Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - One wrong move

Account verwijderd

schreef:
Lu werd wakker door een hand op haar schouder.
"Alright, alright. I'm hurrying. Gotta look good for my big day," bromde ze met een zucht.
Nog slaapdronken stommelde ze de badkamer in. Haar gedachten had ze afgesloten, ze voelde zich leeg. Ze friste zichzelf op en sloeg het ontbijt over die ochtend. Pas als Carlo haar riep dat ze moesten vertrekken, kwam ze weer opdagen. Praten wou ze de hele rit niet, dus negeerde ze Carlo bewust. Haar gedachten bleven malen over wat er for fucks sake zou gebeuren tijdens een reconstructie. Wat moest ze reconstrueren? Het was niet alsof ze een moord moest naspelen.
In de club wemelde het ondertussen van de agenten. Zowel in witte pakken, als in burger. Blijkbaar was ze niet het enige meisje, want ze zag er nog een paar omring door een zwerm agenten net als muggen. Irritant en je kreeg ze maar niet weg.
Wat ongemakkelijk bleef ze in de deuropening staan, waardoor ze al iemand tegen haar op botste die wou passeren.
"Sorry," werd er haar snel toe gemompeld.
Lu had geen bitsige opmerkingen om te reageren klaar. In de plaats daarvan zocht ze in tegenstelling tot de autorit, nu wel bewust naar Carlo's blik.
"Looks like a lot of fun today," mompelde ze tegen hem eenmaal ze hem vond.

Account verwijderd

schreef:
Andrei knikte met een glimlach.
"I'm always safe babe, don't worry," zei hij tegen Jess.
Haar bezorgdheid raakte hem wel. Ze was zo bezorgd dat ze het hem heel duidelijk maakte met een indringende blik. Dit soort opstandig gedrag kon hij nog appreciëren. Echter sloeg de bui al snel om. Ging ze serieus deze kant op?
Andrei voelde zijn handen al verstrakken in een stevige grip waardoor ze zich tot vuisten balden. Ze was het niet akkoord met wat hij deed. En dan verwachtte ze dat hij dat prima vond? Hij kon onmogelijk iemand in zijn huis laten, in zijn zaak, zelfs in zijn buurt, die hij niet kon vertrouwen. Ze moest achter hem staan, hem steunen anders liep dit fout af.
"You don't agree with me?," herhaalde hij spottend.
"You don't want to be here? Where do you want to be then eh?," snauwde hij.
Voor Andrei het goed en wel besefte, had hij haar schouder al beetgegrepen.
"With the DEA, telling them all 'bout what you just saw?!"
Ondertussen verhief hij zijn stem al, springend tot conclusies die ze niet eens insinueerde.
"Are you fucking kidding me!"
Jess lag ondertussen al languit op de grond. De haal die hij had gemaakt naar haar gezicht met zijn vuist, had haar compleet uit balans gebracht.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
In de auto merkte Carlo al dat Lu aan de stille kant was. Misschien was ze nerveus voor de reconstructie, ze moest immers terug naar de plek waar haar zoveel ellende was aangedaan. Toch zouden ze alles proberen om de zaak te sluiten en daar was dit nou eenmaal voor nodig.
Op de locatie aangekomen nam hij even de tijd om de planning met zijn collega’s door te nemen toen hij al vrij snel merkte dat Lucrecia hem was komen opzoeken. ‘’Only if it gives us new leads,’’ reageerde hij op haar opmerking. In feite vond hij dat het te veel tijd in beslag nam. Maar op dit moment konden ze elke kleine aanleiding wel gebruiken.
Hij draaide zich nu tot Lu zodat hij haar zijn volledige aandacht kon geven. ‘’We’re going through every room in this building. We will ask you and the other girls questions in the meantime, and it is very important you answer as clear as possible. And tell me when you feel uncomfortable, I will help you through it,’’ vooral bij zijn laatste woorden keek hij haar indringend aan. De instructies waren eigenlijk voor alle meiden hetzelfde, maar hij voelde die extra verantwoordelijkheid bij Lu om ervoor te zorgen dat ze hier doorheen zou komen. Het zou niet makkelijk worden, confronterend voor de meerderheid. Maar het was nodig.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De sfeer was al gauw omgeslagen eenmaal Jess hierover was begonnen en ook al was het juist niet haar bedoeling geweest om Andrei kwaad te maken, was dat nu precies wat ze gedaan had. Ze zette instinctief een stap achteruit toen hij zijn stem begon te verheffen, maar het was niet genoeg om een harde stoot in zijn gezicht te ontwijken. Geschrokken door de val had ze niet eens door dat haar neus begon te bloeden. Ze krabbelde overeind maar hield een veilige afstand van Andrei, wie ze met angstige ogen aankeek. ‘’I didn’t mean that, you know I wouldn’t betray you…’’
Ze had lang geprobeerd haar gevoelens in te houden, maar de opgekropte emoties kwamen er nu uit met een luide snik, gevolgd door stille tranen. Niet alleen omdat ze bang was, maar omdat ze het al zover had laten komen. En de hele dag bij Andrei aanwezig te zijn was uitputtend, vooral als ze op ieder woord, op iedere beweging moest letten in de hoop dat het hem niet zou triggeren. Ze kon het gewoon even niet meer handelen.
‘’I want to be with you, Dre,’’ stamelde ze, maar ze deed nog steeds geen poging om de afstand te overbruggen. Ze veegde de tranen van haar gezicht en haalde diep adem in een poging zichzelf bij elkaar te rapen. Verdomme, waarom was hij zo moeilijk?
‘’You know that. I could’ve runaway that day at the police office, run back inside so they could arrest you. But I didn’t. Because I chose your side, and I still do.’’ Haar grijze paar ogen gleden over zijn postuur, de razernij die in zijn ogen schuilden hoorden niet, ze hoorde niet bang van hem te zijn.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lu knikte als antwoord op Carlo's opmerking. Elke kamer. Ze wou dat er niet aan elke kamer een pijnlijke herinnering vast hing, maar dat was toch het geval. Heel even raakte ze vingervlug Carlo's hand aan met haar vingertoppen. Echter was ze niet zeker of ze blij was dat hij erbij was of dat ze hem liever niet in de buurt had terwijl ze haar verhaal moest doen.
Alles begon in de grote zaal die nu vrij leeg werd omdat de andere groepen zich verplaatsten naar de andere kamers. Lu probeerde het neerslachtige gevoel de overhand niet te laten nemen. Toch was het moeilijk om hier te zijn, ze voelde zich op slag weer bevangen door een akelig gevoel.
"This was the first room I saw when they took me. I used to dance here, that part was fun," zei Lu kortaf.
Carlo's blik begon ze weer te vermijden. Vanaf nu stond ze op het punt dingen te zeggen waarvan ze niet wou dat hij het zo expliciet hoorde. Ze kon het gevoel slecht een plaats geven, want het hoorde haar niet te deren hoe hij over haar dacht. Immers was dit waarom ze contact hadden, ze zou pittige details moeten delen die juryleden aan het huilen maakten op het proces.
"That's all?," vroeg een agent met een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen.
Lu knikte.
"Alright," werd er gemompeld en ze vertrokken naar verdere kamers.
Lu wist telkens amper wat te zeggen. In elke kamer wist ze wel iets te zeggen, maar het waren slechts zaken waar ze waarschijnlijk niets aan hadden. Ze vertelde dat in de ene kamer ze hen vaak coke zag gebruiken, in andere had ze hen met wapens gezien. Wat ze daarbij niet vertelde, was wat er haar overkomen was.
Niemand hoefde ze weten dat ze hier op de salontafel was verkracht waarbij haar dijen drie dagen blauw stonden en de keren nadien nog meer pijn hadden gedaan. Zo had ze in vrijwel elke kamer wel iets om te verzwijgen. Op het einde van de rit, zag iedereen er duidelijk geërgerd uit door haar opstandige en vooral belemmerende houding.
"To be complete. In no way, they ever forced you to dance. You liked that? And they never made you sleep with other men?"
Die opmerking liet Lu koken vanbinnen. In tegenstelling tot de rest van de tijd, waarbij ze wat ineengedoken erbij liep, met haar blik op de grond gericht, keek ze hem nu strak aan met haar hoofd geheven.
"I'm no whore!," riep ze uit.
"You've already been busted once for that before," insinueerde diezelfde agent.
Toen nam Lu's opvliegende karakter het helemaal over. Voor ze het goed en wel besefte, was ze al op de man afgevlogen om hem een elleboog in het gezicht te bezorgen. Het liet een grote, bloederige haal boven zijn wenkbrauw na.

Account verwijderd

schreef:
Andrei bekeek Jess, haar houding zei wat anders dan haar woorden. Ze probeerde van hem weg te raken, dat was overduidelijk. Ze zou hem zogenaamd niet verraden, echter twijfelde hij daarover. Waarom zou iemand zoals haar zoveel moeite doen voor iemand zoals hij?
"You're lying," snauwde hij haar toe.
De tranen maakten alles erger. Hij had een bloedhekel aan huilen. Het maakte hem onbeholpen, want hij wist niet wat hij ertegen kon doen.
"Stop crying. You know I hate it," bracht hij gefrustreerd uit.
Ondertussen schudde hij nog steeds zijn hoofd om haar woorden. Hij geloofde er geen snars van.
"I think they let you outside alone on purpose, isn't it. And I just gave them everything they wanted."
Andreis ogen gingen onderzoekend over haar lichaam. Ze droeg misschien geen wire, maar ze wist ondertussen genoeg. Met een grote stap overbrugde hij de afstand tussen hen beiden om haar bij haar schouder beet te grijpen.
"Just shut the fuck up and let me think," zei hij alvorens ze nog wanhopige pogingen deed hem te kalmeren.
Zijn vingers klauwden in haar huid terwijl hij haar dieper het gebouw in nam om haar daar op een stoel neer te duwen. Bruusk als hij was, duwde hij haar zo hard neer, dat ze aan de andere kant van de stoel er weer afviel, wat opnieuw gevloek bij hem veroorzaakte. Kon ze voor een keer eens niet moeilijk doen?
Nu was het slechts een kwestie van te bedenken wat hij moest doen met haar.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Carlo had haar nog willen geruststellen toen ze slechts knikte op zijn aanwijzingen, toen hij haar vingertoppen langs zijn hand voelde strijken. Hij pakte even haar hand en gaf haar een bemoedigend kneepje, voor hij haar moest loslaten om zich bij de rest van het team te voegen. Vanaf het moment dat het begonnen was, wist Carlo dat dit een moeilijke tocht ging worden. Lucrecia wist enkel met kortzinnige antwoorden te komen waar het onderzoek slecht mee verder kwam. Al die tijd had hij geprobeerd oogcontact met haar te maken of haar gerust willen stellen, maar Lucrecia daarentegen leek zijn blik te vermijden. Of ze dit deed om opstandig te zijn of omdat ze niet vernederd wilde worden voor zoveel agenten wist hij niet, maar het werd er niet beter op.
Hij had zijn blik nauwlettend op haar gericht toen ze antwoordde op Brian’s vraag. Op dat moment zag hij de stemming van Lu veranderen, en ze schoot fel in de verdediging. De reactie van Brian daarop leek echter iedereens aandacht te trekken.
‘’Shut it, Brian.’’ Zei Carlo gauw, voordat de situatie uit de hand zou lopen. Maar het was al te laat, en voor Brian er erg in had was Lucrecia op hem afgestormd en raakte ze hem doelgericht in zijn gezicht. Toen begon iedereen zich ermee te bemoeien, maar in een paar grote passen was Carlo er al bij en greep Lu bij haar schouder voor ze de situatie nog erger zou maken. ‘’So you’re not cooperating, lying and aggressive. Take her away, she’s not of use for the case.’’ – ‘’This is not your case, Brian. Insulting witnesses isn’t rather effective either,’’ kaatste Carlo terug. Hij begon zich immers ook druk te maken door de manier waarop Brian haar behandelde. Hij had nog steeds zijn arm stevig om Lu’s schouder geklemd, zodat ze hem niet nogmaals zou aanvliegen en maakte aanstalten om weg te lopen, toen hij Brian nogmaals hoorde zeggen; ‘’She’s not worth the time acting like this, you know that,’’ Carlo keek over zijn schouder en zag Brian daar staan met zijn hand boven zijn wenkbrauw, rood door de bloedende wond die Lucrecia had veroorzaakt. Op dit moment kreeg hij ook de neiging om hem een stoot uit te delen, maar hij wist beter dan dat. Het was al te ver gekomen.
Hij nam Lucrecia mee naar buiten weg van de scene, en durfde haar daar pas los te laten, maar zijn hand ruste nog steeds op haar bovenarm. ‘’What were you thinking, Lu? Do you realize what consequences this will have for you?,’’ hij wilde niet boos op haar zijn, maar haar reactie was vooral erg ongepast en zou voor grote problemen kunnen zorgen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lu was niet van plan om zich te laten doen door agent douchebag oftewel, Brian. Gelukkig behoorde hij niet tot het vaste team dat een oogje in het zeil hield in het safehouse, want dan was ze er allang vandoor. De hand van Carlo die om haar schouder knelde, durfde ze echter niet te negeren. Het verbaasde haar dat Carlo haar verdedigde. Ze snapte niet goed waarom hij die moeite nam. Was hij geen team met die assholes?
Lu kauwde op de binnenkant van haar wangen om ervoor te zorgen dat ze zich niet bemoeide. Gelukkig koos Carlo ervoor om haar haastig naar buiten te loodsen. Eenmaal ze buiten stond, wist ze al helemaal geen weg meer met zichzelf. Zijn hand bleef op haar bovenarm branden op de pijnlijke plek die zijn greep nagelaten had. Het zou sowieso blauw komen te staan, daar was ze zeker van. Het was immers ook verdiend, want ze had Carlo niet in de problemen willen werken.
Ondanks het feit dat ze hem zou moeten vertrouwen, draaide ze zich weg van Carlo om met een harde ruk haar arm los te trekken en negeerde zijn uitbrander. Het maakte allemaal niets uit. Iedereen zou altijd op háár neerkijken, ongeacht of ze Andrei en Jakub mee de cel in hielp. Of ze het nu vrijwillig had gedaan of tegen haar wil in, ze had een waslijst aan daden die haar zouden achtervolgen.
Omdat ze de confrontatie met Carlo niet wou aangaan, werkte ze zichzelf liever dieper in de problemen. Ze draaide hem letterlijk haar rug toe nu, al die tijd al zijn blik vermijdend, en liep langs de hoge muren van het gebouw weg. Het liefste kwam ze hem nooit meer onder ogen. Het was niet de eerste keer dat ze wegliep van problemen of moeilijke situaties, ze had een gewoonte om confrontatie en moeilijke gesprekken te vermijden als de pest.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het maakte niet meer uit wat Jess tegen hem zei. Andrei geloofde haar niet, en alles wat ze zei maakte de situatie alleen maar erger. Ze stopte met huilen en sloeg haar armen over elkaar. Op dit moment wist ze ook niet meer wat te doen, keer op keer had ze hem vergeven en hem nieuwe kansen gegeven. Zelfs nu probeerde ze het nog goed te praten, maar het was niet genoeg.
Voor ze het doorhad greep Andrei haar schouder en trok haar hardhandig mee het gebouw in. Ze wilde zeggen dat hij haar pijn deed, maar was wijs genoeg om dit keer haar mond te houden. Ze zag al scenario’s voor zich hoe hij haar hier zou achterlaten. Maar deze keer had ze zijn vertrouwen verloren en kon het hem waarschijnlijk geen fuck schelen wat er met haar gebeurde. Ze werd duizelig van de angst en dacht dat dat de reden was dat ze van de stoel afdonderde zodra Andrei haar daar op had geduwd, de pijn had ze niet eens door.
Snel kwam ze overeind. Alle emotie had haar gezicht verlaten. Het was alsof ze in shock was, omdat de angst van daarnet plotseling verdwenen leek te zijn. Als ze nog kans wou hebben om weg te rennen moest ze het heel slim spelen. Maar het deed pijn om daaraan te denken. Om zich een leven zonder Andrei voor te stellen, nadat hij zoveel voor haar had betekend, nadat hij van kleins af aan een grote rol in haar leven had gespeeld.
Ze liep daarom gehaast naar hem toe en sloeg haar armen stevig om hem heen voor hij haar weg kon duwen. ‘’Please don’t leave me,’’ smeekte ze, terwijl ze haar hoofd tegen zijn borstkas aanlegde om zijn hart snel te horen kloppen.
‘’You’re the only family I’ve left. We belong together.’’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Andrei keek toe hoe ze zichzelf overeind duwde om alsnog plaats te lijken nemen op de stoel. Waar ze anders altijd zo ver mogelijk uit zijn buurt verdween, liep Jess plots onaangekondigd op hem af. Het kwam geheel onverwachts waardoor hij even uit zijn woede gehaald werd. Hij voelde hoe ze haar armen om hem heen sloeg gevolgd door haar hoofd dat tegen zijn borstkas aanleunde. Zijn armen sloeg hij ook om haar heen, haar in alle voorzichtigheid dichter tegen zich aantrekkend.
"Careful, you just fell," mompelde hij.
Alsof het enige waar ze nu pijn aan zou hebben door de plotse val van de stoel veroorzaakt was en niet door zijn klap.
"I won't leave you," mompelde Andrei.
Door hun verleden aan te halen, was hij even overrompeld. Jess had vaker gesmeekt, maar nooit in de zin dat ze bang was om hem te verliezen. Daar leek ze altijd al zeker van te zijn. Ergens voelde hij zich slecht dat hij eraan getwijfeld had of ze hem zou verraden. Hij was namelijk zeker van niet. Daarom gebruikte hij de mouw van zijn vest om het bloed voorzichtig van haar gezicht te halen.
"We'll be home soon, okay," zuchtte hij en drukte een kus in haar haren. "Just go and wait in the car."
Andrei drukte haar de sleutels in haar handen. De vermoeidheid dreigde toe te slaan, zeker nu zijn adrenaline weer zakte, maar hij moest nog naar de volgende afspraak. Gelukkig was dit met Jess wel weer uitgeklaard. Hij zag het altijd als ze loog en nu wou ze oprecht bij hem blijven, dat was hij zeker.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Nadat Lucrecia zijn arm had weggeduwd, was de toon al snel gezet. En zoals Carlo al zag aankomen, draaide ze zich om, en liep ze van hem weg. Gefrustreerd vlogen zijn handen door zijn haar, waarom kon ze voor een keer niet weglopen, maar de situatie onder ogen gaan.
‘’Where do you think you’re going?,’’ vroeg hij haar na, maar het was duidelijk dat hij geen antwoord hoefde te verwachten op die vraag.
Gehaast liep hij achter haar aan en zette zijn arm tegen de muur, zodat ze niet verder kon lopen. ‘’Stop walking away from tough situations, Lu. It only makes things worse.’’ Hij richtte zijn donkere bezorgde ogen op Lu. Als deze situatie nog te redden viel, moest ze nu geen rare dingen doen. Brian was een asshole, maar als ze liet zien dat ze spijt had van haar impulsieve actie, dan zou hij misschien overwegen om geen verdere stappen te nemen. Dat Lu uit het safehouse zou worden gezet, was wel het laatste wat er nu moest gebeuren. Want waar was ze van plan heen te gaan? Carlo wist dat ze geen andere plek had en ze kon niet zomaar de straat op gezet worden, niet op zijn geweten.
‘’Listen, I want to help you. But I can’t do that if you keep acting like this.’’ Ze had al uit het safehouse gezet kunnen worden als ze ervan wisten dat ze was weggelopen en dat ze hem had aangevallen. Maar Carlo hield dat tussen hun, omdat hij niet wilde dat ze op straat werd gezet. Jammer genoeg had niet iedereen zoveel geduld met haar als dat hij had. Hij was bang dat het zelfs al te laat zou zijn.

@Shinde

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Haar onverwachte reactie leek Andrei even van zijn stuk te brengen en Jess was opgelucht toen hij haar ook in zijn armen nam. Ze zou haast weer gaan huilen omdat ze zo ontroerd was, en opgelucht dat hij zijn woede leek te vergeten.
Ze was allang vergeten dat er bloed op haar gezicht zat van de eerdere klap die Andrei haar had gegeven, totdat hij voorzichtig een poging deed het weg te vegen met zijn mouw. Ze knikte op zijn antwoord. In haar hart had ze hem allang weer vergeven wat er was gebeurd. Ze nam de sleutels van hem over en drukte een kus op zijn lippen voor ze hem losliet. ‘’I love you,’’ zei ze met een zwakke glimlach, waarna ze hem langzaam losliet. Op dit moment kon ze het niet over haar hart verkrijgen om iets anders te zeggen, ze kon nu niet tegen hem liegen want dat zou hij doorhebben. Maar zodra ze uit zijn zicht was, begon ze sneller te lopen. En zodra ze de deur naar de garage had gevonden, begon ze te rennen. Op de momenten dat het goed ging, schaamde ze zich alweer dat ze überhaupt overwogen had om bij hem weg te gaan. Maar deze keer was het anders. Ze had eindelijk toegegeven dat ze niet langer veilig was in zijn bijzijn, de volgende keer dat het mis ging, zou ze de kans misschien niet meer hebben om te ontsnappen.
Met gemengde gevoelens rende ze de straat op. Het was te hopen dat er geen camera’s rond het gebouw hingen, maar het kon haar weinig schelen. Andrei zou niet verwachten dat ze nu weg zou rennen. Tegen de tijd dat hij erachter zou komen, was ze allang uit zijn buurt.
De enige persoon die ze de afgelopen dagen gesproken had was Andrei, en ze was te bang om iemand anders om hulp te vragen. Ze zag de vreemde blikken wel die op haar gericht werden zodra ze langsliep, maar negeerde het. Zo snel als ze kon, ging ze naar het bureau, waar ze bezweet en in tranen aankwam. Ze keek angstig over haar schouder voor ze naar binnen liep.
‘’I need to talk to detective Demirer,’’ zei ze tegen de vrouw die achter de balie zat. De vrouw liet een sceptische blik over haar lichaam glijden. Ze wist niet wie ze was. ‘’Now!,’’ snauwde Jess toen het haar niet snel genoeg ging.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lu liep bijna tegen zijn arm aan omdat ze haar pas versnelde in de hoop dat Carlo haar niet echt probeerde in te halen, echter was dat tevergeefs want ze was tenslotte onder zijn hoede. Het was frustrerend dat hij honderd procent gelijk had. Ze bleef weglopen van problemen, wat haar al een heleboel mensen in haar leven gekost had. Bovendien hielp het ook niet met haar eigen mentale gezondheid. Zoveel dingen die ze zichzelf nog kwalijk nam, waar ze zich bewust van was dat het helemaal anders had kunnen aflopen als ze het niet allemaal opgegeven had. Om alleen al te beginnen met alle pleeggezinnen die ze het vuur aan de schenen had gelegd.
Daarom sloeg ze haar armen om Carlo heen, overtuigd dat ze toch niet gevolgd zouden worden omdat Carlo wel genoeg respect afdwong en hij haar zonet ook onder controle had weten te houden. Haar vingers haakte ze vast in zijn jas zodat ze op haar tippen kon blijven staan om hem beet te houden. Het was zo bizar dat na alles wat ze deed Carlo's ogen slechts bezorgd stonden als hun blikken kruisten. Van hem mocht ze gewoon niet weglopen.
"I'll do as they ask. I'm sorry, Carlo," mompelde Lu zacht.
"Just forget what he said about me, okay, because it's not true. Not by choice."
Carlo wist ongetwijfeld wel dat ze loog over het feit dat het onwaar was, hij had haar dossier zelf beheerd en hoogstwaarschijnlijk alles gelezen wat er door de jaren heen over haar verzameld was. Ze was wel vaker op kantoor geweest in de hoop dat ze verklaringen tegen allerhande personen zou afleggen, waaronder Leo. Ze wisten ook beiden dat het waar was wat Brian had gezegd, hoe stellig ze het ook probeerde te ontkennen. Helaas veranderde het feit dat ze alles gedwongen onderging, niets aan haar reputatie. Dit was niet de eerste keer dat ze dat ondervond, het was gewoon teleurstellend en pijnlijk dat het gebeurde waar Carlo bij stond.
Bovenal schaamde ze zich tegenover hem. Zeker nu ze één van zijn collega's aangevallen had en hem op de werkvloer knuffelde. Echter kon het haar op het moment zelf nog weinig schelen. Hij mocht al blij zijn dat ze hem niet gekust had, want ze hunkerde er wel naar en zeker bij iemand als hem. Carlo zag haar tenminste staan, als Lu.

Account verwijderd

schreef:

Voor de sfeer

Andrei kuste Jess zacht terug.
“I love you too,” zei hij nog tegen haar voor ze hem langzaam losliet.
Jess verdween uit zijn zicht waarna Andrei nietsvermoedend de kamer verliet in de andere richting. Zijn vingers strekte hij nog een paar maal in het afrondend gesprek met zijn werknemers. Haar schelle voetstappen had hij nog gehaast gehoord, maar er geen reactie op gegeven.
Het besef kwam pas eenmaal hij buiten kwam. Eerst dacht hij dat ze de auto ergens anders geparkeerd had, echter na enkele verwoede pogingen om zijn wagen te traceren, besefte hij dat ze echt verdwenen was.
Gefrustreerd sloeg hij tegen de muur aan tot zijn vuisten bloedden. Overvallen door woede, maar
bovenal door de allesverterende angst dat ze echt weg was en frustratie om het feit dat hij de oorzaak was van haar vlucht. Hij hield het niet voor mogelijk dat Jess dit echt had gedaan, dus zat er niets anders op dan zichzelf wijs te maken dat ze niet vrijwillig was vertrokken.
“Find her! Trace the car. I want her fucking home by tonight!,” schreeuwde Andrei naar de personen die zijn woedeuitbarsting gewaar waren geworden.
Jess zou en moest thuiskomen.
Na alles wat ze doorstaan hadden, kon hij haar niet verliezen door zijn eigen toedoen. Hij had haar te snel, teveel toegelaten in zijn wereld. En hij wist dat hij een probleem had waaraan hij moest werken.

Metin stond in de verlaten club. Toch wemelde het er van het volk. Zonet was er nog immense commotie uitgebruiken rond Lucrecia die Brian een elleboogstoot in het gezicht had gegeven. Hij kon niet begrijpen hoe Carlo zich zo over haar kon ontfermen, ze leek zo onhandelbaar te zijn. Verder was het Metin opgevallen dat Carlo’s wenkbrauw dik stond, ongetwijfeld door Lucrecia veroorzaakt.
Enigszins kon hij het wel begrijpen, want hij zag vaak tijdens de wissel van wacht of als hij onverwachts even voor Carlo een dienst overnam, hoe ze de voorkeur gaf aan zijn partner. Metin kon het wel begrijpen, als hij terugdacht aan hoe gebroken Jess was na de verhoren, zou hij er ook alles aan doen om haar er weer bovenop trachten te krijgen.
“Detective Demirer,” zei Metin gehaast, net op tijd zijn telefoon beantwoordend.
In alle commotie, verzonken in gedachten, had hij zijn telefoon niet eens horen overgaan.
“I’ll be right there,” zei hij.
“We’ve got a new witness,” zei hij tegen de dichtstbijzijnde collega die begrijpend knikte.
Metin had een voorgevoel over wie de verwarrende brunette was die de receptioniste omschreef. Het leek hem zo onwaarschijnlijk, maar zijn gevoel werd bevestigd eenmaal hij zijn verhoorkamer binnenstapte. Jess zat er, inclusief bloedsporen op haar gezicht, duidelijk aangedaan. Hij wist niet goed hoe hij zich tegen haar moest gedragen op dit moment.Misschien had hij uiteindelijk hetzelfde probleem als Carlo, om een onbekende reden trok hij zich haar verschijnen te hard aan. Misschien was het haar onschuldige uitstraling of haar knappe verschijning, hij kon er zijn vinger niet op leggen.
“You’re brave, Jessica, for standing up for yourself. Not many women have the courage to do what you just did,” zei hij Metin terwijl hij tegenover haar kwam zitten.
Hij had oprecht ontzag voor hoe sterk Jess was.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Nadat een agent haar had laten plaatsnemen in dezelfde verhoorkamer waar ze een tijd geleden zat, begon ze alweer een twijfelend gevoel te krijgen door de knoop in haar maag. Jess kon het niet helpen maar schuldgevoelens te hebben tegenover Andrei. Elk moment dat het mis ging was ze er zo zeker van dat ze van hem weg moest, omdat hij een gevaar was voor haar. Maar zij kende ook zijn andere kant, een kant die hij alleen aan haar liet zien. En het voelde niet goed dat ze hem verraadde.
Toch was er geen weg terug en zodra Metin de kamer binnenkwam begon ze enige vorm van zekerheid te voelen, dat ze de juiste keuze had gemaakt en dat ze veilig zou zijn.Ze sloeg haar blik neer toen Metin begon te praten en benoemde dat ze erg dapper was voor wat ze gedaan had, maar in werkelijkheid voelde dat helemaal niet zo. Het was beschamend hoe erg ze van Andrei afhankelijk was geweest, en dat ze zonder tegen te werken simpelweg deed wat hij zei en van haar verwachtte. Dat hij nu weg was zorgde voor een gevoel voor leegte die haar zowel pijn deed als opluchtte.
”I’m sorry, I know I should’ve come sooner. I could’ve done something but I didn’t, because...-“ ze slikte haar woorden in. Ze kon simpelweg niet bekennen dat ze zo verliefd was op een monster. Niemand zou dat begrijpen. Ze kon het zelf amper begrijpen, dat ze zelfs nu nog hoopte dat Andrei zou verdwijnen, ver weg van de club zodat hij kon ontkomen van zijn straf in de gevangenis die hem ongetwijfeld lag op te wachten. Maar daar ging ze niet vanuit, Andrei zou nooit zo gemakkelijk opgeven. Zijn impulsieve acties zouden er zelfs voor zorgen dat ze hem juist te pakken kregen, als hij haar zou komen opzoeken. Plotseling voelde ze zich niet zo veilig meer, hij had het een keer eerder geflikt om haar onder de neus van de detectives weg te halen, ongetwijfeld zou hij dat zo weer doen.
Ze verschoof in haar stoel. Ze kon er niet aan denken wat hij met haar zou doen eenmaal hij haar gevonden had, nadat ze tegen hem had gelogen, was weggelopen en hem vervolgens had verraden bij de politie.
Ze legde de sleutels op tafel. “I stole his car,” bekende ze, ook al had hij de sleutels zelf overhandigd. “We went to his club today. After all these days, he just continued like nothing happened. He wants... He puts the girls back at work. I tried to stop him, but he got angry and...” De rest viel zelf wel in te vullen. Ze durfde ditmaal Metin niet eens aan te kijken, omdat hij vast niet zou begrijpen waarom ze met zo’n iemand was meegegaan. Het was waar ze door de jaren al zo vaak voor gewaarschuwd was. Zelfs haar familie stond niet achter haar keuzes en zodra ze het contact hadden verbroken had ze alleen hem nog, en hij haar.
”I want to help stop him this time. I didn’t want to believe what you said about him, but I know better know.”

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld