Forum

 

De ogen van Vivid vlogen open en hij kwam overeind, verward starend naar de plotselinge verschijning van deze onbekende jongeman. Het duurde een paar seconden, maar plotseling besefte Vivid dat de jongeman moeite had met overeind blijven in deze kamer, en dat het totaal zijn schuld was. Vivid stak zijn hand op, en elke sneeuwvlok, elk stukje ijs, verdween als sneeuw voor de zon. De kamer was weer zoals voorheen, niets wees erop dat het ooit een sneeuwpaleis was geweest. Vivid kwam overeind en bekeek de jongeman nog eventjes goed. 

‘Mijn excuses, ik was eigenlijk van plan geweest om het op te ruimen voordat je hier was. Ik was buiten een beetje gesmolten en moest even opladen.. ik zou moeten overwegen om een parasol aan te schaffen. Jij moet mijn kamergenoot zijn, of niet? Mijn naam is Vivid Frost, prettig kennis te maken.’ Vivid stak beleeft zijn hand.

‘Mijn hand kan een beetje koud zijn.’ Mompelde hij zachtjes als waarschuwing.

Zijn kamergenoot zag er interessant uit, netjes en beleefd. Vivid had een gevoel dat hij het had getroffen met zijn kamergenoot. Als zijn kamergenoot hem aan zou raken, zijn hand zou schudden, zou Vivid kunnen zien wat voor hem kostbaar was en hem zo een soort van kennismaking cadeautje kunnen geven, hij hoopte dus dat hij de jongeman niet had afgeschikt met al dat sneeuw en ijs. 

 

‘Omdat staarten en oren over het algemeen nogal gevoelige dingen zijn. Blijkbaar kietelen die van haar alleen maar, de geluksvogel, maar als iemand aan die van mij zit, dan voelt dat he-‘ Zu klapte zijn mond dicht. 

‘Ik bedoel, als ik een staart en oren zou hebben, zou ik het niet fijn vinden als ie-‘ Hij stopte weer midden in de zin. Liegen had geen zin. Darren was zijn kamergenoot en zou er vroeger of later wel achterkomen. 

‘Ik snap gewoon niet dat sommigen er zo blij mee zijn, er trots op zijn. Het is vreselijk om een staart en oren te hebben, dus ik snap het gewoon niet. Als iemand aan die van mij zit, is het heel anders dan een beetje kietelen, man, ik zou willen dat het alleen dat zou zijn. En ik weet dat er hier heel veel zijn die niet bepaald menselijk zijn..’ hij zuchtte even, ‘maar ik ben nog minder dan dat. Ik ben gewoon een domme tekening.’ Natuurlijk wist Zu wel dat hij een beetje menselijk was, een gedeelte van de menselijkheid van zijn vader zat in hem, om het zo maar te zeggen. Maar hij voelde zich niet menselijk.

‘En dan ben ik ook nog eens allergisch voor katten terwijl.. terwijl..’ Hij pakte zijn hoodie vast en trok hem naar achteren. Zijn oren sprongen tevoorschijn en bewogen wat terwijl ze geluid opvingen.

‘Ik snap überhaupt niet wat ik hier doe.’