Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'd call that one hell of a girlfriend." Zijn grijns vergrootte zich lichtelijk, zich weer teruggestort op het verzorgen van haar wonde door het spul voor de hechtingen evenals dat voor het desinfecteren bij elkaar te rapen. Hij kon haar niet zeggen dat het niet in zijn type paste. Ze was de enige geweest in zijn hele leven tegenover wie hij zich gedroeg zoals hij dat nu deed, met wie hij omgaan kon en daarnaast gevoelens voor bezat. Het was geen kwestie van uiterlijke of innerlijke kenmerken geweest, noch een standaard in het algemeen; het was eenvoudigweg gewoon gebeurd. "Zombie chick, huh? Maybe I'm a sidekick after all."
Een nieuwe doek liet hij tussen zijn vingers glijden. De dampende lucht van alcohol onderwijl hij deze de stof deed weken, steeg op in de atmosfeer, dezelfde sterke geur achtergelaten als deze die hij bij een fles vodka ruiken kon. Lang duurde het echter niet voordat deze hint van drank wegvloeide. Nadat hij de doek weer in aanraking bracht met haar huid, dit keer de open snijwond op haar scheenbeen, verving de geur van bloed tegen zijn zin in die van het ontsmettingsmiddel. Lijzig depte hij de rode vloeistof weg. "Doesn't seemed healed as usual. But guess you're right, it ain't like you a walker now." Dat hij haar toestand nog altijd niet helemaal vertrouwde, liet hij buiten haar zicht en gehoor. Het zou haar niet verder helpen als hij uitspreken zou dat hij haar veiligheid betwijfelde. Daarmede kon hij er geen verandering in brengen dat ze besmet was. Of ze nou over een hele tijd pas zou bezwijken of wellicht over een paar dagen, de enige optie was afwachten. Hopende dat ze dan toch gelijk had gehad en er niets aan de hand was. Ze konden in ieder geval niets meer aan de beet veranderen, hoe graag hij dat ook had gewild.
"This one's gonna need stitches." Hij wierp een nieuwe visie op de wonde, deze keer ontdaan van al het bloed dat zich er rondom heen had verzameld. Het was net zo diep als dat hij had gedacht. Zou hij het open laten, dan was het binnen de kortste keren geïnfecteerd. Haar een zombiebijt laten overleven om vervolgens dood te gaan aan een ontsteking van een compleet andere, niet door de doden aangebrachte wond, leek hem geen goede uitweg. Hij zuchtte. "Better grab somethin' to bite on. It's gonna hurt."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Well I'd call you crazy.' Lachend keek ze hem aan, de grijns gezien die hij vertoonde. Het stond hem beter dan zijn gebruikelijke kille uitstraling, maar ze kon bij beiden niet klagen. Ze bekeek hem toen hij opnieuw de medische benodigdheden bij elkaar pakte, ietwat ongemakkelijk geglimlacht bij het zien van hechtingsmateriaal. Nooit eerder had een wond van haar gehecht moeten worden, en om het te laten doen door een amateur maakte het nog erger. Geweten dat het waarschijnlijk nogal wat pijn zou gaan doen, probeerde ze zich er mentaal op voor te bereiden. 'We'd make a great villain duo. Zombie chick and macho boy, I could see it happening.' Een grijns vertoonde ze, 'You've always been the sidekick.'
De geur van het ontsmettingsmiddel drong met geweld haar neus binnen, haar eraan herinnerend hoeveel ze de geur haatte en het liefste alles deed om het te vermijden. Lang stond ze niet stil bij de geur, meteen gevoeld hoe het middel door haar wond stroomde. 'Goddamned, give me a warning next time.' Murmelde ze, pijn duidelijk aanwezig in haar stem. Haar nagels had de gezet in het patiënten bed, al was dit verre van genoeg om haar werkelijk af te leiden van de pijn. Ze haatte ontsmettingsmiddel, en toch wist ze dat ze er even doorheen moest. Het was beter dan sterven aan een infectie die ze had opgelopen omdat ze eigenwijs was of de pijn niet aankon. 'Because it's not a normal wound. It's not gonna happen, relax.' Waarom ze er zelf zo van overtuigd was, wist ze ook niet. Natuurlijk had ze door dat het puur geluk was geweest dat ze nog leefde en niet was veranderd in een van de walkers, maar het was alsof ze wist dat er niets zou gebeuren. Het duurde nooit zo lang voor iemand om eindelijk te veranderen.
'I figured.' Ze had het wel vaker in films gezien, of er mensen over horen praten, maar nu het er dan echt aan zat te komen, was ze alles behalve voorbereid. Een naald in haar huid was ze wel gewend, maar volgens iedereen was het een groot verschil in vergelijking met een tattoo zetten. 'Are you sure it needs stitches? I can just wrap some bandage around it, seal it with a band-aid?' Probeerde ze alsnog, in de hoop eronderuit te komen. Ze wist dat het niet helpen zou, als ze iets wist van de Rus dan was het wel dat hij zijn mening door zou zetten. Ze wreef even met haar handen over haar gezicht. 'I got nothin', just do it already.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was naar de woede zoeken die hij net nog in zich had. Haar lach, de wijze waarop ze sprak en hoe ze met elkaar omgingen, had in een bepaalde mate een einde gebracht aan de raas van net. Het welbekende gevoel van boosheid was er een die ze bij hem weg had gehaald. Weliswaar zonder intenties, maar nog altijd had ze hetgeen voor elkaar gekregen wat geen ander gedaan had. Het liet hem uit weerzin zijn tanden op elkaar zetten. Hij zou haar dankbaar moeten zijn dat ze hem ervan weerhouden had nogmaals uit te barsten in een aanval die hij niet stoppen kon; het tegenovergestelde gebeurde. Hij werd van binnen geërgerd. Geïrriteerd om het feit dat hij niet eens meer boos kon zijn over het feit dat ze hem zijn roken ontzegde uit eigen, egoïstische redenen. Ze had het hem voor het moment onmogelijk gemaakt zich zo kwaad als voorheen te vertonen. Op een kille expressie na, was er weinig tot geheel niets meer van over gebleven.
"Zombie chick and macho boy? Too bad the movie industry collapsed, otherwise we'd be famous and rich by now." Een schuine grijns bleef staan, desondanks deze verwaterde door zijn eerdere gedachten. Hij verbitterde enigszins. Geweigerd haar de voldoening te laten voelen van zijn omgezette bui, hield hij zijn expressie strak, simpelweg omdat hij haar de eer er niet voor gunde te zien dat hij zich niet langer boos kon maken over haar deal.
De draad gleed door zijn vingers, een van de naalden uit de steriele verpakking gehaald waarop hij het in hand nam. "Yes. I'm sure." Hechtingen had hij eerder geplaatst. Al dan tijdens andere omstandigheden, gaf hij zichzelf de titel dat hij er ervaring mee had. Dat het bij zichzelf was geweest en eerder slordig dan goed, hoefde ze immers niet te weten. Afkeur speelde zich echter af in zijn ogen. Haar niveau van eigenwijsheid was bekend en toch vervloekte hij haar erom dat ze het liet om naar hem te luisteren, koppig stilgezeten zonder enig voorwerp dat ze zich tussen haar kaken klemde. Alsof ze erop kickte precies het tegenovergestelde te doen van wat hij haar vertelde.
Hij rolde met zijn ogen. "Whatever you say." Zonder genade zette hij de naald in haar huid, het draad er doorheen gehaald met geen woord dat over zijn lippen rolde als waarschuwing, net zomin bemoediging. Ze had laten merken dat ze het niet nodig had.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De neiging haar been bij de jonge Rus weg te trekken was moeilijk te bedwingen, niet langer gewild dat hij haar pijn liet lijden. Toch wist ze dat dat alles behalve verstandig zou zijn. Aan de ene kant begreep ze niet waarom het niet gewoon met een doek omwikkeld zou kunnen worden en afgeplakt met een pleister. De manier waarop hij zijn gezichtsuitdrukking met de seconde leek te veranderen, gaf haar alles behalve een goed gevoel. Het was niet alsof het van kil naar vrolijk ging, maar juist andersom dat haar ietwat beangstigde. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij geen enkele emotie had voor andere mensen, en zelfs nu wist ze niet zeker of hij voor haar een uitzondering zou maken en voorzichtig te werk zou gaan. Iets aan zijn humeur maakte haar gewoon bang, of ze het nu wilde of niet. Het was wellicht zichtbaar op haar gezicht, al wist ze niet of het hem ook maar iets zou deren. Haar angst voor zijn staat van zijn, wilde ze nu dan ook het liefst verbergen. Vertonen dat ze bang was zou haar niets goeds brengen. Geen woord had ze uitgesproken, geen tegenspraak, maar ook geen aansporing om zijn acties voort te zetten. Ze bleef simpelweg stil zitten. Graag had ze tegen hem gesproken, gevraagd wat er aan de hand was dat hij zijn humeur om de minuut veranderde, maar ze wilde het hem gewoon niet vragen. Alsof iets in haar hoofd haar tegenhield, bleef ze stil naar hem kijken, al dan geen oogcontact gemaakt.
Een kleine kerm van pijn liet ze horen zodra de naald haar huid doorboorde. Het liefst had ze hem weggeduwd, de wond gelaten voor wat het was en de naald weggegooid, maar dat kon niet. Tranen welden op in haar ogen van de pijn, een verschijnsel wat vrijwel nooit voorkwam. hij leek er geen emotie bij te vertonen, het was bijna alsof hij er plezier uithaalde en zelfs Cassidy wist niet meer zeker of dit een gedachte was die ze had omdat ze redelijk kwaad op hem was, of de realiteit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gelaatstrekken leken veranderd te zijn in de tijd die hij nodig had voor het inbrengen van de hechtingen. Het was geen vreemde gok dat ze waarschijnlijk pijn te verduren had nu hij met naald en draad de wonde dicht moest maken, maar toch zag hij geen weergave van de steken die ze hem toonde, het moment dat hij kortstondig zijn ogen naar de hare liet glijden. Bij het ietwat opheffen van zijn gezicht, was het angst wat hij dacht te zien. Een emotie die ze niet hoorde te tonen. Eentje die haar normaal gesproken nooit verstreek, enkel en alleen irritatie, woede of met een beetje geluk enigszins vrolijkheid. Het begrip voor wat er aan de hand was ontbrak aan hem.
Hij fronste. "Some'n wrong?" Een poging werd gedaan voor het creëren van oogcontact, hoe tevergeefs het ook geweest was. Ze vermeed hem en zijn blikken op zich, het onmogelijk gemaakt voor hem om haar recht in de ogen te kunnen kijken en te kunnen afleiden wat haar dwarszat. Het duurde dan ook niet al te lang voor hij zijn gezicht weer omlaag hief. Zijn focus verleggen naar zijn bezigheden was de enige optie die ze hem gaf, gezien geen van zijn handen voor het optillen van haar kin beschikbaar waren geweest. Hij werd gedwongen verder te gaan met dat waar hij aan begonnen was. Het tempo daarentegen zette hij er wel in, geprobeerd evenwel secuur als snel te werken. Hij had inmiddels gemerkt dat haar ooghoeken waterig begonnen te worden en het traanvocht zich ophoopte, een teken dat niet wijzen kon op een goede toestand.
In een jachtige snelheid werkte hij door; met een stugge gezichtsuitdrukking werd het laatste beetje aan elkaar gehecht, vooraleer hij de draad knoopte en het uiteinde eraf knipte. Het resultaat was geenszins zoals een dokter voor elkaar had gekregen, maar het zag er aardig uit voor het werk dat hij verricht had in deze korte tijd. Met een zucht legde hij de overgebleven spullen achter zich neer. "All stitched up."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De pijn was verre van wat ze had verwacht. Het leek zoveel erger, ze verwachtte hetzelfde soort gevoel als een tattoo, misschien een piersong, maar dit was erger. Het gevoel van het touw dat door haar huid werd getrokken maakte haar gek, gehoopt dat het niet langer dan een paar minuten zou duren. Haar tanden had ze op elkaar geklemd om niet opnieuw iets van pijn te laten horen. Op zijn vraag schudde ze enkel met haar hoofd als antwoord, hem niets willen vertellen. Praten was op het moment sowieso al geen optie, teveel pijn gevoeld om een normaal woord uit te brengen. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem even opkijken, al dan voor een korte tijd, sinds hij al gauw weer verder ging met het hechten van haar wond. Het leek niet op te houden, zo groot was de wond niet, voor hoever ze het zich kon herinneren, het was de diepte waarom ze zich zorgen maakte.
Een traan stroomde langs haar wang, de pijn eindelijk zover gekregen dat het haar zo goed als huilend achterliet. Ze keek even omhoog, geprobeerd de tranen te laten stoppen, al leek het onmogelijk zolang de hechtingen gezet werden. Eindelijk was het klaar, haar wond was dicht en het draad werd afgeknipt. 'Finally.' Murmelde ze, hem toch even aangekeken, voor ze met de rug van haar hand langs haar ogen wreef, de tranen weggeveegd. Haar broekspijp trok ze weer omlaag, om het weer te verbergen. Zowel de wond, als de beet. 'Thanks.' Vertelde ze hem toen, om toch iets van dankbaarheid te vertonen. Ondanks zijn duidelijke ontevredenheid over het verbod dat ze had gelegd op de sigaretten, hielp hij haar toch, iets waar ze dankbaar voor moest zijn. 'You know, about the whole smoking thing.' Ze keek weer van hem weg. 'It's not that I'm trying to dictate your life or anything, I just don't want cigarettes to be the thing that kill you.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar zwijgen vulde de ruimte. Een paar tranen verstreken haar wangen in deze stilte, het glinsterende vocht opgevangen al vormde zijn blikveld een andere hoek van de kamer dan die waar hij haar weervinden kon. Het was alsof zijn ogen zochten naar tekenen van haar emoties zonder dat hij hiervoor instemmen kon. Het kon hem niet schelen hoe anderen zich voelden, het had hem nooit gedeerd welke vlaag van gevoelens zich door andermans lichaam pompte en toch kon hij zijn pupillen er niet van weerhouden alles waar te nemen wat er waar te nemen viel op haar gelaat. Misschien was het zijn onderbewuste die zich zorgen maakte en zich het tegenovergestelde gedroeg als de rest van zijn hersenen.
De haast waarmee ze haar broekspijp omlaag duwde nadat hij zich terugtrok, vertelde genoeg. Ze was er klaar mee, had genoeg schaamte opgelopen om haar wonden uit het zicht te willen halen, datgeen wat hem ergens teleurstelde. Hij voelde zich met enigszins weerzin al buitengesloten om het feit dat ze haar verwonding verzwegen had. Dat ze alles vermaskeren wilde uit zijn zicht, liet hem des te meer denken dat ze niet wilde dat hij er meer van zag dan hij nu al had gedaan. Doch toonde hij het niet, zijn gelaat even strak als daarvoor gehouden wanneer hij de spullen opborg. Hij keerde zich meedogenloos van haar af.
"If it wasn't a dictating move, you wouldn't be tryin' to blackmail me." Hij legde zijn concentratie overal behalve haar gestalte zelf, zijn blik laten liggen bij de vloer waar hij onafgewend naar bleef kijken. "I'm not buyin' it, but what does it matter? You got what you wanted."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij vermeed haar, ze merkte het op alsof ze niets anders meer kon zien. Ook Cassidy keek niet naar de jongen, onderwijl ze van het bed afstapte en haar sok, evenals haar schoen weer aantrok. Wat ongemakkelijk stond ze erbij, niet precies geweten wat ze moest doen. Haar excuses aanbieden was overbodig geweest, geweten dat het niets meer uit zou maken, en toch voelde ze zich bijna gedwongen om iets te zeggen tegen de Rus wie zo zijn best leek te doen om haar niet aan te hoeven kijken. 'I- eh.. You're right.' Zei ze toen, een stap achteruit gezet, om de afstand tussen hen beiden te vergroten. Opnieuw bleef ze stil, op haar onderlip gebeten, onderwijl ze haar ogen gericht hield op de grond. 'I shouldn't have told you what to do at all.' Het was alsof haar hoofd opeens het compleet tegenovergestelde dacht van wat er door haar hoofd heenging nog geen uur geleden. 'It's none of my business anyway, I'm sorry.' In elke andere situatie had ze nooit haar excuses aangeboden, en al helemaal niet ingegaan tegen haar eigen woorden, maar iets aan hem leek haar bijna te dwingen om het toch te zeggen.
Ze draaide zich naar de deur, hier naartoe gelopen. 'Do what you will, if you wanna smoke, I won't stop you.' Wat traagzaam pakte ze de deurklink vast, twijfelend naar het hout van de deur gekeken. Even stond ze stil, voordat ze de deur opentrok en de ruimte verliet. 'I'm gonna go look for a map.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een parkeerplaats waar hij op uitkeek. Zijn ogen sporadisch gaande langs de voertuigen, die er geabandonneerd waren in een hoeveelheid van tientallen, om aan de rond dwarrelende stof en bloed van voorbijgangers weg te rotten als de lege karkassen van de walkers. Hij hoefde niet te noemen hoe vaak hij ditzelfde uitzicht meegemaakt had. Zoekende naar een werkende auto, een rijtuig dat hem kilometers verder vervoeren kon in plaats van dat zijn gesleten schoenen hem over de wegen dragen moesten. Inderdaad was het een bekend tafereel geweest; toch verstreken zijn blikken de omgeving rond het oude wegrestaurant alsof hij nooit eerder een uitzicht als deze gehad had. Uren hadden ze intussen de snelwegen belopen voordat ze de diner gepasseerd hadden. Soms in stilte, soms pratend in het verlangen deze stilte juist te laten vergaan, soms kermend van het gebrek aan energie bij het doorzetten van hun looppas over het asfalt.
Eenzaam hoefden ze zich echter niet te voelen, het gevoel van een andere aanwezigheid bespeurd nadat hij zijn vingertoppen over de viezige lak van een station wagon liet glijden. Hij voelde zich bekeken. Alsof hij blikken op hem waarnemen kon bij elke stap die hij verzette, die hem nauwkeurig in de gaten hielden bij elke gemaakte beweging. Duf, gedempt gestommel beaamde deze gedachte. Een paar lichte, noch felle blauwe ogen keken recht in de zijne. Een vacht van zwart en wit kenbaar gemaakt vanachter de auto, waar het zich gedeeltelijk achter verhulde. Simulerend dat het vol met angst zat, al dan het toch voorzichtig verschenen was bij het horen van hun komst. Of het kwam doordat ze steeds meer slepend vooruit gingen, of simpelweg nieuwsgierigheid, bleef schimmig. Geschokt en enigszins onwetend wat hij doen moest, verstijfde hij. Fronsend gekeken naar de hond die eveneens geen poot leek te verzetten, maar afwachtend en schichtig op zijn plek bleef, alsof het jachtig wachtte tot een van hem zich onverwachts verroerde en hem afschrikken zou.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het asfalt wat uiteindelijk hun eindbestemming voor nu leek te zijn, deed haar denken aan een die ze eerder had gezien, al leken alle parkeerplaatsen op elkaar. Het leek er gevuld met auto's, waarvan er hopelijk een zou werken. Ze wilde niet langer hoeven te lopen, sinds haar voeten geen stap meer leken te willen zetten, al bleef Cassidy doorlopen, ongeacht de pijn. Uren liepen ze al, er leek geen einde aan te komen. Momenteel verging hun reis in stilte, voor haar kwam dit voornamelijk omdat ze niet wist wat ze hem vertellen moest.
Ploteseling zag ze de jongen stilstaan, wat haar iets verbaasde. Het leek of hij iets vreemds had gevonden en Cassidy wilde weten wat het was. Traagzaam liep ze naar hem toe, dezelfde richting uitgekeken als de jonge Rus, om een hond te zien zitten achter een van de auto's, kijkend naar de persoon wie ze haar vriend noemde. Een redelijk kleine, zwart met wit gekleurde hond stond op het asfalt. Hoe het beest de apocalypse tot zover had overleefd wist ze niet, laat staan hoe hij op een parkeerplaats terecht was gekomen. Maar om het hier achter te laten was als een criminele actie.
Voorzichtig liep ze iets verder, op haar knieën op het asfalt gezeten en haar hand uitgestoken naar de hond, die er twijfelend op af liep. Even leek het dier stil te staan, geroken aan haar hand alsof hij verwachtte een bekende geur te kunnen ruiken. Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat zodra ze de hond aaide, gezien hoe hij dichterbij kwam. Waarom het dier nog niet weggerend was uit angst wist ze niet, maar dat het schattig was en Cassidy sowieso al van honden hield, wist ze zeker, dus er was geen reden voor haar om te twijfelen aan haar woorden.

'Say what you will, we're adopting him.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe hij geen stap meer verzet had in het bijzijn van het dier, had Cassidy binnen een mum van tijd de afstand verstreken. Ze knielde bij de hond neer, haar knieën rusteloos het asfalt laten vinden alsof niets anders haar nog deren kon. Haar hand streelde zijn vacht lieflijk. Hij, daarentegen, kon niets anders in zich opbrengen dan te blijven waar hij was. Dan de paar meters tussen hem en de hond te bewaren en slechts te bezichtigen wat ze gevonden hadden, met een uitstraling van beide shock als kilte.
Hij had het nooit gehad met dieren. Voor hem gold hetzelfde als de waarde van zijn banden met mensen; hij had ze niet. Hij moest niets van hen weten, zij niets van hem. Het was een simpele, ongeschreven wet die voorbestaan bleef. Socialiteit ontbrak aan hem, had altijd al ontbroken, en verklaren waarom precies hij het niet met andere levende wezens vinden kon was als een dier opdragen te praten; het werkte gewoon niet. Vastberaden begon hij langzaam maar zeker zijn hoofd te schudden. "No." Zo zelfverzekerd als ze uitbrengen wilde dat de hond door hen overgenomen werd, wierp hij haar een blik toe. "I don't like people. I don't like animals. You're an exception, but that's it." Het was een impulsieve zet en daarnaast, waarmee wilde ze het beest voeren? Ze hadden amper genoeg voedsel voor henzelf. Als de hond zodanig lange tijd alleen op de straten overleefd had, was de kans groter geweest dat het in de buitenlucht eten vinden kon, dan dat zij het hiervan voorzien konden. Daarmede, bracht het hen niet in gevaar een hond onder hun hoede te nemen als het met zijn geblaf enkel walkers aantrekken kon? Een wenkbrauw werd opgehaald. "I never agreed to this. Ain't gonna adopt no damn slum dog. All that thing is gonna bring us, is hurdles of walkers with it's barking."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het dier zat stil op het asfalt, zich vrijwillig laten aaien door Cassidy. Ze kon niet anders dan glimlachen bij het zien van het dier. Het was duidelijk dat ze de hond niet achter zou laten. Haar glimlach verwaterde echter toen ze Demyan's antwoord hoorde. 'No? We can't just leave it out here.' Het was een harteloze actie geweest als ze hem aan zijn lot over zouden laten, door de hond achter te laten en waarschijnlijk zouden laten omkomen om wat voor een reden dan ook. Ze zou hem niet achterlaten, hoe fel de Rus er dan ook op tegen was.
Ze keek de jongen aan, enigzins teleurgesteld zijn kant op gekeken. 'Well, you made an exception for me, why not for the dog?' Ze begreep wel wat hem zo liet denken en ook Cassidy zag wat kleine dingen die ze aan moesten passen bij het adopteren van een hond, maar ze kon haarzelf niet zover brengen om het dier achter te laten. Het was slecht en waarschijnlijk zou ze er dan wekenlang spijt van hebben en het haarzelf nooit vergeven. Voorzichtig stond ze op, gemerkt hoe de hond bleef zitten en haar even aankeek. Cassidy draaide zich echter naar de jongen, zijn hand vastgepakt en hem aangekeken. 'I'll train it not to bark, pretty sure no one robs petstores, so there'll be plenty of food and look at it, leaving it behind would be an actual crime that I'm not willing to commit.' Het was alsof ze weer een kind was, haar ouders aan het overhalen een hond te kopen. Echter was Demyan niet zo sympathiek als haar ouders en wist ze dat hij toch opnieuw nee zou zeggen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar verwaterde glimlach vertelde genoeg over haar gevoelens. Hij stelde haar teleur bij het uitspreken van zijn afkeur tegenover de adoptie van het dier, mogelijk wekte hij er zelfs irritatie mee op nu hij standvastig bleef en haar weigerde te geven wat ze wilde. Het was hun huisdier niet. Zij waren niet de verantwoordelijke voor het leven van het beest, weggelaten dat het slechts een blok aan het been zou worden als ze hem met zich mee moesten nemen. Ze mocht hem talloze keren harteloos noemen voor zijn mening. Hij was nou eenmaal niet van plan zijn dood te vinden doordat het beest hen ofwel van voedsel beroven kon, ofwel het doelwit maakte van een horde walkers omdat het gewoonweg niet stil zijn kon. “Like I said. I don’t like animals and they don’t like me.” Hij rolde met zijn ogen, vervolgens gevoeld hoe haar hand de zijne pakte en ze naast hem kwam te staan. “Besides, we barely have enough food for ourselves. If it has survived this long, it sure as hell is better off with finding food on the streets than eatin’ what we have to offer.” Waarom ze precies hem het voortouw liet nemen voor de bedenkingen, was onhelder. Hij kreeg het gevoel dat hij onderhand de enige was geweest met het rationele, gezonde verstand om in te zien dat het een slechte keuze was.
Nonchalant vond zijn zij de portier van het voertuig, er tegenaan geleund onderwijl hij haar vragend aankeek. “How are you planning on teachin’ it to stop barking? You can’t just make a dog shut up. This one is damn near wolf. It won’t stop howling unless it hasn’t got a tongue no more.” De belofte die ze maakte was er geen die ze waarmaken kon en dit wisten ze beide, al wilde ze het niet aan hem toegeven. “No. We’re not adopting it. It ain’t a crime, it’s called survival. That thing is gonna get us both killed.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was duidelijk dat ze zijn mening niet zou veranderen, al nam Cassidy nooit nee als een antwoord, en al helemaal niet van de Rus. Ze moest en zal hem overhalen, sinds ze het dier simpelweg niet meer achterlaten kon. Demyan's hand liet ze los, hem even aangekeken en gezien hoe hij met zijn ogen rolde na zijn uitspraak. Het was duidelijk dat hij zijn mening vast had gezet. 'I like you. You're a likeable person. I'm sure the dog will like you.' Even keek ze naar de hond, die nog altijd op het asfalt zat, bijna alsof hij afwachtte tot Demyan in zou stemmen met het plan om het dier te adopteren. 'Maybe it'll find us some food as well.' Bood ze aan als mogelijk pluspunt voor het adopteren van de hond.
Waarom hij zich zo harteloos opstelde wist ze niet, had hij haar immers niet ooit verteld dat hij een hond had in Rusland? Waarom had hij dan zoveel moeite met het adopteren van de hond hier? Het was een jong dier en als ze hem alleen achter zouden laten op straat zou hij hoogstwaarschijnlijk niet lang overleven. 'Dogs aren't stupid and it has probably already figured out that barking isn't smart.' Was een van de weinige dingen die ze kon bedenken als excuus. 'No it isn't survival. It's abandonment and you of all people should know how horrible that feels.' Het was tot een punt gekomen waar ze haar eigen fouten als excuus gebruikte, en het gaf haar alles behalve een goed gevoel. 'Come on baby, it's just a dog, not twenty people with childeren. We can easily take care of him, or I can, if you're really deadset on not helping.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat het hem goed deed uit haar mond te horen dat ze hem mocht, werd compleet achterwege gelaten in zijn uitstralingen. Zij had uit duizenden moeten weten dat hij allesbehalve was zoals haar woorden hem vertelden. Hij was geen persoon waar mensen goed tegenaan keken, waar ze het goed mee konden vinden of die ze als vriend konden beschouwen. Nooit was hij dat geweest en nooit zou hij dat worden. Als slachtoffer van zijn oom had ze beter moeten weten, zeker nu ze van zijn verleden wist die hij al die jaren verzwegen had voor ieder ander. "I'm not a likeable person. Not to anyone else and especially not to that animal." Zijn visie dwaalde even af naar het dier. Nog onbewogen zat het op dezelfde plek als voorheen, hem aanstarend met een blik die hij allerminst plaatsen kon. Hij vertrouwde het niet.
Compleet impulsief haalde ze het verleden erbij. Het bleek haar niet te deren dat het totaal nutteloos was dit weer op te brengen en de druk op hem te zetten, om iets toe te geven waarvan hij niet laten weten wilde wat het met hem had gedaan. Het waren geen van haar zaken hoe hij ermee om was gegaan dat ze een uitweg had gezocht. Het was slechts kinderachtig en naïef gedrag dat ze nu vertoonde, daarmede zelfs ergens egoïstisch om het voor deze redenen te formuleren en hem zo voor het blok te zetten. "That's not something you can compare it with, little one." Ietwat geërgerd keek hij van haar weg. "You have no right to do so." Hij vroeg zich af waar ze het lef vandaan haalde zoiets uit te spreken.
Hoewel ze hem met haar opmerking naar de grens van irritatie gedreven had, zag hij wel zijn eigen voordelen in het toegeven aan haar gesmeek. Het was een gevaarlijke deal en hoogstwaarschijnlijk eentje waarvan hij enorm veel spijt krijgen zou, maar het vormde er toch een waarmee hij leven kon, hoe ontstemd hij ook was geweest. Wederom kon hij het niet laten met zijn ogen te rollen. "Fine. You can have that dog, but that means no complainin' about my cigs. Your choice to make."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld