Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ victory is always possible for the pe*

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lang stilzitten deed ze niet, daarom ook al snel opgestaan en wat rondgelopen door het appartement. ''You got a record player.. Awsome.'' Het kwam er enthousiast uit, terwijl ze neer hurkte voor de platenspeler die ze inmiddels gevonden had. ''And a good music taste, jesus man, you're starting to look more and more awsome every second.'' Murmelde ze wat zacht. Ze wilde het niet toegeven, aangezien ze het niet van haarzelf begreep. Een kleine zucht liet ze horen, onderwijl ze de platen bekeek, enkele van de albums herkend en het zelf ook mooi gevonden. ''Stop me if I'm being rude and all, just trying to catch up on your interests and stuff.'' Even keek ze zijn kant op, een kleine glimlach vertoond. Toch stond ze al snel weer op, verder gelopen door de kleine woonkamer die hij nog redelijk mooi had ingericht. Voor de boeken bleef ze staan, gekeken naar de uitgebreide collectie die hij had verzameld. Veel over wetenschap en sommigen over biologie, iets wat haar meer aansprak. ''I'm vegetarian, but vegan is fine too, eating as little animal products is only better.'' Sprak ze wat afwezig. Een van de biologie boeken pakte ze van de plank, er wat doorheen gebladerd, dieren gezien waarin ze al meerdere keren was veranderd. Toch was ze altijd opzoek naar nieuwe dieren, voor het geval het ooit van pas zou komen. ''The mess? Oh please, you call that a mess?'' Grinnikte ze, vooraleer ze even opkeek, enkel en alleen om hem in een compleet opgeruimde keuken te zien staan. Had hij het nou net opgeruimd? Even schudde ze haar hoofd wat verward, gekeken naar de keuken en hoe ze toch zou zweren dat het nog geen halve minuut geleden een rommel was.
Het boek had ze weer terug gezet op de plank. Traagzaam liep ze terug naar de keukentafel en nam daar weer plaats op een van de stoelen. Zijn verhaal over hoe hij zijn krachten har gekregen was interessant en ze hoorde het graag aan. Ze was immers nog niet op de hoogte van zijn begin verhaal. ''Someone wanted you dead?'' Enigszins geschrokken had ze het hem gevraagd. ''Have you figured out who did it yet?'' Het zou haar verbazen als ze er nog niet achter waren. Beveiligingscamera's hingen immers toch overal in deze tijd? Het zou vreemd zijn geweest als ze de dader nooit op video hadden gezien. ''It's a pretty cool story though.'' Wat nonchalant haalde ze haar schouders op, terwijl ze hem aankeek. Wat ze precies voor een verhaal had verwacht wist ze zelf ook niet, maar dit was het absoluut niet. Toch had ze er niets op tegen, het was best een gaaf verhaal.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“Yeah, thank you I guess,” knikte Misha, onzeker wat hij met alle soort van complimentjes moest. Hij was niet echt gewend om dit soort dingen te horen en wist ook niet goed hoe hij er op moest reageren. Toen ze iets positiefs mompelde over zijn muziek smaak kon hij het even niet laten om te glimlachen, dat was toch wel iets waar hij trots op was. Zeker zijn platen collectie. De meeste had hij van zijn vader overgekregen maar hij had er ook aardig wat zelf gekocht. Als hij eens een bonus kreeg van zijn werk ging zijn geld vooral daar aan uit. Wat moest hij anders kopen? “Yeah no don’t worry. Act like you’re home,” knikte Misha weer even. Hij vond het helemaal geen probleem als ze alles wilde zien en aan alles wilde zitten, we was toch niet zoveel. Er was den hoekje in de woonkamer waar een hoop foto’s hingen van vroeger, maar Misha keek hier zelf al amper naar dat hij er eigenlijk vanuit ging dat dat hoekje niemand opviel. Het was er al zo lang en Misha had er al zolang geen aandacht meer aan besteed dat hij misschien zelfs vergeten was dat het er was.
Misha knikte kleintjes op haar opmerkingen, hij had het wel verwacht van haar. Hij vond vlees eten ook niet geweldig en wilde er wel mee stoppen maar vlees was toch een groot stuk van zijn dieet en hij kon niet B12 pillen naar binnen gooien alsof het water was. Dat zou ook onmogelijk goed voor hem kunnen zijn. Daarnaast was het behoorlijk duur om ze te kunnen krijgen en met de hoeveelheid die Misha al moest eten was zijn levensstijl zonder die pillen al duur genoeg. Hij kon het amper betalen als hij ook nog zijn studie moest af betalen en elke maand voor zijn appartement huur moest afleggen. Een vegetarisch leven zou dan helaas te duur worden voor hem. “Well it is a bit messy,” knikte Misha. Hij hield er wel van als dingen netjes waren en kon gelukkig ook vrij snel voor een net huis zorgen, maar sinds zijn hele aandacht gegaan was naar jet bakken van de pizza’s en daarvoor naar het leren over pizza’s bakken had hij niet de tijd genomen om kleine dingetjes nog te doen. Zoals het opmaken van zijn bed, natuurlijk was zijn kamer niet zichtbaar met de deur gesloten maar hij wist dat het bed niet opgemaakt was en vond dus automatisch dat zijn huis rommelig was. Zo werkte hij gewoon.
“Oh well yeah he wanted me dead but the lightning bolt wasn’t his attempt at killing me. It was supposed to make me the flash, he wanted to kill me later in my life, it’s a very weird story that inclused multiple earths and timelines and a lot of time travel, very confusing and even I don’t really understand all of it. Nut yes I do know who was trying to kill me, I actually work for another version of him now, but like a kinder version, it’s all very confusing.” Misha deed zijn beat het zo duidelijk mogelijk uit te leggen maar wist dat dat met zijn verhaal eigenlijk niet helemaal kon. Zelfs hij begreep het allemaal niet meer dus dat hielp ook zeker niet met uitleggen. “Uh can i offer you something to drink? Are you ready to eat?”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Lachend ging ze met haar nagel langs de boeken, even zijn kant op gekeken. “You’re like, and i mean this in the nicest way possible.. but you’re such a nerd.” Het waren de boeken over wetenschap en alle andere onderwerpen waar ze niets van begreep. Het was absoluut niet gemeen bedoeld, in tegendeel zelfs. Indy had altijd al gedroomd van een goed stel hersenen. Alles wat zij kon was een beetje knikken en doen alsof ze het begreep als Tony weer eens eneigszins afwezig tegen haar praatte terwijl hij een pak of nieuwe wapens aan het bouwen was. Graag had ze werkelijk willen begrijpen hoe het allemaal in elkaar stak, maar hoe erg ze ook haar best deed, leek de wetenschap niet haar specialiteit te zijn.
Foto’s zag ze aan de muur hangen, al voelde ze zich vreemd om ze te bekijken. Het was alsof ze een lijn overstapte waar ze achter moest blijven. Het was dan ook die reden die ervoor zorgde dat ze bleef waar ze was, geen stap verzet in de richting van de foto’s. Wederom keek ze de jongen zijn kant op. “Don’t stress it though, you can just eat meat around me, no shame there. But to me, eating meat feels like canibalism, for obvious reasons.” Even lachte ze om haar eigen opmerking. De meeste mensen verwachten het zo onderhand wel van haar, vlees eten was vreemd als je zelf veranderen kon in het dier op je bord. Het gaf het een volledig nieuw perspectief. Toch waren er altijd mensen die juist dachten dat ze vlees at omdat ze ook veranderen kon in carnivorische dieren. Niets was minder waar. Al vertelde een dokter haar om vlees te eten had ze het vertikt.
“If you want to make this a competition, you’re very much welcome to come look at my room. It’s way worse than this.” Vanaf de stoel in de keuken keek ze nogmaals rond door het appartement. Niets aan de ruimte was rommelig, in tegendeel zelfs, het was er ongelooflijk netjes. Het enige waarmee ze het kon vergelijken was Tony’s huis, wie zijn troep op liet ruimen door anderen. Haar kamer werd echter altijd overgeslagen, het was een verloren zaak om eraan te beginnen. Binnen een dag was het weer een troep, maar wat kon ze dan ook doen? Het zat in haar aard. De rommel maakte het fijner om er te wonen. Het was bijna alsof het haar een meer huiselijk gevoel gaf.
Het was niet alsof ze elk woord niet binnen had gekregen, maar de verwarrende delen werden haar toch iets te veel om het werkelijk te begrijpen. “It sounds confusing, but at the same time unbelievably fascinating.” Het was enkel de waarheid. Hoewel ze er weinig van begreep, klonk het wel gaaf. Ze had wel kunnen wensen voor een leven dat zo interessant in elkaar zat. Natuurlijk had ze ook geen allerdaags leven, maar de meeste belangrijke gebeurtenissen waren gebeurd toen ze nog te jong was om het redelijk te begrijpen. “Gotta say, dude, you’re origin is far more interesting than mine.” Even haalde ze haaar schouders op, gedaan alsof ze er wat nonchalant over dacht. Tussen de avengers had ze toch wel een van de meest interessante verhalen en toch leek het niets meer vergeleken met dat van Misha.
De vraag over het eten deed een glimlach vormen op haar gezicht. “Dude, I’m always ready to eat. And if you got some coke, I’d like to have some of that, but anything’s fine. Except for coffee.. not allowed to have coffee anymore.” Het had een logische reden. Indy was van nature al vrij druk en koffie versterkte deze hyperactieve persoonlijkheid nog erger, tot het punt waar de avengers, en voornamelijk Tony Stark, haar zo goed als hadden verboden om koffie te drinken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
"Oh thank you," zei Misha glimlachend. Het klonk misschien raar maar hij zag zoiets oprecht als een compliment. Hij hoorde het ook vaak genoeg van zijn vrienden en was er best trots op, al klonk dat misschien een beetje gek. Maar Misha vond dat hij ook wel trots mocht zijn op zijn goede paar hersenen. Zijn hersenen waren het enige ding aan hem waar hij echt trots op kon zijn dus dat was hij dan ook zeker. Misha kon namelijk niet zeggen dat hij een geweldig lichaam of een geweldige persoonlijkheid had. Zijn hersenen waren dus echt alles waar hij trots op kon zijn.
Kort keek hij op naar Indy en zag hoe ze nog steeds op haar plek stond. Hij had er geen vraagtekens bij getrokken, wie weet wilde ze wel gewoon even stil staan. Al leek het hem haast niks voor Indy om niet constant in beweging te zijn. Natuurlijk kon hij dat ook fout hebben. Mensen hadden dat idee namelijk ook vaak bij hem terwijl Misha juist een aardig rustig persoon was. Misha knikte kleintjes bij haar woorden. "Yeah no I get it, but I feel bad eating meat infront of vegetarians, and especially you actually," zei hij vervolgens. Hij had het bij alle vegetariërs of veganisten eigenlijk, maar bij Indy toch echt het meeste. Hij kon het namelijk niet helpen om er aan te denken dat zij ook in het dier kon veranderen wat hij at en hij wilde Indy helemaal niet opeten. Het was wellicht een gekke gedachte gang maar als iemand waarmee je veel omgaat in elk dier kan veranderen ga je ineens minder graag vlees eten sinds het dan net zo goed dat persoon had kunnen zijn.
Een zachte lach verliet zijn mond ondanks dat hij dit diep van binnen niet wilde. Hij moest niet vergeten dat Indy eigenlijk de vijand hoorde te zijn. "Can't be that bad, right?" Misha kon het zich haast niet voorstellen dat iemand's huis er slordiger uit zou zien dan die van hem. Er waren gewoon zoveel dingen nu die hem opvielen die rommelig waren. Hoe kon het ooit rommeliger? Misha hield niet veel van troep, al kon hij soms een beetje rommel ook wel waarderen. Als alles altijd schoon en netjes moest zijn dan kon je daar eigenlijk niet meer leven, dan kon je gewoon niks met je huis.
Hij wist niet waarom maar ergens klonk het best rustverstorend om te horen dat zijn verhaal fascinerend klonk. Toen hij het mee maakte was het alles behalve fascinerend, het was vreselijk. Hij snapte echter wel dat het vanuit iemand anders zijn optiek veel vetter zou overkomen. Sowieso door de manier waarop Misha het vertelde, maar ook doordat zij niet al het hartstoot en verdriet van het echte verhaal konden voelen. "Thank you, I think." Misha vond het altijd een beetje lastig om te reageren op complimenten, en al helemaal op zulke complimenten. Hij vond zijn verhaal namelijk alles behalve interessant. Indy's verhaal daarentegen vond hij toch wel een interessant en fascinerend verhaal, maar hij kon zich voorstellen dat Indy daar ook anders over dacht.
"Pizza and coke, sounds amazing," knikte Misha die terug de keuken in wandelde en een hoop pizza's pakte. Ze paste niet allemaal op zijn kleine tafel dus hij nam er maar vijf mee voor nu, dan zou de tafel al haast vol zitten. Hij zette de pizza's op tafel neer en haalde toen twee blikjes cola uit de koelkast. "Here you g-" hij werd afgekaapt door een plotse noodmelding dat van beide hun horloges kwam; een missie. "I suppose dinner will have to wait."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Are you kidding? Ever let a wild animal loose in your room? Cuz that’s what mine looks like.” Het was zeker waar, gezien ze vaak genoeg van gedaante veranderde naar een dier waardoor ze prettig slapen kon. Om de een of andere reden lag het altijd beter als kat, iets aan hun flexibele ruggegraat maakte het ongelooflijk comfortabel. Even haalde ze haar schouders op. “Oh well, to each their own.. I like living a little messy.” Het was toch immers zo, haar levensstijl was chaotisch en dat was zichtbaar te zien aan haar kamer. Vaak had ze daarom ook geen tijd om op te ruimen en als ze weer thuis kwam was ze te uitgeput om er nog aan te beginnen.
Voor enkele seconden bleef ze stil. “I mean, ofcourse it’s horrible, but you can’t really blame me for finding it sick right? Like, it’s something right outta some movie.” Natuurlijk kon ze inzien dat het voor hem minder leuk was, maar in haar igen was het iets wat ze had kunnen zien in een actie film of een serie op netflix.
“Diet of champions.” Antwoordde ze lachend, toegekeken hoe hij wat pizza’s op tafel plaatste. Het zag er allemaal geweldig uit, en daarbij was het zonder vlees, wat het voor haar al helemaal geweldig maakte. Onderweg naar zijn appartement had ze verwacht dat hij er niet aan zou hebben gedacht, of vergeten zou zijn dat ze geen vlees at. Niets bleek minder waar. Het had haar verbaasd, maar niet op een slechte manier.
Ook Indy kreeg de melding op haar horloge, net toen ze een stuk pizza wilde pakken. De criminelen leken echter een ander plan te hebben. Zuchtend stond ze op. “Right, let’s go.” Murmelde ze lichtelijk geïriteerd. Toch liep ze snel de deur uit, de rest van het gebouw renned door gegaan. Net buiten de deur bleef ze echter even staan. Ze had haar pak niet aan, wat nog een probleem op zou leveren. Haar pak was speciaal ontworpen voor haar krachten. De kleding die ze droeg zou scheuren als ze veranderde. “Shit.. alright just don’t change then.” Sprak ze zacht tegen haarzelf, onderwijl ze begon te rennen richting het adres dat hen verteld was. Rennen kon ze wel volhouden tot ze bij het adres aankwam. Zo nu en dan checkte ze haar horloge om te checken of ze nog in de juiste richting ging.
Onderweg kwam ze langs een jongen, hooguit iets ouder dan zij, zingend met een gitaar in zijn handen. Voor enkele seconden stond ze stil, voor ze wat kleingeld uit haar jaszak pakte en dat in de gitaarkoffer gooide die hij voor hem had staan. Al snel moest ze echter verder om nog aan te komen voor ze de inbraak misten en de criminelen weg lieten komen. Wat haar lukte in een kleine tien minuten. Licht buiten adem stond ze achter het gebroken glas van de winkel, waar ze doorheen stapte om wat gemaskerde figuren te zien staan. “Did you dudes pay for that?” Vroeg ze lachend.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
"I have actually, left me with a mess and destroyed walls," lachte hij zacht. Misha kon zich wel bedenken dat het wellicht rommelig bij Indy was, ze was immers wel deels dier. Ze kon elk moment in elk dier veranderen, wat ze ook maar wilde. Hij kon zich alleen maar voorstellen hoe vaak ze dat wel niet deed in haar eigen huis. Misha deed vaak rustig aan binnen huis, maar hij vond het ook leuk om alles op een verschrikkelijk snel tempo te doen. Zijn enige probleem daarmee was dat hij dan veel te veel tijd aan zijn handen had, en rond de tijd dat hij zich klaar maakte voor werk was er nog niks te doen. Hij zou dan wel kunnen gaan rennen in de stad, maar inmiddels had hij alles wel gezien. Misha zou niet weten wat hij met alle tijd aan zou moeten als hij alles op zijn tempo deed. "There's nothing wrong with a little mess," knikte hij zwak glimlachend.
Een zwakke glimlach kwam tevoorschijn op zijn gezicht bij haar woorden. "Can't blame you, I suppose it does sound like quite a neat story." Wat hij mee had gemaakt kon je echt zo uit een film of serie halen. Het leek op een science fiction verhaal of misschien zelfs een comic. Hij kon zeker begrijpen dat het voor anderen ook vet was dan, Misha genoot immers ook van dat soort films en series. Hij kon het hen niet kwalijk nemen. Dus dat deed hij ook niet.
Misha plaatste de blikjes even met een zachte zucht op tafel. Hij keek even op toen Indy gewoon uit de ruimte liep. Ze had haar kleding helemaal niet aan? Misha zelf kon dit echter niet maken, zijn anonimiteit was nou juist wat hij erg belangrijk vond. Gelukkig voor hem duurde het alles behalve lang voor hij omgekleed was en achter Indy aan ging. Hij besloot op haar tempo mee te lopen, Misha wilde er niet zonder haar arriveren. "Don't you need your suit?" vroeg hij haar, zijn stem liet hij automatisch vibreren in de hoop dat niemand deze hierdoor zou herkennen. Als het nodig was zou hij even heen en weer rennen om haar pak te halen en haar in een flits om te kleden. Zonder haar pak kon ze haar krachten namelijk niet gebruiken, of nou ja, het kon wel. Maar dan zou haar kleding uitscheuren. Tenzij ze misschien een aap werd, maar of dat handig zou zijn wist hij niet.
Aangekomen bij de plaats delict leek Indy precies te weten wat ze moest zeggen. Misha was minder goed met zijn woorden dus besloot zich gewoon stil te houden. "Oh fuck off kid, what did you want to do? Turn into a kitten and scratch our arms? Just get out off our way," lachte een van de mannen. Hoewel zijn gezicht niet zichtbaar was door het masker wat hij droeg, was zijn stem duidelijk hoorbaar. Misha herkende deze helaas niet. "Drop the stuff and this will be a lot easier," zei Misha toen maar, zijn stem nog steeds latende vibreren.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Misha’svraag was begrijpelijk, en ze knikte dan ook even als antwoord. “Kinda, if I don’t wanna end up naked. But I can fight pretty well as a human too.” Wat nonchalant liet ze het horen, al was ze een betere aanwist als ze werkelijk veranderen kon. Toch was ze ook getrained om gewoon te kunnen vechten voor situaties als deze, zelfs Natasha had haar bog wat geleerd, wat het voor haar ook mogelijk maakte om te vechten zonder haar pak of zonder simpelweg te veranderen. “I got this, dude.”
de opmerking van een van de criminelen liet haar even lachen. Hij had ergens wel een punt en het betekende dat hij wist wie ze was, wat altijd een goed gevoel opleverde voor Indy. “I might, you don’t know.” Lang wachten deed ze echter niet, al snel op de man afgerend die zojuist iets had gezegd om hem een harde stomp in zijn gezicht te geven. Al gauw keerde hij zich tot haar en liet hij zijn spullen vallen. “Who new the kid had such a mean punch.” Het duurde niet lang voordat de twee een heel gevecht waren begonnen en niet veel later had ze de man op de grond. Een trap tegen zijn slaap had hem knock-out gekregen. Er waren er nog vier over. Ze waren met verbazingwekkend veel, iets wat Indy niet precies kon waarderen. “Hey Flash, can you go grab my suit?” Het zou gemakkelijker zijn als ze zich kon veranderen, in tegenstelling tot het gewoon vechten, kon ze gebruik maken van de krachten die de dieren bezaten, wat nogal wat meer was dan Indy zelf had.
“Fuck it, you know what?” Zolang ze niet terug ging naar haar menselijke vorm zou ze vrij weinig hebben om haar druk over te maken. Met wat meer moeite dan normaal veranderde ze in een tijger, voor ze een van de mannen bij zijn arm greep en hem naar de grond trok. Een kerm van pijn liet hij horen, al was Indy er nog niet klaar mee. Als een slang kroop ze rond de nek van een andere man, wie haar wat paniekerig weg probeerde te halen, al was het vrij nutteloos. Steeds meer kracht zette ze, tot de man bewusteloos neerviel door een gebrek aan zuurstof.
Het gevecht verliep gemakkelijk, zeker aangezien het geen crimineel zoals Loki was tegen wie ze het op moesten nemen. Het maakte het simpeler, sinds deze mannen waarschijnlijk alleen uit waren op geld en verder geen training hadden gehad. Haar baan werd door dit soort kleine dingen dan ook een stuk leuker. Als ze glimlachen kon had ze dat dan ook gedaan. Helaas konden de meeste dieren niet glimlachen, en degenen die het wel konden waren alles behalve nuttig op het moment.
Er bleven steeds minder van de dieven over en het begon toch redelijk vervelend te worden dat ze haar pak niet had. Daarbij had ze graag haar kleding heel willen laten, al leek dat een verloren zaak. Een doodshoofdaapje maakte het gemakkelijk om wederom omhoog te klimmen en vanaf de schouder van een van de mannen in zijn nek te bijten, wat nogal wat bloed opleverde. Buiten kon ze de politie al horen, die meestal samen gingen met de ambulance voor het geval dat.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha knikte even, lichtelijk onder de indruk van haar woorden. "Awesome," knikte hij, wetende dat zij waarschijnlijk al haast haar hele leven getraind werd. Natuurlijk kon zij vechten. Misha was zelf niks zonder zijn krachten, niks behalve een goed brein. "You got this man," knikte hij, er in vertrouwende dat Indy dit echt kon en ze niet uit haar nek kletste of wat dan ook.
"Sure thing beasty," mompelde Misha en hij vertrok in een flits. Ergens voelde hij zich een beetje het hulpje, maar dat gevoel was niet vreselijk. Hij was er wel een beetje aan gewend. Eerst een hulpje bij de politie, toen een hulpje in het lap, daarna een hulpje voor Loki en nu het hulpje van beast girl, dat was niet zo een heel vreselijk bestaan. Weinig mensen konden dat zeggen.
Zijn weg naar de Avengers toren duurde kort en zijn zoektocht naar Indy's pakje nog korter. Zijn weg terug bracht, gelukkig voor hem, ook geen complicaties mee. Tot hij plots geraakt werd door een haast uit het niets komende auto en hij door de klap en zijn snelheid een eindje verder op de grond belandde. Het kostte hem even om zichzelf weer bij elkaar te rapen. Toen dat gelukt was kwam hij overeind, gaf hij nog snel een duimpje omhoog naar de chauffeur en was hij weer verdwenen. Dit ongeval had hem wel tijd gekost en het leek er op alsof Indy alles al geregeld had toen hij terug aankwam bij de plaats delict. Hij deed de halsband om bij het groene doodshoofdaapje en schudde even zijn hoofd. "Looks like you can do great without me," zei hij, wat ergens wel rot voelde eigenlijk. Ze had hem helemaal nergens voor nodig, wat voor nuttigs bracht hij dan tot dit duo? Nu voelde het voor hem eigenlijk ook niet meer alsof ze een duo waren. Indy was de held en hij was de sidekick. Maar zo vreselijk was het zijn van een sidekick toch niet? Misha kon er wel mee leven, ondanks het rare gevoel dat het hem gaf. "Sorry for my delay," zei hij toen nog. Hij had niet het gevoel alsof hij dit moest uitleggen, hij ging er ook niet vanuit dat het Indy heel veel kon schelen. Ze had het gemakkelijk zonder hem gedaan dus het had vast niet veel uitgemaakt als hij er wel bij was geweest.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zodra ze de halfband rondom haar nek voelde keerde ze terug naar haar menselijke vorm, even gekeken of ze er nog redelijk uitzag. Haar haar streek ze wat glad. “Thanks dude.” Ze klopte hem een keer op zijn schouder. “Delay? You were back in minutes, are you kidding me?” Lachend had ze het hem gevraagd. Vertraging voor hem was volledig anders dan voor elk ander mens. Vertraging voor koste misschien enkele tienden van een seconde. Lang stond ze er echter niet bij stil. Ze stapte het gebouw weer uit door het gebroken glas in de deur en werd meteen overvallen door camera’s en nieuwsmensen met microfoons. “Beast Girl! Who were they and how did you take them down?” Was de eerste vraag die ze helder kon horen. “I eh, don’t know who they are, you gotta ask the police. Taking them down was fairly easy.” Even keek ze achterom, geweten dat ze alleen de criminelen had neer gehaald en toch wilde ze niet alle eer voor haarzelf nemen. “But I had some help from the Flash. The latest addition to the Avengers.” Het zorgde alleen maar voor meervragen, al had ze geen zin om deze te beantwoorden. Enkele stappen zette ze achteruit. Geen vragen meer beantwoord en gezien hoe de politie het gebouw binnen stormden.
Zelf liep ze ook even terug naar binnen, gekeken naar Misha. “Let’s hope those pizza’s are still warm, unless you’re not hungry anymore.” Het kon natuurlijk ook zo zijn dat hij geen zin meerhad, iets wat ze ook zou begrijpen. Zelf had ze vaak wel honger na een gevecht als deze, en zeker nu. Het meeste werk had zij immers uitgevoerd en het werd met de minuut duidelijker. Daarbij was het koud buiten en had ze niet bepaald veel kleding aan om haarzelf warm te houden. Het was een van de weinige nadelen van haar pak. De flexibele, redelijk dunne stof was niet bepaald warm. Meerdere keren had ze Tony gevraagd on het aan te passen, aangezien ze er wel vaker last van had, en keer op keer had hij haar verteld dat hij het later wel zou doen. De stof was veel, kogelvrij, vormde mee met haar gedaante verwisselingen en zelfs traceerbaar op sommige schermen bij hen thuis en toch was het niet warm. Haar armen had ze wat om haar heen geslagen, in de hoop haarzelf warm te houden, wat alrijd minder goed ging dan dat ze dacht.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha beet even zacht op zijn lip. Hij was terug in minuten, maar dat hoorde helemaal niet zo lang. Uitgerekend hoorde hij er precies vier en vijfitg seconde over te doen, hij had er twee en een halve minuut over gedaan. Het was veilig te zeggen dat Misha zichzelf teleur had gesteld, en nu moest dealen met de pijn die de klap tegen de auto hem achtergelaten had. Hij heelde misschien wel snel maar helaas niet zo snel. Zijn huid voelde alsof het in de brand stond al probeerde hij hier niet aan te denken. Ook kon hij voelen dat er iets met zijn enkel was, maar dit negeerde hij alleen maar harder sinds hij hier nog gewoon mee moest rennen. Hij kon niet ineens een blessure oplopen nu hij bij de Avengers zat, dat paste daar gewoon niet bij. En zeker als nieuwste aanwinst kon hij dat echt niet maken. Zelfs al zou zijn blessure niet lang duren, hij was ook niet magisch alsof het binnen een minuut verdwenen was. "Minutes, yeah," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan echt tegen Indy. Zij zou waarschijnlijk niet begrijpen hoe een grote teleurstelling Misha voor zichzelf was.
Hij volgde haar naar buiten maar hield afstand toen de pers in actie kwam. Hij was immers niet de held van het verhaal, dat was Indy. Hij vond het dan ook raar toen ze zei dat ze hulp van hem had gekregen, waarom zou ze daar over liegen? Toen ze terug kwam lopen hief hij zijn rug alsof hij niet eerst scheef had gestaan door de pijn die hij nu wel echt begon te voelen. "I'm sure I can make the pizza's warm in a second. But why did you say I helped you, I obviously did not." Misha begreep gewoon niet waarom ze daar over loog. Zij had al het werk gedaan en verdiende alle eer ervoor. Misha was waarschijnlijk alleen maar een last geweest, zo zag hij zichzelf dan. Al wist zij natuurlijk niet hoeveel van een last hij geweest was, zij wist immers niet dat hij eerder terug had kunnen zijn met de halsband en haar echt had kunnen helpen met de dieven.
Misha merkte vrij snel op dat Indy het koud leek te hebben, wat haar ook niet verbaasde in haar dunne en weinig bedekkende uniform. "Alright I'll take us back," zei hij toen, het was beter dat ze snel thuis zouden komen voor Indy verkouden zou worden in dit weer. Zonder zich er echt iets van aan te trekken of ze dit wilde nam Misha haar vast en rende hij terug naar zijn appartement waar ze binnen no time weer binnen stonden. Hij liet haar hier dan ook gelijk los. "There are blankets in the drawer under the couch and if you want to you can borrow a sweater to keep you warm, I don't have any heating here," zei hij haar maar. Een appartement met verwarming was te duur, niet alleen de huur maar ook de extra elektriciteit kosten die hij door een verwarming zou krijgen kon zijn portemonnee niet aan.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Ah don’t matter anyway, I’d eat cold pizza.” Lachend haalde ze haar schouders op, vooraleer ze zijn andere vraag aanhoorde. “Why not? I don’t wanna be the person to give you a bad rep with the media, and you did kinda help by grabbing my suit.” Technisch gezien had hij haar van heel wat rare vragen bespaart en een nog vreemdere situatie. Waarschijnlijk begreep hij niet hoe dankbaar ze hem eigenlijk was, aangezien ze het ook niet echt geweldig uitdrukte in woorden. Daarbij waren de Avengers, behalve Tony misschien, nogal groot op het delen van de eer. Niemand claimde het echt voor zichzelf, wat vaak ook niet mogelijk was. En meestal was er zoveel schade aan de stad na een gevecht dat niemand daarvoor betalen wilde door zichzelf op te stellen als de persoon wie zijn schuld het was.
Even bekeek ze zijn postuur en hoe hij wat verplaatste, toen pas viel haar op dat er wat lichte beschadiging aan zijn pak zat, wat haar vragend liet kijken. Wat er was gebeurt kon ze niet precies peilen, al zag het er niet goed uit. Voor ze ook maar iets kon zeggen had Misha haar opeens vast en begon hij te rennen. Het duurde niet lang voordat ze terug kwamen bij het appartement waar ze weer op haar voeten werd gezet, al dan nog enigszins wankel door de hoge snelheid waar haar lichaam net doorheen werd gehaald. Voor even hield ze de muur vast op wat stabieler te staan. “How- please don’t do that again.” Ze had wel boos op hem kunnen worden, al had ze daar ook geen zin in. Even nam ze de tijd om wat bij te komen van wat er net gebeurt was, voor ze knikte en rustig richting de bank liep. Er lagen inderdaad dekens in de lade, waar ze er een van pakte en om haar gedaante sloeg, voor ze terug liep naar de keukentafel, waaraan ze plaatsnam.
“What caused the delay? Cuz you don’t look great.” Sprak ze wat wantrouwig. Waaraan ze het merken kon wist ze ook niet, maar iets aan hem klopte niet. Daarbij was er vrij weinig wat hem echt vertraging opleveren kon. “Don’t be ashamed to say it, everyone gets injured. Happens all the time actually. I remember when I first joined the Avengers. I had injuries all the time. It’s better to admit, take it from me.” Geloven dat hij een korte pauze had moeten nemen om naar het toilet te gaan of wat dan ook had ze in geen duizend jaar gelooft. Het klonk gewoon als het zwakste excuus ooit. En de beschadigingen aan zijn pak had hij niet opgelopen tijdens het gevecht.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“Who wouldn’t?” Misha zou nooit geloven dat er mensen waren die geen koude pizza zouden eten. Hij snapte dat het warm lekkerder was door de gesmolten kaas en alles, maar koud was het nog steeds een heerlijke snack. Alleen bevroren zou hij het nooit eten. “Alright then,” knikte hij maar. Misha was er vanuit gegaan dat de mensen hem niet eens hadden gezien als Indy niks gezegd had, maar zo erg was het ook weer niet. Hij voelde zich gewoon schuldig dat hij eer kreeg voor iets wat hij niet gedaan had. Toch ging hij er van uit dat Indy wel beter wist hoe je dit soort situaties moest behandelen, Misha had daar werkelijk geen idee van.
Een zachte lach verliet zijn lippen bij Indy’s reactie. “Sorry ‘bout that,” zei hij maar, zich realiserend hoe raar die plotse snelheid voor een normaal mens was. Misha trok het maaker van zijn hoofd af en plaatste deze op de salon tafel. Hij wilde zijn pak wel uit doen maar hij voelde zich niet goed genoeg om te gaan rennen nu en om zich voor Indy om te kleden was ook geen ideaal idee vond hij. Maar hij kon ook moeilijk rustig aan zijn kamer in gaan en zich op een normaal tempo omkleden zonder dat dit raar over zou komen voor Indy.
Hij keek op bij haar plotse opmerking. Blijkbaar was iets aan hem al raar op Indy overgekomen want ze vroeg zich plots af waarom hij later was. Hij ging er niet vanuit dat dat kwam door oprechte interesse in hem. Dat zou hij raar vinden. Voor hij kon antwoorden begon ze alweer te praten, wat wel goed was sinds Misha eigenlijk van plan was een smoes te gebruiken. Wellicht was dat niet nodig. Hij wilde immers haar vertrouwen winnen, dus waarom zou hij liegen? Toch was er iets aan hem dat het gewoon niet wilde zeggen, dat niet wilde toegeven wat voor pijn hij had. Het deed er namelijk gewoon niet toe. “Oh it’s no big deal don’t worry,” zei hij maar. Al twijfelde hij of dat de juiste keuze was. “I got hit by a car but it’s really nothing,” zei hij toen maar. Zo vertelde hij toch de waarheid over wat er geeburt was. Dat voelde toch wel een stukje fijner.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De hoge snelheid was zeker niet iets waar ze aan kon wennen, en het liet haar dan ook even duizelig achter. “Why do you gotta do this to me?” Vroeg ze hem, een beetje grinnikend om duidelijk te maken dat het niet gemeen bedoeld was. Even keek ze naar hoe hij het masker van zijn hoofd haalde. “Oh shit, it’s you.” Sprak ze sarcastisch. Ze kon begrijpen dat hij zijn identiteit liever geheim hield, maar hoe lang het zo blijven zou was maar de vraag. “Who made your suit anyway?” Vroeg ze hem toen maar, het eerlijk gezegd best graag willen weten. Ze wist wie alles voor de Avengers maakte, maar Misha was zo goed als een raadsel voor haar, niet alleen zijn pak. Ze wist vaag zijn achtergrond verhaal, maar verder was hij onbekend voor Indy, iets wat haar niet geheel aanstond.
Wat haar verder niet geheel een prettig gevoel was, was wat er met hem gebeurd was na het gevecht tegen Loki. Loki was niet de persoon wie onbekende mensen zomaar gaan liet. Indy kende hij al, en ondanks meerdere pogingen tot het overhalen om haar aan zijn kant te krijgen, liet hij het gewoon gaan. Misha daarentegen kende hij niet, dus wat was er na het gevecht met hem gebeurd? Wellicht was hij met rust gelaten, maar met Loki wist je het nooit zeker.
Indy was niet onbekend met het gebruiken van een excuus. Blijven vechten ondanks haar verwondingen was iets wat ze tot op de dag van vandaag nog deed, al was het minder extreem geworden. Het was dan ook te verwachten dat Misha hetzelfde zou doen. Als je nieuw was bij de Avengers wilde je geen slechte eerste indruk maken, zeker niet door gewond te raken bij je eerste gevecht. Toch overkwam het gek genoeg iedereen. Indy werd gedwongen dood Tony, wie haar verwondingen gezien had en na heel wat ontkennen had ze toch toe moeten geven. Om wat voor een reden dan ook gaf ze zichzelf een beetje de schuld van dat Misha gewond was geraakt. Iets eraan voelde als haar verantwoordelijkheid. Als ze hem niet weg had gestuurd om haar pak te halen was er niks aan de hand geweest. Met een kleine zucht wikkelde ze haarzelf wat beter in de deken om toch nog wat op te warmen. “You got hit by a car?” Vroeg ze geschrokken, hem meteen aangekeken. “No big deal? Really? You could’ve been killed, dude.”
Na een kleine zucht los te hebben gelaten, pakte ze dan toch een stuk van een van de pizza’s, die inmiddels afgekoeld was. Haar ogen had ze afgewend en gericht op haar mobiel, die ze al die tijd op de keukentafel had laten liggen. Een bericht van Tony verscheen op het scherm. ‘You were on tv, nice.’ Indy lachte even zacht, voor ze toch insta opende, zoekend naar memes om haarzelf even af te leiden en iets te hebben waar ze het over kon hebben met Misha.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha lachte zacht op haar reactie. Hij realiseerde zich wel dat de hoge snelheid raar was voor anderen en dat het feit dat hij er aan gewend was niet betekende dat anderen dat ook waren. Hij had gewoon het geluk gehad dat hij er vrij snel aan gewend geraakt was. Wederom moest Misha even om haar lachen, iets wat niet zo heel vaak gebeurde. "No shit, is it me?" Hij rolde even zijn ogen, ondanks de glimlach die op zijn gezicht stond. Hij nam rustig plaats op een van de stoelen, ondanks de pijn die dit veroorzaakte. "My suit? Oh my friend Ned made it for me, he's really into all that stuff," glimlachte Misha. Hij glimlachte al bij de gedachte aan zijn beste vriend. Zeker als hij terug dacht aan zijn reactie toen Misha vertelde over dat hij bij de Avengers ging. Hij had Ned nooit zo trots en vrolijk gezien, het was echt leuk om dat te zien.
Misha kon het niet laten om weer even zacht te lachen. Hij vond haar reactie leuk maar merkte al snel dat zij serieus was dus stopte ook meteen weer met lachen. "No, I mean yeah it could've happened but it didn't, so it's no big deal," knikte Misha. Het was niet de eerste keer dat hij in zijn snelheid per ongeluk tegen iets aan knalde of wat dan ook, hij was dan wel snel maar kon ook niet alles op tijd zien. Zijn reflexen waren natuurlijk ook erg snel, maar ook dat betekende niet dat hij alles om zich heen kon zien, zoals deze auto, die had hij absoluut niet zien aankomen.
Misha ging comfortabel op de stoel zitten en nam een koud stuk van één van de pizza's. Hij keek even naar Indy toen hij hier een hap van nam en stond toen op. "I'll be back in a bit," mompelde hij met zijn mond half gevuld door de pizza. Hij liep toen wat moeizaam naar zijn kamer en kleedde zich snel om in wat normalere kleding. Gewoon een joggingsbroek met een trui en warme sokken, zo was zijn enkel ook niet zichtbaar. Eenmaal aangekleed maakte Misha zijn weg naar de woonkamer weer terug en nam hij weer gewoon plaats op zijn stoel.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Misha, dude, I didn’t know you were that speedy kid from the tv!” Had ze enthousiast en toch sarcastisch uitgesproken, waarna ze even lachte. Toegekeken hoe hij tegenover haar plaatsnam, onderwijl ze verder at van de pizza. “Where does he even get the supplies? I mean it’s impressive don’t get me wrong, but for some person to just make it.. that’s incredible.” Had ze uitgesproken, werkelijk onder de indruk van het pak en zijn vriend Ned wie het blijkbaar allemaal ontworpen had. “Maybe if you talk to Fury and some lab guys, you could get Ned a job at S.H.I.E.L.D as well.” Had ze wat achteloos gezegd, voor ze haar schouders een keer ophaalde.
Wederom nam ze een hap van de pizzapunt die ze vasthad, nog altijd onder de indruk van de kwaliteit. “Oh god, you’re one of those. I swear you need to talk to Steve or Thor.” Indy was het gewend dat Steve en Thor meestal wel wat normale gedachten in een kind als Misha konden praten. Ze waren beiden immers zo goed als onverwoestbaar dus als zij haar mening deelde dan moest hij wel luisteren, toch? Waarom ze zo bezorgd was over Misha’s gezondheid wist ze zelf ook niet en ze wist ook niet geheel zeker of ze het er wel mee eens was. Indy was welwat gewend en daarbij getrained om dingen op het laatste moment nog te ontwijken, Misha daarentegen had deze training nog niet gehad.
Indy keek even op van haar mobiel, die ze vervolgens ook weglegde, voor ze even knikte als antwoord. Zelf had ze inmiddels een nieuw stuk pizza gepakt. Het duurde niet vreselijk lang voor Misha terug was en weer plaatsnam op de stoel. “Are you sure you don’t need any medical attention? ‘Cause I gotta go in a bit and I dunno if you’re alright to be all by yourself now that you’ve been hit by a car.” Dat ze bijna wegmoest was geen leugen. Ze had nog vanalles te bespreken met Tony, laat staan het feit dat ze werkelijk uitgeput was. Toch kon ze niet anders dan zich zorgen maken om de jongen en zijn nieuwe verwondingen. Dat hij er niet over sprak maakte het enkel erger, gezien ze nu geen enkele manier had om te kunnen achterhalen wat ze doen kon.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld