Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn schuldgevoel was niet naar zichzelf gekeerd geweest. Het was eerder plaatsvervangende schaamte geweest voor het gedrag van zijn vrienden, dan wel van Kieran zowel richting haar vriendin als Adoria, dat hem naast zijn eigen irritaties naar buiten had geleid. Of misschien omdat hij dan toch liever de avond aan haar zijde spendeerde dan op dit moment met het gezelschap van de andere drie opgescheept te zitten. Hij wist het niet, maar hoe dan ook stond hij hier dan in een poging haar tegen te houden van haar vlucht. Althans, om haar ervan te overtuigen de komende uren met hem door te brengen liever dan alleen rond te zwerven.
Lichte opluchting blonk uit zijn ogen door hoe ze zijn opkomst opvatte. "Is that a compliment right there?" Een vraag waar hij geen antwoord op hoefde, maar deze desondanks uitbracht. Ergens deed het hem goed het van haar weer te horen. Het deed een beetje last verdwijnen, hoe hij ook niet kon verklaren waarom het precies zo voelde. Uit gewoonte, waarschijnlijk.
"To be honest, it ain't only to make things up, though." Hij keek om zich heen, traag lopend langs een van de vele panden van de suburbs. "Didn't like it at that place either. And, well. Whatever Kieran wants with that friend of yours ain't something I'm in the mood for to watch." De behoefte aan rust had hem wederom overspoeld, ditmaal onverwachts. De gesprekken die net gevoerd werden wekten irritatie op omdat hij zich niet afsluiten kon. Hij had er niet vaak last van, maar als dat het geval was, ontsnapte hij liever aan dat soort situaties. Ze had hem evenzeer een uitvlucht bezorgd als dat ze die voor zichzelf gecreëerd had.
"Are you two best friends?" Hij wendde zich van het verkleurde gebladerte op de stoeptegels naar Adoria, zijn handen stekend in de zakken van zijn hoodie.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I understand. I am not a big fan of shameless couples either.’’
Maar dat ze volkomen tevreden met hem was, al verachtte ze zijn gedrag, vergenoegde haar. Hij wist haar onzekerheid op een fascinerende wijze weg te nemen en hij was er voor haar wanneer ze met iets kampte. Zo’n slecht persoon was hij dan toch niet.
Ze volgde zijn voetsporen geleidelijk. Met hem aan haar linkerzijde passeerde ze de vele winkels die zich op hun route vertoonden.
Toen hij haar kant opkeek, beantwoordde ze zijn blik met een frons voordat ze haar aandacht weer vestigde op de weg. Er was een einde aan hun geloop gekomen. Het rode stoplicht hinderde hun pas. Tussen tientallen mensen stonden ze stil, toegekeken hoe auto's langs hen voorbijreden. Een koele, zachte wind kwam hen tegemoet.
‘’We are,’’ beantwoordde ze hem, al kwam ze niet meteen ter sprake.
‘’But it’s complicated.’’
Het licht sprong op groen. De mensenmassa kwam langzaam weer op gang. Blindelings stak ze de straat over, de zijstraat in. Een koffietent aan het einde van de straat viel haar op.
''We can go to Sunrise Coffee if you want? Or do you have something else in mind?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"They aren't a couple yet though, right?" Hij staarde rond de drukte van de straten. "I mean, I can't imagine Kieran being in a relationship." Hij was er geen type voor om zich zo snel te binden of dit überhaupt te doen, omdat het hem gewoonweg snel verveelde. Dit zou naar zijn verwachtingen nu niet anders zijn.
Bij het horen van haar stem, keek hij opzij. Het stoplicht versperde het pad dat zij namen, waarop beide in stilte wachtten tot het licht van kleur veranderen zou. Het leek hem niet te deren dat het gesprek zich evenzeer stopzette op dit moment en pas bij het teken van groen zich weer verder zette. Het gaf hem de mogelijkheid zich weer even te laten gaan in zijn gedachten, zijn aandacht te laten vervagen en voor even geen energie te hoeven putten in het meekrijgen van gesprekken om zich heen.
Felgekleurde bakstenen stonden uit tegenover het grauwe van de buitenwijken van de stad. Enkele neonlichten hadden de ruimte voor de ramen ingenomen, gepaard met uithangborden. Het was een koffietent zoals hij deze kende. Klein, opgetogen en toch gewoon en gemoedelijk.
Een knik kreeg ze terug als antwoord, de weg weer vervolgd om de mensenmassa achterna te lopen. "Sounds good. Let's head that way." Hij had er geen belangen bij als ze bij een specifiek café zouden gaan zitten. Het enige waar hij naar verlangde was cafeïne, dat wat haast overal wel zou zijn te vinden.
"You've never told me what kind of study you do. What is it that you do back at the university?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I am pretty sure she isn’t like all the other girls he used to have,’’ meende ze.
‘’But I don’t know whether they’re a couple or not, no. I don’t really care to be honest.’’
Ze ging mee in het gesprek wanneer Leslie het over hem en zichzelf had, maar vragen uit belangstelling van haar kant werden nauwelijks gesteld. Zij was eveneens niet nieuwsgierig naar hoe het verliep tussen Jack en haar beste vriendin.
De geluiden om hen heen probeerde ze zo veel mogelijk van zich af te schudden. Het was druk in de stad voor een doordeweekse avonddag. Acht uur ’s avonds en nog steeds wemelde het van de mensen die net klaar waren met werk.
Toen hij wederom iets aan haar vroeg, keek ze blij verrast op.
‘’Neither have you.’’ Ze had zijn vraag niet zien aankomen; enkel geschiedenis gerelateerde onderwerpen betrokken ze in hun gesprekken wanneer ze tegelijkertijd aanwezig waren in een les. Historiek was immers het enige vak dat zowel hij als zij volgde. Voor de rest hadden ze maar weinig gemeen. Desalniettemin beantwoordde ze hem maar al te graag.
‘’I study African American Studies with History as joint department,’’ zei ze.
‘’What about you? I can easily imagine you as a member of the armed forces, but you obviously didn’t go that way, so tell me, what are you studying?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waar ze het idee vandaan haalde dat ze haar vriendin tegenover hem verdedigen moest wist hij zich ook niet te bedenken, maar dat liet hij langs zich heen gaan. Als dat was wat ze graag tegen hem zeggen wilde of wilde verduidelijken, dan mocht ze van hem haar gang gaan.
Ze had gelijk gehad over hun studierichtingen. Hij had haar er ook nog niet van verteld, al kwam dat bij hem doordat hij het niet graag over zichzelf had of hier ronduit niet aan gedacht had. Het was geen gespreksonderwerp van ze geweest tot nu. Dat haalde echter niet zijn nieuwsgierigheid weg over haar opleiding; hij kon aannames maken maar alsnog was hij benieuwd wat voor keuze ze gemaakt had.
"Hm, haven't heard much of it, but it's cool though." Hij gaf haar een glimlach. "Got any idea what you want to do in the future?" Het idee op wat voor baan ze uitkomen wilde, ontbrak. Het was daarnaast ook lastig voor hem in te schatten gezien haar hobby's, die waarvan hij wist, niet bepaald bij een studie als deze kwamen kijken. Voor hoever hij dat weten kon tenminste.
Hij keek weer voor zich uit, het laatste tiental meters van weg tot aan de koffietent bekeken. "I study a combination of electromechanics and ICT." Ergens anders dan bij de techniek hadden zijn kwaliteiten nooit gelegen, maar iets vertelde hem dat zij zijn keuze ergens al wel had zien aankomen. Ze wist van zijn klussen in de garage, wat het ergens wel voorspelbaar maakte dat hij juist deze studie volgde. "History, I just choose to have some.. variety, I guess."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
“No, I haven’t.”
Een leugen. Haar Afrikaanse-Amerikaanse studie was leuk, maar ze dacht er niets mee te kunnen doen indien de opleiding afgerond was en het officieel tijd werd om een baan in die richting te zoeken. Het was haar intentie geweest om tijd te doden en meer kennis op te doen door naar de universiteit te gaan, al dan niet met kansvergroting omtrent een baan. Ze wilde de armen helpen, ooit.
Ze wist dus wel wat ze in de toekomst bereid was te willen doen voor de mensheid, maar er iets van zeggen deed ze niet. Haar voorstelling van de toekomst had niets te maken met haar huidige situatie.
Nonchalant liep ze verder, doende alsof haar antwoord niets voorstelde. Een houding die hem vertelde dat haar onwetendheid geen probleem vormde op het moment en ze het aldus later zou uitzoeken.
Dat hij monteur wilde worden, was geen verassing. Het paste bij hem.
De reden voor de betrokkenheid van een extra vak die hij hardop uitsprak, verastte haar wel. Ze geloofde niet dat hij geschiedenis voornamelijk koos om variatie te hebben. Ze vermoedde zijn passie voor het vak eerder, maar hem tegenspreken deed ze niet. Het had geen nut, waarom zou ze ook? Om gelijk te krijgen?
“Do you regret your decision?” vroeg ze, het koffietentje binnenlopend.
”As regards to the history choice, I mean.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het ontkennen van plannen voor de toekomst kwam voor hem onverwachts, maar het viel ergens te begrijpen. Culturele studies waren voor hoever hij wist vaak gekozen uit interesse of nieuwsgierigheid. Dat ze nog niet wist wat ze er later mee wilde, maakte niet uit als daartegenover de wil stond om iets hierover te leren. Allesbehalve, misschien gebruikte ze dit zelfs als een soort vooropleiding of oriëntatie voor wat ze daarna wilde doen.
Bij aankomst bij het pand waar ze naar onderweg waren geweest, duwde hij de deur open om deze na zijn intrede voor haar uit de weg te houden, tot ook zij binnen was en de behaaglijke warmte in de ruimte voelen kon. Sindsdien liet hij het terugvallen in het slot, zijn hand van het hout afglijdend om zijn arm weer langs zijn zij te laten rusten.
"Hm.. no, not really." Hij wreef wat door zijn ogen die wennen moesten aan het licht. "Kinda liked the subject. I don't know why." Haar mededelen dat hij er al ongelooflijk veel van wist en de lessen daardoor eigenlijk zag als kinderspel, deed hij niet. Ze had niks te maken met hoe hij al die kennis gekregen had en daarnaast had hij geen zin in het geven van een hele uitleg over zichzelf, als het niet meer dan onnodig was.
Een kleine rij nam een deel van de kamer in beslag. Grofweg zes mensen waren hen voor geweest, geduldig wachtend op hun beurt om een bestelling te plaatsen. Hijzelf sloot hierbij aan, zwijgzaam om zich heen gekeken naar de nieuwe omgeving. Er hing een prettige sfeer.
"You got any idea what you want to order yet?" Een gestelde vraag uit complete radeloosheid, omdat hij geen idee had waar hij eigenlijk zin in had.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Because you find the subject worth knowing, don’t you?’’
Dat hij de deur voor haar openhield bij binnenkomst was geen vreemd tafereel meer. Gewoonlijk bedankte ze hem woorden, nu glimlachte ze alleen maar.
Net zoals hij sloot ze aan in de rij, geduldig wachtend in stilte. Haar belangstelling ging op het moment uit naar de bedaarde sfeer en de letters in de hoogte voor haar, niet naar hem.
"You got any idea what you want to order yet?"
Niets van het menu stond haar aan.
Toen ze het restaurant verliet, was het de bedoeling geweest om een ziekenhuis te bezoeken. Ze stond nu echter hier, in een koffietent, waar ze vermoedelijk haar derde kop thee vandaag zou bestellen. Het was niet gemakkelijk om aan bloed te komen wanneer je op reis was met leerlingen van de universiteit. Ze had het onderschat, helaas.
Dan had ik toch beter een gevulde fles van thuis kunnen meenemen, dacht ze.
Stilzwijgend bekeek ze opnieuw de lijst. Thee kende ze en gezien het gemakkelijk was om binnen haar comfort zone te blijven, was het niet moeilijk om gedroogde bladeren in kokend water op haar order te zetten. Ze overwoog het ook, maar achteraf gezien was het beter indien ze variatie omtrent het drinken nam. Ze at al niet en door alleen maar thee te kiezen, werd zijn achterdocht er niet minder op.
Het werd dus koffie.
‘’I think I am going with pumpkin spice and almond milk. Have never tried it before, but it sounds interesting.’’
De tweede wachtende in de rij. Zonder hem een blik te werpen, haalde ze haar portemonnee tevoorschijn. Zij zou betalen, of hij dat nu wilde of niet.
‘’And you are going with .. ?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"That's one way to put it." Enigszins interesse had hij altijd al in het vak gehad, niet al te veel maar zodanig dat hij de lessen moeiteloos volgen kon. Het was eerder de kennis die hij al had en zijn nieuwsgierigheid die hem ertoe hadden geleid het te kiezen. Met alle verhalen die hem verteld waren, was dat wat de docent vertelde altijd afwijkend en in sommige opzichten liet het hem des te beter begrijpen hoe het verhaal zijn verloop had gekregen.
Hij zag het liever als een andere manier voor leren.
Het onderwerp liet hij zwijgend varen. Zijn aandacht zwierf rond het café, nergens een vast punt gevonden waar hij zich op fixeerde maar eerder gewoonweg dwalend langs de ruimte. Het was een wijze van waarnemen die hij van zichzelf gewend was; kijken maar niet daadwerkelijk zien. Vanbinnen droomde hij weg.
Haar stem bracht hem weer terug naar de werkelijkheid, hem op laten kijken om zich weer te laten ontwaken uit zijn verbeeldingen. Ze herinnerde hem eraan dat ze snel aan de beurt waren. Hij nam nu pas in zich op dat ze de volgende zouden zijn om een bestelling te plaatsen, de stappen tot aan de balie gezet zonder door te hebben gehad dat de rij zich in de tussentijd erg verkort had.
Met een peinzende blik keek hij langs de mogelijkheden, het menu bij de wand achter de counter in oog gehouden. "I'mma go for the Americano." Hij was geen liefhebber van de vele verschillende smaken en siropen die bij koffie kwamen kijken. Liever proefde hij de sterke smaak van de koffiebonen om hem wakker te schudden, dan dat hij rekenen moest op de suiker om dat voor hem te doen.
Haar portemonnee zag hij haar tevoorschijn halen, dat wat hem ietwat fronsend achterliet. "You don't have to pay for it, you know?" Hij was degene geweest met het voorstel om ergens anders te gaan zitten, doelend op een kans het goed te maken voor de verpeste sfeer in het fastfoodrestaurant. Het zou niet net zijn van hem om haar dan te laten betalen.
Hij gaf haar een glimlach. "I mean.. I said I'd make it up to you. No need to pay."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze wilde ingaan op zijn protest, maar reageren ging niet aangezien de werkneemster hen al aansprak.
‘’Hi, how may I help you?’’
‘’We would like to have an Americano and a .. pumpkin spice latte with almond milk.’’
‘’Will be made for you,’’ gaf ze aan waarna ze de order doorgaf aan hen die de drankjes maakten. Zij was slechts de kassiere die het geld aannam. ‘’That will be ten dollars, please.’’
Ze knikte. Haar portemonnee verdween weer in haar handtas. Ze wilde betalen, omdat hij het geld beter besteden kon aan iets wat hij daadwerkelijk nodig had. Zij nam haar voeding weg uit ziekenhuizen, had genoeg kleding in haar kleerkast liggen en had haar huis al enkele jaren geleden afbetaald. Hij kon en had dat niet. Hij wilde echter zelf betalen en vreemd genoeg ging ze daarin mee.
Ze beantwoordde zijn glimlach met een eigen. ‘’Next time I’ll take you out to an art gallery at my expense.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het raam zat aan zijn zijde. Daar waar de lichten in de nacht van de buitenwijken van Las Vegas zijn blikveld vonden, om de buitenlucht op te lichten met elk gebouw waar nog leven gevonden kon worden. De kou had hij er nog waar kunnen nemen van afstand, mensen de warmte op zien zoeken binnen panden en door hun gezichten te verbergen in sjaals, en handpalmen weg te steken in mouwen en zakken. Sterren bevonden zich aan de avondhemel. Klein, vaag maar zichtbaar als hij er zich meer op richtte.
Zo nu en dan wierp hij een blik naar buiten wanneer een stilte rondom hun tafel heerste. Geen van hen leek de energie te hebben om fanatieke gesprekken te voeren, maar dat vormde geen punt waar hij problemen mee had. Anderen konden dat immers ook niet van hem verwachten omdat hij snel geneigd was weg te dromen.
Dat wat zo ook bij deze sereniteit gebeurde, te zien aan zijn peinzende ogen die wederom het beeld van de omgeving opzochten. Datgeen wat echter ruw verstoord werd.
Het waren pijnsteken die zijn hoofd in een fractie van een seconde hadden gevuld, de rust van voorheen in een klap vergaan voor een martelgang. Zijn zicht verduisterde. Een rookgordijn was al dat het om hem heen nog in leek te nemen, het donkerte overgenomen uit de visies zoals hij deze normaliter had, maar niks was meer herkenbaar geweest. Alles leek te flikkeren voor zijn ogen. Alsof het licht en het duister vochten om de overhand, indien zijn hersenen de klappen opvingen van deze brute machtsstrijd.
Trillend bracht zijn hand de beker met koffie naar het tafelblad. Ontsnapte druppels omringden de beker van zijn tremblerende grip, al had hij het niet eens meer waar kunnen nemen hoe zijn vingers steeds minder spierkracht leken te hebben.
Een kreun van pijniging rolde over zijn lippen, in een raas naar zijn hoofd gegrepen. Zijn ogen dichtgeknepen om de overvloed van prikkels aan te kunnen, onderwijl zijn ellebogen op de tafel de enige steunpunten vormden om hem overeind te houden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een stilte viel voor, alweer, maar in tegenstelling tot gesprekken met anderen hinderde sereniteit haar totaal niet. Hij voelde totaal niet ongemakkelijk aan. Met Jack ervoer ze hem anders en ze hield ervan.
Alles verliep foutloos. Ze hadden hun koffie, voerden gesprekken met elkaar en momenteel tuurde in de verte naar de mensen die voorbijliepen. Het was het bemerken van zijn getril toen ze doorkreeg dat er iets loos was.
‘’Are you OK?’’ vroeg ze hem. Het waren eerst de bewegingen die ze in zich opnam voordat het steeds veranderend kleurenpatroon in zijn ogen haar opviel. Eerst bruin zoals Adoria ze kende en vervolgens weer zwart, de kleur die aangaf dat zijn gave op de voorgrond trad.
Ze wilde vragen wat zich bij hem voordeed, maar ze kon het niet hebben over zijn predispositie ten aanzien van zijn positie in de toverkunst. Mensen omsloten hen van alle kanten. Daarbij leek hij niet in staat te zien om überhaupt de situatie te verduidelijken. Er speelde zich een tafereel af waarbij haar involvement vermoedelijk niet veel bijdrage leverde aan zijn herstel; ze wist niet wat ze kon doen.
Enkel dat ze hem hier moest zien weg te krijgen en wel gauw. De onwetenden begonnen zich ermee te bemoeien.
Ze stond op, onderwijl ze zijn koffie meer naar zich toetrok. Ze wilde voorkomen dat hij de beker per ongeluk omsloeg en hij de hitte deels, al dan niet volledig over zich heen kreeg. Haar jas trok ze met haastige bewegingen aan. Opgejaagd door tijd, doch met het hoofd koel gehouden. Dit gebeurde haar vaker. Ze wist dan wel niet waar hij mee kampte, maar het was geen raadsel dat opgelost moest worden om te kunnen weten dat zijn pijn weer overging. Het was één van de vele nare gevolgen die een gave met zich meebracht.
‘’Do I need to call 991?’’ vroeg een vrouwenstem net toen ze op het punt stond hem omhoog te trekken.
Ze schudde haar hoofd. Voorzichtig pakte ze hem beet, hem daarmee geprobeerd te helpen op te hijsen van de stoel.
‘’No, it’s fine,’’ murmelde ze.
‘’Are you sure? He doesn’t look –‘’
‘’Didn’t I just tell you he’s fine?’’ Voor het eerst wierp ze de dame een blik toe. Een bijtende expressie. Haar beleefd- en bezorgdheid leidde haar af van wat ze moest doen. Het was aardig bedoeld, maar de vreemde vormde enkel een obstakel in de weg die ze aflopen moest.
De vrouw keek weg, al viel haar gebrek aan vertrouwen in de situatie van enkele meters nog te zien. In haar ooghoek hield ze Jack nog in de gaten, met in haar handen haar mobiele telefoon voor het geval dat.
Haar aandacht voor de vrouw verviel. ‘’I can tell it hurts, but I need you to get out of here as fast as you can. I’ll guard you on your way out. Do you think that you’re able to do that for me?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Woorden vergingen in zijn gehoorgang. Zijn hersenen leken niet langer meer te kunnen verwerken wat er om hem heen gebeurde door de teisteringen van pijn, die een overhand aan prikkels veroorzaakten. Zijn zicht verslechterde. Het leek alsmaar duisterder te worden voor zijn ogen terwijl het licht verging en de fracties van aura's met zich meenam, tot hij niets anders als zwart waarnemen kon. Het leed vergrootte zich; zijn hoofd leek als verlamd, maar het voelde alsof tientallen messteken zijn schedel doorboord hadden en in zijn ogen uitkwamen.
Hij nam waar dat zijn arm bewoog, een lichaam als ondersteun gebruikt indien hij zichzelf van de stoel gehesen voelde worden. Wie of wat hem precies van positie veranderde was daarentegen een raadsel. Al dat hij uitbrengen kon, waren enigszins gesmoorde kermen van lijden, gepaard met de paar zwakke stemklanken die hij nog uit zijn mond wist te persen.
"I-.. I can't see." Enorm veel kracht had het gekost om zijn keel ertoe te zetten uit te brengen wat hij wilde, maar het maakte het geluid er niet beter op. Het was hijgend, als gefluister in zijn eigen gehoor geweest.
Hij dacht ergens Adoria te kunnen horen. Ver weg had ze wat willen verduidelijken, dat waarop hij al zijn kracht focuste om te kunnen horen wat ze hem vertellen wilde. Een uitweg was dat waar hij op uit kwam; ze wilde hen er wegloodsen, althans, dat was de boodschap die hij er met veel moeite uit dacht te kunnen halen.
Krampachtig wist hij te knikken. Zijn kaken had hij op elkaar geklemd gehad, zijn oogleden moeizaam omhoog gewerkt om hopelijk ergens een glimp op te kunnen vangen van dat wat zich rondom hem bevond. Strompelend liet hij zich sindsdien meevoeren.
Zijn lichaam volgde de hare lusteloos. Hij liep mee, maar het was merkbaar dat het stroef ging en zijn spieren niet altijd zijn wanhopige bevelen tot het zetten van passen opvolgden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze hield zich stil toen hij zijn blindheid met moeite aan haar meedeelde. Ze had al zo het vermoeden dat zijn visie verslechterd was, maar ze was niet in staat om hem zijn visie weer terug te geven. Ze was slechts een vampier met een gebrek aan helingskracht wanneer het op pijn veroorzaakte door een gave aankwam. Haar bloed maakte hem enkel gevoeliger.
Zijn hoofdknik, hoe klein die ook mocht wezen, beantwoordde haar vraag en verduidelijkte de situatie. Hij kon lopen. Hij was echter te zwak om zijn weg naar de uitgang zelfstandig te volbrengen. De pijn had hem daarvoor te veel verstoord. Futloos strompelde hij met haar hulp naar buiten.

Ze strandden in het park tussen de bloemen en het vochtige gras, daar waar ze hem liet zakken en zijn rug liet ondersteunen door de stam van een boom. Het was donker, de bladeren weerden het opkomende maanlicht af. In de wandeltuin was het tevens stiller dan op de wegen in het centrum. Soms liepen passanten hen voorbij, maar het was prima voor nu. De aanwezigheid van mensen konden ze namelijk niet geheel vermijden. Hij was te zwak om het gehele pad naar hun motel te kunnen volgen.
Ze knielde naast hem neer. Zijn rechterhand nam ze lieflijk in de hare, hem daarmee verzekerd van haar aanwezigheid. Ze ging niet weg, zelfs al kon ze maar weinig voor hem betekenen. Hij was er voor haar toen anderen haar bewusteloos aantreffen kon op het trottoir in de nacht. Nu was het aan haar de taak om hem bijstaan tijdens zijn uren van leed. Ze wilde bij hem wanneer hij ontwaakte uit zijn pijn.
‘’I don’t know whether you can hear me or not, but I’m here for you.’’ Haar duim streek over de oppervlakte van zijn handhuid. Ze was niet van plan al te veel woorden los te laten. Het kostte hem moeite om zich te focussen op datgeen wat hem wegtrok uit zijn lijden en ze wilde het hem niet moeilijker maken dan het al was, zolang hij maar op de hoogte was van haar aanwezigheid. Dan kon hij haar aanspreken indien hij dat kon en wilde, met het geweten dat iemand hem verstaan zou.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De blindheid kwam uit onverwachte hoek aanzetten net als zijn pijnsteken uit het niets waren verschenen, maar precies zeggen waarom het hem overvallen had was een voorspelling die hij niet maken kon. Het besef dat het daarentegen zijn gave was waartegen hij worstelde, had hem al wel bereikt. Zijn troebele zicht dat nu uit enkel duister bestond vertelde hem genoeg.
Waarom dan de aura's uit zijn blikveld ontbraken was dat wat hem verwarde. Geen andere, zwevende kleuren hadden het beeld voor zijn ogen ingenomen. Slechts de ongekende, tergende hoofdpijn was het zijeffect geweest die hij te verduren had en dat vormde er eentje waar hij nog nooit eerder mee te maken had gehad in deze mate. Lichte steken in zijn ogen was hij gewend omdat het veel energie koste te zien wat hij zag en het zijn ogen uitputte, ze soms samengeknepen om beter waar te kunnen nemen. Echter waren ze nooit zo overwelmend geweest als nu.
Een hard oppervlak werd achter zijn rug geplaatst, een drassige grond in aanraking gekomen met zijn vingers indien hij radeloos en lichtelijk wanhopig probeerde zijn omgeving van de schimmen te onderscheiden. Het was een warmte die hem hiervan had gestopt. Vingers die hij om de zijne voelde klemmen, een handpalm tegen de zijne die daar lieflijk gehouden werd. Een stem probeerde wederom een weg in zijn gehoor te dringen maar ditmaal was er geen verstaanbare klank of woord waar hij een touw aan vast kon knopen. Wat er aan de hand was wist hij niet, maar het was de aanwezigheid van de desbetreffende persoon die hij eerder dacht te hebben herkend als Adoria, die hem enigszins kalmeerde.

Hoeveel minuten het in had genomen voor zijn hoofdpijn enigermate bedaarde, was tijdverloop waar hij geen weten van had. Toen hij eenmaal zijn zicht ietwat terug had en ondanks de wazigheid dezelfde avondlucht aanzien kon, voelde het als uren. Tijden van gevangenschap in de duisternis die hij opzocht wanneer hij zich ergens verhullen wilde en van de aardbodem wilde verdwijnen.
Hij keek opzij. Nevelig wist hij haar rode haar te onderscheiden door het licht van de lantaarnpalen en kon hij haar blauwe ogen na even zoeken weervinden, een aantal keren knipperend in de poging zijn zicht scherper te kunnen krijgen.
Ze was er nog steeds. Sinds het verlaten van de koffiezaak had ze zijn zijde niet verlaten, zichzelf op de tweede plaats gezet om op hem te letten in deze toestand, maar waarom?
"You got me out.. didn't you?" Zijn stem klonk zwak, voorzichtig maar tegelijkertijd sterker vergeleken met eerder. Zijn lichaam werkte nog altijd niet mee en zijn hoofd was geblokkeerd door een pijnigend gevoel van steken, maar zijn stembanden leken te doen wat hij ze opdroeg. Het was een begin.
In zichzelf gekeerd dwaalden zijn ogen van de hare af naar een van de bomen. "Never had this before."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld