Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Put your hands in mine

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Het was even stil, maar al snel hoorde ik wat hij zei en dacht daar over na. Dat was zeker waar. Veel werd er al gehandeld om voorbereid te zijn, dus als het kwam, konden we zo snel mogelijk ingrijpen. Toch baarde het mij wat zorgen.
Hij was er klaar voor, dat wat duidelijk, maar ik zelf niet echt. Maar hij moest het veld op, en ik stond achter het bureau, naast de gouverneur en kreeg er niet veel van mee. Ik had het echt meer te doen met die werden weg gestuurd.
Terwijl ik hier aan dacht, had ik het broodje half in mijn mond, half in gedachten was ik dus verzonken tot ik hem weer hoorde en ik mijzelf niet druk moest maken. Mijn hand liet ik zakken en schudde even mijn hoofd. "Maar jullie worden er op uit gestuurd." zei ik zachtjes. Dat vond ik het ergste, ze waren zelfs bezig om ongetrainde jongens aan te nemen om weg gestuurd te woorden. Deze documenten had ik ook al onder ogen gezien. Ze waren al flink aan het voor bereiden op de toekomst.
Snel nam ik een hap van het broodje en glimlachte klein.

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij glimlachte toen ze dat zei en keek naar haar. 'Nou ja daar worden we voor opgeleid natuurlijk. In het leger zit je niet enkel om wat te lachen onder de vrienden en wat in het wilde weg te mogen schieten. Zou leuk zijn maar daar krijg ik niet voor betaald vrees ik. Maar geen zorgen, ze kunnen me wel uit sturen, ik vind mijn weg wel terug. Wie moet er anders met je mee brieven rondbrengen en broodjes eten', zei hij lachend. Hij probeerde alles maar met een lach te zeggen. Natuurlijk was hij zelf ook bezorgd om de situatie, maar dat liet hij liever niet zien. Een goede soldaat moest elk moment klaar zijn en al voelde hij dat zo niet altijd, hij wou dat beslist uitstralen naar de buitenwereld toe. Geen zwakte tonen, zelfs niet bij haar. Wanneer zijn broodje op is zucht hij en hangt wat achterover. Zij leek ook klaar te zijn na een tijd. 'We zullen maar weer eens doorgaan, we hebben nog wat belangrijk nieuws te gaan brengen', zei hij met een glimlach en hij stond op van het bankje. Het papier waar de broodjes in hadden gezeten deed hij in een prop en zou hij straks op de basis wel ergens weggooien. Hier zag hij niet meteen iets om het kwijt te spelen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Dat wat hij zei was zo waar, soms dacht ik er niet echt aan waarom ze in het leger zaten, wat dom van mij was. Als hij dan over wild schieten begon en over wie mij rond moest rijden om de brieven rond te brengen, grinnikte ik en hield mijn hand voor mijn mond sinds ik nog net een hapje nam van het broodje, deze had ik bijna op. Maar ook eerlijk te zijn had ik niet veel trek meer, toch at ik het verder op.
Een zucht kwam over mijn lippen en keek hem weer aan, "Michael." begon ik dan en beet even op mijn lip. Nu was ik kwijt wat ik wilde zeggen en schudde mijn hoofd. "nee laat maar" zei ik snel en glimlachte even naar hem. Zijn broodje had hij al op en wachtte op mij, deze at ik snel op, of meer propte ik naar binnen, sinds ik hem niet langer wilde laten wachten, het was niet zo'n slim idee, sinds ik wat last kreeg van mijn maag, dat kon ik gelukkig nog net weg houden om het niet te uiten en stond op als hij de zak op pakte en deze vervolgens op.
Mijn rok streek ik glad en knikte naar hem. "Ja, hoe eerder hoe beter." zei ik dan en begon met hem richting de auto te lopen.
Ik zag dan dat er een paar meiden naar Michael keken en zwaaide, duidelijk kon ik zien dat ze hem leuk vonden, blijkbaar kwam hij hier vaker. Ik schonk er geen aandacht aan en liep door richting de auto om vervolgens in te stappen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Rustig liep hij richting de auto. Het papiertje had hij intussen ergens kunnen weggooien en eenmaal bij de auto glimlachte hij naar een groep jonge dames die hem passeerden. Hij was het wel gewend om best wat aandacht te krijgen. Hij kwam hier altijd de post mee afleveren en dan passeerde hij veel inwoners, waaronder dames die altijd wel onder de indruk waren van een militair. Zelf vond hij dat maar raar soms, al die aandacht. Hij deed gewoon zijn job. Hij had ook altijd wel veel vrouwelijke aandacht gekregen voor hij bij het leger ging, maar het was toch wel zichtbaar meer geworden de laatste tijd. 'Oh hey Michael', hoort ze een van de dames roepen. Hij knikte even en opende vervolgens het portier. 'Sorry, weinig tijd. Een man aan het werk', zei hij schouderophalend. Hij stapte in, sloot het portier en nadat ook zij klaar was vertrok hij met de wagen, op naar de volgende plaats waar ze moesten gaan afleveren, en misschien ook wat ophalen. Daar was hij niet verantwoordelijk voor. Hij moest gewoon chauffeur zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Eenmaal bij de auto, stapte ik in en wachtte rustig af tot Michael er ook in was gestapt. Ik hoorde wat hij zei nadat hij de deur had geopend en keek hem aan. "Wilde ze praten?" vroeg ik voorzichtig, ik moest toegeven, die meiden zagen er prachtig uit vergeleken met mij. Een onhoorbare zucht liet ik over mijn lippen gaan, al snel glimlachte ik naar hem als hij de auto startte en weg reed.
Al snel draaide ik mijn gezicht richting rechts zodat ik zag wat er voorbij kwam, met mijn armen over elkaar op mijn schoot begon ik wat dingen te mompelen, wat ik wel is vaker deed als er een stilte was. Eigenlijk deed ik dit wel altijd, zeker als ik alleen was in het kantoor, dan was ik tegen mijzelf aan het mompelen hoe ik dingen moest doen.
Uiteindelijk draaide ik mijn zicht weer naar Michael die voor zich uit keek en op de weg lette. "Hmmm, zijn er trouwens dingen wat ik moet weten van de kazerne, bepaalde tijdstippen of iets." begon ik dan om de stilte te verbreken, ik wilde wat meer weten over deze kazerne namelijk, straks deed ik dingen wat gewoon niet kon en mijn kop kosten. Zo ie zo voor de jongens moest ik opletten, dat was duidelijk. Ik wachtte op zijn antwoord terwijl ik weer voor mij uit keek , ook naar de weg.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Eenmaal de auto vertrok richtte hij zijn blik weer op de weg. Hij had veel vertrouwen gekregen van de mensen waarvoor hij werkte, anders zou hij dit taakje niet mogen doen. Hij was dan ook altijd extra voorzichtig op de baan, en al zeker als hij iemand moest meenemen bij hem in de wagen. Hij nam dat erg serieus, en hij zou het zichzelf ook nooit kunnen vergeven moest hij een accident maken, en iemand anders verwonden door zijn roekeloos rijgedrag. Michael haalde zijn schouders even op bij haar vraag. 'Meestal komen ze wel wat praten ja, maar daar heb ik gewoon geen tijd voor. Het zijn vriendelijke dames hoor, maar daar word ik niet voor betaald. Plus, die komen niet gewoon praten om vriendelijk te doen, dat is je wel opgevallen denk ik', zei hij lichtjes lachend. Hij moest er maar mee lachen. Hij was de aandacht wel gewend en het deed hem dan ook niet meer veel. Zeker niet als het dat soort meiden waren die elke militair die ze tegenkwamen, die er een beetje goed uitzag, gingen versieren. Daar was hij niet voor. 'Wel de tijdstippen voor de maaltijden kan je best onthouden. Ze zijn er niet echt mee gediend als mensen daar laat komen, want dat houdt de keuken van hun werk. Verder zijn er bepaalde zones waar je best niet kan komen. In jouw geval zou ik de tenten van de jongens vermijden. Ze kunnen nogal, opdringerig zijn', zei hij schouderophalend. Terwijl hij met haar sprak, richtte hij zijn blik op de baan. 'Verder zijn er niet meteen zaken denk ik. Het kantoor van de gouverneur zou ik niet ingaan zonder zijn toestemming, de schietbaan zou ik ook vermijden als er mensen bezig zijn', voegde hij eraan toe, maar dat was wel vanzelfsprekend.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Ik had zo'n gevoel dat ik nu heel jaloers deed, oke misschien wat het wel zo, maar het was meer omdat ik amper contact had gehad met andere meiden op de kazerne. Nu moest ik ook weer opnieuw beginnen. Toch was ik wel blij dat ik al bevriend was, tenminste dat hoopte ik, met Michael. "Ah, het is wel logisch" zei ik uiteindelijk en glimlachte. "Je bent knap." zei ik dan, maar schrok er pas later van wat ik daarnet had gezegd. Meteen keek ik weg en haalde ik diep adem. Waarom zei ik dat nou? Ik ken hem net. Ugh ik was zo dom bezig nu.
Gelukkig ging antwoorden hij op mijn andere vraag en knikte. "Oke, niet te laat komen met eten." zei ik wat zachtjes om het goed in mij op te nemen. "De tenten, dat was ik al niet van plan." zei ik en grinnikte even zacht. "Dat herken ik, had ik in het noorden ook, pas alleen komen als hij het prima vind." zei ik en keek even kort naar hem, maar snel weer voor mij uit. "Schiet baan, oke dat snap ik." zei ik en slikte even. Gisteren was ik daar wel langs geweest om even te kijken, maar van een afstandje dat wel. Zou het mogelijk zijn om toch eens te gaan schieten als de baan vrij was? Ik zou het dan moeten vragen, maar aan wie?

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Een brede glimlach vormde zich om zijn lippen bij haar woorden. Hij bekeek haar even en richtte zijn blik vervolgens weer op de weg. 'Bedankt', zei hij. Hij zag dat ze duidelijk niet verwacht had dat ze dat zou zeggen. Toch had ze het gezegd, en het gaf hem een erg goed gevoel dat ze dat over hem dacht. 'Jij ziet er ook goed uit. Ik kan begrijpen waarom iedereen zo over je praat de hele tijd. Mooie meiden die ook nog eens gezellig zijn, dat kom je niet vaak tegen. Zeker niet op de kazerne', zei hij terwijl hij zich op de weg bleef focussen. Hij knikte instemmend wanneer ze herhaalde wat hij haar had verteld. Veel regels waren er vast niet voor haar, maar de regels die er waren, daar kon je je maar beter aan houden. Voor de soldaten waren er meer regels, al was er altijd ook wel ruimte om een beetje te ontspannen, om je collega's te leren kennen en samen te kunnen dollen en lachen. Wanneer ze bij het volgende dorp aankomen weet hij dat ze er bijna zijn. Het postkantoor hier lag vrij aan de rand van het dorp, niet in het centrum zoals eerder. Dat was wel makkelijk, zo was je er snel terug weg, al kon het natuurlijk altijd dat ze ook nog iets persoonlijk moesten gaan afleveren of ophalen, dan zouden ze verder het centrum in moeten.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Gelukkig, hij reageerde er niet raar op, integendeel, hij glimlachte. Toch zuchtte ik zachtjes op gelucht en glimlachte even terug, maar als hij dan zei dat ik er ook goed uit zag. Mijn wangen voelde ik weer opkleuren, snel haalde ik diep adem en keek, zo normaal mogelijk, voor mij uit. Het was niet dat ik dit vaak had gezegd, maar meestal als oudere mannen dit zeiden, of de andere jongens van de andere kazerne, voelde ik mij zo ongemakkelijk, maar bij hem, ik wist het niet. "Bedankt." zei ik dan zachtjes en beet iets op mijn lip.
Alles herhaalde ik nog een paar keer in mijn hoofd. Alles klonk wel logisch, deze regels waren ook bij de ander kazerne te vinden. Het dorp naderde in de verte, ik pakte de kaart er bij en vouwde deze uit, ik wilde even weten waar we nou waren. Mijn vinger liet ik over de kaart glijden en vond al snel waar we waren. Dit was een eind lopen, dat was zeker. Dan liet ik mijn ogen verder over de kaart glijden en hield mijn hoofd wat schuin, er waren redelijk wat plaatsjes hier, hopelijk kon ik ooit ze allemaal af en zien hoe het er hier uit zag.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Ik bewonder je', zei hij terwijl hij nog steeds zijn blik op de weg hield. Hij kon het moeilijk uitleggen, wat hij zo speciaal aan haar vond, maar hij wou het toch benoemen. Haar laten weten dat hij zo over haar dacht. Ze had iets wat de meeste meiden die hij kende niet hadden. Een soort eigenheid, puurheid die je niet vaak tegenkwam. Een natuurlijke schoonheid, met een fijne persoonlijkheid en een hele positieve sfeer rond haar hangen, die ze overal leek af te geven. Je werd gewoon spontaan vrolijk van haar, of je het nou wilde of niet. Hij glimlachte zwakjes en na een korte rit verder kwamen ze aan bij het postkantoor. Hij parkeerde de auto, stapte uit en keek even rond. Het was hier een stuk drukker dan in het vorige dorp. Het was hier dan ook wat dichter bebouwd en had een hoop meer inwoners dan de meeste dorpjes in de buurt. Het leven hier zag er dan ook heel anders uit. Hij nam de stapel brieven, die zorgvuldig samengebonden waren, en wachtte geduldig tot ook zij er aan kwam.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Mijn hart sloeg een paar slagen over toen hij dan zei en keek direct naar beneden zodat een paar plukken haar voor mijn gezicht vielen. Hopelijk zag hij niet, dat hoopte ik snel. Dit had ik echt nog nooit gehad. Zo snel mogelijk als het lukte, probeerde ik mijzelf weer te herpakken tot we bij het volgende dorp waren. Dat waren we gelukkig snel, hij stapte niet veel later uit nadat hij de auto had geparkeerd, hij had de stapel brieven al gepakt van de achterbank, net dat ik het wilde pakken.
Ik glimlachte naar hem en knikte dan, rustig draaide ik mij om en haalde diep adem, het was een nieuwe locatie, hopelijk waren ze hier net zo aardig als bij de vorige, wat flink kon verschillen. "Laten we maar naar binnen gaan." zei ik dan tegen Michael en begon rustig richting het gebouw te lopen. De deur opende ik zelf en stapte naar binnen, hield de deur open tot hij ook binnen was en liet deze achter ons dicht vallen. Een bel rinkelde toen ik bij de toonbank aan was gekomen en op de bel had gedrukt. Er kwam dan al snel een wat oudere dame aangelopen, ze keek mij even raar aan, maar als ze Michael zag begon ze te glimlachen. "Heb je er nou één gevangen?" grapte ze naar hem en knipoogde naar mij. Ik was verward, maar merkte al snel wat ze bedoelde. "Wat is je naam lieverd?" vroeg ze toen en ik glimlachte vriendelijk naar haar. "Hanna." zei ik en pakte de stapel van Michael over. "En ik kom een stapel brieven brengen." zei ik nadat ik de stapel op de toonbank had gelegd. "Ah, ik pak even de papieren." begon ze, ik zag nog wel dat ze een knipoog naar Michael deed.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Dat lijkt me een goed idee', zei hij met een glimlach. Achter haar aan liep hij naar de deur toe en eenmaal daar ging hij ook mee naar binnen toe. Hij kwam hier wel regelmatig, en dat was ook wel fijn zo. Hij moest zachtjes lachen toen de vaste medewerkster eraan kwam. Die kende hij natuurlijk. Ze was hier altijd als hij kwam en ze sloegen af en toe wel een praatje. Een erg lieve dame, dat vond hij meteen de eerste keer toen hij haar zag, en ze deed hem wat denken aan zijn eigen grootmoeder. 'Nou had ik maar zoveel geluk', zei hij met een knipoogje terug en hij zag al snel hoe ze begon met lachen. Wanneer ze de papieren gaat halen kijkt Michael even rond door het kantoortje. Super groot was het hier binnen niet en het was dan ook warm. Niet dat het buiten zo warm was, maar alle hitte leek hierbinnen wel te blijven plakken.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Ik snapte niet wat de oudere vrouw bedoelde, maar pas veel later kreeg ik het door. Ze bedoelde mij. Waarom dacht iedereen dat nou? Ik kende hem net. Even schudde ik mijn hoofd en wachtte rustig af tot de vrouw terug kwam met de papieren. Mijn ogen liet ik door de ruimte heen gaan, maar bleef uiteindelijk toch op Michael hangen, ik betrapte mijzelf en keek snel weg de andere kant op. Hopelijk konden we zo snel terug, en kon ik verder aan de opdrachten die de gouverneur voor mij had klaar liggen, ook moest ik wat dingen voor hem opschrijven.
Ik haalde diep adem en blies het rustig uit, de dame kwam al weer terug en ik tekende de papieren. "Bedankt." zei ik met een glimlach en een knik naar haar. "Hou hem goed bij je, hij is een goede man." fluisterde ze nog, nadat ik de pen terug gaf en zij het aannam. Wat ze daar mee bedoelde wist ik niet, maar de knipoogde ik en glimlachte maar terug. Draaide mij daarna om en keek naar Michael. "We kunnen verder." zei ik dan en liep richting de deur die ik vervolgens opende en naar buiten stapte.
Een warmte kwam zo over mij heen, binnen was het lekker, maar buiten was het best warm. De warmte negeerde ik en liep door, buiten wachtte ik op hem zodat ik het voertuig weer in kon stappen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Geduldig wachtte hij af tot ze terugkwam met de papieren. Dit duurde wel even. Het leek hier altijd zo een chaos in het papierwerk te zijn, maar deze dame leek het toch keer op keer te vinden en onder controle te hebben. Hij mocht haar graag, daarom kwam hij hier ook graag. Eenmaal klaar kunnen ze weer vertrekken. 'Lieverd, tot snel!', zei hij met een knipoogje waarna hij met een glimlach om zijn lippen, samen met Hanna, naar buiten liep. Het was heerlijk warm buiten, al was hij nu toch wel blij dat hij er een dagje tussenuit had gekregen. Hij trainde dan wel graag in de buiten, met dit weer kon dat soms wel zwaar zijn. Ze hadden nu alles gedaan wat ze moesten doen dus ze konden weer richting de basis vertrekken. Daar zou het dan al tijd zijn voor avondeten. Hij stapte terug in de auto en wachtte tot zij er ook was, zodat ze weer konden vertrekken.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Michael kwam ook naar buiten en zonder nog iets te zeggen stapten we beide de auto in. De papieren stopte ik in een map en haalde even diep adem. Oké dat was gelukkig goed gelopen, nu zouden we rechtstreeks terug naar de basis rijden. Zo was je wel een hele dag onderweg. Terwijl je zou denken dat het binnen een paar uur gedaan zou zijn. Maar het rijden er heen, afhandelen en terug rijden nam gewoon de tijd.
Ik streek een pluk haar achter mijn oor en keek voor mij uit. Een gaap kon ik net onderdrukken gelukkig. "Michael." begon ik en keek hem aan. Maar als onze ogen kort kruisen, wist ik niet meer wat ik wilde zeggen. Snel keek ik voor mij uit. "Ik ben het even kwijt, komt straks wel weer." zei ik en hield de map met de papieren strak tegen mij aan.
Wat had ik toch als ik naar hem keek, elke keer verdwenen de woorden wat ik wilde zeggen. Even sloot ik mijn ogen, opende deze weer. "Is er een mogelijkheid om een rondje te kunnen schieten?" vroeg ik uiteindelijk terwijl ik nog voor mij uit keek. Ik moest wat kwijt, en schieten hielp mij daar bij. Zou hij raar op kijken omdat ik een wapen kon hanteren? Of dacht die dat ik het gewoon is wilde proberen. Het kon beide. " Ik kam begrijpen als het niet kan." zei ik er snel achter aan terwijl ik strak voor mij uit keek.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld