de Rus stil stond bij een auto. Een mustang, als de eerste auto die ze hadden gedeeld, maanden geleden. Vragend keek ze op bij zijn uitspraak. Ze verwachtte niet anders, en was zelf nietnin staat de taak van hem over te nemen, dus liet ze hem rijden zonder er een probleem van te maken. 'Alright.' Vertelde ze hem enkel, voordat ze in de auto plaatsnam en wachtte tot hij het voertuig zou starten en ze weg konden uit de buurt van het pand waar zijn oom nog zat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn frustratielevel bevond zich weer op het gewone niveau, eenmaal zittende in de veilige omgeving van de auto. Hij had zijn meegebrachte spullen verloren bij zijn inspanningen om haar bij zijn oom weg te krijgen. De gesleten rugzak bevond zich momenteel vast en zeker nog in het gebouw zelf, waar het waarschijnlijk samen met zijn sniper en de mace in een hoek stof lag te verzamelen. Daar voegden zich nog de paar insulinepennen bij die in een binnenvak opgeslagen waren. De betekenis daarvan drong nog niet compleet tot hem door, maar het zorgde er wel voor dat Demyan meer haast had voor de aankomende reis naar het ziekenhuis. Er was door de hele trip al bijna een dag verstreken sinds zijn laatste injectie.
"There's a bottle a vodka on your right." Wat kortaf werd het gesproken, vanuit zijn ooghoeken naar haar deurportier gekeken waar de fles zich bevond. "Don't have a cloth, but do got a shirt in the back you can use to disinfect your wounds." De medische collectie in zijn bezit was miniem geworden na de laatste paar maand. Het had veel moeite gekost de insuline te vinden die hij nodig had, maar hetzelfde gold voor de rest van de spullen die noodzakelijk waren na de gevechten, zoals Pops stug door bleef zetten. Hoewel hijzelf de essentie er niet in zag wist elkander hoe de man zijn kon, zijn stugheid doorgezet in zijn meningen totdat deze gevolgd werden, waardoor ook hij op een gegeven moment gestopt was met er dingen tegenin te brengen. Dat het zijn eigendom in had geperkt mocht tevens duidelijk zijn aan de nog voor kwart gevulde fles sterke drank, aangezien deze dit limiet niet bereikt had door zijn drankgewoontes.
Hij zuchtte binnensmonds. "The rest, we can do back at the hospital."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Doelloos staarde ze uit het raam, gekrabt aan wonden die net geheeld waren, alleen om er weer bloed uit te krijgen. Het interesseerde haar niet langer hoeveel bloed ze verloor of wat er dan ook zou gebeuren. Geen oogcontact werd er met de jongen gemaakt. Haar hand maakt ze tot een vuist, toegekeken hoe het bloed uit de wonden stroomde in kleine hoeveelheden. Haar polsen waren het pijnlijkst om te bewegen kwam ze achter, al was ze te gewend geraakt aan de pijn om er iets aan te doen.
Zonder te antwoorden keek ze naar de half lege vodka fles die te zien was, deze vastgepakt en even in haar handen gehouden. De drop draaide ze eraf, vooraleer ze een slok nam. Het gebruiken voor haar wonden vond ze overbodig, ze had nergens last van, ze voelde het wel, maar het was een gewenning geworden. Ze voelde geen pijn meer, enkel de constante aanwezigheid van verwondingen op haar lichaam. 'I'm fine.' Vertelde ze hem dan ook koppig, niet toe willen geven aan haar eigen menselijkheid.
Nog altijd kon ze hem niet aankijken, de gedachte en herinneringen aan al die maanden geleden, wilde ze niet weer opnieuw voor haar ogen zien. Ze vreesde hem niet, ver van dat, maar hij deed haar denken aan een van de grootste fouten die ze ooit had gemaakt. Vragen naar het ziekenhuis waar hij het over had deed ze niet, het allemaal wel prima gevonden. Het was toen pas dat de vermoeidheid inkickte en al het overige leven wat ze nog bezat in een keer van haar weg nam.
Traagzaam sloot ze haar ogen, niet verwacht dat hij haar iets aan zou doen tijdens haar rust. Prettig slapen was het niet, maar al wel een hele verbetering van de houten stoel waarop ze al die dagen had doorgebracht. Langzaam zamte ze weg in een diepe, toch rusteloze, slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koppigheid was al waar te nemen zonder dat hij er ook maar naar omgekeken had. Alsof hij het niet in zijn blikveld hoefde te hebben en er precies op gefocust hoefde te zijn, om te kunnen zien wat er van haar afstraalde. Hij kende haar langer dan de dag van vandaag. Hij wist wat hij verwachten kon zodra hij haar iets vertellen wilde maar zijzelf dacht dat het haar krenken zou om eraan toe te geven, haar ego in duigen zou laten vallen als ze er een keer in mee zou gaan. Hij waagde het geen tweede kans. Als ze het zo spelen wilde was hij de laatste die het haar momenteel zou laten weten, ervan uit gaande dat haar houding onveranderlijk was zelfs als hij opperen zou dat het kinderachtig was. "Uh-uh." Hij rolde met zijn ogen, al uit ongeloof. Van verre was te spotten dat ze zich in een miserabele staat bevond.
Haar slaap afkappen uit zijn weerbarstige bui ging hem echter te ver. Met het in het vizier krijgen van haar rustende gedaante, slap geleund tegen de portier met een blik van vrede, voelde hij zijn kilte wegdrijven. Haar er zo zien bijliggen had een kalmerend effect op hem. Ze zag er kwetsbaar uit, onschuldig en weerloos. Een staat waarin hij haar nauwelijks nog gezien had. Het was fascinerend om een kant naar voren te zien komen die ze tot nu toe afgedwongen had in zijn bijzijn, hoe hij het ook altijd al verhuld had. Hij was het niet van haar gewend.
De tocht terug was voorspoedig gelopen, in één stuk door gereden tussen de bossen door tot aan de bebouwde kom van de buitenwijken van de stad. Het gekende gebouw bevond zich in een armoedige wijk, uit getorend over de lage en verwaarloosde huizen, waar de sfeer van de vorige bewoners rond de straten heerste. Hun afwezigheid had weinig tekenen achtergelaten op de paar lege, in de steek gelaten voertuigen langs de weg. De rommel die zich verspreid had over de straten was zoals hij deze herinnerde van zijn eigen buurt, waardoor het voor hem op de gekende drukte duidde.
Geleidelijk zette hij de motor uit, het gaspedaal losgelaten om vervolgens zijn trillende vingers van het stuur te verwijderen. Van de Ierse had hij in de paar uur niks weergehoord. Dezelfde gelaatsuitdrukking van rust sierde haar gezicht, de vermoeidheid gebleken uit de diepte waarin ze geslapen had. Dat hij haar wakker maken moest was een besef van weerzin. Het was dat hij haar momenteel niet dragen kon, anders had hij dat alleen al gedaan om haar de kans te geven de slaap te pakken die ze nodig had.
"Wake up, blondie," mompelde hij haar zacht toe. "We're here."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Urenlang was ze out geweest, het toegestaan hoe ze zwakte vertoonde tegenover de Rus, al was dit niet de eerste keer dat ze in zijn buurt had geslapen. Het voelde anders nu ze gewond was, nu ze hem had achtergelaten die tijd geleden. Het was minder vertrouwd, alsof ze nooit eerder rust had vertoond rondom de Rus. Ze wist dat het tegendeel waar was, en toch kon ze haarzelf niet overtuigen dat het zo was.
Beelden van oude herinneringen speelden zich in de tijd dat ze slapen kon voor haar ogen af. Gebeurtenissen die in horrorfilms te zien zouden kunnen zijn, hier en daar iets wat niet klopte, al had ze dit niet door in haar staat van slapen. Rustig slapen kon ze niet, het waren nooit prettige dromen die ze te zien kreeg van haar onderbewustzijn. Altijd werd ze geteisterd met nachtmerries.
De stem van Demyan was genoeg om haar te wekken, geschrokken opende ze haar ogen, rechtop gezeten en verward om haar heen gekeken. Het kostte haar seconden om zich te bedenken dat ze nog altijd in de auto zat, naar de jongen wie toch wel haar leven had gered. De angst die voor even op haar gelaat te zien was, verbierg ze achter een ietwat zwakke glimlach, die ze de jongen vertoonde. 'So this is where you've been stayin?' Vroeg ze hem, gekeken naar het gebouw dat verlicht werd door de maan en sterren. 'I like it.' Vertelde ze hem, terwijl ze uit de auto stapte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze schoot direct overeind bij het opvangen van zijn stem. Hij had het geen tweede keer hoeven te herhalen om haar uit de diepte van haar slaap te wekken, gezien gebleken was dat de afstand tussen haar onderbewuste en de werkelijke wereld dan toch korter was geweest dan hij gedacht had. Met het werpen van een blik naar haar eerst nog slapende gedaante was ze voor zijn gevoel verder weggezakt, maar dit kon ook liggen aan de simpele reden dat haar conditie verzwakte door haar verwondingen. Dat ze nog niet knock-out was, was al een wonder op zich.
Een oprechte, kleine glimlach had ze aan hem laten zien, waarna ze om zich heen had gekeken. De omgeving kwam hem in tegenstelling tot haar zeker bekend voor, een beeld gevormd dat hij al vaker had gezien voor zijn vertrek. De naar boven gekomen verbazing vond hij vermakelijk. "Yeah." Hij volgde haar voorbeeld door uit het voertuig te stappen. "Came across it and figured it ain't a bad place to stay." Zijn zelfbeeld bevatte geen sporen van drugsverslaving. Hij was meer het type voor drank en sigaretten, maar het viel niet te ontkennen dat een verlaten ziekenhuis zo zijn voordelen had. Zo keek hij er tenminste naar, zeker nu er geen personeel was om hen te checken of de autoriteiten om voor te moeten vluchten wanneer regels gebroken werden.
Verbrijzelde bakstenen creëerden de wanden van het pand, begroeid met vele planten die er levenloos langs het gesteente hingen. De beveiliging was gemaakt uit afzethekken die langs de beide zijden van het pand doorliepen, zodanig gammel dat met elke windvlaag hij het metaal nog kon horen bewegen. Enkele zombies vergezelden de binnenplaats daarachter, evengoed het voor de rest leegstaand was geweest toen hij er aangekomen was. Het deed hem denken aan een gevangenis faciliteit, mogelijk dat dat verklaren kon waarom het er zo rustig was; men werd geëvacueerd en ging in quarantaine, klaarblijkelijk gold dat ook voor de criminelen.
"Still ain't nothin' like a hotel though," werd lusteloos gesproken, de portier dichtgeslagen om vervolgens koers te zetten naar de ingang. "Always thought hospital beds would sleep more comfortable."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een ziekenhuis. Ze keek omhoog, gezien hoe de verdieping door beleven gaan. Ze schudde haar hoofd even, vooraleer ze de deur van de auto dicht gooide. Nooit had ze er veel tijd doorgebracht en er kwamen dan ook geen herinneringen naar boven, zoals ze gewoonlijk wel had bij plekken die haar bekend voor kwamen. Ze was te koppig om toe te geven dat ze hulp nodig had, zelfs voor de apocalypse.
Slaperig wreef ze in haar ogen, om haarzelf meer te wekken, al was het een verloren zaak. Reageren op zijn woorden deed ze niet, hooguit een keer geknikt om aan te tonen dat ze wel naar hem luisterde. Traagzaam nam ze een sigaret uit het pakje dat ze nog in haar broekzak had. 'Light?' Murmelde ze tegen hem, de onaangestoken sigaret tussen haar lippen gestoken. Het was een afleiding van de constante pijn waar ze niet aan toe wilde geven. Hoe effectief het was wist ze zelf ook niet, maar het was voldoende.
Zijn voetstappen volgde ze, richting de ingang van het ziekenhuis. Ietwat moeizaam duwde ze de deur open. De geur was het eerste wat haar opviel. Niet alleen was de lichte geur van desinfecteermiddel nog aanwezig, maar ook bloed en verrot vlees werd ermee gemixt. 'Bloody hell...' sprak ze uit. Langzaam liep ze verder naar binnen, zo goed als mogelijk geprobeerd de geur niet langer te merken. 'It's better than nothing.' Vertelde ze hem lachend, bij zijn opmerking over de bedden. Ze begreep zijn standpunt, al had ze lang genoeg doorgebracht in het pand van zijn oom dat ze niet langer klagen kon.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De slaperigheid kon hij bij haar waarnemen, een blik in haar ogen staande die de illusie wekte dat ze overal doorheen keek. Alsof niets meer tot haar doordrong. Dat hij dit opgemerkt had nog alvorens ze überhaupt de grond van het ziekenhuis hadden betreden, zorgde voor paranoia. Hij voelde het op zijn schouders rusten dat hij nu de verantwoordelijke was om uit te kijken voor hen beide, hoe vreemd het ook klonk tegenover het ontwikkelde vertrouwen als het ging om haar overlevingskwaliteiten. Hij wist prima dat ze voor zichzelf zorgen kon, maar haar staat bracht zijn geloof in haar momentele vermogen om terug te vechten wanneer nodig in vertwijfeling.
"Only if you give me one as well." Niet gewacht op haar antwoord, reikte hij de aansteker naar haar lippen toe, in een fractie van een seconde de sigaret met het vuur aangestoken. Ervoor stilstaan was voor hem overtollig geweest. Hij was doorgelopen met haar aan zijn zijde zonder de neiging te hebben gevoeld om een stop in te lassen en, al roerloos, op haar commando in te gaan. Hij had haast die hij niet weg maskeren kon nu ze binnen tientallen meters bij de ziekenhuiskamers zouden kunnen komen. De trillingen in zijn vingers waren al begonnen, zijn gedachten waren niet langer meer op een rijtje maar spoorloos verdwenen in de plaats van een licht gevoel, en zijn huid begon lichtelijk klam aan te voelen tegen zijn losse kleding.
Hij volgde haar stilzwijgend naar binnen. De geur was versterkt in de tijd die hij buiten het ziekenhuis had gespendeerd, de sterkte van de lucht veroorzaakt door rottende lichamen kon bij de deuren nog geroken worden; datgeen wat een week geleden pas bij de lift binnen was gedrongen. Vluchtig bewoog hij zijn arm richting zijn neus, zijn pols al dan voor kort gebruikt om aan de geur te kunnen ontsnappen. "Third floor is the safest and appeared to have the most medical supplies. Gotta take the stairs on the left, those on the right are turned into a graveyard." Hij nam het voortouw naar de trappen. Dat de andere zijde de bron vormde van de stank mocht hierbij duidelijk zijn, sinds hijzelf er de doden heen geleid had om ze daar van het tweede leven te verlossen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lachend, al dan duidelijk slaperig, schudde ze haar hoofd. Voordat ze de kans had iets te zeggen, werd haar sigaret aangestoken. 'I'm not gonna give em to you, but you're free to take em back.' Werd hem verteld, onderwijl rook haar mond verliet. Het pakje sigaretten uit haar broekzak halen en het aan de Rus overhandigen was verre van haar plan. Traagzaam liep ze achter hem aan, opgegaan in gedachten. Ze was te moe om nog op haar omgeving te letten of ook maar helder voor haar uit te kijken.
Het waren beelden die zich voor haar ogen vormden, die haar dwongen weer terug te keren naar de realiteit. Dingen waar ze niet aan herinnerd wilde worden speelden af voor haar ogen. Ze was wakker, dit was niet de tijd dat ze wilde zien wat ze zag. Voor hooguit een een tweetal seconden stond ze stil, haar hoofd opnieuw geschud, ditmaal echter niet als reactie op iets wat de jongen zei, maar om haarzelf wakker te houden.
Praten deed ze niet, onderwijl ze zijn advies opvolgde en verder liep naar de trappen aan de linkerkant van de gang. In de korte tijd dat ze naar hem keek, zag ze de trillingen van zijn handen. Na alle tijd die ze met hem door had gebfacht wist ze precies wat het betekende. Er commentaar op hebben leek haar overbodig. Voor ze het doorhad ging ze weer op in haar gedachten, om zo als een zombie vooruit te lopen, slenterend door de, met bloed besmeurde, gang van het ziekenhuis.
Alsof het een gewoonte was en ze er dagelijks liep, liep ze de trap op. De omgeving ging langs haar heen, niet langer opgevallen naast de illusies die ze zag door haar slaaptekort. Minuten na zijn stemgeluid te hebben gehoord leek het pas tot haar door te dringen. 'What'd you need medical supplies for?' Haar eigen verwondingen waren niet langer haar punt van aandacht, en het liet haar zelf bijna geloven dat ze de diepe sneden niet langer doorhad.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Christ's sake." Zacht had hij het voor zichzelf uit gesist, zijn hoofd momenten lang geschud op haar opmerking. Ze kon er weinig mee bereiken door er zo mee om te gaan. Inmiddels moest ze al door hebben gehad dat hij niet stoppen zou met roken, weggelaten dat hij ook de poging ertoe niet verrichten zou, maar klaarblijkelijk kon het haar er niet van weerhouden om uit koppigheid door te gaan. Hij zag er hoe dan ook het nut niet van in.
Achter haar aan liep hij de trappen op. Onderwijl hij enige seconden wegdroomde, was zijn belangstelling teruggekeerd naar haar vorige uitspraak, waarop hij het pakje moedeloos van haar weggriste. Het waren geen plannen om gehoor te geven aan haar dwang om hem van roken te weerhouden. Dat wat hij ook uitstraalde, toen hij het nonchalant in zijn broekzak stak en een van zijn mondhoeken in een lichte grijns omhoog trok. De neiging een nieuwe sigaret op te steken was nu nog minimaal, maar voor later zou hij het maar in zijn bezit houden vooraleer Cassidy het nog weigerde te overhandigen wat in principe van hem was. De glazen deur duwde hij voor bij de aankomst op de derde verdieping voor hen open. "What do I need 'em for?" Hij fronste, een beetje verstomd door haar vraag. "To stop your bleedings, for starters." Hij leidde de weg, de deuropening vrij gehouden totdat ze deze gepasseerd was, en liet vervolgens de deur weer terug in het slot vallen. "Might stop 'em from gettin' infected too." Het leek hem onmogelijk dat ze de ontmoeting met zijn oom alweer vergeten was na de autorit, maar hier kon hij geen conclusie over trekken. Misschien was ze nog teveel verloren in haar gedachten geweest.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het traplopen verging haar langzaam, al merkte ze hier zelf brij weinig van. Mentaal was ze niet erg aanwezig, en ze deed haar best niet meer om op te letten waar ze was. Wat haar zo ver had gekregen dat ze zodanig op was gegaan in haar gedachten, wist ze zelf ook niet. Beelden van gebeurtenissen die in haar gedachten waren geprent, speelden zich opnieuw af voor haar ogen.
Alsof ze wakker werd uit een slaap, wreef ze in haar ogen, haarzelf zo ontdaan van de gedachten waar ze zo in verloren was, nog geen minuut geleden. Protest uitbrengen zodra hij de sigaretten afpakte, deed ze niet. Het was een verloren zaak en ze wist het. Alles wat haar eraan irriteerde was zijn grijns, hoe hij zich goed leek te voelen over het terugnemen van de sigaretten. Ze wendde haar ogen weer van hem af. Ze richtte zich op de traptreden, haar best gedaan om wakker te blijven. Ze keek hem pas weer aan zodra ze de deur door liep, een glimlach aan hem vertoond, bijna als gewenning. Wat hij haar vertelde drong pas na seconden tot haar door. 'Oh that.' Murmelde ze, alweer lichtelijk afwezig. Ze schudde haar hoofd, vooraleer ze zich naar hem toe draaide. 'It's fine, don't worry about it.' Vervolgde ze haar uitspraak. Haar ogen gingen de gang door, de vele deuren gezien en haarzelf gemakkelijk in kunnen beelden hoe het eruit had moeten zien voor de hel losbrak. 'It won't get infected. Just don't mind it. It'll heal.' Het viel op dat ze opnieuw niet volledog oplette, al waren al haar uitspraken gemeend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar zwijgen deed hem goed. Het toonde aan dat ze mogelijk ergens nu inzag dat haar wens voor zijn roken moedeloos geweest was en het, zeker nu, enkel de sfeer verpesten zou als ze het doorzette. Hier hoopte hij dan toch op, want de tweede verklaring zou zijn dat ze te slaperig was om het door te hebben wat er precies aan de hand was, wat inhield dat hij nog langer moest verduren hoe ze hem opdroeg ermee te kappen en hem ermee zou stangen. Het laatste bleef in zijn achterhoofd hangen, dat hij met een zucht opmerkte zodra hij het niet van zich afzetten kon. Oprecht hoopte hij dat dat niet echt was wat hiervoor gezorgd had.
"Stop the denial." Hij trok een wenkbrauw op, haar een blik vol achteloosheid gegeven. "You ain't got a choice." Als ze dacht dat hij het toestaan zou dat ze zonder enig medische verzorging verder ging, dan had ze bij hem een verkeerd beeld gehad. Hoe eigenwijs ze ook zijn mocht, dat kon hij evengoed en hier zou hij ook zeker gebruik van maken als ze hem ertoe aan zette. Onverzettelijk liep hij door naar een van de achterste kamers. "You're gonna get yourself cleaned up," mompelde hij. Het gekraak van de deur werd als een echo door de gang verspreid, indien hij deze opende. Zuivere lucht kwam hem tegemoet. Hij had het raam al die tijd open laten staan, de kou laten indringen in de voormalige patiëntenkamer, die hen nu toestroomde met geen geur van dode lichamen maar met een geur die hij herkennen kon van de buitenlucht in zijn thuisstad. Het was er zoals eerst.
Talmend stapte hij naar binnen. "So. Do you wanna do it yourself or do I have to do it?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'I ain't denyin shit.' Murmelde ze, zo onderhand wat chagrijnig geworden van zijn dokters gedrag. Ietwat gefrustreerd blies ze wat rook uit, de sigaret tussen haar lippen laten rusten, wat haar gemompel niet verhielp. 'Oh I'm sorry doctor Gorbachyov, I didn't bloody know you would force me to get medical attention.' Ze had er nu al genoeg van. Haar eigen problemen inzien wilde ze niet en toegeven dat ze pijn leed was haar laatste plan. Volledig wakker uit haar gedachten, keek ze hem na. Toch, al was het met wat tegenzin, liep ze achter hem aan, ze wist immers niet waar hij naar onderweg was.
Het kraken van de deur kwam ergelijk aan in haar oren, toen pas gezien wat er zich achter de ingang van de ruimte bevond. De koude lucht raakte haar, kippevel doen ontstaan op haar armen, al was het stukken beter dan de verotte geur die rondhing op de begane grond. 'I don't need anything, why won't you listen to me?' Zodra hij de ruimte betrad, stopte ze met zijn voetstappen te volgen. Ze bleef koppig in de gang staan, geen stap meer verzet. 'I ain't gonna do shit. Also I can't reach my own back, can I?'
Na een keer met haar ogen te hebben gerold, draaide ze zich om, weggelopen bij de kamer die haar deed denken aan het kantoor van de huisarts. 'I'm gonna find a place to crash.' Van plan toe te geven aan zijn plan was ze niet. Hulp accepteren weigerde ze, en ook al was het Demyan, weigerde ze toe te geven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De arrogantie die ze hem gaf begon op zijn zenuwen te werken. Als een kleuter stond ze er achter de kozijnen van de deur, geweigerd om die ene stap te zetten naar binnen, alsof ze van mening was dat het haar beschermen kon zodra ze daar buiten bleef. Haar ogen stonden vaag maar nalatig, hem aangekeken met niets meer dan haar onbenullige grimmigheid. Haar gedaante bleef afstandelijk. De houding die ze aansloeg was er een die hij niet aanzien kon, omdat hij hogere verwachtingen van haar had gehad dan die die ze opleven kon, zo bleek het.
"Fine, be weak." Zijn stem verhief hij ijselijk, zijn blik op haar gebrand onderwijl ze het lef had hem de rug toe te keren en weg te lopen. "Run away once again. Should've known that's all you can do." Uit zijn frustraties ontbrak aan hem de kracht om zich wederom in te houden zoals in he bos gebeurd was. In een fractie was zijn woede teruggekeerd, desalniettemin op een andere wijze dan gewoonlijk; het kwam in hem naar voren in de vorm van ijzingwekkende terughoudendheid. Een sigaret stak hij nog geen seconde later op, de rook van zich weggeblazen terwijl hij zich uit razernij weg keerde en naar de uiterste zijde van de kamer stormde om steun te vinden bij het raam. "Bet you was lyin' all along anyway, huh?" Zijn handen balden zich in vuisten, het getril verergerd door de opkomende woede. "Takin' advantage of the situation." Hij kon zich niet voorstellen dat hij zich zodanig in haar vergist had al deze tijd. Ze leek echt in kwetsbare toestand toen ze hem vertelde dat ze spijt had en dat ze een fout had gemaakt, maar veel betekenis had er uiteindelijk niet achter gezeten. Ze had hem enkel gebruikt als ontsnapping en uit gemak voor het onderdak dat hij bieden kon. "Save me your regrets the next time. Appears your tears and words ain't worth shit."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld