Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deur hoorde hij achter zich in het slot vallen. Ze had hem gevolgd, dezelfde ruimte betreden met wat bleek een glimp van tevredenheid, zoals hij afleidde uit haar antwoord. Hij had ook weinig anders verwacht. Voor het vinden van een mogelijk schonere kamer zouden ze moeten hebben gelet op de minuscule details, waaruit hij al bedenken kon dat het vele minuten in zou nemen voor een nieuwe, goed uitziende kamer hun uitzicht kruisen zou. Het was een verspilling van tijd geweest als ze verder hadden gezocht terwijl deze aardig goed achtergelaten kamer binnen handbereik lag.
Behendig draaide hij een van de ramen los, deze een kier gezet zodat frisse lucht binnenstromen kon. De schakelaars van de lampen die zich naast de kozijnen bevonden, liet hij met rust. Het zou ongevraagde aandacht trekken die voor niks goeds zorgen kon. Het zorgde er dan wel voor dat hij weinig van elkaar onderscheiden kon. Haar wonden verzorgen was een onmogelijke klus geworden en, met dat besef, sloeg hij een zachte zucht. “We gonna have to take care of your wounds tomorrow.” De weerzin bij deze uitspraak viel van hem af tr lezen, maar hij besloot er geen probleem van te maken, geweten dat ze waarschijnlijk allang blij was dat hij voor deze avond toe had gegeven aan haar wens. “Can’t see much. Gonna have to go find the insulin in the morning too, I guess.” Nog een snelle blik wierp hij rond in de hoop een bijbehorende medicijnkast fe spotten, maar het bleek hem niet gegund te zijn.
Een weg werd gebaand naar een van de twee bedden. Hij ontdeed zich geleidelijk aan van zijn schoenen en sokken, onderwijl hij plaats had genomen op de matras. Andere kleding om aan te trekken bevond zich nog tussen zijn spullen die hij uit alle haast vergeten was uit een van de kamers te halen. Het kippenvel dat ontstond op zijn huid was dan ook weinig te verhelpen door betere, dikkere kleding. De kou die hij voelde sprak de hitte die zijn lijf uitstraalde tegen. Een van de bijwerkingen van een te lange tijd zonder insuline, wist hij te zeggen, maar het maakte wel dat hij onder de deken liggen moest in de hoop het wat warmer te krijgen. Twijfelachtig ging hij dan ook zo liggen; zijn hoofd gerust op het enigszins harde kussen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De koude lucht die het open raam naar binnen bracht was prettig, vergeleken met de muffe lucht die in de kamer hing. De kou was minder, al had ze er geen probleem mee. Hoeveel geluk ze hadden gehad met het vinden vam de kamer leek ongelooflijk, nooit leek iets goed te gaan voor haar en nu plotseling stond ze in een kamer waarin alles goed leek. Er lag geen lijk, geen grote hoeveelheden bloed of wat dan ook. Alsof god eindelijk aan hun kant stond en hen rust bood.
Traagzaam liep ze naar her bed, waar Demyan al in leek te liggen. Ze volgde zijn voorbeeld door haar schoenen, evenals haar sokken uit te trekken. Ook haar overall dumpte ze op de grond. De, met bloed doorweekte, spijkerstof voelde onprettig aan tegen haar huid, en er in slapen was niet haar plan. Geen woord had ze uitgebracht op zijn uitspraken. Protesteren tegen zijn plan om haar te helpen zou hen beiden niet goed doen.
De deken duwde ze wat opzij, vooraleer ze in het bed klom en haar armen om de jongen heen plaatste, ongeacht zijn mening hierover. Haar hoofd liet ze rusten op zijn schouder. En voor het eerst sinds dagen lag ze rustig, niet langer hoeven zitten op de stoel, of slapen op een versleten, zo goed als kapot, matras. Het was comfortabel, bijna vertrouwd. Ze voelde zich veilig bij de jongen. Ze sloot haar ogen en binnen minuten viel ze weg in een slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Huiveringen trokken langs zijn lichaam, een spoor van koelte achtergelaten dat door bleef te stromen zonder vorm van stoppen. Het oppervlak dat geteisterd werd door kippenvel had zich vergroot onder de stof van de deken die hij half over zich heen had getrokken, en toch begon hij het tegelijkertijd dusdanig warm te krijgen dat hij het zo niet volhouden kon. De temperaturen wisselden in fracties van minuten maar het maakte dat, wat hij ook deed, het geen effect had op zijn gevoel voor hitte of kou. Dan ook maar ingegaan op wat hij momenteel voelde, trok hij zijn shirt over zijn hoofd om deze uiteindelijk achteloos op de vloer te laten vallen. Hoe lang het ook duren mocht vooraleer hij weer de kou voelen zou, voor nu voelde het op zijn minst een beetje beter. Zuchtend liet hij zich terugvallen op de matras.
Ze had zich in alle rust omgekleed. Al dan zonder de bedoelingen voor het staren, was hij uiteindelijk toch wel terechtgekomen bij haar gestalte in het donker, voor hoe vaag zijn zicht ook was. De schaduwen en het gebrek aan licht zorgde ervoor dat behalve wat vormen hij weinig waarnemen kon. Hoogstwaarschijnlijk maakte dat ook dat hij niet gelijk zijn ogen van haar afwendde; het was niet met precisie te volgen waar hij daadwerkelijk zijn blik op liet rusten. Het waren geluiden en bewegingen die alleen luid en duidelijk overkwamen. Haar voetstappen die harder begonnen te klinken, dichterbij dan voorheen. De matras die voorzichtig inzakte toen ze voor hem plaatsnam. De warmte die hij tegen zich aan voelen kon toen ze hem opzocht in het bed, en haar lijf zacht tegen het zijne duwde. Lieflijk sloeg ze haar armen om hem heen, waarop hij zijn arm door liet glijden naar haar middel en deze daar liet liggen, zijn wang geleund tegen haar voorhoofd. Wederom wist ze hem te laten glimlachen. "Sleep tight, little one," mompelde hij nog, voordat zijn glimlach verwaterde en zijn oogleden te zwaar werden om zijn ogen open te kunnen houden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was het licht van de zon dat op haar gezicht scheen, wat haar wekte. Traagzaam opende ze haar ogen, enkel om ze vrijwel meteen weer te sluiten. Geïrriteerd gemompel liet ze horen, vanwege het licht dat in haar gezicht scheen. Opnieuw opende ze haar ogen, ditmaal niet recht naar het raam gekeken. Langzaam begon ze zich te realiseren waar ze was, en zag ze Demyan's gedaante nog slapend op het bed liggen. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht bij het zien van de Rus en hoe vredig hij erbij lag.
Traagzaam duwde ze haarzelf omhoog, haar best gedaan de jongen te laten liggen en niet te wekken. Slaperig bleef ze zitten op de rand van het bed, haar benen over de rand laten hangen. Even wreef ze in haar ogen, geprobeerd haarzelf iets meer te wekken. Haar voeten raakten uiteindelijk de koude ondergrond weer, zodra ze van het bed af stapte. Nog altijd lichtelijk uitgeput, al dan niet genoeg om weer te slapen, ging ze opzoek naar iets om haar hoofd af te leiden van de constante behoefte aan sigaretten. Ze wist dat Demyan had wat ze wilde, al was ze niet bereid hem te wekken voor haar drang om te roken. Het was om die reden dat ze wat verveeld door de ruimte liep, hier en daar wat kasten opengetrokken om te zien of er iets bruikbaars te vinden was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verplaatsingen rondom hem maakten zijn dromen tot een vaag verstoorde omgeving, gestommel gehoord dat enigermate onscherp bij hem binnenkwam. De warmtebron waar hij zich in zijn slaap zo aan vast had geklampt was onvindbaar geweest. Het gemis naast zich gevoeld indien hij zich bijdraaide en zijn gezicht in de kussensloop begroef. De onrust stookte ondertussen in hem op, zijn slaperigheid laten vergaan voor een gespannen gevoel dat uit het niets opdook. Kloppingen vonden plaats in zijn hoofd, een hoofdpijn ervaren die de illusie wekte dat hij simpelweg te veel drank ophad en met een kater te kampen had, doch hij wist dat het niet het geval zijn kon. De misselijkheid die daarnaast aan bod kwam, was datgeen geweest wat hem over de grens van slaap en bewustzijn had gedrongen; hij schoot overeind, zijn ogen niet veel later geopend om verstrooid de gehele kamer onderzoekend door te kijken.
Dat de gedachte hem kruiste over hoe zijn insulinevoorraad zich in zijn gestolen rugzak had bevonden, hield hij afzijdig zodra hij Cassy staan zag. Liever dan haar toe te lichten hoe hij wederom zoeken moest naar nieuwe middelen, mompelde hij haar een afwezige "goodmorning" toe, opgestaan van het bed met geen verradende blik over de toestand die hij van binnen ervoer. Haar erover inlichten dat hij echt een injectie nodig had zou hem geen nieuwe capsules opleveren, zoals zoeken wel kon.
"I'll be right back." Hij knikte haar met een wat zwakke glimlach toe, zijn weg gezet naar de deur waar hij secondenlang strandde. Het trillen van zijn vingers werkte niet bepaald mee met het overhalen van de deurklink, waardoor het hem even koste aleer hij de gang betreden kon, maar hij wist niet hoe snel hij de kamer verlaten moest. Het eten dat naar boven kwam wilde hij allesbehalve in haar buurt eruit gooien en daarbij had hij er geen behoefte aan als iemand toekijken moest. Met een beetje geluk kon hij in een van de medicijnkasten weervinden waar hij wanhopig naar zocht, voor dit gebeuren zou.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even keek ze achterom, gehoord hoe bij bewoog en zeker willen maken dat hij het was. De glimlach was niet meer van haar gezicht af te halen, als ze hem zo zag liggen. Het zag er zo vredig uit, het werkte kalmerend voor haar. Hoe hij normaal gesproken overkwam als de typische verbitterde overlevende van de apocalypse, was hij nu bijna het tegenovergestelde en iets aan hoe het eruit zag vond ze schattig. Het kostte haar seconden voordat ze zich weer omdraaide en verder de kamer rondkeek.
Het waren jaren geweest dat ze zich voor de laatste keer in een ziekenhuis bevond. Nooit vond ze het een prettige omgeving, al was ze er altijd enkel om haar eigen welzijn. De atmosfeer die er rondhing was nooit prettig, omdat iedereen wist wat zich er afspeelde achter de deuren en om welke redenen mensen er heen gingen en in veel gevallen zelfs moesten. Het was genoeg om Cassidy een onplezierig gevoel te geven nu ze er zo rondliep, al was ze niet van plan te klagen. Het was immers onderdak.
Opnieuw draaide ze zich naar hem om, zijn gedaante ditmaal rechtop zien zitten. Grinnikend keek ze hem aan, aangehoord hoebhij tegen haar sprak. 'Mornin' antwoorde ze, toegekeken hoe hij het bed verliet, en zijn weg baande naar de deur, wat er mis was wist ze niet, al was ze ook niet zeker of ze het bragen moest. Als het ernstig was had hij haar wel om hulp gevraagd, althans, daar ging ze van uit. 'Alright.' Sprak ze wat twijfelend. Haar vermoedens dat er wel werkelijk iets niet klopte werd enkel versterkt toen hij moeite leek te hebben met het openen van de deur. Ze schudde haar hoofd even, onderwijl ze zelf terug liep naar het bed en hierop ging zitten, zacht mee geneuried met een lied wat ze al dagen vast had zitten in haar hoofd.

If you want to wreck my life
Go ahead my love
Tried it once with poison
Tried it once with drugs
My circulation`s running dry
It`s you that drank me up
Screwed me down with kindness
Suffocating love

When it comes to fighting
Trying to play it rough
I will take you twenty rounds
I`m just too tough, too tough
Too tough, too tough

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Aan haar reactie af te leiden had hij geen argwaan gewekt. Ze bleef kalm, antwoordde al dan met wat twijfels hoorbaar in haar stem, maar geen stappen werden ondernomen om hem achterna te gaan. Dat wat hem geruststelde, gezien hij nu in alle haast zoeken kon naar dat wat hij nodig had zonder haar ermee op te zadelen.
De hele verdieping passeerde hij in verdwazing, kamers doorgezocht in een jachtig tempo waarin hij zich normaliter nooit bevond. Het gehalte van stress dat door hem heenging was groter dan dat hij gewend was geweest, groter dan waarmee hij wist hoe hij ermee moest dealen en dat alleen al zorgde ervoor dat Demyan elke kamer des te sneller en oppervlakkiger doorzocht, omdat het als een tikkende klok was in zijn hoofd totdat hij alles niet meer binnenhouden kon. De buitentemperatuur werd steeds meer door zijn lichaam overgenomen, de hitte overgedragen op zijn huid die zelfs nu hij zich vertoonde zonder shirt om zijn bovenlijf mee te bedekken, nog bezweet leek. Een kleine kamer aan het einde van de gang, aan een van de zijden van de lift, was zijn laatste hoop geweest. Daar waar hij vermoeid naar binnen stormde om vervolgens zijn steun te vinden bij het hout dat de deur had omringd. Zijn zicht ging van scherp naar schimachtig, hem even gekost voordat hij om zich heen kijken kon en duidelijk begreep wat het was waar hij zich bevond. Niettemin werd hij ervan gehinderd verder te lopen in het laboratorium dan de eerste paar stappen; noodgedwongen dook hij naar een bijstaande prullenbak waar het voedsel in verdween dat hij niet langer meer binnenhouden kon.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het duurde haar te lang voordat hij terugkwam. De tijd had ze niet bijgehouden, maar ze vertrouwde de situatie simpelweg niet. Waarom hij plotseling zoveel haast had om de kamer te verlaten was haar een raadsel, en er was geen aspect wat ze wel vertrouwde. Traagzaam stapte ze van het bed af, geen haast gemaakt, omdat ze immers niets zeker wist. Toch was ze niet van plan stil te zitten en af te wachten, als een hond die wachtte tot zijn baasje terug zou komen van zijn werk. Zonder er goed over na te denken, verliet ook Cassidy de kamer, opzoek gegaan naar de Rus.
De temperatuur was aangenaam, sinds het er niet te warm was en verre van koud. Zacht, en enigzins langzaam liep ze door de gang. Haar ogen gingen langs de deuren, ruimtes bekeken waarvan de deur open stond, al was de jongen nergens te bekennen. Een zwak vermoeden speelde in haar op over wat het was dat hem de kamer uit moest hebben. Even stond ze stil, haarzelf opnieuw afgevraagd of het werkelijk nodog was om achter hem aan te gaan. Wat zou er imemrs mis kunnen gaan. Toch schudde ze haar hoofd en liep ze verder.
Het was niet tot ze bij het einde van de gang was dat ze tekenen van leven opmerkte in een van de kamers. Daar vond ze hem terug, al leek niets aan hem momenteel gezond. Zonder een woord te spreken stapte ze naar binnen, langs hem heen. 'I'm just assuming this is about insulin.' Murmelde ze, gedeeltelijk tegen haarzelf, onderwijl ze door de ruimte begon te lopen, lades en kasten open getrokken in het process, opzoek naar de insuline.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was lang geleden sinds deze verschijnselen hem getroffen hadden. Hij had de schaarste van de insuline wel in de gaten gehad, moeten middelen met de kleine voorraad die hij nog bij zich droeg, maar het had hem de afgelopen weken minder opgeleverd als het ging om lichamelijke klachten dan nu. Hij had zich amper zo zwak gevoeld als op het moment het geval was. Hoofdpijn had hij wel gekend; de rest was aan hem ontbroken of kon hij simpel gezegd negeren, omdat hij wel wat hebben kon. Nu, daarentegen, kon hij niet tegen de misselijkheid op die hem ertoe dwong alles eruit te gooien. Pas toen niets meer zijn weg naar boven vond kon Demyan weer overeind komen, het laatste met walging in de ton gespuugd in een poging de vieze smaak uit zijn mond te verhelpen.
”Never figured you to be the sidekick type.” Het sarcasme viel ervan af te leiden terwijl hij achterom keek naar de haar plotselinge verschijning. Er was verder nooit veel met hem aan de hand geweest waardoor ze waarschijnlijk de symptomen ergens herkennen kon van eerder. Dit nam hij dan aan, gezien ze zonder aarzelingen binnen was komen lopen en de zoektocht voortzette waar hij aan begonnen was. Ruw veegde hij met de bovenzijde van zijn hand langs zijn lippen. “Good guess.” Zijn evenwicht won hij in een snelle beweging terug, overeind gekomen om zelf weer af te maken waar hij aan begonnen was. Een stel kleine koelingen was waar hij bij tot stilstand kwam. Onderzoekend bestudeerde hij de inhoud, zijn hand tegen ze hoek van het apparaat gehouden voor verzekering dat hij overeind blijven kon. “They gotta have somethin’ in here..”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lachend keek ze om, zijn gedaante zien staan dicht bij de uitgang van de ruimte. 'I actually came here for a cigarette, but what can I say? I love helping out.' Ze draaide zich weer om, verder gekeken in kasten die overal leken te staan. Zuchtend opende ze elke deur, en elke lade, al leek niets hoopvol. Natuurlijk waren er eerder mensen geweest, iedereen wilde medicijnen te pakken krijgen en iedereen wist waar ze die vinden konden. Toch bleef ze hoopvol.
'I know' murmelde ze, zoekend door een lade met allehande medicijnen. Het was duidelijk dat de vorige bezoekers geen behoefte hadden om de lade ook maar een beetje overzichtelijk te houden. Het was echter niet genoeg om haar te irriteren, het werkte alleen tegen. Waarom juist insuline, een medicijn wat haar vrij veelvoorkomend leek, zo lastig te vinden was, bleef haar een raadsel.
Het was zijn stem die haar deed opkijken, weg van de kast die niets veelbelovends liet zien. Ze liep dan ook naar hem toe, naast hem blijven staan, vooraleer ze meekeek naar de koeling en wat er te vinden was. De koude lucht die van de koeling afkwam zorgde enkel voor kippenvel op haar benen, al was het op een bepaalde manier aangenaam door de hitte die verder door het ziekenhuis hing. 'This hospital has definitely been raided before.' Murmelde ze, onderwijl ze hem aankeek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Glad to hear you upgraded my status from boyfriend to charity case." Een van zijn mondhoeken trok op in een ietwat schuine grijns, zijn blik gaande langs het glas van de koeling. Het voelde vreemd voor hem om goed gestemd te zijn, gemerkt dat het sinds de afgelopen dag niet zo weg was gevaagd als hem doorgaans gewoon was geworden. Dat hij stress beleefde was niet over te nemen door iets anders, maar voor zijn doen ervoer hij minder grimmigheid dan voorheen, geen begeerte gehad van zich af te bijten in een situatie als deze. Wellicht was het dan echt zo geweest dat hij al zijn frustraties er de afgelopen nacht uit had gegooid, waardoor hij nu weinig meer overhad om zich boos over te maken. Mocht dat zo zijn dan was het vrij nieuw voor hem.
De voorraad die er voorheen in de kou gehouden werd was schaarser geworden. Het aantal lege rekjes was meer dan verdubbeld vergeleken met deze die bezet werden gehouden door capsules, een kaal gezichtsveld gevormd voor zijn gedaante. De rest was gevuld met een vloeistof van kleurloze aard, een optie die hij goed moest overwegen, gezien de kansen er waren dat het niet zou zijn wat hij zocht. Een vloeistof in zijn arm injecteren zonder het weten of het wel de goede was, was mogelijk nog een slechter idee dan nog een dag in zijn huidige toestand door te lopen. Toch trok hij de desbetreffende koeling open. Een van de achterste rekjes had hij in zijn handen geklemd, deze aan het zonlicht blootgesteld dat door de viezige ruiten kwam om ze te kunnen bekijken. "Looks like it." Hij kantelde zijn hoofd, het voor zijn ogen opgeheven zodat hij beter zicht had. "It ain't labeled though."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'And if you keep up the good work, you could get an even better promotion.' Grinnikend liep ze naar een van de tafels die in de ruimte stonden, als was het eerder een bureau met labratorium benodigdheden. Verveeld sprong ze erop, haar voeten over de rand laten hangen om zo rustig te blijven zitten. Wat vragend keek ze naar de Rus die onderzoekend naar de koeling en de inhoud hiervan keek. Zelf had ze geen verstand van medicijnen, sinds ze ze zelf nooit gebruikte, laat staan interesse had in een beroep wat er iets mee te maken had.
Haar vingers tikten tegen het bureau, wat vragend naar Demyan gekeken die nog altijd geconcentreerd bezig leek met de insuline. Ze hoorde aan wat hij vertelde, zodra hij was omhoog hield. Ook Cassidy keek ernaar, al dan minder onderzoekend dan de jongen. 'Well, what do you have to lose?' De effecten van bet foute middelen injecteren wist ze niet, al leek het haar niet het geval dat het hem vermoorden zou. Alles hier was immers gemaakt om mensen beter te maken, of op zijn minst te helpen met een ziekte, wat kon er fout gaan? Even keek ze de ruimte rond, de bloedvlekken die hier en daar te bekennen waren gaven haar alles behalve een goed gevoel. Het toonde aan dat er iets of iemand was geweest met slechte bedoelingen of problemen. Walgend keek ze ernaar, voordat ze haar ogen ervan wegdraaide, enkel om weer naar de jongen te kijken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"In that case.." Hij grinnikte in zichzelf gekeerd terug. Voor zijn gevoel was het eeuwen geleden geweest sinds ze zo met elkaar om waren gegaan. Zonder de intenties zich mee te laten slepen in haat, woede en frustraties en de hunkering naar gesprekken die uitdraaiden op ongemakkelijke ofwel gewelddadige situaties. Het was voor hem dubbelzinnig geweest; aan de ene kant was het in zijn oogpunt nog nooit zo met haar geweest, en aan de andere kant voelde het alsof ze geen dag weg was geweest.
De opgeslagen vloeistof bestudeerde hij nauwkeurig, gezocht naar sporen van troebelheid in het vocht wat enigszins aantonen kon wat hij in zijn handen had. Het tegenovergestelde vond echter plaats. Er was geen overblijfsel te vinden in de kleurloze massa, beide in kleur en in grootte van deeltjes. Hij had het zo aan kunnen nemen als water mocht het anders verpakt zijn geweest, want er was niets van af te leiden behalve dat het vast voor een reden gekoeld bewaard moest worden. Fronsend keek hij opzij. "Could be the zombie virus they were tryin' to make into a cure, for all I know." De onzekerheid reflecteerde in zijn blikken, die hij na kortstondig oogcontact met Cassidy te hebben gemaakt weer terug liet keren naar de capsules. Er kon zich van alles in het glas bevinden. Ze had gelijk als ze het had over het weinig te hebben verliezen, maar als hij zichzelf injecteerde met een virus waarmee ze aan het experimenteren waren, zou het hem kunnen doden zonder dat ze er een middel voor hadden om het traject stop te zetten. "I mean, no one stole it yet and almost the entire cooler has been robbed. If it really was insulin, it would've been gone as well by now." Weifelend zette hij het rekje op een van de onderzoekstafels, ernaar gestaard indien hij zijn beide handen op het tafeloppervlak liet rusten. "Just randomly injecting this is the most stupid thing you can possibly do," murmelde hij, voordat hij een van de gevonden injectie naalden vastpakte. "But I'mma do it anyway."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Don't you get any funny ideas' bracht ze lachend uit, hem bekeken en elke beweging gevolgd die hij maakte. Rustig bleef ze zitten, om de een of andere reden gekalmeerd door de jongen, ondanks hij vrij weinig deed, anders dan rondzoeken naar het medicijn. Het was prettig, de sfeer die er hing was er een die ze rondom hem amper gevoeld had. Het was rustig, geen scheldwoorden of beledigingen werden naar elkaar gegooid en niemand vreesde voor zijn of haar leven.
Veel keek ze niet naar hetgeen wat hij vasthield, geweten dat ze zelf minder verstand had van medicijnen dan de jongen. 'Isn't that a little far fetched?' Vroeg ze hem wat verbaasd. Cassidy ging er van uit dat het ziekenhuis ontruimd werd zodra de uitbraak gebeurde. Waarom de wetenschappers hun eigen veiligheid zouden riskeren om een vaccinatie uit te vinden tegen een virus waar ze niks van af wisten, zou ze niet weten en leek haar daarom nogal onwaarschijnlijk. 'Yeah or no one is willing to inject the unlabeled liquid into their blood.' Bracht ze uit, ietwat grinnikend bij het idee. Ze wist dat er veel rare mensen bestonden, de meesten nu waarschijnlijk behorend tot de walkers, maar niet veel waren bereid hun leven te riskeren om een medicijn te testen. 'Yeah or you'll be fine and it is insuline.' Ze haalde haar schouders even op, vervolgens gelachen om wat hij zei. 'That's the spirit.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Don't get me started." Geamuseerd keek hij naar haar achterom, alvorens hij weer keerde naar de capsules om een van deze klaar te maken voor de injectie. Ze zou hem enkel op nieuwe ideeën brengen op deze wijze. Datgeen waar hij geen problemen mee had; het zou ten goede van hem zijn, wat hem des te meer ertoe aanzette deze ingeving binnen te laten in plaats van deze van zich af te zetten.
De injectienaald hield hij voor zich. De vloeistof liet hij erin rond golven, een laatste blik toegeworpen op het mengsel in de hoop dat, mochten hier vreemde dingen in zijn verwerkt, hij het nog opmerken kon. Een vergelijkbare hoeveelheid had hij erin gedaan; niet te veel en niet te weinig, voor beide een goed als een slecht geval voorbereid voor hoever hij dat dan tenminste zijn kon. Langzaam strekte hij zijn arm een beetje. "In the best case, it's either insulin or just a case of some crazy doctor who has put vodka in these things." Met dat in zijn achterhoofd duwde hij de naald in zijn bovenarm, de onbekende vloeistof koel door zijn aderen voelen stromen met elke milliliter die hij in zijn lichaam pompte. Het laatste zou natuurlijk absurd zijn, toch het de ontkenning niet waard was dat het hem op zijn minst voor even van zijn ellendige toestand afhelpen kon.
Een licht gevoel begon in zijn hoofd te ontstaan bij het wegwerpen van de naald, zijn volle focus gericht op zijn arm die hij voorzichtig weer strekte. Het voelde stijf aan, alsof hij zojuist aan drugs was begonnen eerder dan het injecteren van een medicijn dat hem daadwerkelijk helpen kon. Van zijn stuk gebracht zocht hij oogcontact. "Definitely ain't insulin."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld