schreef:
Lu voelde Carlo's handen op haar bovenbenen. Tussen de tranen heen zag ze hem geknield zitten op de grond.
"No. Shit. Sherlock."
Lu beet zelfs tijdens een paniekaanval van zich af. Het was niet de eerste keer dat ze een paniekaanval had, wel de eerste keer dat ze het niet alleen doormaakte. Meestal uitte het opkroppen van alles in overgeven, woedeaanvallen, agressie en occasioneel een paniekaanval waarbij ze compleet doorsloeg. Echter voelde het ditmaal anders. Sinds Valentina overleden was, huilde ze. Een paniekaanval als deze was nieuw. Het deed pijn.
Langzaam slaagde Lu erin om langzamer te ademen. Carlo deed haar adem zelfs stokken. Zijn vingers streken langs haar wang de tranen weg. Zijn donkere ogen rustten op haar en Carlo was verbazingwekkend kalm. Na alles wat ze deed, wat ze aanrichtte, legde hij geen vinger op haar tenzij om haar tranen weg te strelen.
"I don't know how," bracht Lu schouderophalend uit.
Nog nooit was iemand naar haar toegekomen om haar te kalmeren, op Jess na. Misschien heel soms eens Valentina, maar zussen zijn gaf vooral vonken en gekibbel.
"I don't know what to say to make me feel better. I don't think I'll even feel okay," gaf Lu toe.
Haar blik sloeg ze neer. Haar hoofd voelde zwaar aan, ook al was de pijn in haar borst verdwenen door naar Carlo's stem te luisteren en zijn warmte op haar huid te voelen. Nu ze zo dicht tegen elkaar aan zaten, leunde ze voorover om haar voorhoofd tegen het zijne aan te leggen, haar ogen gesloten terwijl de tranen nog over haar wangen dropen.
Lu voelde Carlo's handen op haar bovenbenen. Tussen de tranen heen zag ze hem geknield zitten op de grond.
"No. Shit. Sherlock."
Lu beet zelfs tijdens een paniekaanval van zich af. Het was niet de eerste keer dat ze een paniekaanval had, wel de eerste keer dat ze het niet alleen doormaakte. Meestal uitte het opkroppen van alles in overgeven, woedeaanvallen, agressie en occasioneel een paniekaanval waarbij ze compleet doorsloeg. Echter voelde het ditmaal anders. Sinds Valentina overleden was, huilde ze. Een paniekaanval als deze was nieuw. Het deed pijn.
Langzaam slaagde Lu erin om langzamer te ademen. Carlo deed haar adem zelfs stokken. Zijn vingers streken langs haar wang de tranen weg. Zijn donkere ogen rustten op haar en Carlo was verbazingwekkend kalm. Na alles wat ze deed, wat ze aanrichtte, legde hij geen vinger op haar tenzij om haar tranen weg te strelen.
"I don't know how," bracht Lu schouderophalend uit.
Nog nooit was iemand naar haar toegekomen om haar te kalmeren, op Jess na. Misschien heel soms eens Valentina, maar zussen zijn gaf vooral vonken en gekibbel.
"I don't know what to say to make me feel better. I don't think I'll even feel okay," gaf Lu toe.
Haar blik sloeg ze neer. Haar hoofd voelde zwaar aan, ook al was de pijn in haar borst verdwenen door naar Carlo's stem te luisteren en zijn warmte op haar huid te voelen. Nu ze zo dicht tegen elkaar aan zaten, leunde ze voorover om haar voorhoofd tegen het zijne aan te leggen, haar ogen gesloten terwijl de tranen nog over haar wangen dropen.
@marlee
@marlee