Duchess schreef: Soort van dan. Want toen Faelar de volgende morgen wakker werd, kon hij bijna direct aan haar zien dat het lang niet zo goed ging als ze hem voorhield. Hij zuchtte dan ook zacht, tilde haar voorzichtig in haar bed en trok de deken over haar heen. Hij was niet de enige die minder koppig zijn moest. Hij wierp nog een snelle blik op Dayla voor hij de kamer stil verliet.
Duchess schreef: Dat bleek wel toen Faelar die avond terug kwam en Dayla nog steeds sliep. Hij kon het niet helpen even licht te glimlachen. En een klein beetje jaloers was hij ook wel. Maar goed, hij was terug. Hij mocht ook weer slapen.
Rye schreef: Dayla kreunde licht toen ze geluid hoorde. Een deur. Juist. Wacht, wat? Ze opende haar ogen. Faelar was nog altijd hier, dat was positief. Voorzichtig ging ze rechtop zitten. 'Hoe laat is het?' vroeg ze.
Duchess schreef: Faelar keek even op. Ah, het leefde toch nog. Hij liet zich op de rand van zijn bed zakken en staarde stil door het raam naar de maan. 'Eh... Het is net avond.'
Rye schreef: Dayla bleef een tijdje stil. Avond. Het was avond. 'Illiven. Leg me eens uit waarom het avond is.' Ze keek hem schuin met een uiterst kalme blik aan. Van binnen wilde ze hem liever wurgen, maar dat kon later nog.
Duchess schreef: Faelar trok een wenkbrauw op. 'Nou, kijk, soms dan gaat de zon onder,' begon hij droog. 'En als dat gebeurd, dan noemen we dat nacht. En dat wat net voor de nacht komt, noemen ze avond. Gebeurt ongeveer elke dag.'
Rye schreef: Dayla haalde heel diep adem. 'Illiven. Wat. Heb. Je. Gedaan.' Ze zat inmiddels rechtop op bed tegenover Faelar. 'Want volgens mij moesten wij vandaag iets regelen. En als jij dat verkloot hebt, ik zweer het op alles wat me lief is, dan ga je rennen totdat je niet meer kan en dan ga je nog meer rennen. Begrepen?'
Duchess schreef: Faelar zuchtte en glimlachte toen licht. 'Ík heb helemaal niks verkloot. Sterker nog; ik heb ons gered, voor nu. Ik ben erdoor en jij mag het later nog proberen. Graag gedaan, Dayla.'
Rye schreef: Dayla staarde hem ongelovig aan. 'Je bent zónder mij weg geweest?' vroeg ze. Vervolgens sprong ze op. 'Ben je helemaal gek geworden?! Heb je een doodswens of wat? Bij alle goden, Illiven, je zou verdomme naar me gaan luisteren!' ging ze briesend verder.
Duchess schreef: Faelar knikte zacht. 'Ik geloof niet dat ik iets gedaan heb dat je me verboden had? Ik heb je nergens horen zeggen dat ik nergens naar toe mocht. Of dat ik deze enorme kans maar gewoon moest laten schieten.'
Rye schreef: Dayla keek hem stomverbaasd aan. 'Wat? We hadden toch een plan? Dat hoort er ook bij!' Inmiddels was ze eild - voornamelijk gefrustreerd - aan het zwaaien met haar armen, op zoek naar een manier hoe ze zich goed kon uiten. In plaats daarvan schoot vrij snel de pijn in haar nek. Ze ademde diep in en ging weer op bed zitten, haar hand over de nog altijd aanwezige wond die al het gezeik was begonnen. 'Verdomme...'
Duchess schreef: Faelar zuchtte diep. 'Als jij nu in de eerste plaats eens rustig blijft, dan genees je misschien ook sneller.' Want eerlijk was eerlijk, hij begon langzaamaan spijt te krijgen dat hij meegegaan was. 'Je had het op deze manier nooit gehaald, wees blij dat ik een tweede kans voor je heb kunnen regelen.'
Rye schreef: Dayla beet op haar lip, hard. 'Wat als je niet terug was gekomen?' vroeg ze toen. 'Wat als het fout was gegaan? Ik ben verantwoordelijk voor je, Faelar. En ik weet niet waarom maar het lijkt niet tot je door te dringen hoe gevaarlijk het is om hier solo rond te gaan rennen.'
Duchess schreef: Faelar trok zijn schouders op. 'Dan was er een halfling minder. Weinig die daarom geven, geloof me.' Hij zuchtte even diep. Waarom kon ze hem niet gewoon twee tellen met rust laten? 'En het is goed gekomen, geloof ik...?'