Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TVDORPG - BeauRathbone & Erpeegee

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
De toon was bij deze gezet. Abigail had bij deze wat van zich laten horen.Laten weten wie ze was. De meeste docenten die hier op deze school rondliepen, wisten wie ze was. Dat gold ook voor de meeste leerlingen hier. Hoewel ze daar eigenlijk nooit moeite voor hoefde te doen. Vaak werd haar verteld dat het de om de vibe ging die rond haar heen hing. Men leek graag met haar om te gaan en dat kon ze waarderen. Ze mocht dan wel graag haar mond opentrekken tijdens de lessen; maar ze hield keurig haar huiswerk bij en stond goed voor al haar vakken. Toch had ze niet het idee dat de docenten haar niet mochten, ondanks ze veel van zichzelf liet zien en vaak van zich liet horen tijdens de lessen. Ze kwam er vaak genoeg mee weg en daar kon ze eerlijk gezegd nog het meeste van genieten.
Hoewel ze zich voor de rest van deze les op de achtergrond hield. Het verhaal wat de man de klas te vertellen had, was vrij simpel. De geschiedenis van hun oude vertrouwde dorpje wist iedereen. Iedereen kende de verhalen. Zeker de simpele als deze. Toch noteerde ze wat aantekeningen in haar notitieblok. Niet dat ze het nodig had. Maar gewoon voor de zekerheid. Je kon toch niet zeker genoeg zijn van je zaak. Kort beet ze op haar lip en rondde haar laatste zin af op het moment dat meneer Saltzman zijn eerste les afrondde. Ze glimlachte. Hoewel geschiedenis haar favoriete vak was, was ze blij dat ze haar eerste les van de dag weg kon strepen. Nog zeven lesuren te gaan, voor ze verlost zou zijn van haar schooldag. Thuis had ze waarschijnlijk weer een hoop te doen. Een berg huiswerk te maken. Iets waar ze in ieder geval totaal niet naar uit keek. Ze stopte haar boeken in haar tas, samen met haar notitie blok en stond op vanuit haar plaats. Een glimlach is wat ze de nieuwe docent schonk. Ze zocht de grenzen van haar docenten graag op, maar dat betekende nog niet dat ze geen hart van steen had. Ze hing haar tas over haar schouder, voor haar blik naar haar beste vriendin gleed. Ze schoot kort in de lach. Haar enthousiasme was gewoonweg aanstekelijk. Ze kon er echt van genieten. Ze pakte het stapeltje flyers uit haar tas en overhandigde die aan haar beste vriendin. "Let's do this"vertelde ze haar. Haar blik gleed naar de twee nieuwelingen. Ze was vastbesloten geweest om te weten wie de twee waren en waarom ze naar Mystic Falls waren gekomen. En daar zou ze achter komen ook. Een glimlach verscheen er rond haar lippen, voor ze uiteindelijk op de twee jongens afstapte. "Hello. Ik ben Abigail" zei ze met een geamuseerde glimlach tegen de twee jongens.

Stefan.
Hij probeerde zich de focussen op de man die voor de klas stond. Hij moest zeggen dat hij zich weer wat beter op zijn gemak voelde. Het studentenleven ging hem gemakkelijk af en hij was het zeker nog niet verleerd. Daar was hij blij om, aangezien hij sowieso al veel op zou vallen als nieuwe student. Hij wilde de aandacht niet nog meer op zich vestigen. Hij was altijd al een type dat zich meer op de achtergrond vestigde en het wat rustiger aan hield. Sommige, waaronder zijn broer, hadden het vaak genoeg saai gevonden en hadden dat er vaak genoeg in weten te wrijven. Maar Stefan genoot er van. Hij hoefde geen spektakel in zijn leven, hoewel hij daar vaak ongevraagd toch veel van op zijn bord geschoven kreeg. Soms ging dat niet van harte, maar soms maakte hij daardoor hele mooie momenten mee. Momenten die hij anders nooit had meegemaakt.
De les van meneer Saltzman duurde in tegenstelling tot de spektakels die hij mee had mogen maken, behoorlijk lang. Hij wist het enorm simpel te houden. De eenvoudige verhalen die de stad met zich mee droeg. Hij dacht nog wel eens terug aan die tijd. De tijd waarin hij nog een mens was. Hij moest zeggen dat het leven toen veel simpeler was. Hoewel dat vrij logisch was natuurlijk. Hij wilde niet zeggen dat het leven beter was dan nu, maar hij miste sommige dingen zeker wel. Vaak genoeg had hij de tijd terug willen draaien, maar dat ging nu eenmaal niet. En hij kon niet ontkennen dat zijn leven nu goed was. Hij kon het leven waarderen en kon de mensen om zich heen waarderen. Toch schudde hij onopgemerkt zijn hoofd bij het horen van zijn broer. "Doe nou maar niet alsof je het niet leuk vind dat Abigail overduidelijk op jou lijkt" antwoordde Stefan met een brede grijns. "Ik zou het alleen maar leuk vinden als Elinore wat karaktertrekken van mij zou overnemen. En dat is alles behalve saai" voegde hij er nog aan toe. Niet veel later was hun eerste les toch echt afgelopen. Een stuk sneller dan hij verwacht had. Toch vond hij het niet erg. Geschiedenis vond hij niet verschrikkelijk, zolang hij er zelf maar niet bij was. Vaak was de informatie die gegeven werd ook niet helemaal correct, wat het alleen maar lachwekkend maakte. Hij stond op vanuit zijn plaats en keek om toen hij de andere opmerking van zijn broer hoorde. Een gemeende glimlach sierde zijn lippen toen hij de twee meiden hun kant op kwamen lopen. Het ging in ieder geval beter dan hij in eerste instantie had verwacht. Hij hoorde hoe Abigail zich voorstelde. "Hello Abigail. Ik ben Stefan" zei hij beleeft tegen haar, voor hij zijn blik op Elinore richtte.

Erpeegee
YouTube-ster

Erpeegee schreef:
Elinore
Alleen was ze vaak wat terughoudender. Niet dat Elinore dan meteen één en al stilte was, maar met haar beste vriendin aan haar zijde durfde ze gewoon wat meer. Wetende dat Abigail haar altijd kon opvangen. Bijna lachend nam ze de flyers van Abigail aan, en hield ze stevig in haar handen. Ze liep achter haar aan richting de twee nieuwelingen. Zoals verwacht zou Abigail meteen het voortouw nemen, en stelde haarzelf voor. De twee jongens stelde zichzelf voor, en toen was het Elinore haar beurt. Ze voelde meteen de ogen van de langere neef Stefan op haar, en gunde de twee jongens een kleine glimlach.
"Ik ben Elinore en welkom op Mystic Fall High." Ze gaf beide jongens een flyer. "Vrijdag hebben we een terug naar school feest, het zou leuk zijn als jullie er ook bij zijn." Terwijl ze sprak, liet ze haar blik over beide mannen gaan. Elinore kon er niet om heen dat de twee iets mysterieus hadden. Normaal gesproken zou ze proberen van dat soort situaties weg te blijven, en hield ze het bij het zekere. Misschien vermeed ze daarom ook Tyler, de jongen bracht ontzettend veel onzekerheid mee.
Maar nu ging Elinore, samen met Abigail, er alles aan doen om de twee jongens zo welkom als mogelijk te heten. Samen stonden ze sterker en waren ze het dreamteam. "Iedereen zal er zijn, mooi moment om de rest van Mystic Falls te leren kennen." Mystic Falls was een dorpje waar iedereen elkaar kende. "En als jullie in de tussentijd iets nodig hebben..." glimlachend keek ze naar Abigail, en weer terug naar de mannen. "staan wij klaar."

Damon
Natuurlijk wist Stefan wat hij dacht. Het kwam met de jaren, en Stefan was nu al voor meer als 100 jaar zijn broer. Maar het was niet altijd koek en ei tussen hem en zijn broer. In tegendeel, toen Damon nog maar net een vampier was, door schuld van Stefan, deed hij er alles aan om het leven voor zijn broer moeilijk te maken. Hij haatte zijn broer. Maar met de jaren werd zijn haat toch minder en minder. Ze konden het nu beter hebben, ondanks hun vele meningsverschillen.
Toen de twee meiden hun kant op kamen, stond Damon grijzend op, zijn handen in zijn broekzakken. Abigail stelde haarzelf meteen voor, en hij wilde haar meteen haar herinneringen terug geven. Dan hoefde hij nu niet moeilijk te doen door haar weer 'te leren kennen'. Hij kende haar van alle kanten. Hij kende haar karaktertrekken, haar leuke kanten, haar grappige kanten. En zoals hij haar het laatste uur gezien had, was ze niet veranderd. "Damon." zei hij, nadat Stefan zichzelf voorgesteld had. Hij keek naar Abigail en kon er niets aan doen om zijn grijns binnensmonds te houden. Dit was het meisje waar hij al die jaren voor gezorgd had, het meisje waar hij van hield. Hoe kon hij zijn glimlach niet binnen houden? Damon zijn blik verplaatste naar Elinore, die haarzelf natuurlijk ook moest voorstellen en vervolgens de flyer voor het feest aan de twee jongens gaf. Damon deed alsof hij het blaadje las, hij had het natuurlijk al zien hangen. Toch vond hij het leuk dat de meiden zo hun best deden om in contact met hun te komen. Misschien was er toch iets van de Salvatore broers bij de meiden blijven hangen, ondanks dat ze hun herinneringen gewist hadden. "Wat leuk, een feestje." zei Damon terwijl hij zijn broer aanstootte. "Wij hebben vrijdag niks te doen, toch?"

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Haar nieuwsgierigheid was op het moment de overhand aan het nemen. Dat kon Abigail maar al te goed aan zichzelf merken. Informatie was voor haar vaak genoeg niet moeilijk te achterhalen. De ene keer kwam het vanzelf. De andere keer hoefde ze enkel wat simpele vragen te stellen en de verhalen kwamen vanzelf. Een enkele keer had ze echt moeite moeten doen, iets wat het toch wat leuker maken. Net zoals nu. De jongens droegen veel met zich mee. Meer dan ze in ieder geval lieten zien. Dat was wat de twee interessant maakte. Ze kon haar vinger er niet op leggen en dat maakte het eigenlijk alleen maar leuker.
Haar blik gleed naar de jongen, of beter gezegd jongeman, die zich als laatste van de twee voor wist te stellen. Damon. Een bijzondere naam die je niet heel vaak tegen kwam. Ze kon zijn keuze qua kleding enorm waarderen, aangezien die bijzonder veel op haar kledingkeuze leek. Een glimlach verscheen er rond haar lippen, voor ze haar blik weer afwendde en haar blik kort op haar beste vriendin richtte. Het tweetal vulde elkaar goed aan. Een hartelijk welkom was wat ze de twee mannen konden geven. Beter kon je het eerlijk gezegd ook niet krijgen. Mystic Falls was dan misschien een stadje dat het leuk vond om te praten en waar iedereen overal achter wilde komen, maar er was vrijwel niemand, op een enkeling na, die daadwerkelijk moeite zou doen om achter die verhalen te komen. Daar kwam Abigail dan meestal kijken. Zij ging meestal nog een stapje verder. Deed moeite om iemand beter te leren kennen. Zorgde ervoor dat ze te weten zou komen waar ze achter wilde komen. Ongeacht hoe veel tijd ze er in moest investeren. Vaak hield ze er genoeg vriendschappen aan over. Dat was ook de reden hoe zij iedereen in het dorp had leren kennen. Ze was altijd al een nieuwsgierig kind geweest en dat was zeker nooit veranderd.
Haar blik gleed weer naar de twee heren op het moment dat Elinore een flyer in de handen van de twee neven duwde. Ze probeerde de reacties van de twee jongens een beetje te peilen. Glimlachend schudde ze haar hoofd bij het horen van de reactie van Damon. Ze kon het waarderen. Ze wist niet waarom, maar ze kon het gewoonweg enorm waarderen. "Ik denk dat er niets leukers te doen is aanstaande vrijdagavond"gaf ze als antwoord terug. Over het feest maakte ze zich ook een klein beetje zorgen, aangezien ze haar beste vriendin beloofd had om een kleurrijke outfit aan te trekken en ze die eigenlijk totaal niet in haar kledingkast had hangen. Dat betekende dat ze die nog moest scoren en de tijd die ze had was zeer beperkt.

Stefan.
Het maken van contact ging de twee broers gemakkelijker af, dan Stefan had verwacht. Hij had er vanuit gegaan dat zowel zijn broer als hij zelf als eerste het contact moest zoeken. Hij had verwacht dat de meiden wat minder bereikbaar zouden zijn, maar het tegendeel bleek waar te zijn. De twee broers waren immers een verschijning en aan al het gefluister te horen, waarvan werd verwacht dat de twee het nooit zouden horen, was te merken dat de meeste mensen toch behoorlijk nieuwsgierig waren geweest naar de twee. Toch had niemand de intentie gehad om op de twee af te stappen. Hij moest toegeven dat Mystic Falls altijd al zo geweest was. Iedereen kende alle verhalen en ze kwamen maar al te graag achter de nieuwste roddels, maar zelf namen ze nooit het initiatief om erachter te komen.
Dat de twee meiden zelf het initiatief namen om de jongens te begroeten, verbaasde hem dan toch een klein beetje. Het was fijn om te zien dat het op het eerste gezicht goed ging met de twee. Beide meiden droegen hun bescherming nog en dat was toch behoorlijk geruststellend geweest. Daarbij kwamen beide meiden vrolijk over. Hij had het idee dat ze een goed leven hadden. In een goede omgeving waren opgegroeid in de tijd dat zijn broer en hij dat niet meer konden doen. Dat vond Stefan toch het belangrijkste, ook al mocht dat toch heel gek klinken. Dat het goed met haar ging. Toch hoopte hij dat het meisje hem toe liet in haar leven. Ze hadden zo veel goede herinneringen samen. Hij was van haar gaan houden en wilde graag nieuwe herinneringen aan het rijtje toevoegen. Hij grijnsde bij de gedachte alleen al. Daarbij was hij benieuwd naar wat er van Elinore geworden was. Wat haar bezig hield. Wat ze leuk vond. Daar hoopte hij vooral achter te komen en als de tijd daar was, zou hij haar herinneringen terug geven. De herinneringen van vroeger. De herinneringen die hij maar al te goed kon herinneren, maar op het moment niet met haar kon delen. Dat was toch wel moeilijk. Hij kende zo veel van haar, terwijl het meisje hem op het moment niet eens meer herkende. Hij moest alles opnieuw doen. Haar vertrouwen winnen, voor hij haar zijn geheim zou laten zien. Hoewel dat toch nog even zou gaan duren. Het viertal had voor het eerst contact weten te maken, maar het was een goed begin.
Zijn blik gleed uiteindelijk naar zijn broer, na het horen van de opmerking die hij had gemaakt. Een tevreden grijns verscheen er rond zijn lippen. "Volgens mij staat er niets op de planning nee" antwoordde hij zijn broer. Hij keek de twee meiden weer aan, met dezelfde grijns op zijn gezicht. "We komen graag. Het is misschien wel een goed idee om wat meer mensen te leren kennen" antwoordde hij, hoewel hij eigenlijk alleen geïnteresseerd was in het opnieuw leren kennen van de meiden.

Erpeegee
YouTube-ster

Erpeegee schreef:
Elinore
Ze was blij met de reactie van de twee nieuwelingen. De kans was net zo dat ze helemaal niks wilde, en gewoon hun eigen ding wilde doen, maar de jongens leken oprecht zin te hebben in het feest. Voor haarzelf en Abigail betekende het dat ze de jongens beter konden leren kennen. Elinore kon daarom ook alleen maar glimlachen toen Stefan ook echt zei dat Damon en hij graag kwamen.
"Jullie zullen geen spijt krijgen." zei ze, waarna ze snel en blik op haar horloge zette. "Maar voor nu moeten we wel echt door naar de volgende les." Het was echt zo, en Elinore vond het jammer. Aan de andere kant was het ook weer goed: de twee meiden moesten de mannen niet leren kennen door ze te ondervragen, wat zouden ze wel niet van hun denken? Elinore verwachtte dat ze de twee aankomende week vaak genoeg tegen zouden komen, gezien Damon en Stefan nu eenmaal een verschijning in de school waren. Plus, de twee meiden waren waarschijnlijk de eerste die zichzelf voorgesteld hadden aan de jongens, dat moest vast indruk hebben gemaakt.
Kort keek ze de twee mannen nog na. "Tot in de gangen, of andere lessen." zei ze met nog altijd het lachje op haar lippen, waarna ze weer terug naar Abigail keek. "En ik zie jou in de pauze." Biologie was een keuzevak van Elinore, een vak die ze nodig had om haar toekomst te verwezenlijken. Het was een vak waar haar liefde lag, en waar ze nooit te laat kwam. Ze was benieuwd of één van de twee nieuwelingen ook biologie met haar had, of überhaupt nog andere keuzevakken. Met de gemeenschappelijke vakken hadden ze zeker les samen, zoals ze met Abigail had.

Damon
"Fantastisch." Als hij eerlijk moest zijn, Damon had moeite om de leerling te spelen. Na jaren feesten, drinken, dansen en de wereldreizen was hij echt vergeten hoe hij een tiener moest zijn. Hij probeerde maar zo natuurlijk als mogelijk te zijn, en vooral Stefan te volgen. Kort keek hij even naar Elinore, opzoek naar een zucht van Stefan. Hij zag wel iets van hem in haar. Een bepaalde kalmte had het meisje, waar Abigail zoveel meer onrust gaf. Hij slikte bij de gedachte. Hij kon er nog steeds niet omheen hoe erg ze op hem leek. In haar gedrag, in haar kledingstijl, zelfs zoals ze sprak leek ze op Damon. En Damon zelf wist niet of hij er daar nu helemaal blij mee was.
Wat als ze ook zijn slechte kwaliteiten opgepikt had? Dan kon hij zich wel voor zijn kop slaan. Damon had graag nog met de meiden gesproken, maar Elinore hield ze tegen - natuurlijk volgde de volgende les. Hij vouwde het papiertje op en stopte het in zijn broekzak. "Je zult ons niet missen. Wij gaan nu ook, gewoon, elke dag naar school." Heel natuurlijk. Nee, Damon moest nog even in de rol van student komen. Damon keek even zijn broer aan, en ademde diep in. Ongemakkelijkheid vulde hem, iets waar Damon eigenlijk nooit last van had. Hij was degene met de charmes, hij had nooit problemen met voor zichzelf spreken. Maar op de een of andere manier konden die twee meiden het hem verdomd lastig maken.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ze kon het niet laten om geamuseerd te glimlachen. Abigail's blik was nog steeds op de twee jongens gericht. Het was fijn om contact te hebben gemaakt met de twee jongens. Ze had nu toch een lichte voorsprong op de rest, maar toch was ze vastberaden om nog meer te achterhalen. Ze streek een plukje van haar blonde haar achter haar oor en keek kort naar Elinore. "Ik zie je in de pauze" zei ze met dezelfde geamuseerde glimlach rond haar lippen. Abigail en Elinore hadden andere vakken. Elinore had gekozen voor biologie, waar Abigail had gekozen voor creative writing. Het was een vak waarmee ze zich op de een of andere manier goed kon uiten. Haar emoties in kwijt kon. Abigail was dat betreft niet een hele erge prater in geweest, hoewel ze sinds ze een relatie had met Matt een stuk vooruit is gegaan. Dat vak had haar er ook bij geholpen. Het was een uitlaatklep voor het blonde meisje en ze kon oprecht van het vak genieten.
Haar blik gleed voor een laatste keer naar de twee jongens. Ze lachte om de opmerking van Damon en schudde kort haar hoofd. "Dan zullen we jullie vast nog wel eens zien rondlopen hier" verzekerde de twee jongens. "Mochten jullie ergens nog hulp bij nodig hebben. Vragen of wat dan ook. Jullie mogen me altijd tegenhouden" voegde er nog glimlachend aan toe. Ze wierp nog een laatste blik op de jongens, voor ze zich omdraaide en de gang verder in liep. Net zoals Elinore, zag ze Matt pas in de pauze weer. Iets waardoor ze toch ergens naar uit kon kijken. Ze bracht hij vrije tijd graag door met de mensen om wie ze het meeste gaf. Toch duurde het nog even voor de pauze zou beginnen. Gelukkig was creative writing een vak waarbij je voornamelijk bezig was gedurende de gehele les, waardoor de tijd lekker snel voorbij ging.
Onderweg naar het juiste lokaal, begroette ze nog wat bekende. Haar kenmerkende glimlach op haar gezicht. Ze had een bepaalde charme die ze met zich mee droeg. Hoewel het haar vrij natuurlijk af ging. Zachtjes beet ze op haar lip en liep uiteindelijk het juiste lokaal binnen. Ze begroette haar oude vertrouwde docent en nam achterin bij het raam plaats. De plek waar ze vaker plaats had genomen. Ze legde haar schrijfblok voor zich neer en wachtte geduldig tot de les zou gaan starten.

Stefan.
Het was fijn om met de meiden te kunnen praten, hoewel het een tikkeltje ongemakkelijk was. Hij wilde haar graag weer eens kunnen omhelzen, maar hij begreep zelf heel erg goed dat hij dat nu niet zomaar kon maken. Dat zou alleen maar argwaan trekken. Nee, hij moest haar vertrouwen zien te winnen. En hij wist precies hoe hij dat ging doen. De meiden waren voor het komende lesuur gescheiden wegens verschillende keuzevakken. Een goede gelegenheid voor de twee broers om de meiden één op één te spreken. Een kleine glimlach verscheen er rond zijn lippen. Hij moest toegeven dat hij het fijn vond dingen van hem in haar terug te zien. Ze leek hem enorm verstandig. Kalm. Haar keuzes goed overwegend en in om andere te helpen.
Hij hoopte die eigenschappen in haar terug te zien en hij moest eerlijk toegeven dat hij daar trots op was. Het was fijn om te zien en hij kon niet wachten om haar nogmaals te spreken. Toch bleef hij nog voor enkele seconde staan, terwijl hij de meiden na keek. Zijn blik gleed uiteindelijk naar zijn oudere broer, op het moment dat de twee uit het zicht verdwenen was. Hij kon aan zijn broer zien dat hij zich ergens druk om maakte, waardoor hij het niet kon laten een opmerking te maken. 'Maak je geen zorgen, broer. Het zal geen exacte kopie van je zijn. Ze ziet eruit als een verstandige meid. Ze zal heus niet dezelfde domme fouten maken als jij" zei hij, lichtelijk om zijn broer te pesten. Toch meende hij wat hij zei. Ondanks dat de meiden karaktertrekken van de jongens hadden overgenomen en erg op de twee broers konden lijken, geloofde hij dat de meiden hun eigen individuen waren en uniek zijn op hun eigen manier. "Maar ik denk dat onze wegen voor nu zullen moeten scheiden. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga voor de 1 op 1 tijd met Elinore" zei hij vervolgens tegen zijn broer. Misschien dat hij op die manier haar aandacht kon trekken.

Erpeegee
YouTube-ster

Erpeegee schreef:
Elinore
Voordat ze de hoek om ging, de andere kant op als Abigail, zei ze nog snel tegen haar beste vriendin: "Good teamwork." waarna ze haar gedag zwaaide en richting het biologielokaal ging. Ze zou Abigail de komende twee uur niet zien, maar ze zou haarzelf geen zorgen maken over haar bestie. Nee, Abigail redde het prima zonder Elinore. Althans, dat dacht ze. Soms kon ze haarzelf helemaal gek maken met haar gedachten, dan dacht ze veel te veel na en overwoog ze veel te veel. Dan was ze blij met haar vriendin naast haar, die Elinore weer naar de aarde bracht.
Elinore haastte haarzelf naar het biologie lokaal, en ze was gelukkig op tijd. Ze begroette de leraar - die altijd blij was om haar te zien - en nam plaats achterin het lokaal. Achterin was het rustiger als voorin, en zo had Elinore wat meer overzicht over de klas. Iets waar ze bijna verslaafd aan was. Als het meisje geen overzicht had, kon ze niets. Haar agenda zag er altijd piekfijn in orde uit, net als haar notities. Ze wist bijna zeker dat andere leerlingen een moord voor haar aantekeningen zouden doen.
Uit haar tas haalde ze haar spullen, en wachtte tot de tweede bel ging. Heel even kon ze er niets aan doen als aan de twee nieuwe mannen in haar klas te denken. Elinore was normaal gesproken helemaal niet zo geïnteresseerd in andere mensen als haar vrienden en familie, maar Damon en Stefan hadden iets waar ze haar vinger nog niet op kon leggen. En ze moest het weten. Liever vandaag als morgen.

Damon
Na de opmerking van Stefan schudde hij fronsend zijn hoofd. "Natuurlijk is ze niet 100% mij. Ze zo blond als blond kan zijn." In de afgelopen jaren was Stefan ook losser geworden, en hij wist zeker dat het door de ondertussen gegroeide Elinore kwam. De stijfheid was eruit, en zijn broer kon ook eindelijk grappen maken. "En ik maak nooit domme fouten. Verkeerde keuzes noem ik het liever." En Damon had genoeg verkeerde keuzes gemaakt. Hij had genoeg mensen vermoord enkel en alleen om hun nekslagaders, zijn broers vertrouwen geschonden en zichzelf in de problemen gewerkt met weerwolven. Maar een echte domme fout was Abigail los te laten. En dat zou hij nooit meer doen.
Natuurlijk zou Damon dezelfde lessen als Abigail volgen. Daarvoor was hij toch hier? Maar ook Damon wilde niet opvallen, en daarmee Abigail wegduwen. Nee, hij moest het geleidelijk en goed doen. "Dan moeten we nu opschieten broer, jij hebt nog een paar minuten voor..." Damon haalde uit zijn jaszak de roosters van de twee meiden en glimlachte breed. "Biologie, hoe leuk. Wist je dat de grootste slagader bij de mens de aorta is? Pompt lekker veel van dat rode spul door het hele lichaam." Wat was het lang geleden dat Damon een mens gebeten had. Hij was niet bepaald blij met de donatiezakken, maar om nu in Mystic Falls een mens te bijten was zoeken voor problemen. "Ik ga mezelf uitleven bij creative writing." Damon gunde zij broer een laatste glimlach. "Zie je in de pauze!" zei hij op een hoge stem, waarna hij het lokaal verlaatte en zich snelde naar het lokaal.
Net voordat de bel ging, stapte Damon het lokaal binnen. De leraar keek hem gepuzzeld aan, en Damon liet hem meteen het papiertje zien waarop stond dat hij nieuw was. Terwijl de leraar het papiertje las, scande Damon het lokaal voor Abigail. Hij had haar snel, achterin de klas gevonden. De plek naast haar, wel aan een andere tafel, was nog vrij. Voor Damon de ultieme kans om niet te veel op te vallen, maar wel bij haar in de buurt te zitten. De leraar gaf hem zijn papier terug en hij liep naar het tafeltje achterin. "Zo, lang niet gezien." zei hij grijnzend naar Abigail, waarna hij plaats nam. Hij was er klaar voor. Hij zou haar hart weer winnen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Haar blik was gefocust op het raam; diep ik gedachten verzonken terwijl ze naar buiten staarde. Het zou nog wel even duren voor ze de buitenlucht weer in kon ademen en de zonnestralen weer op haar huid te voelen. Ze genoot ervan buiten te zijn. Genietend van de stilte. De rust die het met zich meebracht. Daarom vond ze het ook zo fijn om een wandeling te maken. Ze was alleen het haar gedachten. Ze kon ze de vrije loop laten gaan, zonder dat iemand haar zou storen. Dat was één van de redenen dat ze ervan genoot om 's ochtends naar school te lopen. Het was juist iets waar ze enorm naar uit keek. Hoewel ze er ook van genoot om onder de mensen te zijn, kon ze deze momenten ook waarderen. Abigail was wat dat betreft soms behoorlijk tegenstrijdig. Dat was een woord die ze vaker had gehoord. Erg vond ze het niet, want ze wist zich goed door het leven heen te banen. Al zei ze dat zelf tenminste. Ze glimlachte bij de gedachten.
Bij het horen van de tweede bel, schrok Abigail lichtjes op. Het zou twee uur duren voor ze haar beste vriendin en vriendje weer zou zien. Twee uur die hopelijk snel genoeg weer voorbij zouden zijn. Toch was Abigail zo in haar gedachten verzonken, dat ze helemaal niet door had gehad dat iemand naast haar was komen zitten. Haar blik gleed naar de jongen naast haar. Ze glimlachte naar de jongen genaamd Damon. Ze kon niet ontkennen dat iets in hem haar enorm interesseerde. Er was iets aan hem dat haar nieuwsgierig was naar de jongen. Ze had in ieder geval de kans om een praatje met hem te houden, tussen het schrijven door natuurlijk. Het was de enige les waar ze haar creativiteit de vrije loop kon laten gaan, dus wilde ze zichzelf niet al te veel af te laten leiden.
Ze had het idee dat het met de jongen naast haar behoorlijk moeilijk ging worden. De les kon behoorlijk rumoerig zijn af en toe. Praten werd niet afgestraft en uitspraken werden de vrije loop gelaten. Daarbij was ze veel te nieuwsgierig. Haar enthousiasme kon dan toch de overhand nemen. "Dat ik jou hier nu tegen moet komen" was haar reactie op Damon. Ze vond het wel wat hebben dat iemand aan haar gewaagd was. Iemand die haar antwoorden kon hebben en op zo'n zelfde manier kon reageren. Ze was benieuwd naar hoe dit uit zou gaan pakken en ze wilde dit maar al te graag uitzoeken.

Stefan.
Grijnzend schudde de jongen zijn hoofd. Met die opmerking wilde hij zijn broer een hart onder de riem steken. Ondanks dat hij het deed onder het mom van een grap. Hij wist dat zijn broer het kon hebben. "Je weet heel goed wat ik bedoel, broer" zei hij tegen zijn broer. "Zo kun je het ook noemen inderdaad, maar je kunt je fouten goedmaken in de toekomst. Het is maar net hoe je het allemaal aanpakt' zei hij tegen zijn broer. Daarom hoopte dat zijn broer doorzette bij Abigail. Hij leek echt om haar geven en zij leek van hem een beter persoon te maken. Net zoals Elinore het beste in Stefan naar boven wist te halen. Hij genoot van haar gezelschap en vond het fijn om haar te zien. Hij was de beste versie van zich zelf bij haar. En dat kon hij enorm koesteren. Daarom was het voor hem ook zo belangrijk voor hem dat het weer goed zou komen tussen hen. Dat hij de band kon herstellen die hij met haar had. Dat was het belangrijkste. Dat ze weer een deel uit wilde maken van zijn leven. Dan zou alles stapje voor stapje komen. Hij wilde haar namelijk geen tweede keer kwijt raken en dat kon hij alleen maar voorkomen door eerlijk tegen haar te zijn. En de waarheid zou hij haar vertellen wanneer de tijd daar was.
Hij schudde zijn hoofd om de sarcastische opmerking over de lessen biologie. "Ik ben benieuwd hoe jij het volhoudt bij creative writing, broer. Aan gezien ik jou nog nooit op die manier met pen en papier bezig heb gezien" zei hij nog voor zijn broer verdwenen was. Hij hoopte maar dat het goed zou komen tijdens de komende les. Zelf ging hij door naar het lokaal voor zijn les biologie. Hij stapte het lokaal binnen, waar hij kort voorin bleef staan en zijn blik het lokaal door liet glijden. Zijn blik bleef hangen bij het meisje waar hij net mee had staan praten. Een glimlach verscheen er rond zijn lippen. Op een rustig tempo liep hij naar haar toe, voor hij naast haar plaats nam. Hij zocht naar het juiste naar wat hij haar kon zeggen, zonder dat hij raar over kwam. Kort dacht hij na, terwijl zijn blik naar de flyer gleed. Een gedachte schoot er door zijn hoofd heen. 'Heb jij dit feest georganiseerd?"vroeg hij toen, terwijl hij zijn blik weer naast zich liet glijden. Hij had er bewondering voor gehad. Naar zijn mening kostte het altijd heel veel tijd en moeite om feestjes en andere sociale gelegenheden te organiseren en hij moest toegeven dat hij toch een tikkeltje trots zou zijn als zij dit zou doen.

Erpeegee
YouTube-ster

Erpeegee schreef:
Elinore
Een klein glimlachje verscheen op haar lippen toen Stefan het lokaal binnen gewandeld kwam. Ze wilde niet te veel naar hem staarde, en opende haar boeken snel op de juiste bladzijdes. De biologielessen waren best wel vrije lessen, hun leraar vond het fijn als leerlingen aan de zelfstudie gingen en met vragen bij hem kwamen. Of het met elkaar oploste. Elinore vond het ook fijn, weg met het strak twee uur naar het bord kijken. Zo ging de tijd veel gemakkelijker voorbij. Toen Stefan aan de tafel naast haar kwam zitten, liet ze het kleine glimlachje op haar lippen en keek hem kort na. Ze probeerde een idee bij de jongen te krijgen. Wat zou hij in zijn vrije tijd doen? Vast wel iets aan sport, gezien zijn gespierdheid. Maar hij zag er niet uit als een sportman. Langzaam verdronk Elinore weer in haar gedachten, maar werd er uit gehaald door de vraag van Stefan.
"Uh, ja. Ja, dit feest. Het volgend feest. Het feest daarop. Alle schoolactiviteiten, samen met de activiteitencommissie." Snel gaf ze antwoordt, bang dat ze misschien te lang verzonken was in haar gedachten. "Elke gebeurtenis heeft hier in Mystic Falls een feest, eigenlijk is het gekke werk." zei ze vervolgens, kijkend naar Stefan. "Maar, het maakt het ook weer leuk."
En Elinore vond het ook echt leuk. Ze was niet een grote feestbeest, maar wel een beest in organiseren. Tijdens elk feestje was zij degene die zorgde dat alles op rolletjes liep, echt zelf mee feesten deed ze amper. Ze was zelfs nog nooit aangeschoten of dronken geweest.

Damon
Hij kon best wel wat verhaaltjes verzinnen, Damon had genoeg ervaringen om over te schrijven, en natuurlijk deed hij alles om dichterbij Abigail te komen.
Zelfs creative writing.
Dat het meisje creatief was, was een eigenschap die hij niet aan haar gegeven had. Nee, Damon bleef liever in het hier en nu dan dat hij zijn fantasieën losliet. Misschien als hij dat meer zou doen, zou hij ook meer nadenken over zijn acties voordat hij ze uitvoerde. Ook eeuwenoude vampieren konden nog leren en ontwikkelen.
Damon moest zijn grijns inhouden toen Abigail op hem reageerde. Nog nooit had hij zo'n interesse in iemand gehad. Natuurlijk had hij in zijn jaren wel wat vrouwen ontmoet die op hem leken. Sarcastisch, los in het leven en bloedmooi. Maar niemand tipte aan Abigail, het meisje wat hij al sinds kleins af aan kon. Het meisje waar hij een groot deel van haar leven uitmaakte, ondanks dat ze het zelf niet kon herinneren. Nog niet.
Damon staarde kort naar haar armbandje. Het was zijn moeders geweest, het laatste wat hij van haar had. De bedeltjes had hij gevuld met vervain voordat hij het om het kleine polsje van de jonge Abigail gedaan had. Zijn bescherming voor haar, en wat was hij blij dat ze het nog altijd droeg.
"In elke man zit stiekem een schrijver." zei Damon tegen het blondje meisje. Hij zette zijn rechterhand op zijn hart. "Ook in mij." Al zittend trok hij zijn leren jack uit, en hing de jas over zijn stoel. "Ik moet je maar niet te veel afleiden, je lijkt me een goede schrijver." zei hij erachteraan, wachtend of ze zou bijten.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Een geamuseerde glimlach stond er op haar gezicht. Ze moest toegeven dat ze zijn gezelschap kon waarderen. Zijn opmerkingen waren scherp, waar ze enorm van kon genieten. Ze kon er om lachen. De pen die ze in haar handen had, wist ze even op het tafeltje voor zich te leggen. Ze leunde achterover in haar stoel en sloeg haar armen kort over elkaar heen. Hij was aan haar gewaagd en dat vond ze heel interessant. Vaak genoeg had het meisje gezien dat men niet aan haar kon tippen. Dat zorgde er vaak voor dat ze een gesprek vaak genoeg kon overheersen of dat mensen haar verkeerd begrepen. Ze kon dan ook scherp uit de hoek komen, maar ze bedoelde het vaak genoeg gewoon goed. Ze had het beste met andere voor en was niet het type dat ruzies met of tussen andere creëerde. Daar was het meisje dan totaal niet van. Ze ging graag met andere mensen om en was echt een type dat graag in het gezelschap was van anderen.
Haar blik richtte het meisje weer op Damon. Ze kon een lach niet in houden en schudde dan ook kort haar hoofd. Ze was wel benieuwd naar hoe goed de jongen wel niet was. Ook al leek hij vooral geïnteresseerd in het meisje. "Ik ben wel benieuwd naar de schrijver in jou" vertelde ze de jongen. Toch wilde ze nog een reactie geven op de opmerking die hij als laatste wist te maken. Hoewel ze onder de indruk was van de manier waarop hij praatte, was ze verder niet makkelijk van haar stuk te brengen. Bovendien wilde ze de jongen ook niet te veel toe laten. Natuurlijk wilde ze graag meer over hem te weten komen, maar daar bleef het voor haar ook bij. Haar hart lag bij Matt en ze zag niet in dat dat ieder moment kon gaan veranderen. Het ging goed tussen de twee en ging er vanuit dat ook dat niet heel snel zou gaan veranderen.
"Ik houd niet graag van opscheppen, maar een goede schrijver ben ik zeker. En goede schrijvers laten zich niet zo gemakkelijk afleiden hoor" zei ze met een gewaagde toon in haar stem. Ze was benieuwd wat de jongen hier op te zeggen had.

Stefan.
Zijn blik had hij even op het bord gericht. Twee uur lang biologie. Leren over het menselijk lichaam. Dit kon nog eens interessant worden, maar hij had het voor Elinore over. Alles zou hij voor haar over hebben. Nog nooit had hij zoiets voor een jongedame gevoeld, ook al wist zij totaal niet meer wie de jongen naast haar precies was. Ondanks dat hij aan dat laatste werkte. Glimlachend richtte hij zich weer op het meisje naast zich. "Dat klinkt oprecht als ongelofelijk veel werk. Ik mag hopen dat je hier een goed team achter je hebt staan" wist hij uit te brengen.
Hij had bewondering voor het meisje dat naast hem zat. In zijn tijd dat hij op deze wereld rondliep, werden er aardig wat feesten in Mystic Falls georganiseerd. Het was een dorpje van vele tradities. En bij tradities hoorde het vieren van een feest. Vaak genoeg was het organiseren van dit soort evenementen een grote chaos geweest. Er ging veel tijd en werk in zitten en hij verbaasde zich altijd over hoe het eindresultaat eruit kwam te zien. Vaak was de ene creatie nog mooier dan de andere en hij had altijd respect gehad voor de mensen die dit elke keer weer voor elkaar kregen. Dat Elinore hier nu een deel van uit maakte, ook al was het voor haar school, vond hij bijzonder. Het liet zien dat ze goed bestemd was teken uitdagingen, stress bestendig was en de juiste keuzes kon maken. Voor hem was dat een goed teken. Het was iets wat Stefan bewonderde in een vrouw, ondanks dat hij die eigenschappen ook bezit. Hoewel het organiseren niets voor de jongen was. Het was iets wat hij niet zo heel snel zou oppakken, maar misschien kon hij daar verandering in brengen. Aangezien ze daar druk mee bezig zou zijn. Dat zou voor hem een goed excuus om wat meer tijd met haar door te brengen, zonder dat hij opdringerig over zou komen. Hij moest haar voor zich winnen, niet van zich afduwen. Zijn bik gleed weer naar het meisje naast zich. "Is er een manier om deel uit te mogen maken van die activiteitencommissie?" vroeg hij vervolgens aan haar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld