Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondertussen wist Madelynn wat ze wou, ze had niet meer een paar dagen nodig om erover na te denken. Ze wou naar Engeland, ze moest naar Engeland en ze zou er voor zorgen dat ze daar kwam. Uiteindelijk zou ze er komen en zou ze haar taak als prinses uitvoeren, trouwen met de prins en uiteindelijk koningin worden, aan de zijde staan van de koning terwijl hij over twee landen regeert, een gezin beginnen met haar echtgenote. Haar plicht naar haar vader en haar land was duidelijk en ze zou haar best doen deze uit te voeren. Het idee wat Billy haar probeerde aan te praten, dat ze weg kon lopen van dit koninklijke leven, dat moest ze van haarzelf afzetten. Alsof de man begreep hoe het koningshuis in elkaar zat. Madelynn vertelde haarzelf dat Billy haar alleen dit idee voerde zodat zij makkelijker akkoord zou gaan met achterblijven in Nassau maar zo makkelijk zou ze zich niet laten ompraten. Natuurlijk zou ze liever willen trouwen met een man waar ze van hield en een gezin met hem beginnen, niet alleen maar aan de zijde staan van een machtige man maar dat was puur een droombeeld en kon geen realiteit worden voor haar.
Madelynn rolde met haar ogen. “Not once he himself is king, he can rule differently, be more compassionate, show remorse..” Dat was graag hoe Madelynn wou dat haar toekomstige man zou regeren, al was er geen garantie dat dat zo zou zijn. Het enige was zij daarin kon doen in de toekomst was haar best doen de koning, haar man, te overtuigen van de keuzes die zij zou maken en hopen dat haar man zou luisteren naar haar en haar niet zomaar aan de kant zou gooien.
Het antwoord wat ze kreeg van Billy was er niet een waar ze op gehoopt had of die ze verwacht had. Haar handen in haar zijde vielen omlaag, ze merkte dat haar gezichtsuitdrukking er nogal hoogmoedig uit zag. Zachtjes schraapte ze haar keel, ze rechtte haar rug. “Okay, I realise the question threw the whole thing off but I am serious Billy..” Haar armen vouwde ze over elkaar heen. “I am willing to grant you safety from the crown, you will be under my protection and so will your men.. you can bring me safely to England and live the rest of your days out on the sea without any worries of being catched by the royals of England, Italy and their allies” In haar hoofd had ze verwacht dat er geen reden voor Billy was om nee te zeggen tegen dit aanbod. De angst sloeg dan ook toe wanneer dit precies was wat de kapitein had gedaan, al helemaal wanneer Madelynn zich realiseerde dat de man gelijk had over het feit dat ze bedreigingen deed terwijl ze alsnog van het schip gegooid kon worden. Toch deed ze haar best om de angst die ze voelde niet te laten merken, hoe dan ook ze mocht nu niet zwak overkomen want dan zou ze nooit meer serieus genomen worden door de man. Niet dat hij haar nu serieus leek te nemen maar dit betekende niet dat ze zichzelf niet serieus moest nemen. “You wouldn’t be agreeing to the safekeeping of my father but that of me, Silver agreed to my father for money and safekeeping, he willingly agreed to work for the royal family but you won’t..” De situaties waren anders, al leek Billy ze toch te vergelijken met elkaar. Behalve dat was er nog een ander probleem, het probleem dat Billy inderdaad niet veel te verliezen had, heel Europa zocht hem al en wou hem al hebben, Madelynn voelde zich dom dat ze daar niet aan gedacht had. Haar manier van de man te overtuigen was impulsief en leek niet te werken. Nog nooit eerder had ze geprobeerd te handelen met mensen, ze had haar vader vaak genoeg mensen zien bedreigen als een manier van handelen, het had haar het idee gegeven dat het makkelijk was en dat zij het ook kon maar Billy had haar al snel uit deze gedachten geholpen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Voor Billy leek het een onwaarschijnlijke keuze dat ze voor Engeland zou gaan. Haar leven leiden als niets meer dan een extraatje dat de prins kreeg van zijn vader. Een soort vredesverdrag wat hij kon behandelen zoals hij zelf wilde. Zelfs hij had meer respect voor mensen dan de prins van Engeland en zijn vader. Het was bijna alsof ze haarzelf net zo lang wilde vertellen dat haar toekomstige man een goed persoon was tot ze het zelf zou geloven. 'Ofcourse, who am I to judge a man? Once he meets you he will surely make up his mind and stop killing people who simply don't want to accept their family as their leaders.' Op een bittere toon sprak hij de woorden uit. Hij vond het enigszins vreemd hoe ze verwachtte dat de man anders zou zijn en niet zijn vaders regels op zou volgen en het land zou regeren met dezelfde sympathieloze houding als de koning. Billy wist waartoe ze in staat waren, had met eigen ogen gezien hoe ze geen probleem hadden met het afslachten van hun eigen volk en dan toch de piraten tot gezworen vijand verklaren. Het was tot op het punt gekomen waar Billy zich niet langer een Brit wilde noemen in de angst geassocieerd te worden met hetzelfde land als de koninklijke familie die hij zo verachtte. Maar als Madelynn zich bij die familie aan wilde sluiten, wat kon hij er dan aan doen? Het was niet zijn keuze om te maken.
Haar woorden maakte hem wederom aan het lachen, al stopte hij abrupt met lachen zodra hem werd verteld dat ze wel zeker serieus was. 'Madelynn, let me make it clear, alright?' Nog altijd zat hij wat onderuitgezakt op zijn stoel, al dan rechtop genoeg om nog iets van respect te kunnen eisen. 'I don't want your safekeeping. I don't want to be safe from England, Italy or any of their allies.' Zijn manier van praten leek langzamer dan normaal, alsof hij iets uit moest leggen aan een klein kind. 'They all want me dead anyway, why do you think they'll listen to you?' Wederom schudde hij zijn hoofd, het toch lichtelijk irritant gevonden hoe ze dacht dat hij haar bescherming wilde. Hij leefde al jaren als een gezocht crimineel, ontsnappen aan zijn straf was inmiddels iets waarin hij goed was geworden. De manier waarop ze de situaties van Silver en Billy verschillend leek te vinden was vreemd in zijn ogen, als was hij maar al te bereid haar erop te wijzen dat ze wel zeker hetzelfde waren, of tenminste op elkaar leken. 'So what you're saying is that I'll be accepting it unwillingly? You're forcing me to agree now?' Zijn zware stemgeluid was bedoeld om intimideren over te komen, meer dan wat dan ook.
'I don't want your goddamn safekeeping but okay.' Sprak hij toen. 'We'll bring you to England right after we've been to Nassau.' Waarom hij het opeens goedkeurde was ook hem een raadsel, al kon hij gewoon geen nee meer zeggen. Misschien was het dat hij genoeg had van de discussie en wellicht gunde hij het haar gewoon diep van binnen, maar iets in hem liet hem ja zeggen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zuchtend rolde Madelynn met haar ogen. Eigenlijk was ze wel klaar met de discussie over het koningshuis, het was toch niet alsof de twee het ooit met elkaar eens waren, al Madelynn zeker wel begreep waar de kapitein vandaan kwam met zijn mening. “I’m not saying he’ll change once he lays eyes on me or once we exchange our vows but I am hopeful that the man at least will be reasonable and will listen to his wife, who is reasonable and quite lovely as well” Eigenwijs was ze en ze zou niet zomaar het idee opgeven dat de prins anders zou zijn dan zijn vader.
Het was duidelijk dat Billy de hulp van de prinses niet wou, al bedoelde Madelynn alles wat ze deed wel goed. “They’ll listen to me because they need me, for an heir and for armies” Een koningin was dan niet zo belangrijk maar als de Engelse familie wouden dat het hun familielijn was die op de troon bleef hadden ze toch wel een vrouw nodig om de stamboom verder mee uit te breiden. Toch leek het Billy al niet meer te interesseren of ze naar haar zouden luisteren of niet.
“Wait, you mean it? Thank you so much” Riep ze vrolijk uit wanneer Billy toch eindelijk leek in te stemmen, met veel moeite wel. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht wanneer ze doorhad dat ze de man toch zo ver gekregen had. Toch probeerde ze al snel haar blijdschap te onderdrukken, ze ging weer recht staan en hield haar handen gevouwen voor haar. Ondanks ze de man wel kon knuffelen, zo dankbaar was ze, ze wou toch een beetje rustig voor hem blijven staan.“Thank you, even though I know you don’t want to actually bring me to England, I am still very grateful to you and if there is something you would want in return, just let me know because not only I, but Italy and England owe you once I am on English soil” Haar stem was weer terug op een rustige normale toon, niet meer hopeloos, vastberaden of vrolijk. Het gevoel dat ze had was dubbel, ze was blij dat ze Billy zo ver gekregen had maar toch had Madelynn het gevoel dat ze gezeurd had als een peuter tot ze haar zin kreeg en dat was niet hoe ze het wou, ze wou haar manier naar Engeland handelen, hem echt overtuigen in plaats van gewoon haar zin krijgen en nog meer gezien worden als de verwende prinses die ze was. Toch was ze de man dankbaar, ze wist dat het niet makkelijk voor hem kon zijn om ja tegen haar te zeggen aangezien hij zo erg tegen het idee was en tegen Silver en wat hij deed was. Ze zou het hem eeuwig dankbaar zijn als hij haar naar Engeland gebracht had. “And of course if there is anything I can help with on the ship, I will.. I now have more time to learn anyway” Zei ze, de glimlach toch weer langzaam terug verschenen op haar gezicht. “Wait.. this isn’t what you said earlier right? Where you tell me you’ll bring me to England but actually I am gonna be stuck on Nassau?” Madelynn herinnerde ze zich wat de man haar eerder verteld had.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Oh please, in the eyes of that spoiled little brat you're no more than a walking baby producer.'
Bespottend lachte hij, plezier gehaald uit haar naïeve woorden. 'Don't you think they'll easily replace you with any other woman?' Het was bijna lastig om aan te zien dat ze geloofde dat ze ook maar iets te zeggen zou hebben in de relatie die ze aan zou gaan met de prins. 'Aren't British kings known for killing of wives that can't have kids or only give them daughters?' Grijnzend trok hij een wenkbrauw op, haar toch wat brutaal aangekeken. Niets aan wat hij sprak was echter een leugen, Billy kende de Britse geschiedenis, op het moment voornamelijk Henry VIII als voorbeeld gebruikt.
'It's nothing. It's time for me to visit my dad again anyway.' Hij haalde zijn schouders op, gedaan alsof het niets was. Alsof niets aan zijn eigen woorden hem dwars zat. Daarbij onderdrukte hij angst voor zijn eigen veiligheid en dat van zijn bemanning. De Britten speelden niet volgens de regels en dat hadden ze ook nooit gedaan. Billy, gezien als een gevaarlijk crimineel en iemand wie meteen opgehangen moest worden zodra hij ook maar in de buurt van het vaste land kwam, werd zelfs geen veiligheid gegarandeerd door Madelynn veilig terug te brengen. Het leven van hun toekomstige koningin was niet zoveel waard als het kunnen opscheppen met dat je Billy Bones had gevangen. Alles verborg hij achter een façade gesierd met een zwakke glimlach. De glimlach verdween als sneeuw voor de zon zodra ze hem een aanbod deed. 'I want James Silver alive. Italy, England and any other country is no longer allowed to hunt him.' Dagen geleden had hij nog gedacht dat hij Silver liever in de handen van de Italiaanse koning zou laten, maar hij had zich bedacht. Hij wilde hem zelf nog een laatste keer zien. De laatste adem uit zijn longen willen dwingen en hem bloedend neer willen zien vallen. Emotieloos keek hij haar aan, al leek er toch een lichte hint van woede zichtbaar te zijn op zijn gelaat. In zijn hoofd vocht zich een tweestrijd uit. Hij wilde Silver zien lijden voor zijn daden want wat de man had gedaan ging in tegen alles waar ze voor stonden, maar aan de andere kant deed hij precies hetzelfde door Madelynn terug te brengen naar Engeland. Met zijn ellebogen leunde hij op het bureau, zijn gezicht in zijn handen genomen en zijn hoofd enkel even geschud op haar woorden, niet geweten waarmee ze helpen kon. Traagzaam keek hij op, haar even aangekeken met een opgetrokken wenkbrauw. 'no, it isn't. Don't worry about it.' Hij zuchtte een keer diep om vervolgens enigszins schor tegen haar te praten. 'You've got my word.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De woorden van Billy over het koningshuis van Engeland zorgde ervoor dat Madelynn zich naar voelde, ook kwam langzaam het gevoel van angst opkruipen.De enige manier om haar te kunnen verplaatsen met een andere vrouw was als huwelijk werd beëindigd en dát was dan weer alleen mogelijk als één van de twee zou overlijden. “They would never do that.” Of ze zichzelf ervan probeerde te overtuigen of Billy was een beetje onduidelijk. “I am sure that once I meet the prince that we’ll get to know each other and that our marriage won’t just be for political reasons.” Ook dit was voor Madelynn meer een kwestie van hopen dan van zeker weten. “And besides that, if they'd just kill me like that they know my dad would do everything in his power to avenge me.” De meer ze er over doorging, de meer ze zich begon te realiseren dat Billy ergens wel gelijk had. Veel koninklijke vrouwen, als niet alle, waren schuldig bevonden van verschillende misdrijven. “Unless they find a way to charge me for treason or adultery..” De realisatie liet trillingen door haar lichaam gaan, haar ogen wijd van angst. Rustig liet ze zichzelf weer op de stoel achter haar vallen. Voor haar gevoel moest ze alsnog gaan, misschien nu dat ze er op voorbereid was kon ze ervoor zorgen dat zij anders was en daarnaast, nu had ze Billy al zo ver gekregen haar te brengen. Ze ging wat rechter op zitten en keek voor haar, naar de jongeman. “But they won’t” Het kwam er zelfverzekerd uit, al was het wel geforceerd en niet echt gemeend. De kans dat Billy toch weer iets zou zeggen wat Madelynn alleen maar meer liet twijfelen aan haar keuze om naar Engeland te gaan was ook erg groot maar ze wou hem niet het idee geven dat het iets met haar deed. Ergens had ze de behoefte om indruk te maken op de man, ze wou er sterk uit zien, hem niet het gevoel geven dat ze zwak was. Waarom het haar zoveel uitmaakte dat ze zo op de kapitein over kwam wist ze ook niet, het was gewoon een bepaald gevoel van drang dat haar zo liet denken.
Madelynn was verbaasd te horen over de vader van Billy, ze had niet veel over de man gehoord, vrijwel niks eigenlijk. “That’s amazing. How long has it been since you’ve seen him?” Madelynn’s nieuwsgierigheid kreeg het beste van haar, ze raakte benieuwd naar het leven van de kapitein en kon het niet laten om wat te vragen. Er was weinig bekend over het persoonlijke leven van Billy, Madelynn had wel een paar dingen opgevangen hier en daar uit gesprekken van de bemanning maar dat waren niet bepaald interessante dingen. “Of course, I’ll make sure Silver stays alive, but is that really all you want?” Het leek Madelynn een klein verzoek, de man was er zwaar op tegen haar naar Engeland te brengen en nu hij ja gezegd had kon hij alles van haar vragen. “Thank you, from the bottom of my heart” Al werd Engeland steeds minder interessant en steeds een enger idee voor de prinses, het feit dat Billy toch ja gezegd had op haar vraag betekende veel voor haar.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
In zijn ogen zag hij het meer als een hopeloze poging tot haarzelf gelukkig houden, al kon Billy het haar niet kwalijk nemen. Het was prettige om te denken dat alles mee zat in plaats van de realiteit in te zien. 'No, ofcourse not.' Sprak hij met een uitdagende grijns. Hij knikte even, al dan vol met sarcasme. 'Yes, it's only natural for a forced marriage to end in true love and not annoyance and him convincing British officials that you've done wrong. And why would they believe their prince over a complete stranger from a strange land? Well, I would never believe that they've killed you over the prince's claims of adultery or any of that.' Hij sprak zodanig zijn woorden uit dat het bijna leek alsof hij een kleuter een sprookje probeerde te laten geloven, wat precies was hoe het voelde voor hem. 'They don't even need a reason, all they need is the king's word and they'll cut off your head.' Voor Billy waren al haar uitspraken lachwekkend al hield hij zichzelf in. Haar volkomen uitlachen zou hem niet veel verder helpen en ook al maakte dat hem niet erg veel uit, wilde hij haar ook gewoon niet volledig de grond in helpen.
Een enigszins ongemakkelijke lach liet hij horen, vooraleer hij dan toch zijn keel schraapte. 'A few years.. Four, maybe five.' Antwoordde hij toen. Billy praatte niet veel over zijn eigen leven, het liever privé gehouden totdat het nodig was om het iemand te vertellen. De bemanning wist af van Billy's vader en wat er met hem was gebeurd, maar aan de manier waarop Madelynn het hem vroeg kon hij opmaken dat dit verhaal haar nog niet duidelijk was. Nou was Billy ook niet de persoon wie het haar vertellen wilde, maar wie zou het anders doen? Daarbij had ze geen details gevraagd dus was er geen reden voor hem om erop verder te gaan. Haar goedkeuring op zijn verzoek was echter genoeg om hem toch lichtelijk op te vrolijken. 'I appreciate it.' Even dacht hij na, niet kunnen bedenken of hij andere wensen had die het niet lieten lijken alsof hij werkte voor de koninklijke familie. 'I don't know yet, I'll let you know.' Was zijn uiteindelijk besluit geworden. 'Yeah, yeah.. Spare me the kind words.' Sprak hij zuchtend. Zijn linkerarm steunde op de armleuning, zijn gedaante iets die kant op laten leunen, onderwijl hij zijn rug tegen de leuning aanhield. Hij wist niet hoe groot de fout was die hij had gemaakt, maar hij was intelligent genoeg om te weten dat het een slechte keuze was. Engeland werd gegarandeerd zijn dood als hij het niet slim zou spelen en hij wist nog niet precies zeker hoe hij dat regelen zou. Het voelde alsof hij zijn eigen graf zojuist had gegraven en het deed hem geen goed.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn merkte dat Billy haar niet serieus leek te nemen, dit leek hem één grote grap te lijken. Niet dat Madelynn het hem kwalijk kon nemen, ze had gezeurd tot het irritantste toe om naar Engeland te gaan, nu had de man ja gezegd en had het niet lang geduurd voor Madelynn om haar te realiseren dat dat misschien niet de beste keuze was, het kon zelfs gevaarlijk voor haar zijn. Als zij het was had ze er ook gebruik van gemaakt, al vond ze dat Billy er wel erg van leek te genieten en ze kon er niet tegen. “Are you having fun mocking me while I realise that you might sail me to my death?” Zuchtend zakte ze wat onderuit in de stoel. In haar hoofd was ze al druk bezig met hoe ze dit nu moest oplossen, of ze een manier kon vinden om uit de bruiloft te komen zonder haar vader boos te maken, of Engeland boos te maken. Al zou de tweede moeilijker zijn, als Madelynn de bruiloft zomaar zou afzeggen zou de bondgenootschap tussen de twee landen niet al te goed zijn. De enige manier om haarzelf levende te houden in het huwelijk was als ze zonen zou leveren en zelfs als ze dat eenmaal gedaan had, het was niet alsof de koninklijke familie dan nog iets aan haar zouden hebben, hetzelfde lot zou haar dan alsnog staan te wachten.
Met een geïnteresseerde blik keek de prinses weer naar de man voor haar. Ze was blij dat de man haar vraag beantwoorde. “So it’s been a while.. it’s good that you’re gonna see him again” Glimlachte ze naar hem. Ze deed haar best om aardig te doen tegen de man, ondanks de twee het niet altijd even goed konden vinden wou ze de sfeer tussen de twee toch zo goed mogelijk te houden. Voor Madelynn leek het dus een goed plan om over zijn persoonlijke leven te praten, in haar hoofd zouden ze elkaar zo beter leren kennen. Niet dat dat uitmaakte, Billy zou haar afzetten in Engeland en dan zouden ze elkaar nooit meer hoeven te zien, nooit meer elkaar tegen te hoeven komen. “Of course, as soon as you want something, just tell me” Glimlachte ze naar de man. Wat haar ook gevraagd zou worden, er was weinig wat ze niet voor de kapitein zou kunnen regelen. “Just accept that I am thankful” Ze rolde met haar ogen, was het zo moeilijk voor Billy gewoon haar dankbaarheid te accepteren. Natuurlijk was dat net zo makkelijk gezegd over Madelynn over het laten gaan van zijn opmerking. Zij hoefde er niet op in te gaan maar ze kon het niet laten om zelf ook een kleine opmerking te maken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Your death?' Alsof er een knop om was gegaan in zijn hoofd was zijn lachende toon vervangen door bitter stemgeluid. 'Don't you see what we're sacrificing here for you?' Traagzaam stond hij op, zijn handen op het bureau geplaatst, vergelijkbaar met hoe de vrouw niet al te lang geleden nog voor hem stond. 'They're gonna arrest me, hang me and if god is really against me, get tortured before that. They'll shoot my crew one by one and all that because you wanted to go to England!' Plotseling drong zijn keuze tot hem door. Ingezien wat hij fout had gedaan zakte hij terug in zijn stoel. 'I've made a mistake.' Murmelde hij, onderwijl hij voor zich uit bleef staren, langs Madelynn heen. Terug krabbelen van zijn belofte kon hij niet, dat deed hij nooit. En toch had hij zonder er goed over na te denken zijn eigen leven en dat van zijn bemanning opgeofferd voor de wensen van een vrouw. 'I hope Nassau is going to be fun.' Het was zijn laatste kans op het kunnen genieten van zijn leven. De veiligheid die Madelynn hem aanbood had hij geweigerd alsof hij het niet nodig had, en daarbij wilde hij het nog steeds niet hebben, maar dan alleen voor hemzelf. De rest van het schip zou veilig terug op zee moeten kunnen eindigen. 'It's fine.. I'll figure something out.' Vertelde hij zichzelf meer dan de persoon voor hem, en toch hoopte hij het te kunnen geloven.
Met een schuine glimlach beantwoordde hij die van haar, even in stilte gezeten om na te denken. 'Hm-hm.' Veel enthousiasme kwam er niet van af, al was dat ook niet nodig. Niets aan de situatie vereiste enthousiasme. 'We'll drop you off in the harbor of Brighton, it's near London, where you'll need to be. We'll sail right past my dad that way.' Vertelde hij haar toen, na gedacht te hebben om zo de beste manier van reizen te bedenken. Afwezig begon Billy met zijn ringen te prutsen, alsof het zijn gedachten momenteel af zou leiden, wat ergens ook het geval was. Pas toen hij Madelynn hoorde praten keek hij weer op. 'Yeah, if I'll think of something you'll the first to know.' Met een glimlach vertelde hij het haar. Billy kon haar immers alles vragen, blijkbaar was ze nogal gefocust op haar weg terug naar Engeland en had daar nogal wat voor over. Toch wilde hij er geen misbruik van maken, hoe erg het woord alleen ook al gebrand was in zijn persoonlijkheid. Het was voor hem dat ze voor de komende paar dagen een deel van zijn bemanning uitmaakte en dat weerhield hem ervan meer van haar af te nemen dan nodig was. 'I did, stop telling me that you are.' Geïrriteerd stemgeluid bracht hij voort, om de rolling van haar ogen te beantwoorden, die hij niet erg goed opnam. Hij haatte het als mensen het hem vertoonde. Al kon hij het van Madelynn beter tolereren dan van wie dan ook.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De bitterheid van de jonge kapitein was duidelijk te merken. Madelynn begon zich schuldig te voelen, zij was degene die hem overgehaald had om uiteindelijk toch naar Engeland te gaan. Toch wist ze dat ze zich niet helemaal schuldig hoefde te voelen. “How are you going to complain about risking your life, sacrificing for me.. when I’ve told you countless times now that I’ll grant you a safe departure from England.” Natuurlijk was Madelynn er ondertussen zelf al achter gekomen dat Engeland haar misschien toch niet zo nodig had als ze verwacht had maar dat zouden ze niet meteen laten merken als ze aankwam op de haven. Wat betekende dat ze de mannen van het schip op z’n minst moest kunnen garanderen dat ze veilig weg konden varen uit Engeland. Daar ging ze wel van uit althans. “It’s fine that you have too much pride but then don’t complain to me about you and your poor crew” Madelynn had nogal wat vertrouwen gekregen tegenover Billy, een paar dagen eerder was ze te bang om bij de man in de buurt te komen maar nu ineens durfde ze dan toch wel een grotere mond tegen hem op te zetten. Wat er voor zorgde dat ze nu beter tegen de man durfde op te staan wist ze zelf ook niet helemaal, misschien was het dat ze zojuist een kant van hem gezien had die haar wou uithoren, dat ze zo toch een ander beeld van de man gekregen had en daardoor dus minder bang was voor de consequenties van haar woorden. Billy leek Madelynn een redelijk man te zijn, misschien soms een beetje impulsief maar over het algemeen kreeg ze wel de impressie dat de man humaan en rationeel was. “Even if you are too prideful to accept my help.. I won’t just let you sail to England to then see you and your men get killed.” Zoiets zou ze nooit kunnen laten gebeuren, ondanks de mannen haar hadden ontvoerd en Billy niet altijd de aardigste tegen haar was, ze zou het nooit over haar hart kunnen verdragen om de mannen gewoon naar hun dood te sturen nadat ze haar geholpen hadden.
Zwijgend keek Madelynn weg van Billy, haar blik net iets opzij van de man. Ze had dan wel meer vertrouwen gekregen om tegen de man in te gaan maar ze was bang dat haar dankbaarheid de man begon te irriteren. “I just don’t want to come across as some whiny princess who isn’t thankful for what you do for her..” Haar ogen bleven weg gericht van de gedaante voor haar. “But fine, whatever.. I’ll stop” Mompelde ze er nog stilletjes achteraan. Langzaam ging haar blik naar haar handen die ze op haar schoot had. Twee vingers hadden een ring om hen heen, die had ze al die tijd nog om gehouden. Al haar sieraden had ze nog om, ze wou ze gewoon niet zomaar afdoen en ergens laten liggen op het schip. Met een lichte zucht keek ze op van haar handen, weer eens naar Billy.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De blijdschap van zijn crew was ongeëvenaard geweest sinds het begin van hun reis. Het eiland dat ze als tijdelijke eindbestemming hadden gekozen lag recht voor hen en iedereen stond zo'n beetje al op het dek. Het anker was uitgegooid en het was nu nog wachten tot iedereen in de sloep zat die hen naar het eiland zou brengen. Billy was inmiddels ingestapt, geduldig gewacht tot ze weg zouden roeien en hij zijn voeten wederom kon zetten op het witte zand. Maanden hadden ze erop gewacht. De boot lag uiteindelijk in het water en twee mannen begonnen te roeien totdat ze niet verder konden. Billy stapte van de sloep af, zijn voeten laten belanden in de laatste centimeters aan water voor het strand. Enkele stappen kostte het hem voordat hij zijn zolen kon voelen wegzakken in de zandkorrels. De timing was bijna perfect geweest, het zonlicht voor de laatste paar minuten kunnen weerspiegelen in het water dat er rustig bij lag. De avond was aangebroken en dat betekende dat er voor hen niets anders meer opzat dan drinken en naar het bordeel. Zaken doen was immers niet langer mogelijk. Lachend keek hij opzij naar John Wright, wie wat verbaasd en onwennig om zich heen keek. 'Relax John, this is our damn island, nothing to worry about.' Billy sloeg zijn arm om de schouders van de man. Geluk was van zijn gelaat af te lezen en John kon hij horen lachen. De man trok hij met zich mee verder het eiland op, om de straten wederom op te zoeken en te kunnen drinken tot ze zich er niets meer van konden herinneren de volgende ochtend.
De straten waren gemakkelijk te vinden en ook het stemgeluid van vele mensen dat weerklonk uit kroegen maakte het vrij duidelijk waar ze zijn moesten. Zodra Billy de bar binnen was gestapt zag hij mensen opkijken en herkenning dacht hij van hun gezichten af te kunnen lezen. Ook hier had hij een reputatie opgebouwd, iedereen die helder denken kon kende Billy's naam op het eiland. 'Barman!' riep hij, de verdere aandacht van de mensen getrokken. 'This round is on me!' Riep hij vervolgens naar het gedaante achter de bar, wie enkel zijn duim omhoog stak. Vrolijke geluiden vulde het pand en Billy liep gelukkig naar de bar om zijn eigen glas alcohol te halen. Veel maakte het hem niet uit wat ze hem gaven, zolang hij het maar voelen kon in zijn botten. John liep nog altijd met hem mee. 'You've made quite the name for yourself here, haven't you.' Billy knikte alleen even, vooraleer hij het glas met, wat smaakte naar rum, achterover sloeg. Enkele munten plaatste hij op de bar, voldoende om voor iedereen die er zat te betalen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De dagen die opleidde tot de dag dat ze zouden arriveren in Nassau hoorde Madelynn nog vele mere verhalen over de plek. Voor de bemanning leek het de stad een soort thuis weg van zee te zijn. Al hadden de verhalen over de plek Madelynn nieuwsgierig gemaakt, ze was nog steeds niet van plan om alsnog achter te blijven in Nassau. Naar dagen aangehoord te hebben hoeveel zin de mannen hadden in Nassau was het zo ver, verder op de horizon was de stad in zicht. Vanaf het dek keek Madelynn, net als de rest van de mannen, uit op het uitzicht van de stad. Na het schip nog een beetje dichterbij gevaren te hebben was het tijd voor iedereen om in de sloep te stappen. Zo deed ook Madelynn haar best om eerst met haar jurk in de sloep te klimmen en later uit te stappen. Het uit de sloep stappen ging wel goed maar helaas voor Madelynn werd de onderkant van haar jurk nat door het lage water waar ze eerst doorheen moest lopen voor ze op droog zand stond. Het was lang geleden voor haar geweest dat ze op vast land stond maar ze was blij eindelijk weer op gewoon grond te kunnen lopen. Met beide handen klopte Madelynn haar jurk af terwijl ze de omgeving in haar opnam.
De mannen leken al precies te weten waar ze heen wouden gaan en Madelynn, niet wetende wat wat was in de stad, besloot maar gewoon de mannen te volgen, dan zou ze wel zien waar ze uiteindelijk uitkwam. Madelynn liep de straten door achter de mannen aan, de straten waren gevuld met verschillende geluiden. Nog nooit eerder had Madelynn een plek zoals dit gezien maar tot nu toe beviel het haar wel. De sfeer was gezellig en het duurde niet lang voor de prinses om te begrijpen waarom de mannen het hier zo leuk zouden vinden. Al wouden de mannen die Madelynn wou volgen meteen door naar het bordeel. Hier had zij geen interesse in en dus liep meteen achter een kleinere groep andere mannen aan die Billy en John leken te volgen richting de kroeg. Niet dat Madelynn wel interesse had in de kroeg maar voor haar was dat beter dan omringd zijn door de vrouwen van een bordeel.
In de kroeg sloot Madelynn zich aan bij de groep mannen, ze hadden plaatsgenomen aan een tafel in de kroeg en dus Madelynn had er een stoel bijgepakt en haarzelf toegevoegd aan de groep. Het duurde niet lang voor de mannen en ook Madelynn een glas drank voor hen kregen geplaatst. “Oh, no I don..” Voor Madelynn kon aangeven dat ze niet hoefde te drinken was de persoon die haar de drank geserveerd had al weer weg. Twijfelend pakte Madelynn het glas op en keek er na. “C’mon princess, just drink it” De woorden deden ervoor zorgen dat Madelynn naar de man opkeek voor ze weer even naar het glas in haar handen keek. Zonder er nog verder over na te denken gooide ze de inhoud van het glas naar achteren, dat werd gevolgd met onmiddellijke spijt. Aangezien ze de sterke smaak van het alcohol niet gewend was begon ze lichtelijk te kuchen. De mannen aan de tafel leken te kunnen genieten van haar reactie op de drank wat duidelijk werd doordat ze begonnen te lachen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy was, na een stuk of drie keer zijn glas bij te hebben gevuld, bij zijn bemanning gaan zitten. Hij had nog niet lang genoeg gewacht tot de alcohol hem echt raken zou, maar rustig aan doen weigerde hij. Dit was Nassau, hier hoefde hij zich voor een paar dagen niet druk te maken om zijn schip, bemanning of voorraden. Voor die paar dagen dat ze hier waren, was hij rustig en gelukkig. Gek genoeg kon hij Madelynn weervinden aan de tafel, iets wat hij niet had verwacht, simpelweg gedacht dat ze op het schip zou blijven en zou wachten tot ze weer vertrekken zouden, maar nee, ze zat aan de tafel hier in de kroeg met een leeg glas in haar hand. Billy kwam precies op tijd om aan te zien hoe haar gezicht betrok door de smaak van de drank. Lachend nam hij plaats aan de tafel, onderwijl hij de inhoud van zijn eigen glas achterover sloeg. Voor hem was het niets meer, het goedje al gedronken sinds hij een kind was niet ouder dan twaalf. De prinses leek daarentegen niet gewend aan de smaak, en aan haar gezichtsuitdrukking te zien was het niet iets wat ze verwachtte te proeven. Hoe de alcohol zijn visie leek aan te tasten en zijn vaardigheid om helder te denken compleet leek te verwoesten, negeerde hij, zich gekeerd tot John, wie naast hem was komen zitten. Lang bleef zijn aandacht niet bij de man hangen, deze al snel af laten gaan naar de persoon wie zijn glas weer kwam bijvullen. Binnen seconden had Billy deze echter naar binnen gewerkt alsof het niets was. Het was duidelijk dat hij zich niets meer wilde herinneren als hij de volgende ochtend wakker zou worden.
Opnieuw keek hij naar Madelynn, vaag in zijn achterhoofd geweten dat Nassau alles behalve een veilige plek was voor haar als ze niet een reputatie op zou bouwen. Helder denken was echter teveel gevraagd voor hem op het moment, dus schudde hij de gedachte weer van zich af. 'Hey Madelynn, want another one?' Vroeg hij haar toen lachend, gewezen naar haar legen glas. 'I'll pay for it.' Was zijn volgende uitspraak geweest, een grijns aan haar vertoond die niets goed kon betekenen. Zijn aanbod was daarentegen oprecht, hij was bereid de gehele avond voor haar te betalen als hij reacties van haar zou blijven zien als die van voorheen. Lang was hij echter niet van plan in de kroeg te blijven, zijn zinnen gezet op het bordeel iets verderop in de straat. Waar anders kon hij heen voor wat meer vermaak? De plek waar hij zich momenteel bevond was immers alles behalve interessant voor hem.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het sterke gevoel van de drank bleef achterin de keel van Madelynn hangen. De smaak was nog niet zo zeer verschrikkelijk, gewoon erg sterk en niet wat de prinses gewend was. Met een peinzende blik keek Madelynn de kroeg rond, ze was de enige die last leek te hebben van de sterke smaak, al was dat te verwachten. De mannen die hier ook waren, waren waarschijnlijk vaste bezoekers en konden ondertussen de drank drinken alsof het gewoon water was. Zo ook de mannen van de Devil’s Merchant leken geen last te hebben van de alcohol. Misschien was dat de reden dat ze de smaak iets anders had ingeschat. Met haar vinger maakte Madelynn rondjes over de rand van het glas terwijl ze doelloos naar het lege glas staarde. De stem van Billy deed er voor zorgen dat haar vinger stopte met het draaien van cirkels, ook haar blik verplaatste zich naar hem toe. Haar gezichtsuitdrukking veranderde naar een verdachte blik, waarom hij haar aanbood haar drinken te betalen begreep ze niet maar ze zou er verder ook niet al te veel achter zoeken en zijn aanbod maar gewoon accepteren. Het was aardig van de man om het aan te bieden, dat was als de intenties goed waren en daar ging de prinses eigenlijk ook wel van uit. “Sure, why not?” Glimlachte ze naar hem. Al viel de alcohol de eerste keer niet al te goed in de smaak bij haar, het leek haar wel zo beleefd om het bod te accepteren. Ook was het duidelijk dat de alcohol een kwestie was van gewend raken aan de smaak en dus hopelijk zou ze naar een paar keer kuchen en vies gekeken te hebben gewend raken aan de smaak.
Het glas voor Madelynn werd weer bijgevuld, ze pakte het glas op en keek naar de inhoud. Zuchtend keek ze naar Billy waarna weer naar het glas. Deze keer zou ze niet alles naar achteren gooien, de vorige keer verliep dat ook niet bepaald foutloos. Voorzichtig zette ze het glas aan haar mond en nam een slok. Ook al dronk ze alles niet in één keer deze keer, alsnog veranderde haar gezicht wat duidelijk maakte dat ze de smaak alsnog niet kon hebben. Ze begon zich af te vragen hoeveel glazen ze moest drinken voor haar gezicht niet meer zo zou reageren om het brandende gevoel van de drank die door haar keel ging. Misschien was het toch beter als ze het glas in één keer naar achter gooide, als ze nu telkens kleine slokken nam dan hielp dat ook niet bepaald. Madelynn zette haar gedachten op nul en dronk nogmaals de gehele inhoud van het glas in één keer, wat er ook ditmaal weer voor zorgde dat ze begon te kuchen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De blik in haar ogen had Billy opgemerkt, de verdenking erin kunnen herkennen. 'I'm just trying to be nice, Madelynn, relax.' Vertelde hij haar lachend, onderwijl hij zijn eigen glas op tafel plaatste. Afgeleid gingen zijn ogen rond door het gebouw, gekeken naar wie hij er allemaal zou kunnen weervinden, wat nogal wat mensen waren. Hier en daar herkende hij een wat. De meeste mensen wie hij herkende waren bemanningsleden van schepen waarmee hij een bondgenootschap had, al ging dit meestal tussen kapiteins, waarvan hij er vrij weinig kon weervinden in de kroeg. Hij verwachtte dat ze allemaal in het bordeel zouden zijn, wat vrij normaal was. De vergelijkingen tussen de beschaafde wereld en het eiland waren dan ook niet bestaand. Iedereen in Engeland, wat het enige land was waar hij het met zekerheid van kon zeggen, had liever een reputatie die hen beschaafd deed lijken, in tegenstelling tot het kaliber mensen dat je hier terug kon vinden. Na maanden op zee te hebben gereisd kon het hen weinig deren hoe ze gezien werden door de anderen hier.
Het was wederom Madeylnn's stemgeluid dat hem op deed kijken, gehoord hoe ze zijn aanbod accepteerde. Een glimlach vertoonde hij haar. Voor hem was het enigszins vreemd dat ze het accepteerde, maar wat kon hij er van zeggen? Hij was allang blij dat de haat tussen beiden lichtelijk verdwenen was. Haar vertrouwen deed hij nog altijd niet en het ongenoegen wat hij voelde over het terug moeten keren naar Engeland was nog altijd aanwezig, het was al een hele verbetering met de eerste paar dagen dat ze op hetzelfde schip rondliepen. De gezichtsuitdrukking die ze vertoonde was echter genoeg voor hem om hem aan het lachen te maken. In geen jaren had hij iemand kunnen zien wie werkelijk niet tegen de smaak van de drank kon. Iedereen hier leek het vaak genoeg te hebben geproefd om het brandende gevoel te kunnen ervaren als prettig, maar de prinses dacht er duidelijk anders over.
Uiteindelijk was de jonge kapitein opgestaan, zijn voetstappen richting de deur van het pand gezet. 'Billy!' Het stemgeluid van John hoorde hij achter zich, waarop hij stilstond. Vragend draaide hij zich om. 'Yeah, look.. I don't have any money, you see.' De man stond inmiddels voor hem, war lachend naar Billy gekeken. 'And since you haven't paid me yet either, can I barrow some money?' De jongeman rolde een enkele keer met zijn ogen, vooraleer hij wat munten aan John overhandigde. 'Don't spend it all in one place.' Vertelde hij hem lachend, zijn gedaante weer omgedraaid en verder gelopen. Helemaal recht liep hij niet meer, maar hij deed zijn best. De mensen die hij buiten aantrof leken het nog erger te hebben dan hemzelf, hier en daar een enkeling zien slapen op de stenen ondergrond, althans, hij ging er maar vanuit dat ze sliepen. Lachend om zijn eigen gedachten liep hij verder, enkele keren bijna struikelend over losliggende stenen of mensen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Na het glas leeg gedronken te hebben hoorde Madelynn weer het lachende geluid van de mannen, al viel haar blik voornamelijk op Billy, die ze ook hoorde lachen. Het deed Madelynn goed om Billy te zien lachen, al was het wel om haar en haar reactie tot de drank. Dat hij haar uitlachte maakte de prinses niet zo heel veel uit. Het was niet vaak dat de kapitein lachte, behalve dan een spottende lach maar een lach van werkelijk genot was erg zeldzaam. Madelynn vond het wel iets hebben, de kapitein die ergens van leek te genieten en ergens vreugde uit leek te halen. Door de reactie van de mannen moest Madelynn zelf ook een beetje lachen, haar glas zette ze weer voor haar op de tafel. Met haar wijsvinger begon te weer de rand van het glad te volgen terwijl ze meeluisterde met het gesprek wat de mannen onder elkaar hadden. Sommige leken de drank als prima te kunnen voelen, zelf had Madelynn nog niet het gevoel dat het een effect op haar had maar ze wist zelf ook wel dat het niet lang kon duren voor de twee glazen hun werking in effect zouden brengen. Haar lichaam was geen alcohol gewend en dus zouden twee glazen gevuld met sterke drank zeker wel enig invloed op de prinses hebben.
Verbaasd keek Madelynn naar de kapitein wanneer hij zonder wat te zeggen wegliep van de tafel en zelfs naar de deuropening liep van de kroeg. Vragend keek Madelynn de mannen aan. “Where is he going?” Het waren haar zaken niet maar ze kon het niet helpen om het toch te vragen aan de mannen. “Probably the brothel” Het antwoord werd gevolgd door wat gelach en gejoel. Madelynn lachte maar ongemakkelijk mee al wist ze wat dat inhield en het maakte haar een beetje ongemakkelijk. Haar hele leven werd Madelynn verteld dat ze haar maagdelijkheid moest houden tot ze getrouwd was, dus een huis vol vrouwen die zichzelf gaven aan alle mannen die maar genoeg betaalde was een raar idee voor haar.
Ze hoopte dat de mannen die hier zaten niet later hetzelfde zouden doen maar Madelynn verwachtte het ergste. “How about one more princess?” De man die het haar vroeg wees naar haar glas. Twijfelend volgde Madelynn de mans vinger naar het glas voor haar. “No, thank you.. I really shouldn’t” Twee glazen waren voor haar nu wel genoeg geweest, ze wist niet hoe ze zou reageren op een derde glas. “Please, I insist” Na nog even te twijfelen gaf Madelynn toch maar in en accepteerde nog een derde glas van de man.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld