Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Pagina: | Volgende | Laatste
ORPG met Duchess
Anoniem
Wereldberoemd



Gelieve niet te reageren tenzij je Duchess of Rye heet
Warning: +18 content, lezen op eigen risico

Lyke poging 2.0, Dunn't you think it is worth a try?

Lynn Stephens - 19 - studente rechten - jwz

@Duchess 
Duchess
Wereldberoemd



Duke Edward Nathaniel Cheyne
20 - Asshole

Jij mag beginnen want ik begon de vorige keer.
Duchess
Wereldberoemd



Ja of niet, hier:


Het weer paste perfect bij zijn stemming. Duke was zo slim geweest een paraplu mee te nemen. Daardoor had hij alleen één hand minder vrij. Niet dat het uitmaakte. Hij had nog bij een bloemenwinkel aan gewild, maar hij had er niet bij stilgestaan dat dat ding 's zondags nog wel eens dicht kon zijn. Hij zuchtte en maakte zijn bovenste knoop dicht, terwijl hij hard doorliep. Omdat het zondag was, waren er niet veel mensen op de been, dat hielp.
Duke opende het hek langzaam en sloot het weer achter zich. De weg kende hij inmiddels uit zijn hoofd. Eerst een klein stuk rechtdoor en dan de eerste rechts. Easy. Hij beet op zijn lip toen hij de naam herkende: Michelle Cheyne de Graaf. Duke zuchtte diep en bleef alleen een tijdje staan. Hij had de vrouw amper gekend, of kon zich in elk geval niet veel meer van haar herinneren, maar ze was het enige wat al die tijd tussen hem en zijn vader gestaan had. Haar dood was dan ook wat hen helemaal uit elkaar gedreven had. Duke haalde onhandig met één hand de dode bloemen weg en beloofde de volgende dag terug te komen met nieuwe. Het was twaalf jaar geleden, en toch...
Duke zuchtte en stond op, waarna hij een tijd staan bleef. Uiteindelijk keerde hij zich om en liep hij terug richting de ingang...
Anoniem
Wereldberoemd



'Daar zijn we dan...' zei Lynn zacht, waarna ze een prachtige bos bloemen op het graf neer legde. Ze glimlachte zwak. Het was vandaag een jaar geleden dat hij stierf en twee jaar geleden dat de twee een relatie hadden gekregen. 'Ik ga binnenkort beginnen met de studie,' vertelde ze. Ergens voelde ze zich een idioot. Ze praatte met een steen. Toch voelde de stilte verkeerd, alsof ze hem dan helemaal zou laten gaan. Alsof hij dan echt weg zou zijn. Voorzichtig ging Lynn zitten in een kleermakerszit, waarna ze haar betraande ogen alvast droog veegde. 'Ik mis je...' zei ze zacht. 'Ik had altijd gedacht dat we samen daar zouden studeren... Het samen zouden halen.' Ze beet hard op haar lip en voelde haar schouders schokken. Na een jaar deed het nog net zo veel, als niet meer pijn dan toen. Men zegt wel "de tijd heelt alle wonden", maar Lynn voelde er niets van. Vanuit het niets voelde ze ineens wat uit te lucht vallen. Water...? Lynn lachte melancholiek. Serieus, regen, nu? Het was alsof Jay haar wilde vertellen dat hij haar ook miste en dat de regendruppels zijn tranen waren. Het was een enorme cliché, maar op dat moment deed het haar alleen maar pijn. Haar enige steun en toeverlaat was er niet meer en het enige manier waarop ze hem ooit weer zou zien, was door hem op te zoeken. Helaas was dit een éénrichtingsverkeer. Geen weg terug.
Duchess
Wereldberoemd



Duke was bijna bij de ingang, toen hij iemand zag zitten. Eigenlijk wilde hij hem of haar gewoon zitten laten, het waren toch zijn zaken niet, maar deze persoon leek op het moment niet bepaald oké. Daarbij leek deze persoon een meisje, en hoewel hij het niet toe wilde geven... Duke zuchtte en liep haar haar toe, waarna hij zijn paraplu boven haar hoofd hield. 'Zeg... Op deze manier krijg je nog een longontsteking.'
Anoniem
Wereldberoemd



Lynn keek op toen de regen ineens leek te stoppen in een radius van zo'n 30 centimeter rond haar. Een paraplu? Haar ogen keken even naar de man die de paraplu vast hield. Hij zag er erg aristocratisch uit, helemaal in pak en zo. Ondanks dat je door de regen haar tranen niet kon zien, waren haar ogen duidelijk rood van het vele wegvegen, wat ze nu weer deed. 'Zo lang zit ik hier nog niet...' zei ze zacht. Ze wilde eigenlijk nog meer tijd besteden bij Jay, ondanks dat hij nooit zou gaan antwoorden. Was het vreemd? Hoogstwaarschijnlijk wel. 
Duchess
Wereldberoemd



Duke keek even fronsend naar het meisje. Oh God, ze huilde. Ook dat nog. 'Beter van. Als je hier veel langer zit dan verzuip je,' merkte hij op, terwijl hij iets dichterbij kwam, zodat hij zelf ook onder zijn paraplu kon blijven staan. 'Woon je hier ver vandaan? Ik... Breng je wel even langs...' Hij haatte zichzelf al zodra het voorstel half uit zijn mond was. Haar thuisbrengen? Echt waar?
Anoniem
Wereldberoemd



Lynn schudde haar hoofd en stond op. 'Nee, het gaat wel...' zei ze. Uit het niets kuchte ze even, waarna ze de man aan keek. Al snel keek ze weer weg. Heel erg goed deed Lynn het nooit met vreemden. Je wist helemaal niets van ze en achter elk gezicht kon iets vreselijks zitten. 'Zo ver woon ik hier niet vandaan ook. Half uurtje lopen of zo...'
Duchess
Wereldberoemd



Duke keek haar alleen even aan. Een half uur. Meende ze die? Ze was van plan nog een half uur in deze regen te lopen? 'Mooi niet,' zei hij beslist. 'Ik loop wel met je mee. Als je ziek wil worden moet je inderdaad nog een half uur in doorweekte kleren door dit kloteweer lopen,' zuchtte hij. 'Je hoest al,' merkte hij op.
Anoniem
Wereldberoemd



Lynn beet op haar lip en zuchtte zacht. 'Het is niet alsof iemand thuis op me wacht of zo...' mompelde ze. Voor het laatste anderhalf jaar woonde ze al alleen. Haar moeder was ervandoor gegaan met een één of andere Amerikaan, haar broer studeerde in Singapore en ze had haar vader nooit gekend. Het maakte niemand wat uit wat er met haar gebeurde, niemand behalve Jay. Alleen Jay was er niet meer. 
Duchess
Wereldberoemd



Duke trok zijn wenkbrauwen even naar het meisje op. 'Daar kan ik waarschijnlijk beter niet naar vragen,' mompelde hij. Hij kon zich ergens misschien voorstellen wat ze bedoelde. Misschien beter dan hij zou willen. Het was nou niet zo dat zijn vader stond te springen zijn zoon -lees teleurstelling- weer te zien.
Anoniem
Wereldberoemd



Lynn knikte. 'In ieder geval... ik red me wel,' zei ze zacht. 'Dus u hoeft niet mee te lopen als u dat niet wilt. Ik verzin wel wat...' Lynn rilde onwillekeurig en keek weer naar het graf. Was hij hier nu maar, dan hoefde ze niet eens op deze plek te zijn. 
Duchess
Wereldberoemd



Duke trok een wenkbrauw naar het meisje op. 'U?' vroeg hij verbaasd. Noemde ze hem nu "u"? Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. Het viel hem nu pas op dat ze langer was dan hij. Niet veel, maar ze was absoluut langer. 'Ik loop wel mee,' zei beslist. Langer of niet, ze was hier zeker een longontsteking aan het oplopen.
Anoniem
Wereldberoemd



Lynn keek hem weer even kort aan. 'Niet goed?' vroeg ze. 'Meneer dan? Ik weet niet echt wat ik u zou moeten noemen anders...' zei ze. Heel even haalde ze haar hand door haar natte haren heen. Ze had eigenlijk geen idee hoe oud ze hem moest schatten. 24, 25 misschien?
Duchess
Wereldberoemd



Duke trok zijn neus op. 'Menéér?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik weet niet hoe oud je me hebt zitten...?' Zo oud leek hij toch niet? In elk geval niet oud genoeg om 'u' genoemd te worden. 
Anoniem
Wereldberoemd



Lynn haalde haar schouders op. 'Rond de 25?' antwoordde ze heel eerlijk. 'Zit ik er dan heel ver naast?' vroeg ze. Hij leek er niet echt heel blij mee te zijn dat ze hem zo noemde. 
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Pagina: | Volgende | Laatste