Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Als Rosalia opeens vertrekt zucht ik eens diep. Ik wrijf nog eens in mijn ogen om te kijken of dat zou helpen en denk na over de reden dat ze ons dit laten doen. Waarom zouden ze het oke vinden dat we rondsneupen? Hebben anderen dit eerder gedaan? Komt er nog een veel moeilijkere test waarvan ze denken dat we het toch niet zullen halen? Zijn ze van plan om alle gaten die wij vinden te dichten en ons dan te vermoorden? Ik haat het om zo afhankelijk en machteloos te zijn. Ik haat het.
Als ze weer terug komt kijk ik op. Ik herken het blad niet maar neem het dankbaar aan. "Dankje, dat is lief van je", zeg ik oprecht. Ik ruik er even aan, stop het blad dan in mijn mond, kauw erop en slik het met het water door. Ik drink het hele flesje water in één teug leeg. Ik voel het door mijn keel glijden en mijn keel van binnen uit verkoelen en verzachten. Ik schraap mijn keel even met een kort kuchje en merk dat het minder zeer doet. Van buiten is het nog wel gevoelig. "Dankje", zeg ik nog eens, nu wat minder schor.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

'Geen probleem. Mijn moeder gaf me dit vroeger altijd. Het helpt echt super, je zal je wel snel beter voelen', zei ze. En inderdaad. Al snel klinkt zijn stem wat beter en lijkt er terug een normaal geluid uit te komen. Het zou wachten zijn tot ook de vlekken zouden verdwijnen en zijn zicht weer normaal zou zijn, maar daar konden ze op dit moment weinig aan doen. Het was niet zo dat ze opeens medicijnen zouden gaan geven. Het was de bedoeling om hem deze pijn te geven, dat was heel duidelijk en Rosalia werd er zo enorm kwaad van. 'Het komt wel goed', sprak ze hem moed in. Ergens deed ze het ook om zichzelf moed in te spreken. De hele situatie had het nog ingewikkelder gemaakt dan het al was. Hoezo wouden ze hen niet meteen dood hebben? Het zou logisch zijn als ze hen vannacht al uit hun bed geplukt hadden. Ze lagen nu samen op een kamer, niemand zou het gemerkt hebben als ze hen 's nachts om het leven hadden gebracht, maar toch deden ze dat niet. Wanneer er door de speakers klinkt dat het tijd is voor het middag eten kijkt ze op. Ze had niet echt honger maar besefte tegelijk ook dat ze best haar krachten kon aanvullen voor de Test in de namiddag. Iets met samenwerken, dat kon alles zijn. Het kon iets met denken zijn, maar ook juist iets fysieks waarin je moest samenwerken. Hierin wou ze dan weer geen risico nemen en zou ze gewoon goed eten. 'We zullen maar gaan eten, kunnen we gelijk de schermen bekijken om te zien in welk team we zitten en waar we moeten zijn', zei ze met tegenzin. Ze hoopte echt dat ze bij Aidan zou zitten, maar ze vermoedde dat de makers dat vast niet zouden doen. In een groep met vreemde mensen zitten waar ze dan op moet vertrouwen, dat zag ze helemaal niet zitten. Echter moest ze wel een beetje vertrouwen geven, anders kwam ze er zelf niet levend uit. Daar draaide dit deel van de Test net om. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik knik en loopt achter haar aan naar de eetzaal. Nu mijn keel wat beter voelt en ik iets rustiger ben denk ik dat eten wel zal gaan, het zal in ieder geval wel moeten en ik ga niet zeuren want ik kan alle kracht die ik kan vinden wel gebruiken. Voor ik naar binnen stap laat ik mijn haar los en nonchalant naar beneden hangen, zo vallen de vlekken net wat minder op. Mijn haar komt net tot mijn schouders en is precies lang genoeg.
Ik moet mijn best doen om te kijken, zeker omdat hier binnen minder licht is dan buiten. Het valt nog mee hoe erg het is maar het kost meer moeite om te zien waar ik heen ga dan anders. In de eetzaal pak ik het eten wat het makkelijkst naar binnen zou gaan. Yoghurt, zacht fruit, ei, allemaal zacht spul. Er is een hele commotie rondom de schermen. Ik kijk op en zie wel dat de schermen er zijn en dat er wat op staat, maar de letters kan ik niet lezen. Ik vloek even binnensmonds en stoot Rosalia dan aan met mijn elleboog. "Kan jij zien in welke groep ik zit?" vraag ik terwijl ik naar het scherm knik.
Ik hoop dat ik bij haar zit, dat zou een hoop schelen aangezien ik weet dat ik haar kan vertrouwen. Het zal wel niet, alles is hier tot in de puntjes uitgedacht, maar het zou toch fijn zijn.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Samen met hem liep ze naar binnen toe. Ze gingen gelijk naar het buffet om wat eten uit te kiezen. Het was mooi weer maar Rosalia had best wel zin in soep met wat brood bij. Dit nam ze dan ook en ze keek op wanneer de borden aansprongen met daarop de verdeling van de groepen. Ze zocht haar naam en vond deze snel, groep 1. Ze zat bij mensen die ze niet kende, dat viel even tegen. 'Ik zit bij vreemden', zei ze met een zuchtje en ze ging verder met het vullen van haar soepkom. Het waren groepjes van telkens 3 personen, ze was wel benieuwd wat ze nu precies moesten gaan doen. Wanneer hij haar vraagt om ook voor hem te kijken kijkt ze weer op en zoekt zijn naam. Het duurt even maar uiteindelijk vindt ze deze. 'Je zit in groep 5, met 2 mensen. Ik zou niet weten wie, de namen komen me niet bekend voor', zei ze. Wanneer ze ziet dat er icoontjes bijspringen kijkt ze wat verbaasd op. Gaven ze nu echt aan bij elke persoon uit welke sector ze kwamen. De groepen leken nog al gemengd verdeeld te zijn, behalve die van haar dan. 'Ik zit bij 2 mensen uit mijn eigen sector, waarom zouden ze dat doen?', zei ze wat verbaasd en ze keek naar Aidan. Haar eten had ze intussen genomen en in gedachten verzonken liep ze richting de tafel. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Terwijl ik achter Rosalia aan loop naar de tafel denk ik na over wat voor soort mensen ik in mijn groepje heb zitten. Ik wrijf uit instinct nog eens in mijn ogen voor ik aan tafel ga zitten maar weet dat het niks helpt. Dan kijk ik de zaal rond. Het is stiller dan normaal, zelfs met het rumoer van de groepsindeling erbij. Ik zie een hele boel lege tafels, veel meer dan vanochtend. Er moeten nu nog zo'n 150 mensen hier zitten schat ik in. Ze maken geen grapjes als ze zeggen dat fouten niet worden getolereerd, al snap ik niet goed hoe je achter verschillende talenten van jongeren moet komen als ze overal goed in moeten zijn. Wat lul ik nou, natuurlijk gaat het hier niet over talenten.
De tweeling komt bij ons zitten, ze hebben het wonder boven wonder gehaald. "He bedankt voor de tip nog", zegt Noah terwijl hij mijn schouder aanstoot. Ik was al vergeten dat hij om hulp had gevraagd voor de test.
"Van dat ruiken. Gelukkig heb ik een goeie neus want wat ik kon precies ruiken welke anders waren dan de anderen".
'Dat is fijn", zeg ik kort en eet weer verder. Ik neem kleine hapjes en zorg dat ik goed kauw voor ik doorslik. Dat kruid van Rosalia help goed tegen de pijn, die kende ik nog niet.
"Wat vinden jullie van deze hele situatie?" vraagt Noah. Kevin zwijgt en kijkt ons een voor een aan.
"Ik bedoel, ik vind dit best wel rare tests. Hoezo zouden er mensen dood moeten als ze het juiste antwoord niet weten? Zo erg lijkt me dat toch niet..." Noah's stem klinkt steeds zachter.
Ik haal mijn schouders op. "Ik vind het maar niks, maar het is altijd zo gegaan dus het zal wel goed zijn", lieg ik, nouja, dat tweede deel dan. Ik vind dit echt het meest onzinnige wat er bestaat. Waarom zou je sowieso niet een beroep kunnen kiezen wat je zelf graag wilde doen? Waar je zelf beter in zou willen worden? Deze hele test is er zodat de staat ons kan besturen als een aantal kleine poppetjes.
Ik zie Kevin naar me kijken en opeens zegt hij: "Die vlekken, hoe heb je dat gehad?" Shit. Ik had ook wel kunnen weten dat het zou opvallen. Als ze maar niet te merken krijgen dat mijn zicht steeds meer achteruit gaat, wie weet wat anderen met die informatie zouden kunnen doen om hun eigen hachje te redden. "Ik had net een allergische reactie bij een plant die niet giftig was, heb ik eerder gehad. Ik krijg wat rode vlekken en het gaat vanzelf weer over". De smoes was voor de hand liggend, maar ik zou ook niet weten waarom Kevin er iets anders achter zou willen zoeken. Hij accepteert het antwoord en gaat weer verder met eten.
Carter komt ook bij ons zitten, hij leeft dus ook nog. Zijn ogen staan dof en hij ziet er duidelijk gestrest uit. Deze keer heeft hij niet eens de moeite genomen om eten te pakken. Zijn gezicht is bleek. Ik weet niet hoe ver hij het nog zal schoppen in deze test, hij kan het duidelijk niet aan hoe ernstig de situatie is en hoe anders het is dan wat hij in zijn hoofd had.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze nam plaats aan tafel en begon rustig met eten. Veel honger had ze niet maar ze besloot toch maar alles op te eten, zodat ze zeker genoeg binnen had. Het bleef toch in haar hoofd zitten. Waarom zou ze bij mensen uit haar eigen deel gezet zijn? Bovendien waren het ook nog eens allemaal namen waar ze nooit van gehoord had, was dat ook niet raar? Misschien dacht ze er teveel over na en was het gewoon puur zo uitgekomen maar toch. Het was dan ook nog eens groep 1. Moest ze iets zoeken achter deze cijfers of was dat ook willekeurig? Ging het effectief over het samenwerken of moest je gewoon zo snel mogelijk iets doen? Al deze vragen bleven door haar hoofd spoken. Ze hoopte gewoon op een goed team waarin iedereen zijn best zou doen om het te halen. Sterven als je het niet haalt, als dat niet genoeg motivatie was wist ze het ook niet meer. Je kon het niet echt motivatie noemen natuurlijk, het was niet alsof je er iets leuks voor zou krijgen als je zou slagen, maar je kon er wel je eigen leven mee redden. Rosalia hoopte maar dat ze goed genoeg zou blijven in alle onderdelen om hier levend uit te komen.

Wanneer Carter aan tafel plaatsneemt kijkt ze even op. Hij zag er slecht uit, die zat ergens in de knoop met zijn geweten. Fijn om te weten dat hij dat dan toch nog had. Ze was misschien hard voor hem, maar dat zou ze met iedereen zijn die zich zo opstelt tegenover anderen. Rosalia hield niet van onrechtvaardigheid, daarom dat ze zo tegen dit hele proces was. Het vermoorden van onschuldige mensen, dat kon gewoon niet. De persoon die dat juist vond, daar scheelde beslist wat mee. Wanneer ze klaar is met eten schuift ze haar bord naar voor en kijkt even rond door de zaal. Het is opvallend leeg. Dan weerklinkt een geluid, de microfoons. 'Zoals jullie weten zal de volgende test over enkele ogenblikken van start gaan. Verzamel en kom naar de grote hal want dit is een belangrijke. 1 team zal dit deel van de Test niet halen..' Er volgde een totale stilte in de zaal. Dat konden ze toch niet menen. Dat betekende 3 mensen in 1 keer. Wat nu als je gewoon pech had met je groep? 'Ik verwacht jullie over 10 minuten', werd er nog na gezegd, waarna het nu compleet stil werd. Rosalia zuchtte en liet haar hoofd in haar handen rusten. Dit speelde zo met je gedachten, alles hier. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

De mededeling kwam sneller dan ik had verwacht maar dat vond ik juist fijn. Mijn ogen gingen nu hard achteruit en ik wist niet hoe het straks zou zijn. Ik kon nu alleen nog maar vage lijnen zien. Ik herkende de mensen aan de tafel maar zou een onbekende die ik hier voorbij had zien lopen niet herkennen. Lezen zou nu al helemaal niet meer gaan.
Eén groep zou het niet redden. Dat zou betekenen dat je niet perse eerste hoefde te zijn, zolang je maar niet laatste was. Of misschien zou eerste zijn juist wel fataal zijn, je weet het maar nooit hier. Ik knipper even met mijn ogen maar het is vergeefse moeite. Nu meer dan ooit hoopte ik vurig op goede teamgenoten. Als je al zo ver was gekomen betekende dat in ieder geval iets.. toch?
Ik hoor mensen naar de deur lopen en wil het zelf ook doen als ik bijna struikel over een tas die op de grond staat. Ik rol met mijn ogen, wil niks dan nu? Zo vreselijk slechte oriëntatie heb ik toch niet? Ik zou me aan de situatie moeten kunnen aanpassen en er voor gaan, waarom voel ik me dan zo zwak? Waarom kan ik het niet gewoon van me afschudden en doorbijten? Ik word chagrijnig, wrijf nog eens in mijn ogen en loop verder naar de deur, het kost een stuk mee moeite dan normaal om tussen alle tafels door te lopen, zeker omdat de zaal niet ontzettend verlicht is. Het is genoeg verlichting om te zien maar de ramen zijn in de woonkamer, niet hier.
De gangen zijn ook niet geweldig verlicht maar er zijn genoeg mensen om te volgen zodat ik weet waar ik heen moet. Alleen voor het kamernummer zou ik Rosalia nodig hebben omdat ik die van veraf ook niet zou kunnen lezen.
@Orpgfan1
(Dit ziet hij nu ongeveer: https://overogen.nl/wp-content/uploads/2015/07/sparkler-922902_1920.jpg )

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze stond op van tafel en keek nog even naar de rest. Ze hoopte maar dat niemand van hen in de verkeerde groep terecht zou komen. Hoe erg ze ook een hekel had aan Carter, zelfs hem wenste ze dat niet toe. De dood, dat kon je zelfs je ergste vijand toch niet toewensen? Dan moest je echt wel een onmens zijn, en dat vond Rosalia niet van haarzelf. Ze wachtte op Aidan die met wat moeite uiteindelijk toch meekon. Zijn zicht moest wel erg achteruit zijn gegaan aan zijn houding te zien. Het was duidelijk dat hij af en toe gewoon geen idee had wat er rond hem gebeurde. Ze kon het zich niet voorstellen. Dat moest super eng zijn, zeker als je wist dat ze nu een super belangrijke Test zouden moeten doen. Zou dit een truc van de makers zijn om Aidan uit te schakelen? Zodat hij er zeker uit ligt? Waarom zouden ze hen dan niet samen in een groepje gezet hebben? Rosalia nam zijn hand vast. Zo viel het niet te hard op voor anderen dat zijn zicht zo slecht was, maar kon ze hem toch helpen met de weg vinden. 'Kom', zei ze en samen met hem liep ze richting de juiste zaal. Ze hadden geluk dat ze beide in dezelfde zaal moesten zijn. Groepen 1 tot 7 moesten hier namelijk verzamelen. Met bordjes stond aangegeven waar je moest zijn voor je groep. Rosalia liep met Aidan richting het bordje van zijn groep. Ze moesten dan maar even de verliefde mensen spelen die geen seconde zonder elkaar konden. Zo viel het voor de makers tenminste niet op hoe slecht zijn zicht was. 'Je bent op de juiste plek. Ik zie je straks, wees voorzichtig', zei ze terwijl ze zijn hand losliet. Ze zuchtte even en liep vervolgens naar haar eigen nummer toe waar alvast 2 jonge mannen klaar stonden. Een van hen kwam haar wel bekend voor, maar ze kon niet plaatsen van waar hij precies kwam. Het werd stil en de microfoons weerklonken, weeral. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Dankbaar geeft ik Rosalia even een kneepje in d'r hand. "Succes, blijf rustig nadenken", zeg ik tegen haar als ze weg loopt. Ik merk dat er al twee mensen bij me staan. "Groep 5?" vraag ik. "Mhm", mompelt een jongen. "Ja", zegt een meisje zacht.
"Aiden", stel ik mezelf kort voor.
"Pete, en dit is Sarah", zegt de jongen. Ik knik. Meer hoef ik ook niet te weten.
De speakers maken een krakend geluid als teken dat er wat zal worden gezegd en kort daarna volgt een stem. "Beste deelnemers. In deze test zal het gaan om samenwerking. Wij zullen jullie monitoren vanaf het moment dat jullie naar binnen gaan, tot het moment dat jullie aan de andere kant van de kamer er weer uit komen. De regels zijn simpel. Je zorgt ervoor dat jullie als complete groep uit de kamer komen. Teruggaan wordt gestraft als een fout evenals fouten die tijdens de test worden gemaakt. Voor deze test is geen tijdslimiet, echter, de groep die er als laatste uit komt valt af".
Dit is nog erger dan een tijdslimiet, je weet nu niet waarop je moet wachten, hoe lang je nog hebt, waar je rekening mee kunt houden, wanneer je even rustig kunt nadenken of juist moet opschieten.
"We wensen jullie allen veel succes". Zodra ze is gestopt met praten openen de deuren zich automatisch. We stappen naar binnen en ik houd me vast aan de deur en muur om de weg te vinden. Hier binnen zijn we in een soort alledaagse woonkamer. Het is gelukkig goed verlicht, maar details kan ik niet onderscheiden. De deur achter ons sluit zich weer en ik hoor een elektrisch geluid wat betekent dat hij op slot zit. "Jullie test begint, nu". Klinkt een stem in de kamer. Pete en Sarah beginnen druk te zoeken naar informatie, ik probeer al tastend iets bruikbaars te vinden, wat ik zoek zou ik niet weten.
"De deur is gesloten met een cijferslot, we moeten een code zien te vinden hier ergens", zegt Pete vastberaden. Het lijkt bijna alsof hij dit eerder heeft gedaan, wie weet was hij wel inbreker ofzo.
"Wat sta je daar nu dom te doen, je moet zoeken", snauwt hij tegen mij. Hij is duidelijk zenuwachtig.
"Ik zie niks", zeg ik.
"Wat?" vraagt Pete ongelovig.
"Ik zie niks", herhaal ik. "Alleen wazige contouren. Ik kan niks om me heen zien als het gaat om details. Als er iets wordt gevonden moeten jullie het beschrijven, dan kan ik meedenken. Het is even stil en ik hoor geritsel van kleding. "Hallo?", vraag ik.
"Sarah is doof", zegt Pete nu rustiger. "Ze is mijn tweelingzus. Ze kan wel liplezen maar aangezien jij daar staat met de rug naar ons toe moest ik het vertalen".
Geweldig, veel beter kon het nu ook niet worden. Hoe klein wilden ze dat mijn kansen waren om te overleven?
"Oke", zeg ik. En ik draai me naar hen toe. "Wat zien jullie?" vraag ik rustig en duidelijk.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het geluid weerklonk door de speakers. Rosalia knikte tevreden en draaide zich om naar de 2 jongens die bij haar stonden. 'Rosalia, en jullie zijn?', stelde ze zich voor. Ze kwam erachter dat de jongens bij haar Manuel en Stephan waren. De gasten kwamen beide uit een familie van handelaars. Ze hoopte maar dat het niet in hun nadeel zou werken dat ze allemaal van dezelfde tak kwamen. De deur sprong open en als eerste liep Rosalia naar binnen toe. De jongens volgden haar en al snel sprong de deur in slot. Mooi, nu zaten ze hier vast. Het zou dan ook elk moment kunnen beginnen. Dat hoopte ze toch. De Test ging van start. Gelijk liep Rosalia naar de deur toe waarlangs ze naar buiten konden gaan. Een cijferslot. 3 cijfers moesten ze vinden, maar waar? 'Laten we maar beginnen met zoeken', zei ze. 'Ik kan deze helft doen, Stephan jij die helft, en Rosalia jij kijkt onder voorwerpen?' Rosalia stemde in met het plan. Zo zouden ze het meest effectief kunnen zoeken. Rosalia begon bij de bank. Ze schoof deze op zij, haalde de kussens er uit. Niets te zien. Ze merkt op dat er aan een van de kussens aan de onderkant een ritssluiting zit. Ze controleert of dit bij de anderen ook zo is, niet dus. Vluchtig ritst ze het kussen op en vindt een soort rekenraadsel. 'Iemand die hier goed mee is?' ,vraagt ze en meteen komt Manuel haar tegemoet. 'Komt goed, doe jij mijn helft maar. Ik regel dit'. Rosalia knikte instemmend en begon verder te zoeken. 'Menen ze dit nou, een sudoku. Wat heeft dat nu te maken met de Test', hoort ze Stephan zeggen. 'Ze willen weten hoe snel je bent en hoe oplossingsgericht. Gaat het je lukken?', vroeg Rosalia. Hij schudde lichtjes. 'Geef maar', zei ze dan. Ze zou wel een poging doen. Ze nam het blad van hem aan, nam een pen van tafel en begon de sudoku uit te zoeken, terwijl Stephan verder zocht en Manuel druk aan het rekenen is. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

"Sarah, ga jij zoeken?" vraagt Pete terwijl ik zijn armen zie bewegen. Ze zal wel geknikt hebben want ik hoor haar voetstappen door de kamer. "Ik zoek ondertussen en leg alles wel uit wat ik zie", zegt Pete.
"We zijn in een soort woonkamer en op de deur zit een cijferslot. We moeten drie cijfers vinden hier ergens. Er staat een bank, een tv meubel met daarop een tv en een afstandsbediening. Er ligt een vloerkleed onder". Ik hoor geritsel terwijl Pete dingen van zijn plek haalt en bekijkt. "Ik zie hier niet zo veel bijzonders".
Ik kan er niet tegen om niks te doen en begin me naar de muur te begeven. "Ik ga kijken of ik hier iets kan vinden", zeg ik. "Vertel alsjeblieft verder". Ik voel een muur van bakstenen, anders dan de rest van het gebouw valt me op. Er is een plank aan de muur gemonteerd met daarop prullaria, souvenirs of iets. Ik hou ze in het licht en dicht bij mijn ogen om te kunnen zien en voelen wat het is.
"Ik kijk onder het vloerkleed maar daar zie ik niets bijzonders, tussen de bank zie ik ook niets. Wacht, ik zie daar... ja.. bijna... hebbes!".
"Wat? Wat heb je?" vraag ik.
"Het is een rekenraadsel, laat dit maar aan mij over, ik ben wel aardig in rekenen". Het liefst wil ik het zelf doen en vervolgens nog tien keer controleren maar dat zal niet gaan. Ik zal moeten vertrouwen op mensen die ik niet eens ken. Wat een rot gevoel is dit.
De souvenirs laten niets bijzonders zien in eerste instantie en ik loop langs de muur terwijl ik overal aan voel.
Sarah heeft ook iets gevonden. "Moet je kijken", zegt ze. Je kan in haar stem inderdaad horen dat ze doof is. Pete loopt naar haar toe en legt uit wat ze heeft gevonden. "Het is een sudoku, kan jij die oplossen denk je?" vraagt hij aan Sarah. Het is stil maar ik ga er vanuit dat ze knikt.
"Is een sudoku niet te makkelijk? Twee rekenopdrachten?" vraag ik achterdochtig.
"Het is wat we nu hebben dus het lijkt me verstandig alles uit te rekenen", zegt Pete vastbesloten. Ik haal mijn schouders op. Hij heeft ergens een punt.
Wanneer ik verder kom bij de muur voel ik een aantal fittingen waar gloeilampen in moeten. Mijn voet stoot tegen een kluis aan en als ik daaraan voel, voel ik een cijfer slot. "He misschien moet het antwoord van een van jullie puzzels hier wel in", zeg ik. "Ik wed dat daar gloeilampen in zitten die in deze fittingen moeten". @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

In alle haast begon Rosalia met het invullen van de pagina. In het midden van blad zat een zwart vakje. Ze had dit soort puzzel eerder gezien. Je moest dan de 4 scores rondom het vakje blijven optellen dat je een getal van 1 cijfer kreeg. 33 werd dan 3 plus 3 en dus 6. Een 5 en een 5 zouden 10 worden en dus 1. 'Ik heb het, het eerste cijfer is 1!', hoort ze Manuel zeggen. 'Schrijf dat op en zet het op het slot op dat getal', riep ze. Hij knikte en ging dat dan ook doen. 'Ik heb iets!', riep Stephan vervolgens. Van onder het tapijt haalde hij een blad met daarop een raar soort taaltje. Een soort codetaal. Zou een van de cijfers daar op gebaseerd zijn? 'Het is een codetaal, het woord kluis staat erop. Wat zou dat betekenen'. Rosalia aarzelde niet. 'Zoek naar een kluis, die moet hier ergens zijn', zei ze. 'Ik begin aan de codetaal', voegde Manuel er aan toe. We hadden het geluk dat hij genoeg wiskunde en taal gestudeerd had en zowat alles leek te kunnen. 'Ik zie een patroon', zei hij. 'Goed, jij al een kluis gevonden?', riep Rosalia. Nog voor ze haar zin afmaakt komt Stephan aangelopen met een kluis, hieraan zat een cijferslot. deze keer met 2 cijfers. Rosalia zucht. Ze gaat verder en vindt uiteindelijk de som van getallen. 5 is het. Ze loopt naar de deur toe en op het volgende slotje probeert ze 5. Ze zouden alle mogelijke combinaties straks moeten proberen, maar dan hadden ze er toch al vast een. 'Stephan jij schrijft alle mogelijke combinaties tot nu toe al op', zei ze. Stephan begon meteen druk met schrijven. Manuel kwam intussen op het getal 11 uit voluit geschreven. Ze proberen het op het cijferslot en tot hun verbazing springt het kistje open. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

"Hebbes!" zegt Pete ineens. "Ik heb hem!" Hoor ik Sarah zeggen. Pete probeert de cijfers in het slot en de kist springt open.
"Er zitten inderdaad gloeilampen in", zegt hij.
"Sarah, Pete, gaan jullie verder zoeken voor puzzels en de cijfercode van de deur, dan pruts ik deze lampen er wel in". Ik weet niet of ze hebben geknikt maar ze gaan in ieder geval weer aan het werk.
Ik ga door mijn hurken om te voelen waar de kist is en krijg een lamp te pakken, vervolgens ga ik met mijn hand over de muur om een fitting te proberen. Ik doe de lamp erin maar er gebeurt niks. Is het een serieschakeling? Als ik nog een lamp pak en deze in een andere fitting draai gaat hij wel branden. Aha, er zijn dus een aantal defecte. De eerste lamp draai ik uit de eerste fitting en ik zoek net zo lang tot ik hem op de juiste plek heb gedraaid en hij begint te branden. Dit doe ik ook voor de andere lampen.
"Hier!" roept Pete enthousiast. Het is een stuk tekst met weer een raadsel. Iets over je omgeving moeten kennen voor je eruit zal kunnen komen... Wat zou dat betekenen?"
"Misschien moeten we de kamer goed onthouden en is er hierna nog een kamer?", stelt Sarah voor.
"Ik denk daar nog even over na, moet je kijken wat ik heb gevonden hier", en ik kijk naar de lampen die nu een opgelichte pijl vormen. De pijl wijst naar de muur rechts van ons, waar in principe niks bijzonders op staat, er staat wel een boekenkast voor.
"Er moet vast iets met die boekenkast zijn", zegt Pete en hij begint druk te zoeken tussen de boeken.
Ik loop naar de kast terwijl ik met mijn hand langs de muur ga, ik word hier ietsje behendiger in dan eerst.
"Wat zie je? Vertel het me", vraag ik.
"Boeken, verschillende boeken die we op school ook hadden, een aantal leesboeken, kookboeken, niet echt iets bijzonders. Ik zou niet weten wat we hier mee moeten doen". Hij zoekt verder.
Wanneer ik bij de boekenkast kom voel ik dat hij niet aan de muur vast zit.
"He, help eens", zeg ik. "Die kast moet van de muur worden geschoven'.
Pete en ik schuiven de kast opzij, dat kost nogal wat kracht maar zo lastig is dat niet voor mij, ik ben al lang blij dat ik nuttig bezig ben.
Sarah laat een verbaasd geluid horen. "Wat? Wat is het?" vraag ik.
"Een deur", zegt Pete.
"Ken je omgeving.... Dan zal dit vast de deur zijn waar we uit moeten gaan en is die andere deur een afleiding. Een fout antwoord". Het besef geeft me kriebels, hoe veel mensen zouden dit niet doorhebben? Het raadsel niet hebben gevonden? Ik durf te wedden dat je met die andere raadsels de eerste deur gewoon open kunt maken en wil niet weten wat er dan zou gebeuren.
"Ik weet het niet, misschien is dit juist wel een afleiding", zegt Pete. "Misschien moeten we toch maar voor de eerste deur gaan, die ziet er sowieso een stuk minder gehavend uit dan deze".
"Nee! Waarom zouden ze anders deze deur verstoppen? Waarom zouden ze zeggen ken je omgeving? We moeten deze deur hebben, hoe hij eruit ziet zal me een worst wezen".
Pete laat een kreun horen "Ik weet het niet....", mompelt hij.
"Pete. De pijl, het raadsel, deze deur die eerst niet zichtbaar was, hoe veel bewijs wil je hebben. We zijn tijd aan het verdoen. Op deze deur zit een sleutelgat, we moeten een sleutel zien te vinden, misschien dat hij ergens in zit".
Pete blijft staan na te denken terwijl Sarah en ik beginnen te zoeken. Ik loop tastend naar de bank toe en zoek daar tussen alle kussens. Ook de kussens die open kunnen maak ik open en doorzoek ik grondig.
"Pete kom, ga helpen zoeken. Of wil je soms dat we als laatste hieruit komen?". Dat schijnt Pete wakker te maken en hij begint ook met zoeken.
Ik denk na. Voor een deur waar je je omgeving voor moet kennen heb je een sleutel nodig waar je je omgeving voor moet kennen. De deur was verstopt op een plek waar je niet zou zoeken, de sleutel zal dat ook zijn. Een bank of een tapijt zou iedereen bekijken. Wat was er nog meer in de woonkamer, iets wat we nog niet hebben gehad?
De tv. Ik draai me om en voel overal rondom de tv of ik een sleutel vind, maar zonder geluk. Wel voel ik een randje met een compartiment.
"Geef me de afstandsbediening eens", zeg ik.
"Dit is niet het moment om tv te kijken!" roept Pete nu wanhopig. "Bovendien dacht ik dat jij niet kón kijken".
"Geef. Me. De. Afstandsbediening", herhaal ik duidelijk. Ik steek mijn hand uit en zodra ik hem vast heb doe ik de tv aan.
Er gebeurt niets. Het enige wat tevoorschijn komt, voor zover ik kan zien, is een grijs scherm.
"Zie je nou wel dat er niks gebeurd", Pete klinkt angstig, dat is niet goed in een situatie als deze. Ik draai me richting het geluid van Sarah haar geritsel en zwaai even met mijn armen om haar aandacht te trekken.
"Sarah, nog een cijfercode", zeg ik zo duidelijk mogelijk.
"Ik heb hier een ansichtkaart met een postcode erop?" zegt ze voorzichtig. Ik knik. "Heel goed, wat staat er?"
Ze aarzelt even. Als dit antwoord fout is, kan het best zo zijn dat de tv ontploft ofzo, weten wij veel. Dan besluit ze toch maar het te zeggen, we hebben nu ook weinig keuze.
"9643". Ik typ de cijfers in op de afstandsbediening, hier heeft niemand zicht voor nodig, en hoor een elektrisch geluid. Sarah loopt naar de tv en haalt uit het compartiment wat zojuist open is gegaan een sleutel.
Ze zegt niets.
Ik voel haar twijfelen, tussen Pete en mij. Tussen haar broer en een vreemdeling. Tussen wanhoop en rede.
Pete staat vastgenageld aan de grond. "Wat als het fout is? Wat als het niet klopt?" Zit er niet een kamer achter die muur?"
"Ik weet het niet", zeg ik hoofdschuddend. "Maar ik het echt het gevoel dat dit het is. Sarah, mag ik de sleutel van je? Het is oke, we gaan het hier levend uit maken". Al baseer ik dat volledig op mijn eigen instinct en is dat voor een ander vast geen gegronde reden.
Ze loopt, niet naar mij, maar richting Pete. "Sarah..." zeg ik.
Dan hoor ik een sleutel die in het slot wordt gedraaid, een jammerend geluid van een bange Pete, en... een deur die open gaat. Even houd ik mijn adem in, in spanning en afwachting van wat er gaat gebeuren.
Dan... "Gefeliciteerd, jullie hebben de test gehaald. Jullie mogen het aangegeven pad volgen terug naar de kamers.
een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. "Dankje", zeg ik tegen Sarah, ik weet niet of ze naar me kijkt.
"Kom", zegt ze tegen Pete. Ze pakt hem bij de hand en neemt hem mee naar buiten. Ik volg hen op de voet aangezien ik mensen nodig heb om achter na te lopen.
We komen door een smalle gang in de gang bij de woonkamer uit.
"Wij gaan naar onze kamer", zegt ze. Ik knik. Ik loop voorzichtig naar de dichtstbijzijnde bank en ga daar zitten. Er zijn een klein aantal andere groepen al terug, hoor ik.
Kom op Rosalia, je kunt het, zeg ik fluisterend.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Wanneer het kistje opengaat kijkt Rosalia wat verbaasd op. Gloeilampen, menen ze dit nu? 'Ik draai ze er wel in, zoeken jullie verder naar de getallen', hoort ze Stephan zeggen. Ze knikte en terwijl ze verder gaat, hoort ze opeens een zucht van verbazing. 'Een pijl?', vraagt Manuel wat verbaasd. Rosalia kijkt op en merkt dan ook de pijl op, die recht naar een lege muur wijst. 'Wat bedoelen ze daar nu weer mee, zouden we daar een getal kunnen vinden dan?', vraagt Stephan. Op dit moment wist Rosalia het ook niet meer. Wat zou er zo speciaal zijn aan de muur. Of was de pijl een val? 'Ik vertrouw het zaakje niet', zei ze wat bezorgd. Ze keek aarzelend rond maar liep vervolgens toch naar de muur toe, waarvoor een gevulde boekenkast stond. Ze begon alle boeken te verschuiven en te openen, tot ze opeens merkte dat er een gat in de kast was gemaakt, hierdoor kon ze zien dat er achter de kast niet gewoon een muur was. Het leek alsof er iets achter de kast verschuild zat. Manuel en Stephan verplaatste de kast, en al snel kwam er een deur tevoorschijn. Nog een deur? 'Welke deur moeten we nu in godsnaam openen? Foute antwoorden en we hangen!', hoorde ze Stephan paniekerig zeggen. 'Het komt wel goed, geen zorgen', relativeerde Manuel de hele situatie en hij keek beter naar de deur. 'We moeten gewoon de sleutel vinden. Dit is de deur die we moeten hebben. Anders zouden ze er toch niet zo een spel van maken?'. Rosalia knikte instemmend. Ze zouden vast niet zo een moeite doen om een deur te verbergen als dat niks betekende. 'Kom, we zoeken de sleutel', zei ze. Weer haalden ze met zen 3 de hele kamer overhoop. Elk stukje behang werd verwijderd, elk boek verschoven, elke object helemaal uitgekeerd. Toch vonden ze niets. 'We moeten opschieten, we mogen niet de laatste zijn', hoort ze Stephan paniekerig roepen. 'Wees toch kalm gast, zo komen we nergens!', reageert Manuel waarop Stephan helemaal flipt. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik wil naar huis!', roept hij kwaad en Rosalia schrikt op wanneer hij de tv optilt en deze tegen de muur kapot gooit. Haar verbazing wordt alleen maar groter wanneer ze tussen de scherven een sleutel ziet liggen. Haar ogen worden groot en gelijk loopt ze naar de sleutel toe. 'Dit is het, we kunnen naar buiten. We hebben het', zei ze met een brede glimlach, en ook de jongens leken helemaal op te fleuren. Ze stopten de sleutel in het gat, draaide deze voorzichtig om en keek op toen de deur geopend werd. 'Gefeliciteerd, jullie hebben de Test net op tijd afgerond', hoort ze door de speakers. Vrijwel meteen erna hoort ze een luide knal, als een bom die ontploft. Zo snel mogelijk lopen de 3 de kamer uit en Rosalia schrikt op wanneer ze ziet dat de kamer naast haar volledig in vlammen is opgegaan. Ze waren dus net op tijd, dat hadden zij gewoon kunnen zijn. 'Kom, we moeten hier echt weg', hoort ze Manuel zeggen die haar bij haar arm mee door de gang richting de grote hal trekt. Nog steeds verbijsterd volgt ze hen. Het dringt nog niet volledig door, maar nu weet ze wel hoeveel er mis had kunnen lopen als de tv niet gegooid was. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Dit duurt lang, veel te lang. Hoeveel mensen waren er nu al binnen gekomen? En hoeveel meer zaten er op hun kamer? Het was niet heel gek druk in de woonkamer maar je kon merken dat er niet veel meer waren die nog moesten ontsnappen.
"Hee", hoor ik iemand zeggen. Ik schrik op uit mijn gedachten en draai me om naar degene die naast me is komen zitten maar ik kan haar niet goed herkennen.
"Rustig maar, zo eng ben ik niet", dan herken ik de stem, Jasmine. "Godzijdank je leeft nog", zeg ik opgelucht met een zucht. Onbewust had ik me toch best druk gemaakt of zij hier doorheen zou komen.
"Ja, maar nog maar net. Met die planten test heb jij me gered". Ik keek even verbaasd. "Ik stond achter je. Toen jij jouw potje wist om te gooien kwam ik uit mijn tunnelvisie en bedacht ik me dat jij altijd zei om wolfskruid niet te eten. Dat groeide immers vlak ons. Dat was net op tijd want anders had ik het erbij gegoten en lag ik nu horizontaal".
"Tsjong, dat je dat nog wist. Ik ben blij dat ik je van dienst kon zijn".
"Maar zeg, jij weet zo veel van planten, waarom duurde het bij jou zo lang de tweede ronde?"
Ik twijfel even wat ik er van moet vertellen, maar dit is Jasmine, zij kan wel iets weten, toch?
"Ze hebben me een extra plant gegeven die ook giftig was terwijl ik maar drie mocht laten staan. Dat was een lastige keuze". Ik kan haar gezichtsuitdrukking niet zien.
"Waarom denk je dat ze dat zouden doen dan?" vraagt ze. Ik haal mijn schouders op.
"En waarom leef je nog dan?"
"Omdat de vierde plant niet dodelijk was, hij leek alleen op een die dodelijk was".
"ooh, op die manier. Heb jij even geluk gehad".
"wat raar, je zou denken dat ze hun planten kennen hier".
Ik knik, "maar ik ben er wel blij mee". Ik vermijd de vraag waarom ik het heb gekregen.
"nou, ik ben blij dat je er nog bent", zegt ze. Ze slaat me even op mijn schouderblad en loopt dan weer weg. Dat was kort, maar oke.
"Rosalia waar blijf je nou?", fluister ik terwijl ik richting de deur kijk. Niet dat ik haar zou kunnen onderscheiden, maar het is iets.
Kevin komt naast me zitten. "Noah is daar nog", zegt hij zonder enige emotie. "Rosalia ook", zeg ik. Precies op dat moment horen we een knal en we weten beide wat dat betekent. een van beide zal niet terugkomen.
@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld