Rye schreef:
'Daar zijn we dan...' zei Lynn zacht, waarna ze een prachtige bos bloemen op het graf neer legde. Ze glimlachte zwak. Het was vandaag een jaar geleden dat hij stierf en twee jaar geleden dat de twee een relatie hadden gekregen. 'Ik ga binnenkort beginnen met de studie,' vertelde ze. Ergens voelde ze zich een idioot. Ze praatte met een steen. Toch voelde de stilte verkeerd, alsof ze hem dan helemaal zou laten gaan. Alsof hij dan echt weg zou zijn. Voorzichtig ging Lynn zitten in een kleermakerszit, waarna ze haar betraande ogen alvast droog veegde. 'Ik mis je...' zei ze zacht. 'Ik had altijd gedacht dat we samen daar zouden studeren... Het samen zouden halen.' Ze beet hard op haar lip en voelde haar schouders schokken. Na een jaar deed het nog net zo veel, als niet meer pijn dan toen. Men zegt wel "de tijd heelt alle wonden", maar Lynn voelde er niets van. Vanuit het niets voelde ze ineens wat uit te lucht vallen. Water...? Lynn lachte melancholiek. Serieus, regen, nu? Het was alsof Jay haar wilde vertellen dat hij haar ook miste en dat de regendruppels zijn tranen waren. Het was een enorme cliché, maar op dat moment deed het haar alleen maar pijn. Haar enige steun en toeverlaat was er niet meer en het enige manier waarop ze hem ooit weer zou zien, was door hem op te zoeken. Helaas was dit een éénrichtingsverkeer. Geen weg terug.