Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ How many nights does it take to count*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha beet hard op zijn lip toen Keda hem vertelde om te stoppen. Hij voelde zich vreselijk door deze hele situatie. Niet alleen had hij zelf al zijn vriendschappen in een dag weten te beëindigen alleen omdat hij zo nodig op jongens moest vallen, maar hij had ook nog eens het gevoel dat Keda hierdoor misschien niet eens meer bevriend met hem wilde zijn, laat staan meer. Het gaf hem oprecht een klote gevoel. Hij kon wel huilen. De gedachte van Keda nu ook nog kwijt raken was hem echt te veel. Hij keerde zijn hoofd dan maar naar buiten zodat als Keda al op keek naar hem, hij zijn gezicht niet zou kunnen zien. "I don't know," zei hij heel zachtjes. Keda zei dan wel dat Misha niks had om zijn excuses voor aan te bieden maar zo voelde hij zich niet. En zeker door alles wat Keda nu zei voelde hij zich nog erger alsof hij zijn excuses moest aan bieden, niet alleen naar Keda maar ook naar zijn vrienden. Hij kon het dan ook niet helpen toen er ineens tranen in zijn ogen kwamen staan. Hij voelde zich echt heel rot. Alles was gewoon zijn fout geweest en nu zou hij Keda ook nog kunnen verliezen. Natuurlijk had Keda nog niks gezegd over bij hem weg gaan, maar zo een gevoel kreeg hij wel. En dat was toch wel de hoofd reden van de tranen in Misha zijn ogen.
Zijn hele humeur was verpest en hij kon merken dat die van Keda ook verpest was, waar hij wederom toch zichzelf de schuld voor gaf. Misha had het gevoel alsof hij alles aan het verpestte was en op dit moment wilde hij niks anders dan in zijn bed kruipen en er nooit meer uit komen. Hij wilde huilen en schreeuwen en hij kon wel een muur slaan. Misha had dat als hij verdrietig werd hij niet wist hoe hij hier mee om moest gaan dus hij werd er vrij snel agressief van. Kinderen dealde met agressie op twee manieren, de ene manier was anderen pijn doen, de andere was zichzelf pijn doen. Als Misha erg boos was sloeg hij muren en bomen en deed hierdoor dus zichzelf pijn. Hij zou een muur kunnen slaan tot zijn knokkels helemaal open lagen door de klappen, en dan nog door gaan. Dit was zijn manier van dealen met zijn woede maar sinds hij nu niks kon doen moest hij het naar binnen drukken en opstapelen. Wanneer hij dit deed zou de volgende keer het kleinste dingetje hem kunnen laten ontploffen. Hij zou dan om enkel een elleboog stootje al in woede kunnen opvlammen. Hij hoopte dat het niet zo ver kwam, en dat hij thuis gewoon zijn woede op zichzelf kon uiten, maar die kans was nihil.
"I feel like neither of us are in for music at the moment," zei hij met een zachte stem en gelijk na zijn woorden beet hij weer hard op zijn onderlip. Misha voelde zich als een slechte vriend, voor zowel Keda als zijn oude vrienden. Als hij gewoon normaal was geweest had hij zijn vrienden nooit kwijt hoeven raken en had hij Keda nooit dit aan hoeven doen. Maar natuurlijk was hij niet normaal. Niks aan hem was normaal. Waarom kon niks in zijn leven nou een beetje mee vallen? Mensen online vertelde hem dat hij trots moest zijn op wie hij was. Zijn moeder had hem verteld dat hij trost moest zijn op wie hij was. Maar alles wat Misha nu voelde was haat naar zichzelf. Hij was niet trots, hij haatte wie hij was en hij zou alles er voor geven om dit alles nooit gebeurt te laten hebben. Zelfs als dat betekende dat hij zijn hele leven in de kast moest besteden, dat hij nooit uit kon komen en moest trouwen met een vrouw. Dan zou hij tenminste zijn vrienden nog hebben en zou hij Keda hier nooit mee lastig gevallen hebben.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De zachte stem van Misha was nog steeds erg duidelijk voor Keda te horen, ondanks het lage volume. Keda voelde zijn schuldgevoel weer omhoog schieten. Keda moest zachter en vriendelijker tegen de jongen zijn maar het idee dat Misha spijt had van zijn uitkomen deed er gewoon voor zorgen dat Keda zich meteen verdedigend opstelde, hij werd daardoor gewoon meteen erg bang dat Misha daardoor ook spijt had van wat er tot nu toe tussen hen twee gebeurd was. Als hij zijn uitnemen kon terugnemen dan voor Keda klonk dat ook alsof hij Keda niet meer wou. “I’m sorry.” Waarvoor hij precies zijn excuses aanbood wist hij niet, het was waarschijnlijk een mix van meerdere dingen, voor dat hij bot tegen de jongen deed, dat de jongen mee maakte wat hij meemaakte en gewoon over de hele situatie in het algemeen. Niet alles was iets waar hij fout schuldig van was maar hij zou niet de eerste zijn die excuses aanbood voor iets wat niet zijn schuld was, Misha had het een paar seconden eerder ook gedaan. “Everything just really fucking sucks right now.” Keda was niet iemand die snel schelde maar met een dag als vandaag kwamen was het toch iets makkelijker voor hem om zomaar even te schelden. De frustraties liepen gewoon erg hoog bij hem. Het was dan ook moeilijk voor Keda om zich nog te focussen op de weg en op het rijden. Hij merkte ook wel aan zichzelf dat zijn rijden wat slordiger was dan normaal en dat hij minder goed oplette op de rest van het verkeer maar hij deed zijn best om de twee veilig naar zijn huis te kunnen brengen.
Keda was teleurgesteld in zichzelf wanneer Misha aangaf dat er eigenlijk geen muziek opkwam, of het was in ieder geval duidelijk dat er geen leuke carpool karaoke zou zijn. “Misha.. no.. if you want to listen to music you can throw something on, it’s fine.” Opnieuw forceerde hij een glimlach op zijn gezicht en keek hiermee de kant op van Misha. Hierdoor kwam Keda er snel achter dat zijn geforceerde glimlach niet echt een toegevoegde waarde had aangezien Misha compleet de andere kant op keek. Voorzichtig haalde Keda een hand van het stuur af en legde deze op de knie van Misha, ondertussen had hij zijn blik wel weer op de weg. “I’m sure everything will be alright.” Al zou Keda niet weten wat het inhield om voor alles oké te zijn. Of dit zou betekenen dat Misha een manier zou vinden om zichzelf weer in de kast te krijgen, of dat hij en Keda gewoon gelukkig konden worden samen, of dat Misha Keda zou laten vallen. Dat laatste was iets waar Keda bang voor was, voornamelijk dus doordat het leek alsof Misha spijt had van het hele uitkomen.
Keda liet zijn hand rusten op de knie van Misha, al had hij hem misschien wel nodig tijdens het rijden, al helemaal omdat het rijden hem niet zo soepel afging maar dat interesseerde hem nu eigenlijk vrij weinig. Even twijfelde de jongen of hij een vraag zou opbrengen, een die hij nu nogal erg in zijn gedachten had. “Would you undo what we have going on?” Vroeg Keda dan uiteindelijk toch maar. Het kwam er duidelijk moeilijk uit en als resultaat daarvan ook erg zacht en schor. Op het moment zat Keda namelijk met nogal een brok in zijn keel. Al was het stellen van de vraag eng, het antwoord afwachten van Misha was toch nog een stuk enger dan dat.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha begon zich alleen maar slechter te voelen toen Keda zijn excuses aan bood. Hij hoefde nergens zijn excuses voor aan te bieden. Alles was Misha zijn fout, Keda had niks misdaan. Hij haatte het dat hij Keda het gevoel gaf alsof de jongen zijn excuses moest aanbieden want dat was absoluut niet nodig en hij wilde Keda ook zeker niet zo laten voelen. Hij had geen reden om zijn excuses aan te bieden en nu had Misha alleen maar meer redenen om dit te doen. Hij moest sorry zeggen, niet Keda. Maar om nu terug sorry te zeggen was wellicht raar, dat wilde hij ook weer niet. Hij zat in een echte tweestrijd met zichzelf wat enkel meer stress opleverde. Hij haatte het om zich zo te voelen. Allerlei emoties bevonden zich plots in zijn hoofd en het zorgde er enkel voor dat zijn woede groter werd. Hij kon echter niet boos worden nu want hij had echt geen reden om boos te worden wat enkel zorgde voor meer frustraties en het zorgde ervoor dat hij het steeds moeilijker had met zijn tranen in bedwang houden. Hij wilde echt niet gaan huilen want hij was niet het slachtoffer, hij was de reden van al deze problemen. Het horen van Keda die schold maakte het nog eens erger. Hij had de jongen nog nooit horen schelden en eigenlijk wilde hij het ook niet horen, al begreep hij zijn frustraties. Hij was zelf ook gefrustreerd. "You don't have to apologize." Hij deed zijn best om zijn stem even te houden en hem niet te laten breken. Hij deed ook zijn best om niet te gaan snikken of te laten horen dat hij op de rand van huilen was. Hij wilde Keda namelijk niet lastigvallen met zijn onnozele gevoelens. Zeker deze onnozele gevoelens die hij van zichzelf niet eens mocht hebben want hij was de oorzaak, niet het slachtoffer. Hij had alles fout gedaan en daarom had hij nu Keda ook in deze situatie gebracht waardoor hij zichzelf alleen maar meer haatte.
Misha beet even hard op zijn lip. Hij was zelf echt niet meer in de mood voor muziek en hij had het gevoel dat Keda dat ook absoluut niet was. Hij kon de geforceerde glimlach bijna van zijn stem af horen. Misha snapte nooit waarom mensen geforceerd glimlachte. Als je niet kon glimlachen waarom zou je het dan nep doen? Hij had het nooit begrepen. Tot nu, want nu zou hij zelfs geforceerd naar Keda glimlachen om hem gerust te stellen. Het was echter dat de tranen op de rand van uitbarsten stonden dat hij het niet deed, Keda zou dat namelijk gelijk opmerken. Het gevoel van Keda zijn hand op Misha zijn knie was dan toch wel fijn, maar hij voelde zich er niet minder erg door. Hij wist ook niet zeker wat hij moest zeggen, dus hij zei het eerste wat in zijn hoofd op kwam. "I was reading about solipsism yesterday night, it's the belief that everything around you is created by your own mind," begon hij zachtjes en hij haalde even diep adem om zichzelf wat rustiger te krijgen. "If everything around me is all my imagination, then I just want you to know that you're the best thing that I've come up with," eindigde hij vervolgens. Hij geloofde niet is solipisme, maar als het echt was, dan was hij wel eerlijk over dat Keda het beste ding was dat hij bedacht had.
Bij Keda zijn volgende vraag kon Misha het niet laten om toch even op te kijken naar de jongen. De tranen liepen nu al over zijn wangen zonder dat hij dit echt door had. "I'd rather jump off of a bridge and drown, which is one of the most painfull ways to die, than undo what we have," zei hij serieus. Hij was oprecht serieus over zijn woorden, hij zou dat echt veel liever doen dan ongedaan maken wat zij nu hadden. Hij had namelijk het gevoel dat hij zich nooit bij iemand anders zo goed kon voelen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zachtjes zuchtte Keda terwijl hij lichtelijk met zijn hoofd schudde. Hoe kon Misha niet inzien dat Keda een reden had om zijn excuses aan te bieden. “Of course I do, I am supposed to make you feel better and I am failing miserably at it.” Dat was het dan misschien, de grootste reden waarom Keda zijn excuses aangeboden had. Voor zijn gevoel was hij de hele dag de persoon geweest die Misha blij leek te kunnen maken en ook gister wanneer de jongen was uitgekomen naar Keda, kort daarna waren de twee al druk bezig met gezellig praten. Nu leek het Keda dus niet te lukken om de sfeer wat omhoog te brengen. “I am only making you feel worse, clearly.” Ondanks Keds zat met een groot schuldgevoel, hij was zich er ook zeker wel van bewust dat hij niet de enige was met schuld in deze situatie. Hoe vandaag ook gewend of gekeerd werd, degene met de grootste schuld in dit alles zouden toch altijd de vrienden, of dus eigenlijk ex-vrienden, blijven maar dat zouden die jongens echt helemaal niks boeien. Ondertussen dat hun samen weer grappen aan het maken waren over Misha of een nieuw plan aan het bedenken waren om de jongen lastig te vallen zaten Misha en Keda samen in een auto, de een voelde zich net zo slecht als de ander. De enige die de gevolgen merkte van het vreselijke gedrag van de jongens waren dus hun twee en Keda zou altijd bij het feit blijven dat dat oneerlijk was. Hoe erg het ook op het moment was, Keda zou de het team niet de macht geven om kapot te maken wat er tussen hem en Misha gaande was. Dit was juist tijd voor hun twee om samen sterker te worden, hier leek het nu misschien niet op maar dat betekende niet dat het niet zo was. Natuurlijk wist Keda ook zelf wel dat het niet altijd makkelijk zou worden maar dan zou hij Misha nog niet zomaar opgeven.
Keda had eerst geen idee waar het verhaal van Misha heen ging of wat de jongen ermee bedoelde. Toch luisterde hij aandachtig en wachtte hij rustig af totdat Misha alles verteld had wat hij wou vertellen. Zodra hij was uitgepraat en Keda dus wist waar de jongen heen ging met het verhaal kon hij niet helpen een kleine glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen. Ditmaal niet geforceerd maar deze keer was het een oprechte glimlach die ook automatisch verscheen op zijn gezicht, puur omdat wat Misha zei hem toch een beetje opvrolijkte. Al dacht Keda totaal niet dat er een glimlach van af zou kunnen komen deze autorit, het leek Misha toch gelukt te kunnen zijn wat best wel wonderbaarlijk in zichzelf was. “Well, lucky for you I am a 100% real.” De glimlach was nog steeds zichtbaar op het gezicht van Keda, de jongen speelde in zijn gedachten dan ook constant de woorden van Misha opnieuw af. Hij vond wat de jongen zei gewoon te schattig om zich er nu niet aan vast te klampen. Zijn hand had hij nog steeds op de knie van Misha en hij was nu ook niet van plan deze terug te trekken.
De woorden van Misha zorgde ervoor dat Keda een soort nare rilling kreeg door zijn lichaam. De woorden waren lief bedoeld maar Keda schrok nogal door de gedachtegang van Misha. Er sprongen dan ook meteen tranen in de ogen van Keda, na de hele autorit was dit dus het moment dat hij leek te breken. De weg was nu ook moeilijker zichtbaar voor Keda. “Jesus Misha… that is dark.” Met de tranen nog in zijn ogen keek Keda naar zijn rechterkant waar Misha dus zat, door zijn eigen tranen gevulde ogen zag hij dat ook Misha ondertussen het niet meer droog gehouden had. “I know you have good intentions but..” Keda kon zijn zin niet afmaken aangezien hij werd afgebroken door een andere auto die begon te toeteren. Geschrokken keek Keda meteen op, terwijl hij weg keek was hij langzaam voor de helft op de andere weghelft geraakt, gelukkig door het toeteren kon Keda met beide handen zijn zichzelf weer volledig terug trekken op de juiste weghelft. De adrenaline en emoties zaten hoog op het moment. Keda probeerde rustig door te rijden maar zijn ademhaling was duidelijk erg zwaar. “Are you okay?” Vroeg hij meteen aan Misha, al keek hij de jongen niet aan. Zijn ogen had hij nu gefocust op de weg terwijl hij met een hand de tranen uit zijn ogen wreef. De schrik was nog steeds erg hoog en zou er ook nog wel even goed in zitten maar op het moment was het voor Keda belangrijk dat Misha oké was.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
"You're not supposed to make me feel better, and even if you were you're not failing at it. Without you here I would've already jumpe- You make me feel better okay?" Misha beet hard op zijn lip in de hoop dat hij niet door had dat hij in eerste instantie iets anders wilde zeggen. Wat hij wilde zeggen was namelijk niet iets wat je gewoon kon zeggen zonder dat mensen zich zorgen zouden maken. Online kon hij zo iets gewoon zeggen en dan zou hij reacties als 'same' of 'me too' krijgen. Maar in het echt lag dat allemaal net een beetje anders. Mensen gingen er gelijk van uit dat je het echt meende, en al meende je het ook echt, online werd het toch lichter opgevat dan in het echt. Maar Misha begreep dat ook wel, hij zou zich ook wel zorgen maken als Keda plots iets zou zeggen over voor de trein springen of wat dan ook. Dat was ook gewoon een zorgwekkend ding, waarom mensen er online zo lichtjes over waren wist Misha niet, hij wist enkel dat hij er online ook erg luchtig over deed. "You're not making me feel worse. The only thing making me feel worse right now is me," zuchtte hij, zich niet bedenkend dat deze woorden wellicht ook zorgwekkend over konden komen. Misha had gewoon amper een filter over zijn mond en zei dus vaak van alles ook al was het duister of niet gepast of wat dan ook. Zijn vrienden lette hier meestal niet zo op en bij zijn gezin had hij nooit de kans om ook maar over zo iets na te denken, laat na te praten. Bij Keda was dat gewoon anders, maar hij hoopte dat hij Keda nu geen redenen had gegeven om zich nog meer zorgen om Misha te laten maken.
Zijn blik was op Keda zijn gezicht gericht toen hoer plots een glimlach op verscheen. Het bracht een warm gevoel in Misha zijn buik. Om Keda te zien glimlachen ondanks de situatie, dat was alles wat er nodig was om Misha al een stukje beter te voelen. "Lucky me," zei hij daardoor met een zwakke glimlach. Hij was wel blij dat Keda echt was. Hij wist niet wat hij zou doen als alles om hem heen zijn fantasie was. Waar zou hij dan echt zijn? Wat als iedereen bij hun geboorte gewoon in een donkere kamer werd geplaatst maar omdat zuurstof een sterke drugs was dat je alles wat je dacht te zien eigenlijk aan het hallucineren was en dat dat de reden was dat je een black out kon hebben bij gebrek aan zuurstof. Het was misschien ver gezocht maar het waren dat soort gedachtes die er voor zorgden dat Misha amper kon slapen 's nachts.
Hij zag de tranen verschijnen in de jongen zijn ogen maar begreep niet waarom dit was. Was iets dat hij had gezegd fout? Toen Keda hem vertelde dat zijn woorden erg duister waren beet hij hard op zijn lip. Hij had dan toch iets hardop gezegd wat je dus blijkbaar niet in het echt kon zeggen, zelfs al meende Misha het met heel zijn hart. Zijn tweede zin kon hij niet afmaken doordat er plots luid geclaxonneerd werd. Het plotse luide geluid zorgde er voor dat Misha behoorlijk erg schrok. Hij kon zijn hart voelen kloppen in zijn keel zelfs toen ze alweer op de juiste weghelft reden. Misha keek meteen weer naar Keda om te zien of hij oké was. "I'm fine, but are you? Maybe it's best if we stop somewhere for a second?" zei hij voorzichtig. Het leek hem het beste om even te stoppen en pas door te gaan als ze beide weer rustig waren, anders zouden ze misschien niet eens levend bij hem thuis aan komen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Door hele gebeuren waardoor Keda en Misha bij in een auto ongeluk geraakt waren was het hele gesprek wat ze hadden nogal abrupt afgekapt. Het was niks voor Keda om zo zorgeloos te rijden en om ineens met de helft van zijn auto op de andere weghelft te rijden. Op het moment was er gewoon te veel geweest wat hem had afgeleid, zijn gedachten, het gesprek met Misha en het feit dat hij tranen in zijn ogen had gekregen omdat alles hem gewoon simpelweg te veel werd. Zo was het eigenlijk het makkelijkst om te zeggen, alles was hem teveel geworden, de spanning en de emoties. Het feit dat ze bijna in een auto ongeluk zaten kon de jongen er dan ook eigenlijk niet zo goed bij hebben. Zijn hart voelde hij maar al te goed in zijn keel en het was ook wel duidelijk dat zijn lichaam nogal aan het trillen was. De jongen had nog nooit eerder zoiets als dit meegemaakt en hij wist dus ook niet zo goed wat hij nu moest doen, al was de suggestie van Misha een goed begin. Het liefst wou hij in een streep door rijden naar huis maar met hoe Keda zich nu voelde zou dat waarschijnlijk niet een al te goed idee zijn. “Sure, I’m fine but let me park the car for a second.” Keda wist dat niet al te ver van waar ze nu reden een supermarkt was met daarvoor natuurlijk een parkeerplaats. Na een kleine halve minuut was deze al in zicht en dus reed Keda die kant op om vervolgens een plek te vinden en daar zijn auto stil te zetten.
Na de auto geparkeerd te hebben keek Keda even in stilte voor zich uit, zijn blik op de mensen die toevallig net uit de supermarkt gelopen kwamen. Opnieuw kwam er een zucht van Keda vandaan. Al was het gesprek wat ze hadden niet echt doorgezegd na het horen van het toeteren van de andere auto, Keda had wel nog niets opgevangen van Misha wat er ook voordeed zorgen dat Keda nogal schrok. “Misha…” Keda haalde zijn blik af van de mensen waar hij eerder naar keek en keek voorzichtig naar rechts zodat hij de jongen aan kon kijken. “Did you mean that? What you said about without me you would have jumped?” De jongen had zijn zin niet afgemaakt en snel verplaatst met iets anders maar dat betekende niet dat Keda precies wist wat Misha zou gaan zeggen. Hij kon het ook gewoon niet laten gaan, de gedachten dat Misha tot zoiets in staat zou zijn maakte Keda bang en bezorgd om hem. Om wat beter naar Misha te kunnen kijken draaide Keda zich bij met zijn hele lichaam. Hij voelde zijn handen al deze tijd nog steeds trillen, zijn hart was nog steeds te voelen, het was zeker wel minder geworden als een minuut geleden wanneer het net gebeurd was maar de gevolgen waren nog steeds voor Keda te voelen. Toch wou hij daar nu liever niet aan denken en was hij meer bezorgd om wat Misha gezegd had.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Al vrij snel stonden ze geparkeerd bij het parkeerterrein van een supermarkt die blijkbaar in de buurt was. Misha kon zijn hart nog steeds hoog voelen bonzen, zijn handen waren klam en zijn tranen liepen onopgemerkt nog steeds over zijn inmiddels al vrij natte wangen. Hij keek op naar Keda toen de jongen begon te praten. Hij had gehoopt dat zijn worden niet bij Keda door gedrongen waren maar natuurlijk had hij weer pech in zo een opzicht. De jongen wist blijkbaar precies wat hij bedoelt had. Hij wist ook niet zo zeker hoe hij hier op moest reageren. Ja, hij meende het, hij zou zo gesprongen zijn zonder ook maar een keer spijt te hebben maar dat kon hij nu echt niet zeggen. Keda zou zich dan veel te veel zorgen om hem gaan maken. Misha kon echter niet goed liegen over dit soort onderwerpen. Hij kon het proberen maar dan was het al meteen duidelijk dat hij loog en dat kwam misschien wel nog rottiger aan. Dan zou Keda niet alleen bezorgd zijn maar waarschijnlijk ook teleurgesteld dat Misha hem niet eens de waarheid vertelde. "I uhmm..." Hij wist oprecht niet wat hij moest zeggen. Hoe vertelde je zoiets überhaupt? Hij wilde niet liegen maar hij wilde ook niet dat Keda zich zorgen zou maken. Daarnaast had Misha al zo een duistere opmerking gemaakt en had Keda het toen ook opgemerkt. Hij beet hard op zijn lip en sloeg zijn ogen neer. Hij durfde Keda gewoon echt niet aan te kijken. "Y-yeah... Yeah I meant it," zei hij zachtjes, zijn stem schoor wegens de brok in zijn keel. "But don't worry okay? I'm not sad or anything I just, I'm happy okay? No need to worry about me. I won't jump. I don't know why I said it. Please don't worry about me." Met elk woord dat hij zei voelde Misha zich meer overstuur worden en ook steeds angstiger. Hij wilde echt niet dat Keda zich zorgen ging maken op zo een manier want straks ging hij dan naar de school maatschappelijke werker of naar zijn ouders en zou hij daarvoor ook nog eens in therapie moeten terwijl hij zich oprecht een groot gedeelte van de tijd gewoon gelukkig voelde. Iedereen had toch wel eens de drang om gewoon dood te gaan? Om gewoon te sterven of in slaap te vallen en nooit meer wakker te worden? Het was niet iets geks dat alleen hij had, toch? Hij was gewoon normaal?
Misschien was hij toch niet zo normaal als hij had gedacht.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het antwoord van Keda kreeg was eigenlijk het antwoord waar hij bang voor was. Het liet Keda dan ook even sprakeloos achter, hij had geen idee hoe hij hierop moest antwoorden behalve dan dat zijn lichaam meteen leek te reageren met een heleboel tranen. Voor hij het zelf ook maar doorhad had Keda weer tranen over zijn wangen rollen. Daar zaten de twee dus, beide met krokodillentranen over hun wangen lopen, de een nog emotioneler dan de ander. Dit was niet hoe Keda gehoopt had hoe zijn dag zou verlopen. Al was hij voorbereid op het feit dat de vrienden van Misha vervelend zouden doen, zoals ze hier nu zaten was dan net niet hoe hij het verwacht had. “Don’t worry?” Keda kon niet geloven dat Misha zoiets had gezegd nadat hij toegegeven had wat hij zojuist had toegegeven. “I’m worried sick now” Huilde de jongen uit. Met de mouwen van zijn jasje veegde hij zijn eigen tranen van zijn wangen af, al had het niet veel zin, de tranen werden zo weer vervangen door anderen die weer over zijn gezicht rolde. “Even the thought of you doing something like that.. I don’t even want to think about something like that.” Aan de stem van Keda was duidelijk te horen dat hij overstuur was. Misha kon hem wel vertellen dat hij blij was maar Keda had geen idee hoeveel hij daarvan kon geloven als hij echt gemeend had wat hij eerder gezegd had. Zoiets zou je niet kunnen menen als je blij was, dat leek Keda niet althans. Natuurlijk had iedereen wel eens de gedachte dat ze er liever niet waren of dachten ze na over hoe het zou zijn als ze er niet langer meer waren maar voor Keda zat er toch wel een aardig verschil in dat en in wat Misha zojuist gezegd had. Het was niet moeilijk voor Keda om te begrijpen waarom Misha hem vertelde om zich geen zorgen te maken, als de rollen omgedraaid waren had Keda hetzelfde gezegd. Ondanks de jongen begrip had voor wat Misha hem gezegd had, dat maakte hem alles behalve minder bezorgd.
Na zijn eigen tranen van zijn wangen geveegd te hebben legde Keda zijn blote hand op de wang van Misha. Hij deed zijn best om door zijn tranen gevulde ogen naar de jongen te kijken maar zijn zicht was nogal wazig door het huilen en de tranen die daarbij kwamen. “I just got you, I don’t want to think about losing you already.” De tijd die twee tot nu toe samen gehad hadden was meer dan geweldig geweest. Zoiets was gewoon te mooi om nu al kwijt te raken, zoiets wou Keda ook niet kwijtraken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Natuurlijk was de reactie van Keda niet wat Misha gehoopt had, al had hij het wel kunnen verwachten. Hij hoopte gewoon dat Keda het af zou knikken, hem zou geloven als hij zei dat hij blij was en ze rustig konden worden maar Misha zijn antwoord leek het alleen maar erger te hebben gemaakt. Hij had alle begrip voor Keda zijn reactie, wetende dat hij als de rollen omgedraaid waren waarschijnlijk hetzelfde gereageerd had. Maar over zichzelf kon hij het niet begrijpen. Waarom zou iemand zich nou zorgen maken om hem? Hij was lang niet zo speciaal. Niet speciaal genoeg om je echt zorgen over te maken, vond hij zelf althans. "I-I'm not going to d-do that..." snikte hij zachtjes. Natuurlijk dacht hij er vaak over, fantaseerde hij er over hoe het zou zijn als hij het deed of als hij weg was. Maar hij was een veel te groot mietje om het echt te kunnen doen. Hij zou zo iets nooit durven. Als hij het wel gedurfd had had hij het wellicht al lang gedaan, maar dat zei hij maar niet tegen Keda, hij wilde hem niet meer zorgen brengen. Op momenten als dit had Misha oprecht een grote hekel aan zichzelf, niet alleen was het zijn schud dat hij geen vrienden meer had, dat de dag verpest was, maar nu was het ook nog eens zijn domme fout dat Keda zich zo een zorgen om hem maakte en dat de jongen nu echt huilend voor hem zat. Hij gaf zichzelf de volledige schuld hiervoor en wist niet goed hoe hij hier mee om moest gaan anders dan woede naar zichzelf.
Hij voelde de hand van Keda tegen zijn wang komen, Keda's eerder zo warme hand voelde nu bijna koud tegen de gloeiende wangen van Misha. Misha merkte toen ook pas op hoeveel tranen er inmiddels over zijn wangen aan het stromen waren. Hij had nooit gedacht dat deze dag zo uit zou pakken, alles behalve dit had hij verwacht. Hij haatte het. "You're not going to lose me, I'm happy I promise. I'm not going to let you go through the pain of losing me yet, not until we're at least one hundred and happily married with children and grand children and a lot of animals," zei Misha door zijn tranen heen. "And even then I'll stay alive until you're gone so you never have to live one day alone. Not even an hour or a few minutes," beloofde hij Keda vervolgens. Wellicht kon hij zich niet helemaal aan zijn belofte houden, maar hij hoopte toch van wel. Hij hoopte dat hij zich hier aan kon houden en voor altijd bij Keda zou blijven tot de dag dat de jongen zijn laatste adem uitblies.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Waarschijnlijk waren er ondertussen al genoeg mensen voorbij de auto van Keda gelopen die de twee samen hun ogen zagen uithuilen. Het zag er vermoedelijk niet uit, de manier waarop de twee beide gewoon zonder enige beheersing tranen over hun wangen hadden rollen. Toch maakte dat voor Keda nu helemaal niks uit, de mensen die over de parkeerplaats liepen mochten denken wat ze wouden denken, het zou Keda nu niks doen. Het enige waar de jongen zich nu druk om kon maken was Misha, meer dan dat had Keda nu niet in zijn gedachten. Keda voelde de tranen maar blijven komen, beide die van hem maar ook Misha zijn tranen raakte de hand van hem aan. Misha kon hem wel zeggen dat hij niks zou doen, dat hij gewoon bleef maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. “How can I be so sure of that?” Keda voelde zich machteloos nu, het voelde alsof hij niks kon doen voor Misha, alsof hij niet kon helpen zijn zorgen en pijn te verminderen maar dat was alles wat Keda nu voor hem wou doen.
Een kleine, bijna onzichtbare glimlach verscheen op het gezicht van Keda bij het horen van de toekomst die Misha voorzag. Wie wist of de twee zolang bij elkaar zouden blijven maar dat maakte niet uit dat Keda alsnog genoot van het idee dat dit wel zo zou zijn. “Oh, so you want to get married? and you want kids?” Probeerde Keda te grappen door het gehuil van de beide heen. Het was niet het beste moment om een grap te maken maar Keda wist langzamerhand ook wel beter, eigenlijk was het bij hun beide zo dat elk moment een goed moment was voor grappen. Keda ging er dan ook niet van uit dat Misha zich heel erg ging ergeren aan hoe Keda in een situatie als deze een grap gemaakt had, als hij Misha ook maar een beetje kende verwachtte hij alleen maar dat Keda mee zou gaan doen met het grappen maken. De rest van de belofte van Misha was natuurlijk niet echt een belofte, zoiets was gewoon moeilijk te beloven maar het stelde Keda wel gerust dat de jongen dus toch al wel zo ver in de toekomst aan het denken was. Dat in zichzelf zag Keda als een soort belofte dat Misha nog wel even zou blijven rondhangen. Dit betekende niet dat alles nu goed was, Keda zou nog steeds letten op hoe Misha zich zou gedragen en vaak genoeg bij hem inchecken. De zorgen die Keda voelde zouden altijd op de achtergrond blijven tot hij er echt van overtuigd was dat alles weer helemaal goed ging met Misha, maar het was onmogelijk om te zeggen hoelang het zou duren voor Keda om zich geen zorgen meer hoeven te maken om Misha. De hoeveelheid die hij gaf om de jongen was gewoon niet normaal groot.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De vraag raakte Misha wel. Hoe kon hij daar zeker van zijn? Eigenlijk helemaal niet. Misha was er zelf niet eens zeker van. Elke dag was onzeker voor hem. Maar zo iets kon hij Keda moeilijk vertellen. Toch wilde hij graag geloven dat hij echt niks zou doen. En dat geloven dat maakte toch alleen maar uit? Als hij het maar geloofde zou hij ook niks gaan doen, daar was hij vrij zeker van. "Take my word for it. I'm not going to do it, cross my heart," zei hij toen. De belofte klopte wellicht niet echt, hij beloofde dat hij zijn eigen leven niet zou beëindigen en als hij dat wel deed dan zou hij sterven? Het sloeg nergens op maar het was het idee er achter, Keda begreep wel wat hij bedoelde. Misha wist niet zeker of hij deze belofte kon houden, maar hij wist zeker dat hij het voor zeker een jaar of twee zou kunnen houden. Al kon hij niet zo ver in de toekomst kijken. Wie weet stierf zijn hele familie wel binnen een week, dan kon hij zich echt niet aan zo een belofte houden. Dan kon hij gewoon weg niet normaal verder leven. Dan had hij naast Keda absoluut niemand meer. Natuurlijk ging hij er niet vanuit dat zijn hele familie ineens zou sterven, maar er waren altijd mogelijkheden.
De glimlach op Keda zijn gezicht was zo klein dat Misha het amper had gezien. Maar de grootte deed er niet toe, er was een glimlach en dat was wat belangrijk was. "Of course, but I want to wear a pretty wedding dress, and we'll adopt kids, safe them from war countries and possible death," fantaseerde Misha. Hij hield er van om daar over te fantaseren. De jurk was dan wel weer een grapje, over het kinderen adopteren was hij toch enig zins serieus. Misha had altijd al het idee om kinderen te adopteren. Het was een goede manier om kinderen zonder toekomst toch een toekomst te bieden en om overpopulatie tegen te gaan wat al heel erg bezig was. Mensen bleven kinderen produceren en ouderen werden steeds ouder dus uiteindelijk zou de wereld veel te vol zitten terwijl er nog zó veel kinderen waren zonder thuis, ouders en een toekomst. Misha zou dan met alle liefde al die kinderen op zich nemen, maar dat was helaas onmogelijk.
Hij beet even hard op zijn lip toen hij Keda weer aan keek. Heel plots boog hij een stuk voor over terwijl hij zijn armen om Keda's nek sloeg om hem zo in een omhelzing te trekken. "You smell like cheese," merkte hij toen plots op waardoor hij ondanks zijn tranen toch even zacht moest lachen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Misha had gelijk, niet dat ze een argument hadden of dat Misha echt iets zei waar hij gelijk in kon hebben maar toch, Keda wist dat Misha gelijk had. Hij had namelijk gelijk in het feit dat Keda zijn woord ervoor moest nemen. Keda wou dat er meer was, meer bewijs, iets wat Misha kon laten zien of kon doen om te laten zien dat wat hij zei de waarheid was maar dit bestond niet, het was simpelweg onmogelijk voor Misha om iets van een bewijsstuk te laten zien wat ervoor zou zorgen dat Keda overgehaald was. Het maakte niet uit hoe graag Keda de zekerheid wou dat Misha niks zou doen, die was er niet, alles waar hij op af kon gaan was het woord van Misha. “Alright, but if there is ever something you’re dealing with, you come to me, okay?” Keda keek recht in de ogen van Misha zodat hij zeker wist dat het bij de jongen zou binnen komen. “I care about you and I rather have you tell me what is troubling you then having to lose you.” Voegde de jongen toe. Keda begreep ook we dat Misha niet graag wou dat Keda zich zorgen zou maken maar hopelijk was het voor Misha te begrijpen dat het Keda veel meer pijn zou doen om hem te verliezen dan als hij zich zorgen maakte om de jongen. Daarnaast vond Keda het niet erg om Misha te helpen door moeilijke tijden, natuurlijk had Keda het het liefst zo dat er nooit sprake was van moeilijke tijden maar zo makkelijk was het leven niet. Dus als de jongen ooit ergens mee zou zitten dan zou hij nooit hoeven te twijfelen over bij wie hij hiermee terecht kon. Keda zou zonder twijfel altijd voor de jongen klaar staan.
De glimlach op het gezicht van Keda groeide een beetje bij het horen van hoe Misha het had over de toekomst. De jurk was dan wel een grap maar de rest, het kalmeerde Keda om Misha te horen praten over deze zogenaamde toekomt die hij voor hen twee zag. “How many kids were you thinking?” Keda kon het niet helpen om door te vragen over deze toekomst die Misha in gedachten leek te hebben voor hen twee. “And had you thought of any names yet?” Vroeg Keda weer verder, toch nieuwsgierig naar alle details van hoe Misha hun jaren samen voor hen zag. Eigenlijk zag Keda zichzelf nooit als vader, hij zou zichzelf nooit vertrouwen als vader. Misschien kwam dat een beetje door zijn eigen vader, omdat hij een slechte vader had dat dat betekende dat hij er ook niet goed in zou zijn. Dat was een beetje een scheve manier van denken maar het was wel iets wat maar al te vaak verteld werd, dat mensen met slechte ouders ook echt geen goede ouders konden zijn. Dit gold natuurlijk niet voor iedereen maar Keda wist dat het dus wel voor hem kon gelden. Toch, dat was allemaal voor verder in de toekomst, voor nu had Keda geen enkel probleem van het aanhoren van Misha’s zogenaamde toekomst. Met alle liefde zou hij horen wat Misha in gedachten had qua kinderen.
De opmerking van Misha had ervoor gezorgd dat Keda even perplex stond, hij wist niet goed wat hij moest doen of zeggen maar al snel brak hij door lichtjes te lachen. “I’m sorry, I’ll put on cologne once we’re home.” Verontschuldigde hij zich. Lichtjes schaamde hij zich wel voor het feit hij dus een rare geur aan hem had, als zijn gezicht niet al hartstikke rood was van het huilen dan waren er nu waarschijnlijk wel wat blosjes te zien op zijn wangen. Niet dat hij de opmerking van Misha erg vond, het was alleen maar beter dan wist Keda dus dat hij even iets van een geurtje op zou moeten doen zodra ze thuis waren.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een beetje moeizaam knikte Misha toen. Hij hield er eigenlijk helemaal niet van om mensen lastig te vallen met zijn problemen. Als er iets mis was of als hij ergens mee zat dan hield hij er meer van om deze gevoelens op te proppen en te uiten aan zijn psycholoog als hij dit wilde. Hij was niet iemand die anderen graag wilde lastig vallen met zijn problemen behalve zijn psycholoog sinds zij ervoor betaald werd om naar zijn problemen te luisteren en hem er mee te helpen en alles. "Alright," zei hij toen uiteindelijk maar. Hij was er niet blij mee maar hij wist vrijwel zeker dat Keda geen 'nee' zou accepteren. "You won't lose me, I'll tell you my problems and the thigs that I'm dealing with," beloofde hij hem toen maar. Hij beloofde wel een hoop dingen, ook dingen die hij misschien niet eens kon houden. Maar zo was het maar. Keda wist vast ook wel welke dingen wel of niet mogelijk waren als beloftes. "But only if you promise to come to me too if you're dealing with something and if you're going through shit, okay?" zei hij er toen maar snel achteraan. Hoewel hij er niet van hield anderen lastig te vallen met zijn problemen vond hij het wel fijn als andere hem er mee lastig vielen. Al was het dan niet echt lastig vallen. Hij luisterde graag naar andere hun problemen en hielp hen ook graag met er mee omgaan of een oplossing zoeken. Voor zo ver dat kon. Natuurlijk had Misha het liefste dat zijn familie, vrienden en Keda gewoon nooit problemen hadden nooit door moeilijke tijden heen gingen en het altijd makkelijk hadden maar helaas was dat gewoon niet mogelijk. Het leven was niet alleen glimlachen en zonneschijn. Er was ook onweer en huilen en stormen en fronsen. Dat hoorde er nou eenmaal allemaal bij.
Misha kon het niet laten even zwakjes te glimlachen toen Keda verder vroeg. Misha ad zichzelf altijd al wel als een toekomstige vader gezien. Er waren te veel redenen hiervoor maar de grootste was toch echt wel dat hij gewoon van kinderen hield. Hij had zelf niet een geweldige band met zijn vader sinds de man altijd werkte en hij net een stuk minder gek was als de rest van het gezin, wat er ook voor zorgde dat Misha graag een goede band met zijn kinderen wilde hebben. Er waren dan ook wel weer dingen aan zijn vader die hij heel fijn vond en hij ook graag zou overnemen. Misha was er van overtuigd dat ouders er voor waren om van te leren voor als je later zelf kinderen wilde. Dingen die jij niet fijn vond aan je ouders zou je ook minder snel op je eigen kinderen uitoefenen. Als je vader altijd erg seksistisch over vrouwen zou praten en jij vond dat absoluut niet fijn om van je vader te horen zou je als je zelf kinderen had kunnen weten dat je dat dan niet moest doen. "Two kids, 'cause it's not too much but it's also not a single child. And I was thinking special names, names with a cool meaning, maybe something foreign." Misha kon uren lang fantaseren over zijn toekomst met Keda, over de kinderen die ze zouden adopteren en over de dingen die ze als gezin zouden doen.
Misha schudde meteen zijn hoofd toen Keda dat zei. "No no I like it," grinnikte hij zachtjes en hij keek Keda even recht aan. "I like cheese, it suits you," knikte hij toen even. "That sounded less weird in my head."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda had ondertussen zijn hand weer terug getrokken van de wang van Misha, op het moment lag hij met zijn zij tegen de autostoel aan, zijn hoofd leunde tegen de hoofdsteun, zijn handen lagen samengevouwen voor hem. Hij merkte dat de emotionele rit hem nogal moe gemaakt had, dit betekende niet dat hij liever Misha thuis wou afzetten zodat hij thuis kon slapen. Ondanks dat hij zich vermoeid voelde op het moment, hij wou alsnog graag dat Misha bij hem zou zijn thuis. Langzaam maar zeker begonnen de tranen van Keda ook steeds voorzichtiger en minder te komen. Keda voelde zichzelf dus toch al wel wat kalmer worden, wat betekende dat ze misschien wel snel verder kon rijden naar het huis van Keda. De moeder van Keda zou ondertussen zich misschien ook wel zorgen gaan maken, hij had wel een bericht gestuurd dat hij vertrok van school met Misha en hij was nog niet thuisgekomen, in plaats daarvan zat hij ondertussen te huilen in een auto op de parkeerplaats van een lokale supermarkt. Hij zou nog wel een manier verzinnen om het aan zijn moeder uit te leggen hoe het kon dat ze vertraging hadden maar dat was niet iets waar Keda zich nu heel druk om zou maken, hij had de energie er nauwelijks meer voor om over zoiets na te denken. Keda was blij om te horen dat Misha naar hem toe zou komen met de dingen waar hij mee zat, voor zover Keda blij kon zijn op dit moment dan. “Yes, of course, I will.” Glimlachte Keda terwijl hij even kort met zijn hand over de wang van Misha aaide. Dat was dan wel het minste wat Keda de jongen kon beloven na dit heftige gesprek.
“Something wrong with single children?” De toon waarop Keda de vraag uitbracht maakte het duidelijk dat de jongen het sarcastisch bedoelde. Keda begreep wel wat Misha bedoelde, als klein kind had Keda ook altijd graag wel broers of zussen gewild om mee te spelen. Hij had natuurlijk wel de kinderen van zijn buurt maar die konden ook niet altijd en dan was een broer of zus die bij je thuis woonde toch wel een stuk handiger om mee te spelen. Uiteindelijk was Keda wel een prima jongen geworden, vond hij dan van zichzelf althans. Hij deed zijn schoolwerk en was aardig tegen iedereen. Hier dacht zijn vader helaas anders over, ondanks alles leek zijn vader toch negatief over hem te denken puur en alleen omdat Keda geboren was als homo, iets waar hij zelf absoluut nul controle over had. Gelukkig trok Keda nu over het algemeen niks meer aan van zijn vaders mening en wist hij van zichzelf dat hij toch een prima jongen was.
Lachend en verward keek Keda naar Misha. Hij had absoluut geen idee wat hij moest vinden van de opmerkingen van Misha. “Thank you.. I guess?” Mompelde Keda een beetje verward. Wat het betekende voor hem dat de geur van kaas bij hem hoorde wist hij ook niet zo goed. “You’re so weird… I love it though.” Grinnikte Keda zachtjes. Misha was gewoon zo lekker zichzelf en dat was precies wat Keda zo aantrok tot de jongen. Hij was alles in 1, charismatisch, grappig en niet normaal lief. Daarnaast zag de Misha er ook nog eens niet normaal goed uit. Keda snapte niet waar hij Misha aan verdiend had.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De belofte die Keda hem maakte liet Misha al snel iets beter voelen. Keda zou naar hem toe komen als er iets mis was en dat was alles wat Misha wilde. Het betekende dat de jongen hem vertrouwde ermee, of hij dat nou echt deed moest Misha nog maar zien. Maar de gedachte er aan alleen al liet Misha wel iets beter voelen. Hij merkte ook op dat de tranen die niet zo lang geleden nog over zijn wangen aan het stromen waren langzaam maar zeker gestopt waren met komen. Dit was ook pas toen hij door kreeg hoe erg de tranen eigenlijk in zijn wat dikkere oog hadden gebrand. Even dacht hij er over hoe lelijk hij er wel niet uit zou zien. Met zijn gym kleding, zijn gescheurde lip, dikke oog, rode en betraande wangen en de bult op zijn voorhoofd. Hij moest even zacht grinniken om deze gedachte. Het zou nog wat worden als Keda zijn moeder hem zo zou zien. Dan maakte hij echt alles behalve een goede eerste indruk. Die moeder zou wel denken van wat voor mormel neemt mijn zoon nu weer mee naar huis? Misha zou dat wel begrijpen. Zijn moeder zou er ook aardig raar van op kijken als Misha ineens thuis kwam met Keda als hij dit alles aan zijn uiterlijk had. Zijn moeder zou er al heel raar van op kijken als Misha later die dag thuis zou komen. Zijn uiterlijk nu was alles wat ze niet van hem gewend was. Het ging ook nog wel lastig worden met haar uitleggen hoe dit alles gekomen was. Toen realiseerde hij zich dat ze dit waarschijnlijk ook aan Keda's moeder moesten gaan uitleggen. "What do you want to tell your mother when she sees me like this? I'm pretty sure no mother would want their son to hang out with a boy who looks like I do at this moment," zei hij met een zachte grinnik. Hij vroeg zich af of Keda de waarheid wilde vertellen of een verhaal wilde ophouden. Over zijn kleding konden ze zeggen dat er iemand over hem heen ziek was geworden en dat hij daardoor zijn gym kleding aan moest. Over zijn gezicht konden ze op zich zeggen dat hij tegen een deur was aangelopen. Hij wist niet of dat heel geloofwaardig klonk maar het was een verhaal.
Zacht moest Misha toch weer even grinniken. "Nothing's wrong with single kids. I just have a problem with this one single kid named Keda, I don't really want him to be single anymore." Misschien ging het wat snel, misschien ging het te snel en was dit een foute keuze. Maar Misha was vrij gemakkelijk als hij er over nadacht. Hij was al dates aan het plannen en over hun toekomst aan het praten, ze kuste elkaar al en zelfs voor bijna de hele school. Het ging misschien wat snel, maar het voelde juist met Keda.
Misha moest zachtjes lachen. Het drong nu pas tot hem binnen hoe raar zijn uitspraak eigenlijk geweest was. "I'm sorry that was a really weird thing to say," grinnikte hij zachtjes. "I'm glad you love it," lachte hij zacht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld