Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ victory is always possible for the pe*

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het gepraat van Misha hoorde ze wel, maar reageren was lastig aangezien hij de geluiden van verschillende dieren niet begreep. Het was daarbij ook niet geheel dat Indy met dieren kon praten, maar in dezelfde vorm kon ze begrijpen wat ze bedoelden, waardoor ze vaak genoeg ook als mens begon te begrijpen wat een dier haar duidelijk probeerde te maken. Alsof het een soort extra zintuig was geworden. Maar het was te begrijpen, ze had meerdere dierlijke trekjes, aangezien het na al die jaren een deel van har was geworden. Zo ook haar uiterlijk had dingen die mensen gewoon niet hadden. Scherpe hoektanden, zowel aan haar bovenkaak als onder, nagels die snel groeiden en altijd puntig werden en haar oren met een spitse punt. Jaren geleden probeerde ze het nog te verbergen, maar na al die tijd werd ze er gek van en moest ze het wel accepteren. Toch bleven de wetenschappers van s.h.i.e.l.d proberen om een oplossing te vinden voor haar huidskleur, waar niemand iets op leek te kunnen vinden en nu vond ze het zo erg niet meer. Iedereen kende haar toch al, zowel binnen het gebouw als daar buiten. Als een Avenger ging je immers niet gauw ongezien door het nieuws of in deze generatie stond je binnen seconden op het internet.
Voor even had ze haar mensen vorm aangenomen, al dan puur om te reageren. “Yeah I get it, with the whole suit and stuff. But you better get used to it. Evil doesn’t wait because there are people around in the streets.” Het koste haar vrij weinig moeite om de training bij te houden. Deze kende ze tenslotte al bijna uit hun hoofd, wat het makkelijker maakte om als mens te vechten en met hem te kunnen praten. “But you look pretty cool, so don’t worry too much about it.” Een dag geleden had ze het hem niet kunnen vertellen, puur omdat ze nog niet goed genoeg bevriend waren en nu had ze er geen moeite mee. De vooruitgang die ze maakten werd haar op dat moment duidelijk en ze vond het prettig. Eindelijk iemand waarmee ze normaal kon praten.
Al gauw was het eerste deel afgerond en hadden ze wat tijd om op adem te komen. Vragend keek ze de jongen aan, niet geheel begrepen waar hij op doelde. De vraag die hij haar vervolgens stelde was daarbij nogal vreemd. “Eh, alright.. but you have my insta.” Met een opgetrokken wenkbrauw zocht ze zijn ogen op. Voor ze het echt door had pakte hij haar hand vast, waar ze nog verbaasder naar keek. “Alright? I’m a little confused, dude. What’s this for?”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het duurde even boor Misha een reactie ontving maar hij begreep het helemaal, Indy kon natuurlijk niet praten in haar dieren vorm dus hij had er respect voor en wachtte gewoon geduldig af. Intussen bleef hij natuurlijk door vechten tegen de simulatie, hoe makkelijk het ook was deze keer. Misschien zat er wel een gekke diepere betekenis bij ofzo, dat ook de vijanden tegen wie je zou vechten een bepaald patroon hebben en dat het aan jou de taak is om dat patroon te herkennen zodat he beter tegen hem of haar kan vechten. Misha wist niet of dat het was of dat hij er gewoon teveel achter zocht en het gewoon een geval was van luiheid en geen zin hebbende om een andere simulatie op te starten sinds deze nog gewoon klaar stond. Het kon ook een mix van beide zijn maar Misha wist het gewoon eigenlijk echt niet. Hij besloot er maar niet over te denken.
“Oh yeah no i k ow that, but I feel weird walking around in this suit when it’s just for casual reasons and there’s no evil. I know that with you guys you’re always in suit or people just know it’s you bit when I take this thing off people don’t even acknowledge that I’m there,” vertelde Misha, zijn woorden gevolgd door een zachte grinnik. De gedachte was ergens wel fijn. Hij kon gewoon over straat lopen in zijn eigen kleding en niemand zou het ook maar boeien, niemand zou naar hem om kijken of wat dan ook, dat had hij toch veel liever dan dat de aandacht constant op hem gericht zou zijn als hij gewoon over straat liep. “You sure? I felt quite insecure with how tight it is and my feminine hips,” blurde Misha er gewoon uit. Het praten met Indy ging zoveel makkelijker dan hiervoor. Dagen hiervoor was Misha nooit begonnen over puppy’s die hij zag of over zijn vrouwelijke heupen. Natuurlijk was dat laatste ook een beetje een gek onderwerp, maar eigenlijk praatte hije r rond vrienden best vaak over.
”Yeah but aren’t all instagram pictures like edited? Or at least not made in just very clear daylight?” Misha poste zelf amper dingen op instagram, en als hij iets poste was het een foto van een eend ofzo die er leuk uit zag in het park. Nooit écht dingen van zichzelf, tenzij het met vrienden was maar zelfs dat deed hij amper. Hij was gewoon niet geheel een persoon dat veel online zou zetten over zichzelf. Hij had dan ook geen facebook of wat dan ook. Zijn instagram had niet eens zijn naam er in en het was gemaakt met een emailadres dat hij speciaal voor het instagram account had aangemaakt zodat ook daar zijn naam en alles niet aanwezig zouden zijn. Misha keek terug op naar Indy en glimlachte onschuldig. “So, this is going to sound weird but comic con is in town this weekend? And last comic con I had this fight with a guy who said he was Loki, it was weird, but he said that the shade of green I had on my nail didn’t match up with the shade of beast girl, I said he was wrong whatsoever. But, I needed to know if he was right or if I needed to go out and buy another green to get it right this time but see, your skin matches with the green on my nails so I was right and that dick was wrong so now I hope to see him again at this comic con so I can shove it in his face.” Misha was erg gepassioneerd voor gelijk krijgen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Oh come on, this is New York, no one is gonna look up weird or give you strange looks.” Indy haalde haar schouders een keer op, geweten hoe de mentaliteit van de New Yorkers in elkaar zat. Niemand keek vreemd op van wat dan ook, dat was hoe ze in elkaar zaten. De stad bracht veel vreemds met zich mee en dat iemand in een superhelden pak rondliep was dan ook niets meer om van op te kijken. “But I get it, with your whole ‘I don’t wanna be known’ thing, yeah.” Vragend keek ze hem even aan na zijn verhaal over wat hij niet leuk vond aan het pak. Al gauw moest ze er echt om lachen, het wel begrepen maar niet gesnapt waarom hij er onzeker over zou zijn. “No seriously dude, it’s a good look. Don’t worry too much about it.” De meeste Avengers gingen waarschijnlijk wel door zo’n fase, aangezien het altijd wennen was aan een pak. Maar uiteindelijk wen je eraan en voelt het als elke andere outfit die je in de kast hebt hangen. Het stelde weinig meer voor.
“I don’t really edit my pictures, I mean, I’m already kinda unnatural looking, so why would I?” Haar instagram was iets waar ze toch wel redelijk trots op was. Ze had een heel thema bij kunnen houden, aangezien het voornamelijk bestond uit groen, en dat was voor haar best makkelijk. En sinds insta haar het verified vinkje had gegeven had ze ook aardig wat volgers. Samen met Tony was ze wel redelijk bereid om de wereld te laten weten wat er gaande was. De andere Avengers hadden het niet zo op social media, en ondanks Thor het wel wilde proberen, had ze hem tegen moeten houden. Ze kon het niet aanzien. “Oh right! That’s this weekend.” Een glimlach stond op haar gelaat. Ze vond het altijd leuk om er te kijken, gewoon om te zien wie er als haar zou cosplayen en omdat mensen vaak dachten dat ze er een van was. Vorig jaar was ze er echter met een andere reden en nu Misha het vertelde wist ze niet geheel zeker of hij wel tegen een nep Loki had gepraat. Toch wilde ze het niet helemaal geloven. De echte Loki zou zoiets niet doen. “Well dude, if you find him, tell him Beast Girl approved of the color.”
De man achter het glas kuchte even. “You kids ready?” Vroeg hij, al was interesse ver te zoeken in zijn stem. “You know it, dude.” Sprak Indy tegen hem, voor ze om haar heen keek. “Right I’m starting the training session now.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“I guess I’m not used to New York yet. Back at home people called the cops if you were just casually walking around in some sort of costume. Chances that you’d be a meta were big and ninety nine percent of meta’s weren’t good ones,” grinnikte hij. Terug bij zijn thuis gingen dingen heel anders. Mensen gaven aandacht aan wie er langs liepen, je kon niet zomaar over straat lopen in wat dan ook zonder een paar rare blikkem te vangen. Hoewel Misha af en toe wel zijn thuis miste was dat iets wat hij absoluut niet miste. Als hij hier in zijn pyjama snel naar de supermarkt ging dan maakte dat helemaal niks uit. Het was gewoon een stuk simpeler hier. Toch vond hij het nog geen geweldig idee om in zijn pak rond te gaan lopen. Daar voelde hij zich nog niet zeker genoeg voor. “Yeah, I’d rather stay anonymous.” Misha vond het gewoon fijn om niet bekend te zijn. Hij deed dit ook niet voor de aandacht of omdat hij credits wilde voor de dingen die hij deed, voor de acties die hij aan ging. Misha was graag de flash en wilde daar ook niet mee stoppen, maar hij was ook graag Misha en hield die twee het liefste gescheiden. Misha lachte kort met Indy mee, geweten hoe idioot het klonk. “Well thank you,” glimlachte hij maar. Hij moest er gewoon mee leren leven.
“Yeah alright you’ve got a point there,” knikte hij. Ze was best een uniek geval dus het editen van haar foto’s leek hem ook niet echt nodig. Hij had haar instagram echter nog niet echt bekeken dus hij had er geen benul van gehad. Hij vond het wel cool hoe comfortabel ze met zichzelf leek en hoe open ze gewoon was. Daar had Misha zeker wel respect voor. Hij dacht niet dat hij ooit zoveel zelfvertrouwen zou kunnen hebben. “Yeah, I’m so excited for it, already planned everything out.” Het enthousiasme dat Misha voor comic con had was groots, maanden van te voren plande hij al zijn kleding, zijn gehele outfit gewoon. Elk jaar ging hij ook in cosplay maar toch wat anders elke keer. Zijn nagels maakte hij ook elke keer in de sfeer van de avengers want Misha was een grote nerd en hoe anders zou hij dat moeten uiten? Zijn duim was de afgelopen keer Beast Girl geweest en hij was trors geweest tot die nep loki hem zei dat de kleur verkeerd was. “Yeah, will do. Though I don’t think he’ll be here this year, I was quite rough on him last time. He kept saying he was the real Loki but like, almost everything was off. Especially his attitude. He went all upset and I’m pretty sure he was on the verge of tears. Now that I think back on it I might’ve been a little bit too rude bbut the guy wouldn’t stop saying he was the real one and he was rude about my nails so I just snapped, I should probably apologize if I see him again.” Misha was een beetje aan het ratelen en op het einde was hij meer tegen zichzelf aan het praten. Hij voelde zich wel een beetje schuldig nu maar dat gevoel ging snel genoeg al weer weg.
Misha keek op door de plotse stem maar knikte gelijk. “Aye aye sir,” glimlachte Misha breed, klaar voor de verdere training. De training begon weer toen de simulatie opgestard was en ze weer konden vechten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Not used to.. I thought you were from around here?” Sprak ze voor ze merkte dat de training gestart was. Deze was nieuw, dat viel meteen op. Kogels vlogen om haar heen en als ze geen getrainde vechter was zou ze toch zweren dat het levensgevaarlijk was. Haar pak was daarbij ook kogelvrij dus veel had ze niet te vrezen, sinds deze meer bedekte. Gelukkig kon ze haar sneakers er nog wel bij dragen, wat haar goed uitkwam aangezien ze zeer gehecht was aan het paar. Ze waren speciaal voor haar gemaakt met een dierenpoot patroon op de zolen en het grootste deel was groen gekleurd. Toch had ze ze achtergelaten voor de deur van de trainingsruimte, uit angst dat ze iets zou overkomen. Ze stond nu dan ook op blote voeten te vechten, wat voor haar alleen natuurlijk voelde. Het pak merkte ze amper op, met dank aan wat Tony ‘bleeding egde technology’ noemde. De nanotechnologie was zodanig op maat gemaakt dat het voelde als een extra laag huid.
Met elke klap die ze uitdeelde begon ze zich af te vragen wat het pak nog meer kon, aangezien ze wellicht alleen de buitenste laag had gezien en Tony kenende was dat niet de volledige capaciteit van het pak. Ook elke klap die ze opving leek minder pijnlijk dan eerst, wat haar liet denken dat het schokabsorberend was. Een glimlach ontstond op haar gelaat, geweten dat ze nog wat te testen had. Puur om dit onderzoek nu al uit te kunnen voeren besloot ze als mens verder te vechten. Na wat vechten merkte ze op hoe het pak haar koud leek te houden. Een nieuwe functie waarover haar oude pak niet beschikte. Toch ging ze over op het bijne gedachteloos vechten om zo met Misha te kunnen praten.
“You gonna cosplay as someone?” Het was niets vreemds meer om mensen te zien cosplayen bij Comic Con, het was bijna normaler dan gewone kleding dragen. Even bleef het stil van Indy’s kant, vooral nu ze vrijwel zeker wist dat het de echte Loki was geweest. Kon ze het hem vertellen? Ze besloot dat het misschien beter was van niet, aangezien ze zijn reactie niet gemakkelijk in kon schatten. “No man, you shouldn’t say sorry. He kinda insulted you, right?”
Uiteindelijk was de training voorbij en stond Indy wat buiten adem stil. Het constante veranderen en vechten had toch wel iets van een eis genomen. “Man, can we have a little break?” Ze keek naar de man achter het raam, wie even knikte. “Yeah sure, I have to prepare the next training session anyway.” Indy keek even naar Misha met opgetrokken wenkbrauwen. “Race you to the break room.” Sprak ze lachend tegen hem, voor ze begon te rennen, al gauw in een panter veranderd om wat sneller te kunnen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“What? No! I’m from Central City!” De training was begonnen en het was toch een aardig stukje lastiger. Zonder zijn snelheid was Misha hoogstwaarschijnlijk al lang geraakt door een of meerdere kogels. Het vechten vond hij echter wel leuk, al merkte hij wel dat zijn lichte ontbijt niet goed werkte met het vele rennen en snelle bewegen. Zijn ‘lichte’ ontbijt was een halve pizza geweest, maar die caolriën had hij er inmiddels al wel af gerend, dat ging vrij snel bij hem. Misha wist een mentale notitie te maken om na de trainingen even wat meer te gaan eten, hij had het nodig. Hij nam het zelfs in overweging om zo in de pauze snel wat eten te halen. Hij zou dan ook voor Indy mee kunnen nemen als ze zou willen. Met elke stap die hij zette en elke klap die hij uitdeelde merkte hij toch wel dat zijn ontbijt niet genoeg geweest was, maar hij bleef door gaan sinds hij in echte gevechten ook niet de kans had om even een pauze te nemen om te gaan eten. Hij kon nog niet zó snel gaan om alles rondom hem haast stil te laten staan. En zelfs al had hij dat, op zijn lege maag kon hij dat wellicht een mili seconde volhouden voor hij van zijn stokje zou gaan.
Misha zijn aandacht werd kort weg getrokken van de robot die hij aan het breken was toen Indy dat vroeg. Hij vechtte intussen wel verder maar zorgde ook op het gesprek te letten. “Yeah I’m going as Wonder Woman, Ned got me the wig for Christmas, that’s when I came up with the idea.” Cosplayen was iets waarvan Misha vond dat het erbij hoorde als je naar comic con ging. Natuurlijk beoordeelde hij niemand die in normale kleding kwam, maar hij zelf zou het niet zo snel doen als hij eerlijk was. Nu hij echter met de Avengers werkte twijfelde hij of hij ooit wel als Avenger kon gaan cosplayen. Zou dat gek zijn? Hij had voor de comic con na deze al een hele outfit gepland om als Captain America te gaan, maar als dat niet zou kunnen zou hij hem gewoon op ebay gooien, daar zou hij er nog wel wat geld voor kunnen vangen, het was namelijk een behoorlijk mooi hand made costuum. “Yeah alright you’re right, still feel kinda bad though, the guy just wanted to be Loki and I kinda crushed his dreams.” Misha voelde zich niet geheel schuldig, maar toch wel een beetje. Had die gast maar niks over zijn nagels moeten zeggen.
De training was uiteindelijk afgelopen en Misha trok zijn masker weer af. Hij liet zichzelf op de grond zakken om even op adem te komen. Hij had nu echt wel wat eten nodig. Toen Indy vroeg of ze pauze mochten keek Misha hoopvol op naar de gast achter het glas. Hij zuchtte opgelucht toen hij hen toestemming gaf. Zijn glimlach verschoot in een grijns bij Indy haar vraag. Zijn masker weer opzettende kwam Misha overeind en begon hij naar de pauze ruimte te rennen. Hoewel Indy als panter behoorlijk snel was, was Misha toch nog steeds sneller, wat ook niet zo gek was. Eenmaal in de pauze ruimte liet Misha zich vallen op een vrije stoel vooraleer hij wederom zijn masker af trok, een brede glimlach staande op zijn gelaat.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Central city? Wow dude, I really thought you were a new yorker.” Indy rende wat rond en veranderde in genoeg dieren om een heel biologie boek te kunnen vullen. Vreemd genoeg raakte ze minder uitgeput dan dat ze verwacht had. Voor haar was dit echter enkel een teken dat Misha en zij steeds beter begonnen samen te werken. Klagen hierover kon ze niet, aangezien ze nu op missies werden gestuurd zonder de rest van de Avengers. Hoe de jongen hierover dacht wist ze niet, maar Indy vond het geweldig, aangezien de Avengers nooit helemaal wilden accepteren dat Indy voor haarzelf kon vechten en altijd nogal beschermend waren. Nu ze niet meer meegingen had ze meer vrijheid en kon ze haarzelf bewijzen.
Indy rende uiteindelijk het laatste deel van de weg als wen mens, geweten hoe niemand het geweldig vond als ze als een of ander dier de ruimte binnen rende. Zoals ze al had verwacht zat Misha er al en had ze dus verloren. Verbazingwekkend was het niet. Nadat ze een glas water had gepakt nam ook zij plaats op een vrije stoel naast Misha. “So, Wonder woman.. that’s awsome. But who’s Ned, man?” Ze had de naam wel eerder gehoord maar de persoon zelf kende ze niet. Wetende wat hij deed wilde ze hem wel graag leren kennen.
Indy had nog geen slok van haar water kunnen nemen voor ze een stem achter haar hoorde, waardoor ze zich meteen omdraaide. “Kids, the city needs you.” Vragend keek ze de man aan, Nick Fury, wie nog nooit serieuzer had gekeken. “What? Why?” Ze hadden al hun trainingen voor die dag nog niet eens gehad. “Some intergalactic battle I suppose, now get your damn asses outside.” Voor even keek Indy naar Misha, voor ze zich weer tot Nick keerde. “What about the other Avengers?” Toch stond ze op terwijl ze het zei. “Not available.” De man begon te lopen, waarschijnlijk terug naar zijn kantoor om informatie te krijgen over wat het dan ook was wat de aarde aanviel. “None of them? So it’s just us?” Het was voornamelijk blijdschap wat ze bij haar uitspraak liet horen terwijl ze achter de man aanliep. “Yeah, now go.” Ze knikte even en draaide zich toen om, naar Misha gekeken. “Eh, meme team, assemble.” Riep ze naar hem, voor ze begon te rennen om het gebouw uit te komen.
Eenmaal buiten zag ze het al meteen. Het was alsof er een storm gaande was in de lucht, maar er was geen regen of onweer, maar een volledig leger van wezens die ze nooit eerder had gezien. Toch waren ze gespierd genoeg om in actie films te kunnen spelen. “Oh man.. this is gonna be so cool!”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha had in de tijd dat hij de pauze ruimte binnen was gekomen al eten gepakt en naar binnen gewerkt. Hijw as er snel in geweest zodat hij zo weer makkelijk de training kon oppakken. Daarnaast had hij erge honger gehad dus hij deed het liever snel dan op een normale snelheid, zo kreeg hij ook sneller de voedingsstoffen binnen. “Oh Ned’s my buddy, he designed the suit, was my man in the chair before S.H.I.E.L.D. reached out to me. He still stands on stand by though,” glimlachte Misha. Als er een ongeluk was waar Misha snel bij moest zijn was Ned altijd aanwezig in zijn oor om hem te begeleiden en te helpen met wat hij moest doen of wat dan ook. Het was echt zo een vriend die er voor je was in nood, letterlijk.
Misha draaide zich om bij de plotse stem en was lichtelijk verbaasd om Nick Fury daar te zien staan. Zijn gezicht stond serieus en Misha kreeg het gevoel dat dit niet gewoon een bank overval was, of een gewone meta. Toen hij zeiw at er evhter was vlogen Misha’s wenkbrauwen omhoog. Niet alleen was dat het coolste ding ooit, maar ze hadden hen ervoor nodig? Misha wist niet eens of ze hier klaar voor waren, enkele dagen geleden konden ze nog amper samen door één deur. Misha was echter erg enthousiast. Wie wilde er nou niet vechten tegen aliens? Misha kwam van de bank bij Indy haar vraag en keerde zich volledig naar Nick. Ze stelde alle vragen die ook bij hem op waren gekomen. Gelachen had hij bij indy’s uitspraak. Meme team. Hij moest haar wel credits geven, de naam paste goed bij hen twee. Misha begon meteen achter Indy aan te rennen, normaal tempo dit keer. Hij trok zijn masker terug over zijn hoofd terwijl ze hun weg naar buiten maakte. Buiten aangekomen was het voor Misha net alsof hij een heel realistische 3D film binnen liep. Hij kom wel springen uit enthousiasme. “This is hecking lit,” wist Misha uit te krijgen. Naast het coole aspect van deze situatie zat er echter ook een behoorlijk eng deel aan. Misha had nooit met zulke wezens hoeven te dealen. “Fuck, do we need a plan?” Vroeg hij maar aan indy, zich al klaar zettend om te beginnen met rennen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Hell yeah it is.” Murmelde Indy nog, voor ze hem even aankeek. Een plan zou handig zijn geweest, al wist Indy niet zo goed hoe ze dat nu nog voor elkaar moest krijgen, daarbij was de situatie onvoorspelbaar en de wezens die ze voor zich hadden was ze niet bekend mee, wat een plan maken vrijwel onmogelijk maakte. “I don’t know, just punch them I guess?” Was het beste wat ze kon bedenken. “Or activate instant kill mode.” Sprak ze voor de grap, voor haar pak begon te spreken. “Activating instant kill.” Klonk een vrouwelijke stem, waar ze toch wel lichtelijk van schrok. “No no no, I got this, don’t do that.” Zei ze haastig en alsnog erg verbaasd. “Deactivating instant kill.” Vragend keek ze naar Misha, gehoopt dat hij wist wat er zojuist gebeurd was. “Let’s just eh, fight?”
Na haar woorden begon te op de aliens af te rennen, zonder een echt plan in haar hoofd. Alles wat ze wist is dat geen enkele van deze wezens hier blijven mocht. Zoals gewoonlijk veranderde ze in van alles, tot ze in een leeuw wilde veranderen maar geraakt werd door iets. Vrijwel meteen werd ze terug naar haar mensen vorm veranderd en keek ze even verbaasd om haar heen. “Oh no.” Al gauw koos ze daarna voor een slang, om zo minder snel geraakt te worden door iets wat haar transformaties terug zou keren.
Het voelde vreemd om te vechten tegen een heel leger van wezens zonder de andere avengers en ook minder vertrouwd. Toch deden ze het nog best goed en hadden ze al veel van de aliens neer gekregen. Inmiddels had ze zelf ook wel wat verwondingen opgelopen en was ze Misha kwijt geraakt in de menigte. Hem roepen leek haar geen slim idee, ze wist immers zijn plan niet, als hij er wel een had tenminste.
Ze merkte van haarzelf op dat hoe meer verwondingen ze had, hoe lastiger het ook als dier werd om verder te vechten. Misschien zat het allemaal wel in haar hoofd, al wilde ze dit niet geloven. Tussen de chaos door stond ze even stil, geprobeerd om haar ademhaling weer rustig te krijgen, wat ook lastig leek te gaan. Opnieuw keek ze om haar heen, en zag nog altijd Misha niet. Toch wilde ze niet te afhankelijk van hem worden en ging ze snel door met het vechten. Zo nu en dan werd ze opgepakt en weggegooid. Een keer was ze hierdoor goor een paar seconden haar bewustzijn kwijt geweest en terug gevormd naar haar menselijke vorm.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De hele situatie was verwarrend, niet de aliens per se, maar Indy die iets zei, schrok van wat niks leek voor Misha, vervolgens erg verbaasd en vragend naar hem keek, en daarna iets zei over het deactiveren van instante moord modus. Het was een understatement om te zeggen dat Misha in de war was. “What the heck just happened,” mompelde hij lichtelijk verbaasd terwijl hij toe keek hoe Indy op de aliens af rende. Ook Misha besloot toen maar te rennen, geen plan whatsoever, gewoon het gevoel dat ze dood gingen omdat fricking aliens hen aanvielen en de avengers nergens te bekennen waren. “Ned, now would be a great time to get your bum into that chair and help me out here!” Riep Misha toen hij zeker was dat de microfoon in zijn pak aanstond. Of Ned echt bij zijn stoel zat wist Misha echter niet, hij hoopte van wel. Voor nu moest hij het echter zonder plan en zonder begeleiding doen. Zijn hoofd nog steeds lichtelijk in de war van de situatie van net, en zijn lichaam nog aardig uitgeput van het trainen en gebrek aan eten. Toch bleef hij doorgaan. Hij rende om de wezens heen, hen soms laten struikelen voor de grap, wat leek te helpen sinds, met zijn snelheid, ze zo wel een harde klap op de grond maakte. Ook leek hij een goed stel van het leger in de war te brengen met zijn snelheid en zigzaggende patronen. Dit zei echter vrij weinig sinds het een heel leger was en Misha vrij zeker wist dat hij en Indy dit echt niet alleen aan konden. Terug denkend aan Indy zorgde ervoor dat Misha om zich heen keek, maar Indy kon hij nergens echt vinden. “Frick,” mompelde hij onder zijn adem, zich bezorgt voelend over zijn maatje.
“Mish you still there? You alright? What are you dealing with?” Hoorde Misha plots de stem van Ned zeggen door de speakers in zijn pak. De plotse geluiden lieten hem schrikken en zorgde ervoor dat Misha over zijn eigen voeten struikelde en zo tegen een van de aliens aan viel, die op zijn beurt weer tegen een ander viel, en zo een ketting botsing veroorzaakte van aliens die vielen als een stel domino stenen. Misha stond snel weer op. “I’m fine. We’re dealing with aliens, Ned, fricking aliens! Can you scan them from my cameras? I can’t take a sample but let’s hope seeing them should ring a bell with you.” De kans dat dat echt zo zou zijn was klein dus Misha stopte er ook niet teveel hoop op. Daarnaast leken Misha en Indy het al aardig goed geregeld te hebben. Misha was vrij zeker dat al minstens de helft van de aliens niet meer in vorm waren. Sommige lagen dood op de grond, sommige waren kapot gemaakt, en enkele waren alweer terug aan boord aan het rennen. Misha wilde echter niet dat ze weg gingen though, hij was veel te nieuwsgierig naar hun komst, waarom ze kwamen en waarom precies voor het avengers compound. Al klonk het niet heel gek om te denken dat ze misschien wisten dat de aarde hun meest geweldige helden hier zaten, en daarbij natuurlijk ook de God Thor, prins van Asgard. Hoe langer Misha er over nadacht hoe logischer het klonk dat ze hier gekomen waren.
Zijn connectie met Ned verdween als sneeuw voor de zon. Sprekend over sneeuw, de lucht was plots geheel wit gekleurd, de storm van eerder leek verdwenen. Alles wat er over was was wit, en tot Misha’s grote verrassing begon er ook nog eens sneeuw naar beneden te vallen. Alsof sneeuw in het midden van April normaal was..

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld