Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Twintig.
Zo veel minuten streken voorbij waarin ze aanhoorde en soms toezag hoe hij pijn leed.
Daarna stopte de pijniging en vonden zijn ogen de hare. Hij had de kracht weer om zijn hoofd te kunnen beweging in die richting die hij zelf uitgekozen had en ze vermoedde de terugkomst van zijn visie. Hij bekeek haar namelijk voor een langere tijd voordat hij een blik wierp op de bomen voor hen. Hij sprak zelfs.
Een lichte glimlach tekende haar gezicht. Het contact tussen zijn hand en de hare ging verloren. Eerder had ze hem vastgehouden om hem te laten weten dat ze hem terzijde stond, maar nu hij weer zien en praten kon, al was het dan met moeite, was een verbinding tussen hun lichamen niet meer nodig.
‘’You got yourself out.’’ Haar stem klonk kalm en oprecht. Natuurlijk vond ze zijn leed erg. Het raakte haar zelfs hem zo te hebben moeten aanschouwen, maar ze wist zelf ook dondersgoed dat ze met haar gehuil geen vordering maakte omtrent zijn herstel. Het proces zou daarmee enkel trager verlopen. Niemand wilde de pijn overwinnen om vervolgens de bezorgdheid van de vriendin naast je te moeten waarnemen.
Ook zij bewonderde het aanzicht van de natuur voor hen. Hij had dit nog nooit meegemaakt, duidelijk. De verklaring voor de pijniging en de gevolgen ervan moesten dus onderzocht worden, maar niet nu. Het was al een hele prestatie op zich wanneer hij de weg naar het motel zonder instorten vanwege het gemis aan fut bereiken kon. Morgen, overmorgen en zelfs later dan twee dagen hadden ze de tijd om erover na te denken. Het had allemaal geen haast. Hij had rust nodig.
‘’We’ll figure all of this out in the morning,’’ sprak ze. ‘’Do you think you can walk all the way back to the motel? Or do you want me to call for a taxi?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe haar hand eerst nog de zijne had omklemd, liet ze nu haar handpalm van de zijne verdwijnen. Haar stem rustig, standvastig maar hoorbaar in vergelijking met zijn gebrek aan gehoor van eerder. Hij kon weer waarnemen. Schimmiger dan hij doorgaans kon en allesbehalve scherp, maar hij kreeg mee wat er om hem heen gebeurde. Zijn zintuigen leken niet langer meer overbelast. De pijn in zijn hoofd was wat rustiger geworden en het onderscheiden van vormen werd alsmaar makkelijker.
Het enige dat hem van zijn stuk bracht, was het beeld van zijn gave die opdook. Hij kon de kleurenstroom die hem minuten geleden ontzegd was, weer zien zonder dit zelf in werking te hebben gezet. Het openbaarde zich echter als een knipperlicht. Kleuren drongen met de duisternis zijn ogen om op zijn beurt het weer te laten vergaan voor de normale visie, dat wat zijn hem overvallen om zich heen deed kijken.
"I can walk back." Het werd krachtiger uitgesproken dan dat wat zijn lichaam uit leek te spreken, al gaf hij haar geen kans om hem weerwoord te geven. Traag maar zeker liet hij zijn handen de grond weer vinden. Zijn vingers voelden krachteloos, zijn spieren leken geen energie te hebben om op te werken, en doch wilde hij niet dat ze hem nogmaals overeind zou helpen. Hij zou haar niet meer tot last zijn dan hij nu al was.
Het ging niet zonder slag of stoot maar desondanks wist hij zich na wat gestommel overeind te duwen. Dat het zijn kleine bron van kracht daarbij uitputte, toonde zich al snel. Hij moest zijn steun zoeken bij de boomstam, daar waar hij nog een paar schaduwen van zien kon nu zijn gave blindelings en om de paar seconden in werking werd gezet.
Hij kon zien, al was de daadwerkelijke diepte en omvang van elk object onmogelijk voor hem in te schatten.
"No cab." Hij wendde zich wat haar kant op en probeerde te zoeken naar haar ogen, dat waar hij deze keer in faalde. "They'll see something's wrong."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij kon lopen, zei hij, maar ze geloofde hem niet. Hij had al die tijd gezeten, hoe kon hij nou weten of hij het überhaupt in zich had om zich staande te houden? Zijn reden voor het niet bellen van een taxi was miserabel. Natuurlijk zou de chauffeur zijn staat wantrouwen, maar was dat nou zo erg? De mensen in het restaurant deden vermoedelijk hetzelfde en tot heden was er geen vrouw dan wel man geweest die het lef genomen had om de ambulance te bellen. Ze kende hem echter inmiddels al wel langer dan vandaag. Hij was niet het type dat snel van gedachten veranderde en ze was te moe geweest om met hem hierover in discussie te gaan. Als hij wilde lopen, dan liepen ze. Zij zou hem wel ondersteunen indien nodig.
‘’No cab, that’s fine.’’ Zij duwde zichzelf eveneens omhoog. De overkapping gevormd door bladeren was opengebroken, de maan veropenbaard. Een zilveren licht streek over het landschap. Het bracht een zogenaamde kalmte en heldere luminositeit in de wandeltuin. Glinsteringen in het water met op de achtergrond de contouren van de waterplanten en -dieren.
Hij trachtte haar in zich op te nemen, maar faalde daarin. Zijn ogen gingen alle kanten uit behalve de juiste en de voortgebrachte frustratie door de misser viel terug te zien in de frons die terugkeerde op zijn façade. Ze betwijfelde het einde van de kwelling. Was hij nog gaande of had hij hem slechts sporen nagelaten toen hij verdween?
‘’But don’t reject me when I lend you a hand while walking. I don’t think that we’re both in the mood for an argument caused by your stubborness,’’ maakte ze haarzelf duidelijk.
‘’And please, do it at your leisure. If you need to take a break, then pause. I’m not in a hurry and you aren’t either.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon aan haar merken dat ze zijn beslissing niet ondersteunde. Haar acceptatie ging gepaard met klanken die een hint van sarcasme met zich meedroegen, afkeer in een wat sluwere vorm, maar het scheelde hem dat ze hier niet verder over in ging. Bladeren hoorde hij kraken onder haar gedaante indien haar schaduw zich vergrootte. Ze was opgestaan. Voor zijn gevoel bleef haar blik bij hem haken, het gevoel van haar pupillen die op hem brandden al gekend. Haar het kwalijk nemen kon hij niet. Hij wist niet hoe hij er op het moment bij liep, maar dat ze hem in de gaten hield was meer dan logisch.
"Fine, I won't." Zijn wil om haar mee te delen dat hij niet eigenwijs was probeerde hij weg te drukken, de woorden weggeslikt die hij vrijwel meteen uit had willen brengen. "But I can't ehh.. you know, reach out to you."
Hij kon niet inschatten waar ze precies stond en hoever van hem af ze zich bevond. Haar ogen waren nergens in zijn blikveld weer te vinden. Haar aura wél. Tussen de wisselingen van zijn zicht door waren dat de enige kleuren die hij enigszins goed waarnemen kon, zelfs al kostte het meer energie en tijd als normaal. Hij putte zichzelf uit door zich erop te focussen nu zijn ogen de commando's van zijn hersenen niet langer meer leken te volgen. Maar het deed hem voelen alsof hij nog iéts van de wereld waarnemen kon in deze toestand. Alsof hij niet geheel afhankelijk was doordat hij niet goed zien of bewegen kon.
Hij kapte dan ook zijn poging om te zoeken naar haar ogen af, maar begon te zoeken naar de aura rondom haar figuur om haar zo waar te kunnen nemen. Leunend tegen de boom ging hij de vele kleuren af om haar zo nog enigszins te zien.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"But I can't ehh.. you know, reach out to you." Hij was zijn zicht weer verloren.
Ze knikte routinematig, het teken van verneming, ook al kon hij dat niet zien. Opnieuw moest ze hem begeleiden tijdens het lopen. Het was vervelend, voor zowel hem als zichzelf.
Het heen glijden van haar onderarm langs haar voorhoofd toonde haar vermoeidheid aan. Gedurende het naderen van het einde van de schoolexcursie stond ze al klaar om het bed weer in te duiken, maar in plaats daarvan had ze met hem, zijn vrienden en haar vriendin de stad nog afgewandeld en nu was ze het dupe van zijn smart en slechte visie. Continu verbrandde ze energie die ze niet in zich had. Hem uit het oog verliezen ging niet, want daarmee nam de kans op een valpartij enkel toe en ze wilde zijn toestand tevens in de gaten kunnen houden. Daarmede moest ze op de omgeving om hen heen letten en ervoor zorgen dat hij zich staande hield indien ze pauzeerde.
Ze kon niet anders dan zich morgen van bloed voorzien, wilde ze haar energielevel weer omhoog krijgen en de opwelling van agressiviteit uit de weg slaan.
‘’I’ll guard you.’’ Haar vingertoppen raakten voorzichtig zijn handpalm aan. Traagzaam bewogen ze verder naar beneden, zijn vingers deels aanreikend vooraleer ze haar vingers met de zijne verstrengelde. Ze stapte dichter naar hem toe, liep vervolgens langs hem heen en zette alvast een stap naar boven. Ze moesten een helling van enkele meters beklimmen.
‘’The slide is going upwards,’’ waarschuwde ze hem. ‘’Just take small steps and you’ll be fine. I am going to look out for you all the way back to the motel.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn hand werd weer door de hare vastgepakt, haar vingers langs de zijne geklemd om hem zo met zich mee te trekken. Voorzichtig begon hij hiermee achter haar aan te strompelen. Schoorvoetend kwam hij vooruit, haar hand als richtingswijzer gebruikt bij het putten van zijn laatste beetje energie om zijn bewegingen door te zetten. Zijn zicht was verslechterd, gemaakt dat zijn omgeving te onherkenbaar voor hem was om ook maar iets aan te kunnen zien voor wat het was. Hij was haar dankbaar dat ze de taak op zich nam hem met zich mee te voeren naar het motel.
Het ging zijn schaamte echter te boven. Afhankelijk zijn van anderen was een van de factoren die hij amper in zijn leven gebruikt had, omdat hij erg op zichzelf was. Hij leende liever hulp uit dan dat anderen voor hem het vuur door moesten en, dat ze hem hierbij wel degelijk helpen moest als hij goed terecht wilde komen, viel hem zwaar.
"I'm sorry." Gemompel was het tegenover het geluid van de uilen, die hen tijdens de avond in het bos vergezelden met gezang. "Hoewel het gesprek er niet naar had geleid, wilde hij haar laten weten dat het niet zijn bedoeling was hiermee op te zadelen. Dat was het minste wat ze verdiende nu ze hem meeslepen moest omdat zijn ogen hem in de steek hadden gelaten.
Het viel wel vaag waar te nemen dat ze voor hem liep. Hij kon de kleuren met haar lichaam mee zien bewegen, steeds ietwat omhoog gelopen op de helling waarvoor ze hem gewaarschuwd had. Tussen de flikkeringen van zijn gave en de wazige realiteit door, keek hij met de duisternis om zich heen naar dat wat haar omringde. "Your aura is beautiful." Het was al dat hij zag en daarbij al dat hij uitbrengen kon terwijl hij het in zich opnam, om de sfeer te verlichten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Zijn uitgebrachte gemompel was onnodig geweest. Het zou hem niet moeten spijten, hij had immers niet om al die ellende gevraagd en ze was hem die hulp verschuldigd.

‘’Don’t be. It’s not your fault,’’ sprak ze hem tegen. ‘’I’m glad I can help.’’
Rusitg stapte ze voort, het gesmak van de drassige onderlaag onder hen hoorbaar bij elke stap die ze deed. Enkele keren keek ze recht naar voren om te zien hoe veel stappen ze nog moest zetten om de vlakte te bereiken. Was ze daar niet opgericht, dan zag ze toe hoe hij met moeite zichtloos haar achter na ging. Hij vertrouwde haar.
‘’You’re distracting me,’’ lachte ze, haar hoofd schuddend. Ze had met veel uitspraken rekening gehouden, maar dat hij iets los zou laten over haar aura had ze niet in ogenschouw genomen.
Ze was hem desalniettemin dankbaar. Als vampier zijnde was het lastig om een rand van mooi uitziende kleuren, uitend in licht, met je mee te dragen. Een duister verleden droeg tevens niet bij aan een kleurrijke aura, dus het deed haar goed hem ineens te horen zeggen dat hij haar energieveld mooi vond.
‘’Thank you, I appreciate it. Can’t see yours, but I bet it’s beautiful too.’’ De helling was gestopt. Een vlakte lag voor hen uit. Langzaam trok ze hem achter zich aan mee in de richting van de straat.
‘’Can you keep up the pace?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was lief bedoeld dat ze hem vertelde dat het zijn schuld niet was. Ergens wist hij ook wel dat ze de waarheid sprak, maar het maakte niet dat zijn schuldgevoel weer wegdreef om van het oppervlak te verdwijnen. Ze zei dan wel dat ze blij was om te helpen, maar was dat geen reactie uit vriendelijkheid? Het was voor hem tenslotte lastig te zeggen nu hij geen gezichtsexpressies meer zien kon maar enkel schimmige beelden en verscheidene kleuren, die elkaar in snel tempo afwisselden.
Toch liet hij het achterwege. Als ze er daadwerkelijk zodanig mee gezeten had dat ze het vertikte, had ze allang haar telefoon in hand genomen om een taxi te bellen. Wellicht met enkel hem erin, om met een simpel commando de taxichauffeur op te dragen hem af te zetten bij het goede adres van het motel.
"Right." Haar gelach maakte hem ondanks de omstandigheden wel een beetje aan het glimlachen, haar hand nog altijd gevolgd onderwijl hij de grond onder hem voelde verhogen met elke gezette stap. "Can see it vaguely, but it's less clear as usual. It's overrunned by shadows of my real vision." De strijd tussen zijn gave en zijn normale zicht bleef zich voortzetten, zoals hem gebleken was door de vormen die zijn omgeving aannam. Dat het wél minder pijnlijk was, was hetgeen waardoor het draaglijk werd de wereld in een verschuivende en onduidelijke visie te zien.
De ondergrond voelde weer vlak aan. Het gaf zijn benen ietwat rust, er minder kracht op hoeven zetten wanneer hij een stap zette. Hij was opgelucht.
"One day, you might see it. Who knows." De mooiste aura's had hij altijd al vastgelegd op papier, dus misschien dat ze ooit voor een deel waarnemen kon wat hij zag tussen het duister.
Hij knikte op haar vraag. Het lopen verging hem moeizaam, al zou hij het tempo niet willen verlagen. Ze wist evengoed als hem dat ze hun looppas al op het level van schuifelen hadden liggen. Dat hij niet soepel bewoog, was inmiddels duidelijk en hij wist dat als ze nog langzamer gingen, ze haar gedachten zou veranderen. Een millimeterpas accepteren in plaats van een taxi te nemen, zag hij niet zo snel aankomen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I don’t think so, unfortunately.’’ Ze trok haar rechterbeen op en zette dat een paar tientallen centimeters verder weer neer. Hij ging haar achterna, geprobeerd zo dicht mogelijk bij haar te blijven om de zekerheid bij de verplaatsing tot het uiterste te drijven. Zo vervolgden ze hun weg naar de motelkamer die hun eigen was.
De meeste studenten bevonden zich al in hun slaapruimte, maar enkele omarmden de kou die de nacht met zich meebracht. Ze praatten luid, lachten en wanneer ze zich stilhielden, ademden ze de nicotine van hun sigaret diep in. Ze was al bang geweest dat ze gezien zouden worden door studerenden die bewust het vertikten om zich aan de avondklok te houden.
Maar het was donker buiten en er stonden slechts drie lantaarnpalen op het terrein. Als ze het licht zo veel mogelijk vermeden, dan zou zijn ware toestand onopgemerkt blijven.
Geleidelijk begon ze ietwat sneller te lopen. ‘’We’re almost in our room. There are just some goofy people outside, so that’s why I’m moving faster,’’ mompelde ze, te gemakzuchtig geweest om haar reden van versnellen goed te onderbouwen. Ze vermoedde dat hij zelf ook wel begreep waarom. Hoe minder tijd ze op het terrein spendeerden, hoe minder risico ze liepen gezien te worden.
En ze had gelijk daarin. Niemand merkte hen op. Ze hadden te veel aandacht voor degene om hen heen waardoor hun zicht voor de rest van de omgeving verloren ging.
Ze opende de deur, liet hem en haarzelf binnen en trok hem weer dicht. Het licht ging aan.
‘’Well, we made it. We’re back in our room,’’ zei ze. Ondertussen liep ze naar het bed toe waar ze hem vertelde plaats te nemen. Zitten kostte verbruikte immers minder energie dan staan. ‘’Do you need anything? Or do you just want to lay in bed and try to sleep?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg naar de motelkamer verliep zo soepel als hij had kunnen verwachten. Zijn motoriek was en bleef hakkelig, eerder gestrompeld dan dat hij werkelijk goed lopen kon, maar op haar woord dat ze bijna in de kamer waren bleef een opluchting in hem haken. Ze hadden het gehaald. Zijn pijn was wat weggezakt, zijn zicht ietwat beter als daarvoor en het leek erop dat zijn gehoor in oude toestand was teruggebracht. Voor nu mocht hij zich gelukkig noemen met de paar symptomen waarmee hij nog leven moest.
Haar pas had ze na aankondiging versneld. Wat struikelend liep hij achter haar aan, geprobeerd haar zo goed mogelijk bij te houden indien ze naar het motel toe leek te stormen. Waarom ze het deed was helder. Er waren anderen buiten, aanwezigen die hij horen kon op nog geen twintig meter afstand. Zij die met gemak zien konden wat er aan de hand was als ze hun pad zo sloom als daarvoor vervolgen zouden.
De vragen die hem daardoor naar het hoofd geslingerd zouden worden, waren er geen die hij beantwoorden kon zonder vraagtekens op te roepen. Niet nu zijn gave om de paar tellen weer optrad om zijn ogen in duisternis te hullen.
Dat ze daarom zonder gedoe hun kamer bereikt hadden, leverde een zucht van verlichting op. Het had zomaar bergafwaarts kunnen lopen tijdens elk moment die ze net buiten het pand doorgebracht hadden.
Ze leidde hem naar een van de bedden toe, hem vertellend dat hij daar moest gaan zitten. Een bevel die hij normaliter geweigerd had maar zich nu zonder tegenspreken volgde. Hij zakte weg op de matras, wetend dat zijn benen hem niet veel langer meer houden konden als hij ze meer belastte dan hij nu al had gedaan.
Hij opende zijn mond, een antwoord terug willen geven op haar vraag. Een actie waarbij er geen woord meer zijn keel uit leek te komen; zijn concentratie verschoven naar het beeld dat rap voor zijn ogen verscheen. In een waas verdwenen de kleuren om hem heen tot een illusie, een reeks van beelden die hem niet bekend voorkwamen, noch zich af leken te spelen in de kamer zelf. Radeloos staarde hij voor zich uit.
"Notebook. In my bag-" Het werd haastig uitgesproken, tussen vlagen van ademhalingen waarmee hij zichzelf probeerde rustig te houden. "Notebook-.. and a pen. Please."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze dimde het licht enigszins. Wanneer hij weer zien kon, wilde ze niet dat hij verblind werd door het felle licht in de kamer. Verder wist ze niet echt wat ze voor hem betekenen kon. Hij had niet koud aangevoeld en hij had geen enkele keer om water gevaagd. Hem zijn deken geven dan wel wat water, hoefde dus niet.
Maar hij beantwoordde haar vraag en gaf aan waar hij dan wel de behoefte aan had. Ze kon niet ontkennen dat zijn wensen haar ontsteld achterlieten. Een notitieboek en een pen, terwijl hij niet zien kon? Desalniettemin liet ze haar verbaasdheid achterwege en gaf ze hem de twee dingen waar hij om gevraagd had. De pen raakte zijn rechterhand, de boek vol bladeren zijn linker en daarmee gaf ze momenteel in zijn bereik waren en hij ze zo overnemen kon indien hij ze nog hebben wilde.
‘’Do you want to write someone a letter?’’ vroeg ze hem, onderwijl ze haar bovenlijf ontdeed van haar mantel. Kou kwam haar tegemoet, warmte verging. De verwarming in de ruimte werkte niet optimaal en daardoor was hij gevuld met koude lucht wanneer de nacht aanbrak. Een CV-plaat van niets.
‘’Because if so, I wouldn’t mind writing it for you.’’ Haar kledingstuk vond zijn weg terug op de kapstok. Ze wierp hem een blik toe, het beeld waarin zij de hoofdrol speelde voor haar ongekend gebleven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Warrige, donkere haren werden door de wind van hun plaats gebracht. Een jurk werd hierbij meegevoerd, de stof zien zwieren in de bewegingen van de lucht, waarachter de vormen van enige planten waren te zien. Haar lichaam mager geoogd. Schrammen en viezige plekken dacht hij te kunnen onderscheiden, al was het bloed dat vanonder haar hart uit haar borstkas stroomde de plek waar hij zich niet van afkeren kon.
Het geruis van de omgeving klonk angstaanjagend in zijn oren. Als gesuis dat zijn oorgang niet verlaten wilde, het gevuld met geritsel van de bladeren. De druppels die langs haar middenrif naar beneden gleden, hoorde hij als een speld op de grond terechtkomen.
Het notitieboek kon hij in zijn hand gereikt voelen worden. De pen die in zijn andere handpalm gedrukt werd, bewoog hij in een raas naar het papier. Jachtig werden strepen neergezet op het blok. Zijn gelaat geen millimeter afgedraaid van dat wat er voor hem afspeelde, zijn pupillen voor zich uit gericht met te veel angst om ze van de vreemdeling af te laten dwalen.
Huiveringen trokken langs zijn rug. Zijn oogleden wisten het niet langer meer voor elkaar te krijgen om geknipper door te zetten. Zijn ogen waren onafgebroken open gelaten onderwijl zijn hand zonder enige controle over het blad bewoog.
Haar blik was datgeen dat hem bijbleef, zelfs al was de rest van het beeld te mistig om het nauwkeurig en scherp te zien. Het was beklemming dat weerspiegeld werd. Een gevoel van doodsangst die hij onmogelijk van zich afschudden kon, maar rillingen over zijn huid lieten lopen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij negeerde haar. Zijn schrijfhand bewoog ongecontroleerd over het blad, dientengevolge van warrige lijnen die in een haast op papier werden gezet. Zijn oogleden troffen het licht niet, ze bleven slechts huidplooien die zijn ogen niet meer wilden verhullen om de zo veel tijd. Hij tuurde angstig voor zich uit. Reageren op de geluiden om hem heen deed hij niet meer, hij leek ze niet op te vangen. Hij was verdwaald in een wereld waar zij tot heden niets van af wist.
Zijn toestand beangstigde haar. Het bleef niet bij het kwijtraken van zijn visie en de kwelling die daarmee gepaard ging. Een beeld had de overmacht gegrepen en het verjoeg hem. Zijn ogen zagen zwart, de rillingen liepen over zijn huid en de controle over zijn lichaam was hij verloren.
Moest ze hem ontwaken uit zijn gedachten door hem aan te raken? Maar wat nu als dat plotselinge contact tussen hun lichamen hem deed schrikken? Was er überhaupt iets dat ze kon doen om hem terug in de realiteit te brengen of was ze wederom slechts een helper die alleen helpen kon wanneer hij zelf bij zinnen kwam?
Ze stapte naar voren. De lijnen vormden de omtrek van een lichaam, meer dan dat viel er niet te vinden. Het plaatje was vaag, iets wat waarschijnlijk alleen voor hem betekenis had. Waarom tekende hij in hemelsnaam een lichaam op papier?
Het raadsel werd steeds groter. Ze dacht dat haar gave vreemder was, maar kennelijk had ze al die tijd dan toch nog fout gezeten.
Ze schoof de fauteuil in de hoek naar voren, hem zo neergezet dat wanneer ze zat, ze hem recht in de ogen aankijken kon. Ze nam plaats, zweeg en observeerde hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij voelde hoe zijn hand de driftige lijnen op het papier kalkte. De pen bewoog moeiteloos in zijn grip, desondanks zijn vingers er zodanig grip op hadden dat hij zijn spieren in zijn hand lichtelijk kon voelen steken. Dat wat voor hem getoond werd, was hetgeen wat hij onbewust op het papier probeerde te verduidelijken. Op dit punt van afwezigheid waren er geen gedachten meer geweest om hem aan te sturen op dat wat hij aan het doen was. Hij werd ertoe gedreven te tekenen wat het beeld hem bracht, maar waarom of waardoor was hem even onduidelijk als het visioen zelf.
Pas toen de weergave van zijn ogen leek te vervagen, stopte zijn gekladder abrupt. De zijkant van zijn handpalm raakte met een doffe klap het notitieblok. De pen volgde, roerloos op het papier gevallen nadat het tussen zijn vingers weg was geglipt.
Hij knipperde met zijn ogen, een wazige gloed zijn blikken overgenomen die zich nog halverwege de afwezige toestand leken te bevinden. Een ogenblik zijn blikveld nog altijd niet kunnen verleggen van het punt waar hij eerst de vreemdeling voor zijn zicht had. Vervolgens keek hij om zich heen, verward maar desalniettemin in gedachten verzonken.
Zijn pijnsteken waren haast geheel weggetrokken. Zijn uitzicht nog lichtelijk vaag gebleven, maar nauwkeuriger vergeleken met het uur ervoor, zodra hij zich ontfermde over de gekraste tekening.
Het kladblok hief hij ietwat op, Adoria's gedaante schimmig achter het schrift weergevonden. Dezelfde vrouw als in zijn wanen had het vel ingenomen. Een schrikwekkende tekening die wederom enkele rillingen over zijn rug stuurde, wanneer hij er in concentratie naar probeerde te kijken. "What's this.."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De vastheid in zijn rechterhand verdween als sneew voor de zon. Voor ze het wist was zijn handpalm het papier zelf gaan verhullen in plaats van de omtrek van zijn pen, die eveneens gevonden kon worden op het stuk vel. Het getril stopte, de zwarte verkleuring in zijn ogen verdween en hij keek zoekend om zich heen. Zijn zintuigen leken weer optimaal te werken.
"What's this.." Het duurde enkele seconden voordat ze het spreken weer wist op te pakken. Een tijd waarin ze het tafereel van net probeerde te verwerken, maar daarin faalde doordat ze de ontsteltenis niet van haar af wist te slaan.
‘’I don’t know? All I know is that you scared the shit out of me.‘’ De dwaasheid bleef haar bij in het gezicht. Nog even verbluft als toen het tekenen begon sloeg ze gade hoe hij door angst overmand een blik op het papier wierp.
‘’OK, enough.’’ De pen en het notitieboek ontnam ze hem, die weer veilig in het nachtkastje naast zijn zijde van het bed. Ze wilde niet langer toezien hoe een paar suffe lijnen hem schrik aanjoegen.
Kort wreef ze in haar oog, daarmee geprobeerd de slaap deels uit haar ogen te halen. Ze dacht te kunnen slapen toen ze hem naar hier bracht, maar kennelijk zat ze voor een tweede keer fout. Nu verwachtte ze ook niet dat ze binnen het uur liggen kon onder de dekens zonder ontwaakt te worden door een aanval van de man tegenover haar. Wat kon ze doen? Hem ernaar vragen of moest ze het laten rusten en zien wanneer hij er zelf over begon? Ze koos het tweede. Daarnet had ze hem ook niet gevraagd wat er in hemelsnaam gebeurd was.
‘’Do you want to talk about it?’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld