Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Idris

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Met volle aandacht, luister ik naar wat Enzo allemaal te vertellen heeft. Woede borrelt langzaam in mij omhoog. Hoe durft hij te zeggen dat hij geen idee heeft waar ze is? Hij weet er meer van, daar heb ik bewijs van! "Ik had gehoopt op eerlijke antwoorden." probeer ik zo kalm mogelijk te zeggen, aangezien ik niet wil uitvallen naar hem. Ik wil niet weten wat hoe hij terug reageert als ik dat zou flikken. "Je hebt mij zelf dat briefje gegeven waar Lorena's naam op stond, samen met Damon. Je weet wel degelijk meer." zeg ik. Ik wacht tot hij klaar is met het bekijken van de kaart en pak deze vervolgens over van hem. Qua eten hadden ze niet echt een denderend groot aanbod, maar qua drankjes wel. Er staan heel wat dranken op waarvan ik nog nooit eerder heb gehoord. Thuis hebben wij dan ook maar een klein aanbod. Sommige spreken mij wel aan om eens te proberen, maar ik houd het rustig. Het is nog vroeg en daarbij wil ik goed bij zinnen blijven.
Ik frons wanneer hij zijn antwoord geeft op mijn tweede vraag. Geeft hij serieus 'de fitness' de schuld hiervan? Ik ken genoeg jongens en volwassen mannen die haast in de sportschool wonen. Geen van hen heeft ooit 'perongeluk' een vrouw haar nek opengehaald met één hand. Nee, hier zit meer achter. "Niks 'volgende vraag'. Ik wil een serieus antwoord hebben op m'n vorige vragen. Ik geloof er niks van dat je dit alleen krijgt door een paar keer naar de sportschool te gaan." zeg ik nogal geïrriteerd. Dit is gewoon tijdsverspilling. Natuurlijk gaat hij mij niet zomaar vertellen waar hij Lorena heeft verstopt en hoe hij mij gaat aanpakken als ik mij ermee bemoei. Hierheen komen was een grote fout.

Damon
Het vuur van het gasfornuis zet ik aan en de pan zet ik vervolgens op het vuur. Ik gooi de mix van de pannenkoeken in een kom en voeg er wat melk aan toe. Vervolgens klop ik alles samen. Pannenkoeken zijn mijn specialiteit. Vaak maak ik dat klaar voor de dames de volgende ochtend, als ik in een goede bui ben natuurlijk én als ze natuurlijk de nacht hebben overleefd. Het komt wel eens voor dat ik iets te hard van stapel loop en ze gewoon leegdrink. Ik gooi wat klein beetje boter in de pan en verdeel het over het hele oppervlakte. Meteen hierna gooi ik met een soeplepel de mix in de pan. Dit herhaal ik een aantal keer totdat ik meerdere pannenkoeken klaar heb.
Met een bord vol pannenkoeken, loop ik richting de tafel die Lorena, zoals gevraagd, heeft gedekt. Ik zet ze neer op tafel. "Voilà." zeg ik en neem plaats aan tafel. Ze heeft water ingeschonken voor mij, wat schattig. Mijn glas met bourbon staat nog op de tafel bij de bank. Ach, die loopt niet weg. "Ik verwen graag." vertel ik wanneer ze mij een soort compliment geeft. Ik neem aan dat het een compliment is, tenminste.
Ik denk even na over de vraag die ze mij heeft gesteld. Vrienden en familie. "Uh, qua familie heb ik alleen nog maar m'n broertje. De rest leeft niet meer." vertel ik. Ze zal het nooit geloven als ik vertel wat er met ze gebeurd is. Laat ik dat ook maar achterwegen houden. "Mijn broer en ik zijn niet de beste vrienden, maar het gaat allemaal wel oké. Vrienden, tja, ik heb er een aantal en dat is wel goed zo. Alaric, één van Stefan's docenten, beschouw ik wel als goede vriend. Oh, en Enzo, maar heb irriteer ik gewoon graag." grinnik ik. De namen noem ik maar om er geen ingewikkeld verhaal van te maken, al heeft ze waarschijnlijk geen idee wie ze zijn.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Terwijl ik smakelijk mijn pannenkoeken op at, luisterde ik naar wat Damon te zeggen had. Het was best zielig om te horen dat hij van heel zijn familie enkel nog maar zijn broer had. Damon was zelf nog maar 25 jaar dus hij was iedereen redelijk snel verloren. Zou hij mijn gevoel dan begrijpen in verband met mijn overleden vader? Toch heb ik niet veel zin om erover te starten. Ik luisterde liever naar de dingen die hij me te vertellen had. Enkel zei hij het wel alsof het hem niets kon schelen. Alsof het eeuwen geleden gebeurd was en hij daar geen verdriet meer over voelde.
Hoe meer hij over Stefan vertelt, hoe nieuwsgieriger ik word naar deze mysterieuze jonge man. Damon zei ook steeds 'jonger' broertje dus misschien was die Stefan wel ongeveer mijn leeftijd. En als je zo'n broer als de jongen voor me hebt, kan je toch helemaal niet lelijk zijn? Een ontmoeting met Stefan stond dus zeker en vast op mijn lijstje. 'Die Stefan lijkt me een interessant persoon.'
Wanneer hij plots de naam 'Enzo' uitsprak, verslikte ik me. Vrijwel meteen begon ik te hoesten en greep naar mijn glas water. Dit kon je toch niet nemen? Snelle slokken nam ik en voelde al mijn bloed naar mijn hoofd stijgen waardoor ik nu waarschijnlijk knal rood zag. Uiteindelijk stond ik recht en begon ik een cirkel te stappen, nog steeds hoestend. Geen woord kreeg ik uit mijn keel. Zou dit allemaal gepland zijn door Enzo? 'Enzo?' zei ik en nog steeds klonk mijn stem niet optimaal. Nogmaals nam ik een slok water. 'Zijn naam heb ik al vaak genoeg gehoord.' Rustig nam ik weer plaats en probeerde mijn ademhaling onder controle te brengen. 'Bree, mijn beste vriendin, is ooit eens naar een feestje gegaan. Volgens mij was dat in Mystic Falls. Toen heeft ze Enzo leren kennen. Ik was nooit echt fan van hem, dat heb ik altijd duidelijk laten doorschijnen in de dingen die ik over hem zei.' Nu alles terug weer normaal was, at ik voorzichtig verder. 'Volgens mij was het zelf een feestje van jou..' Terwijl ik dit zei, dacht ik na. De naam 'Damon,' herkende ik gisteren ook. Dom van mezelf dat ik niet meteen een link heb gelegd. Langzaam sloeg ik mijn ogen naar hem op. 'Zit hij hier soms achter?' Ergens klonk dit wel logisch in mijn hoofd. Enzo kon echt de oorzaak van dit hele gedoe zijn.

Enzo
Ook al was Bree dan misschien in de war vanwege haar woorden raakte ik zelf ook in de war. 'Briefje? Welk briefje?' Mijn verbazing kon ik niet verbergen en daarbij ontstond er ook een frons in mijn voorhoofd. En plots wist ik het weer. Die vrouw had ons een briefje gegeven, met een dreiging. Dacht Bree nu echt dat ik daarachter zat? Dan was ze echt gek. Ergens had ik dit wel kunnen zien aankomen. Ze was dan ook een deel van haar geheugen kwijt. 'Je kent gewoon niet alle stukjes van de puzzel, door mij.' zei ik en wenkte iemand. Er kwam een jong meisje onze richting uit. 'Voor mij een glas Bourbon. De dame mag zelf kiezen.'
Hoe moest ik dit oplossen.. Als ik nu haar herinneringen terug gaf, zou ze helemaal flippen. Dit moest ik subtiel aannemen. De jonge dame vertrok richting de bar en ik bekeek Bree. 'Ik wil eerlijk met je zijn, echt, maar je zou me niet geloven. Moest het zelf te horen kregen, zou je hier schreeuwend buiten lopen. Je gevoelens zitten juist Bree, ik ben gevaarlijk. Een gevaar voor iedereen hier. Dus ik begrijp best als je geen contact meer met me wilt. Toch wil ik je even zeggen dat ik echt niet weet waar Lorena is. Die vraag heb ik eerlijk beantwoord. Ik heb dat briefje niet geschreven, anders zou dat echt een zieke grap zijn. Mijn antwoord op jouw twee vraag heb ik gelogen en daar heb ik een reden voor, alleen lijkt het me beter voor jezelf als je die niet weet.'
De dame zette terug de drankjes voor onze neus en ik nam vrijwel meteen een gulzige slok. Dit was een dom idee van me geweest. 'Ik zal je moeten teleurstellen, je hele reis is helaas voor niets geweest.'

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Des te meer Enzo praat, des te meer verward ik raak. Is dat niet de hele reden dat ik hier nu zit? Om alle stukjes van de puzzel te krijgen en deze in elkaar te zetten? Dat is namelijk wel wat ik had verwacht. "Vertel ze dan, je zogenaamde puzzelstukjes. Laat mij het begrijpen, want tot nu toe kom ik nog nergens met de informatie die ik heb." mompel ik. Snel werp ik nog een blik op de kaart als er een serveerster bij ons staat. "Doe maar de, eh..." Mijn ogen gaan langs alle drankjes die ik nog nooit eerder heb gezien. "Doe maar hetzelfde als hem." zeg ik dan maar. Ik kan echt geen keuze maken. Ik zit ergens anders met m'n hoofd dan uitvinden wat er precies in alle drankjes zitten.
Wat hij hierna zegt, raakt mij toch wel. Hij heeft duidelijk wel wat met het briefje te maken, anders stonden Lorena- en Damon's naam niet in dezelfde zin. Ik bijt op mijn lip om mezelf in te houden. Ik sta op barsten. Hoe durft hij zo te praten? Wanneer het laatste wordt uitgesproken, dat mijn hele reis voor niets is geweest, kan ik mezelf niet meer inhouden. "Dringt het verdomme niet door je door?" Zeg ik op een best harde toon en kijk hem met tranen in mijn ogen aan. "Mijn beste vriendin is weg, zomaar verdwenen uit het niets! En dan denk jij even doodleuk te doen alsof je er niks van weet? Jij en Damon hebben er waarschijnlijk van alles mee te maken, anders was dat briefje er nooit geweest! Het kan mij niet schelen hoe gevaarlijk je wel niet bent. Ik wil mijn beste vriendin terug en daar heb ik alles voor over, klootzak!" roep ik. Enkele mensen kijken om, maar het kan mij helemaal niks meer schelen. Ik veeg een traan weg en staar naar mijn benen. Ik probeer wat rustiger te worden. "Wees gewoon eerlijk, alsjeblieft."

Damon
Een frons verschijnt op mijn gezicht. "Zo'n interessant persoon is Stefan niet hoor. Eerder saai." zeg ik met een grijns. Hij probeert zich altijd maar aan de regeltjes te houden, al is het helemaal niet zo'n lieverdje. Er zijn zelfs momenten geweest dat hij erger is dan ik. Hij is degene die onze lieve vader vermoord heeft. Nu snap ik die zet ook wel, aangezien hij ons in principe heeft vermoord, maar toch is Stefan degene geweest die voor hem is gegaan. Dan heb je nog de ripper Stefan tijden. Ondanks dat hij dan lekker losgaat, is hij nog irritanter dan als hij z'n nette zelf is. Het is ook nooit goed met die jongen.
Ik schrik op wanneer ze zich verslikt. "Gaat het?" vraag ik met enige bezorgde blik. Ik heb geen zin om hier dalijk in m'n eentje te zitten tot er eindelijk een oplossing gevonden is. Wat is er zo raar aan de naam Enzo? En daarbij, waarom zou ze hem kennen? Er lopen wel meerdere Enzo's op deze wereld. Het lijkt mij sterk dat we het over dezelfde persoon hebben. "Bree? Zegt mij niks." zeg ik terwijl ik de laatste hap van mijn pannenkoek neem. "Er zijn vaak genoeg onbekende op mijn feestjes, dus het zou best kunnen dat het mijn feest was." zeg ik en haal mijn schouders op. De naam zegt mij echt niks. Er zijn zoveel onbekende vrouwen op mijn feest en de helft die ik mee naar boven neem, weet ik de naam niet eens van. Laat ik dat maar niet tegen Lorena zeggen. Wie weet wat ik allemaal heb uitgespookt met haar beste vriendin. "Maar goed, dan zouden we het wel over dezelfde Enzo kunnen hebben. Hoezo ben je geen fan van hem?" vraag ik nieuwschierig. Hij kan zeker een vervelend mannetje zijn, maar ik vraag mij af waarom zij hem niet ziet zitten. Voor zover ik hoor, heeft zij nooit het genoegen gehad om hem te mogen ontmoeten. "Hij heeft hier niks mee te maken hoor. Hij heeft het brein hier niet voor." lach ik. Enzo kan soms sluw zijn, maar dit zou hij z'n grootste vijand niet aandoen.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Even keek ik hem op een neutrale wijze aan. Zou hij wat geflikt hebben met Bree? Bree en ik vertellen alles aan elkaar, maar zou ze zich het nog wel kunnen herinneren? Die gedachte schudde ik al snel van me af. Bree dronk wel eens alcoholische drankjes, maar was nooit zo dronken dat ze de volgende ochtend de helft vergeten was. Die persoon was eerder ikzelf. Eén wenkbrauw tilde ik op. Gingen zijn feestje er dan zo hard aan toe dat hij de helft niet eens kende? Even voelde ik een schuldgevoel naar boven komen. Was ik die avond maar mee uitgegaan. Dan had ik Damon misschien al ontmoet en ook die Enzo, die me blijkbaar bleef achtervolgen. Het had de hele situatie misschien wat duidelijker gemaakt.
De laatste hap nam ik en nog steeds keek ik Damon aan, zonder wat te zeggen. Zou hij de waarheid tegen me zeggen? Is hij wel eerlijk met me? Ook al bevonden we ons niet in een gewone situatie, misschien was dit wel voor hem gewoon. En bekeek hij dit als de ideale manier om een nieuw avontuurtje te starten. Opgestart door zijn vriend Enzo. En zodra we dan terug thuis waren, zou hij me als een blok laten vallen. Dat liedje kwam me bekend voor omdat ik normaal de persoon was die jongens dumpte. Het beviel me niet dat de rollen op dit moment precies omgekeerd waren. 'Ik heb zo mijn eigen redenen om Enzo niet te mogen.' Mijn bestek legde ik neer op mijn bord. Als ik al mijn commentaar over Enzo zou uiten tegen Damon, dan wist ik niet hoe ver we zouden geraken. Een flinke ruzie zou waarschijnlijk daarvan het resultaat zijn. Mijn armen kruiste ik voor mijn borst en leunde wat achterover in mijn stoel. Ook al dacht Damon misschien dat Enzo hier niet slim genoeg voor was, toch was ik daar niet zo zeker van. Mensen konden je steeds keer op keer blijven verbazen. Enzo was vanaf dit moment mijn nummer één verdachte. 'Wat gaan we vandaag nog doen?' Zelf wist ik niets van deze stad dus Damon zou voornamelijk de leiding moeten nemen. Toch moesten we aan een onderzoek starten. 'En dan heb ik over het feit om hier weg te geraken en niet over andere dingen.' Ik stond recht en zwaaide mijn haar over mijn rechterschouder. Nu zou ik hem nog langer bespelen dan ik voordien al van plan was.

Enzo
Oh god, ze begon te wenen. Nu dat ook nog. Mijn ogen gleden over de mensen die ons aanstaarde. Fijn, nu stonden we in het middelpunt. Wanneer ze zo tegen me begon te schreeuwen, drukte ik mijn vingers hard in het hout. Dit hoorde ik langzaam barsten en al snel was er schade aan de houten tafel. Mijn drankje dronk ik in één teug op en stond recht. Geld gooide ik op tafel, genoeg voor ons beide, en keek haar strak aan. 'Ik dacht dat je slimmer was, Bree. Heb je nu nog niet door dat ik niets te maken heb met de verdwijning van Lorena? Jij bent op zoek naar jouw beste vriendin, ik naar de mijne. Als je me hier alleen maar wilt komen beledigingen van dingen waar ik niets mee te maken heb, dan heb ik wel betere dingen te doen. Zoals mijn vriend namelijk zoeken.' Ik moest hier weg, weg van haar. Nog nooit was ik zo boos geweest op een menselijk wezen. Hoe durfde ze me zomaar te beschuldigen van een misdaad? Het was wel vaker voorgekomen dat ik zo boos was, dat ik mensen aanviel. Wel ja niet echt mensen dan. Vampiers. Dat was bijvoorbeeld al een aantal keer met Damon gebeurd. Dat draaide dan altijd uit op een flinke bokspartij. Alleen kon ik dat hier niet hebben, niet met haar.
Woedend liep ik de Mystic Grill uit. Ze was wanhopig, dat begreep ik, maar ze luisterde niet eens naar me. Waarom zou ik dan nog blijven? Mijn telefoon trok ik uit mijn broekzak en terwijl liep ik richting het bos. Of Bree dapper genoeg was om me te volgen, dat zullen we vanzelf wel zien. Hoever zou ze gaan voor haar vriendinnetje? Daarnaast als ze wilde dat ik haar haar herinneringen teruggaf en mijn geheim opbiecht, dan zou dat toch nooit plaats gevonden hebben in de Mystic Grill. Nogmaals probeerde ik Damon te bellen, maar weer kreeg ik hetzelfde antwoord namelijk voicemail. Omdat ik al boos was en nu nog eens slechts nieuws te horen kreeg, wist ik niet meer wat ik moest doen. Waarom kon mijn leven niet gewoon voor één keertje goed verlopen? Mijn ogen had ik gesloten en zodra ik deze weer opende, zag ik een gebroken telefoon in mijn handen. Helemaal kapot geknepen. Met een zucht liet ik hem op grond vallen en mijn vingers haakte ik vast in mijn haar. Hoe zou ik ooit uit deze situatie kunnen ontsnappen? Mijn boosheid was nog niet over en daarom liep ik naar een boom heen. Met een flinke slag wist ik deze in twee te breken. Het krakend geluid van de boom deed me goed. Uiteindelijk liet ik mijn hoofd tegen de ruwe schors aanleunen en ademde ik diep in en uit. Wat moest ik toch doen?

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Hoe durft hij boos te worden op mij? Ondertussen heeft hij nog nul goede antwoorden weten te geven. Stel dat hij inderdaad niks van de verdwijning van Lorena afweet, hoe wil hij dan dat briefje verklaren? Hij moet iets weten maar hij vertikt het om het mij te vertellen. Wat een vreselijke vent is het toch ook. Lorena heeft al die tijd gelijk gehad. Ze heeft hem nooit gemogen. Waarom heb ik nooit naar haar geluisterd? Altijd heb ik hem verdedigd. Ik kijk om mij heen. Heel vervelend dat zijn vriend ook zoek is, maar hij is degene die gisteren opeens voor m'n deur stond. Hij is degene die een briefje aan mij gaf waar Lorena's naam op stond. Ik verdien serieuze antwoorden. Enzo's vertrek heeft de rest van de bar ook nog eens om laten kijken. Een kleine zucht verlaat mijn mond terwijl ik naar mijn nog niet aangeraakte glas kijk. Ik kan zo maar beter naar huis gaan, denk ik. Hier blijven heeft geen zin. Ik heb al geen zin meer om Enzo te volgen. Het gaat mij alleen maar meer verdriet doen. Langzaam drink ik mijn glas met bourbon op. Dit heb ik wel even nodig om bij te komen.
Ik sta op en loop voorzichtig de bar uit, hopend dat ik niet teveel aandacht trek van andere. Ik vind het maar raar hoe iedereen je hier maar aanstaart. Ze laten je niet echt welkom voelen hier. Voor mijn gevoel is het warmer geworden buiten sinds ik naar binnen ben gegaan bij de bar. Op mijn telefoon, kijk ik naar de tijden van de bus. Echter gaan deze niet zovaak. Om het uur. Laat de vorige nou net twee minuten geleden vertrokken zijn. Fijn, moet ik nog wachten ook. Ik trap tegen een kiezelsteen aan die op de grond ligt. Het zit mij niet mee vandaag. Ik slenter door de stad heen in de hoop mijzelf nog een beetje te kunnen vermaken. Of iets tegenkom wat mij naar Lorena zal helpen, maar dat zal nooit gebeuren. Ik gok dat Enzo de enige is die meer weet en die kans is nu geheel verpest. Ik loop een kledingzaakje in. Een beetje afleiding kan geen kwaad. Daarbij is dit een locaal winkeltje, dus zijn hier vast kleding producten te vinden die wij niet hebben in ons dorp.

Damon
Haar gemoedsstemming is geheel het tegenovergestelde geworden sinds Enzo het onderwerp is geworden. Zelfs wanneer hij niet eens hier is, weet hij alles te verpesten. Typisch Enzo. "Zou ik de redenen mogen weten?" vraag ik maar dan. Het kan mij werkelijk waar niet schelen wat ze over Enzo denkt. Al was ze zijn grootste aardsvijand. Dat moet ze lekker zelf weten. Het enige waar ik benieuwd naar ben, is de reden. Echter merk ik al snel dat ze het mij niet wil vertellen. Vrouwen kunnen zo ontzettend lastig zijn, zeg.
Ik stapel de borden op elkaar en leg het bestek dat wij hebben gebruikt erop. Haar houding staat mij totaal niet aan. Ze komt naar mijn mening nogal arrogant over nu. "Wat denk je zelf?" zeg ik terwijl ik de borden naar de keuken toe breng. We moeten gaan beginnen met hints zoeken. Diep graven in boeken die hier in Mystic Falls te vinden zijn en eventuele connecties die wij kunnen hebben, op Enzo na. Hij zou dit nooit doen en zowel, dan had hij het na een uur of twee wel weer stop gezet. Daarbij zou het belletje nog steeds niet gaan rinkelen waarom Lorena hier dan zou zijn. Enzo heeft het nog nooit over Lorena gehad tegen mij terwijl hij graag tegen mij zeurt over het leven. Daarbij heeft hij de naam 'Bree' ook nooit laten vallen. Tenminste, niet dat ik mij kan herinneren. Als het iets belangrijks was geweest, had ik het sowieso wel onthouden. Ik zet de borden en het bestek neer in de gootsteen. Afwassen komt later wel. Ik loop terug naar Lorena. "We gaan wat huizen af waar ik even wil snuffelen tussen de boeken. Het enige wat jij kan doen, is goed nadenken wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn en waarom precies wij twee hier vast zitten. Oh, en waag het niet om Enzo's naam te noemen, want hij heeft hier niks mee te maken."

Account verwijderd

schreef:
Lorena
De manier waarop Damon tegen me sprak, stond me niet aan. Mijn ogen kneep ik tot spleetjes en achtervolgde hem tot in de keuken. Dacht hij nu echt dat ik zijn hond was, die hij zomaar kon commanderen. 'Excuseer?' Hierbij keek ik hem niet begrijpend aan. Meende hij dit nu echt? Het enige wat jij kan doen, is goed nadenken wat er eventueel gebeurd zou kunnen zijn en waarom precies wij twee hier vast zitten. Was ik dan in niets anders goed? Mijn lippen perste ik strak op elkaar en mijn ogen keken hem dood aan. Nu was hij een stapje te ver gegaan. Ik had zijn hulp helemaal niet nodig. Mijn onderzoek zou ik zelf wel voeren. 'Fine.' Boos draaide ik me om op mijn hielen om en liep rechtstreeks richting de voordeur. Op hem ging ik echt niet wachten. De deur trok ik open en deze sloeg ik met een harde klap weer dicht.
Als Damon dacht dat ik zonder hem niet verder zou komen, dan had hij het verkeerd. Thuis wist ik het ook altijd perfect in mijn eentje te redden, dat was nu niet anders. De bibliotheek had ik perfect in mijn eentje gevonden. Het was ook niet zo moeilijk omdat dit gebouw me daarnet al opgevallen was. Zelf bevond ik me nu tussen de rekken en mijn vingers streelden langs de kaften heen van de vele boeken die zich bevonden langs beide kanten van mijn lichaam. Het gaf me altijd een rustig gevoel. De bibliotheek straalde in mijn ogen ook gewoon altijd rust uit. Een plek waar je even kon ademhalen en kon nadenken, zonder dat iemand je lastig viel. Dat had ik nu ook wel een beetje nodig. Ik had Damon nooit naar zijn familie en vrienden mogen vragen. Enzo zou dan nooit ter spraken gekomen zijn en het zou nu gewoon goed tussen ons verlopen, zoals voordien. Nu kon ik er niets meer aan veranderen.. Ik zou straks wel weer met hem spreken, als we beide afgekoeld waren.
Mijn voeten kwamen automatisch tot stilstand zodra ik zag dat één boek wat meer uit het rek stak dan de anderen. Zodra ik zag welk boek het was, begon ik spontaan te glimlachen. Twilight. Eén van mijn lievelingsfilms. Wanneer ik dan doorheen het boek bladerde, fronste ik automatisch mijn wenkbrauwen. Telkens wanneer het woord 'vampier' werd gebruikt, stond deze gemarkeerd. Was dit een tip? Mijn ogen gleden langs de grote ruimte heen. Buiten Damon en ik was hier niemand dus wie had dit gedaan? Hiermee liep ik naar een tafel. Hierop ging ik zitten en bladerde verder doorheen het boek. Misschien kon ik nog wat vinden.

Enzo
Zodra ik wat gekalmeerd was, duwde ik mezelf weg van de boom. Het beste was om uit de buurt van mensen te blijven. De woede was nog steeds aangewakkerd in mijn lichaam dus de kans was groot dat ik een mens zomaar te lijf ging. Daarom besliste ik om veilig in het bos te blijven. Een rustige wandeling kon ik op dit moment wel gebruiken. Mijn voeten kwamen langzaam in beweging en de takjes braken onder mijn voeten. Ergens hoorde ik de vogels fluiten en de zon piepte langs het bladerdek van de bomen. Gelukkig had ik mijn ring aan die me beschermde tegen het zonlicht. Anders zou ik hier zelf ook problemen krijgen. Voetje voor voetje ging ik steeds verder het bos in en liet ik de mensen verder achter me. Ergens was het wel een heerlijk gevoel om te beseffen dat je van niemand afhankelijk bent. Familie had ik niet meer, dus geen ouders meer die me regels voorschreven. Ik deed gewoon waar ik zin in had en dat was wel een voordeel van mijn vampier zijn. Ik luisterde naar niemand, zover was wel duidelijk geworden.
Toch spookte nog steeds de gebeurtenissen van hier juist na in mijn hoofd. Tot rust kon ik dus niet volledig komen. Ergens wist ik wel dat ik het verkeerd had aangepakt, maar Bree had me ook weinig keuze gelaten. Nog steeds verdacht ze me van dingen die ik niet eens had gedaan en daar werd ik langzaam gek van. In al mijn eerlijkheid had ik gezegd dat ik dat niet had gedaan en toch nog steeds geloofde ze me nog steeds niet. Waarom zou ik haar dan proberen te vertellen dat ik een vampier ben? Dat zou dan helemaal niet werken. Dus dit was de beste oplossing. Gewoon even weglopen van mijn problemen. De slimste zet was het niet, maar het was voor momenteel wel de beste zet. Misschien kon ik nu beter langsgaan naar een heks? Dan stond ik alweer een stapje dichterbij.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
De winkel is nog redelijk groot voor een zaak wat niet overal te vinden is. Voor zover ik kan zien, zitten er zeker wat leuke kledingstukken tussen. Misschien moet ik toch nog maar eens een keertje terug komen als Lorena weer terug is, aangezien zij dit zaakje ook leuk zou vinden. Niet dat ze hier ooit nog zal willen komen. Ze zit hier vast ergens vast. Met een zucht, hang ik een schattig schirtje terug en verlaat ik de winkel weer. Ik ga wel vaker winkels in zonder geld, maar in deze situatie kan ik niet bepaald genieten van kleding. Ik kijk buiten om mij heen. De tijd gaat op deze manier maar langzaam voorbij. Ik hang even tegen een lantaarnpaal aan en kijk naar de mensen die om mij heen hun eigen ding doen. De ene is een telefoongesprek aan het voeren, de ander geniet van zijn vrije dag samen met zijn kinderen. Een glimlach is bij vele op het gezicht te vinden. Niet zo gek ook. Het is een prachtige dag. Een dag waar ik normaal gesproken gezellig in het centrum van mijn dorp te vinden ben samen met wat vriendinnen. Hopelijk is het snel weer mogelijk dat ik Lorena mee kan sleuren naar een gezellig terrasje.
Ik merk dat er achter mij al een tijdje iemand stil staat. Vanuit mijn ooghoek merk ik dat het iemand van het mannelijke geslacht is. Ik voel dat hij mij aanstaart. Het maakt mij nogal ongemakkelijk, maar er wat van zeggen durf ik niet. Je weet maar nooit tegenwoordig. Enkele minuten later, wanneer hij zich nog steeds niet heeft bewogen, besluit ik maar om zelf verder te lopen. Echter begint de man zelf ook met lopen. Iets klopt hier niet. Ik versnel mijn pas, maar het heeft geen nut. De man staat opeens voor mijn neus. Vol verbazing kijk ik hem aan. Ik heb hem mij niet zien inhalen. Wat raar? Hij zegt wat tegen mij. Dat ik hem moet volgen. Een rilling gaat over mijn rug heen. Ik moet hem volgen. Mijn benen beginnen automatisch met lopen. Het enige wat ik nu nog kan denken en kan doen, is hem volgen, zoals hij heeft gevraagd.

Damon
Het duurt niet lang voordat ik de deur hard hoor dichtslaan. Natuurlijk, ze is beledigt. Typisch vrouwen die niks kunnen hebben. Ach, ze komt vast zo wel weer terug. Het lijkt mij sterk dat ze iets gaat vinden wat zou kunnen helpen, zeker als ze niet weet wat er allemaal in de wereld afspeelt. Zelf wacht ik even met het huis verlaten. Ik laat haar eerst even de tijd nemen om in het centrum te komen voordat ik er zelf heen ga. Ondertussen ruim ik nog wat laatste spulletjes op voordat ik mijn autosleutels pak. Wanneer er een kleine tien minuten voorbij zijn, kies ik ervoor om toch maar te vertrekken. Ik open mijn auto en neem plaats achter het stuur. Laat ik eerst maar eens langs het huis van Bonnie Bennett gaan. Zij heeft in de afgelopen jaren aardig wat boeken weten te verzamelen over haar familie. De Bennett heksen zijn erg sterk en hebben een zeer grote geschiedenis, waardoor ik misschien wel wat zou kunnen vinden in de boeken die zij hebben geschreven. Ondanks dat ik die hele familie vreselijk vind, al kan ik wel oké vinden met Bonnie, hoop ik toch dat ze er iets mee te maken hebben. Ik zou anders echt niet weten waar ik moet zoeken als het hier niks mee te maken heeft. Ik rijd richting het huis. Onderweg probeer ik nog te luisteren of ik Lorena ergens kan horen, maar ik gok dat ze te ver weg is voor mij nu.
Ik parkeer mijn auto voor het huis en loop direct naar het huis toe. Er is geen reden om mijn auto op slot te doen, aangezien er toch geen andere wezens hier te vinden zijn. De deur is niet op slot, wat naar mijn mening nogal verdacht overkomt. Zijn alle deuren niet op slot? Of is dit gewoon puur toeval? Wie weet betekent dit wel iets. Ik stap naar binnen en kijk om mij heen. Het huis van een heks is niet een plek waar ik graag kom. Vaak voel je toch de aanwezigheid van de overleden heksen en ze zijn niet bepaald fan van mij. Toch voel ik nu niks. Zou dit weer een tijdverspilling zijn?

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Op de tafel lagen alle boeken van Twilight verspreid. Telkens waren er dingen in aangeduid. Wilde dit wat zeggen? Was dit een tip? Alleen had ik geen idee wat ik hiermee moest. En het met Damon bespreken, vond ik niet echt een fijne gedachte.
Een haarlok blies ik uit mijn gezicht en snel bladerde ik doorheen de boeken. Best als ik ze meenam naar 'huis', dan kon ik ze daar ook nog wat bekijken en had ik het bewijs dicht bij me. Je wist maar nooit wat er anders mee kon gebeuren. De vijf boeken tilde ik in mijn armen en langzaam stond ik op. Misschien best als ik ze ook voor even verstopte. Dit zou een klein geheimpje worden, dat ik voorlopig nog niet zou delen met Damon. Mijn voeten kwamen in beweging en de omgeving nam ik nauwlettend in me op. Misschien stond er iemand me wel gewoon te bekijken, afwachtend op een reactie. De deur drukte ik open met mijn rug en zodra ik me omdraaide, verloor ik de boeken uit mijn armen. 10 meter verder, in het midden van de straat, stond een vrouw. Dé vrouw. Normaal zou ik me opgelucht voelen omdat er eindelijk nog een teken was van leven, maar alleen liep dankzij haar aanwezigheid een rilling over mijn rug heen. Iets klopte niet als ik naar haar keek. Misschien kwam dat door onze rare, eerste ontmoeting in het bos. Haar hoofd bewoog héél langzaam waardoor ik me snel hurkte op de grond. Zo snel als ik kon raapte ik alle boeken bij elkaar. Wanneer ik een paniekerige blik omhoog wierp, zag ik de vrouw mijn kant uitkomen. Haar vingers waren gekruld van woede, haar ogen stonden wild en haar mond hing voor de helft open. Snel stond ik recht en zette ik het op een loopje. Op momenten zoals deze kon ik van geluk spreken dat ik een uitstekende conditie heb. Maar de vrouw gaf zich niet gewonnen en zet de achtervolging in. Waar is Damon als je hem écht nodig hebt?!

Enzo
Ook al had de jongedame enkele minuten geleden het bloed nog van onder mijn nagels gehaald vanwege valse beschuldigingen, toch kon ik het niet loslaten. Ze had een lange weg afgelegd hierheen, kon ik haar zomaar laten vertrekken? Waar plots mijn blijk van medeleven van kwam, was zelf voor mij een raadsel. Normaal trok ik me zulke dingen niet eens aan. Bij Bree was alles anders. En nu ook, alleen op dit moment, vertelde mijn gevoel dat ik verkeerd bezig was. Ik moest haar beschermen, of ze het nu wilde of niet. Dat was ik haar verschuldigd. Uiteindelijk was het mijn schuld dat zij hier nu mee te maken heeft, ik heb haar hierbij betrokken.
Mijn voeten kwamen langzaam tot stilstand en even haalde ik diep in en uit. Neen, dit kon ik niet menen. Ik moest moeite doen om haar de waarheid te vertellen. Alleen zou dit enorm moeilijk worden omdat Bree nog steeds denkt dat ik iets heb te maken met de verdwijning van Lorena. Op zich niet haar slimste idee. Maar toch... Een zachte grom verliet mijn lippen en ik maakte een kwartomslag. Hopelijk zat ze niet al terug op de bus naar huis. Mijn passen versnelde ik en al snel kwam ik terug op de openbare weg. Mijn ogen sloot ik en concentreerde me op alle hartslagen in de buurt. Het waren er veel, maar één kende ik terwijl al enorm goed. Het is al snel geen raadsel meer voor me waar Bree zich momenteel bevond.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Mijn benen blijven maar lopen en lopen. De jongen, waarvan ik nog steeds niet weet wie het is, blijft voor mij lopen. Hij neemt de moeite niet om achterom te kijken om te zien of ik hem nog daadwerkelijk volg. De zelfverzekerdheid spat van hem af. Het duurt niet lang voordat de mensen, die van het zonnetje aan het genieten waren, achter mij zijn verdwenen. Er zijn steeds minder gebouwen te zien. We hebben het centrum verlaten. Waar wij nu naar toe gaan? Joost mag het weten. Tot zover heb ik nog niks durven zeggen, maar naar mate we steeds verder weg gaan van het bewoonde gebied, besluit ik toch maar eens te vragen wat precies de bedoeling is. "Zou ik misschien mogen vragen waar je mij naar toe brengt?" probeer ik op een aardige toon te vragen. Het enige vorm van antwoord wat ik krijg, is wat gesis. Hij heeft klaarblijkelijk geen zin in een gesprek. Ik bijt op mijn lip. Dat kan nooit een goed teken zijn. Niet dat dit in eerste instantie al goed leek. Ik loop wel mee, maar waarom?
We komen aan bij een klein, houten huisje, al zou ik het eerder een schuur noemen. Het is onmogelijk om hier te wonen, al zou je in je eentje wonen. "Ga daar zitten." zegt hij tegen mij. Dit keer voelt het wel alsof ik mijn eigen benen kan besturen. Ik kijk naar beneden en frons eventjes. Het blijft gek. Vervolgens loop ik, zoals mij gevraagd is, naar een stoel toe die in het midden van de kamer staat. "Zou ik dan nu eens mogen weten wat ik hier doe?" vraag ik. Mijn ogen hebben er moeite mee om zijn bewegingen te volgen. Alsof hij te snel gaat voor mijn doen. "Nu wachten we af." is het eerste wat deze jongeman tegen mij zegt. Wachten? "Ben jij wel goed in je bovenkamer?" zeg ik op minder beleefde toon. Waar slaat dit hele gedoe op? Hij stopt met bewegen en draait zich langzaam om naar mij. "Wat zei je daar?" vraagt hij dreigend. Ik druk mijn lippen op elkaar en houd wijselijk mijn mond dicht. Zijn gezicht verandert. Iets wat ik al eerder eens heb gezien, maar zo hard heb proberen te vergeten. Ogen die rood worden, aderen die omhoog komen. Dan hebben we nog het ergste van allemaal. Hij ontbloot zijn tanden die er ontzettend scherp uitzien. Hij verplaatst zich naar voren toe, richting mij. Het zweet breekt mij uit. Wat is hij van plan?

Damon
In plaats van alle boeken hier te openen en te lezen, gooi ik grotendeels ervan in een zak die ik ergens in een keukenkastje heb gevonden hier. Er zijn toch geen geesten die mij tegen kunnen houden. Daarbij heb ik nu toch te weinig tijd om alles nu door te lezen. Ik moet Lorena zo gaan zoeken, aangezien ik haar hier niet alleen vertrouw. Even wel, natuurlijk. Echter is ze nu beledigt door mijn uitspraken en heeft ze gisteren ook allerlei dingen uitgespookt wat ik liever niet herhaald wil zien worden. "Ik zal alles weer netjes terug brengen hoor, of zo." mompel ik terwijl ik de zak hardhandig over mijn schouder heen gooi. Het huis verlaat ik en ik gooi de zak in mijn kofferbak. Dat ging gemakkelijk. Kon ik zo maar altijd een heksenhuis betreden. Dit geeft wel aan dat er écht niemand te vinden is hier.
Ik stap mijn auto in en begin langzaam met rijden. Waar zou ik nu heen moeten gaan? Langs een ander heksenhuis, aangezien er hier genoeg te vinden zijn, of maar gewoon Lorena gaan zoeken? Mijn vraag wordt snel beantwoord wanneer ik een snelle hartklopping hoor. Dat zal die van Lorena moeten zijn. Er moet iets aan de hand zijn, waarom zou haar hartstlag anders zo abnormaal hoog zijn? Ik trap mijn gas in en volg het geluid. Het brengt mij naar het centrum toe. Dat ze hier was, had ik wel kunnen verwachten. Ik ren de auto uit met volle snelheid en probeer haar in te halen. Ik zie haar in de verte rennen met iets achter haar aan. Iets wat ik al eerder heb gezien. Via een omweg, ren ik op haar af, zodat ze mijn snelheid niet kan zien. Ik spring tussen haar en haar achtervolger. Met een dreigende blik, staar ik naar de vrouw. Dat het een vampier is, is wel duidelijk. Wat doet ze hier en waarom zit ze achter Lorena aan? Zal het gaan om haar bloed? Waarom is ze dan nooit naar mij gekomen? Ik kan haar makkelijk helpen aan wat bloed.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn voeten ging steeds sneller en sneller rennen, alleen hoorde ik de vrouw met de seconden dichter komen. Rare geluiden kwamen uit haar mond. Zelf wist ik dat ik beter de boeken zou weggooien, maar iets weerhield me daarvan. Nog steeds hield ik deze stevig vast in mijn armen. Het was uiteindelijk het enige bewijsmateriaal dat we tot nu toe hadden gevonden. Een blik wierp ik over mijn schouder. Ze was nog 5 meter van me verwijderd. Omdat ik niet oplette, struikelde ik over mijn eigen voeten. Met een harde klap kwam ik op de grond en de boeken gleden over de harde grond heen. Meteen voelde ik pijn in mijn lichaam. Toch had ik hiervoor geen tijd. Zo snel als ik kon draaide ik mijn hoofd om. Onbewust fronste ik mijn wenkbrauwen. Damon stond tussen ons in. Waarom had ik hem niet gezien of gehoord? Mijn blik gleed naar mijn handpalmen. Daar waren schaafwonden op aanwezig, net zoals op mijn knieën. Langzaam en op een klunzige manier duwde ik mezelf overeind. De houding van de vrouw was veranderd. Haar ogen stonden anders in haar hoofd en ook haar mond was lichtjes veranderd. Alleen was er iets te veel ruimte tussen ons beide om te kunnen zien wat juist het verschil was met daarnet. De vrouw bekeek me. Lustig en vol verlangen, maar duidelijk kende ze ook enige angst voor Damon. Mijn knieën beefden en ik beet angstig op mijn onderlip en zette enkele stappen achteruit. En dan plots.. uit het niets was ze verdwenen. Verrast hapte ik naar adem en ik moest mijn evenwicht zien te behouden. Wat gebeurde er toch allemaal?

Enzo
Bree was hier enkele tellen geleden nog aanwezig geweest. Dat rook ik. Haar geur was hier ontzettend sterk aanwezig. Maar waar was ze dan nu? Enkele stappen zette ik en keek nauwlettend rondom me heen. Waar kon ze heen zijn? Mijn telefoon nam ik uit mijn broekzak en ik belde haar. Alleen bleef mijn oproep onbeantwoord. Mmmm... bizar. Zou er iets aan de hand zijn? Terug kwamen mijn benen in beweging en begon ik een willekeurige richting uit te stappen. Er waren hier ook te veel mensen aanwezig om iets te kunnen doen. Mijn ogen sloten automatisch en mijn lichaam deed de rest. Waar zat ze? Alle kloppende harten in mijn buurt zocht ik af, maar geen Bree te vinden. Duidelijk had ze de drukte dus verlaten. Sneller dan daarnet volgden mijn voeten elkaar op. Enkele kleine steegjes nam ik waardoor ik al snel in een afgelegene wijk terecht kwam. Hier nog eens proberen? En ja hoor, deze keer had ik wel geluk. Haar hartslag klonk gejaagd, ze bevond zich in een situatie waar ze zich niet 100% veilig voelde. Tijd voor actie dus.
Al snel leidde haar geur me naar een huisje. Meer een vervallen schuur. 1 hartslag was aanwezig, maar ik was er vrijwel zeker van dat er nog andere aanwezigen waren. Zo voorzichtig als ik kon stapte ik naar een raam heen. Het glas dat erin moest zitten, was verdwenen. Hierdoor kon ik het tafereel dat zich binnen afspeelde wel duidelijk horen. Haar stem klonk me bekend in de oren en ergens voelde ik nu pas een last van mijn schouders vallen. Ze leefde nog, maar toch maakte ik me binnen enkele seconden weer zorgen als ik het gesprek hoorde tussen haar en de man. Duidelijk had hij geen goede bedoelingen, daarnaast moest het wel een vampier zijn anders had ik zijn hartslag waargenomen. Voorzichtig gluurde ik naar binnen en zag ik mijn tegenstander. 1 ding kwam ik meteen te weten. Hij was nog niet lang een vampier want hij had zichzelf totaal niet onder controle. Door een rake opmerking van Bree veranderde hij al. Ging hij haar wat doen? Dreigend kwam hij stap voor stap dichter bij haar wat zorgde dat de woede in me opborrelde. En voor ik het wist stond ik binnen in de schuur, de deur wagenwijd open. Zelf bevond ik me achter Bree haar stoel, maar de keel van de man had ik stevig tussen mijn rechterhand gekneld. 'Ik vermoord je als je haar wat aandoet.' Mijn stem klonk zo diep en dreigend dat ik er niet aan twijfelde of hij me al dan niet zou geloven.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Mijn adem houd ik in waardoor ik geen enkele beweging maak. Ik heb mezelf nu wel erg in de nesten gewerkt. Misschien moet ik eens leren om mijn mond te houden wanneer er niks goeds uitkomt. Mijn ogen blijven gericht op zijn ogen. Het is onmenselijk wat ik nu zie. Ik heb het eens eerder gezien bij een ander gezicht. Is dit een aandoening wat mensen kunnen hebben? Ik heb er namelijk nog nooit van gehoord. Daarbij vind ik het nogal frappant dat ik het dan opeens in een week tijd twee keer zie.
Ik word uit mijn gedachten gehaald wanneer ik iets op mijn nek voel. Zijn vinger streelt zachtjes mijn nek. Het kietelt zelfs. Echter kan ik er niet om lachen. Hij zegt niks. Gaat hij mij wat aandoen? Probeert hij een reactie uit te lokken bij mij zodat hij een reden heeft om zichzelf zogenaamd 'te verdedigen'? Ik wil hier gewoon weg. Ik had nooit naar Mystic Falls moeten komen. Ten eerste heeft de reden waarom ik hier naar toe ben gekomen mij geen antwoorden gegeven. Ten tweede zit ik nu hier, bij een of andere engerd waarvan ik geen idee heb wat zijn plan is met mij. Wat ik wel weet, is dat ik heel graag in de bus wil zitten. Het maakt mij niet uit of ik er uren in moet zitten. Alles is beter dan hier zitten.
Ik sluit mijn ogen. Aangezien ik toch niks kan doen, hoop ik maar dat het snel voorbij is. Zijn vinger verdwijnt van mijn nek. Vervolgens gebeurt er niks meer. Huh? Ik open één oog om te zien wat mijn ontvoerder aan het uitspoken is. De jongen staat niet meer op de grond, maar wordt omhoog getrokken door een hand die van achter mij komt. Ik schrik wanneer er een stem spreekt. Het is geen onbekende stem, al heb ik hem nog nooit zo boos en dreigend gehoord. Hoe heeft Enzo mij hier kunnen vinden? Nadat hij boos de Mystic Grill had verlaten, heb ik hem nergens meer gezien. Ondanks dat hij mij aan het beschermen is, word ik toch een beetje bang van hem. Opnieuw laat hij zijn kracht zien. Een kracht waar zelfs een bodybuilder nog moeite mee zal hebben. Met één hand krijgt hij deze man van zijn voeten, terwijl er nog een obstakel tussen hen in staat. Ik houd mezelf stil en probeer mij zo stil mogelijk te houden. Wanneer ik de kans heb, ben ik hier weg. Dan zal je mij nooit meer een stap zien zetten in Mystic Falls. Ik houd veel van Lorena, maar ik werk mezelf alleen maar in de nesten op deze manier. Het wordt tijd dat ik de politie ga inschakelen. Ik kan dit niet meer alleen.

Damon
Met een dreigende blik, staar ik haar aan. Dit keer verdween ze niet opeens. Ik kan haar nu goed bekijken van top tot teen. Ze komt mij niet bekend voor. Ik denk zelfs dat ik haar nog nooit eeder heb gezien. Ik hang mijn hoofd een beetje schuin. "Wat doe je hier?" vraag ik met een zachte toon, zodat Lorena niks kan horen. Aangezien mijn tegenstander een vampier is, kan ze elk zacht geluidje horen alsof het uit een speaker komt die op volume honderd staat. Ze antwoordt niet. Ik trek een wenkbrauw op. Haar zelfverzekerheid valt langzaam weg. Ze straalt angst uit. Goed, ze weet dus dat een gevecht met mij niet te winnen valt. Ik zet een paar stappen naar voren toe. Meteen deinst ze zelf achteruit. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Wat schattig. Vanuit mijn ooghoek kijk ik even naar Lorena. Ik reken mee hoevaak ze haar ogen knippert. Aangezien ik de vrouw toch wat van dichterbij wil zien, maar dat alleen maar mogelijk is met een snelle pas, wil ik het doen wanneer Lorena net haar ogen sluit. Ik wil mezelf namelijk niet verraden, dus is het beter als ze het niet mee krijgt. Ze zal wel afvragen hoe ik er zo snel ben gekomen, maar daar kan ik mezelf wel uitpraten. Zolang ze mij maar niet ziet rennen.
Ik focus mij goed. Het moment dat ze haar ogen weer sluit, ren ik op de vrouw voor mij af. Ik grijp, met mijn rechterhand, naar haar keel en met mijn linkerhand houd ik haar handen op haar rug vast. "Als jij dit meisje nog één keer komt lastig vallen, zorg ik er persoonlijk voor dat elk lichaamsdeel er langzaam afgetrokken wordt om vervolgens een houten staak in je hart te boren. Begrepen?" Ik laat haar los en meteen is de vrouw verdwenen. Één ding is dus zeker. Ik kan Lorena niet meer alleen laten.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn knieën leken het te begeven onder mijn lichaamsgewicht. Wat was er zojuist gebeurd? Hier kon ik geen vat op krijgen en waarschijnlijk zou dat ook gewoon nooit gebeuren. Sommige dingen blijven nu eenmaal een groot mysterie in je leven en dit was er sowieso eentje van.
Langzaam gleed mijn hand richting mijn voorhoofd. Of werd ik gewoon langzaam gek en ging ik me dingen verbeelden? Deze optie was waarschijnlijk nog meer acceptabel dan datgene dat zojuist zich had afgespeeld voor mijn ogen. Misschien was de vrouw gewoon één of andere zieke fantasie van me? Ik was er zelf wel gek genoeg voor om zoiets te kunnen verzinnen. Maar Damon was hier. Hij had haar toch ook gezien? Of... Langzaam kwamen mijn voeten in beweging. De problemen die we hiervoor hadden, dat ik Enzo beledigd had, waren plots niet meer zo belangrijk. De boeken balanceer ik in mijn linkerarm en druk ze stevig tegen mijn borst aan. Mijn vingertoppen liet ik langs zijn wang heen glijden. De kleine stoppels prikten zacht tegen mijn vinger aan. Geen moment weken mijn ogen af van zijn gezicht. Ik moest weten of hij echt was. Of dit niet ook geen zieke fantasie was. Maar alles aan hem leek zo echt. Zijn aanwezigheid kon ik voelen, ook al straalde hij geen lichaamswarmte uit. Hij was echt, dat wist ik op één of andere onverklaarbare manier. Toch liet ik mijn vingers verder gaan met hun verkenningstocht. Met mijn rechter wijs - en middenvinger streelde ik langs zijn lippen heen. Deze waren zacht en perfect. Mijn ogen gleden van zijn lippen naar zijn ogen. Nog geen woord was er tussen ons uitgewisseld. Toch was ik rustig geworden door de aanrakingen die ik had uitgevoerd. Mijn hart was trager gaan kloppen en mijn ademfrequetie was ook afgenomen. Bij hem voelde ik me veilig, dat had hij enkele tellen geleden ook aan mezelf bewezen dat, ondanks we een discussie hadden, hij me altijd zou beschermen. Enkel mijn wijsvinger was op zijn lippen blijven hangen en deze haalde ik nu ook hoofdschuddend weg. Mijn rechterhand gleed via zijn nek naar zijn gespierde borstkas. Daar kwam het tot stilstand. Mijn ogen sloot ik en ademde diep in. Don't lose your mind, Lor.

Enzo
Geen ademhaling, zoals ik al had gedacht. Het wezen in mijn handen was geen mens, het was een vampier. Dit kon wel nog eens interessant worden. Al moest ik natuurlijk wel in mijn achterhoofd houden dat Bree gewond kon geraken. Op momenten zoals deze besefte ik maar al te goed dat ik sommige waarschuwingen best serieus moest nemen in mijn leven. Al was mijn onverschrokkenheid daar natuurlijk te groot voor.
Ik deed een stap opzij zodat ik niet langer mezelf achter Bree bevond en gooide met een immens grote kracht de man naar de andere kant van de kamer. Al snel werd dit opgevolgd door een golf van geluid. Snel hurkte ik neer voor Bree en keek ik haar kort aan. Duidelijk mankeerde ze niets, maar voordat ik wat kon zeggen, werd ik met mijn rug op de grond geduwd en kwam er iemand boven op me te zitten. Echter was dit niet de man van daarnet, maar de vrouw van gisteren. De vrouw van de bar. Ergens had ik dit wel moeten zien aankomen. Het zou inderdaad niet slim geweest zijn om Bree bij één vampier achter te laten want door dit hele gebeuren was me duidelijk geworden dat ze haar niet wilde, maar eerder mezelf. Bree was enkel het lokmiddel. Dom van me dat ik daar niet eerder had aan gedacht, dan had ik deze situatie weten te ontkomen. Al wist ik me uit deze situatie wel te helpen. De vrouw was niet snel genoeg om mijn handen beet te nemen, dus met een eenvoudige beweging wist ik haar nek te breken. Natuurlijk wist ik dat dit haar niet lang zou tegenhouden. 'Ga hier weg!' schreeuwde ik luid naar Bree en voelde hoe mijn ogen langzaam van kleur begonnen te veranderen. Het leek wel alsof mijn hele lichaam geactiveerd werd. Een plank uit de vloer trok ik los en brak ik simpel in twee. Eerst wilde ik hun leven nog sparen, maar nu waren ze toch wel echt teveel gegaan. Ze konden Bree in mijn buurt bedreigen, maar vampierentrucjes op haar uitoefenen ging me te ver. En daar gingen ze voor boeten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld