Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Heaven is a place on earth

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Hij was als een kind zo blij dat ze zijn bureau verbrand had. Ze snapte niet helemaal waarom, zeker niet omdat hij in eerste instantie boos op haar leek te zijn, maar het scheelde hopelijk dat zijn humeur weer wat beter werd. Hij kwam naar haar toe gelopen en pakte haar handen, schuw hield ze hem in de gaten, maar ze liet het wel toe. Hij dacht dat hun demonen een connectie hadden? Ergens klonk het logisch dat haar tegenpool een reactie op zou wekken, maar ze snapte niet zo goed hoe dat mogelijk was.
Het moment dat Cain zijn ogen een ander kleurtje kregen, was het tijdstip waarop Helena begon te gillen van de pijn in haar hoofd. Het was alsof ze explodeerde. Ze trok haar handen van Cain weg en kwam met een klap op de grond terecht. 'Laat het ophouden!' Tranen rolden over haar wangen. Dit had ze nog nooit gevoeld. Zelfs niet als mensen haar armbanden aanraakten, het was alsof haar hoofd uit elkaar getrokken werd.
'Helena kan ons niet horen,' het was een diepe, mannelijke stem die zich tot Cain richtte. 'De armbanden houden mijn stem tegen. Haal ze van haar af, Cain. Jouw lot is verbonden met dat van haar.' Zodra de stem stopte met praten, verdween de pijn. Aamon was nog steeds aanwezig, zelfs al wist Helena niet wat er momenteel gebeurde, maar zolang hij luisterde, hoefde zij geen pijn te lijden. Ze leed enkel wanneer hij communiceerde met Vine en Cain. Aamon haatte het dat hij zijn dochter niet kon bereiken. Demonen kozen hun kinderen om duidelijke redenen en hij wilde met haar praten. Wilde haar laten zien wat voor krachten ze bezat, maar dat kon niet. De meeste mensen dachten dat het een vloek was om gekozen te zijn door een demon. Dat ze het slachtoffer waren. Niets was minder waar. Aamon wilde met zijn dochter praten en als hij haar pijn moest doen omdat voor elkaar te krijgen, dan was dat maar zo. Er waren niet veel mensen in staat om die armbanden van haar af te halen. Cain was dat wel. Hij moest het doen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain hield haar vast en ze trok zich niet meteen los, dat was tenminste iets. Hij hoorde Vine in zijn hoofd en door zijn stem heen toen hij sprak tegen Helena. Meteen trok de jonge vrouw zich los, duidelijk vol pijn. Cain keek even op toen hij de stem van een andere demon tot zich hoorde spreken. Zijn lot was verbonden met dat van Helena? Hij fronste even en hoorde zijn vader hem al gauw toespreken om aan Aamon te gehoorzamen. Cain schudde zijn hoofd. 'Het kan toch niet hier?' Het oogde haast alsof hij tegen zichzelf sprak omdat Vine niet zichtbaar was voor Helena. 'Het kan wel hier. Aamon houdt haar wel onder controle. Haal ze van haar af!' Vine bleef maar inpraten op zijn zoon en uiteindelijk keek deze naar Helena. Zijn ogen nog steeds geel gekleurd. 'Het spijt me,' zei hij terwijl hij bij haar neer knielde. Hij pakte haar arm heel erg stevig vast en haakte zijn vingers onder haar armband. Het kostte moeite en veel kracht, alsof de armband ontzettend veel woog en niet los wilde komen van zijn eigenaresse. Desondanks kreeg Cain steeds meer van zijn hand onder de armband tot hij deze met een grom van haar arm af trok. Even schoot zijn blik naar Helena haar gezicht, om vervolgens haar andere arm vast te grijpen en het proces te herhalen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze huilde, gilde en kronkelde om van Cain weg te komen. Alles deed pijn. Ze wist niet eens meer waar de pijn vandaan kwam, het enige wat ze wist was dat er overal duisternis en pijn was. Alsof ze verstikt werd door het vuur dat van haar zou moeten zijn. Helena trapte, schreeuwde en sloeg naar de bron van de pijn, maar ze kon niets vinden. Eén keertje raakte haar voet iets, maar ze was niet genoeg bij bewustzijn om te weten of dit Cain of het bureau zou zijn.
Op een gegeven moment begon de pijn weg te ebben. Ze was nog niet zo bewust dat ze snapte dat Cain beide armbanden van haar af had gekregen, maar ze opende haar ogen wel. Er stond vuur in. Het vuur danste in haar ogen terwijl ze naar Cain keek. Vroeger had ze het prachtig gevonden, de vlammen in haar ogen. Ze brachten het beste uit in haar gezicht, maar ze wist allang niet meer hoe het eruit zag. Net als de nagels en hoektanden die ze nu bezat. Haar mutatie was uiteindelijk in haar geheugen weggezakt. Verdwenen met de herinneringen van een zes-jarige. Ietwat rillerig kwam ze overeind. Er was iets anders. Er was iets... De armbanden. Ze lagen naast Cain en haar op de grond. Haar blik schoot naar haar polsen. Stukken huid die ze in geen jaren gezien had. Zachtjes hapte het meisje naar adem. Nogmaals huilde ze, ditmaal van geluk.
'Dankjewel,' haar stem was schor van het schreeuwen, maar ze keek wel naar Cain. Het verbaasde haar dat er geen vuur was. Waar was haar vuur? Geschrokken botste ze tegen Cain aan toen ze een stem in haar hoofd hoorde die zachtjes haar naam zei. 'Hoorde jij dat ook? Wat was dat?' Ze zocht in de ruimte naar andere mensen, maar ze wist zelf ook wel dat die er niet waren. Cain had niet voor niets de deur op slot gedaan.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was voor hem een gevecht om de armbanden los te krijgen, want het ging alles behalve makkelijk. Ze trapte en schreeuwde. Probeerde te slaan maar het hield hem niet tegen. Hij kreeg de armbanden van haar polsen af. Zodra ze hem aankeek voelde het alsof Vine en hijzelf tegelijk grijnsden. Hij zag het vuur in haar ogen dansen. Ze was veranderd en hij zag het meteen. Aamon was vrij.
Cain glimlachte naar haar en hielp haar overeind. Hij had haar voorzichtig vast en keek naar de tranen die over haar wangen liepen. Hij veegde ze zachtjes weg. "Graag gedaan." Hij omhelsde haar kort even om haar te kalmeren en liet haar rondkijken. "Nee. Ik hoorde het niet, maar ik weet wel wie het is. Het is Aamon, je demonenvader." Even grinnikte hij. "Je zal hem nog wel vaker horen denk ik zo." Cain hoorde een bevestigend antwoord van Vine in zijn eigen hoofd en liet Helena weer los. Hij wilde het niet ongemakkelijk maken, voor hem was ze niets meer dan buit. Desondanks was hij wel blij om te zien dat ze oké was. Zowel Vine als Aamon hadden bevestigd dat ze een connectie hadden, waren ze uitgekozen? Hoewel Vine hem geen antwoord gaf op zijn vragen, wist Cain dat de demon ze kon horen of zien of hoe ze het dan ook deden. Hij kreeg het mee. Ze zou vast genoeg vragen hebben en hij wist niet hoeveel Aamon er zou beantwoorden dus rustig wachtte hij Helena dit keer af.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Haar demonenvader? Hoe wist Cain wel wie dat was en zij niet? Verbaasd keek ze hem aan, maar de stem in haar hoofd begon opnieuw te spreken. Ze moest de kamer uit. Hij wilde dat ze naar buiten ging, waar het minder schadelijk was als er vuur uit haar lichaam ontsnapte. Schijnbaar hield Aamon het momenteel tegen, maar de kans was aanwezig dat het uit haar lichaam ging stromen als hij daarmee stopte.
'We moeten naar buiten,' ze mompelde de woorden en stal de sleutel van het bureau. 'Hij zegt dat we naar buiten moeten, mijn vuur kan niet in deze kamer uit mijn lichaam komen.' Zonder op Cain te wachten, opende ze de deur en rende de trap op, richting het dek. Ze voelde de hitte die haar lichaam langzaam over nam. Het was geweldig. Helena had het nooit koud gehad, maar dit was een gevoel van vrijheid. Een gevoel dat ze al heel lang niet gehad had. Aamon sprak nog steeds tegen haar, maar ze luisterde al niet meer. Ze negeerde hem gewoon. Hij had eerder tegen Cain gesproken dan tegen haar en hoewel ze niet wist dat hij daadwerkelijk tegen haar kon praten, vond ze het toch niet bepaald tof dat Cain wist wiens dochter ze was. Kon hij opschrijven in zijn boek als hij daar gelukkig van werd.
Helena danste over het dek heen, lachend. Ze had alleen niet door dat er steeds meer vonkjes van haar lichaam af kwamen. De mannen op het schip zagen het wel en bleven wijs uit de buurt. Het was niet moeilijk om te zien dat de armbanden van haar lichaam af waren, iedereen had haar gegil en geschreeuw gehoord. Dat ging door merg en been. De vonkjes die Helena achter liet, werden steeds groter. De mannen wisten de meesten te doven door water over het dek heen te gooien. Op die manier hadden de vonken geen vat, maar zodra Helena de reling van het schip aanraakte, schoot er een steekvlam uit haar hand. De reling vatte vlam.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain keek naar haar en slikte even. Ze zei niets en zodra ze een paar woorden mompelde keek hij verbaasd op. Hij hoorde het de eerste keer niet, maar zag Helena de sleutel pakken en naar de deur snellen. Hij volgde haar snel en zag hoe de vonken van haar af vlogen. Ze was ontspannen en duidelijk in haal element. De mannen gooiden water over de kleine vonkjes, maar voor een waren ze te laat. De reling van zijn schip vatte vlam en Cain vloekte luid. Met een snelle beweging liet hij het water uit de zee omhoog komen. Met Vine aanwezig ging alles nog veel soepeler en sneller. Hij wist het vuur te doven maar beschadiging was niet te voorkomen.
"Helena!" Hij keek naar haar. "Kalmeer. Ik snap dat je blij bent, maar dit is niet het moment om mijn schip af te branden. Pak je rust en luister naar Aamon. Wat hij zegt is waardevol en zeker omdat hij je al die tijd niet heeft kunnen spreken door de verrekte armbanden." Hij schudde zijn hoofd even en liet het water over nog een paar vonkjes gaan en zuchtte diep. Het was niet de bedoeling dat ze zijn schip in een brandend hoopje as veranderde en helemaal niet op open water. Hij snapte dat ze bevrijd was, dat ze haar gevoel weer terug kreeg voor haar gave en dat ze dat wilde uiten. Dat moest ze echter wel snel leren beheersen want hier op een houten schip, was die gave gevaarlijker dan ergens anders. Hij kon niet iedereen redden als zij het schip zou afbranden. Daarom had hij willen wachten tot ze op een eiland waren. Dan had ze tenminste het eiland kunnen afbranden.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Met grote ogen keek ze naar Cain terwijl hij vloekte en het vuur doofde. Zonder erover na te denken liet ze hem haar hoektanden zien, draaide om en ging weer verder. Ze had naar hem gegromd. Het was een soort dierlijk instinct dat naar boven kwam drijven en ze was niet van plan het te negeren. Hij had de klauwen en tanden waarschijnlijk al wel gezien, het was niet alsof ze niet opvielen, hoewel haar ogen misschien meer interesse naar zich toe trekken. Interessant dat het bij zowel Cain als Helena aan hun ogen te zien was wat ze waren.
'Nee!' Ze ging alle kanten op over het dek en de mannen maakten dat ze weg kwamen zodra de jonge vrouw in de buurt kwam. Ze was momenteel niet de meest stabiele persoon om bij in de buurt te zijn, laat staan dat er steeds meer vuur van haar lichaam af kwam zetten. Er was totaal geen controle aanwezig. Wat eigenlijk niet heel vreemd was, Helena zat nog in de fase van het kind-zijn met haar gave. De meeste kinderen hadden er totaal geen controle over, dat was iets wat je moest leren. Je leerde omgaan met de gave, zodat het niet op willekeurige momenten naar buiten kwam. Haar training was op haar zesde gestopt en dat was exact het punt waar ze nu weer verder ging. Helena was volwassen, de controle over haar gave zat daar alleen niet bij.
Opnieuw begon Aamon tegen haar te praten, ditmaal dwingender en ze voelde hem in haar hoofd. Zachtjes gromde ze. 'Wat moet je van me?' Er werden instructies gegeven over hoe ze haar vuur binnen kon houden. Hoe ze het kon uiten wanneer zij dit wilde. Misschien wilde ze dit wel nu. Misschien vond ze het wel fijn dat haar vuur naar buiten sprong, dat het alle kanten op ging. Ze voelde hoe Aamon de controle terug probeerde te krijgen en ze schreeuwde uit frustratie. Met die woede kwam vuur omhoog dat haar gehele lichaam in vlammen hulde. Zo snel als het gekomen was, verdween het vuur ook weer. Er waren geen vonken meer. Ze was zelf geschrokken van het vuur.
'Misschien is het een idee om naar land te gaan? Ik weet niet hoe lang papa-lief denkt dat hij mijn vuur in mij opgesloten gaat houden, maar als het aan mij ligt, niet heel lang.' Ze keek naar Cain, maar de pretlichtjes waren nog steeds in haar ogen zichtbaar.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain keek haar even ontzet aan, waarna zijn irritatie weer naar boven kwam. Wie dacht ze wel dat ze was? Haar mutatie was misschien nu weer los, maar dat betekende niet dat hij dit gedrag ging accepteren. Hij liep met grote passen achter haar aan, maar hield snel stil toen haar hele lichaam in vlammen gehuld werd en hij Helena hoorde schreeuwen. "Godverdomme." Gromde hij en hij doofde weer wat plekken op zijn schip. "Wat dacht je? Dat ik niet had willen wachten tot daar? Die fijne vader van jou had even moeten leren nadenken." Hij schudde kwaad zijn hoofd. "Als het aan mij ligt hou je het binnen tot we op het eiland zijn waar ik heen wilde." Beet Cain haar toe. Hoewel zij hier misschien plezier in had, was het aan Cain te zien dat hij hier geen plezier uit haalde. In tegendeel, het verbranden van zijn schip maakte hem kwaad. Hij had heel erg hard gewerkt voor dit schip, het was zijn kind, zijn levenswerk en zij verbrandde het. Ze wilde niet eens moeite doen om dat tegen te houden.
Erna draaide hij zich om en blafte bevelen naar zijn crew en stuurman. Ze moesten zo snel mogelijk naar het eiland toe. Het maakte hem niet uit hoe. Om nog te helpen ging hij op de achtersteven staan en deed zijn best om hun een goede stroming te geven. Deze vrouw was ongelofelijk. Waarom had hij naar Aamon en Vine geluisterd? Hij had verdomme moeten wachten tot ze op het eiland waren.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Het is niet mijn probleem dat jij luistert naar de stemmen in je hoofd!' Ze stak grijnzend haar tong uit naar Cain en ging verder met rondlopen op het schip. Cain was duidelijk niet geamuseerd over hoe het er momenteel aan toeging, maar wat had hij verwacht? Hij wist dat ze een mutant was en hij wist dat ze vuur kon gebruiken, hij had kunnen weten wat het resultaat zou zijn wanneer die armbanden van haar lichaam af waren.
Op dat moment begon Aamon weer tegen haar te praten. Ditmaal ging het niet over het binnenhouden van haar vuur, maar over het uiten ervan. Misschien zou Cain het zelfs wel leuk vinden. Ze liep met hem mee naar de achterkant van het schip en keek naar hoe hij het water onder controle hield. Ze vond het interessant, maar niet zo boeiend als haar eigen mutatie. 'Als ik in het water val, vis jij mij er dan weer uit? Want ik weet niet zeker of ik Aamon geloof met zijn idee, maar mocht het werken, dan heb je zelfs nog een voordeel aan mij!' Ze grinnikte. Dit was veel te leuk voor Helena. De vrouw liep helemaal naar de achterkant, zette zich schrap en stak haar handen met de palmen naar buiten naar achteren. Aamon instrueerde haar. In haar handpalmen zat de meeste kracht en hij wilde dat ze daar op ging focussen. Dat Helena daar de energie naar buiten liet komen. En dat deed ze. Een enorme golf aan vuur knalde uit haar palmen, over het water heen. Het resultaat was als dat van een motor, het schip schoot een stuk naar voren en Helena viel tien meter naar achteren. Van de trap af, terug het dek op. Ze hapte naar adem en begon keihard te lachen. Nog een keer. Nog een keer! Ze stond op en controleerde even of het schip niet geraakt was, wat wonder boven wonder niet het geval was. Het enige probleem was de klap die ze zelf kreeg als het vuur haar handen ontsnapte, naar achteren en naar beneden vallen was over het algemeen niet goed voor je lichaam.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Hij schudde zijn hoofd, die brutale bek van haar stond hem helemaal niet aan. Hij was erg klaar met haar in het algemeen. Hij had geen behoefte om haar alles te leren als een kind. Cain volgde haar echter wel, hij had niet de behoefte om te ervaren hoe het zou zijn als zijn schip in de fik zou staan. Fronsend keek hij op bij haar vraag. "Waarom zou je in het water vallen?" De vrouw had er veel te veel plezier in, meer dan hij wilde dat ze hierin had. Hij keek toe hoe ze naar achteren liep en hij liep er snel achteraan. Wat was ze van plan? Voor hij haar echter tegen kon houden schoot het schip naar voren en Cain kon zich nog net vast grijpen voor hij zou vallen. Zodra hij boven wist te komen, wat moeilijk ging met alle keren dat hij viel of bijna viel, wilde hij haar eigenlijk uitschelden. Ze had hen echter verder gebracht dan de wind op dit moment zou kunnen doen. "Kan je het ook in één straal eruit krijgen?" Riep hij haar dan ook toe, in plaats van verwensingen naar haar hoofd te schreeuwen. Niet wachtend op antwoord draaide hij zich om naar zijn bemanning. Cain schreeuwde hen orders toe. De zeilen moesten uit, met de wind die er stond en haar vuur zouden ze snel in de buurt van land komen. Dan kon deze bom ook eindelijk van zijn schip af. Hoelang het immers nog zou duren voor ze echt ontvlambaar werd, daarvan had niemand een idee? De kapitein kon enkel hopen dat Aamon Helena zo lang mogelijk in bedwang kon houden, zodat ze zo snel mogelijk een stuk kon vinden waar hij haar alles kon laten verbranden wat ze maar wilde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld