Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire's ogen begonnen te glinsteren bij de woorden van Maddison. Puzzels, raadsels én artistieke dingen? Een wonderland was het zeker, wauw. En wezens die je nergens anders zag? Klonk nu al als een geweldig avontuur. 'Ik kan nu al niet wachten om Wonderland te zien!' zei Blaire uit vol enthousiasme en ze knikte. 'Tot later, Madison!'
Blaire keek even naar Merrick en schudde haar hoofd. 'Dat klonk niet arrogant, trouwens. Misschien wel logisch ook als het helemaal vanuit Wonderland komt,' glimlachte ze licht. Merrick leek haar een goede indruk te geven. Hij was aardig, hield ook wel van puzzels... Wie weet wat dit verder nog brengen kon.
Blaire herinnerde zich toen de speech over de regels en het bal van vanavond. Ze ging gelijk kijken wie ze vragen kon, nadat ze haar spullen had gedropt. Nu ze bij Merrick was... Waarom vroeg ze hem dan niet? 'Zeg, zou je het leuk vinden om met mij naar dat bal te gaan vanavond?' vroeg Blaire dan ook zonder aarzelen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het meisje dat Madison bleek te heten, ratelde aan een stuk door. Oliver had moeite haar woorden te volgen, maar haar vragen trager te spreken zou onbeleefd zijn. "Leuk je te leren kennen Madison. Wonderland dat lijkt me een fantastische plaats. Wel ik was van plan om scones te bakken met jam en clotted cream. Ik maak er met veel plezier wat meer, als we de keuken vinden tenminste. Inderdaad ik ben opgegroeid in Londen, mijn naam is Oliver Poppins, zoon van Mary Poppins en Bert." Ergens vond hij het vreemd hoeveel aandacht er werd besteed aan wie je ouders waren. De meeste studenten hadden meteen de gewoonte te zeggen wie hun vader of moeder was wanneer ze zichzelf voorstelden. Wanneer hij met mensen in Londen sprak was dat nooit het geval, die zeiden gewoon hun naam. Misschien had zijn moeder dan toch gelijk gehad, was het toch belangrijk wie je ouders waren en hoe je hen representeerde.
"Ik heb daarjuist al een poging gedaan de keukens op mezelf te vinden, maar tevergeefs. Misschien weet iemand anders wel de weg? Laten we het anders aan die jongen vragen." Iets verderop stond een jongen met een ketting waaraan een haaientand hing. Ergens kwam hij Oliver vaag bekend voor, misschien was het iemand die zijn aandacht had getrokken toen hij op het dak zat, al was het te hoog geweest om echt duidelijk mensen te onderscheidden van elkaar. "Hallo, wij zijn op zoek naar de keukens, weet jij toevallig waar die zich bevinden. Dit hele kasteel is een groter doolhof dan ik dacht."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna had het gevoel dat de sfeer tussen de twee wel goed zat tijdens het gesprek. Zelfs wanneer Ray begon over Ursela, zijn moeder, en hoe zij grote plannen had gehad voor ze overleed liet het de stemming niet erg omlaag te brengen. Het was wel ietwat ongemakkelijk voor de jonge dame, het was nooit fijn voor iemand als een ouder overleed en Kenna wist zich dan ook even niet zo goed een houding aan te nemen toen Ray erover vertelde. Het enige wat ze zo snel voor elkaar kreeg was de jongeman een zwakke sympathieke glimlach te geven bij het horen van zijn woorden. Het leek haar toch wel een naar iets om je ouder te verliezen, al helemaal aan iemand die dan werd gezien als held. De meeste mensen vonden Triton een geweldige man en zagen dan Ursela automatisch als de slechterik maar uiteindelijk was Triton degene die een Ray zonder moeder had achtergelaten.
Tot nu toe had Kenna toch wel een goede eerste indruk gekregen van Ray. Het leek toch wel alsof de twee het tot dusver goed met elkaar leken te vinden. De hoop was dat dit voor de rest van het jaar ook zo zou blijven, dit was uiteraard wel het makkelijkste. Het was voor Kenna niet belangrijk om gemogen te worden, dat was absoluut geen prioriteit van haar maar het zou haar leven op deze school toch wel iets eenvoudiger gemaakt als ze het goed zou kunnen vinden met haar kamergenoot en het leek er op dat Ray hier hetzelfde over gedacht had. Althans, op de manier de twee zojuist een normaal en eigenlijk zelfs vriendelijk gesprek gehad hadden leek Kenna toch denken dat ook zij toch een beetje goed in de smaak had moeten vallen bij Ray. Ook was er nog altijd de kans dat het allemaal voor schijn geweest was en er niks van gemeend was maar voor nu besloot Kenna het maar de voordeel van de twijfel te geven en te zeggen dat ze niet meteen gehaat werd door de jongen.
Kenna was blij om van te voren te horen dat er een vloek zat op de koffers van Ray. Niet dat ze iemand was die nou door andermans spullen zou zoeken maar nu zou ze dit dus al helemaal niet gedaan hebben. Sowieso werd het haar nu al wel duidelijk dat ze maar beter aan de goede kant kon blijven van deze jongen, hij was dus blijkbaar getalenteerd genoeg met magie om een paar vloeken te kennen en dat was niet iets waar Kenna graag slachtoffer aan zou willen vallen. Haar leven was haar daar nog iets te dier voor. Ook Kenna moest iets lachen door de opmerking van Ray. Ze kon zich maar al te goed voorstellen dat het huiswerk een groot nadeel was van huiswerk maken. Daar had Kenna dan wel weer geluk mee, met haar zwaard kwam er niet erg veel huiswerk bij kijken, zoiets was allemaal praktijklessen en zelfs dan, na een tijdje kon je het gewoon of je kon het niet. Toch zou het haar leuk lijken om iets te kunnen doen met magie, zelfs als er dan huiswerk bij zou komen kijken.
“Dan zou zo’n openingsbal misschien een leuke introductie kunnen zijn tot dat soort menselijke gewoontes, feesten en dat soort dingen.” Kenna kon zich niet voorstellen hoe het was om nu op deze school te komen en waar letterlijk alles nieuw was, niet alleen de mensen maar ook alle gewoontes, de manier waarop dingen gingen. Het leek haar alleen maar vermoeiend om zo erg aan alles moeten te wennen en ergens had ze het dan ook wel met hem te doen. Ook al ging ze ervan uit dat Ray niet iemand was die graag sympathie of medelijden wou hebben. Het was dan ook niet alsof ze verschrikkelijk veel medeleven voor hem had, zo extreem was het nou ook weer niet.
En met die woorden van Ray werd Kenna alleen achtergelaten in de kamer. “Is goed. Tot later.” Had ze nog gezegd voor hij de kamer had verlaten. Zodra ze alleen was in de kamer liet ze haarzelf achterover vallen op haar bed en staarde ze naar het plafond. Ze had geen idee wat ze nu moest doen, zelf ook ze ook de school verkennen, kijken wat er allemaal te doen was, of ze kon kijken of er ergens een date te regelen was voor vanavond maar ze had absoluut geen idee hoe ze zoiets zou moeten regelen. Uiteindelijk besloot ze nog maar even in haar kamer te blijven, op zoek te gaan naar iets om vanavond te dragen. Zonder enige moeite haalde ze haarzelf van het bed af en ging ze door de kast waar ze zojuist al haar kleding had opgehangen.
Kenna had gehoopt dat dit wat tijd zou doden maar helaas, het had niet lang geduurd voor ze wat gevonden had. Veel meer leek ze niet te kunnen doen in haar kamer en dus was het misschien toch maar tijd voor haar om op pad te gaan, al was het om alleen maar wat meer tijd te doden. Na uitgekozen te hebben wat ze vanavond aan zou trekken liep ze dus haar deur uit en begon ze te lopen, geen idee waar ze naartoe liep.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Aandachtig luister ik naar wat Oliver allemaal te zeggen heeft. ‘’Ohh scones zijn zo lekker, zou echt super zijn! Mary Poppins en Bert klinken me trouwens bekend in de oren, zou zomaar eens kunnen dat onze ouders elkaar kennen.’’ Zeg ik. Rustig lopen we verder en tot mijn schrik begint Oliver te praten tegen de jongen met de haaientand ketting, dezelfde jongen als wie ik vanochtend een beetje ruzie mee had. ‘’Wacht! Uhm misschien.. uhh..’’ Ik probeer Oliver nog tegen te houden maar met mijn gestotter bereik ik niks helaas. Oliver begint te vragen of hij weet waar de keukens zijn. En ik sta daar met een knalrood hoofd vluchtig om me heen te kijken. Shit shit shit, kon ik me nu maar weg poeffen, of door de grondzakken desnoods… Ik baal er wel een beetje van voor Oliver, ben bang dat de jongen ons nu totaal niet wil helpen omdat ik erbij ben. Ergens ben ik ook wel nieuwsgierig naar de jongen, zijn uiterlijk heb ik nog niet echt op gelet maar zijn ketting geeft duidelijk aan ook van de zee te zijn. Dat verklaart zijn gedrag in ieder geval wel dan, misschien moet hij gewoon wennen aan hier alles. Hoe graag ik hem ook zou willen helpen met alles, het komt niet over alsof hij mij in zijn beurt wil hebben dus laat ik het maar gaan. In de verte zie ik een jongen met een dolk, die kwam ik tegen net voor ik Merrick en Blair had ontmoet bij de kamerlijsten. Onopvallend, hoop ik dan, probeer ik Oliver te hinten door beetje aan zijn mouw te trekken, dat die andere jongen ons misschien zou kunnen helpen. Of in ieder geval een stuk aardiger zou kunnen zijn als we beleefd blijven. Maar het lijkt niet echt te helpen. Terwijl ik mijn zenuwen probeer te bedwingen wacht ik af wat de jongen voor reactie geeft…

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
'Gelukkig maar,' glimlachte Merrick licht. Arrogantie stond hoog op zijn lijstje met lelijkste eigenschappen, dus zelf arrogante uitspraken doen, was wel het laatste wat hij wilde. Hij knikte zachtjes. 'Wonderland en Atlantis zullen nogal van elkaar verschillen...' lachte hij zacht. Hij had eigenlijk geen idee waar Blaire vandaan kwam, maar het leek hem haast onbeleefd om het te vragen, dus liet hij het maar even liggen. Als ze het zeggen wilde, deed ze dat vast wel, en zo niet, dan niet.
Hij keek haar even stomverbaasd aan na de vraag die ze hem stelde. Ze wilde met hém naar het bal vanavond? Die had hij absoluut niet zien aankomen. Stiekem had hij zelfs al bijna besloten om niet eens heen te gaan, of om misschien maar even te kijken en dan gewoon op tijd zijn bed in te kruipen. Binnen een korte tijd gelijk al naar ditzelfde bal gevraagd worden was... Ronduit ontzettend verrassend.
Aan de andere kant was dit misschien ook wel een kans voor hem om meer te leren over het leven buiten Atlantis. Erg veel wist hij er namelijk niet van, ondanks dat hij zo nieuwsgierig was. Daarbij was het het eerste bal van het schooljaar, en gelijk op de eerste dag. Veel zou ze toch nog niet van hem verwachten? Toch...? Hij hoopte in elk geval van niet.
'Oké,' antwoordde hij uiteindelijk met een voorzichtige glimlach. 'Lijkt me leuk.'

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Sitka was nog geen vijf minuten op het terrein en verging nu al van de hitte... De kleding die hij nodig had in Alaska om zijn lichaam warm te houden, waren hier zeker veel te warm. Omdat hij niet wist wat hij kon verwachten had hij voor de zekerheid van alles mee genomen om warm te blijven. Sterven aan de kou was het ergste wat er kon gebeuren... Hij had verschillende verhalen gehoord hoe langzaam je lijf afsterft. Hij knoopte zijn dikke jas van wolvenvel los en hing deze over zijn schouder. Onder de jas had hij een gebreide trui van schapenwol. Er liepen nu al de meest vreemde types rond, maar hij besefte zich wel dat hij er ook niet heel normaal uit zou zien in zijn warme kleding van dierenvellen. Hij pakte de zak met al zijn spullen vast en tilde deze op. Op zoek naar zijn kamer dan maar..
Het was even uitzoeken waar deze precies zat. Op de informatie die hij had gekregen had hij al wel gezien dat hij deze moest delen met ene Dorian en ene Ivy. Vreemde namen... Hij klopte op de deur om te kijken of er al iemand binnen was...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ray merkte wel dat Kenna het een beetje moeilijk had toen het gesprek naar zijn moeder Usula en haar dood ging. Zelf had hij er niet heel veel moeite mee. Hij kon zich niet veel herinneren uit die tijd, behalve dat zijn moeder hem wat links liet liggen en hij op de vlucht moest dankzij de daden van zijn tante Morgana. Ja hij wilde wraak op Triton en zijn gezin, maar dat was het ook. Hij had de dood van zijn moeder een plekje gegeven en was verder gegaan. Had het er niet meer moeilijk mee. Het zou vast makkelijker zijn geweest om magie van zijn moeder te leren, in plaats van alles zelf uit te zoeken, maar Ray hield ook weer niet van de makkelijke weg. Op deze manier was Ray veel zelfstandiger geworden dan hij ooit zou worden als zijn moeder zou leven. Hij had zijn eigen keuzes gemaakt, zonder zich zorgen te hoeven maken over hoe zijn moeder zou denken. Had zijn eigen angsten moeten overwinnen en zijn eigen grenzen voorbij moeten gaan. Als zijn moeder nog zou leven, zou hij niet zijn zoals hij nu was en hij wist ook niet of hij wel wilde weten wie hij dan zou zijn geworden.
Hun gesprek viel Ray mee. Kenna irriteerde hem niet zoveel als de anderen die hij vandaag had ontmoet. Ze was normaal, maar had toch een slechte kant. Op dit moment was ze de ideale kamergenoot, voor wat hij nu had meegemaakt. Veel beter dan die knul met de wapens of die Atlantean zouden zijn. Zoals het er nu voor stond zou Ray zich het schooljaar wel met haar kunnen redden. Als ze zich beide een beetje normaal gedroegen tegenover elkaar in elk geval.
Toen Kenna zei dat het openingsbal een leuke introductie zou zijn voor de menselijke gewoontes, beet Ray even op zijn lip. Op zich was het een goed idee om er achter te komen met wie hij te maken had. Wie waren bondgenoten en wie waren vijanden? Wie kon hij gebruiken als proefpersonen voor zijn spreuken en wie moest hij te vriend houden?
Toen Kenna hem tot later wenste, zwaaide hij nog even naar haar. Op zijn vorige mensenschool was het normaal om te zwaaien wanneer iemand je tot later wenste en Ray had eigenlijk ook geen zin meer in praten. Rustig liep Ray een tijdje door de gangen van de school heen, maar had al snel geen flauw idee meer waar hij was. Heel erg fijn, al die gangen leken op elkaar! Hoe konden mensen hier ooit de weg vinden? Even zuchtte Ray zacht en keek om zich heen, toen er opeens een jongen naar hem toe liep en hem vroeg of hij wist waar de keukens waren. Even keek Ray hem aan. Hij had vreemde kleren aan, anders dan de andere mensen die hij tot nu toe had gezien. Was dit niet de jongen met dat vreemde voorwerp? Hoe noemde Kenna het? Een paraplu? Zijn accent vond Ray ook wat apart, maar best grappig klinken.
Net op het moment dat Ray antwoord wilde geven, kwam het meisje van vanmorgen er ook bij staan en even onderdrukte Ray een geïrriteerde zucht. Het gestotter van het meisje beviel hem wel, wat inhield dat ze wat bang en ongemakkelijk van zijn aanblik werd. Mooi zo. Toch besloot hij geen tijd aan haar te besteden. Ze had hem al genoeg tijd gekost.
“Ik weet niet of je het door hebt guppy, maar dit is de eerste schooldag. Ik denk niet dat iemand enig idee heeft waar welke kamer in dit kasteel is.” antwoordde Ray rustig tegen hem en keek om zijn heen. “Je zou het aan een van de personeelsleden moeten vragen, niet aan de studenten. Die moeten wel weten waar ze dat soort kamers kunnen vinden. Ik denk echter niet dat we in de keukens mogen komen. Niet dat het mij wat kan schelen, maar jullie lijken me geen types die de regels zullen verbreken” zei Ray kalm en merkte op hoe het meisje de jongen probeerde te hinten om te vertrekken. Even keek hij in de richting van de kant waar ze naar toe keek en zuchtte zacht toen hij meneertje wapen graag weer zag.
“Ik zou het hem niet vragen als ik jou was zee anemoontje. Hij heeft nogal de neiging om met zijn dolk te zwaaien.” zei hij rustig en haalde een hand door zijn haren heen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Terwijl Ivy wachtte op het antwoord van haar kamergenoot Dorian begon ze haar koffers maar uit te pakken. Nadat ze een van de bedden had geclaimd begon ze haar spullen in de daarvoor bestemde kast te leggen. Ze had niet al te veel kleding meegenomen, maar genoeg om het komende jaar te overleven. Ze moesten toch doordeweeks een of ander schooluniform dragen. De meeste kleding die Ivy in bezit had was zwart gekleurd, met hier en daar wat donkergroen en paars. Ze kon alles snel in de kast krijgen en haalde haar jurk voor het bal als laatste uit haar koffers, waarna ze deze op haar bed neerlegde. Ivy was wel van plan om naar het bal te gaan, het was de perfecte mogelijkheid om te kijken welke kinderen er op school zitten, wie van de heldenkinderen haar het snelst zouden vertrouwen en wie van de schurkenkinderen haar 'vrienden' konden worden. De jurk zelf was een simpele zwarte jurk, maar het deed Ivy altijd denken aan haar moeder. Sentimenteel is ze nooit geweest, maar het was altijd fijn om iets te hebben dat haar in een manier verbindt aan haar moeder. Ze mocht er natuurlijk ook trots op zijn; haar moeder was Maleficent, een van de meest gevaarlijke schurken die ooit heeft bestaan.
Veel andere spullen had Ivy niet bij haar. Uit een ongeopende koffer haalde Ivy haar spreukenboeken die ze in haar nachtkastje deed. Het waren spreukenboeken vol met vloeken en spreuken die ze graag een keertje zou willen uitproberen op anderen. Het maakte haar namelijk niks uit dat er regels waardoor ze geen magie mocht gebruiken; ze was van plan om buiten de lessen om haar magie te oefenen, en niemand zou haar ervan weerhouden. Ivy vond het namelijk erg belangrijk om haar niveau van magie in stand te houden, zoals Maleficent altijd heeft herhaald. Ze hoopte dan ook dat haar kamergenoot een schurkenkind was; dat zou het een stuk makkelijker maken om de regels te breken. Een aantal van de gevaarlijkste magische boeken liet ze in de koffer zitten, samen met een paar ingrediënten en een kleine toverstaf die ze nodig zou kunnen hebben voor bepaalde vloeken. Uit de koffer haalde ze ook nog een aantal stenen die ze had meegenomen uit de verboden bergen. Ze deed dit omdat ze al had voorspeld dat ze het kasteel daar zou missen -- en dit was helemaal correct. De sfeer op deze school voor helden- en schurkenkinderen had een veel te lichte atmosfeer, het was allemaal veel te lief en mooi. Ze miste de donkere, vervallen sfeer van de verboden bergen. Ivy grijnsde even als ze terugdacht aan haar huis en deed de koffer dicht, waarna ze die voor de veiligheid onder haar bed schoof.
Ivy stond snel op en draaide zich weer om naar Dorian. "Zeg me dat je een schurkenkind bent. Dat zou dit jaar een stuk makkelijker maken" zei Ivy en een duivelse grijns verscheen op haar gezicht. Ze dacht wel aan de jongen te kunnen zien dat het een schurkenkind was, maar ze wist dit natuurlijk niet honderd procent zeker. Ze wilde in ieder geval wel dat het een kind van een schurk was; misschien kon ze zo haar eerste bondgenoot in de school maken. Ze wilde namelijk voor onrust zorgen en was bezig om een plannetje te bedenken, maar wat extra hulp zou wel kunnen helpen.
Ivy werd even uit haar gedachten gehaald door een klop op de deur. Met een opgetrokken wenkbrauw liep ze erheen en deed ze de deur open. Er stond een jongen voor haar, duidelijk veel te warm gekleed, met een zak vast waar zijn spullen in zaten. Hij zag er duidelijk uit alsof hij hier niet hoorde en al helemaal niet gewend was aan deze levenswereld. Ivy moest even nadenken maar kon niet bedenken wie hij zou kunnen zijn, ze heeft nog nooit iemand gezien die er zo verwilderd uit zag, en bedacht toen dat hij misschien hun derde kamergenoot kon zijn. Volgens mij zag ze een derde naam op de lijst staan.. Maar ze had er in ieder geval niet op gerekend. Ze trok even een wenkbrauw op naar de jongen en vroeg: "Wie ben jij? Een derde kamergenoot?"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire leefde gelijk wat op. Net zoals een klein kind die een ijsje kreeg of een leuk cadeautje. 'Klinkt gezellig! En ik weet al gelijk wat ik ga aantrekken,' glimlachte ze licht. Blaire keek er al echt naar thuis. Ze ging niet vaak meer naar een bal als deze thuis gegeven werd, maar die van vanavond had vooral nieuwe gezichten en dat wilde ze wel aangaan.
'Maar vertel eens; Milo en Kida zijn jouw ouders dan toch? Ongelooflijk. Ik heb veel bewondering voor Kida, hoor. Ik zou het haar niet nadoen,' ratelde Blaire toen door. Was het Merricks aanwezigheid die dit liet gebeuren? Hij zag er wel schattig uit... 'Eugene, mijn vader, deed dat... Op zijn eigen manier. Maar had hij dat niet gedaan, dan was ik er niet geweest, denk ik,' glimlachte ze zwak.
'Maar, ehm...' Blaire haalde diep adem en keek Merrick weer even aan. Yep, hij was echt schattig. Ergens voelde Blaire dat ze dit niet moest gaan doen, maar toch kon ze het ook niet laten. Daar was dan de wereldberoemde smeltblik. Thanks, Eugene.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick keek haar even doodstil aan. Jemig, ze praatte veel. En snel. 'Euh, ja...' wist hij er uiteindelijk tussendoor te krijgen. Eugene, Eugene... In combinatie met Blaire's achternaam zei het hem eigenlijk nog maar weinig. 'Je vader...?' vroeg hij dus maar. Ze was er zelf over begonnen, dan vond ze het niet erg om erover te praten toch? Daarbij leidde het gelukkig af van het onderwerp kleding, want... Hij had eigenlijk geen idee wat er verwacht werd dat je droeg op een bal. Dat hij een spijkerbroek en t-shirt aanhad week al enorm van de norm in Atlantis af.
Nog verbaasder was Merrick misschien om het gezicht dat Blaire trok. Ehhh, wat? Oh God, straks dacht ze wel dat het meer was. Oh God, straks had ze hele hoge verwachtingen van hem en dit hele bal. Misschien had hij haar gelijk duidelijk moeten maken dat het alleen naar het bal was, maar... Nu ze zo enthousiast was, durfde hij dat ook al niet meer. Goed gedaan, Thatch. Dit is waarom je woorden gebruikt en geen dingen zomaar aanneemt...

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire sloeg gelijk haar hand voor haar gezicht en beet op haar lip. Goed gedaan, Ryder. Nu dacht hij zeker dat je één of andere weirdo was. Dit kon ook echt nóóit eens normaal gaan, hé. 'Sorry dat je dit moest zien. Het gebeurt nog voor ik het doorheb en oh god... Ik wilde je echt niet afschrikken ofzo,' zei ze zacht.
'Maar mijn vader, ja. Eugene Fitzherbert, maar ik heb het veranderd naar Ryder. Klinkt stoerder en past beter bij een avonturier. Naar de verhalen van Flynn Ryder ook,' glimlachte Blaire zwak. God, ze schaamde zich rot na die actie. Ze kon het zien in zijn ogen. Hin schrok er zelfs van. Stomme actie, Ryder. Héél stom. Wat moest hij nu wel niet van haar denken? 'Ik, ehm... hoop wel dat je nog steeds samen naar het bal wilt gaan? Ik zal beloven om mezelf proberen in te houden...' Wat een lastige ging zijn voor haar, maar goed... Ze moest wel iets doen als ze vriendschappen wilde sluiten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Oliver merkte wel dat Madison nogal onrustig leek te worden van deze andere jongen, maar ach het was nu te laat om hem zomaar de rug toe te keren en Oliver had zelf nog niet met hem kennis gemaakt. Je mocht nooit zomaar uitgaan van andermans mening over mensen. Iedereen verdiende het om beleefd en met respect te worden behandeld. "Guppy wat een grappige bijnaam." Merkte Oliver op. Hij had zichzelf nooit echt gezien als een guppy, maar het waren schattige, energieke visjes. "Wel het was het proberen waard. Je weet nooit of andere studenten een beter oriëntatiegevoel hebben, toch? Bedankt voor de tip, als we iemand van het personeel tegenkomen zullen we het hem of haar vragen en wat de keukens betreft, je weet nooit toch. Ik denk dat als we het vriendelijk vragen ze er wel geen probleem van zullen maken. Een nee heb je een ja kun je krijgen. Wat die andere jongen betreft, dat zal ook wel goed komen. Iemand gaat toch geen dolk gebruiken als daar geen reden toe is? Nog eens bedankt voor je hulp." Oliver had een soort filter in zijn hoofd. Eentje die elke vorm van sarcasme of neerbuigendheid deed verdwijnen. Hij leefde met de ingesteldheid dat wie goed doet, goed ontmoet. Zolang je vriendelijk was tegen anderen zouden ze toch ook vriendelijk terug zijn? "Wel Madison, we kunnen nog altijd bij die andere jongen proberen als je wilt of we kunnen op zoek gaan naar een leraar of ander personeelslid. Voor mij is het eender. Uiteindelijk zullen we toch ooit de keukens vinden."

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Ja, dat klopt," zei Dorian. "Ivy, neem ik aan?" Hij zag hoe het meisje haar spullen in haar kast deed en Dorian moest meteen denken aan zijn kleren. Hij had heel weinig kleren meegenomen en hij had zeker heel weinig nette kleren meegenomen. Hij had gehoord dat ze doordeweeks een schooluniform moesten dragen en hoewel hij compleet tegen het hele schoolbestaan was (wat moest hij hier in godsnaam gaan leren), vond hij het feit dat iedereen hetzelfde aan ging doen eigenlijk nog niet het ergste van de hele school. Als hij vooral zo veel mogelijk met rust gelaten kon worden en hij wraak kon gaan nemen op degenen die het verdienden was hij al tevreden. Hij plofte op zijn bed en speelde wat met zijn dolk. Hij moest toch wachten totdat dat stomme bal ging beginnen. Het was echt niet zo belangrijk om vrienden te gaan maken want aan vrienden had je toch vrij weinig. Wie van zijn vaders vrienden hadden zich bekommerd om hem? Wie van zijn eigen vrienden had zich om hem bekommerd na zijn vaders dood? Nee, als hij vrienden had willen maken, was hij wel naar een bordeel gegaan; daar kon hij vrienden maken wanneer hij wilde en voor hoe lang hij het wilde. Vrienden maken deed je toch sowieso niet op een school en dan vooral niet op een of ander stom bal. "Een schurkenkind? Dat ligt aan je definitie van een schurk," zei Dorian, terwijl hij wat geïrriteerd snoof. "Mijn vader is Gaston en hij was niet de winnaar van het verhaal, dus ja, als dat je definitie is, dan ben ik het kind van een schurk." Dorian hield niet van zo'n label. Hij wist dat hij geen held was, maar om hem een schurkenkind te noemen vond hij ook weer wat ver gaan. "Wat ben jij dan? Schurk of held?" Misschien gaf de zwarte kleding het weg, maar je kon het nooit zeker weten. Het zou wel mooi zijn als zij in hetzelfde schuitje zou zitten als dat hij wat. Het zou sowieso al fijn zijn als zij hem kon helpen met wraak nemen op bepaalde mensen. En het was ook fijn als er geen persoon naast zijn bed zou zijn die een lectuur zou geven over hoe wraak nooit de goede oplossing was. Nee, daar had hij al zo vaak gesprekken met zijn moeder over gehad en dat hoefde hij dus echt niet nog meer te hebben. Oké, misschien was hij een "schurkenkind". Hij werd uit zijn gedachtes gehaald door geklop op de deur. Er kwam nog een derde persoon binnen en Dorian keek even verrast op. Hij had niet verwacht dat er nog iemand zou zijn. Hij had echt op het formulier gekeken, maar had niet gezien dat er nog een derde persoon bij moest komen. "Hoor jij hier ook bij? Nou, dat bed is voor jou," zei hij, terwijl hij naar het bed wees dat nog over was. "Hebben jullie wel zin in dat stomme bal?" vroeg hij, om even te peilen of zijn kamergenoten er even veel zin in hadden als hij.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Merrick schudde gelijk zijn hoofd. 'N-nee, het is oké...' Oh help, hij wilde ook niet dat ze zich voor zichzelf schamen ging. God, Merrick, hoe moeilijk kon het zijn? Ontzettend moeilijk, blijkbaar. Misschien had hij moeten verwachten dat de meesten hier met een kleine (of grotere) gebruiksaanwijzing kwamen; ook hijzelf, maar hij ging gewoon liever helemaal nergens van uit... 'Echt, maak je er geen zorgen over, hm?' glimlachte hij voorzichtig. 'En ik ga echt nog steeds graag met je mee.' Hij wilde al helemaal niet dat ze zou denken dat hij haar gestoord vond, want niets was minder waar. Een beetje apart, zeer zeker, maar een beetje apart was leuk.
Beide namen zeiden Merrick eigenlijk nog steeds niks, dus waagde hij het te vragen; 'De verhalen van Flynn Ryder...?' Hij hoopte dat ze hem erover vertellen wou, want nu was hij eigenlijk wel nieuwsgierig geworden ook. Zijn eigen vader had hem af en toe wel dingen verteld over het leven buiten Atlantis, maar dat was stiekem toch anders. Daarbij waren alle verhalen weer verschillend van elkaar, dus hij was wel benieuwd. 'A-als je het vertellen wilt, natuurlijk. Zo niet dan snap ik dat ook...' Hij wilde haar natuurlijk ook niet pushen. Als ze bepaalde dingen liever voor zich hield, dan respecteerde hij dat.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire haalde even opgelucht adem. 'Oh, gelukkig maar,' glimlachte ze licht. 'Heb ik je toch niet helemaal afgeschrikt.' Ze was al bang geweest dat hij haar raar begon te vinden en daarom liever uit haar buurt wilde blijven, maar dit luchtte al enorm op. 'Ik ben gewoon wat te enthousiast, geloof ik. Maar ik heb gewoon zin in dat bal vanavond en ik vind je nu al enorm aardig,' glimlachte ze. Bijna flapte ze eruit dat ze hem schattig vond, maar dat kon ze nog maar beter voor zich houden.
'Flynnigan Ryder. Een avontuurlijke waaghals, net zoals ik ben. Hij was ook rijk, geloof ik. Maar daar hoef ik niks van te weten.' Liever de vrijheid met avonturen, dan rijkdom en luxe. Blaire vond het maar niks om dagenlang in het kasteel door te brengen als ze ook gewoon buiten kon zijn en plezier kon hebben. 'Maar ik denk dat ik eens ga kijken welke outfit ik uit de kast ga trekken,' glimlachte ze en omhelsde hem even, maar liet toch vrij snel weer los. 'Dan zie ik je straks weer,' zei ze glimlachend voor ze de kamer uit liep.
Blaire liep wat huppelend de gangen door, maar stopte toen ze een meisje tegenkwam op de gangen. 'Ik heb jou nog niet gezien, geloof ik. Maar altijd leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen!' glimlachte ze licht en stak een hand naar het meisje uit. 'Blaire Ryder is de naam.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld