Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - What if you and I were meant to part

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Een glimlach kwam op haar gezicht zodra ze zijn stem hoorde, en ze nam even de tijd om zijn verschijning in het heldere daglicht te bewonderen. Ergens had het gevoeld alsof de avond ervoor enkel een droom was, en nu ze hier stond had ze nog steeds wat moeite om te beseffen dat alles werkelijk was gebeurd. ''I slept well, although I must admit... I couldn't wait to see you.'' Beantwoorde ze zijn vraag beleefd, terwijl ze voelde dat er blosjes op haar wangen ontstonden. Dat ze bloosde was moeilijker te verbergen in het licht, maar dat kon haar nu niet zoveel meer uitmaken. Ze voelde zich steeds meer op haar gemakt bij hem, hoewel ze eigenlijk nog zo vrij weinig van hem wist, en daarom liep ze naar hem toe en nam zijn arm toen hij deze aanbood.
''Yes, please.'' Zei ze met een glimlach, zo blij en enigszins trots dat ze hier met hem liep. Ze had nog totaal niet nagedacht hoe ze dit aan haar ouders ging voorleggen, of hoe ze van plan was om in contact te blijven zodra hun wegen weer zouden scheiden. Dat waren allemaal dingen waar ze zich later druk over kon maken, omdat ze nu zo graag wou genieten van de tijd die ze nog met hem had, en omdat ze nu de kans had om hem de vragen te stellen die haar de hele tijd hadden bezig gehouden.
Haar ogen waren op de prachtige bloemen in de koninklijke tuin gericht, maar haar gedachtes stonden ergens anders bij, en daarom besloot ze als eerste de stilte te verbreken. ''I am curious, may I ask why a handsome man like you isn't married yet?'' Hoewel het voor vrouwen vooral afwachten was op een huwelijk dat door de ouders werden geregeld, was er voor mannen soms meer vrijheid, maar de reden dat hij nog niet getrouwd was maakte haar wel nieuwsgierig.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Niet alleen was het voor Dante fijn om te horen dat de vrouw fijn geslapen had, het meest geweldige aan haar opmerking moest toch wel zijn hoe ze vertelde dat ze niet had kunnen wachten om de man weer te zien. Dit was toch wel iets wat een glimlach van trotsheid op zijn gezicht wist weten te brengen. Dat zij zo erg gewacht had om hem te zien, dat vond hij toch wel iets om trots op te zijn. Al was zij niet de enige geweest, ook hij had vanaf het moment dat hij haar daar had achtergelaten op het balkon al weer uitgekeken naar de ontmoeting op deze dag. “The feeling is mutual.” Uiteraard doelend op hoe zowel zij als hij niet hadden kunnen wachten om de ander weer te zien. Dante had geen idee of er nog een volgende keer zou zijn voor wanneer de twee elkaar weer zouden zien en mocht deze er zijn hoelang dat zou duren en daarom besloot hij ook maar gewoon van deze ochtend te genieten die ze samen hadden. Al keek hij nu toch al wel op naar het moment dat hij naar de haven zou moeten.
Dante had ook niet anders verwacht dan dat de vrouw zijn arm zou aannemen maar ondanks dat had het hem vreugde gedaan. Eenmaal met haar aan zijn zijde begonnen ze samen met het lopen door de tuin. Heel eerlijk, Dante had geen route in zijn hoofd en begon maar gewoon met het lopen maar hij had geen idee waar hij nou eigenlijk heen ging. Niet dat het hem wat uitmaakte, hij had de prachtige vrouw aan zijn zijde en dat was wat het op het moment wel geïnteresseerd had, dat was alles wat hem op dit moment had uitgemaakt. Gelukkig was het ook mooi weer op het moment, wat de huidige wandeling alleen maar beter leek te maken.
De vraag van de vrouw leek Dante even aan het denken te zetten. Hij had haar niet meteen kunnen vertellen hoe hij nogal een flirt was en met veel vrouwen het in het bed dook, dat hij van vrouw tot vrouw ging en dus zo niet echt het type was om te trouwen. Daarnaast had Spanje het ook niet snel nodig, ze waren altijd nog een groter en dus ook machtiger land dan Portugal, dit maakte dat het geen haast had. Hoe graag Dante ook eerlijk met haar wou zijn, het leek hem nu toch niet echt verstandig. “Let’s just say I have never been to really try my best for a marriage.” Was het antwoord wat hij uiteindelijk had kunnen bedenken. Hopend dat het hem niet slecht liet lijken. “However, that doesn’t mean my parents are fine with it. I am sure they tried to find someone for me yesterday but then their son got a little…well, distracted.” En deze afleiding was uiteraard de vrouw geweest. Dante had hierover niet geklaagd, hij had een goede avond gehad en was opnieuw onder het ontmoeten van eventuele toekomstige vrouwen uit gekomen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Doelloos liep het tweetal de tuin in, een land dat voor hun beide onbekend was. En Madeleine genoot meer van haar tijd dan ze in jaren had gedaan. Ze voelde zijn warme lichaam daar waar hun armen in elkaar verstrengeld waren, en het bracht haar terug naar het moment dat hij haar had gekust. Het zorgde ervoor dat haar hart zo hard klopte dat ze het in haar keel voelde, en een warme rilling over haar rug liep.
Ze beet zachtjes op de binnenkant van haar lip terwijl ze opkeek toen hij antwoord gaf. Ze knikte begrijpend. Zelf had ze ook totaal nog niet het gevoel gehad dat ze klaar was voor een huwelijk, of laat staan om een mogelijke partner te ontmoeten. De angst dat ze iemand zou vinden met wie ze haar hart niet kon delen was groot, en ze bleef liever die tijd alleen dan dat ze een stap in de verkeerder relatie zette. Tot noch toe had ze dit soort ontmoetingen weten te ontlopen, net als hij, bleek wel. Maar ze wist dat ze niet voor altijd kon blijven vluchten. En net zoals haar vader haar gister in gesprekken had proberen te mengen met mogelijke partners, waren zijn ouders ook op zoek geweest voor een mogelijke partner voor hem. Het was een gek idee hoeveel ze eigenlijk in gemeen hadden, en diep van binnen hoopte ze dat ze elkaars oplossing konden zijn.
Madeleine glunderde een beetje toen hij haar deed terug denken aan de avond ervoor, en wist even niet wat ze moest zeggen. ''Well, I understand your reasons.'' Zei ze na enige poos en ze glimlachte even. ''So what else can you tell me about your parents?'' Ze was niet alleen nieuwsgierig geworden naar hem als persoon, maar ze vroeg ook graag naar zijn familie en naar zijn thuis. Ze had geen idee waar hij vandaan kwam en hoe zijn ouders waren, maar ze zou er graag achterkomen nu ze nog wat tijd samen hadden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was voor Dante nogal een verrassing geweest wanneer de vrouw vroeg naar zijn ouders, of hij nog iets over hen had kunnen vertellen. Al was ze niet de eerste, er waren vele vrouwen voor haar geweest die hun best gedaan hadden interesse te tonen in Dante, proberen hem te leren kennen als persoon. Het verschil nu was dat Dante daadwerkelijk wou antwoorden, hij het niet erg vond als deze vrouw hem beter zou leren kennen. Eerder was het altijd zo dat als een vrouw probeerde Dante te leren kennen hij het van zich afzette, het maar een beetje wegsloeg en er eigenlijk niet echt aandacht aan besteedde. Het had hem niks kunnen schelen of de vrouw waarmee hij probeerde te slapen wist wat zijn favoriete plek was om te bezoeken, hoe zijn ouders waren of wat hij graag deed in zijn vrije tijd. Met elk andere vrouw probeerde hij het bed te delen en daarna ze nooit meer te zien. Dus wat had het dan uitgemaakt of hij ze beter liet kennen en andersom? Maar ditmaal was dat dus anders, ditmaal vond hij het juist fijn dat iemand hem wou leren kennen. Dit lag natuurlijk compleet aan de persoon. Als het iemand anders geweest was dan was het precies hetzelfde verhaal geweest waar hij erg afstandelijk gedaan zou hebben.
Even moest Dante nadenken over hoe hij zijn ouders zou gaan uitleggen, wat waren de juiste woorden en wat moest hij wel en niet vertellen? Het had ervoor gezorgd dat er even een stilte viel tussen de twee. “My parents…” Begon hij, nog steeds niet wetend wat zijn volgende woorden zouden zijn. “I mean, they are all about politics. My dad more so than my mom but my mom still isn’t that much of a family person. It’s quite clear that they had children just for political reasons. Just as it is clear that they were married off to one another.” Het huwelijk tussen zijn ouders was er duidelijk 1 voor politieke redenen, dat was erg duidelijk. Dit maakte het voor Dante alleen maar dat hij een ander leven voor zichzelf wou, hoe klein die kans ook was. Al had hij eerder niet echt gegeven om überhaupt te gaan trouwen. Het liefst ging hij heel zijn leven door met verschillende vrouwen het bed in te duiken, in plaats van het idee dat hij maar van 1 iemand was. Uiteraard kon hij als hij getrouwd was nog steeds met andere vrouwen slapen, dat was het voordeel van een man te zijn, maar de kans was groot dat zijn daadwerkelijke vrouw hier erg jaloers over zou doen en daar had hij dan minder zin in.
Aangezien de vrouw naar de familie van Dante gevraagd had, had hij niet kunnen helpen om dan ook interesse in haar leven te tonen. “What about your family? Tell me. How are your parents? Do you have siblings?” Het liefst wou hij zoveel mogelijk weten. Wat was haar relatie met haar ouders? Met haar broers en zussen? Woonde ze allemaal nog in het kasteel? Was zij de jongste? De oudste? Ergens in het midden? Hij kon nog zo veel meer vragen maar hij wou haar niet overrompelen door maar door te blijven vragen en besloot het dus voor nu maar even bij deze vragen te houden.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Met interesse luisterde Madeleine naar wat hij te vertellen had over zijn ouders. Het viel haar op dat hij er even over moest nadenken voordat hij wat zei, al kon ze niet echt inschatten wat dat betekende. Misschien was hij niet gewend dat iemand zoals Madeleine met oprechte interesse naar zijn ouders vroeg, misschien praatte hij niet graag erover, of wist hij gewoon niet zo goed wat hij moest zeggen. Al met al, Madeleine oordeelde er niet over, en luisterde met oprechte belangstelling naar zijn verhaal. Ze knikte dan ook begrijpelijk. Het kwam veel voor dat een huwelijk alleen bestond voor politieke redenen. Liefde was een luxe en kwam er niet altijd bij kijken. Haar ouders daarintegen hadden geluk gehad, en ze hoopte dat ze ook liefde zou vinden, al was ze er niet erg optimistisch over, normaal gesproken.
Toen hij de vragen op haar richtte keek ze even op. Ze haalde even haar schouders op. ''Well, you already know my parents care much about politics. But I also know they truly love each other.'' Ze glimlachte even bij de gedachte toen ze zich realiseerde hoeveel geluk haar ouders daar mee hadden, maar ook zij. Ze was opgegroeid in een liefdevol gezin en ze had een voorbeeld gehad aan zowel haar moeder als haar vader, maar ook aan hun als koppel. Het liet haar zien dat ze niet moest opgeven aan de liefde, en dat een sterk koppel meer kon bereiken dan twee individuen die langs elkaar heen leefden.
Het was best een vremd idee dat ze dagelijks nobele echtparen ontmoette, soms koninklijk, en dat het stel eigenlijk totaal niks van elkaar wilden weten. Het ergste vond ze misschien wel dat een man gemakkelijk naar andere vrouwen kon gaan, dag in dag uit een andere vrouw in bed kon vergezellen, terwijl de vrouw dat niet kon doen. Er rolden rillingen over haar rug bij dat idee.
''And well, I have three brothers. Two of them are here. My eldest brother is at home. He married a beautiful woman who gave birth to a beautiful child.'' Hoewel ze zelf nog niet aan kinderen wilde denken, vond ze het prachtig om tijd door te brengen met de baby van haar broer. Het was dan ook een gemakkelijke baby die niet veel huilde. En ook haar broer was getrouwd met een vrouw van wie hij hield en dat bewonderde ze.
''I guess my family is lucky. I tend to get as happy as them some day...''

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Dante was toch wel blij om te horen dat de situatie van de vrouw anders bleek te zijn, dat zij niet opgegroeid was in een gezin waar het dag in dag uit alleen maar politiek was. Uiteraard waren haar ouders ook mensen die erg veel om politiek gaven maar ze had dan nog het geluk dat het huwelijk tussen de twee mensen toch nog iets van liefde bezat. Zelf had Dante altijd gedacht dat zoiets onmogelijk was in koninklijke families, hij had nog nooit een getrouwd stel ontmoet wat aan elkaar uitgehuwelijkt was, dat ook daadwerkelijk verliefd was op elkaar. Niet alleen had hij nog nooit zo’n stel ontmoet maar hij had zich ook niet kunnen herinneren dat hij er voor nu ooit over gehoord had. In het hoofd van Dante bestond er geen liefdesverhaal met een goed einde voor mensen die aan elkaar werden uitgehuwelijkt. Dat was dan ook iets waar hij zich al lang bij had neergelegd en was misschien ook wel een grote reden geweest waarom Dante sliep met elke vrouw die hij zijn bed in kon krijgen.
Een oprechte glimlach verscheen op het gezicht van Dante bij het horen dan de vrouw net zoals haar familie hoopte blij te worden. Het was erg aandoenlijk om zoiets te horen. Daarnaast hoopte hij oprecht voor haar dat ze zo’n leven voor haarzelf zou kunnen vinden, ondanks alle politieke zaken die er kwam bij kwamen kijken. Hij gunde het haar oprecht wel, een leven met iemand waar ze oprecht gelukkig mee oud kon worden. Ergens hoopte hij dat hij deze persoon voor haar kon zijn, ondanks ze elkaar nog niet eens 24 uur kende. Het was dan misschien wel erg intens om dan meteen een toekomst te zien tussen hemzelf en deze vrouw maar toch hoopte hij dat hij haar beter kon leren kennen, dat ze elkaar vaker konden zien. Dante wist dat de kans klein was en toch had hij hoop. “That sounds wonderfull.” Even legde hij zijn losse hand op de onderarm van de vrouw en keek haar aan met de glimlach die ze op zijn gezicht wist te brengen.
“So, I am assuming you will leave today was well to go back to your country, am I correct?” BIjna, als niet iedereen verliet vandaag het kasteel om terug te gaan naar hun eigen land en de kans was dus erg groot dat deze vrouw vandaag ook zou vertrekken. Het bal was ten slotte geweest, veel meer was hier nu niks meer te zoeken. “Are you excited to head home? Excited for the journey?” De vrouw hield ten slotte van avontuur en ook al was een rit terug naar huis niet echt het grootste avontuur wat je kon hebben, Dante stelde zich voor dat het voor haar toch iets was. Misschien was dat wel wat voor haar het dichtst in de buurt kwam van avontuur.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hun wandeling kwam even tot stand en Madeleine voelde zijn vrije hand op haar onderarm. De huid onder zijn aanraking tintelde en ze voelde haar hart sneller kloppen. Het besef dat ze zich in zo'n korte tijd zo aangetrokken tot iemand kon voelen kwam weer naar boven drijven en ze voelde zich gelukkiger dan ze in tijden had gedaan. De glimlach op haar gezicht was bijna niet van haar af te krijgen en hoe hij haar liet voelen was zelfs in haar ogen te zien. Ze glunderde, ook al wist ze dat ze elkaar na vandaag, na deze wandeling, voor lange tijd en misschien wel niet meer zouden zien. Toch kon voor haar dat de pret niet bederven en negeerde ze deze achterliggende gedachte voor zolang dat kon.
Zodra hij over haar vertrek begon knikte ze langzaam. ''Yes. They are already packing our things now.'' Zei ze, met enige teleurstelling in haar stem. Het was niet zozeer deze plek waar ze langer wilde blijven, maar ze had graag meer tijd gehad om de jongeman beter te leren kennen.
''Well...'' Begon ze met het beantwoorden van zijn vraag. ''Partly. You are right that I love the journey, it's something different from what I am used to. But what would I do, when I reach home? Sit around and wait for my future husband?'' Ze sloeg haar blik neer en liet een zucht horen. ''And then, there is also... I don't know when I will see you again. It's hard to admit it, but.. It feels right to be with you. Many will say I am a fool to give my heart away so easily. Many won't understand us. And maybe I am a fool, for saying this, but I feel like my heart belongs to you.'' Onzeker keek ze op toen ze oprecht vanuit haar hart sprak, ze wist niet hoe hij dit zou opvatten. Dat ze dezelfde gevoelens deelden was al gebleken, en ze vertrouwde erop dat hij oprecht was, maar ze wist niet hoe hij erover zou denken nu ze standvastig had gezegd dat haar hart naar hem toebehoorde. Hij had eerder toegegeven dat hij nog niet echt opzoek was geweest naar een vrouw om te trouwen, en hoewel Madeleine dat woord niet had genoemd, zou haar bekentenis hem kunnen afschrikken. Toch hoopte ze dat hij het goed op zou vatten en niets zou haar meer verblijden als hij haar vertelde dat hij hetzelfde voelde.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals verwacht had Dante gelijk, de spullen van haar werden ingepakt terwijl ze hier aan het lopen waren. Hetzelfde gold dan ook voor hem, ook zijn spullen werden dit moment klaargemaakt voor het vertrek. Normaal was Dante altijd blij als hij weer naar huis kon, daar kon hij zijn eigen ding doen, weer paardrijden, de natuur in of door het nabijliggende dorpje spoken. Alhoewel de activiteit was die hij dan toch misschien minder zou uitvoeren was het bordeel in het dorp bezoeken om een goede avond te hebben. Hij wist eerlijk gezegd niet of hij het kon nu dat hij deze vrouw ontmoet had. Zoiets klonk misschien nogal intens maar het zou nog wel even duren voor hij deze vrouw uit zijn hoofd zou krijgen en dus wist hij niet of hij dan met een prostituee uit het bordeel zomaar een bed kon delen. Dat was dan waarschijnlijk iets waar zijn ouders wel weer blij mee zouden zijn. De kroonprins van Spanje die te vinden zou zijn een bordeel, dat was niet waar zijn ouders blij mee waren. Zo’n reputatie kon hun zoon niet hebben, vonden zij. Nu zou dit dus niet langer een probleem zijn voor zijn ouders.
Begrijpend knikte Dante met zijn hoofd wanneer hij de vrouw uithoorde. Het was zeker wel te begrijpen dat ze wel uitkeek naar de reis zelf, echter de eindbestemming ervan haar minder leek aan te spreken. Zoals ze zelf ook zei, wat moest ze daar nou eigenlijk? Wachten tot er eindelijk een man voor haar gevonden was? En verder? Dante was toch wel blij dat zijn leven er niet uitzag zo. Een gevoel van medelijden had hij dan ook wel voor haar. Het leven dat ze graag voor haarzelf zou willen hebben en de kans was zo klein dat ze dit leven dan ook daadwerkelijk kreeg. Er was graag iets wat hij voor haar had willen doen maar hij had geen of er überhaupt iets was wat hij dan ook echt voor haar kon doen, waarschijnlijk niet.
Het was voor Dante toch een redelijke verrassing om te horen dat zijn genegenheid naar de vrouw ook wederzijds was. Niet alleen was het verrassend maar het was toch ook wel fijn voor hem om te weten dat hij niet de enige was die zich zo voelde. Misschien was hij dan toch niet zo gek dat hij zich voelde zoals hij deed. Een grote grijns verscheen dan ook op zijn gezicht bij het horen van deze woorden, hij begon rechter op te staan, haast trots op zichzelf. “I am so happy that you are saying this.” Begon hij, blijdschap ook terug te horen in zijn stem. “I’ve had such a great time with you and I have never felt this way about anyone before.” Vervolgde hij zijn eerste zin. “It almost feels like we are meant for eachother. That is was faith that brought us together.” Normaal was Dante niet zo van bijgeloof maar in dit moment kon hij haast niet anders dan er in te geloven.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Haar ogen lichtten op zodra hij haar wist te vertellen dat hij hetzelfde voelde als zij, en een grote glimlach sierde nu haar gezicht. Alles was zo snel gegaan dat ze niet zeker wist of ze nou overdreef, maar wat zij in haar hart voelde, voelde hij ook, en op dit moment zag ze écht in dat ze perfect voor elkaar konden zijn. Ze grinnikte daarom zachtjes om zijn haast trotse reactie en bloosde om zijn lieve woorden. Enigszins kon ze nu niet wachten om dit met haar vriendinnen thuis te delen, of om haar ouders te vertellen dat ze haarzelf misschien een partner had gevonden van wie ze kon houden en van wie ze wist dat hij goed zou zijn voor haar land; datgeen wat vooral haar ouders zeer belangrijk vonden. Haar broer had ook ware liefde gevonden, haar ouders waren ook dolgelukkig samen, en hoewel ze nooit echt zeker wist wat échte liefde was, wist ze nu zeker dat ze daar bij hem achter zou komen. En hoewel haar ouders normaal gesproken de belangrijke beslissingen maakten, durfde ze nu een voorstel aan hén te doen.
''If it is faith, I am sure we will see each other again.'' Zei ze toen, terwijl ze hem een zacht kneepje in zijn hand gaf. De tijd begon inmiddels te dringen. Ze konden niet erg lang in de tuinen blijven rondwalen of haar ouders zouden voor haar komen zoeken. Dat was niet echt de juiste eerste indruk van hem die ze aan haar ouders wilde geven. Ze beet daarom even op haar lip voor ze de volgende woorden wist te zeggen. ''Maybe we should head back...'' Zei ze zachtjes, terwijl ze weer opkeek in zijn donkere ogen. ''I don't want to go... But I will do everything I can to see again soon,'' Op dit moment was ze ervan overtuigd dat alles mogelijk was, en geloofde er net zo in als hij, dat ze voor elkaar bestemd waren en dat het lot hun bij elkaar had gebracht. En als dat zo was, dan was ze er net zovan overtuigd dat ze elkaar snel genoeg van hier weer zouden zien.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Dante wist dat dit moment er ooit aan zat te komen maar hij had geprobeerd er niet aan te denken, het toch zoveel mogelijk uit te stellen. Helaas, de vrouw leek zich dan toch uiteindelijk te realiseren dat het zover was, dat hun gesprek toch aan een einde moest komen. Gelukkig leken de twee voor ze elkaar vaarwel moesten zeggen beide de ander verteld te kunnen hebben dat ze hier toch wel een goed gevoel bij hadden, bij wat er tussen hun twee speelde. Nou, zij was voornamelijk degene die haarzelf opengesteld had en Dante had haar met volle moed verteld dat hij zich precies hetzelfde voelde. Hoe dan ook, Dante was toch wel blij dat ze dat hadden kunnen vastellen voor hun vertrek. Dat gaf hem alleen maar goede hoop dat ze elkaar weer eens zouden zien, dat ze er alles aan zouden doen om af te spreken, dat het meer was dan alleen een gezellige avond. Maar voor ze af konden spreken moesten ze toch eerst terug reizen en dus ook nu afscheid nemen van elkaar.
Met een diepe zucht en erg veel moeite zette Dante zich schrap om vaarwel te zeggen. “I know we will.” Zei hij vastberaden terwijl hij een blonde pluk achter het oor van de vrouw stak. Beide leken toch wel overtuigd te zijn van het feit dat ze elkaar weer zouden zien. Daarna kwamen toch echt de woorden die Dante al die tijd vreesde. De vrouw die hem vertelde dat het tijd was om terug te gaan. Zuchtend krabde hij de achterkant van zijn nek met een ietwat ongemakkelijk glimlach op zijn gezicht. “I suppose it is indeed time to leave.” Sprak hij terwijl hij zachtjes zijn hand weer liet zakken. Hij geloofde haar ook meteen wanneer ze zei dat ze er alles aan zou doen dat ze elkaar weer zagen. Zelf was hij ook zeker van plan om hier wat aan te doen.
Net wanneer Dante een kus wou drukken op de lippen van de vrouw als vaarwel hoorde hij zijn naam geroepen worden. “Dante, it’s time to leave.” De stem was vrij duidelijk zijn moeder, die hem dus gevonden had in de tuin. Dante sloot geïrriteerd zijn ogen en opnieuw moest hij zuchten. “I think that means it is really time for me to leave.” Formeel maakte hij een buiging gevolgd door een kleine knipoog. Helaas had hij geen laatste kus op haar lippen kunnen drukken maar hij hoopte toch wel haar snel weer te kunnen zien.
Wanneer hij bij zijn moeder liep realiseerde Dante zich dat hij nog steeds niet wist wie de vrouw was, waar ze vandaan kwam en dus al helemaal niet hoe hij in contact kon komen met haar. Met een wanhopige blik keek hij over zijn schouder naar haar toe. Hij kon nu ook niet meer naar haar toe, er was niks wat hij nu kon doen. Hoe hij dus met haar in contact moest komen, met haar moest afspreken wist hij dus nu ook niet meer. Toch was hij nog altijd even vastberaden om haar vaker te zien.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Naarmate de tijd begon te dringen, en de jongeman bevestigd had dat het tijd was om te vertrekken, begon zich een naar gevoel te vormen in haar buik. Het liefst had Madeleine nog een paar dagen samen gehad om elkaar beter te leren kennen, al hadden ze in principe de rest van hun leven nog. Maar Madeleine kon niet wachten. Ze glimlachte kleintjes en knikte langzaam, ze wilde niet dat hij wegging. Ze wilde niet dat dit hun laatste kus zou zijn, maar desondanks sloot ze haar ogen zodra hij dichterbij kwam, al kwam die kus nooit. Abrupt deed ze een gepaste stap achteruit en richtte haar blik op de vrouw die hem zojuist geroepen had. Haar wangen kleuren rood om hun bijna betrapte kus, en ze grinnikte zachtjes zodra de jongeman die dus blijkbaar Dante heette een buiging voor haar maakte. ''Goodbye, Dante.'' Zei ze nog zachtjes, voor hij zich moest omdraaien om te vertrekken. Nadenkend beet ze even zachtjes op haar lip. Het was een bijzondere naam, maar ze probeerde na te gaan of ze die naam misschien vaker had gehoord.
Ze zuchtte diep, direct had ze spijt om hem zomaar te laten gaan, maar ze wist dat ze zich niet zomaar om hem kon ontfermen in het oog van anderen. Zodra hij uit het zicht was, maakte ze daarom dan ook zelf weg terug naar het kasteel, al had ze nog steeds een grote glimlach op haar gezicht door de plotselinge liefde die haar was overkomen.
Die glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon zodra ze haar boze moeder op haar af zag komen. ''Where have you been? We want to leave!'' Bracht ze uit. Direct bracht Madeleine haar excuses uit en voegde zich bij de rest van het gezin terwijl ze gedag zeiden tegen het koningspaar en daarna hun weg vonden naar de haven. Al die tijd geen woord gezegd, bang om nog iets fout te doen.
De mannen waren al bezig om de goederen op hun schip te laden. Gehoorzaam liep Madeleine achter haar ouders aan over het dek, toen ze plotseling de opmerking van haar moeder opving. ''Just as we're about to leave, they decide to show up and block our way. How surprising.'' Madeleine wist dat ze het over het Spaanse koningspaar had. Ze herkende het koninklijke echtpaar en de vlag op hun schip, terwijl ze langs de stapel koffers liep die voor hun schip lagen, klaar om gepakt te worden. Het deed echter niet te veel met haar, totdat ze haar blik over het schip liet glijden en recht in twee bekende bruine ogen keek. Het leek alsof de wereld onder haar vandaan gegrepen werd. Ze trok wit weg en de wereld duizelde. ''Madeleine? What's wrong?'' Vroeg haar broers, terwijl ze een stevige greep om haar arm voelde. ''This can't be real...'' Mompelde ze terwijl ze snel haar rug toedraaide. ''What can't be real?'' Vroeg haar broer, maar Madeleine hoorde nog altijd de klagende woorden van haar moeder. Ze maakte zich gauw los van haar broer en liep langs haar ouders. ''I'm sure they didn't do it on purpose.'' Verdedigde ze de Spanjaarden, een foute zet. Ze draaide haar rug toe en wilde naar het schip lopen, maar ze voelde de stevige greep van haar vader om haar arm. ''Madeleine! Watch your tongue, young lady!''

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Dante was met zijn moeder meegelopen, die niet al te blij was dat ze haar zoon had moeten ophalen van de tuin in plaats van dat hij naar haar toe gekomen was. Nu zat hij weer opgescheept met een geïrriteerde vrouw die niets anders deed dan passief agressieve opmerkingen maken. Dit maakte voor Dante alleen maar meer duidelijk dat hun ouders niet echt gaven om het hebben van een familie maar meer om het hebben van een erfgenaam voor de troon zodat hun familie op de troon kon blijven zitten. Op een gegeven moment had Dante er ook wel genoeg van maar er was weinig wat hij eraan kon doen. Als hij er iets van zei zou zijn moeder er niet echt blij van worden. Dit betekende dat Dante hiermee opgescheept zat tot ze bij hun kamers waren. Hier werd hij er eindelijk van verlost aangezien de vrouw hier haar aandacht leek te focussen op de bedienden en ervoor zorgde dat alle koffers naar de koetsen gebracht werden. Dante was blij om naar huis te gaan maar hij zou de mysterieuze vrouw missen. Al bleef hij zich zeker vasthouden aan de hoop die hij had om haar nogmaals te zien.
Na gedag te hebben gezegd tegen het koningspaar was het dan toch echt tijd om naar de haven te vertrekken om vervolgens hier met hun schip naar huis te keren. Gelukkig was de koetsrit niet al te lang en waren ze toch redelijk snel bij de haven aangekomen. Het viel Dante meteen op dat het schip van Portugal ook op het punt van vertrekken leek te staan, echter stond hun eigen schip voor hun en betekende dit dat ze zouden moeten wachten tot alles van hun was ingeladen en hun zelf konden vertrekken. Niet iets waar Dante zich bepaald schuldig over voelde en zijn ouders vrij duidelijk ook niet. “Don’t worry. Take your time, because we have all the time in the world.” Had Dante zijn vader tegen 1 van de mannen gezegd die bezig was met het inladen van hun bagage. Normaal wou zijn vader alles zo snel mogelijk voor elkaar hebben, snel uit de haven vertrekken maar nu, omdat ze de Portugezen in de weg zaten maakte hem dat dus niks meer uit. Dat was erg typisch zijn vader.
Dante zette alvast voet op het dek van het schip en begon wat rond te lopen. Uiteindelijk kon hij het niet laten om toch even te gaan kijken naar het schip van de Portugezen. Met een langzame pas liep hij naar de rand van het dek die het dichtst in de buurt was van het Portugese schip en keek zo uit op hun dek. Het had niet lang geduurd voor de ogen van Dante vielen op een blonde vrouw en wanneer ze zelf de kant op keek van hem realiseerde hij zich meteen wie deze blonde vrouw was. Verstijfd bleef hij haar aanstaren. Hoe had hij niet kunnen weten dat ze de vijand was? Wist zij hiervan af? Het leek erop van niet, aan haar reactie te zien was zij net zo verbaasd als dat Dante dat was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld