Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; Children of the grave

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Yeah, and you’ve bought yourself a goddamn ticket.” Murmelde ze enigszins geïrriteerd. Was haar wabtrouwen werkelijk opgevat als belediging? Niets anders dan verbazing ging op het moment door haar heen. Ze kende de jongen pas net en toch dacht hij enkel en alleen dat ze van plan was hem te beledigen. Ergerlijk rolde ze met haar ogen, vooraleer ze deze weer op de zijne richtte. “There ain’t no fucking way you haven’t told em yet. Stop lying to me.” Haar armen sloeg ze over elkaar, afstandelijk een stap achteruit gezet. Haar ogen volgden de hand die door zijn haar ging, wat weer terugviel langs zijn gezicht. Het was afleidend voor haar om reden die ze zelf niet begreep. Ze keek pas weer naar zijn ogen zodra hij begon te praten. Wederom was er iets aan zijn woorden wat ze gewoon niet kon geloven. Wat het was wist ze niet. Ze knikte enkel, geen woord meer uitgesproken aan het vertellen dat ze hem niet geloofde, het moest zo onderhand wel duidelijk zijn geworden. Zuchtend bleef ze even staan, niet geweten wat ze ermee aanmoest. De gehele situatie leek dubbelzijdig. Ze wilde hem geen gelijk geven, maar hem te vriend houden zou haar dichter bij de serpents brengen, iets waar ze op uit was. “Fine, fuck it, I believe you clay. But betray my trust and you’re so damn dead, you won’t even know what happened to you.” Haar ipod gaf wederom aan dat ze een bericht kreeg, wat ze meteen las. Ze wilden conformatie, ze moesten zeker weten dat ze echt opzoek zou gaan naar de ammunitie. Denkend beet ze op haar lip, nog geen reactie gegeven tot ze zeker wist of Clay mee zou gaan of niet. Ze kon de jongen niet kwijt raken. “I can’t wait that long. What about this is unclear to you? If I show up tomorrow morning they’ll take away not only my music, but also my freedom to leave the place. You better believe I’m not ready to sacrifice that shit yet.” Vertelde ze hem redelijk snel. “Risks are what makes life fun, don’t be a killjoy.” Haar skibril trok ze weer voor haar ogen, haar schouders een keek opgehaald. “You can’t stop the kleptomaniac from stealing. But if you’re that deadset on stayin’, go ahead, I’m not gonna force you to join.” Pijnigend langzaam zette ze een aantal stappen richting de deur, hopend dat hij mee zou gaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"What the hell is your problem?" Vragend keek hij haar aan, een wenkbrauw opgehaald uit pure irritatie voor haar opmerkingen. Ze leek wel iets tegen hem te hebben. Wat hij haar precies aan had gedaan wist hij niet, maar als dit het gevolg was van hun oorlog met haar broer, dan was hij niet degene in wiens schoenen ze de schuld moest schuiven en al helemaal niet degene om al haar woede op te richten. "No. I did not tell my crew. My father sent me away before I could do anything, because he was scared that his reputation would be destroyed. Happy now?" Gezucht volgde zijn woorden. Hij keek weg, in zijn eigen gedachten verdwaald die hem overdonderden. Er zat meer dan een kern van waarheid in. Ze had hem zover gekregen om uit te brengen hoe zijn bloedeigen vader over hem dacht, en het was niet eens een leugen geweest; het was hem geraden om alles op te offeren om bij Tony te komen, wilde hij terug kunnen naar de Serpents. Zelfs al betekende het dat hij over zijn ego heenstappen moest.
Haar karakter had hij hoogstwaarschijnlijk verkeerd ingeschat. Haar buien gingen van vrolijk naar ergernis in een kwestie van seconden, haar uitspraken van vriendelijk naar vijandig. Hij begon zich af te vragen wat ze werkelijk van hem wilde. Was ze hier wel omdat ze banden met de Serpents wilde verbeteren? Of had ze hem koelbloedig gevolgd om met een ander plan in haar achterhoofd toe te slaan? Hij vertrouwde haar niet zo meer.
Wilde hij erachter komen wat het was, dan had hij geen keuze over of hij met haar mee wilde gaan op zelfmoordmissie. Als hij hier blijven zou om te slapen, gaf hij haar de kans hem op een onverwacht moment aan te vallen. Met haar constant aan zijn zijde kon hij haar nog in de gaten houden. Er mogelijk achterkomen waarom ze in zijn buurt wilde zijn.
"Being cautious doesn't mean being a killjoy." Zijn vingers gleden langs de hengsels van zijn rugzak, deze van de grond afgepakt om het vervolgens over zijn schouders te slingeren. "But fine. I'll join your suicide mission," mompelde hij haar toe. "On two conditions; I get half of the ammo we jack, and you stop bein' so damn negative and irritated. I'm not gonna go joy ridin' with someone that ain't no fun, and I'm not gonna get caught because you had drawn their attention to us." Met dat gezegd te hebben, liep hij achter haar aan. Dan wel met tegenzin en traagzame stappen, maar het feit dat ze de kamer nog niet verlaten had vertelde genoeg over haar eigen belangen. Hij had zojuist gedaan wat zij wilde. Nu stond ze bij hem in het krijt.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“I don’t know, man. Can you really blame me for not trusting people?” Had ze hem verteld met haar schouders opgehaald. Waarom hij zich te goed voelde om in te zien dat niet iedereen een ander blindelings vertrouwde was voorbij haar. Wat aan haar twijfels begreep hij niet? Hij zou een van de weinigen zijn wie zich werkelijk vertrouwd voelden als ze voet buiten de deur zetten. Zijn woorden deden haar tijdelijk stil vallen, niet begrepen hoe een vader zoiets kon doen. “I’m eh, I’m so sorry, dude. I didn’t know.” Wat verbaasd keek ze hem aan, al was er medelijden te zien op haar gelaat. Het was lastig om zoiets te horen. Hoe mensen meer zorgen konden hebben om hun reputatie dan de veiligheid van hun kinderen. Het was walgelijk in haar ogen. Jett had moeite met het inschatten van zijn karakter, waarom wist ze niet. De meeste mensen waren overduidelijk. Clay leek echter anders te zijn, alsof hij niet wilde laten zien hoe hij werkelijk was en het was frustrerend voor haar. Ze was een graag van op de hoogte hoe mensen in elkaar staken. Het was een van die dingen die ze liever meteen doorhad, in plaats van dat ze er langzaamaan achter moest komen, aangezien ze meestal niet genoeg tijd had om close te worden met mensen. Ditmaal had ze het echter moeten accepteren en sprak ze er geen woord over.“Same thing. Risks are fun, being cautious isn’t.” Had ze hem lachend gezegd. Toegekeken hoe hij zijn rugzak van de grond pakte en toch lichtelijk ongeduldig. “Glad you’re joining, now I have someone to offer when they find us.” Grijnzend keek ze hem aan. “Kidding, lighten up, buddy.” Het was wel vaker dat Jett de situatie niet serieus nam tot het moment dat haar leven werkelijk bijna over was en er voor haar geen manier was om eruit te komen. “Half the ammo? Have you lost your mind? I’ll give you a quarter. Your second demand I can deal with, but your first isn’t my style.” Haar wenkbrauw had ze opgetrokken na aangehoord te hebben dat hij drie eisen had gesteld voor de korte trip die ze maken moesten. “But I like attention.” Het was geen grap, maar als het aankwam op de context had ze wel degelijk geen behoefte aan aandacht. Besloten dat ze niet lang wilde wachten, had ze de deur geopend en was ze naar beneden gelopen. De ongeduldigheid had zijn tol geëist, al liep ze op een normaal tempo, geweten dat niemand haar bij zou kunnen houden als ze op volle snelheid opzoek zou gaan naar ammunitie.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had er spijt van dat hij zich mee had laten slepen in haar beschuldigingen. De blik van medelijden die ze hem gunde zodra hij haar ogen op zocht, was er geen die hij had willen zien. Liever had hij een onverschillige uitstraling gezien, wanneer ze haar schouders op had gehaald en zich weer om had gedraaid. Hij hoefde niemands mededogen. Het liet een rilling over zijn rug lopen, alleen al kijkend naar haar gelaatsuitdrukking.
Stilte nam het voor een moment over, voor haar gelach de eerdere sfeer deed vergaan. Voor een keer was hij blij dat ze het liet horen. Het maakte een einde aan haar paar slopende seconden van van medeleven. Een beetje vermakelijk greens hij terug. "I'll take that as a compliment." De autoriteiten konden immers nog meer met hem als gevangene. Niet alleen hadden ze dan een mutant van de straat gehaald, maar ook een onderpand waarmee ze de Serpents aan konden pakken. Hij zou een goede gijzelaar voor ze zijn.
Hij zette stug zijn stappen achter haar aan. "A third." Zich laten afschepen met een vierde van alle munitie was een deal die hij niet bereid was om aan te nemen. Niet als hij zoveel risico voor haar liep omdat ze naar eigen woorden niet tot de volgende dag wachten kon, voor wie ze dan ook aan het verzamelen was. "Or you just lost your partner in crime." Een sigaret haalde hij tevoorschijn, deze in alle rust opgestoken indien ze de trap afliepen. Het was een eerlijke deal. Daarnaast was ze niet de enige met de nood aan nieuwe ammo. Hij was zelf bijna door de magazijnen van zijn pistolen heen, makend dat hij behoorlijk zuinig aan moest doen met dat wat hij nog had. Haar met alle vondsten er vandoor laten gaan was iets waar hij geen baat bij had.
"We got a deal?" vroeg hij haar, de buitenlucht tegemoet gelopen indien hij wat rook uit zijn mond liet ontsnappen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wederom weerklonk haar lach door de ruimte, ditmaal om zijn uitspraak en hoe hij gene probleem leek te hebben met het zijn van een opoffering. “Glad you see it that way, most people wouldn’t go on a trip with me anymore after I said that.” De grap was er geen die ze nooit eerder had gemaakt, al waren de meeste mensen niet zo gemakkelijk over de uitspraak als hij, iets waar ze zeker wel mee leven kon. Wat hij zag als een compliment wist ze echter niet, ook niet geheel begrepen waar het vandaan kwam. Ermee leven kon ze echter gemakkelijk. Tot zover leek hij zeker iemand waarmee ze wel overweg kon, en dat waardeerde ze ook zeer. Het was gedurende deze tijden al lastig genoeg om mensen te vinden die je vertrouwen kon, laat staan dat je ze ook werkelijk aardig vond.
“A third? Jesus dude, you really make some weird deals.. but alright, if it means you’ll join me, than sure.” Achteloos haalde ze haar schouders op als reactie, niet geheel geïnteresseerd in hoeveel ammunitie ze nu werkelijk mee zou krijgen. Zoveel mogelijk was absoluut haar plan, maar als het iets minder werd zou ze zich er ook zeker wel uit kunnen praten.
Even had ze over haar schouder gekeken, ondanks ze zijn voetstappen horen kon. Een sigaret zag ze verschijnen, hier even naar gekeken met een opgetrokken wenkbrauw. Natuurlijk was ze het van mensen gewend om te roken, haar eigen broer was verslaafd, al had ze het zelf als verslaving opgenomen. Een enkele keer had ze het geprobeerd nadat bendeleden haar een peuk aan hadden geboden, en nooit had ze er genoeg genot uit gehaald om ermee door te gaan.
Na enkele stappen te hebben gezet in de koude buitenlucht, zette ze de bril weer over haar ogen en rende ze door de straat, voor haar puur om te checken of er agenten stonden of wat voor een mensen dan ook. Al gauw stond ze weer bij de jongen, wie nu rokend buiten het pand stond. “The whole street’s empty.” Sprak ze, met een brede glimlach op haar gelaat. “So like, you’re basically a ghost right? So can you die or not?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Who said I wouldn't offer you when the authorities find us." Hij haalde zijn schouders op, onverschilligheid richting haar getoond over dezelfde opmerking die ze tegen hem had gemaakt. Het was niet dat hij anders dacht over vreemdelingen. Daarnaast zou ieder ander doen wat hij moest doen om te overleven, zo ook zij. Hij moest echter wel iets met haar meelachen. Dat anderen de zoektocht hadden gestaakt na deze opmerking, was niet meer dan verwacht.
In zijn achterhoofd ging het uitstippelen van het plan verder. Hij gaf haar humor terug, maar wist inmiddels dat hij een noodplan paraat moest hebben voor het geval dat haar grap werkelijkheid zou worden. Hij was niet van plan om opgepakt te worden omdat ze hem naar voren schoof, zodra ze oog in oog stonden met het leger. Hij had er ondanks zijn missie meer baat bij als zij als gevangene zou eindigen.
De rook zag hij verdwijnen in de atmosfeer, cirkelend tussen zijn lippen door tot een onzichtbare wolk. Een tweede trek was al snel genomen. Haar blik achterom had hij genegeerd. Of ze van roken hield of niet, hij hechtte geen waarde aan andermans mening. Het enige beetje tevredenheid dat hij toonde was vanwege haar toezeggen over de munitie. Een derde was heel veel en toch was hij nog behoorlijk soepel geweest; eigenlijk had hij door willen zetten voor de helft van de verzamelde goederen. Het bleek dat ze geluk had vandaag.
Ze verdween. Hem liet ze verbijsterd achter. Voor een paar seconden afvragend waar ze gebleven was. De wervelwind waar haar gedaante eerst was, liet geen spoor achter van waar ze heen gevlucht was. Even later keerde ze desondanks terug. Even snel als dat ze verdwenen was, vond hij haar weer naast zich weer. Hij zou eraan wennen moeten dat ze zomaar haar uitweg vinden kon, zonder dat dit te voorspellen of zichtbaar was.
Een grijns verscheen. "You got me thinkin' that you left me for a second, speedy." Geamuseerd nam hij de sigaret weg uit zijn mond, om deze tussen zijn vingers te laten rusten. Haar nieuwsgierigheid was als een tikkende klok. Hij had inmiddels wel doorgehad dat het slechts een kwestie van afwachten was, voordat ze in vragen los zou barsten. Het bleek dat de tijd nu aangebroken was. "If I knew the answer, I wouldn't have been here anymore," prevelde hij terug. "I guess we'll see."
"What about you? Can you kinda transport yourself to different places, or can't you run such distances in a few seconds?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“They can’t catch me, be realistic, ghost boy.” Lachend had ze het hem verteld, al was alles puur de waarheid. Het leger had nog altijd geen manier gevonden om haar snelheid weg te halen of zelfs maar tijdelijk te stoppen. Zelf wist ze het wel, elektriciteit. Zodra ze onder stroom stond kon ze niks meer. Geen enkele beweging zou ze nog kunnen maken. Het ging per ongeluk toen ze erachter kwamen, per ongeluk geraakt door de hoge voltages die bestuurd werden door een van de bendeleden. Voor ze het doorhad kon ze niets meer. Sindsdien bleef ze uit de buurt van stroom, wat niet zo moeilijk was, gezien de meeste delen van de stad zonder stroom zaten om de verzetsstrijders tegen te werken. Haar gedaante bleef wat onrustig, licht bewogen op het ritme van het lied in haar hoofd. Even gingen haar ogen af naar haar schoenen, die eruit zagen alsof ze ze al jaren had en dagelijks gedragen had. “I need new shoes.” Ietwat afwezig had ze het gezegd, vooraleer ze opkeek naar de jongen. “Also I’m hungry. Are you hungry? We should go find some food as well.”
“I’m sorry dude, I shouldn’t have lingered at the end of the street for so long. But it was in the name of safety.” Wederom sprak ze haar woorden lachend uit, wat enigszins op een gewoonte begon te lijken. “I dunno man, you seem kinda dead to me.” Sprak ze schouderophalend, enkel om even later te lachen. “Nah, kidding, your power is pretty sick though.” Op een normaal tempo, al was het voor haar langzaam, begon ze te lopen, naast ze jongen gebleven om wat voor een reden dan ook. Ze moest hem te vriend zien te houden, dat was alles.
”Well it’s all a little complicated. You see I can run twice as fast as the speed if sound, but it really depends on the weather and my energy at that moment.” Hem aankijken bij het vertellen deed ze niet, enkel voor haar uit gekeken, om te voorkomen dat ze mensen zou zien in de, blijkbaar verlaten, straat. “I can run for quite a while, but things like wind and stuff do kinda hurt after a while, not to mention my energy that seems to drain like an iphone battery once I’m running.” Een korte stilte laste ze in, “also, for a person that’s this fast, I always seem to be too late.” Even bleef ze stil, vooraleer ze wederom haar vragen weer stelde. “What about the downsides of your mutation?”
Jett had altijd al interesse gehad in de mutaties van anderen. Er leken er geen twee hetzelfde, iets wat niet alleen wetenschappers fascineerde. Zelfs haar broer en zij verschilden ongelooflijk in wat ze konden, iets wat haar verbaasde. En ondanks ze haar vader nooit gekend had, sinds de man hen verlaten had voor Jett geboren was, vertelde haar moeder altijd dat ze man zelf een mutant was en zijn krachten niets op die van zijn kinderen leken. Het verklaarde waarom ze beiden geen normale mensen waren, maar het verklaarde niet waarom ze deze gaven hadden gekregen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm.. they can't catch you, and they can't beat me. Seems like no one's goin' to juvy tonight." Een grijns verscheen. Ze beschreef haar kracht als een onoverwinnelijke gave, maar hijzelf had ook een aardige kans om wat mensen te verwonden als ze in een hoek werden gedreven. Hij kon immers kogels ervan weerhouden verder dan een centimeter in de lucht te vliegen. Met een beetje kracht kon hij ze zelfs de lichamen van de schutters laten doorboren. En dat van haar, als ze hem ertoe aanzette.
De onrust aan zijn andere zijde vermeed hij geleidelijk. Het was hem opgevallen dat ze drukker was dan hij van iemand gewend was. Bewegingen werden niet gestaakt maar juist doorgezet, haar blik gaande langs haar omgeving om de paar minuten. Mogelijk verveelde hij haar zelfs. Hij wist het niet, maar bleef zwijgzaam; hij probeerde zich er niet op te focussen hoe ze stilstaan lastiger vond dan dit voor hem was.
De onderwerpen vlogen voorbij, doch hij deze ondanks alles met gemak volgen kon. Over haar schoenen gaf hij geen opmerking, niet zozeer geweten of het richting hem was geweest of simpelweg gepraat tegen haarzelf. "Yeah. I'm kinda hungry," murmelde hij niet veel later toch terug, nadat ze hem gevraagd had naar zijn honger. Het was het ene voorstel waar hij wel achter stond. Het was al te lang geleden geweest sinds hij voor het laatst gegeten had.
"I'm a zombie to you, huh?" Hij hief zijn wenkbrauw op en keek opzij, voor hij even begon te lachen. "Right. I'm a fan of The Walking Dead, so I guess that's a compliment." Over zijn gave gaf hij verder nog niks vrij. Hij luisterde naar haar, eerder nieuwsgierig naar dat wat zich in haar lijf verschuilde, liever dan te praten over zijn krachten.
De kenmerken die ze noemde leken zowel onvoorstelbaar voor hem als dat het ergens te verwachten was. Het zou absurd zijn geweest als ze de hele aarde rond kon rennen op deze snelheid, zonder ooit tot stilstand gedreven te worden. Dat was te veel macht voor één persoon om te hebben en te veel voor een lichaam om te kunnen verduren. Mensen hadden immers voor een reden slaap en voedingsmiddelen nodig.
"So you can't run around the world in half an hour? Sad." Het was meer vermakelijk bedoeld dan beledigend, zoals ook zijn opgetrokken mondhoeken al uitstraalden.
Naar de zijne vroeg ze vervolgens wederom. Hij had haar nog niet tevreden gesteld met de gegeven informatie, zo bleek het. Bedenkelijk bleef hij stil.
"I can't use my powers unless they are "charged" by the afterlife. So I have to go to the world of the dead so that I can use and collect them," sprak hij. "But the longer I stay there, the more likely that I won't return. That's the only thing horror movies got right by the way. The ghosts in Hell will really do anything to take over your body so they can live on in the normal world."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“Who says they can’t catch you?” Sprak ze wat afwezig, haar ogen voor de zoveelste keer rond het gebied laten gaan. Lichtelijk verveeld had ze de gewoonte op haar genomen, gezien ze vrij weinig vermaak haalde uit de tijd die langzaam voorbij tikte. Alles aan de situatie ging haar te langzaam en de neiging om weg te rennen en zelf de ammunitie te gaan zoeken werd met de seconde groter. Toch bleef ze op haar plek, geen stap verzet anders dan die om hem bij te houden. Rustig blijven was nooit haar sterkste kant geweest, maar wat verwachten mensen dan ook van haar? Als ze haar gave hadden gehad konden ze inzien dat het zoveel gemakkelijker was om snel te bewegen dan kalm verder te lopen. Het was saai voor haar, ondanks ze haar best deed dit te verbergen voor de meeste mensen bij wie ze in de buurt kwam.
“Or don’t comment.. I’m gonna go look for a new pair of shoes. Gimme a minute.” Ze had al enkele stappen gezet op topsnelheid, vooraleer ze zich omdraaide en voor hem stilstond. “A minute maximum, if I’m not back in time, just assume I’m dead or I left.” Lachend begon ze vervolgens weer te rennen, opzoek naar een winkel die schoenen zou verkopen. Het duurde niet lang voordat ze iets gevonden had en in diezelfde tijd kwam ze de winkel al weer uit met een nieuw paar witte high top nikes. Hooguit twee seconden stond ze stil, lang genoeg om het glas van de deur op de grond te zien vallen, wat ze kapot had moeten maken toen ze het gebouw betrad. Lang duurde het daarna niet voordat ze de jongen weer had gevonden en wederom plaatsnam aan zijn zijde. “What’d you think?” Wijzend naar haar schoenen had ze het hem gevraagd, een brede grijns vertoond op haar gelaat.
Haar terugkomst was precies op tijd geweest om zijn commentaar over het eten te horen. “Great, ‘cuz now I’m starving.” Overdreven bracht ze de woorden uit, al dan puur om duidelijk te maken dat ze werkelijk eten nodig had. “How long have you been without food? You’re kinda a normal person right? Apart from the whole dead thing ofcourse.. you get what I mean. I dunno how long you kids can go without food.” Haar snelheid was aan veel aspecten van haar gedaante te merken. Van de altijd licht versleten schoenen, tot de snelheid waarop ze sprak.
“Yeah dude, a true dead man.” Lachend keek ze opzij, dat ook hij voor een keer een lach liet horen maakte voor haar duidelijk dat hij het niet als belediging had gezien. Opgelucht zuchtte ze daarom ook een keer. “Oh dude, that show’s pretty good.” Ondanks ze hooguit twee seizoenen had gezien voordat ze vrijwel de tv op had moeten geven, vond ze het alles behalve een slechte show.
“Well.. technically speaking, I run about 2500 kilometres per hour, and the earth is 40000 kilometres if I wanna run around it, so even if I didn’t need a break every now and then, running around it in half an hour would still be impossible.” Het was niet alsof ze ooit had onderzocht of het mogelijk zou zijn, aangezien ze er vaak genoeg zelf over na had gedacht.
Aandachtig luisterde ze naar zijn uitleg over zijn krachten, werkelijk gefascineerd door zijn verhaal. Het klonk indrukwekkend en toch lichtelijk angstaanjagend. “I mean, not saying it’d be fucking sick if you were suddenly possessed, because we’d have to get an excorsist and that’s kinda a lotta work you know? But in theory it sounds pretty cool.” Ze kon het niet laten om toch te vertellen wat ze dacht. Het zou gaaf zijn als hij opeens iemand anders zou zijn en toch dezelfde persoon was. Misschien wat verwarrend, maar desalniettemin interessant.
“So what do you wanna eat? Or where do you wanna get ammo?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"The dead say so." Een grijns volgde, zijn oogkleur voor kort weer in het duistere laten veranderen om haar te tergen. Als ze daadwerkelijk opgejaagd werden door soldaten dan kon hij ze bevechten met zowel de aardse krachten als elk voorwerp dat op deze straten gevonden kon worden.
De blauwe kleur keerde weer terug in zijn blikken, de duisternis wederom verdwenen na deze paar seconden. Gespreksstof had hij niet. Hij bleef simpelweg stilzwijgend tot Jett een draai aan de situatie gaf en hem, nog bescheiden verwoord, verward achter had gelaten. Schoenen halen? Hoezo wilde ze nieuwe schoenen halen?
Zoekend keek hij om zich heen. Het duurde maar een fractie van een seconde dat hij vol verbazing rond hem heen zat te zoeken naar het meisje dat zich eerst nog naast hem bevond. Daarna was ze al weer terug geweest, ditmaal met een paar andere schoenen aan haar voeten. Zijn verwarring veranderde in vermaak. Grijnzend keek hij neer op haar witte Nikes. "Sure as hell got taste," murmelde hij. "Expensive taste as well." Het was een paar schoenen dat hij ook zo had kunnen stelen. Echter had hij net een paar Docs uit een winkel vandaan gehaald enkele dagen geleden en was hij er nog niet klaar voor om deze achter te laten voor een ander paar.
Hij moest lachen zodra ze hem vroeg of hij een normaal persoon was. Dat hij gelinkt was aan de doden, betekende niet dat hij geen eten meer nodig had om te overleven. Hij had van tijd tot tijd wat minder nodig vanwege de invloeden van de overledenen, ja, maar als hij niets binnenkreeg zou hij ook daar belanden waar hij zijn krachten vandaan haalde. "I need less food, yes, but I can still starve you know." Hij schudde geamuseerd zijn hoofd en keek weer voor zich uit. "I've been out of food for four days or so now, I think. So I can use some." Hij kon zijn honger meestal weer voelen na drie dagen geen eten te hebben gehad, maar zijn limiet lag bij ongeveer twee weken. Dat wist hij tenminste nog van de laatste keer dat hij langere tijd geen voedsel vinden kon. "I would kill for some pizza right now, that's for sure."
Haar gave klonk interessant in zijn oren. Ondanks de grenzen daarvan had ze een goede kracht te pakken, eentje die zeker handig uitkwam tijdens het leven als een vluchteling. Het was alleen inderdaad jammer dat het rennen rondom de aarde alleen niet zo makkelijk was als dat hij zich had bedacht. "Sad. Would've been cool." Hij hief zijn schouders op. Ze had verder genoeg voordelen aan haar gave, dus aan de andere kant was het zo erg weer niet voor wat het was.
"In theory, it does," beaamde hij haar na een korte stilte. "But with a demon inside of me, that would also mean that the Clay you know wouldn't be here, and I'd probably be pretty damn boring. And murderous too." Zijn vader zou hoe dan ook niet geamuseerd zijn, hetzelfde voor zijn broers en zussen. Daarnaast zou hij het best angstaanjagend vinden om de plek van een demon in de hel over te nemen. Hij was er nog niet klaar voor om de wereld te verlaten voor die waar hij voor zijn krachten naartoe reizen moest.
Hij zuchtte, het onderwerp laten rusten om in zijn hoofd wat rust weder te laten keren. Ze moesten nog op zoek naar eten, dat wat Jett eerder ook al had voorgesteld. Maar waar moesten ze daarvoor zoeken? Er waren genoeg eettentjes en supermarkten maar het was de vraag waar nog voedsel te vinden was.
"I don't know, kinda depends on what place still has food left. But some pizza or fries would be the jackpot, if you ask me."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“I gotta be honest, and don't take this as an insult.. but that thing you do with your eyes when you go all demon-y? Yeah, lowkey creepy as hell.” Een oogkleur als die die hij haar vertoonde was er een die ze enkel in horrorfilms had gezien, en met die reden was het genoeg geweest om haar toch wat angstig te krijgen. Tor zover wist ze immers enkel wat kleine feitjes over zijn gave, niks wat haar veel idee gaf van hoeveel kracht de jongen werkelijk bezat. Ze had haar best kunnen doen om een schatting te maken, maar iets in haar zei dat ze het toch onjuist zou hebben. Het was niets wat ze ooit eerder had gezien, laat staan iets wat gemakkelijk te vergelijken was buiten het horror genre in films. En toch, ondanks de milde angst, was het interessant genoeg om haar niet te laten vrezen voor haar leven rondom hem. Wellicht een slechte keuze, gezien ze hem hooguit een uur kende en het haar niet zou verbazen als ze zich ergens die nacht nog aan de verkeerde kant van zijn wapen zou bevinden.
Ze kon haarzelf erop prijzen dat ze snel genoeg was geweest in het maken van een keuze dat hij geen tijd had gehad om te gaan twijfelen aan haar intenties. En ook haar keuze in schoenen leek te worden gewaardeerd. Een compliment was iets wat ze van hem nu al lastig in te denken vond, dus besloot ze deze maar met waardering te accepteren. Daarbij, hij had immers gelijk. “They’re great, right? I’ve always wanted a pair of these, and now I’ve finally found them in my size. It’s a shame they’re gonna be all worn out in a few days.” Het was een soort vloek geworden voor haar. Elke keer als ze een paar schoenen had gevonden die er goed uitzagen en haar pasten, zouden ze binnen een mum van tijd versleten zijn. “I like yours as well. Docs, hm? Very durable, always look good and when they’re worn by the right person, they’re basically weapons. Personally i think they’re a bit too heavy tho. But they suit you very well.”
Zijn lach kwam toch prettig haar gehoor binnen. Voor welke reden dan ook leek hij de persoon om het zelden te laten horen. Het zou jammer zijn geweest als dit de waarheid was, gezien het niet slecht was om aan te horen. “That’s weirdly comforting to know. Makes you sound less like a zombie and more like a possessed person. Or well.. not really possessed? I guess you just sound more human now, if that makes any sense?” Het was informatie waar ze vrijwel niets mee kon en toch luisterde ze graag naar de nieuwe informatie over zijn gave. Toch was zijn volgende uitspraak genoeg reden om haar wat verbaasd, misschien zelfs enigzins bezorgd, zijn kant op te kijken. “Four days? Holy shit dude, how are you still alive? That sounds like torture.” Vier dagen zou voor haar genoeg zijn geweest om geen spier meer te kunnen bewegen. Het was een nog nadeel aan haar gave. Voedsel was brandstof en zonder brandstof kon ze haar hoge snelheden niet behalen. “Lets get you some pizza then.”
Ze moest toch even lachen om zijn uitspraak, hoe vreemd dan ook. Het beeld wat zich erbij vormde in haar gedachten was niet zo ver verwijderd van het beeld dat ze nu bij hem had, zonder een demon in zijn lichaam. “I mean, thats basically who you are now, isn’t it? Murderous and a bit boring?” Al gauw had ze door dat het misschien wat onvriendelijk was geweest om het op die manier te zeggen. “Not like.. like i think you’re boring or anything, that’s not what i meant. I’m just saying that maybe it would take me a while to figure out that you’re possessed if it ever happened.”
Zijn woorden lieten haar even stil. In haar hoofd liep ze de routes na die ze die dag gerend had, in de hoop dat ze zich een eettent voor de geest kon halen waar ze misschien iets krijgen konden. Een handje vol wist ze zich nog te bedenken, al was de belofte op eten er geen die ze waar kon maken. Slechts een naam op de voorkant van het pand was namelijk geen waterdichte garantie. En toch zou het beter zijn om een poging te wagen en het zeker te weten. “I can’t promise any warm pizza, but im sure some cornerstores still have cold pizza stocked?”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld