Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy was te afgeleid door zijn eigen zaken om zich werkelijk nog te richten op de woorden die Madelynn sprak, het daarbij niet eens willen aanhoren. Hoe hij in elkaar zat was geen van haar zaken. Toch leek ze zich ermee te willen bemoeien, iets wat hij nooit echt van mensen uit had kunnen staan. ''Is that so?'' Had hij haar wat ongeïnteresseerd gevraagd, voor enkele seconden opgekeken van de lade van zijn bureau, richting haar ogen. ''I want you to mind your own fucking business.'' Chagrijnig mompelde hij de woorden, oogcontact met de prinses nog altijd niet verbroken. ''Already? Took you damn long enough. Charles figured it out in ten minuten and I was a mere child back then.'' Met wat papieren in zijn handen stond hij weer op, de papieren op het bureau geplaatst, terwijl hij in gedachten verder door de kajuit liep, geen idee gehad wat ze van hem wilde horen. Moest hij liegen? De waarheid vertellen? Kon ze hem niet simpelweg laten weten wat hij zeggen moest? Hij merkte hoe hij steeds meer van zijn kalmte verloor, hoe erg hij het ook tegen probeerde te gaan, het was alsof ze hem tot het uiterste wilde drijven, maar hij kon haar niets maken, niet als hij zijn belofte na wilde komen, waar hij op gefocust was. ''Hm yes, seems to me like you've figured me out in a week or so. Good for you, Madelynn.'' Sarcastisch en enigszins gefrustreerd vertelde hij de jonge prinses precies wat ze waarschijnlijk niet horen wilde.
Wederom was hij opgegaan in gedachten, sommigen positief, sommigen negatief, maar al met al was het genoeg om hem gek te maken. ''I'm just taking that as a 'call me what you will, Bones' if you don't mind, madam.'' Voor even keek hij haar kant uit, nog altijd door de kajuit gelopen, zoekend naar een stapel papieren die hij ergens had geplaatst maar zich niet meer voor de geest kon halen waar precies. Lades van kasten trok hij open, alles over hoop gehaald om het te vinden. Het kostte hem even voor hij het vond, onder een stapel rommel in een van de kasten. Enkele boeken, een mes en wat andere wapens lagen er bovenop. Het liet allemaal een duidelijk beeld zien van Billy's rommelige aard, iets waar hij zelf nooit last van had gehad, maar Charles Fairweather hem meer dan eens op aan had gesproken. Het deed hem niets, aangezien hij er niet aan wilde werken, hij had er simpelweg geen tijd voor. Een zwakke glimlach was nog zichtbaar op zijn gelaat. Een mes pakte hij uit dezelfde kast als de papieren. Een scherp geslepen ijzeren mes, amper gebruikt en daarom nog vrij van bloed. Gegraveerd in het ijzer stonden de letter WMH, hem doen denken aan zijn verleden. Toch pakte hij het vast zonder moeite. Het houten handvat voelde niet ruw, maar glad in tegenstelling tot zijn andere wapens. De kast sloot hij weer, met de papieren in zijn ene hand en het mes in de andere. Voor Madelynn stond hij stil. ''I want you to have this in case you need to defend yourself and I'm not around.''

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Waarom Madelynn de man zo graag wou helpen begreep ze zelf ook niet helemaal. Ondanks de manier waarop Billy op haar reageerde en haar soms behandelde had ze alsnog de dwang om hem te helpen, zelfs als hij aangaf dat hij dat niet wou en zelfs wanneer ze zelf helemaal klaar was met het gedrag. Ondanks het feit dat ze haar eigen dwang niet begreep en ze geen idee had waar het vandaan kwam, toch was het er. “Alright, fine.” Sprak Madelynn op de meest eigenwijze toon, al wist ze zelf ook wel dat ze het niet prima was. Ze kon hem geen belofte maken over dat ze zich niet meer zou bemoeien met het leven van Billy, zoiets vond ze moeilijk. Ondanks alles had ze het beste voor met de man. Eigenwijs sloeg de vrouw haar armen over elkaar terwijl ze toekeek naar hoe de man door zijn kajuit aan het lopen was. “But I will still be here if you need anyone, you know.” Mompelde ze uiteindelijk toch maar een beetje binnensmonds, toch moeite hebben met het feit dat ze weer zo makkelijk voor iemand klaar zou staan die niet normaal onbeschoft gedrag kon vertonen.
Daar was dat gedrag weer van Billy, dat onbeschofte gedrag wat Madelynn absoluut niet kon uitstaan. De sarcastische toon in zijn stem stond Madelynn absoluut niet aan. “Alright, well.. I am not Charles.” Madelynn had geen idee wat voor weerwoord ze moest geven wat ervoor zorgde dat ze maar wat onzeker terug mompelde naar Billy. Op dit moment wist Madelynn gewoon niet meer wat ze met de jongeman aan moest. Het was wel duidelijk dat hij niet geholpen wilde worden, althans daar leek het wel op maar dat stopte Madelynn er niet van om toch een soort medelijden met hem te hebben. “No need to be such an asshole about it.” Mompelde ze zachtjes richting hem, haar armen nog steeds over elkaar gekruist. Ze raakte steeds meer klaar met de toon en het gedrag van Billy.
Terwijl de man bezig was met van alles en nog wat, wachtte Madelynn geduldig af en keek ze toe. Ze had absoluut geen idee waar hij allemaal mee bezig was en allemaal naar aan het zoeken was en dus had het duidelijk geen zin om hem te helpen. Madelynn zou niet eens weten waar ze zou moeten beginnen of waar ze naar zou moeten kijken. Waarom ze dan ook met hem meegegaan was begon ze zichzelf op dit moment toch wel af te vragen. Op het strand hadden de twee het nog gezellig maar terwijl ze in de sloep zaten onderweg naar het schip was de sfeer toch wel aardig omgeslagen. Het was nu toch een stuk serieuzer en minder gezellig dan dat het een paar minuten geleden was. Madelynn kon niet helpen om het toch voornamelijk op haarzelf af te schuiven, zij was tenslotte degene die niet wist van ophouden en Billy maar bleef pushen waardoor de kapitein duidelijk geïrriteerd werd en zelfs dan had ze niet geweten van ophouden. Ze kon dus moeilijk boos zijn op Billy vanwege zijn gedrag, ze had zelf gewoon moeten weten wanneer ze had moeten stoppen en dat wist ze niet.
Uiteindelijk leek Billy gevonden te hebben waarna hij zocht en niet alleen dat, ook had hij nog een ander object in zijn handen. Het werd al redelijk snel duidelijk dat dit object voor Madelynn bedoelt was. Het was een mes, een mes wat in meer dan redelijk goede staat was. Madelynn had haar blik erop gericht tot ze hoorde dat Billy opnieuw begon te praten, langzaam verplaatste haar ogen van het mes naar boven waar ze naar het gezicht van de jonge kapitein keek. Het mesje was dus voor haar bedoeld. Dit waren dan die kleine momenten die Madelynn dan toch kon waarderen van Billy. “Thank you.” Een oprecht kleine glimlach vormde op het gezicht van de vrouw. Toch maakte het idee haar lichtelijk oncomfortabel. Dat ze zichzelf misschien ooit zou moeten verdedigen, ze wist niet eens of ze dat wel zou kunnen. De meer ze erover nadacht de meer haar glimlach begon te verdwijnen en plaats maakte voor een denkende en moeilijke blik.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Elke seconde die ze in stilte doorbrachten gunde hem de tijd om te denken, niet alleen aan zaken terug op het eiland, geld dat verdient moest worden om zijn bemanning te behouden en reparaties aan zijn schip te kunnen vervoorloven,maar ook aan keuzes die hij had gemaakt. Hij zou Madelynn naar Engeland brengen, haar afzetten aan de kustlijn. Steeds meer begon hij zich in te denken wat het voor hem zou betekenen. Zou hij niet beter ook terug kunnen keren naar het vaste land? Ver genoeg land inwaarts waar mensen nooit iets met het water te doen hadden gehad. Opnieuw beginnen voor zichzelf als een normaal persoon, zijn moordende aard achterwege laten en leven zoals hij nooit had gedaan. Was dat uiteindelijk niet het doel? Vele van zijn bemanning waren dat leven ontsnapt om de vrijheid te zoeken, maar wat kregen ze er in ruil voor terug? Het leven zelf was hen niet eens gegarandeerd. De kans was groter dat ze vermoord zouden worden door Britten of Spanjaarden, dan dat ze de dag waarop ze hun zestigste levensjaar vierden zouden zien. Niemand die hij kende had ze leeftijd ooit gehaald, het was onmogelijk. Nooit had hij er bij dtil gestaan, nooit een seconde besteed aan het denken of hij werkelijk bang was om te sterven en op welke manier. Zou hij nog een normaal leven kunnen leiden of was zijn reputatie te groot geworden?
Als een engel had ze haar stem weer laten horen, hem uit zijn gedachten getrokken toen hij het nodig begon te hebben, alsof ze wist dat hij zichzelf verwoestte met zijn gedachten en hem eruit wilde trekken. Vriendelijke woorden waren het niet, maar het was voldoende, precies hetgeen wat hij nodig had. Zij was een van de mensen op land, dit was wat hij tegen zou komen. Was hij bereid hiermee zijn keven te spenderen? Kinderen te krijgen en een leven lang te liegen over zijn herkomst en eerdere werk, zijn gehele nalaatenschap te moeten vergeten tot op zijn sterfbed, waarna het niet meer uit zou maken. Steeds meer begon hij in te zien dat het lastiger was dan het leek. Of hij trots was op wat hij had opgebouwd en of hij het zou kunnen verzwijgen voor jaren. “I know, Charles could never be compared to you, as he was a wise man and a close friend of mine. You however.. simply lack all of those traits.” Enigszins kil werd zijn stemgeluid hoorbaar, onderwijl hij jog altijd tegenover de vrouw stond, ietwat boven haar uit gekomen. Charles zou hij nooit kunnen vergelijken met de prinses wie hij aan boord had genomen uit wraak, het zou niet juist zijn geweest. “Will you even quit? Just leave it and move on? I understand you want to help, but I told you not to.” Hij schudde zijn hoofd, geen behoefte gehad aan haar hulp en niet in kunnen zien waarom ze hem helpen wilde.
Billy was langs haar heen gelopen, met de papieren in zijn hand terug naar de sloep gekeerd. “Come on.” Murmelde hij nog tegen Madelynn onderwijl hij haar passeerde. Het stapeltje papier hield hij in zijn linkerhand, even over de rand van het schip gekeken en de touwladder waar hij wederom vanaf moest opgezocht. Het duurde niet lang voordat hij het gevonden had en naar beneden klom, ditmaal meer behendigheid nodig gehad, al bezat hij dat voldoende. Het laatste stuk sloeg hij over, simpelweg de sloep in gesprongen, die even heen en weer bewoog in het water. “Madelynn hurry up!” Schreeuwde hij vanuit de sloep, over het geluid van het water heen, dat tegen het schip sloeg en daarmee ook de sloep liet bewegen. “We haven’t got all day and I’m busy.” Nog een laatste keer bekeek hij of hij alles had wat hij nodig zou hebben, zodat hij niet later nog terug moest. Alles zat er tussen, genoeg handelswaar opgepikt tijdens hun overvallen om niet alleen de bemanning mee te betalen, maar ook nog wat over te hebben.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was niet alsof Madelynn erg boos kon worden door de woorden van Billy. De vrouw wist dat hij gelijk had, ze was simpelweg niet de meest slimme persoon die er rondliep en ze was absoluut niet hecht met Billy. Toch raakte het haar lichtelijk, ze vond toch wel dat hij het misschien iets subtieler had kunnen brengen. Eigenlijk had hij het beter helemaal niet kunnen zeggen, het gewoon in zich kunnen houden maar daar was nu niet meer veel aan te doen. “Yeah, I get it. I am a burden.” Mompelde ze op een brutale toon, de opmerking mompelde ze toch ietswat binnensmonds zodat het niet al te duidelijk verstaanbaar was voor Billy. De houding van de man leek met de seconde meer op de zenuwen van Madelynn te raken. Voor nu probeerde ze het toch maar te slikken en het niet tot haar te laten komen, niet dat dat helemaal foutloos ging tot nu.
Het was misschien ook maar beter om het erbij te laten, daar had Billy ook wel gelijk in. Of althans, het voor nu laten. Madelynn had geen idee of ze daadwerkelijk zichzelf overheen kon zetten en om nooit meer terug te komen op het hele onderwerp. “Alright, we’ll have it your way.” Madelynn stak beide haar handen in de lucht terwijl de eigenwijze toon duidelijk in haar stem te horen was. Ergens was ze er zelf ook wel klaar mee, met deze discussie die duidelijk nergens heen ging. Het was dan ook maar verstandig dat ze voor nu afstand zouden nemen van het gesprek voordat ze elkaar helemaal gek zouden maken.
Terwijl Madelynn het mes in haar handen een beetje aan het bekijken was had Billy langs haar heen gelopen en zichzelf in de sloep gekregen. De diepe stem van de kapitein haalde haar uit het kijken naar het mes in haar handen. Een diepe zucht kwam uit haar mond en wanneer ze met haar ogen gerold had verliet ze de kajuit van de man zodat ze zelf ook naar de sloep kon komen. Met veel moeite kreeg Madelynn haarzelf over boord en op de ladder zodat ze daarna met nog meer moeite naar beneden klom en uiteindelijk kwam ze terecht in de sloep.
Zodra ze zichzelf in de sloep gekregen had nam ze vrijwel meteen goed plaats. Terwijl ze wachtte op Billy die begon te roeien nam ze echt even goed de tijd om naar het mes te kijken. Ze bekeek het mes echt even goed, naar elk detail wat er te zien was. Het duurde niet lang voor het Madelynn opviel dat er iets in het ijzer stond. “What does WMH stand for?” Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze met haar wijsvinger over de letters ging. Het zou toch ergens voor moeten staan, het zou er niet voor niets in staan. Haar blik ging van het mes langzaam omhoog naar Billy, wachtende en benieuwd naar wat het antwoord was op de vraag die ze hem zojuist gesteld had.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Madelynn had haarzelf in de sloep weten te krijgen, wat Billy redelijk verbaasde. Toch sprak hij er geen woord over en nam hij plaats op het hout, waarna hij de riemen vastpakte. De zon stond inmiddels hoger en de golven waren niet al te hoog, wat gebruikelijk was zodra ze in de buurt van Nassau kwamen. Het eiland was immers zo goed als tropisch en een storm kwam hier amper voor. Hij mocht van geluk spreken dat het vandaag prettig weer was. Mensen aan land hadden je jog kunnen vertellen dat het weer altijd onvoorspelbaar was, en misschien was dat de schoonheid eraan. Op zee leerde je ermee omgaan, het was nu eenmaal zo.
Minutenlang bleef hij stil, voordat hij opkeek naar Madelynn. “When we’re back on the island, I have some business I need to take care of, your free to walk with me but you’ll have to stay outside. Hide the knife, as most of the lads on the island will leave a defenseless woman alone. When you need it, just take it and threathen them. Holding it to their throats always works.” Het waren grimmige tips en advies wat vrijwel niemand horen wilde, toch voelde hij zich gedwongen het haar te vertellen. Hij kon niet de gehele dag naast haar staan om mensen te laten weten dat de vrouw bij hem hoorde, hen weggejaagd puur op basis van angst. Zijn belofte weerhield hem ervan om iets te laten gebeuren wat de prinses haar leven in gevaar bracht. Ze moest en zal Engeland veilig bereiken, hij had het haar verteld. “Just try not to kill anyone.”
De vraag deed hem opkijken, al bleef hij stil. Liegen had geen zin en er omheen proberen te praten zou hem enkel meer gezeur van haar kant opleveren. “My name.” Had hij dan ook gezegd, de ruwe toon in zijn stem duidelijk naar voren laten komen onderwijl hij door roeide. Blaren voelde hij ontstaan op zijn handen, verbaasd dat het nog mogelijk was na jaren van werk aan boord van het schip. Jarenlang was hij gewoon een matroos geweest, helpend op het dek en vaak te vinden in de masten, waar hij toen moeiteloos in klom. Het had hem gevormd tot de kapitein die hij vandaag de dag is, geweten hoe hij de bemanning moest benaderen aangezien hij ooit deel van hen uitmaakte. Dat ze hem hadden verkozen tot kapitein kwam al die jaren geleden dan ook vrijwel uit het niets. Zijn vader was gevangen genomen en iedereen wist dat de man niet te redden was. Ze moesten daarom ook opzoek naar iemand om de leiding te nemen, iemand wie het schip had kunnen commanderen zonder moeite en toch wist wat hij deed. Billy was de jongen geweest op wie ze hadden gestemd. Als zijn vader een goede kapitein was moest de jongen dat immers ook zijn. Vijf jaar lang had nog niemand getwijfeld aan zijn leiderschap, ondanks hij op weinig manieren vergelijkbaar was met zijn vader. Hooguit het uiterlijk, voornamelijk de ogen. Helder en toch spraken ze zoveel meer dan beide mannen ooit zouden zeggen. Iedereen kon Billy aankijken en hem lezen als een boek. Trauma’s, ontbering en kilte waren te zien zonder dat de jonge kapitein ooit ook maar een woord hoefde uit te spreken. Vele mensen hadden het opgemerkt, vaak het eerste zijnde wat ze zagen. Billy wist het zelf ook, het zowel als een zegen, evenals een vloek gezien. Sympathie, iets wat mensen vaak hoopten te zien als ze opkeken naar een persoon, was iets wat aan de blauwe kleur ontbrak, hij kon het zelf ook niet helpen. Het was uit hem gehaald op jonge leeftijd, hij had zelf in moeten zien dat het nutteloos was en dat besef had hij snel genoeg.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Niet lang nadat zowel Billy als Madelynn in de sloep zaten was de jongeman weer begonnen met het terug roeien van het kleine bootje. Madelynn had het toch wel weer een beetje te doen met hem, een sloep met twee mensen erin moeten roeien terwijl de hete zon op hun stond te schijnen. Het kon niet makkelijk zijn voor hem, dat kon Madelynn zich niet voorstellen althans. Niet dat de vrouw iets voor hem kon betekenen of doen. Zoals ze op de heenweg ook al hadden gevestigd, het was niet alsof Madelynn sterk genoeg was om de sloep te roeien. Ze besloot het dan ook maar niet moeilijker voor hem te maken door haar mond stil te houden en hem verder niet lastig te vallen. Dat leek haar dan toch wel het minste wat ze voor hem kon doen.
Dit zorgde ervoor dat de eerste paar minuten in stilte werden doorgebracht totdat Billy zelf degene was die het verbrak. Madelynn hield haar blik nog even op de horizon gericht terwijl ze luisterde naar wat de man haar te vertellen had. Ondanks dat ze hem niet aankeek, dat betekende niet dat ze niet met volledige aandacht luisterde naar wat hij haar te vertellen had. Het duurde niet lang voor ze toch haar blik losliet van de zee en haar hoofd wat bijdraaide zodat ze Billy zelf aan kon kijken. Het idee dat ze alleen gelaten werd maakte haar toch iets wat bang. Ze had haar hele leven verhalen gehoord over de mannen die op Nassau rondliepen en ook de afgelopen tijd heeft Madelynn kunnen zien wat voor mannen de piraten waren. Om dan toch alleen rond te moeten lopen tussen de mannen die Madelynn toch zal als een soort barbaren was niet iets waar ze erg naar uit keek. Het een tijd geduurd voor ze niet absoluut bang was voor Billy en zijn bemanning maar die had ze ondertussen beter leren kennen en dat had ervoor gezorgd dat ze de bemanning van the Devil's merchant toch wel vertrouwde en niet langer meer doodsbang voor hen was. Dit betekende alleen niet dat ze nu voor geen enkele piraat bang was. In tegenstelling zelfs, Madelynn had nu in haar tijd op zee van dichtbij meegemaakt tot wat de mannen allemaal in staat waren. “Of course, maybe I’ll walk around Nassau for a bit, explore all it’s wonders..” Madelynn zette een vriendelijke glimlach op om toch de man tegenover haar niet te laten merken hoe bang ze daadwerkelijk was voor het idee. Alsof Madelynn daadwerkelijk in staat zou zijn om iemand om het leven te brengen. “I don’t think that is something you have to worry about.” Als Madelynn eerlijk was wist ze niet eens zeker of ze wel eens het lef kon hebben om iemand te bedreigen als het nodig was in plaats van dat ze in paniek zou verstijven. Niet dat ze dat Billy zijn probleem wou maken, ze zou ervoor zorgen dat in de tijd dat ze alleen gelaten werd ze voor haarzelf zou kunnen zorgen.
Het antwoord van Billy liet Madelynn verward achter. Zijn naam. Opnieuw keek Madelynn naar het mes in haar handen en keek ze naar de letters die er op stonden. “Wait…” Mompelde ze denkend, haar blik alsnog op de letters gericht. Voor zover Madelynn wist was de naam van de man voor haar Billy, een naam die uiteraard begon met de B en het was niet alsof je een genie moest zijn om te zien dat die letter niet tussen de 3 letters op het mes stonden. “Is your name not actually Billy?” Vroeg ze terwijl ze uiteindelijk toch weer opkeek van het mes. Een nieuwsgierige blik op Billy gericht, nieuwsgierig naar wat het verhaal achter de letters waren.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ongeboeid om haar stilte bleef hij doorroeien. Dat hij nog licht uitgeput was van de heenweg was niet te zien aan zijn gedaante en toch had hij het zelf wel door. Het vergde meer energie van hem dan hij toe wilde geven en de zon hielp hem niet mee. Toch bleef hij verder roeien, te koppig om op te geven en te verstandig om te weten dat ze niet ver zouden komen als hij zou stoppen met roeien. Normaal gesproken had hij meer mensen aan boord en had steeds een persoon een riem en werd het niet volledig afgeschoven op een persoon. Klagen was echter teveel gevraagd. Dit was immers zijn eigen schuld.
Het antwoord dat ze gaf was niet wat hij verwacht had en hij was het er niet geheel mee eens. “Won’t it be better to just wait outside the door, so I can hear when things go wrong?” Het was grotendeels angst dat hij zijn belofte niet na zou kunnen komen. Nooit had hij zich zo druk gemaakt om iemand, laat staan een vrouw waar hij niets mee te maken wilde hebben. “It is.” Murmelde hij, lichtelijk buiten adem.
Hij had in kunnen zien dat het vragen op zou leveren, als hij simpelweg had gelogen was het gemakkelijker geweest en toch had hij de waarheid verteld. Een zwakke glimlach liet hij zien bij het horen van haar verwarring. Hij begreep ergens wel datze het niet begreep en toch had hij nooit verwacht dat zijn naam gezien zou worden als zijn echte naam. “No, but it sounds more intimidating than my real name.. and some other reasons you don’t need to know.” Lichtelijk achteloos werden de woorden uitgesproken. Zijn naam waarmee hij bekend stond was er een die was ontstaan uit meerdere slechte ervaringen. Het bracht hem evenveel angst als de mensen wie de naam vreesden om de daden die Billy ermee had begaan. Voor enkele seconden bleef hij stil, meerdere keren overwogen of het wel slim was om het haar te vertellen. “If I tell you, you have to promise not to tell anyone or ever use it.” Hij had er dan ook wat regels bij gegeven. Niemand anders hoefde het te weten. De bemanning wist het immer grotendeels en waren wijs genoeg om het nooit hardop te spreken, waarom zou Madelynn anders zijn? Ze was verstandig genoeg om in te zien dat Billy niet zomaar regels ergens aan gaf. Voor enkele seconden had hij over zijn schouder gekeken om in te kunnen schatten hoe ver ze nog bij het eiland vandaan waren. Al snel draaide hij zich echter weer bij, haar igen opgezocht. “It’s William Meddows Harris. Personally I prefer Billy Bones as it fits me better.” Niets aan de uitspraak was gelogen, Billy Bones paste bij het karakter dat hij had. De naam die zijn ouders hem hadden gegeven had hij nooit mooi gevonden en daarbij hield hij er niet van om herinnerd te worden aan zijn jeugd.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De man leek steeds nieuwe manieren te vinden om Madelynn te verbazen. Het leek haast alsof de man zich zorgde maakte over Madelynn, al wist ze het zelf niet helemaal zeker of dit het geval was. Toch leek het erg heel erg op aangezien Billy leek te willen horen wanneer het fout ging zo hij kon ingrijpen wanneer het fout zou gaan. Het had de jonge vrouw een beetje overrompeld achtergelaten, nogal verbaasd dat de man zo leek te doen. Al herinnerde Madelynn zich ook aardig snel dat dit ook te maken kon hebben met de belofte van Billy, de belofte die hij maar al te graag wou houden. Alsof de belofte meer belangrijk was voor de man dan dat Madelynn en haar welzijn dat eigenlijk was. “Sure, if you want to keep your promise that bad.” Het tweede gedeelte van de zin was helemaal niet nodig en eigenlijk wist Madelynn dat zelf ook wel. Ze wist dan ook niet zo goed waarom het überhaupt uit haar mond leek te komen. Het klonk kleingeestig en het was simpelweg gewoon kinderachtig. “I’m sorry, I mean... “ Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze bedoelde. “I appreciate you trying your best to get me savely to England.” Daar was ook niks van gelogen, ze waardeerde het enorm van de man. Dat maakte het alleen maar dat ze meer spijt had van haar eerdere opmerking. Een beetje ongemakkelijk strook Madelynn met haar handen haar jurk weer recht in poging tot de blik van Billy te vermijden, niet goed wetende wat voor houding ze aan moest nemen.
Madelynn was blij om te horen dat ze toch ietwat meer uitleg kreeg over de naam van Billy en het mes met de 3 letters. Natuurlijk was ze ergens redelijk bang geweest dat ze misschien alleen maar weer een botte reactie terug zou krijgen en ze weer het gevoel zou krijgen alsof ze wat fout gedaan had. Natuurlijk hoefde ze niet alle redenen te weten over waarom Billy als Billy Bones door het leven ging en de prinses kon ook echt wel begrip hebben voor het feit dat hij ook niet alles wou delen met haar. Al vond ze het wel interessant om te horen dat 1 van de redenen voor zijn naamsverandering was dat Billy Bones meer intimiderend klonk als zijn daadwerkelijke naam. “Of course, I promise you right now that I will never tell a soul or use it.” Dat was geen moeilijke belofte om te houden, Madelynn kende de man al als Billy Bones dus de kans dat ze hem vanaf nu bij zijn daadwerkelijk geboorte naam zou noemen was erg klein. Knikkend keek Madelynn Billy aan. “I agree, I think Billy Bones fits you perfectly.” Een kleine glimlach vormde op haar gezicht. Misschien was het omdat ze de man alleen maar kende als Billy Bones en niets anders of misschien paste de naam daadwerkelijk bij de jonge kapitein. Hoe dan ook, Madelynn was het met hem eens. “And thank you for sharing that.” Het kon gezien worden als onnodig om de man voor zoiets te bedanken maar persoonlijk vond Madelynn het toch wel iets waarvoor ze Billy even kon bedanken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De brandende zon had hem afgeleid en zorgde ervoor dat hij voor even niet langer oplette op wat Madelynn vertelde. Vaag drong het tot hem door, al duurde het lang voordat het werkelijk bij hem binnen kwam. “Great. Because the person connected to that name died a long time ago, using it would simply be useless.” Sprak hij wat zacht, een ruwe toon in zijn stem, onderwijl hij stug doorging met roeien. Hij was niet van plan zomaar op te geven, ondanks de zon die op hem neer scheen zoals hij zelden eerder had gevoeld. “And it’s the only name I have for all you know.” Had hij haar stug verteld, nog altijd buiten adem, al deed hij zijn best om het te verbergen. Hij haatte zijn werkelijke naam, het klopte niet meer. In zijn ogen was William een volledig ander persoon dan Billy, nooit zou hij terug kunnen gaan naar de persoon wie hij toen was. Zijn naam was vrijwel meteen veranderd zodra hij aan boord van zijn vader’s schip stapte. William was altijd een normale Brit geweest, een kleine jongen wonend in London. Billy was de naam van een wrede piraat, een persoon dat hij had weten te accepteren. Het zat altijd al in hem en het schip waarop hij toen belandde was precies geweest wat hij nodig had om dat in te zien.
Het had hem een halfuur gekost voordat hij voelde hoe de sloep vast liep in het zand van de kust. De riemen liet hij los, het niet in zich op kunnen brengen om ze nog een seconde langer vast te houden. Zonder een woord te spreken sprong hij uit de boot, het water nog tot halverwege zijn kuiten zien komen, vooraleer hij de sloep vastpakte en deze met wat moeite verder het strand op sleepte. “Get out.” Sprak hij wat buiten adem tegen Madelynn, onderwijl hij de papieren weer vastpakte en zich omdraaide om terug het eiland op te lopen, zoekend naar de persoon wie hij zien moest om geld te verdienen en zijn bemanning te kunnen betalen.
Hij was er gewoon van uit gegaan dat Madelynn hem volgen zou, wat moest ze anders. Diep in gedachten liep hij over het zand, voor de zachte ondergrond werd omgewisseld voor stenen straten en hij enkele gebouwen kon zijn opdoemen vanuit zijn ooghoeken. De naam die hij haar zojuist had verteld bleef in zijn achterhoofd hangen. Een bekende stem die hem riep in zijn gedachten, een vriendelijke toon wie hem terug naar binnen riep om te gaan slapen. De stem linkte hij meteen aan zijn moeder, de vrouw wie ooit van hem hield en alles deed om hem te beschermen. Nooit zou ze hem nog aan kunnen kijken als ze hem nu zien zou. De verhalen van zijn moorden en de legendes rondom zijn bemanning moesten haar inmiddels al bereikt hebben. Alles had ze eraan gedaan om hem te beschermen van hetzelfde lot als zijn vader en toch had ze geen woord in te brengen toen de man uiteindelijk zijn besluit had gemaakt. Het werd tijd voor haar kleine William om een man te worden en mee de zee op te gaan. De vrouw wist wat het betekende en dat ze de jonen nooit meer terug zou zien. Hij was zes, net aan slim genoeg om te begrijpen wat er gebeuren zou. Zijn vader was al verbannen om voet te zetten in Engeland en toch had hij de regel gebroken, wat hij verder nog eenmaal zou doen, al dan tegen zijn wil.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
En ze waren weer terug bij de botte reacties. Het had Billy niet lang geduurd om de toon weer terug te krijgen in zijn stem. Madelynn knikte maar begrijpend. Het was duidelijk erg belangrijk voor de man dat de naam die op het mes gegraveerd stond niet langer werd gezien als zijn naam. Dit was iets waar Madelynn uiteraard wel begrip voor kon tonen, ondanks ze niet alle details achter de geschiedenis ervan wist. “Of course.” Sprak ze zachtjes gevolgd door een korte knik. Uiteraard zou ze vanaf nu wel onthouden dat Billy Bones niet de man zijn daadwerkelijke naam was maar ze zou hem er niet anders door zien, ze zou hem alsnog gewoon zien als de kapitein Billy Bones. Dit was ook overduidelijk het enige wat de man wou. Ze vond het ook wel wat hebben, het feit dat de man zijn naam veranderd had en zijn naam van het land had achtergelaten.
Geduldig bleef Madelynn zitten terwijl ze toekeek naar hoe Billy de sloep meer het land optrok. Dit zorgde ervoor dat Madelynn niet met haar jurk door het water hoefde te lopen. Ze kon nu makkelijk uit de sloep springen en op het zand terecht komen. Echter, voor ze dit deed stopte ze eerst nog het mes weg. Ze kon het mes niet in haar handen houden en ze had er ook niet bepaald een handige plek voor. Naar even nadenken kwam ze op het idee om het object achter een kanten stoffen band te steken die ze om haar been had. Na ze hem eindelijk had opgeborgen sprong ze uit de sloep. Ondertussen was Billy al wat verder het strand opgelopen en dus om de man bij het houden zette Madelynn een kleine sprint in om strak achter de man kunnen lopen. Zo kon ze hem goed volgen zonder bang te zijn hem kwijt te raken en daarbij dus ook de weg kwijt te raken.
In stilte liep Madelynn achter de man aan, ondertussen nam ze de tijd om goed om haar heen te kijken, Nassau goed in haar op te nemen. Het was een prachtig stadje en het leek alsof er aardig wat dingen te beleven waren. “Do you know where you have to be?” Vroeg Madelynn uiteindelijk maar terwijl ze druk bezig was met om haar heen te kijken. Niet dat het haar veel zou zeggen als de man haar de locatie zou vertellen van de plek waar hij moest zijn. Ze had gisteravond nog met geluk een herberg kunnen vinden waar ze kon verblijven voor de avond maar het was niet alsof de vrouw de weg wist door Nassau.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Rond dit uur van de dag begonnen de straten al wat voller te lopen, mensen waren ontwaakt uit hun dronken slaap en liepen nu wat schoorvoetend over de tegels van de straat. Billy was inmiddels al weer opgehelderd van de voorgaande avond en liep daarom dan ook moeiteloos door de straten, geen greintje last meer gehad van de staat waarin hij zich vanochtend nog bevond. Snel liep hij echter niet, rustig zijn tijd genomen om aan te komen bij het juiste gebouw. Gedeeltelijk om er zeker van te zijn dat Madelynn hem bij zou kunnen houden en ook deels om gewoon een keer zijn tijd te kunnen nemen. Altijd was hij druk, soms door de bemanning en soms door andere zaken aan boord van het schip. Hier en daar zag hij mensen wie hij herkende, de meeste simpele matrozen van schepen, lopend op blote voeten over de koele stenen. Ze waren gemakkelijk te onderscheiden van kapiteins, gezien de meeste van hogere status schoenen droegen, in tegenstelling tot de dekmatrozen, wie extra grip altijd konden gebruiken. Leren laarzen waren dan niet bruikbaar. Zo had Billy er ook jaren rondgelopen. Een beetje begrip bezat hij dan ook wel voor de werkers.
Madelynn’s vraag kwam ietwat uit het niets en helemaal begreep hij ook niet waar het vandaan kwam. Natuurlijk wist hij waar hij zijn moest, dit was immers niet de eerste keer dat deze zaken op het eiland afgehandeld moesten worden door de jonge kapitein. “Ofcourse I know.” Had hij dan ook gezegd, de ruwe toon nog altijd in zijn stem aanwezig.
Lang duurde het daarna niet meer voor ze het gebouw hadden bereikt. Een bar. Billy stapte naar binnen en begroette hier en daar wat mensen. Uiteindelijk liep hij een trap op naar boven, al draaide hij zich eerst om naar Madelynn. “Just.. I don’t know, wait outside the door, I suppose.” Wat twijfelend had hij haar de woorden toegesproken. De eerste verdieping van het pand werd soms gebruikt als hotel als de situatie er behoefte aan had, al was de eerste deur rechts een kantoor, een waar hij al vaker had gezeten. Tweemaal klopte hij op de deur voor hij naar binnen stapte. Vrijwel meteen werd hij begroet door de man achter het bureau. “Billy! My boy, good to see you again.” Billy sloot de deur, en had zich vervolgens tot de man gekeerd. “Afternoon Thomas.” De jongen nam plaats op een van de stoelen die tegenover het bureau stonden, al dan na eerst zijn papieren op de tafel te hebben gelegd. “Here to sell me stuff I see.” Thomas pakte de papieren en bekeek wat Billy hem te hieden had. Het bestond volledig uit gestolen goederen, meegenomen van schepen die ze hadden beroofd onderwijl Charles het nog bij had gehouden. “How much do you want for it?” De man, van ongeveer een jaar of veertig, misschien iets daar boven, keek weer op, Billy recht in zijn ogen aangekeken. “Enough.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn kreeg toch al aardig spijt van haar vraag bij het horen van de reactie van Billy. Natuurlijk wist de man waar hij moest zijn, de reactie was dan misschien toch wel te verwachten. Toch moest Madelynn even met haar ogen rollen. De botte en ruwe antwoorden van de man begonnen steeds vervelender te worden en raakte met elke reactie steeds meer op de zenuwen van de prinses. Het zorgde er tenminste voor dat ze alleen maar meer kon uitkijken naar het feit dat ze weer naar Engeland gebracht werd. Dan hoefde ze niet langer meer constant gekleineerd te voelen, dan zou ze weer het middelpunt zijn en al haar bedienden hebben die alles deden wat ze zei. Madelynn was het niet gewend om behandeld te worden zoals Billy haar behandelde en het stond haar ook absoluut niet aan. Toch bleef ze haar best doen om het te negeren en het beste in te zien van de jonge kapitein maar hij maakte het zichzelf erg moeilijk. Zo ook nu besloot Madelynn de reactie maar gewoon te laten en er niks op uit te doen.
Naar een stuk door Nassau gelopen te hebben waren de twee aangekomen op de plek waar Billy moest zijn. Alsnog volgde Madelynn de man op de voet tot ze van hem te horen kreeg dat ze maar buiten de deur moest wachten. Dit zorgde ervoor dat ze op de plek bleef staan waar ze op dat moment stond. “Sure, I’ll wait here for you.” Ze forceerde een glimlach op haar gezicht en ging met haar rug tegen de muur staan. Madelynn had geen idee hoe lang onderhandelen kon duren en dus ook niet hoelang de buiten de deur zou staan. Hier had ze eigenlijk niet het geduld voor maar ze had Billy gezegd dat ze hier zou blijven staan, wat inderdaad ook wel handiger was voor het geval er wat gebeurde, dan zou Billy in de kamer hiernaast zijn en er meteen bij kunnen zijn.
Eigenlijk ging Madelynn er niet vanuit dat er wat zou gebeuren en zelfs als dat het geval was, ze had een mes gekregen van de man en dus ging ze ervan uit dat het wel zou moeten lukken. Toch, ze bleef maar gewoon geduldig op haar plek staan zoals Billy dat haar gezegd had. Er leken een paar minuten voorbij te gaan, Billy was al een tijdje bezig met het onderhandelen en Madelynn was al die tijd op haar plek blijven staan. Uiteindelijk kwam er een man naar boven gelopen, niet dat Madelynn er al te veel van dacht. Eenmaal de man boven was leek hij Madelynn even goed in hem op te nemen. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar meteen bij het zien van hoe de man haar aan het ogen was. Na een paar ongemakkelijke en stille seconden kwam de man dichter op haar afgelopen. “Are you all alone?” De man had een lage en schorre stem, een stem die bij zijn uiterlijk paste. Een wat oudere man met een meer dan onverzorgd uiterlijk. “I am just waiting for my friend.” Madelynn had geen idee wat ze precies moest zeggen, het liefst had ze toch dat de man haar alleen liet. “Well, why don’t you come with me?” Was de tweede vraag die haar gesteld werd. “Oh, I- I don’t think that is a good idea.” Madelynn begon toch iets te stamelen terwijl de man steeds dichterbij kwam, tot hij vlak voor haar stond. “Oh, c’mon.. just come with me.” Nu hij vlak voor haar stond kwam er een duidelijke geur van alcohol van hem af, wat uiteraard betekende dat hij al wat gedronken had. “No, but thank you for the offer.” Na dit antwoord leek de man er genoeg van te hebben. Met een sterke grip pakte hij de bovenarm van Madelynn vast, de eerste reactie van Madelynn was om te gillen en haar arm terug te trekken. “Let go of me.” Riep ze bijna meteen uit. Met haar losse arm probeerde Madelynn onder haar rok te komen zodat ze het mes kon pakken. Dit terwijl ze haar arm bleef proberen terug te trekken. “Just stay calm.” Riep de man weer terug. “No, please, let me go.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“And what do you reckon is enough for the cargo? Simply assuming all of it’s fresh and it proper containers I’m willing to pay you what I think is right.” Thomas sprak met dezelfde stem als dat Billy van hem gewend was, vriendelijk maar niet overdreven. Een lichte ondertoon van zijn stugge aard kunnen horen in zijn uitspraak. “I’m not willing to get any less than 150 pounds.. in coins, you know my way.” De man tegenover hem had een wenkbrauw opgetrokken, duidelijk twijfels gehad of hij het betalen wilde. “That’s a lotta money, Bones. How about 125?” Billy schudde stug zijn hoofd. “Not a chance in hell.”
Geschreeuw vanaf de gang was niet ongebruikelijk, al was het een stem die Billy herkende en een die hij op het moment niet wilde horen schreeuwen. Hij had over zijn schouder gekeken, vooraleer hij zich weer tot de man keerde. “If you’ll excuse me for a minute.” Thomas knikte een keer. Gauw stond de jonge kapitein op, zware passen richting de deur gezet en deze vervolgens open getrokken. Wat hij zag stond hem absoluut niet aan. De deur trok hij achter zich dicht terwijl hij ruw de man bij zijn schouder pakte. “Let go, lad.” De grimmige toon was duidelijker hoorbaar dan ooit zodra hij tegen de man sprak. “Or what? She ain’t your wife, so why defend her?” Toch liet hij los en keerde hij zich tot Billy. “Why fuck a lady against her will? Just go to the fucking brothel, man.” Lachend schudde de man zijn hoofd. “I’m not- I’m not gonna pay for a woman if I can get this one for free.” Het was duidelijk dat hij teveel had gedronken al was dat geen excuus voor Billy om de man niet bij haar weg te halen. “Touch her again and I’ll put a bullet right through your ugly face.” Het begon toen duidelijk te worden dat hij het niet meer grappig vond. Hoe de man eerder wat lachend reageerde leek het nu opeens compleet verdwenen te zijn. “She’s comin’ with me, kid.” Billy werd hardhandig achteruit geduwd, wat genoeg was om hem te laten knappen. Hij accepteerde het niet als mensen zo tegen hem praatten, laat staan dachten sterker te zijn dan hem.
Een vuist raakte Billy’s kaak niet veel later, al deed het niet veel meer dan hem voor enkele seconden verwarren. De man kende hem niet, het was nu duidelijk. Zonder enige teken van genade of sympathie begon ook Billy met de man te vechten. Bloed bedekte binnen minuten zijn handen, kleding en delen van zijn gezicht. Hoewel hij zelf geraakt werd, had hij de man al vrij snel op de grond en hem knock-out slaan was simpel geweest. “Apologise to the lady.” Had in echter in plaats daarvan gezegd. “What?” Opnieuw kreeg Billy de man zijn vuist vol tegen zijn gelaat. “You fucking heard me.” Sprak hij stug verder. “Apologise or I’ll make sure you’ll never speak another word.” Verblind door zijn eigen woede greep hij de man zijn keel, voor Billy de man’s tong vastpakte, gevolgd door zijn zwaard. “You should’ve apologised.” Na de woorden uit te hebben gesproken hakte hij in een snelle beweging de tong uit de man zijn mond. Keer op keer liet hij zijn agressie het beste van hem krijgen en ook nu was het weer gebeurd. Wat het boven bracht was een moordenaar zonder genade, een met onmenselijke manieren om personen te straffen.
Buiten adem en bedekt in bloed stond hij op, nog trillend van de woede en gedeeltelijk door de adrenaline. Zijn zwaard stak hij terug in de houder vooraleer hij zich omdraaide, even naar Madelynn keek er vervolgens het kantoor weer in verdween.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Gelukkig voor Madelynn duurde het niet lang voor Billy naar buiten gestormd kwam om haar te helpen. Dit maakte het toch wel dat Madelynn blij was dat ze toch het advies van Billy opgevolgd had en met hem meegelopen was naar buiten. Ondanks dat ze graag had willen zeggen dat ze de situatie onder controle had, het was toch moeilijker dan ze had willen toegeven. Gelukkig was dat waar de jonge kapitein tot haar redding kwam om haar te helpen. Wanneer de man haar losliet kon ze toch een beetje opgelucht adem halen en besloot ze ook meteen wat afstand te nemen van de twee mannen. Ondanks het feit dat de man haar losgelaten had leek hij niet van plan te zijn om hier daadwerkelijk te vertrekken zonder Madelynn, iets wat haar toch wat zenuwachtig maakte. Niet dat ze verwachtte dat Billy het op zou geven en haar ineens zou overhandigen aan de oudere piraat, integendeel zelfs, Billy leek het erg voor haar op te nemen. Dat was zeker iets wat ze kon waarderen en wat er ook voor zorgde dat ze zich toch wel aardig veilig voelde. Het liet Madelynn toch weten dat ze in goede handen was, ondanks hoe Billy soms tegen haar deed. Hij leek te weten hoe hij moest omgaan tot de situatie. Dat was tot de twee met elkaar op de vuist gingen en niet zo’n beetje ook. Voornamelijk Billy was wat aardige klappen aan het uitdelen.
Madelynn had geen idee wat ze nu moest doen, ze had toch niet willen zien dat de situatie zo werd geëscaleerd. Al begon de man zelf met de eerste klap en was er niet niet veel meer wat Billy had kunnen doen dan terug vechten. Madelynn kon alleen maar toekijken, al moest ze zo af en toe toch een beetje wegkijken door de klappen en al het bloed, dan werd het haar toch een beetje te veel. Er leek eindelijk een einde te komen aan het vechten wanneer Billy de man commandeerde om zijn excuses aan te bieden. Een beetje ongemakkelijk keek Madelynn toe naar hoe de man het leek te weigeren en net op het moment dat Madelynn wou zeggen dat het wel prima was, dat hij het wel gewoon kon laten nam de man het nog weer een stap verder. Voordat Madelynn ook nog maar kon ingrijpen had Billy het hef al in eigen handen genomen. Dit was voor Madelynn toch ook echt wel het moment dat ze even weg moest kijken en een zachte gil kwam van haar vandaan. Dat was absoluut niet nodig geweest volgens de prinses. Wanneer ze opkeek zag ze de man die Billy eerder in zijn handen had naar de grond vallen. Met angst in haar ogen keek ze naar Billy die terug haar kant op keek vlak voordat hij weer terug het kantoor in verdween.
Daar stond Madelynn dan, haar blik richtte ze weer op de man die haar zojuist had lastig gevallen. Deze lag nu overgenomen door pijn op de grond. Madelynn hield toch haar afstand van de man, ondanks hij nu waarschijnlijk niks meer zou durven, wetend dat als de vrouw ook maar het kleinste geluid zou laten horen dat dat Billy weer terug zou laten komen. Madelynn had geen idee wat ze nu moest doen, niet dat er al te veel te doen was. Ze moest maar gewoon weer op haar plek blijven staan, wachten tot Billy klaar was met het onderhandelen terwijl de man leek te blijven liggen op zijn plek. Madelynn merkte wel dat ze toch nog aan het trillen was van de hele gebeurtenis die zojuist had plaatsgevonden, ze was toch nog in aardige schok.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Thomas keek even verbaasd naar het nu in bloed gesmeerde gedaante van Billy, wie hem niet meer gaf dan een chagrijnige blik. “Do I dare ask what you did?” Voorzichtig vroeg hij het, waarop Billy zijn hoofd schudde. “I want 130 for the cargo.” Thomas knikte, ingestemd met het bedrag en niet in durven gaan tegen Billy die eruit zag alsof hij net iemand had open gesneden. “You can have your man take it from my ship, I expect you to leave the money in my cabin.” Een grimmige toon kon hij niet inhouden na het gevecht van zojuist. “As always.” Thomas kende hem te goed om voor zijn leven te vrezen, al was het ook geen prettig beeld om aan te zien. “Good doing business with you, Bones. Please return again soon.” Billy had hem toegeknikt, voor hij richting het bureau liep en een stuk papier pakte, waar hij op schreef. De man zei er niets van, een actie als deze was niets nieuws komend van Billy. “Goodbye.” Mompelde hij nog voor Billy opnieuw de deur uitliep.
Buiten het kantoor van Thomas kon hij Madelynn nog altijd weervinden, evenals de man, haast stikkend in zijn eigen bloed. Dreigende stappen zette hij richting de man, wie geen beweging maken kon. Het stuk papier werd op zijn borst gelegd door de jonge kapitein. ‘I angered Billy Bones.’ Stond erop geschreven. “You will carry this everywhere and show it to people when they ask what happened.” Geen reactie kwam van de man, wie niet langer een woord uit kon spreken. “Good.” Hij had niet verwacht dat de man lezen of schrijven kon, dus in Billy’s ogen gunde hij hem nog iets van genade door hem een uitleg mee te geven.
Traagzaam liep hij terug naar Madelynn. “Off to the beach, I need to wash this off.” Sprak hij, kalm genoeg om het te laten lijken alsof er niets aan de hand was, onderwijl hij gebaarde naar zijn bloederige gedaante. Het was niet alsof het hem ging om ijdelheid. Het kon hem vrij weinig interesseren hoe hij erbij liep, maar het feit dat bloed onprettig aanvoelde op zijn huid, zeker omdat hij wist dat een groot deel niet zijn eigen was, kon hem daarbij wel irriteren. De trap liep hij weer af, gemerkt hoe een enkeling stilviel en hem aankeek. Het kostte hem echter niet meer dan een halve seconde van oogcontact om ze terug te laten gaan naar hun eerdere bezigheden. Ongeboeid liep hij de bar uit, wederom zijn passen gezet richting het strand. Het zoute water zou onprettig aanvoelen tegen zijn huid nu er open wonden in waren geslagen, en toch was het de gemakkelijkste manier om zichzelf weer schoon te krijgen. Even keek hij over zijn schouder om tegen Madelynn te kunnen spreken. “Sorry about that guy. I didn’t think there’d be some drunkard like him around.” Wederom had zijn Britse kant de overmacht gekregen, zich verontschuldigd voor iets wat niet geheel zijn fout was. Het was de opvoeding van zijn eerste paar levensjaren geweest dat het naar boven bracht, grotendeels tegen zijn wil in.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld