Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The dragonhunter and the dragonboy

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Alles wat hij zei moest ik ook opslaan bij de war van vandaag. "Het kan niet anders dan dat dat het is." zei ik en zuchtte. Ik had nooit gedacht dat ik een halfbloed was. Ergens, toen ik jonger was, had ik al eens een raar gevoel gehad, maar dat verdween toen mijn grootouders mij begonnen te trainen na de dood van mijn ouders. Een rilling liep even over mijn rug en haalde diep adem. Nogsteeds lag ik op mijn rug, het voelde even fijn om zo te liggen. Kort had ik mijn ogen gesloten tot ik een trilling in de grond voelde waardoor ik omhoog schoot. Het kwam van ver, Bolin was het niet, ook geen mensen, die waren rond deze tijd nooit in het bos. "Ze komen er aan." zei ik geschrokken en keek om naar Bolin. "Ik weet niet zeker hoever ze zijn, maar ze zijn het bos aan het verkennen." zei ik met trillende stem en vouwde mijn handen in elkaar met mijn mobiel er tussen. Mijn grootouders, ik moest ze bellen. Ik hield snel mijn mobiel in één hand en tikte het nummer van mijn grootvader in, bracht de mobiel naar mijn oor en wachtte af, geen gehoor. Normaal nam die altijd op. Mijn grootmoeder, precies het zelfde. De angst trok nu heel hard door mij heen waardoor ik op de grond zakte op mijn knieën. Alles was mijn schuld! Ik had de draken in gevaar gebracht en mijn grootouders! Mijn handen zette ik ook op de grond en probeerde tot rust te komen. Het lukte tot ik een warm gevoel door mij heen voelde gaan omhoog langs mijn armen. Een gevoel wat ik een lange tijd niet had gevoeld voordat ik ging trainen als jager. Mijn ogen opende ik, haalde diep adem terwijl ik mijn vingers de grond in zette. Het fijne gevoel kwam door mijn hele lichaam nu. Ook mijn ogen stonden weer anders dan daarnet. Mijn kaken had ik strak op elkaar gezet en staarde naar de grond. Langzaam veranderde mijn ogen van normaal naar Draak in een paar seconde tot ik in de verte een flinke kreet hoorde van enkele jagers. Geschrokken kwam ik omhoog en keek om mij heen. Mijn hart zat ergens ver in mijn keel en mijn ademhaling was hoog. Wat wat deed ik dat daarnet?! Geschrokken keek ik naar Bolin die verderop stond. "We moeten gaan." zei ik waarna ik naar hem toe stapte, zijn pols pakte en begon te lopen, maar na een paar stappen stopte ik en keek om. "N-neem jij de leiding, anders gaan we weer ergens heen wat niet de bedoeling is." zei ik en sloeg mijn ogen neer.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Ik keek Joyce aan terwijl ze op de grond lag. Persoonlijk was ik liever niet op deze plek gebleven. Te lang op een plaats blijven terwijl de jagers ons achterna zaten was gevaarlijk. Daarbij moest ik ook nog naar Mike zien te komen zonder gevolgd te worden door de jagers. Dit ging nogal voor wat problemen zorgen. Joys had de grot nooit mogen verlaten zonder toestemming. Ik was er nog steeds een beetje kwaad over, maar goed. Op dit moment moesten Joys en ik samen werken om te overleven en kwaad worden zou daar niet bepaald mee helpen.
Ik keek op toen Joys overeind schoot en vertelde dat de jagers eraan kwamen en vervolgens wanhopig haar grootouders begon te bellen. Ondanks dat ik diegene was die het voorstelde, had ik zo mijn vermoeden dat ze niet op zouden nemen. Even beet ik op mijn lip en keek haar aan toen ze op haar knieën zakte en even keek ik om me heen. "We kunnen beter gaan denk ik Joys" fluisterde ik zacht om de aandacht niet naar ons toe te krijgen. Even keek ik Joys aan en merkte dat ze probeerde te kalmeren. Dit was echt niet de goede timing, maar toen merkte ik dat ze voor een deel begon te veranderen. Stil keek ik Joys aan terwijl ze haar vingers in de grond zette en niet veel later hoorde ik een kreet van een jager. Even keek ik Joys verbaasd aan. "Niet slecht" zei ik tegen haar terwijl ze mijn pols pakte en begon te lopen.
"Op dit moment is niets meer de bedoeling vrees ik. Ik heb geen verstopplekken meer. We moeten maar gewoon maken dat we wegkomen. Sluit je ogen en voel de bewegingen van de jagers. We moeten de andere kant op gaan" zei ik tegen Joys. Ik wist niet precies waar de jagers waren. Daar kon ik alleen achter komen als ik het hele bos bevroor, maar dan wisten ze onze locatie ook en dat er een ijsdraak was. Informatie die de jagers beter niet konden krijgen.
Toen Joys vertelde waar de jagers ongeveer waren, loosde ik Joys door het bos in de andere richting tot we buiten het bos waren en vlak bij het huis van mijn adoptieouders. Even beet ik op mijn lip. Naar binnen gaan had grote risico's. Wat als de jagers ons vonden? We konden niet zomaar ergens heen en het gezin waar ik bij woonde zou in gevaar komen. De twijfels waren sterk, maar toch besloot toen het risico te nemen en liep snel met Joys richting mijn huis, waarna ik haar binnen liet.
"Op Mike na weet niemand wat ik ben, dus probeer je rustig te houden" zei ik zachtjes tegen Joys en glimlachte zwak, terwijl ik rustig met haar naar de kamer liep. De gordijnen waren inmiddels dicht, waardoor we niet van buiten zichtbaar waren.
Eenmaal binnen keek iedereen op en sprong mijn pleegmoeder omhoog.
"Bolin, waar was je toch? We maakten ons zo ongerust" zei ze en gaf me een knuffel, waardoor ik even op mijn lip beet.
"Sorry, maar ik moest wat regelen" antwoordde ik enkel en haalde een hand door mijn haren heen, toen mijn pleegmoeder Joys in het oog kreeg.
"En wie is dit?" vroeg ze en keek me even aan.
"Een vriendin" antwoordde ik. Ik kon beter niet teveel zeggen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys

Hij zou wel denken, waarom ik zo roekeloos was, ik wist gewoon niet wat ik moest doen en nam de domste beslissingen. Een zucht kwam over mijn lippen. Het liefst wilde ik zo blijven liggen, het lag echt heerlijk. Heerlijk op de grond. Een kleine glimlach kwam even over mijn lippen, maar dat verdween al snel als ik wat opmerkte en iets later wat deed waar ik totaal geen benul van had, Maar het compliment van Bolin liet mij denken. Ik probeerde de afgelopen gebeurtenissen naar boven te halen, maar toch, het was allemaal zo raar. Alsof ik het droomde, maar toch, het was allemaal echt. Ik was een halfling, welke draak wisten we nog niet, mijn grootouders hadden het verzwegen tot nu toe, en toch hielpen ze mij.
Maar als ik contact op probeerde te nemen, kreeg ik geen antwoord en sloeg ik in paniek, maar als ik daarna weer iets deed, toen ik op de grond zat, en het heerlijke gevoel, alsof ik het al jaren had, door mij heen ging, zo fijn aan voelde. Ik wilde graag weten wie mijn ouders waren, wie wie was en nog zo veel meer, maar ze waren er niet meer.
Nadat ik Bolin zijn pols had gepakt, maar daarna zei dat hij maar de leiding moest nemen, spookte dit allemaal door mijn hoofd heen. Alles moest goed bezinken tot ik echt door had wat er echt allemaal was gebeurd de afgelopen dag.
De weg die Bolin nam, nam ik niet in mij op, ik liet mij maar leiden, waar heen maakte mij nu gewoon niets meer uit. Tot we bij de rand van het dorp aan kwamen, schoot het mij te binnen en wat hij daarnet zei. "M-mike?" herhaalde ik, maar al snel zag ik de jongen voor mij bij wie hij altijd in de buurt was. "Eh, ja." zei ik en sloeg even mijn ogen neer.
Niet veel later kwamen we bij het huis, blijkbaar waar hij woonde, want hij had de sleutel gepakt en was naar binnen gestapt. Zwijgend bleef ik stil staan in de ruimte tot er een vrouw aan gelopen kwam en Bolin in haar armen nam. Het zag er fijn uit, beschermende armen om je heen, die miste ik wel. De laatste keer dat ik dat had, was ik nog een baby, misschien 2 jaar oud. Ik haalde even diep adem en keek op als ik de stem hoorde van de vrouw die vroeg wie ik was. Bolin antwoorden daarop met, een vriendin. Ik keek op naar de vrouw, even aarzelde ik maar stapte toch naar voren. "Mijn naam is Joys, aangenaam." zei ik zachtjes waarna ik snel weer naar de grond keek. Maar al snel keek ik naar Bolin. Wat er nu zou gaan gebeuren wist ik niet, maar het liefst wilde ik de vrouw, en de rest van de omgeving, niet in gevaar brengen. Het liefst wilde ik hier weg gaan, maar ook weer niet. Even zuchtte ik en bleef maar op de plek staan waar ik tot stilstand was gekomen toen we binnen waren gekomen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De armen van de vrouw die me sinds de dood van mijn echte ouders verzorgde voelden altijd ongemakkelijk aan. Mijn adoptiemoeder was een goede vrouw, maar niet mijn moeder en dat moederlijke gedoe was onnatuurlijk voor draken. Normaal stonden draken dat niet toe van anderen dan hun echte moeder. In de mensenwereld moest ik me erop aanpassen om het te accepteren en het was iets waar ik nog wel eens moeite mee had. Wij draken waren echt gehecht aan onze families en niemand kon ze vervangen, wat diegene ook deed. Toch negeerde ik het instinkt om me terug te trekken en glimlachte even zwak.
Toen Joys zichzelf voorstelde, beet ik even op mijn lip. Ja het was het beleefdste om te doen, maar ik was er geen fan van. Een naam was macht. Als ze de naam wisten en de jagers ondervroegen mijn adoptiefamilie wisten ze dat ze Joys kenden, zelfs al was het maar vaag. Het bracht ze in gevaar. Goed ze waren niet mijn echte familie en konden ze nooit vervangen, voor mij waren het slechts vrienden en kennissen waarvan ik moest doen alsof ze familie waren. Toch kon ik ze niet in gevaar brengen. Ze hadden zoveel voor mij gedaan. Me een thuis gegeven en ga zo maar door. Ik had beter niet thuis kunnen komen.
Toen alle officiële dingen voorbij waren, keek ik de anderen aan. "Joys, Mike en ik gaan boven huiswerk maken. We zien jullie later" zei ik rustig en liep snel naar Joys toe, waarna ik haar naar boven toe loodste en Mike liep met ons mee.
"Wat is hier aan de hand dude?" vroeg Mike zacht en ik keek hem even aan.
"Blijkbaar is Joys niet alleen een jager, ze is een half draak. We zijn nu op zoek naar een veilige verstopplek. We blijven hier niet lang" zei ik zacht tegen Mike en opende de deur van mijn slaapkamer om Joys binnen te laten.
We moesten een manier vinden om terug te gaan naar de grot zonder gevolgd te worden. Daarnaast moesten we nog een manier vinden om te ontdekken wat voor soort draak Joys was en hoe haar krachten werkten zodat we haar konden helpen de krachten te beheersen. Dat waren nog al wat opgaven. Zeker zonder haar familie zou het lastig zijn om te ontdekken wat voor draak ze was. Er waren redelijk wat draken met soortgelijke krachten als de hare tenslotte.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Aan de houding van Bolin te zien was het niet zo handig dat ik mijn echte naam zei. Daar had hij wel gelijk in, als de jagers langs de deuren gingen kon het fout aflopen. Even zuchtte ik zachtjes en keek naar Bolin als hij zei dat we huiswerk gingen maken. "Huiswerk? oh, eh ja natuurlijk, huiswerk." lachte ik wat ongemakkelijk. Hopelijk kwam het toch beter over.
Ik liep met de twee jongens mee naar boven. Eenmaal in de kamer van Bolin, hoorde ik wat hij zei tegen Mike. Zelf bleef ik vlak bij de deur staan met mijn ogen naar de grond gericht. De ogen van Mike voelde ik zowat branden en beet weer op mijn lip. Ik had echt nooit deze beslissingen moeten nemen, maar toch voelde het wel goed. Mijn lippen haalde ik van elkaar af om wat te zeggen, maar keek geschrokken omhoog als ik wat in de verte zag bewegen boven de daken. Met een snelle beweging, liep ik richting het raam, maar zo dat ik, hopelijk, niet te zien was en schoof de gordijnen dicht. Als deze dicht waren, bleef ik even staan en draaide mij dan om. Mijn handen hield ik achter mij rug. "V-voor maat regelen." zei ik snel en liep weer richting de deur waar ik naast bleef staan.
Snel haalde ik even diep adem, sloot kort mijn ogen, ik moest rustig blijven, maar mijn hart ging als een gek tekeer en ongemerkt legde ik mijn hand er op. Wat moesten we nou doen? Ik wist het gewoon niet meer. Iedereen was in gevaar, en dat kwam allemaal door mij, door mijn stomme acties. Het liefst wilde ik eigenlijk nu weg van hier, weg van het dorp.
Mijn kaken had ik nu strak op elkaar staan, handen gebald tot vuisten en mijn ogen waren gesloten. Hierdoor kreeg ik niet door wat er gebeurde met de enkele planten die in de kamer stonden, ze begonnen te groeien. Zelfs de dooie blaadjes kregen weer kleur.
Maar om nu weg te gaan van hier had gevolgen, Bolin nam zijn eigen huis in vertrouwen om mij nu, voor even, veilig te houden.
"Bolin, ik weet niet of ik dit kan, ik heb iedereen al in gevaar gebracht en nu je familie ook nog." zei ik uiteindelijk en opende mijn ogen weer. Mijn handen had ik weer ontspannen en keek de twee jongens aan. "Het liefst wil ik nu zover mogelijk weg van hier, dat jullie veilig zijn. Ik moet de jagers weg leiden van hier, ergens waar niemand komt en zelf oplossen." zei ik.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Even keek ik Joys aan toen ze verbaasd deed en zuchtte zacht. Kon ze niet ff meespelen? Het was behoorlijk vreemd als 2 jongens zonder reden met een meisje naar een slaapkamer gingen en we konden moeilijk in de woonkamer blijven kletsen. Gelukkig leek niemand de verbazing bij Joys te merken en liepen we al snel naar boven toe, waar Joys direct de gordijnen dicht deed. Misschien had Mike dat beter kunnen doen, dat zou minder verdacht zijn, maar goed. Ik besloot er niets van te zeggen en in plaats daarvan.
Snel sloot ik de deur achter ons en keek op toen de planten in mijn kamer opeens begonnen te bloeien. Snel rukte Mike een plant weg bij de vensterbank en zette hem aan de andere kant van de kamer. De plant stond gelukkig niet echt in de vensterbank, maar wel zo dichtbij dat hij bijna de gordijnen omhoog tilde door Joys haar krachten.
"Joys" siste ik zacht en schudde haar door elkaar heen. "Ogen open. Je zet alles hier in de bloei" zei ik zachtjes tegen haar.
Toen Joys haar ogen opende en zei dat ze hier weg wilde en de problemen zelf wilde oplossen, keek ik haar rustig aan. "Als je alleen naar buiten gaat overleef je het nog geen dag. Je bent bekend met de menselijke en jagersmanieren, maar niet met de drakenmanieren. Je weet nog niet eens welke draak je bent en hoe je gave werkt. Kijk om je heen. Deze kamer is niet groen en die planten horen dood te zijn door mijn kou. De jagers zullen je zo vinden. Ik kon merken dat Mike het niet erg vond dat Joys alleen weg wilde. Logisch, ze had me goed in de problemen gebracht zonder dat ze het wist door een jager te zijn en nu bracht ze onze adoptiefamilie ook nog in de problemen. Toch kon ik het niet zomaar toe staan. Er waren weinig draken en ze kon niet in haar eentje overleven. Ik moest bedenken wat de volgende stap was. Hoe ik Joys hier weg kon krijgen en naar een veilige plek kon brengen. De grot was inmiddels geen optie meer, maar er moest iets anders zijn wat ik kon doen. Een andere plek waar ik haar heen kon brengen.
Rustig gooide ik mijn tas op mijn bed en pakte er een oud document uit, waarna ik een klein, zwak oplichtende witte sneeuwbal maakte wat ik er bij hield. Meteen veranderde het lege document in een kaart en keek erna. De kaart gaf de veilige plekken voor draken aan, maar op de grot waar we weg kwamen na waren er zo te zien geen veilige plekken in de buurt.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Voordat ik mijn ogen had geopend, hoorde ik zijn stem zachtjes. Misschien daarom ontspande ik weer. Ik probeerde weer rustig te worden, maar toch lukte het gewoon niet. Als hij dan begon over dat zijn planten dood hoorde te zijn, keek ik verbaast om mij heen. "Die waren toch al zo?" vroeg ik zachtjes. Ach, dat deed er nu niet toe. Aan Mike te zien was hij er mee eens dat ik weg ging, toch probeerde Bolin mij, voor nu, hier te laten.
"Misschien is dat maar beter." zei ik op dat ik het niet zou overleven. Mijn ogen liet ik door de kamer gaan en beet op mijn lip. Bolin pakte iets, en al snel zag ik een kaart tevoorschijn komen. "Wow" mompelde ik en zocht meteen naar mijn map. Maar als ik deze aan wilde zetten, aarzelde ik. Straks zat er een tracker op. Deze gooide ik op de grond en trapte er op zodat die kapot ging. Als er geen tracker op zat, had ik gewoon pech nu. Mijn ogen liet ik weer naar zijn kaart gaan en zag enkele punten die gemarkeerd waren. Mijn hoofd liet ik iets schuin hangen en tikte met mijn vinger op mijn kin.
Even keek ik naar Bolin en slikte, ik had hem echt op een lastige taak gebracht. Hij was tenslotte laatste en zijn zusje, ijsdraak.
Mijn ogen liet ik over de kaart gaan die hij vast had. "Op één of andere manier klopte de kaart niet." mompelde ik zachtjes tegen mij zelf, pakte dan de kaart van hem over en bekeek hem zelf beter. "Hier." zei ik enthousiast dan en wees op de kaart nadat ik deze op de grond had gelegd. Het was niet een speciale plek of iets, maar het was dichtbij. Het lag tussen het dorp en het huis van mijn grootouders, maar nog net uit het gebied van de jagers.
"Hier zouden we heen kunnen." zei ik en keek Bolin aan. "Hier zit een kelder, kwam daar vaak als klein kind als ik ruzie had met mijn grootouders, zeker mijn grootvader. Het is aardig stoffig, dat wel, maar het is al leeg voor eeuwen. Ik heb rond gezocht en kwam allemaal boeken tegen met een vreemde taal. Toen nooit bij stil gestaan dat het iets speciaals was, maar de jagers weten er niks van." zei ik. Oh, ik wilde al lang weer eens naar die plek, maar door de trainingen had ik geen tijd meer, of was ik gewoon te moe om nog heen te gaan. Mijn hele onzekere gevoel was nu weg.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
"Ik kan geen groen in mijn buurt hebben voor langer dan een paar uur. Het is te koud hier in mijn kamer. Zeker als ik slaap. Alles is zo dood als maar kan" zei ik tegen Joys en keek haar aan toen ze zei dat het misschien beter was als ze dood was.
"Dat is niet zo. Elke draak is nodig om de wereld in balans te krijgen. Dat beseffen jullie jagers niet, maar als 1 draak sterft kan het grote gevolgen hebben. De natuurdraken waren er een goed voorbeeld van. Toen die uitstierven raakte alles uit balans. Nog altijd zijn we bezig met die balans te herstellen en dat gaat erg lastig. Mogelijk zullen we nooit in staat zijn om die balans te herstellen. Wij zijn niet de vijand van de mens, wij zijn de belangrijkste bondgenoot. Jij bent nodig om de mensen in leven te houden. Je hebt een doel in dit leven en dat moet je uiteindelijk volbrengen zodra je dat ontdekt. Je kunt niet weggaan omdat het misschien makkelijker is voor je." zei ik tegen haar en keek haar aan toen ze de kaart van me afpakte en hield rustig de sneeuwbol bij de kaart terwijl ze hem bestudeerde en uiteindelijk een plek aanwees.
Rustig keek ik naar de plek, maar schrok toen. De plek was een heilige plaats van jagers. "Nee, het is logisch dat de jagers niet weten van die plek. Mensen kunnen daar niet eens komen" zei ik zachtjes, terwijl ik naar de kaart keek. Als het was waar ik dacht dat het was dan was het een eeuwen oude plek die vroeger werd gebruikt voor drakenbijeenkomsten. Ver voor de geboorte van onze grootouders was dit het oorspronkelijke drakenbos. Het bos waar iedereen thuis hoorde, tot de jagers ons dwongen om ons over de hele wereld te verspreiden en ons opjaagden. Even beet ik op mijn lip, maar knikte toen.
"Laten we nog even wachten tot de jagers voorbij zijn en dan daarheen trekken. Als het is wat ik denk dat het is, is het een van de veiligste plekken die er zijn en ook de beste plek om te ontdekken wat voor soort draak jij bent. De kennis die daar ligt is ongelooflijk." zei ik zacht

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Ik schrok van Bolin die schrok en haalde meteen mijn vinger van de kaart en keek even weg. "Zo ver ik weet ligt het nog steeds in het gebied van de draken." zei ik en keek hem aan. "Ik moest altijd over een flinke hek klimmen om eerlijk te zijn. Tot ik een kleine doorgang vond." om weer daar terug aan te denken grinnikte ik en hield mijn hand voor mijn mond. "Oh, het was volgens mij, de eerste keer dat ik er kwam, afgesealed met een soort spreuk ofzo. Toen ik dat zag, wilde ik weg lopen om het niet te openen natuurlijk, maar het riep mijn naam." zei ik dacht en hield mijn vinger tegen mijn kin en keek bedenkelijk naar de kaart.
"Eerst twijfelde ik, maar het voelde zo vertrouwd aan en ging toch verder. Ik legde mijn hand op de seal en die ging los zonder dat ik verder iets deed." zei ik dan en keek Bolin weer aan. "Alsof het aan het wachten was op mij. Zeker toen ik binnen stapte, het voelde zo warm aan daar." zei ik. Het voelde namelijk alsof er armen om mij heen kwamen om mij warm te houden. Mijn grootouders had ik nooit over deze plek verteld, het was zeg maar mijn uitweg om even heerlijk alleen te zijn.
Ik dacht dat ik deze woorden hard op zei, maar kwam er achter dat ik ze tegen mijzelf zei. "Ehmmm, sorry." zei ik en begon te blozen. Een gaap kwam opzetten en hield snel mijn hand voor mijn mond. Kort keek ik op naar Mike die blij in de gaten bleef te houden. Ik zuchtte en ging in kleermaker zit zitten.
Ik luisterde naar wat Bolin dan zei en knikte, dat was een goed plan. Maar voor hoelang? Uit ervaring kon het echt uren duren, zelfs dagen, dan zou waarschijnlijk van moeder het raar vinden dat ik zo lang bleef.
Ik leunde dan met mijn ellebogen op mijn knieën en mijn gezicht in mijn handen. Om er achter te komen wat voor draak ik was wilde ik ook wel heel graag, dit ging nog wel lang duren.
Terwijl we zo zaten, hoorde ik geklopt op de deur "Ik heb wat lekkers en drinken." hoorde ik toen de moeder van Bolin en Mike zeggen. Geschrokken keek ik naar de twee jongens. De planten waren nog steeds helder groen. Even een kleine paniek aanval kreeg ik wel nu.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Ik keek Joys aan toen ze uitlegde hoe ze er vroeger kwam en dat het nog steeds in drakengebied was. Het was logisch dat het moeilijk te betreden was. Buitenstaanders hoorden er niet te komen, zelfs de meeste draken mochten er vroeger niet komen. Alleen de leiders van alle draken als het de plek was die ik dacht dat het was. Toen ze vervolgens zei dat het haar naam riep, keek ik haar aan.
"Als het de plek is die ik denk dat het is, herkende de plek jou als een draak. Het was je thuis." zeg ik tegen haar en laat de sneeuwbol rustig verdwijnen en grinnikte zacht toen ze haar excuses aanbood, waarna ik mijn hoofd schudde. "Het is de waarheid en daar is niets ergs aan." zei ik tegen haar en keek Mike aan die Joys zo in de gaten hield. "Kalmeer man, het is goed" zei ik tegen hem en merkte dat Mike wat wilde zeggen, maar zich vervolgens stil hield.
Terwijl Joys in kleermakerszit ging zitten, zakte ik op de stoel bij mijn bureau en maakte een kleine sneeuwpop op mijn bureau, waarna ik die weer liet verdwijnen en opnieuw maakte. Ik moest mij toch ergens mee bezig houden. Mike ging op mijn bed zitten en begon alvast aan zijn huiswerk, om zich ergens anders op te concentreren dan Joys. Daarbij, mocht er onverwacht iemand binnenkomen was het ook minder opvallend als iemand met het huiswerk bezig was zoals we al zeiden. Net nadat die gedachten in mijn hoofd omging, werd er op de deur geklopt en verdween mijn nieuwste sneeuwpop in een paar seconden, terwijl ik mijn pleegmoeder hoorde praten. Even keek ik naar de planten in mijn kamer, maar beet toen op mijn lip. Geen tijd om die te doden, dat had ik eerder moeten doen. Rustig sta ik op en open de deur een klein stukje, maar wel zo dat de planten niet opvallen vanuit de deuropening. "Heel erg bedankt mevrouw" zeg ik met een glimlach tegen haar en pak het dienblad aan. "Gaat het een beetje met het huiswerk?" vraagt ze en ik knik. "Ja, maar het is wat meer dan we dachten" zeg ik en lach even, waarna ze knikt. "Doe maar rustig aan, als er iets is hoor ik het wel" zegt ze, waarna ze wegloopt en ik de deur snel weer sluit.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Ik dacht over wat hij zei, van dat het mijn thuis kon zijn omdat het mij riep. Zelf wist ik het niet en schudde kort mijn hoofd als ik er maar gewoon niet uit kwam. Ik kon mijzelf wel vervloeken. Daarna werd er dus op de deur geklopt en kwam de moeder van de jongens wat lekker brengen. Bolin was op gestaan en keek nog even rond naar de bloemen. Gelukkig deed hij de deur zo open dat zij niks kon zien. Ik bleef naar hem kijken terwijl hij daar stond en dan al snel het dienblad met lekkers overnam, de deur sloot nadat de vrouw nog wat had gezegd. Ik keek hem aan en beet op mijn lip. Wat we nu gingen doen wist ik niet, alles was op het moment, gewoon één groot zwart vlak in mijn hoofd. Ik bleef dus maar zwijgend op de grond zitten en staarde naar de grond.
Mijn ogen had ik in die tijd gesloten en probeerde alles op een rijtje te zetten, maar het lukte gewoon niet, alles was echt een zwart vlak. Mijn handen balde ik tot vuisten en zette mijn kaken op elkaar. Wat moest ik nu doen? De jagers zaten achter ons aan, we moesten zo snel mogelijk weg hier anders kwamen zijn ouders, en broer, in gevaar. Of meer, dat waren ze al. Dan begon mijn lichaam begon dan te trillen en al snel voelde ik de tranen over mijn wangen heen glijden zonder geluid. Mijn haren hingen gelukkig zo langs mijn gezicht dat het niet echt te zien was, maar ze zouden het toch zo wel merken omdat ik stil was.
Iedereen bracht ik echt in gevaar, het liefst wilde ik gewoon verdwijnen van de aarden, maar dan zou de oorlog nog voortzetten. Uiteindelijk liet ik mij op mijn rug zakken en staarde naar het plafond, nu waren de natte wangen wel duidelijk zichtbaar, maar dat negeerde ik voor nu echt even compleet. Ik lag nu, met gespreide armen als benen, op de grond voor mij uit te staren. Nog steeds had ik geen idee hoe we dit konden doen, en hoe we veilig hier weg konden komen. 'S avonds waren de jagers zeker actief, dat wist ik van de trainingen en testen die ik af had gelegd. "Ughhhh" mompelde ik. En met zijn allen naar buiten gaan was ook geen optie, overal stonden wel jagers, ook al zou je niet zo zeggen dat ze er waren, maar ze waren er.
"Ik weet het niet!" zei ik dan en keek richting Bolin. "Ik kan nergens op komen. Alles wat ik doe of bedenk is niet verstandig." zei ik dan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Bolin
Ik keek Joys aan toen ze haar hoofd schudde en beet op mijn lip. Ze moest nog veel leren over het leven van een draak. Het was veel voor haar om het allemaal te beseffen. Beseffen dat ze niet was wie ze haar hele leven dacht dat ze was. Oh nee, het tegenovergestelde. Ze dacht dat ze een jager was, maar ze was tegelijkertijk ook een prooi. Ik kon me niet voorstellen wat er nu allemaal door haar heen ging. Daarnaast had ze ook geen tijd om te verwerken wat er allemaal gebeurd was. Ze werd van het ene naar het andere geslingerd.
Nadat ik de deur had gesloten, zette ik het dienblad rustig op mijn bureau en liep vervolgens naar de planten toe, die ik voorzichtig met mijn kou doodde, voor de volgende keer dat mijn pleegmoeder of iemand anders binnen zou komen. Niet iedereen in dit huishouden klopte op de deur voordat ze de deur open knalden, iets wat behoorlijk vervelend was. Niet iedereen had respect voor privacy. Ik zorgde ervoor dat de kou bij de planten bleef en Joys en Mike er geen meer last van zouden hebben dan ze sowieso al hadden door mijn aanwezigheid en liep vervolgens terug naar het dienblad, waarna ik Joys en Mike voorzichtig hun kopje thee en koekje gaf. Mijn eigen thee koelde ik af tot nul graden waardoor het nog wel vloeibaar was, maar niet meer heet en ging rustig zitten.
Terwijl ik plaats nam op de stoel, begon Joys haar lichaam te trillen en toen ze achterover ging liggen zag ik dat ze natte wangen had. "Joys?" vroeg ik en keek haar aan, toen ze opeens begon te spreken. "Je moet rustig blijven, we bedenken wel wat." zeg ik rustig tegen haar en trek mijn benen op, terwijl ik een slok van mijn koude thee neem. "Het grootste deel van mijn leven ben ik al op de vlucht voor jagers. Jagers zijn misschien goed getraind, maar hebben ook hun zwaktes. Als we die kunnen benutten dan hebben we een kans. Maar we moeten rustig blijven, anders lukt het niet." zeg ik. Een van de technieken van de jagers was op de angst van draken inspelen. Hun schuldgevoel voor hun dierbaren die misschien in gevaar kwamen. Op die manier waren draken afgeleid en dat was het ideale moment om aan te vallen. We moesten de draken nu te slim af zijn door dat juist niet te doen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Joys:

Terwijl ik was gaan liggen, nadat ik de kop thee neer had gezet. Voor even was het stil, tot ik wat zei en hem wat terug hoorde zeggen. Mijn ogen opende ik en keek naar het plafond. Een koude bries voelde ik al weer door de kamer gaan, waarschijnlijk van Bolin af. "Hoe kan ik rustig blijven?" zei ik nog net niet te hard. "Dit alles is mijn schuld." zei ik en balde mijn vuisten. "Ik en mijn stomme acties." zei ik dan binnensmonds. Misschien was het beter dat ik gewoon weg ging, weg van hier, zo ver mogelijk weg van de draken.
Mijn ogen sloot ik weer en probeerde rustiger te worden, wat niet zo geweldig ging. Ik luisterde naar wat hij zei en schoot ik omhoog. Dat was waar ook, hoe kon ik zo stom zijn! "Er is binnen kort een ceremonie, daar zou ik eigenlijk ook heen moeten." zei ik en keek Bolin aan. Maar om nu heen te gaan was geen slim idee dus zakte ik weer terug op de grond. "Het is alleen niet slim om er heen te gaan." zuchtte ik en wuifde het af.
Toch dacht ik door , pakte de mok thee en zette deze aan mijn lippen nadat ik weer was gaan zitten. Nog geen slok had ik genomen, en blies alleen maar terwijl ik voor uit keek.
Wat als we wel heen gingen, we moesten toch allemaal maskers op en een zwarte cape. We konden het proberen, maar het kon ook finaal mis gaan.
Uiteindelijk nam ik toch een slokje van de thee, maar die was toch nog te heet en verslikte mij. Nog net kon ik de mok thee weg houden van mijn benen, anders had ik het vol over mijn benen gekregen. Maar toch ging er door mijn hoof heen dat het toch moest zijn dat ik het over mij heen zou moeten krijgen. De mok zette ik weer neer en keek even op naar de jongens. Ik moest toegeven, het was best ongemakkelijk zo. Ik ken de jongens amper en ineens was alles zo dat we bij elkaar waren. De ogen van de andere jongen voelde ik sterk naar mij kijken, klaar om iets te doen bij een beweging wat hem niet aan stond. En dan Bolin, ik had het hem zo zwaar gemaakt en nu hielp hij mij. Het was allemaal zo snel gegaan. Maar ik had wel de draken gered, tenminste tot zover het was gelukt. Ze waren wel veilig, hopelijk. Zijn zusje was weer vrij.
Na een tijdje was ik maar op gestaan, liep ik naar het raam en via de spleet die er nog was, keek ik naar buiten. De tranen voelde ik branden, deze negeerde ik en haalde eens diep adem. Een pluk haar streek ik achter mijn oor, mijn ogen sloot ik weer even en schudde mijn hoofd. Dit alles was gekken werk, ik moest echt weg hier, en snel.
Maar ik nu mijn ogen dicht had, voelde ik mijzelf even vrij, maar als ik ze weer opende, gevangen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld