Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O | Shiri shades darker
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine was toen degene die afstamd nam. Want wow. Dit was nogal onverwacht. Hij keek de bloedmooie Catherina aan. Hij wilde haar nog een keer kussen, maar hij deed het niet. 'S-sorry...' zei hij. Jermaine keek weg. Hij had haar niet moeten kussen. Het ging perongeluk, maar wat daarna kwam... het was verwarrend.
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina slikte even en beet op haar onderlip. War verlegen keek ze hem even aan. "Waarvoor?" Een glimlachje speelde rond haar lippen. Zij had zeker geen spijt. Het was een heerlijke kus geweest die heel erg goed gevoeld had, voor haar in ieder geval wel.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine wist niet anders dan zijn schouders op te halen. 'Ik weet het niet...' antwoordde hij. En hij wist het oprecht niet. Was het de kus? Niet echt. Was het de manier waarop? Hm. Nee, het was gewoon puur het feit dat hij hij was, zij zij. En hij verdiende haar niet en zij verdiende beter dan hem. Iemand die niet eerst het vlees van haar lijf had willen slaan en die geen zout in haar wonden had gestrooid. Letterlijk en figuurlijk. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina keek naar hem en nam zijn hand even vast. "Ik weet het wel en ik vind niet dat je zo mag denken." Ze keek hem even direct aan en streelde met haar duim over zijn hand heen. Ze wilde niet dat hij zo negatief dacht, hij was juist degene die haar geholpen had. Natuurlijk had hij haar even pijn gedaan, maar dat was alleen maar geweest omdat het moest en niet omdat hij dat zo graag wilde. Hij wilde het nu immers niet meer, toch?
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine durfde Catharina niet aan te kijken. Deels ook omdat hij toch redelijk rood was geworden. 'Ik snap niet waarom je zo doet tegen mij,' zei hij. 'Ik weet dat ik dom ben, onwetend en wat al niet meer... maar als ik dit kon weten...?' Hij zuchtte diep. 'Je doet alsof je me vergeven hebt voor alles wat ik je heb aangedaan...'
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina keek naar hem. "Waarom moet ik je blijven haten? Je bent veranderd nu, ja je hebt me pijn gedaan maar nu help je me. Je wilt zelfs helpen om me hier weg te krijgen, waarom zou ik je dan nog blijven haten Jermaine?" Fluisterde ze zacht en ze gaf een lief kneusje in zijn hand. "Daar is dan toch helemaal geen reden voor?" 
Anoniem
Wereldberoemd



Toch werd de blik van Jermaine weer gevangen door Catharine. 'Mensen zijn normaal gesproken niet zo vergevingsgezind...' zei hij zacht. 'En het voelt gewoon... het voelt alsof ik...' Hij beet op zijn lip en keek weer weg. 'Niets, laat maar...'
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina keek hem aan. Glimlachte even en haalde haar schouders op. "Dus? Misschien ben ik wel anders dan de normale mens." Ze grinnikte even en keek naar hem. "Alsof je wat?" Ze duwde zijn gezicht terug en keek hem recht aan. "Vertel het me Jer." 
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine keek Cath even verbaasd aan. Want ze was ineens weer heel dichtbij en nu kon hij heel diep in haar ogen kijken. 'Alsof...' Hij aarzelde nog even, maar het was alsof de blik in haar ogen het antwoord uit hem haalde. 'Alsof ik de grip op realiteit aan het verliezen ben...'
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina keek hem even aan en ze slikte even. "Waarom? Omdat ik je kan vergeven? Het is gewoon de realiteit Jer. Ik meen het. Niets anders dan de realiteit." Ze beet op haar onderlip. Waarom twijfelde hij toch zo erover? Ze had geen enkele reden om erover te liegen vond ze.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine wist gewoon niet hoe hij moest reageren. Hij was van een geïndoctrineerde burger naar een overlevende soldaat gegaan en van een martelaar naar een... een... iets heel anders? Het was nogal een hoop om zomaar te verwerken. Uiteindelijk stond hij op en liep hij naar de deur van de cel. 'Sorry, ik... ik moet gaan...' zei hij zacht. Hij moest eerst snappen wat er nu precies aan de hand was en waarom hij voelde wat hij voelde. Kon hij Sarah ook zomaar vergeten? Natuurlijk was dat alweer lang geleden, maar toch... En dan ook gewoon het feit dat zij hier zo makkelijk in was. Hij had zóveel gedaan. Zoveel pijn. Hij kon het gewoon niet begrijpen. Hoe kon zij dan ook maar een beetje romantische gevoelens hebben voor hem? Jermaine opende de deur en stapte naar buiten. Vervolgens bood hij nogmaals zijn excuses aan, waarna hij verdween. Het was hem te verwarrend. Hij moest nadenken. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina moest hem wel los laten. Hij stond op en nam afstand van haar. Stil bekeek ze hem nog even en knikte langzaam. "Ja... Natuurlijk," mompelde ze zachtjes en ze keek toe hoe hij naar de deur toe liep. Moeizaam slikte ze even en zag de deur achter hem dicht vallen. Erna was er stilte. Het enige wat ze hoorde was haar eigen ademhaling. Zacht trok ze haar benen op en sloeg haar armen eromheen. Het liefste was ze niet alleen met haar gedachten, de herinneringen stroomden dan als vanzelf binnen, samen met de pijn en de angst. Cath deed hard haar best om de tranen weg te knipperen, ze wilde nu niet zwak zijn. Ze moest nog even sterk zijn, tot ze hier weg was.
Anoniem
Wereldberoemd



Jermaine had buiten nog een tijdje staan wachten. Moest hij terug? Hij wilde terug. Maar nee, hij moest een plan bedenken. Iets wat hem alleen waarschijnlijk niet ging lukken, maar bij Catharina een ontsnappingsplan verzinnen was waarschijnlijk niet heel veilig. Hij moest het alleen doen. En zij zou overleven, hij niet. Dat wist hij al. Hij haalde diep adem en begon naar zijn huis te lopen. Misschien was het handig om te kunnen schrijven... Hij kon het wel een beetje, maar niet heel goed. En als hij gewoon een plan op papier kon zetten, was het ook makkelijker om het uit te leggen aan Catharina. Jermaine kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze zou eindelijk vrij zijn. Vrij van hem, vrij van de mensen en vrij van de heksen. Ze kon dan overal heen waar ze maar wilde. Daarvoor zou hij het doen, voor haar vrijheid. 
TheBurrow
Wereldberoemd



Catharina had zich een hele tijd sterk weten te houden, maar uiteindelijk lukte het niet meer. De eenzaamheid was sterker dan zijzelf was. Tranen rolden over haar wangen en hoewel ze die probeerde te stoppen, gingen ze door. Soms ontsnapte er een gesmoorde snik uit het kleine hoopje. Ze was niets meer dan een hoopje ellende. Vol onbegrip en pijn. Hoe konden de anderen haar ooit met een goed geweten naar de mensen gestuurd hebben? Waarom deden ze haar zoveel pijn? Het was oneerlijk en even hapte ze naar adem. Ze moest tot rust komen, maar nu ze voor het eerst helemaal alleen was liet Cath haar remmen los.
Anoniem
Wereldberoemd



De volgende dag liep Jermaine nog redelijk vrolijk door de stad. Hij had een boek gekocht dat hij wilde gaan lezen, iets wat eigenlijk nooit van hem verwacht werd. Maar hij wilde leren. Meer dingen ontdekken. In ieder geval, zolang hij de tijd had. Een paar straten voor de kerkers stopte hij het boek in zijn tas, waarna hij stevig doorliep. Goed, zolang niemand het door had, was het goed. En Zana zou voorlopig niet langskomen, ze zou niet durven. Niet zolang hij een hogere rang had dan zij. Jermaine haalde diep adem en liep het complex binnen. Alle dingen van gisteren moest hij even vergeten. Geen gevoelens, alleen zaken. Catharina moest vrij komen. 
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste