Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het bestookte hem hoe de jongen wiens plek zich aan haar andere zijde bevond, zijn geglimlach en vrolijkheid met zijn komst weg had laten slepen. Enerzijds hij aanhoorde hoe Adoria hem opgewekt begroette, zag hij hem bitter weerkeren bij het uitzicht voor hem, zijn uitweg gezocht in de kortste tijd voordat hij ook maar een excuus uit had kunnen brengen ofwel had kunnen vragen of hij hen stoorde. Zijn gelach met het uitspreken van een vluchtig afscheidswoord bevatte geen kenmerken van het uitbrengen van een gemeende blijdschap. Had hij iets verkeerds gedaan?
"Oh eh.., sorry. Did I scare him off?" Een kleine frons bleef staan, voor kort over zijn schouder gekeken waarbij hij de jongen nog net zag verdwijnen in de menigte van studenten. "Didn't mean to interrupt you two." Hoe hij hem moest plaatsen was raadselachtig. Geen andere reden zag Jack voor het plotselinge grimmige gedrag dat zijn uitstraling over had genomen dan dat hij een verkeerd moment uit had gekozen om te verschijnen, maar ondanks dat hij plannen had gehad voor haar vriend plaats te maken en wellicht bereid was terug te keren naar Seth, was hij nergens meer te vinden. Met het knipperen van zijn ogen kon hij zijn door gel glimmende, in model gebrachte haar en donkerkleurige bril niet tot zichtbaar verklaren; hij had zich te diep vermengd met de rest om gevonden te worden.
Lijzig wendde hij zich weer tot Adoria. Als zwijgzaam behield hij zich, opmerkend dat er een ongemakkelijkheid huisde die onbedoeld was. Ze leek haast nerveus, rusteloos, nu hij naast haar liep. Zelf beaamden zijn gevoelens het gedeeltelijk. Er was iets rondom haar wat hem ook enig anders dingen deed ervaren, maar hoe dan ook gaf hij er geen gehoor aan en werd er opnieuw een glimlach vertoond toen ze zelf het verloren gesprek terug op gang bracht. "Right. I actually forgot about 'em, but thanks." Een knik van waardering gaf hij haar als antwoord. "No, it's fine. At least I'm off laundry duty now, so don't worry about it." Weinig waarde had hij gehecht aan zijn kleding, het eerder vergeten dat ze nog in bezit was van zijn trainingsbroek en een van zijn t-shirts. Vaak kwamen ze vanzelf wel terecht en anders had hij er geen problemen mee gehad als ze uiteindelijk nog in haar eigen kast zouden belanden, want een feit was het als er verteld werd dat hij voldoende had aan de overgebleven voorraad.
Zijn denken reikte terug naar haar bijzijn in zijn kamer. Het moment dat hij te veel afwezigheid had afgegeven en haar gestalte had vermeden door uit het raam te kijken, had ze moeite gedaan hem iets over haarzelf te vertellen. Iets wat hij Adoria niet terug had gegeven, was het niet? Een excuses was hij haar hiervoor hoogstwaarschijnlijk ook schuldig geweest. Doch was hij van mening dat hij de sfeer niet nogmaals eronderdoor wilde laten gaan en vatte hij het luchthartig en zorgeloos op, ietwat gegrinnik laten rollen toen hij haar wederom aankeek. "Well, so.. I think I owe you an introduction I didn't gave two days ago, isn't it?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You didn't, so don't worry,'' stelde ze hem gerust, al was ze lichtelijk verbaasd over zijn opvattingen van Theo's vertrek.Het was niets voor hem om zomaar weg te lopen, omdat iemand anders zich wilde mengen in hun gesprek. De grijns die hij vertoonde op zijn gezicht, zei genoeg. Hij ging niet weg uit frustratie en onstuimigheid, maar uit hoop dat ze wat meer 'open' zouden zijn als hij geen getuige was van hun conversaties. De waarheid achter zijn vertrek had ze Jack echter niet gegeven. Het was onnuttig en zelfs beschamend. Desalniettemin kon ze begrijpen waarom haar vriend hen alleen achterliet en ergens viel het te waarderen.
''I'll give them to you when we arrive the motel,''zei ze nadat ze zijn dankbetuiging in ontvangst nam met een knik en geglimlach. Het motel had ze al in haar zicht, maar het tempo zat er niet echt bij hen in. Degenen die voor haar liepen, gingen zo traag te voet dat het nog een eeuwigheid kon duren vooraleer ze het motel zouden bereiken. Ze kon hen inhalen, hen voorbijgaan alsof het 'gezamenlijk zijn' haar niet deren kon, maar dat was niet haar stijl en tevens had ze geen haast. Ze keek er niet naar uit om een kamer binnen te lopen, wetende dat ze de nachten moest spenderen met een jongeman bij wie ze al zo nerveus was. Het was al een hele uitdaging om ongezien bloed naar binnen te werken en hoeveel excuses kon ze wel niet verzinnen voor het overslaan van maaltijden, zonder dat hij argwanend werd? Koffie en alcohol drinken vormde geen probleem, maar eetwaar als in het voedsel dat menselijke wezens elke dag naar binnen werkten, ging haar te ver. De eerste keer dat ze weer zoiets probeerde, moest ze braken en sindsdien waagde ze nooit meer een poging. Het was onappetijtelijk, gewoonweg walgelijk en ze kan zich eigenlijk ook niet meer herinneren dat ze het in haar vroegere jaren nog wel lustte. Verblijd wandelde ze verder, dof geluid hoorbaar gemaakt bij elke stap die ze zette op de vunzige stenen van Las Vegas. Het gebied dat ze hadden betreden zag er niet stijlvol uit, allesbehalve zelfs, maar het had zo zijn charmes. Er viel ook niet veel te verwachten van een studententrip. Ze hadden nu eenmaal niet veel geld en als ze voor weinig geld in ieder geval een slaapplek konden krijgen in een redelijk motel, dan waarom ook niet? Veel meer dan slapen en douchen in hun kamer zou er waarschijnlijk toch niet plaatsvinden.
Verwonderd keek ze op toen hij wederom sprak. De gebeurtenis van twee dagen geleden was hij duidelijk niet vergeten, maar hij deed geen poging om haar te wijzen op haar onterechte reacties. Integendeel. Met gegrinnik maakte hij duidelijk dat hij zich wilde introduceren. ''Why are you being so kind to me?'' lachte ze, direct naar hem gekeken onderwijl ze ongeschonden haar haren achter haar oren schoof. Dat trekje, spelen met haar haren totdat het achter haar oren was verdwenen, was onderhand een slechte gewoonte van haar geworden.
''You don't owe me, but I'd love to hear your introduction.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze bracht opluchting in hem op zodra ze verwoordde dat hij haar vriend niet weggejaagd had. Aan zijn blikken dacht hij afgeleid te hebben dat hij inderdaad stoorde en mogelijk eerder de sfeer verpest had dan dat hij hen vergenoegde met zijn aanwezigheid, maar dat bleek minder waar te zijn. Hij had ze dan wel vergezeld, het was geen verkeerde aanleiding geweest waarom de jongen van hen wegliep. De intenties om hen alleen te laten waren geheel op andere zaken gebaseerd.
Hij knikte glimlachend, zijn handen in zijn broekzakken laten glijden uit gewoonte. Hoever het motel zich precies van de binnenstad bevond hadden de docenten hen vergeten te vertellen, desondanks zou de tijd tot het bereiken van het pand hem niet deren. Hij geloofde op haar woord dat ze zijn kleding meegenomen had en daarbij zou het geen probleem uitmaken als dit niet het geval was geweest, omdat hij in dat opzicht niet bepaald materialistisch ingesteld was. Voor zover hij wist tot op haar opmerking, had hij geen kledingstukken in zijn kast gemist.
"Well.. kinda figured things went off because of the circumstances." Hij kon geen van hen daadwerkelijk de schuld in de schoenen schuiven dat alles niet goed liep die dag. Ze was in slechte toestand geweest en hijzelf had zich wellicht in meer frustratie bevonden dan waar hij op het moment van op de hoogte was, gezien hij druk was met de problemen oplossen die Kieran bij het voertuig gecreëerd had. Dat zijn vader de rust doorbrak met het bericht over de wedstrijden, had daarnaast de situatie niet veel beter gemaakt. "Nobody can be blamed for that." Hij was tevens allang blij te zien dat ze zich beter leek te voelen. Nadat ze wakker was geworden, had hij getwijfeld of ze binnen korte tijd wel weer genezen was, waargenomen hoe ze bloed uitspuugde en haar ogen een vage gloed hadden gekregen.
Zijn kwaliteiten hadden nooit gelegen bij het vertellen van zaken over zichzelf. Hij was een betere luisteraar dan dat hij met mensen praten kon en hield zich eerder afzijdig, dan dat hij anderen veel over hemzelf liet weten. Hoe zijn mening erbij lag, waren het hun zaken niet wie hij was of wat zich in zijn leven afspeelde, maar als hij wilde dat ze weer normaal met elkaar om konden gaan, was het de beste optie die hij had. Bovendien had ze hem meer over haarzelf verteld dan andersom, wat maakte dat hij het haar enigszins schuldig was zich een beetje open te stellen. "I'm Jack Ivashkov and I'm almost twenty by now. I don't have many hobbies other than training and working on vehicles and motorcycles, but I do like skateboarding as well. I'm an only child, was born in Russia but moved here when I was about seven years old along with my parents and my grandfather. We went to live in Minnesota, learned the language, went to school and stuff and here I am."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het deed haar goed toen hij hun onschuld tot de uitdrukking bracht. Ze nam haar gedrag die ene ochtend nog steeds kwalijk en in haar optiek bevond ze haarzelf schuldig van de verwezenlijking van de lugubere sfeer die de ruimte waar ze zich in bevonden omhelsde, maar het was fijn om te horen dat hij het daar niet mee eens was.
Ze luisterde aandachtig naar hem. Geboren in Rusland, maar getogen in zowel zijn thuisland als in de Verenigde Staten. Interessant. Ze kwam niet vaak Russen tegen in de stad waar ze al decennia’s verbleef. Zijn hobby’s vond ze eveneens boeiend. De meeste jongens van zijn leeftijd gingen uit, hingen wat rond en hadden enkel oog voor het andere geslacht. Hij had dat niet. Ze vond het zelfs bekoorlijk dat hij zich bezighield met het opknappen van voertuigen. Wie deed dat tegenwoordig nog? ‘’Hard work does indeed pay off.’’ Geweten dat haar antwoord vaag en enigszins onvoorzien naar buiten werd gebracht, deed ze geen poging tot het verduidelijken van haar woorden. Uit haar onduidelijkheid haalde ze plezier. Ze vond het vermakelijk om te zien hoe mensen hun wenkbrauwen optrokken indien ze haar niet begrepen konden en ze achteraf, na lang stilgestaan te hebben bij een uitspraak, pas haar bedoelingen achterhaalden. Dan was het meestal al te laat om er nog op in te gaan. De vorige keer uitte ze toorn, nu legde ze een compliment aan de dag. Ze doelde op de trainingen die het brachten tot een lichaam dat waarneembaar sterkgebouwd was. Hij hoefde zijn shirt niet uit te doen en zijn wasbordje op te zetten om te laten zien dat hij atletisch was aangelegd. Zijn armen en brede bouw zeiden al genoeg.
Ze sloot zich achter in de rij aan toen ze het motel naderden. Ze was niet nieuwsgierig naar de indeling van de kamers, hoewel velen dat wel waren. Het deerde haar zelfs weinig dat ze vermoedelijk het bed delen moest met de jongen naast haar. Hij was toegenegen en ondanks ze hem slechts een paar dagen kende, was ze er zeker van dat hij zijn afstand behouden. Haar eerste indruk was ook erbarmelijk en het leek er niet beter op te worden, dus het zou haar hebben verbaasd als dat niet deed. Had hij een vriendin? Wilde hij überhaupt naast haar liggen tijdens het slapen? Wat als hij dat niet wilde, moest zij haar deel van het bed dan opofferen voor een slaapplek op de bank of zou hij dat doen? Ze stond enigszins perplex van haar plotselinge gedachtes en bleef er dan niet al te lang bij stilstaan. Ze waren buiten, niet binnen in hun aangewezen kamer. Pas wanneer ze privéruimte passeren zou, zou ze dat onderwerp naar boven brengen. Voor nu richtte ze zich op zijn beperkte introductie. Ze glimlachte vriendelijk, onderwijl ze hem een blik toewierp. ‘’Why did they move to the United States?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze vermengden zich stilletjes met de rest van de groep. Tientallen studenten hadden zich inmiddels verzameld voor het ouderwetse motel, een gebouw dat er enigszins vervallen bijlag en desalniettemin genoeg lichten en kleuren bevatte dat het paste in het uitzicht van Las Vegas. Neon letters waren aan de bakstenen wanden vastgezet, borden namen de plekken boven de ingang in en met het blikveld op een van de verwaarloosde, met stof bedekte ramen wist hij een aantal gokmachines in de aankomsthal te spotten. Het mocht als een typisch slaapvertrek genoemd worden in deze binnenstad en daar was hij zich ook van bewust, maar dat maakte niet dat hij er niet aan wennen moest; nieuwsgierig gleden zijn ogen langs de omgeving indien ze achter de al gevormde rij stil stonden.
Haar gemaakte opmerking zorgde voor de nodige verwarring, datgeen waarop ze doelde niet zozeer begrepen gezien ze zichzelf niet verduidelijkte. Of ze het richtte op de Jeep die hij gerepareerd had vergeleken met de toestand waarin deze zich bevond toen ze bij hem verbleven had, of slechts op het trainen dat hij seconden geleden in het gesprek had gebracht was onzeker. Wel glimlachte hij even, geweten dat het hoe dan ook als een compliment bedoeld was en het daardoor vrij weinig uitmaakte wat ze er precies mee laten weten wilde.
Gemerkt hoe haar ogen de zijne opzochten, keek hij opzij. "Economic reasons, mostly." Hun verleden en verdere afkomst hield hij terzijde. Haar vertellen over zijn bloedlijn en de werkelijke redenen die ze ertoe aan hadden gezet, was een verboden actie. Het was gewenst, zelfs verplicht, erover te zwijgen tegenover zij die er niks mee te maken hadden. Daarnaast was het vertrouwen schaars geweest. Woord spreidde zich, zeker als het om de bovennatuurlijke onderwereld ging waar hij zich in bevond. Er zou een prijs op zijn hoofd komen te staan als hij ook maar iets zou laten blijken over zijn plicht en de gemeenschap, die al duizenden jaren in de schaduwen gehouden was. Liegen vertikte hij daartegenover ook. Hij zou niets uit zijn duim zuigen alleen maar om haar van een antwoord te voorzien, echter was het hem verplicht belangrijke details en de verdere redenen voor zichzelf te houden; niemand had hem het ontzegd te vertellen over hoe hun leven in Rusland was geweest, zolang geen woord over het bestaan van de vampierjagers bevolking gesproken werd. "We didn't have much money and the jobs were limited for people like us. Hard to find good work that pays enough when you belong to a lower class in the population. The chances were better here."
Het vooruitzicht op de situatie als hij erover door zou gaan, was het besef op het krijgen van onnodige problemen. Het was handiger het onderwerp te verschuiven naar iets anders en de conversatie zo op een ander spoor door te zetten. Een gemakkelijke handeling, gezien hij genoeg vragen had als het ging om de trip. Hij had geen idee wat ze allemaal te wachten stond en wellicht kon zij hem er wat meer over vertellen. Bedenkelijk zette hij een paar stappen vooruit, de rij gevolgd die traag maar zeker kleiner werd voor de toegangsdeuren. "Got any idea what this trip is about?" vroeg hij haar. "Haven't heard anything about what they're planning on doing these few days."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij keek haar aan toen hij haar vraag beantwoordde en dat waardeerde ze. Niet iedereen hield ervan om oogcontact te maken tijdens het beantwoorden van een persoonlijkere vraag, maar hij had daar kennelijk geen moeite mee. Ze gimlachte eveneens, knikte om hem te laten weten dat ze hem verstaan en begrepen had en wendde haar blik af. Aan haar linkerzijde stond het motel in de schaduw. Het oogde niet armoedig, maar ook niet luxe. De witte spijlen zagen grauw, vermoedelijk aangetast door de regen en de vunzigheid die daarbij kwam kijken, doch de ramen van zowel binnen als buiten schoon waren. Ze vroeg zich af of de kamers iets netter waren dan het exterieur van het gebouw, maar dat betwijfelde ze. Het was een motel, geen viersterrenhotel.
‘’Didn’t pay attention in class?’’ vroeg ze geamuseerd. Een korte stilte hield ze aan, waarin ze luisterde naar het geroezemoes voor haar, vooraleer ze op zijn vraag inging. ‘’We’re basically following a tour guide who provides assistances, information on mainly cultural and historical heritage. One expects that the students write down the momentous trouvailles, which are vital for answering the questions and the set-up for the report we eventually have to make in pairs. They gave us enough off-time, though, so don’t worry about spending all of our time on school its demands. We aren’t stuck up with each other the whole three days, either,’’ vertelde ze hem, ‘’but I would appreciate it if you do your best when it comes to showing attentiveness and answering the questions.’’ Ze had hem in feite niet nodig. Haar kennis was dusdanig groot dat ze de gevraagde antwoorden hoogstwaarschijnlijk al direct na het lezen van de vragen kon opdreunen. Al decennia’s lang spendeerde ze haar tijd aan het bestuderen van, voornamelijk, de Amerikaanse geschiedenis. Had ze haar neuzen eens niet in de boeken, dan was ze wel te vinden in één van de talloze musea in de stede waar ze woonde. Ze was oud, veel ouder dan ze eruitzag, maar ze was nog niet uitgeleerd. Dat zou ook nooit gebeuren, al werd ze een millennium.
Ze wilde haar geleerdheid echter niet aan de dag leggen. Ze zou moeten doen alsof ze minder wist dan in werkelijkheid zo was, omdat ze geen implicaties veroorzaken wilde. Het was vreemd als iemand van haar leeftijd alle vragen foutloos beantwoorden zou zonder deel te hebben genomen aan de tour die aan hen gegeven werd. Daarnaast was het een groepswerk. Ook hij zou enkele vragen beantwoord moeten zien te krijgen, of hij dat nu wilde of niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was altijd al snel geneigd geweest zijn aandacht te verliezen. Vaker bevonden zich nietszeggende waanbeelden en andere dromen voor zijn ogen, dan dat hij zijn focus legde bij dat wat hem verteld werd. Een soms wat vervloekte eigenschap. Het maakte het lastig voor hem om te volgen wat men hem vertelde, dan voornamelijk gesproken over lestijden, en zorgde er liever voor dat de tijd snel passeerde door zijn afleiding dan dat hij wat leerde van de bijgebrachte informatie. Hij was een dromer. "I tried to." Met lichte spot naar zichzelf toe gericht, ontstond een kleine grijns. "Not much of a good attempt, though. I'm bad at keeping my head in the game when it comes to class." De reden hierachter moest hijzelf ook nog ondervinden. Waar het vandaan kwam was voor hem net zo onhelder als wanneer het gebeurde; hij had er geen controle over.
"Right. History. I can deal with that." Er waren weinig vakken waarvoor hij talent bezat maar met het vak geschiedenis of althans, de vragen die hierbij hoorden, kon hij wel overweg. Van kleins af aan had hij veel meegekregen over de hele levensloop vanaf het begin van de aarde. Hoewel het zich gericht had op de geschiedenis van zijn eigen volk, kwam het ergens vaak nog wel van pas. De gebeurtenissen waarbij vampierjagers een grote rol hadden gespeeld waren vaak ook deze die in de boeken veel voorkwamen. Al was het vaak in andere context en ontbraken de schouwspelen van het bovennatuurlijke, de basis kwam overeen. Toch was hij wel geïnteresseerd in haar mening over het vak; hij had geen idee wat hij moest verwachten, zeker als hij haar als partner zou krijgen. Peinzend keek hij voor zich. "If I do end up as being your partner, what do I have to expect?" Zijn grijns bleef, desalniettemin wat miniemer dan voorheen. "Got a thing for history, or are you the complete 'look it up on YouTube' kind of type?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’A dreamer?’’ Het verbaasde haar niets dat hij zijn aandacht niet bij de les kon houden. School was saai, voor de meesten, en zelfs zij kon hun visie enigszins begrijpen. De lessen waren monotoon, stompzinnig en vermoeiend. Wat men aan leerstof aangeboden kreeg in een jaar, kon hij gemakkelijk leren in slechts een paar maanden. En hij leerde niet, omdat hij daartoe aangezet werd door zijn liefde voor het vak. Hij leerde of trachtte te leren, omdat hij als het ware gedwongen werd door niet alleen de overheid, maar tevens door school en hoogstwaarschijnlijk zijn ouders eveneens. Zeer aangenaam. Zeker voor de achteloze, rebelse kinderen die hun ouders graag ongehoorzaamden. Leren? Nee hoor. Ik heb wel iets beters te doen, moeder, zoals het uitschelden van leeftijdsgenoten op een online platform.
Ze lachte toen hij zijn vraag aanhoorde. Ja, wat viel er eigenlijk van haar als partner zijnde te verwachten? Ze wist het niet. ‘’I don’t know. I guess you’ll find out.’’ De aangehouden grijns van hem had ze gezien. Het maakte zijn gezicht welgevormder dan het al was.
‘’Oh, god, no. I stay away from the internet as much as I can. I’m the kind of woman who spends her nights just reading literature and drinking red wine,’’ ging ze direct op hem in, niet nagedacht hoe het beeld dat hij van haar had vermoedelijk veranderen zou indien hij luisterde naar wat ze zei. Een lezer in het jaar 2017, erg merkwaardig. Sommigen vonden het indrukwekkend, hadden gewild dat zij dezelfde insteek in hun leven hadden. Anderen tekenden haar af als een stuud, die enkel de typische klederdracht miste om als typerend gezien te worden. Hun meningen deden haar weinig, maar hun gedachtegang vond ze eigenaardig. Iemand afkraken op basis van haar hobby’s was kennelijk heel normaal in hun wereld.
Terug naar de vraag. Het YouTube gedeelte had haar zo verstrooid dat ze op dat moment geen aandacht schonk aan wat hij nu echt wilde weten. ‘’I adore history. Not everything since it is overwhelming, but there are a lot of things I do read about.’’ Zoals de tijd van de tweede wereldoorlog, maar dat hield ze voor zich. Dat lag gevoelig, gevoeliger dan zou moeten, en ze had tevens weer genoeg informatie over haarzelf vrijgegeven. Alsof haar interesse voor boeken en geschiedenis hem wat interesseerde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Guess that's how you can call it." Nergens had iemand hem er zo over aangesproken, maar ontkennen zou kinderachtig en naïef zijn. Velen wisten bij een eerste ontmoeting in de les al hoe het met hem zat. Docenten hadden een hekel aan zijn type, die als tweede stond op de rang van gehate leerlingen. De eerste categorie noemde hij de probleem schoppers; zij die niet alleen de les verstoorden met hun gedrag en andere neigingen, maar ook hun opmerkingen in het algemeen. Er waren er genoeg van die besloten zich in de discussie van de docent te mengen, natuurlijk, echter op een wijze die vaak niet tot amper gewaardeerd werd.
Haar gelach klonk om hem heen. Het geruis van andere conversaties was verminderd, de meeste aanwezigen die zich inmiddels al binnen het motel bevonden te ver uit hun buurt geweest om met hun stemgeluid de stilte in het gebied te verstoren. Het hoorde mooi, aanstekelijk, en hij moest er zelf ook ietwat om lachen al was dit in eerste instantie niet de bedoeling geweest. "Reading literature and drinking red wine? Hm, didn't see that one coming." Of het achterliggende, sarcastische bedoelingen had was nog over te dubben. Hij kon van haar gelaat niet goed aflezen of ze serieus was of dat ze hem slechts voor de gek hield.
"Doesn't sound horrible. Though, I'm more of a vodka type of guy." Weliswaar typisch gezien zijn achtergrond om zijn voorkeur uit te laten gaan naar de sterke drank van zijn thuisland. Dat hij ermee was opgegroeid, was echter eerder de oorzaak dan liefhebberij op zich. Het was de drank waarmee men zowel feesten als begrafenissen hield. Hij noemde het liever gewenning dan preferentie. Hun interesse in geschiedenis kwam daartegenover wel overeen. Murmelend zette hij de laatste paar stappen richting de verkortte rij, bij een van de portieren terechtgekomen die hij afwachtend voor haar openhield. "Then I guess that makes two of us."
Warmte kwam hen tegemoet bij binnenkomst, een muffe geur achtergelaten die roekeloos langs zijn gedaante heentrok. Het was er druk geweest binnen. Studenten hadden zich verzameld in de hal, wachtende op een teken van de een van de begeleiders tot ze een kamer zoeken konden, indien de laatste achter hen het gebouw ook traagzaam enterden. Oppervlakkig keek hij om zich heen. Er was geen herkenningspunt in de lobby en toch was het er hetzelfde als de sfeer die buiten het gebouw rond heerste; het paste bij elkaar.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’No? Then what exactly did you expect?’’ vroeg ze geamuseerd. Een kattenliefhebber die haar avonden spendeerde in het kattencafé of verwachtte hij eerder een jongedame die elke vrijdagavond te veel alcohol naar binnen sloeg en zaterdagochtend wakker werd met een flinke kater en een naakte onbekende naast haar?
Ze volgde degenen voor hen, met hem meegelopen. Liever vodka? Dat wist ze. Althans, dat vermoedde ze, gezien zijn etnische afkomst en de sterke geur die ze rook op het gala. Ze zag hem ook niet aan voor een typische wijndrinker. Welke jongen van zijn leeftijd neigde eerder naar wijn dan een ander alcoholistisch drankje? Niemand, voor zo ver zij wist. ‘’Got a strong taste when it comes to alcohol, don’t you?’’
Ze trok haar wenkbrauw op toen hij indirect zijn liefde voor geschiedenis duidelijk probeerde te maken. ‘’Really? What interests you most?’’ Nu werd ze nieuwsgierig.
Ze glimlachte uit dankbaarheid naar hem toen hij het portier voor haar openhield. De weg vrijmaken voor degene achter je was natuurlijk. Het was niet moeilijk om de deur enkele secondes open te houden door de weerstandsvermogen tegen te gaan met een lichte handdruk op het materiaal. Wie dat wel moeizaam vond, verkoos zijn indolentie en ongeduldigheid boven welgemanierdheid, zoals onbeschofte kinderen dat deden. Getracht manmoedig te lijken door een nonchalante houding op te zetten en hun egoïsme naar de voorgrond te brengen. Walgelijk.
Hij daarentegen liet zichzelf niet voorgaan. Hij wachtte totdat zij binnen was vooraleer hijzelf naar binnenstapte. Wat een heer. Die kwam je niet vaak tegen. Vond hij haar dan toch aardig of was het uit pure politesse?
De deur stapte ze moeizaam binnen. Ze had geen rekening gehouden met de opstap, dus het kwam lichtelijk onverwachts toen ze door wilde lopen, maar tegen gehouden werd door haar koffer die ergens bleef haken. Had zij weer. Ze zette een stap terug, trok haar koffer ietwat omhoog en liep vervolgens verder de ruimte in. Het rook er muffig en het zag oubollig. Voor haar maakte het niet uit. Ze had wel erger meegemaakt. Leerlingen om haar heen dachten daar echter anders over. Hun eerste indruk van het motel was miserabel. Moesten ze hier hun nachten spenderen?
De menigte zweeg. Een man kwam boven hen uit, wanhopig gevraagd om hun aandacht. Het was hun leraar, hun kunstgeschiedenisleraar nog wel, en hij vertelde hen dat ze met hun partner moesten inchecken bij de balie. Daar zouden ze meer informatie krijgen over hun kamernummer. Konden ze weer gaan wachten en dit keer in een ruimte waar het ongelooflijk warm was. Nooit gehoord van een klimaatregeling, zoals een airco?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"The red whine fits you. I expected that. But.." Hij stopte zichzelf, de verscheidene ideeën en afwegingen in zijn hoofd door laten malen terwijl hij de beste eruit probeerde te pakken. Zeggen dat hij haar echt zo goed kende als haar vrienden dat deden, was onnozel. Ze waren en bleven in lichte mate vreemdelingen voor elkaar waardoor het voor hem lastig was in te schatten hoe hij haar echt verwacht had, maar een aantal vooroordelen hebben was niet meer dan gezond. Hij was het type dat conclusies trok door middel van de omgeving waarin de desbetreffende persoon zich bevond. Het was geen kwestie van het karakter van die persoon zelf, enkel dat wat hij rondom deze opmerken kon, zoals hem gewoon geworden was. Hij keek de kat uit de boom in plaats van men op te zoeken, en rechtuit te vragen wat het was dat hij zich afvroeg.
De hitte drong meer en meer door tussen de kier van de geopende portieren, makende dat zich een ongemakkelijk gevoel in hem op begon te spelen door de drukte. Gedachteloos liet hij een hand door zijn haar glijden. "I don't know. Figured, since you and Leslie get along pretty well, you'd kinda be a party-type, although not too much." Nieuwsgierig naar haar reactie zocht hij haar gedaante op, om vervolgens geconfronteerd te worden met de ergens grappige waarnemingen van haar worstelingen met haar koffer. Hij grinnikte binnensmonds. Daar waar hij geen last van had met een enkele rugzak als bezittingsvorm, zat ze met een handkoffer opgescheept die ze na een krampachtige poging dan toch over een opstap kreeg. Het was vermakelijk aan te zien hoe ze stug door bleef lopen alsof er niets gebeurd was, echter hij het ook bewonderde. Millimeters werden zijn schouders opgeheven, achter haar aan naar de binnenzijde van de lobby gelopen. "Grew up with it."
Vele plaatsgevonden evenementen in de geschiedenis hadden zijn interesse aangewakkerd. Nu ze vroeg naar een specifieke verwijzing, was het onzeker wat voor een antwoord hij haar geven kon, laat staan of hij de waarheid spreken kon. De geschiedenis die hij kende situeerde zich geheel anders en bezat andere moralen. Wél kon hij de tijd noemen waar hij de meeste baat bij had gehad en deze die hem echter meer bezig had gehouden als de rest. "The nineteenth century, I think." Een glimlach beantwoordde haar nieuwsgierige blik. "What about you?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De rode wijn past bij je. Vind je? En hoe ziet in jouw optiek een echte wijndrinker eruit? Hij liet haar enigszins ontsteld staan en ze wachtte af totdat hij zijn volledige antwoord had vrijgegeven. Een uitspraak die haar nog meer verbaasde. Ze was vriendinnen met Leslie, dus? Adoria leek voor geen meter op haar. Zij feestte, wilde erbij horen en was gemakkelijk over te halen wat betreft handelingen die ze in eerste instantie nooit ten uitvoer zou brengen. Ze was onzeker, probeerde haar schroom te verdoezelen onder een masker en wanneer ze omkwam van die schroom, huilde ze het uit bij een oude vrouw die zij veronderstelde als haar beste vriendin. Zo was ze niet. Ze hield niet van feesten, deed het zelden, en in tegenstelling tot haar stond zij sterk in haar schoenen. Ze was oud en aldus wijs genoeg om zich niet meer te laten kleineren door jongeren. De enige keren dat ze wel onzeker was, was wanneer ze wilde dat iemand haar aanwezigheid als onverstoord zou beschouwen, zoals ze dat van hem verlangde.
‘’Leslie and I are nothing alike.’’ Te oud om te feesten, wilde ze zeggen, maar dat deed ze maar niet. Ze glimlachte lieflijk en hoorde toe hoe hij de negentiende eeuw kennelijk het interessants vond. Ze wilde reageren, doch ze haar aandacht voor het onderwerp verloer toen de twee jongeren voor hen vertrokken. Het was hun beurt. Welgemoed stapte ze naar de balie, waar een man in zijn tachtige jaren voor een ouderwetse computer zat. ‘’Names?’’ bracht hij murmelend uit. Zij nam het woord. ‘’Jack Ivashkov and Adoria Robertson.’’ Hij tikte, maar hij was te traag waardoor ze haar eigen naam herhalen moest. Kennelijk doorkruiste zijn vermoeidheid zijn magere, lijkbleke handen. ‘’Room 112. Next.’’ Hij legde de sleutels neer op de toonbank en vertikte het om haar een laatste blik toe te werpen. Leuke vent. Ze kon niet begrijpen dat iemand zoals hij, een lusteloos persoon bij wie de donkere kringen van veraf nog te zien waren, de gasten in ontvangst nam. Dat schrikt hen toch af? Maar genoeg daarover. Hij was haar aandacht niet waard. Ze pakte de sleutels op en liep weg van de man zodat anderen hun plek innemen kon. Daarna wendde ze haar blik tot Jack. Ze gaf hem het antwoord dat ze eerder niet geven kon. ‘’World War I and II, but especially World War II. The nineteenth century had some great writers too.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn vermoedens gingen ernaar uit dat ze hem mogelijk wat verkeerd had begrepen. Hij zweeg er daarentegen plechtig over, bij zichzelf gedacht dat het weinig zin had te verwoorden waar zijn gok precies op gebaseerd en gedoeld was. Natuurlijk had hij door dat zij en Leslie geen zelfde persoon waren. Hij had vanaf het begin al doorgehad dat Adoria anders in elkaar zat dan haar vriendin, qua karakter en handelingen op zich. Het waren de basics waarop hij gewed had. Het was immers over het algemeen bekend dat met wie iemand omging, in een van die twee opzichten lichtelijk overeenkwam. Hii vond het geen vreemd vooroordeel dat hij had ingeschat dat ze net als Leslie, dan wel in kleine mate, van feesten hield. Hij was haar vriendin vaker tegengekomen en sinds velen in groepen gingen, had hij het vermoeden gehad dat Adoria hier wellicht bij had gezeten. Blijkbaar had hij het dan toch fout gehad.
De uitspraken liet hij aan Adoria over nadat de rij zich zo verkleind had, dat zij beide geconfronteerd werden met de medewerker van het motel achter de balie. De bijbehorende blik indien heb de sleutel gegeven werd had al genoeg verteld over de stemming van de vreemdeling. Hij wist bij voorbaat al dat ze het makkelijker afhandelen kon dan dat hij dat had gekund, eenvoudigweg omdat hij soms wat direct uit de hoek komen kon in dit soort sferen.
Hij glimlachte, een paar stappen ondernomen richting de gangen waar ze de gewenste motelkamer zoeken moesten. “Ahh.. fan of ancient wars? Nice.” Zelf kon hij het van haar aannemen dat ze interessant waren. Hoewel hij stilletjes betwijfelde of hij er wel evenveel aandacht aan had besteed zoals zij dat had gedaan, vormde het een van de onderwerpen die geen slaapneigingen opleverden. De tijden van oorlog waren en bleven zowel belangrijk als amuserend om aan te horen.
Het pad tot de ruimte waar de sleutel hen naar binnen leiden kon, was langs hem heen gevaagd. Hij wist vaag waar ze zoeken moesten, maar meer dan verloren rondstaren kon hij niet meer bij het betreden van het gangoppervlak. De desbetreffende verdieping was ten eerste al een vraag waar hij geen antwoord opgeven kon. Dat hij fronsen moest onderwijl hij rondom zich keek, vertelde genoeg over hoeveel hij erover meegekregen had. Een beetje verstrooid wierp hij een blik op Adoria. “Ehh.. on what floor is our room?”

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Not particularly a fan, no, but they do catch my eye,’’ glimlachte ze, gehoopt dat het onderwerp daarmede was afgesloten. Ze kon urenlang over historiek praten, maar ze had daar op dat moment geen behoefte aan. Ze verwachtte ook niet dat hij wel behoefte had aan haar geschiedenispraat. Wie had dat nu wel? Ze grinnikte, binnensmonds, om haar gedachte en verliet vervolgens haar plek door het weer op een lopen te zetten.
Welke etage? Dit pand kende geen verdieping. Alle kamers waren te vinden op de begaande grond en het waren er veel, dus ze liepen maar wat rond in de hoop een aanwijzing tegen te komen die hun meer vertellen kon. Dat gebeurde echter niet. Nergens hing een bord met pijlen en kamernummers aan de muur. Kennelijk was het al die tijd onnodig geweest om zoiets in het motel te plaatsen. Wellicht te duur, ook al betwijfelde ze dat, aangezien het niet prijzig hoefde te wezen. Hij kon een eenvoudig blaadje uit de printer halen en daar de weg opschrijven. Dat was niet duur, kostte zelfs niets als je het goed deed. Het pand leed aldus onder zijn nonchalance en sufheid.
Ze vond kamernummer zestig. Nog maar 52 kamers te gaan, dacht ze. Er was een splitsing aan het einde van de gang. Men kon naar links danwel naar rechts gaan. Ze ging rechts. Die richting leek haar logischer en ze had gelijk daarin gehad. Het duurde niet lang meer toen twee gedaantes voor kamer 112 stonden. ‘’At least we found it,’’ zei ze bemoedigend, onderwijl ze de gegeven sleutel in het slot stak en de deur opende. De weg naar de ruimte binnenin was vrij en hoewel ze de kamer nog niet binnengestapt was, kon ze het bed zien dat een groot deel in beslag nam. Een tweepersoonsbed, juist. Ook te flegmatiek geweest om twee eenpersoonsbedden neer te zetten? Ze schudde haar hoofd lichtjes, hield de deur voor zowel hem als haarzelf open en stapte naar binnen met de sleutel alweer in haar handen. Toen ze twee meter in de kamer was, stopte ze. Er was geen ander bed, dat was duidelijk en er was eveneens geen bank te ontkennen. Fijn. Ze draaide zich om, gekeken naar het gelaat van Jack. ‘’Do you mind? And just be honest.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In zijn eigen denkweg meegesleurd, liep hij haar voetstappen achterna over het gangpad. Hij vertrouwde erop dat ze hen naar de juiste kamer krijgen kon. Dan wel had hij haar er niet naar gevraagd en zou hij het haar niet kwalijk nemen als ze hen uiteindelijk liet verdwalen, er was iets aan haar houding en manier van kijken dat hij afleiden kon dat ze wist wat ze deed. Ze straalde zelfverzekerdheid uit met het vervolgen van de weg langs alle hotelkamers. Alsof ze al in gedachten had waar ze heen moesten om kamer 112 te bereiken en dit plan, dan wel blindelings, uitvoerde. Hij had zich er alleen tot beperkt haar niet tegen te spreken; het was tenslotte niet dat hij het beter wist.
Gelijk had hij tevens gehad. Een paar minuten later stonden beide oog in oog met de deurpost waar ze naar zoeken moesten, de drie cijfers in zilver afgedrukt op het hout, waar enkele stukken van af bladderden door ouderdom. Het metaal van zowel de deurknop als het nummer bracht roest met zich mee, het onderhoud van het motel vrijwel meteen laten blijken. Men gaf niet zoveel om hygiëne ofwel de staat van het gebouw zelf. Zolang er mensen slapen konden en zij geld konden verdienen, werd er geen hand uitgestoken om dingen te verbeteren. "Yeah." Hij haalde zijn schouders op. Het was een bleef een slaapplek die ze aangereikt kregen, zelfs al was het op laag budget gedaan.
De kamer die ze enterden was simpel. Een tweepersoonsbed nam het grootste deel van de ruimte in, in het midden voor van een van de wanden geplaatst waar het krakkemikkige bedframe het meubelstuk overeind hield. Nachtkastjes waren erbij geplaatst, twee stuks gesierd door donker, ruw hout met daarop staande een kleine lamp. Enkele schilderijen bedekten de muren en waren hoogstwaarschijnlijk opgehangen om plekken van teer of scheuren in het behang te verhullen, maar voor de rest was het er leeg. Men had het niet eens gebaat er ladekasten neer te zetten. Curieus stapte hij na haar naar binnen, de opengehouden deur overgenomen vooraleer hij deze zacht in het slot liet vallen. In tegenstelling tot haar waren de zorgen over het enige bed in de kamer pas tot hem doorgedrongen zodra hij een tweede keer rondkeek, haar blik vragend op zich voelen branden. Het zat hem daarmede dwars dat er geen bank of ander meubilair tot tweede slaapplek dienen kon. Ze had hem nooit verteld of ze een relatie had, of ze zich überhaupt op haar gemak bij hem voelde, laat staan of ze er wel op te wachten stond een kamer met hem te moeten delen.
"Not really." Hij haalde wat weifelend over haar reactie een hand door zijn haar. "Do you?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld