Forum

Alexandria
Ik grinnikte om het antwoord wat Emmett me gaf. "Fijn dat je het met me eens bent" zei ik met een plagende ondertoon in mijn stem. Ik heb het vaak genoeg geprobeerd. Aardig gevonden te worden door alles en iedereen, maar daar ging ik zelf meer aan onderdoor dan dat ik daar daadwerkelijk gelukkig van werd. Ik heb er in ieder geval van geleerd. Het beste halen uit een situatie is naar mijn idee het enige wat je op zulke momenten kan doen. 
Ik knikte. Ik moest zeggen dat het mij ook al was opgevallen. De verschillende groepjes. Het was meer dan duidelijk en voor iemand zoals ik, een stuk moeillijker om op te gaan in de menigte. Je hoorde eigenlijk nog nergens bij, aangezien je net om de hoek komt kijken en daarbij heb je meestal nog geen idee waar je je bij aan moet sluiten. Behoorlijk frustrerend soms. Daarom trok ik vaak mijn eigen plan en zou ik wel zien waar het me bracht. Een kleine glimlach sierde mijn lippen. "Ja, dat is mij ook al opgevallen vandaag"merkte ik op, als teken dat ik daadwerkelijk naar Emmett luisterde. 
Toch gleed mijn blik naar Alice, toen ze begon met praten. Al leek ze zich midden in haar zin te bedenken. Ik fronste eventjes, maar liet het er verder bij zitten. Het zou vast niets ergs zijn. "Dat is lief van je" zei ik haar glimlachend. Het was toch een fijne gedachten dat ik mij bij deze groep kon voegen. Ergens voelde ik mij toch ook een tikkeltje vereerd, aangezien ik het idee had dat dit niet vaak gebeurde. Vraag me niet waarom, maar dat was het vermoeden dat ik had.
Ik lachte om wat ik vervolgens hoorde. "Ik denk niet dat jij dat echt nodig hebt" zei ik lachend, terwijl ik Emmett weer aan keek. Hij zag er echt ontzettend goed uit. Erg gespierd, maar in een manier waarop het hem ook echt stond. Natuurlijk moest je wel het een en ander doen om het te behouden, maar toch. Al had de gehele familie een figuur om daadwerkelijk jaloers op te zijn. Als ik eerlijk mocht zijn. "Maar dat klinkt goed. Ik ben benieuwd waar je zo nu en dan rondhangt om te sporten. Misschien dat ik daar ook gebruik van ga maken"zei ik hem. Ik vond het dan ook zeker niet erg om bij hun langs te gaan. Ik voelde me ontzettend op mijn gemak. Alsof ik hen al jaren kende. En daarbij was ik ook ontzettend benieuwd naar hoe hun thuis eruit zag. 

Jasper. 
"Dat klopt. Vaak zijn het dezelfde families die hier al deccenia lang wonen. Men vertrekt niet zo heel snel naar andere steden, maar het komt ook niet vaak voor dat iemand zich hier vestigd. Het is een klein stadje, waar voor velen niet heel veel te doen is. Het moet je maar net trekken' zei ik haar. Ik heb het vaak genoeg in deze stad en het veranderde echt nooit. Het moest je echt maar net trekken. Ik wist dat ik voor de familie zou spreken als ik zou zeggen dat, in ons geval, geen plek zo erg als een thuis voelde als Forks. 
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de stem van Mia. "Dat moet je echt doen hoor. Sommige mensen kunnen echt heel vervelend en opdringerig zijn" vertelde ik haar. Ik zou het niet leuk vinden als ze zich niet op haar gemak zou voelen of als ze zich lastig gevallen zou voelen. Haar geluk was toch een van de belangrijkste dingen. Ik zou er dan ook alles aan doen om haar gelukkig te zien. 
"Ik heb gehoord dat het zwaar tegenvalt" zei ik met een grijns. Al is het voor mij überhaupt ontzettend lang geleden sinds ik voor het laast mensenvoedsel op hem. Maar toch. Als ik de verhalen van Carlisle mag geloven, klagen de mensen toch het meeste over het voedsel. Waar ik me wel iets bij voor kan stellen, als ik eerlijk mocht zijn. Ik moest er dan ook niet aan denken dat haar iets zou overkomen. Natuurlijk zat gevaar in een klein hoekje, maar ik zou haar wel zo veel mogelijk willen beschermen. 
Ik wierp een blik op mijn horloge. "Nog een klein kwartiertje. Dan is het laatste uur afgelopen"merkte ik vervolgens op. Het was goed om te zien dat ze nu al dingen ondernam. Al nieuwe vrienden had weten te maken. Dat stelde me toch al wat meer gerust. Dat ze daarbij instemde om zaterdag langs te komen, zorgde er al helemaal voor dat ik me toch wat meer kon ontspannen. Ik knikte kort. "Dat is dan afgesproken" zei ik glimlachend tegen haar. 

@theMedicine 

Alexandria.
Ik moest zeggen dat ik mij steeds meer op mijn gemak voelde bij de groep mensen om me heen. Ik wist zelf ook niet precies wat het was, maar het leek net alsof ik ze al jaren kende. Al was dat natuurlijk niet mogelijk, aangezien ik de afgelopen twaalf jaar geen voet in dit stadje had gezet. Maar ach, het voelde in ieder geval ontzettend goed. Ik had ook het idee dat er mooie vriendschappen zouden ontstaan. Dat hoopte ik dan tenminste. Ik vond ze stuk voor stuk enorm interessant en ik zou het dan ook zeker niet erg vinden om mijn tijd met hen door te brengen. Zeker neit met Emmett. De jongen had een enorme aantrekkingskracht en ik wist eigenlijk niet heel erg goed wat ik daar mee aan moest. Al was het alles behalve ongemakkelijk. Dat was het totaal niet. 
Ik beet kort op mijn lip, terwijl ik mijn aandacht weer op Emmett richtte. Daar was ik het met hem eens. Hoewel ik graag onder de mensen was, kon je niet iedereen aardig vinden. Dat was onmogelijk. Dat was hetzelfde als door iedereen aardig gevonden willen worden. Dan raak je jezelf kwijt in het proces. Je kan immers niet iedereen tevreden houden en dat was ook niet erg; zolang je maar jezelf bleef en eerlijk naar jezelf bent. De juiste mensen kom je dan vanzelf wel tegen. Zo dacht ik er tenminste over. Ik moest even denken aan het groepje meiden van de gymles. Ik kon me ook niet voorstellen dat ik ooit met hen om zou gaan en eerlijk gezegd zou ik dat ook niet eens willen. Niet als ze zo tegen iedereen doen. Nee, daar zou ik niet in mee willen gaan. Gelukkig waren er genoeg andere mensen wie mij wel ontzettend aardig leken en waar ik mijn aandacht graag op wilde richten. Zoals het groepje mensen met wie ik nu was. En natuurlijk de jongens die ik gisteren had ontmoet. 
Mijn blik gleed uiteindelijk naar Alice en ik glimlachte naar haar. Het was goed om te weten dat ze me nu al als haar vriendin beschouwde. Die kon ik hier wel gebruiken en ik was blij dat ik in haar al een vriendin gevonden had. "Ik ben jullie in ieder geval enorm dankbaar" zei ik grinnikend. Dat was ik ook oprecht. Het was fijn dat er mensen waren die oprecht interesse leken te tonen, in plaats van de oppervlakkige nieuwsgierigheid van anderen. Na een tijdje was het 'interessante' er van af en ging iedereen weer door met de normale gang van zaken. Dan kijken er ook een stuk minder mensen naar je om en mag je het eigenlijk zo goed als zelf uitzoeken. Al was ik daar niet echt bang voor. Ik had het idee dat ik me wel zou redden. Het ging in ieder geval al de goede kant op. Al zei ik dat natuurlijk zelf. 
"Dat is zeker waar. En als ik heel eerlijk ben, vul ik mijn vrije tijd ook graag in met sporten" biechtte ik op, na het horen van Emmett zijn opmerking. Ik was graag actief bezig. Al was het een simpel stukje door het bos heen lopen. Nee, ik hield mijzelf graag bezig wat dat betreft. Ik wilde dan ook graag kijken wat de mogelijkheden waren om me bij het honkbalteam te voegen. Misschien dat de gymdocent mij kon informeren over de mogelijkheden tijdens de volgende les. Ik kon dan ook wel begrijpen dat Emmett graag bezig was. Zo zag hij er ook wel uit. Qua uiterlijk was hij perfect. Niet alleen hij, maar ook de rest van zijn familie. Al was het niet te. Het sierde hem goed, als ik eerlijk mocht zijn. Uiteindelijk knikte ik enthousiast. Als je dat zou willen doen graag. Ik kan wel wat goede work out plekken gebruiken"zei ik met een glimlach. Dat hij dat voor me wilde doen, vond ik ontzettend lief en kon ik ook zeker waarderen. 

Jasper.
Het was goed om haar stem weer te kunnen horen. Het waren twaalf lange jaren geweest en ik moest toegeven dat ik er toch wel van genoot. Geduld wordt dan toch echt beloond. Het was niet altijd even makkelijk geweest, maar het was toch echt gelukt. Beide meisjes waren weer terug. Gezond en wel. Gelukkig. Ik kon mij niets beters voorstellen. Natuurlijk waren ze er nog lang niet. Er was nog genoeg wat wij ze moesten vertellen, maar het begin was er in ieder geval al wel en dat gaf me een enorm goed gevoel. Gelukkig dacht de gehele familie er zo over. Ik kon ook niet wachten om haar het huis weer eens te laten zien. Ik vroeg me af of ze zich nog iets van het huis zou herinneren. Ze was immers nog erg jong. Wellicht zo jong dat het langs haar heen is gegaan en dat ze het zich niet meer kan herinneren. Dat kon ik haar dan ook niet kwalijk nemen.
Mijn blik had ik op Mia gericht. Ze wist altijd mijn volledige aandacht te trekken. Daar hoefde ze geen moeite voor te doen. Een grijns wist mijn gezicht te sieren. "Ik moet eerlijk zeggen dat het mij na al die jaren nog steeds bevalt. Het is me nog niet gaan vervelen, moet ik zeggen" zei ik haar. "Maar er zijn inderdaad genoeg medestudenten die niet kunnen wachten om naar de grote steden te vertrekken en hun leven daar op te bouwen"merkte ik vervolgens op. Er vertrokken inderdaad genoeg mensen naar andere steden. Zeker veel jongeren, aangezien een stad als Forks nu eenmaal niet veel te bieden hebben. Die willen het dan hogerop gaan zoeken. In steden als New Orleans of Seattle. Ik kon het ergens wel begrijpen, al was dat niet echt mijn ding. Ik gaf de voorkeur aan steden als Forks. Kleinschalig, maar ontzettend knus. Nee, grote steden waren niet echt iets voor mij. Ik had het vaak genoeg geprobeerd, maar ik werd gillend gek van al die verschillende emoties. Je werd er een beetje mee overspoeld en ik merkte dat ik mij daar niet in kon vinden. 
"Daar heb je zeker gelijk in. Al moet ik zeggen dat er niet heel vaak ruzies voorkomen hier"vertelde ik haar. Forks was rustig. Er gebeurde hier simpelweg niet veel. Daarom hield ik ook zo van dit stadje. Het mocht dan wel een tikkeltje voorspelbaar zijn, maar ik genoot daar juist van.  Ik kon het niet laten om om haar volgende opmerking te lachen. "Het zal inderdaad niet zo goed zijn als een vijf sterren restaurant"zei ik haar lachend. 
Ik knitke instemmend. "Dat zou heel goed kunnen. Er lopen wel vaken herten rond in het bos"zei ik haar met een glimlach. We kwamen genoeg beesten tegen. Natuurlijk jaagden we ook op dat soort dieren, aangezien we niet van mensenbloed wilden leven. Al was het een detail die ik liever nog even achterwegen wilde laten. "Ik laat het je graag zien. Wij gaan vaak genoeg het bos in. Om een stukje te lopen en een frisse neus te halen, of om er gewoon even op uit te zijn." Ik was blij dat ze zo enthousiast was. Net als Alice zo enthousiast kan zijn. Het was goed om te zien dat Alice zo ontzettend blij was dat de meiden weer terug waren. Net als de rest van het gezin. Het hoorde zo gewoon te zijn. De meiden maakten deel uit van ons gezien. Ze waren onze mates en ze hadden nooit weg mogen gaan. 

@theMedicine 

Alexandria.
Ik grinnikte. Het verbaasde me dat Emmett en ik al aardig wat gemeen hadden. Dat had ik op het eerste gezicht niet verwacht, maar ik vond het zeker niet erg. Ik was er alleen maar blij mee als ik heel eerlijk mocht zijn. "Dat is het zeker"gaf ik als reactie. Ik was er graag mee bezig en keek ook graag naar verschillende wedstrijden. 'Dat klinkt allebei erg goed"zei ik glimlachend tegen heb. Tijdens de gymles had ik me prima met hem vermaakt, dus ik verwachtte dat dat deze keer ook niet anders zou zijn. Ik vond hem een hele leuke jongen. Daar kon ik zeker niet omheen. 
Ergens vond ik het wel jammer dat de bel nu al weer ging. Ik vond het ontzettend gezellig met deze groep mensen. Al ging ik er wel vanuit dat ik ze snel weer zou zien. Ik zat tot slot van rekening met ze op school, dus ik ging er ergens van uit dat ik ze nog vaak genoeg tegen zou komen. Bovendien had ik nu ook met ze afgesproken, dus dat zou wel goed zitten. Ik had er in ieder geval enorm veel zin in. Zeker nu ik zaterdag dus al plannen had. Ik was ook benieuwd naar hoe ze woonden. Ik was sowieso erg nieuwsgierig aangelegd. Al zou ik dat snel genoeg zien. 
Op mijn gemakje stond ik op en richtte mijn blik langzaam op die van Emmett. "Dat lijkt me een goed idee"zei ik glimlachend tegen hem. Ik was ook wel benieuwd naar de rest van zijn familie. Zeker omdat ze zelf ook zo positief waren. Het was in ieder geval goed om te horen. Ik vond familie ook heel belangrijk. Mijn moeder was altijd alles voor mij en we deden ontzettend veel samen. Dat deze familie ook zo hecht was, vond ik alleen maar mooi. 
Kort keek ik om me heen. Er waren een stuk meer mensen. Al was ik zelf opzoek naar Mike, aangezien hij mij thuis zou brengen. Het duurde ook niet heel lang voor ik hem gespot had. Een glimlach verdween er rond mijn lippen en ik zwaaide naar hem. "Hello you. Lang niet gezien"grapte ik, terwijl ik hem kort knuffelde. "Klaar om te gaan?"hoorde ik hem vragen. Ik knikte. Ik hing mijn tas over mijn schouder en wierp nog een korte blik op de Cullens. "Tot morgen"zei ik met een glimlach, voor ik mij omdraaide en me weer op Mike richtte. 

Jasper. 
Ik moest zeggen dat ik ontzetten dankbaar was dat beide meiden weer terug waren in Forks. Ik voelde me ontzettend goed. Dit hoorde gewoon zo te zijn. De meiden hadden nooit weg mogen gaan. Daar voelde ik mij nog steeds rot over, maar het feit dat ze nu terug waren, maakte het wachten helemaal waard. Ik denk ook wel dat dit het beste was. Voor hen. Maar het gemis was veel te groot geweest. Niet alleen voor mij, maar ook voor Emmett en de rest van de familie. Dat de meiden terug waren, was alleen maar fijn en ik kon niet wachten om weer een band met ze op te bouwen. Met Amelia in het bijzonder. Maar ik wist dat Emmett hetzelfde had met Lexi. 
"Dat is goed om te horen"zei ik uiteindelijk tegen haar. Ik liet haar met alle liefde alles van de stad zien, al was Forks niet zo groot natuurlijk. Al vond ik het ook niet erg om haar andere steden te laten zien. Als ze ergens naar toe wilde, ging ik zonder aarzelen met haar mee. Van La Push had ik ook gehoord, al kwamen we daar zelf niet vaak. Het was het gebied van de wolven en we wilden het verdrag ook niet schenden. Dat risico wilde ik ook niet nemen. Ik wilde de meiden niet opnieuw in gevaar brengen. Dat was het laatste wat ik wilde. We hadden ze net weer terug in ons leven. 
Het feit dat deze schooldag voorbij was, was toch wel een lichte domper. Voor het eerst in mijn leven vond ik het jammer dat ik weer naar huis moest. Omdat dit betekende dat het weer even zou duren voor we de meiden weer terug zouden zien.  "Natuurlijk"zei ik met een glimlach. Ik vond het zeker niet erg om haar mijn nummer te geven. Ik was maar al te graag met haar in contact. Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en overhandigde hem aan haar, zodat ze haar nummer erin kon zetten. Kort stootte ik Emmett aan. Onopgemerkt natuurlijk. Misschien dat hij het nummer van Lexi kon vragen. Al kon ik het goed begrijpen dat hij het nog niet te veel wilde pushen. 
Ik zag hoe Jessica de kantine in kwam lopen en Amelia omhelsde. Ik vond het fijn dat ze in ieder geval al een vriendin had hier. Dat was een enorme opluchting. Ik zag hoe een jongen, die naar mijn idee Mike heette, op Lexi afstapte. Zo te zien hadden beide meiden hun draai in ieder geval gevonden en daar was ik ontzettend blij mee. 

@theMedicine 

Amelia

Emmett

@BeauRathbone 

Alexandria. 
Ik hoorde Emmett mij nog naroepen dat ik moest wachten. Ik draaide mij om en kon het niet laten om een tikkeltje geamuseerd te glimlachen. Voordat ik mij compleet op deze groep mensen richtte, keek ik Mike nog even aan. "Ga maar vast. Ik zie je zo bij de auto" zei ik tegen hem, voor ze zich weer tot Emmett richtte. Ergens had ik gehoopt dat hij mij om mijn nummer vroeg. Ik was hier niet echt een held in, dus was blij dat hij het deed. Ik kwam graag wat vaker met hem in contact, aangezien ik de jongen ontzettend aardig vond. "Natuurlijk mag dat"zei ik met een glimlach en pakte de telefoon de van hem over. Ik zette mijn nummer in zijn contacten en stuurde mijzelf een appje, zodat ik ook meteen zijn nummer in mijn telefoon had staan.  Ik gaf zijn telefoon weer terug. "Zo, hij staat erin. Je kan me altijd een berichtje sturen"verzekerde ik hem. "Nou, nu zie ik jullie echt morgen"voegde ik daar nog lachend aan toe. Ik draaide mij weer om en liep op een rustig tempo naar buiten toe. 
Ik moest zeggen dat ik mijn eerste schooldag enorm geslaagd vond. Dat ik gelijk zo'n klik met de Cullens zou hebben, had ik niet verwacht. Dat ik überhaupt zo snel met iemand een goede klik had, had ik niet verwacht. Zeker met Emmett had ik een goede klik en was ik benieuwd naar hoe dit zich verder zou ontwikkelen. 
Buiten trof ze Mike aan. Bij zijn auto. "Dus. De Cullens he"was de opmerking die hij maakte, terwijl ze beide de auto in stapte. Ik grinnikte. "De Cullens" herhaalde ik, terwijl ik de autodeur sloot en mijn gordel om deed. "Die Emmett leek wel interesse in je te hebben"merkte hij vervolgens op. Ik kon het niet laten om even mijn hoofd te schudden. "Dan weet jij meer dan ik"zei ik tegen hem, terwijl hij van de parkeerplaats af reed en naar huis toe ging. De rit naar huis ging voornamelijk over mijn eerste schooldag. Zoals verwacht was het weer enorm gezellig en waren ze binnen een mum van tijd thuis. Beide stapten ze uit de auto. "Heb je zin om anders samen aan het huiswerk te zitten?"vroeg ik hem uiteindelijk. Samen kwam je er toch sneller door dan alleen. 

Jasper. 
Ik volgde de bewegingen die ze maakte, terwijl zij de telefoon uit mijn handen pakte, haar nummer in mijn telefoon zette en zichzelf gelijk belde zodat Amelia ook mijn nummer had. Ik hoopte dat ze mijn koude handen niet al te veel opgemerkt had. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ze mijn telefoon weer overhandigde. Met een tevreden glimlach rond mijn lippen keek ik de twee meiden na. Ik had haar gezien, gesproken en haar nummer. Mij hoorde je zeker niet klagen. Ik had het idee dat het enorm klikte en ik had het idee dat zij zich net zo voelde. Ik probeerde in haar buurt niet te veel op mijn gave te letten en dat was naar mijn idee goed gelukt. 
Ik hoopte ergens dat ik haar vaker kon zien en ik kon niet wachten om haar vaker te zien. Ik zou er in ieder geval werk van maken. Nu Amelia eindelijk weer terug was in Forks, eindelijk weer terug in het leven van de Cullens, zou ik deze kans niet meer aan mij voorbij laten gaan. Nee, daar was ze veel te belangrijk voor. Twaalf jaar lang heb ik moeten wachten. Dat was meer dan genoeg geweest. Zachtjes beet ik op mijn lip en kon ik het niet laten om even naar Emmett te kijken. Ook hij had het voor elkaar gekregen om het nummer van Lexi in ontvangst te nemen. Het zag er voor ons beide goed uit. Had ik het idee tenminste. Ik zag hoe ook Lexi vertrok. Ik nam plaats naast mijn broer en kon het niet laten om te grijnzen. "We hebben het maar weer goed voor elkaar"zei ik met een grijns tegen hem.  "Ik kan ook niet wachten om het aan de rest van de familie te vertellen"zei ik tegen hem. Ik had mij in geen tijden zo goed gevoeld en ik kon ook niet wachten om haar weer te zien. "En ik denk dat het een goed idee is om al het een en ander voor te bereiden voor zaterdag"voegde ik daar nog eens aan toe. Ik wilde graag een goede indruk maken op de meiden. Het moest perfect zijn en ik had het idee dat Emmett daar ook mee eens zou zijn.

@theMedicine 

Alexandria.
Met een vragende blik keek ik naar Mike. "Dat lijkt me een goed idee"vertelde de blonde jongen mij. Ik vond het fijn dat hij samen wat huiswerk wilde maken. Ik vond het überhaupt fijn om iemand naast mij te hebben wonen met wie ik het zo ontzettend goed kon vinden. Ik vond het fijn dat we veel lessen samen hadden. Het schepte toch een kleine band. Ik kon het goed met deze jongen vinden en daar was ik toch wel blij om. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en liep uiteindelijk samen met hem richting mijn huis. Ik opende de deur en stapte naar binnen. Mike op mijn hielen. Ik gooide de deur dicht en liep verder het huis binnen. "Hallo?"riep ik.  "Hallo meisje"hoorde ik Aiden roepen. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Ik trof hem aan in de keuken. "Ah, je hebt gezelschap bij je. Hoe is het jongen?"vroeg hij grijnzend. "Goed, meneer. Fijn u weer te zien"was het antwoord van Mike. "Alsjeblieft, noem mij maar gewoon Aiden en zeg maar gewoon jij hoor"gaf mijn oom als antwoord. "Hoe was jullie dag op school?"hoorde ik hem uiteindelijk vragen. "Goed. Je hebt niet overdreven. Iedereen is ontzettend aardig en enorm nieuwsgierig"zei ik grinniken. "Goed om te horen. Ik zal wat te drinken voor jullie pakken en zal jullie voor de rest met rust laten. Er is zo meteen toch een wedstrijd te zien"was het laatste wat hij zei, voor hij wat te drinken en wat te snacken pakte. Ik volgde de bewegingen die hij maakte en nam toen plaats aan de keukentafel. "Waar wil je mee beginnen?"vroeg ik met een kleine glimlach aan de jongen. Ze hadden in ieder geval nog genoeg te doen en een hoop te bespreken. Ze stonden in ieder geval een drukke middag tegemoet. 

Jasper
Ik kon het niet laten om kort te lachen om de opmerkingen die mijn broer maakte. Ik kon het mij inderdaad voorstellen. Ik zag Esmee inderdaad al gaan. Lachend schudde ik mijn hoofd. "Dat weet ik wel zeker" stemde ik in. Ze hadden genoeg te doen. Ze moesten rekening houden met de meeste kleine dingen. Allereerst boodschappen doen. De familie had nauwelijks mensenvoedsel in huis. De enige wie soms mensenvoedsel at, was Renesmee. Of Jacob.  Als ze in het huis van de Cullens verbleven tenminste. Ze brachten immers ook vaak tijd door bij de roedel. Waar de familie inmiddels gewoon vrede mee had. Het regelen van eten was in ieder geval een van de dingen die ze moesten halen. Al vond ik het totaal niet erg om dit soort dingen te regelen. Zeker niet als het om Amelia gaat. Nog steeds had ik alles voor het meisje over en vond ik het niet erg om alles te regelen. 
"Ik denk dat we daar maar snel mee aan de slag moeten gaan. Er is in ieder geval genoeg te doen"zei ik tegen hem. "Zelfs iets koken klinkt interessant"moest ik eerlijk toegeven. Koken was niet echt mijn ding, maar ik wilde het zeker een kans geven. "Ik hoop dat ze de attributen inderdaad heel houdt deze keer"zei ik lachend. Al had ik ook ontzettend veel zin om Amelia mijn kamer te laten zien. De boekencollectie van Carlisle. Mijn eigen boekencollectie. Er was in ieder genoeg wat ik met haar wilde gaan doen. 


@theMedicine 

Alexandria.
Een geamuseerde glimlach wist mijn lippen te sieren, terwijl ik mij nog een keer omdraaide in mijn bed. Het was eindelijk zaterdagochtend. Wat voor de blondine één ding betekende. Ik had vandaag afgesproken met de Cullens en ik moest eerlijk toegeven dat ik er enorm veel zin in had. Ik had er eigenlijk al heel de week naar uitgekeken. 
De week was naar mijn idee dan ook voorbij gevlogen. Het had in ieder geval genoeg indruk op mij weten te maken. Ik was de afgelopen week voornamelijk druk bezig geweest met school. Daarbij had ik in ieder geval genoeg tijd door weten te brengen met de jongens. Mike en Ben. Ook had ik Lauren steeds beter leren kennen, maar had ik vooral ook veel tijd door weten te brengen met de Cullens. Ik merkte dat ik ontzettend goede klik met deze familie had. Het voelde alsof ik ze al jaren kennen en ik moest eerlijk toegeven dat ik het vooral goed kon vinden met Emmett. Ik vroeg mij dan ook af wat er vandaag op de planning zou staan. Ik had dan wel met hem afgesproken, maar had ik nog geen idee van wat mij te wachten stond. Ik wist dat Amelia er ook zou zijn, aangezien zij haar dag door zou brengen met Jasper. Ik vond het ook leuk om haar weer eens te zien en eventjes bij te kletsen. 
Ik bedacht mij dat het misschien wel een goed idee was om uit bed te komen. Hoe goed en lekker mijn bed dan wel niet lag. Ik rekte mij een keer goed uit en gooide de dekens van mij af. Ik stapte mijn bed uit en voelde hoe mijn voeten de koude vloer raakten. Ik kon het niet laten om kort te rillen, voor ik mij een weg naar beneden toe baande. Onderweg naar beneden deed ik mijn haar in een knot en liep ik uiteindelijk de keuken in. Aiden trof ik daar aan en zag hoe bij aan het ontbijt bezig was. "Goedemorgen, oom lief" zei ik glimlachend, terwijl ik plaatsnam aan de de keukentafel. Ik kon zien dat de man zijn best had gedaan en ik kon ook niet wachten om heerlijk te ontbijten. 

Jasper. 
De afgelopen week was naar mijn idee nog nooit zo snel voorbij gevlogen en dat wilde nog wat zeggen. Al moest ik toegeven dat ze de afgelopen week nog genoeg te doen hadden. Naast het feit dat ik naar school moest, samen met de anderen van de Cullen clan. Toch wist ik deze week wat meer tijd door te brengen met Emmett. Ze hadden genoeg te doen voor de meiden zouden komen. Ze hadden het een en ander in huis moeten halen en ze hadden de familie in moeten lichten. 
Ik moest nog steeds grijzen wanneer ik daar aan terug dacht. De familie stond te springen. Zeker toen Emmett en ik vertelden dat de meiden vandaag langs zouden komen. Hun enthousiasme kon niet meer op en dat kon ik goed begrijpen als ik heel eerlijk ben. Ik kon zelf ook niet wachten om Amelia weer te zien. De afgelopen week vond ik het heerlijk om sommige lessen met haar te volgen. Met haar te praten. De klik was er in ieder geval. Zo voelde ik dat tenminste. 
Voor vandaag was ik een tikkeltje nerveus. Beide meiden zouden langskomen vandaag. Ik had haar in ieder geval een hoop te vertellen en had haar genoeg te laten zien. Ik hoopte maar dat vandaag goed zou verlopen. Kort schudde ik mijn hoofd, terwijl ik die gedachte van mij af zette. Ik keek kort om me heen en liep uiteindelijk mijn kamer uit. Ik had hier genoeg tijd door weten te brengen en het werd tijd om mijn gezicht weer te laten zien. Mijn blik gleed naar Emmett en ik kon het niet laten om te grijnzen.  "Het heeft lang mogen duren"zei ik grijnzend. Ik kon in ieder geval niet wachten om Amelia weer te zien.

@theMedicine 

Lexi.
Ik moest zeggen dat ik het heerlijk vond om mijn dag op deze manier te beginnen. Zowel ikzelf als Aiden hadden geen haast. Geen vol geplande dag; geen verplichtingen. Gewoon even met zijn tweeën. Het was iets wat ze ook met haar moeder deed. Zeker in het weekend. Dat ik dit nu met Aiden voort kon zetten, vond ik toch bijzonder op de een of andere manier. Ook al ging het nu om iets kleins. Ik was toch blij dat ik dit met hem kon doen en dat mijn band met hem zo ontzettend goed gaat. "Hoe laat vertrek je naar de Cullens?"vroeg Aiden na een korte stilte. De opmerking had mij uit mijn gedachten weten te halen. Mijn blik gleed naar de klok, waar ik zag dat het tijd werd om mezelf klaar te maken. Ik wilde de tijd nemen, aangezien ik ergens een goede indruk wilde maken. "Ik ga mijzelf nu klaar maken. En daarna is het al weer tijd om te vertrekken"biechtte ik eerlijk op. Ik was blij dat Aiden mij liet gaan. Als hoofd van de brandweer kende hij genoeg mensen. Dus ook dokter Carlisle Cullen, de vader van Emmett en Jasper. Hij kon het goed met de man vinden, waardoor hij vrijwel direct toestemming gaf om te gaan en ik hem moest beloven dat ik de groeten zou doen. 
Ik schoof uiteindelijk mijn stoel naar achteren en stond op. "Bedankt voor het heerlijke ontbijt, maar ik moet nu echt naar boven"zei ik grinnikend. Nog voor Aiden commentaar kon geven over de vaat die ik achterliet, snelde ik al naar boven toe, waar ik allereerst de kast open gooide en mijn outfit samenstelde. Het was misschien wat aan de simpele kant, maar het was iets waarin ik mij gemakkelijk kon bewegen en ik gokte dat ik dat wel kon gebruiken. Ik ging er vanuit dat Emmett en ik wat sportiefs zouden gaan doen vandaag en daar kon ik maar beter op voorbereid zijn. 

Jasper.
Ik was het met Emmett eens. Het was dezelfde gedachten die al dagen door mijn hoofd heen spookte. Ik heb ook een behoorlijke tijd liggen malen over hoe ik dit aan moest pakken. Hoe ik dit het beste aan Amelia kon vertellen. Het was, zoals Emmett het zo goed wist te benadrukken, niet niks en ik had totaal geen idee hoe ze dit op zou gaan vallen. In het ergste geval kon ik haar nog kalmeren met mijn gave, ook al deed ik dat niet graag. Maar dan was het nog maar de vraag of ze mij na vandaag nog wilde zien. Ik kon haar moeilijk dwingen. Het bleef haar keus. Hoe het mijn hart ook zou breken. Het was ook iets waar ik liever niet aan dacht. Ik had mijn hoop gevestigd op het feit dat het allemaal goed zou komen. Ook al had het wat tijd nodig. Dat was iets wat Jasper compleet zou begrijpen. Het was niet niks en ik snapte dat de meiden tijd nodig konden hebben dit allemaal te verweken. 
"Ik hoop het ook. Ik moet er niet aan denken dat ze ons na vandaag niet meer willen zien"biechtte ik uiteindelijk op. Ik wist dat ook Emmett op het ergste voorbereid was, ook al moesten ze van het positieve uitgaan. De afgelopen dagen waren zo ontzettend goed gegaan en ik had mij in tijden ook niet zo goed gevoeld, als ik heel eerlijk mocht zijn. De tijd die ik met Amelia door kon brengen, koesterde ik nu al enorm. Terwijl pas net terug in mijn leven was. Ze verdiende dan ook de waarheid. Zowel Emmett als ik moesten het de meiden ooit vertellen, aangezien ze het recht hadden om alles te weten en op basis daarvan zelf een keuze te maken. Een keuze die wij moesten accepteren. 
Ik keek op toen Alice het leefgedeelte van het huis binnen kwam huppelen. Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Natuurlijk had zij de meiden al gezien. Het deed mij goed dat de meiden er goed uitzagen. Ik had eerlijk gezegd ook niet anders verwacht. En zo dacht de rest van de familie er ook over. Daar was ik blij om. Ik was niet de enige die niet kon wachten om de meiden vandaag te zien. De rest dacht daar net zo over. Zeker omdat niet iedereen de meiden al een keer gezien hadden. Er ging in ieder geval een goede sfeer in het huis. Iedereen was er klaar voor en het gezelschap kon niet anders doen dan wachten tot de meiden gearriveerd waren. 

@theMedicine 

Lexi.
Ik bekeek mijzelf met een kritische blik in de spiegel. Ik wilde een goede indruk maken, wanneer ik voor het eerst bij Emmett zijn familie aan zou komen. Ondanks het feit dat ik een groot deel van de familie had gezien. Het was toch nog wel een dingetje, al vond ik dat natuurlijk zelf. Ik maakte mij hoogstwaarschijnlijk meer zorgen dan zou moeten, maar dat zou vanzelf wegtrekken zodra ik eenmaal kennis had gemaakt. Daar ging ik in ieder geval vanuit. Ik streek een plukje van mijn lange blonde haar achter mijn oor en kon het niet laten om zachtjes te zuchten. 
Ik besloot het hierbij te laten en weer naar beneden toe te gaan. Het zou niet lang meer duren voor ik uiteindelijk zou vertrekken. Aiden zou mij afzetten, voordat hij door zou rijden naar zijn werk. Het was een kleine omweg, maar hij had het graag voor me over. Het is dat hij dokter Cullen heel graag mocht. Ik moest hem dan ook niets voor niets de groeten doen. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en baande ik mij een weg naar beneden toe. Als ik een klein beetje opschoot had ik nog de tijd om een kop thee te drinken en daar had ik op dit moment toch nog even trek in. 
Aiden was zich inmiddels ook aan het klaarmaken voor zijn werk als hoofd van de brandweer. Dat gokte ik tenminste, want ik kon hem nergens vinden. Ik liep vervolgens de keuken in, deed wat water in de waterkoker en zette hem aan. Ik pakte een theeglas en een smaakje en wachtte tot het water klaar was met koken. Ik schonk het water uiteindelijk in het glas, maakte de thee klaar en ging uiteindelijk weer aan de keukentafel zitten. Mijn gedachten gingen weer uit naar de Cullens. Ik betrapte mezelf op het feit dat ik er, ondanks de zenuwen, enorm veel zin in had. Ik kon ook niet wachten om Emmett weer te zien en tijd met hem door te brengen. 

Jasper.
"Laten we dat maar hopen" zei ik lachend, terwijl ik naast hem plaats nam op de bank. Ik dacht even na, al was het antwoord op zijn vraag niet heel moeilijk. Ik had verschillende ideeën in gedachten, maar vond het ook belangrijk dat Amelia zelf wat in kon brengen. Ik was al lang blij dat ik wat tijd met haar door kon brengen buiten school. De tijd die ik al met haar door kon brengen op school, koesterde ik enorm, maar ik vond het heerlijk om ook buiten school te zien. Ik hoopte dan ook dat dit vaker zou gebeuren. "Ik wilde haar sowieso onze boeken collectie laten zien, aangezien ze weg is van boeken"zei ik tegen hem. "En ik wilde haar de omgeving laten zien, aangezien dat voor 'nieuwkomers' toch een bijzondere ervaring is"voegde ik daar vervolgens aan toe. Wat we voor de rest zouden gaan doen, wist ik nog niet precies, maar dat zou vanzelf wel komen. Ik kon haar ook niet voor mijzelf opeisen, aangezien ik wist dat de rest van haar familie haar ook graag wilde zien. Ik wist dat ik een aantal familieleden op mijn kop zou krijgen als ik dat zou doen. Dat wilde ik liever voorkomen. Zeker nu iedereen zo vrolijk was. Er hing een hele gemoedelijke sfeer. Dat kon ik als geen ander aanvoelen en ik moest zeggen dat ik daar enorm van genoot, aangezien ik daar nog meer van genoot. 
Het zou dan ook niet heel lang meer duren voor de meiden zouden arriveren. Al leek het toch uren te duren. Ik wist dat ik niet zo ongeduldig moest zijn, maar ik zag de meiden nu eenmaal graag. Er waren zo veel dingen die ik wilde doen. Dingen die ik haar wilde vertellen. Het gehele verhaal wilde ik haar op mijn kamer vertellen. Mijn kamer was de ruimte waar ik mij toch het meest op mijn gemak voelde. Daarom had ik ervoor gekozen het daar aan haar te vertellen. Ik wist dat de rest van mijn familie mij de ruimte zouden geven.. Ze waren immers van het plan op de hoogte en hoopte, net als Emmett en ik dat deden, dat het goed zou komen. 

@theMedicine