Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

orpg with Paran0id

--------
Something must've gone wrong in my brain
Got your chemicals all in my veins
Feeling all the highs, feel all the pain
Let go of the wheel, it's the borderline
Now I’m seeing red, not thinking straight
Blurring all the lines, you intoxicate me
Just like nicotine, rushin' me, touching me
Suddenly, I’m a fiend and you’re all I need
All I need, yeah, you're all I need
It’s you, babe
And I’m a sucker for the way that you move, babe
And I could try to run, but it would be useless
You’re to blame
Just one hit of you, I knew I’ll never be the same
It’s you, babe
And I’m a sucker for the way that you move, babe
And I could try to run, but it would be useless
You’re to blame
Just one hit of you, I knew I’ll never ever, ever be the same
---------

-----------

Mia Hernandes, 18 years old

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Raiden Matthew Noszka - 19 years old

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een stilte op straat was ongebruikelijk. Vaak waren het juist de vreemdelingen die er de rust verstoorden, in plaats van de buitenlucht te verlaten voor hun leven binnenshuis. De dronkelappen met de neiging om om te vallen met elke gezette stap en de stad, of het uiteindelijk hun bedoeling zou zijn geweest of het enkel ondoordacht was, onveilig te maken. Het geschreeuw was Raiden ondertussen namelijk allang gewend. Hij kon het hebben als zijn lichte slaap doorbroken werd door het stemgeluid van een dorpeling, die zijn of haar weg zocht door het donker met niet meer dan het vage, knipperende licht van de lantaarnpalen als wegwijzer. De drukte was iets dat hij immers kon vermijden. Hij wendde zich ervan af, verschool zichzelf dan in een van de duistere portieken met niet meer dan de inhoud van zijn zwarte rugzak als bezittingen. Het maakte het leven gemakkelijker, zoals hij het altijd zag. Hij had geen verplichtingen, mensen om zich tegenover te moeten verantwoorden of ook maar een doel om zich over druk te moeten maken; zolang niemand aan zijn spullen kwam en hij wat geld binnen wist te slepen voor wat voedsel, waren zijn dagen compleet.
De rust vond hij vreemd, al dan het niet ergerlijk was om een keer mee te maken. Nu hij zo ruwweg een uur geleden een plek had geclaimd op de hoek van een kleine bijstraat, vond Raiden het fijn om zich niet gedwongen af te moeten sluiten van de rest van de bevolking, om zich rustig te voelen. Er was geen klank om te moeten negeren. Middernacht was inmiddels al gepasseerd, de drukte was weggevaagd alsof het er nooit was geweest, om een leegte over te laten. Zelfs bij het fastfood restaurant aan de overkant was geen mens te bekennen, iets dat hij als bijzonder beschouwde. Desondanks verlieten meerdere, kleine zuchten zijn mond. Uit teken van slaperigheid was het geweest, het vermoeide gevoel dat zijn lichaam al dagenlang teisterde maar nog nooit echt had kunnen verlaten.
Slapen, daarentegen, zat er niet voor hem in. Hij wantrouwde de situatie waarin New Orleans zich bevond. De duisternis van de nacht kon weinig goeds met zich meebrengen, was hem al vaker verteld. Het geluid van de wind langs de bladeren van de bomen ritselde onheilspellend. Een schaduw, gecreëerd door het bouwwerk achter hem, viel langs de zijkant van de stoep en daarbij een groot deel van zijn uitzicht. Misschien maakte dat wel dat Raiden uitweek naar de kant van het donker en zich zo verhulde in de silhouetten van het gebouw: hij was zoekende naar het gevoel van veiligheid.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was koud, erg koud. Haar kleding was niet gemaakt op dit weer, nee ze was zeker niet voorbereid op de gevaren van de straat. Ze dacht dat het allemaal gemakkelijk zou zijn maar alles behalve dat. Ze was 3 dagen gelede weggelopen van huis omdat ze zich thuis niet veilig voelde, niet gewaardeerd. Haar vader was altijd dronken, gewelddadig. Zij en haar moeder waren hier vaak de dupe van. Haar moeder is depressief, slikt pillen om dit te verhelpen. Echter misbruikt haar moeder haar pillen en ligt zij de gehele dag zowat bewusteloos op bed. Als mensen vanaf de buitenwereld naar Mia keken dachten ze dat er niks aan de hand was. Ze zag er verzorgd uit, haalde goede punten op school, had een paar goede vrienden maar toch was alles anders. Ze wilde al een tijd weg van huis maar ze durfde steeds niet. Wat moest ze meenemen? Waar zou ze naar toe gaan allemaal vragen die toen onbeantwoord waren en dat nu nog waren. Het was een vrijdag avond en haar ouders lagen beide bewusteloos in bed toen ze besloot dat het genoeg was. Ze pakte een tas met wat kleding en andere spullen waarvan zij dacht deze nodig te hebben. Als laatste pakte ze nog wat spaargeld dat zij had bewaard in een la voor dagen waarop het nodig was, zoals toen. Niet veel later stond ze op straat. Ze had geen idee wat ze moest doen maar begon maar te lopen, richting de stad. Het besef drong nog niet door dat dit voortaan haar leven zou zijn, dat ze niks meer had behalve haar tas. 3 dagen later en daar liep ze dan, alleen zonder spullen door de donkere steegjes in de achterbuurt van de stad. Haar lichaam vertoonde sporen van een gevecht. Gister kwamen er 2 mannen op haar af, ze wilde haar tas. Er werd gevochten en haar tas werd gestolen. Haar geld en kelding, weg. Ze had wat schrammen in haar gezicht en enkele blauwe plekken op haar handen, buik en benen. Ze vocht zeker terug maar 2 tegen 1 is niet echt een eerlijk gevecht. Ze zucht diep en keek naar de grond. Ze had het leven op straat heel ergens anders voorgesteld maar het was niet rozengeur en Maneschijn. Ze was op zoek naar een slaapplek maar ze wist dat deze dit keer toch echt op straat was, de afgelopen dagen had ze geluk en sliep ze in een kraakpand. Daar was het echter nu vol en zij werd eruit geschopt. Ze voelde zich erg onveilig en had helemaal niks meer en dat maakte haar nog kleiner dan ze al was. Ze voelde zich vies en haar benen deden ongelofelijk veel pijn van al het lopen. Ze liep verder door de steegjes richting het centrum van de stad om daar een plek te vinden. Ze kwam niet veel later uit op een plein, het was er rustig maar niet uitgestorven. Er liepen wat dronken tieners en hier en daar lagen wat stelletjes te zoenen. Ze schudde haar hoofd en liep verder totdat ze een fastfood keten zag, misschien kon ze hier wat water drinken bij de wc en zich even opfrissen. Ze liep richting het fastfood bedrijf en stapte onzeker de tent binnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Seconden tikten voorbij alsof het uren waren. De tijd ging langzaam, te langzaam, voor hem om het goed bij te houden. Geen ster veranderde van positie in de tussentijd dat Raiden zijn ogen op de donkere sterrenhemel had gericht. Geen stukje was de maan verschoven om wat meer licht vrij te geven dan de nu half zo kleine planeet hen op aarde meegaf, om zijn uitzicht te doen veranderen. Geen warmte om zijn lichaam mee te verwarmen, eerder dan te laten leiden aan de kou zoals zijn huid liet blijken aan de tientallen plekken van kippenvel. Geen wonder dat hij, na zijn laatste 'schone' hoodie aangetrokken te hebben, zijn handen alsnog in half in zijn mouwen moest laten vergaan om de kou te laten verdwijnen.
De stof van zijn kleding bleef net zo donker als altijd geweest was, zoveel mogelijk zwarttinten. Zo werd het minder snel vies en oogde Raiden - volgens zichzelf dan toch - nog aardig normaal. Een enkel paar jeans die ietwat wijd zaten waren mede zowat zijn hele garderobe geweest. Elke dag liep hij erin, straat voor straat verstreken met geen greintje schaamte. Ook een paar donkere sneakers had hij aan zijn outfit toegevoegd toen hij eenmaal de kans had om ze te stelen. De versleten zolen lieten een kortzichtig, onheilspellend geluid achter op de stoepstenen wanneer hij langsliep, maar liepen goed genoeg om ze bij zich te houden. De kleur gaf hem daarbij genoeg voordelen om onzichtbaar te blijven. De paar gedaantes die zich waagden in het late nachtuur, konden pal langs hem heenlopen met geen besef van zijn aanwezigheid. Geen erkenning kreeg hij als er mensen langskwamen die Raiden van vroeger nog kende. De cap die hij ophad werd teveel bestreken door schaduwen om zijn ogen weer te geven, en ze zo de kans toe te reiken om hem als de persoon van eerder te zien. Zorgen vloeiden dan ook niet door hem heen toen hij eenmaal een meisje aan de andere zijde van de straat zag lopen. Hij wist dat hij haar niet op was gevallen. Zo ongeïnteresseerd en toch onzeker leek ze te zijn, dat haar aandacht volledig lag bij het fastfood restaurant. De vragen rondom haar komst kon hij tot zijn verbazing echter moeilijk van zich afzetten. Want, om eerlijk te zijn, wie zou zich niet afvragen wat iemand als haar nog zo laat buiten deed?

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het is een stuk warmer binnen en ze voelt zichzelf langzaam aan opwarmen. Ze kijkt op van de grond en ziet wat mensen staren. Eerst vond ze dit altijd vreselijk, in de belangstelling staan of mensen die gaten in haar liggen boorde met hun ogen maar nu kon het haar allemaal niks meer schelen. Ze kijkt kort rond om te zien waar het toilet is en wanneer ze het welbekende toilet bordje ziet hangen loopt ze langzaam aan naar het toilet terwijl ze wat tafels afkijkt om te zien of er nog ergens wat eten ligt of een beker met drinken die niet is opgedronken. Ze vervolgt haar weg naar de wc en duwt de zware deur open waarna ze richting de wastafel loopt. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel en schrikt toch wel. Ze heeft wallen van het slaapgebrek van de afgelopen dagen, ook zit er opgedroogd bloed op haar wang en is haar kaak wat blauw. Ze zucht en pakt een stuk wc papier waarna ze haar gezicht schoonmaakt met water. Ze wast daarna haar hele gezicht en haar handen om daar ook het bloed vanaf te schrobben. Als dat gedaan is gaat ze nog naar de wc en bedenkt intussen over een plan om eten te krijgen of zelfs te stelen direct. Nadat ze klaar was op de wc loopt ze zenuwachtig het restaurant weer in om wat eten te zoeken. Ze ziet in het hoekje van het restaurant een stelletje zitten. Voor hen ligt een dienblad eten maar het stelletje is te druk met elkaar bezig. Zou het haar lukken? Nerveus loopt ze richting het hoekje waar het stelletje zit en blijft op een meter afstand staan en doet net alsof ze iets laat vallen. Ze bukt naar de grond kijk richting het stelletje en ziet dat ze aan het zoenen zijn. Ze grijpt haar kans en zo snel als ze kan grijpt ze het dienblad weg en loopt snel naar de deur. Wederom zijn er wat mensen die kijken maar die zeggen niks, ze dachten vast dat ze het had gekocht en het buiten ging opeten. Ze liep snel de deur uit en haaste zich naar het eerste de beste steegje terwijl ze op het dienblad keek. Er stonden 2 bekers drinken op, er lag een hoopje friet op, een hamburger en wat kipvingers. Hongerig knorde haar maag terwijl ze het steegje in liep en zocht naar een droog plekje om te zitten, zodat ze kon gaan eten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn interesse in het meisje steken had weinig tot geen zin. Ze zou hem niet zien staan ofwel ook maar iets opleveren voor hem, alhoewel hij moest toegeven dat hij nieuwsgierig was. Nieuwsgierig naar wat ze er precies deed. Waarom ze het in haar hoofd haalde om zo nog rond te lopen, met het geweten dat er genoeg gevaren waren nu het diep in de nacht was. De reden die zich achter haar bezorgde gezicht verschool, wat maakte dat zij, als amper twintig jarige, zo diep weg was gezakt dat ze zich bij de hopeloze zoekenden voegde. Raiden vroeg zich af of ze een bestemming in haar hoofd had gehad. Een weg, uitgestippeld en al, om te volgen en zo de nacht door te komen. Gelovende dat ze simpelweg honger had, wendde hij zich daarentegen van het uitzicht op de onbekende af. Zijn zorgen moest hij tenslotte sparen voor andere zaken dan het lot van een tiener die hij nog altijd nooit had ontmoet.
Traag kwam zijn rug in aanraking met het gesteente van het gebouw, de koude temperatuur voelen steken tegen de zachte stof van zijn hoodie. Zijn botten kon hij nog lichtjes horen kraken, de zachte klanken van zijn schouderbladen die vermoeid leunden tegen het oppervlak. Hij was ervan op de hoogte dat hij veel was afgevallen in de tijden van dakloosheid, maar de zin ofwel energie om er verder over na te denken, ontbraken aan hem. Te moe om veel te kunnen betekenen voor zichzelf, voelde hij zijn oogleden sluiten. Enkel een laatste daad van het opzetten van zijn capuchon werd verricht; alle hoop werd gevestigd op de warmte die weer zou keren, nu het aantal graden aanzienlijk daalde naarmate de uren voorbij waren gegaan.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Vermoeid liep ze verder de steeg in en wilde net gaan zitten toen ze nog iemand tegen een muur zag zitten wat verderop in het donker. Nieuwsgierig liep ze wat verder en beet op haar lip. Ze kon nog net opmaken dat het een jongen van haar leeftijd was. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om wat beter te zien waarna ze richting de jongen liep en tegenover hem plaatsnam op de grond. Ze ging tegen de muur zitten en keek naar de jongen. Ze wilde toch wat voorzichtig zijn aangezien hij ook verslaafd kon zijn aan drugs of alcohol of haar iets wilde aandoen. Ze pakte een frietje en begon er op te kauwen. Ze sloot even genietend haar ogen, dit was heerlijk en god wat had ze honger gehad. Ze keek op naar haar dienblad en toen weer naar de jongen. 'Uh would you like something to eat?' Als hij net zoals haar in een rot situatie zat dan had hij vast ook net zoals haar honger dus bood ze hem eten aan. Ze zou dit zelf ook graag gewild hebben als zij in zijn situatie zat. Ze pakte de burger, het zakje friet en een van de bekers op en liep voorzichtig naar hem toe waarna ze het voor hem op de grond zette. Ze wist niet goed hoe hij zou reageren en of dit wel zo slim was maar ondanks dat ze nu op straat leefde wilde ze mensen toch zo goed mogelijk helpen. Ze ging weer terug zitten op haar plek en at langzaam haar frietjes op. Ze bleef toch af en toe naar de jongen kijken. Wat was zijn verhaal en hoelang leefde hij al op straat. Misschien zou ze hem wat dingen kunnen vragen over vaste slaapplekken of plekken waar je gratis kon eten als je dakloos was. Ze kon zijn gezicht ook niet opmaken doordat het immers zo donker was in de steeg, ze wilde het graag zien omdat ze benieuwd was hoe hij eruit zag. Ze richtte zich weer tot het eten en at nu een kipvinger.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een geluid trok zijn aandacht. Een onbekende stem, zachtjes galmend door de leegte van de zijstraat waarin hij zich bevond, doorbrak zijn zwijgen en daarmede zijn slaap. Gewekt door een aantal woorden waarvan Raiden überhaupt niet wist te bedenken of diegene het tegen hem had, of dat er zich nog iemand anders had gewaagd in zijn geclaimde ruimte. Normaliter was hij verder gaan slapen. Het genegeerd, doende alsof hij nooit iets had gehoord van een dorpeling en, zonder enige moeite, zijn ogen dicht gelaten om te genieten van zijn laatste uren rust. Nu kreeg hij er niet eens de kans voor uitgereikt om zich af te sluiten van het volk. De onbegrijpelijke voetstappen die zich zijn kant op bewogen, maakten dat hij wel wakker moest worden, niettemin of hij er baat bij had of niet.
"What do you think you're doing?" Wat slaperig rolden de klanken over zijn lippen, een schor stemgeluid dat kenmerkbaar was voor zijn doen. Hij klonk altijd hard en kil. Mogelijk zelfs als hij het niet zo bedoelde, al betwijfelde hij of het deze keer ook het geval was. Met het opkijken naar zijn omgeving wist hij niet anders dan al zijn paranoia gedachten binnen te laten en de vreemdeling, hoe het ook mocht zijn, te wantrouwen.
Hij herkende haar zeker, nog voor zover hij zich had herinnerd dat hij haar het restaurant binnen zag lopen. Haar lange, warrige en donkere haar was lastig te vergeten op dit tijdstip. Haar figuur stond daarmede ook uit tegenover de rest; aardig klein, fragiel en zelfs iets aan de magere kant, maar zeker niet iets om met afschuw te bekijken. Ze had rondingen waar iedere jongen van op zou kijken. Sommigen zouden er naar gaan staren en erom gaan grijnzen, enkel met de ideeën over wat ze met haar konden, wist Raiden zich te bedenken. Zijn eigen blik viel tevens eerder op het zakje frietjes en de beker frisdrank voor zijn voeten. Wat het er deed, was een vraag die onmogelijk uit zijn hoofd te bannen viel.
"Eh.. you know, I was actually sleepin'," zei hij, haar ogen wat rusteloos opgezocht in het donker. "And I think you left some food over here."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar gedachten waren verzonken in haar eten toen ze de jongen hoort praten. Het klonk slaperig en vermoeid maar het weerde haar zeker niet af. Ze was nieuwsgierig naar hem en besloot zijn vraag te antwoorden. 'Well I needed a place to eat and to sleep actually, I uh didn't know this was your spot' Ze beet wat onzeker op haar frietjes terwijl ze het in stilte op at. Ze keek naar hem. Was hij daadwerkelijk hier aan het slapen? De grond was nat van de regen en het was erg koud, ook was het niet echt veilig om hier te slapen maar ze bedacht zich dat zij dit lot misschien ook moest ondergaan. 'Uh so do you always sleep here or do you know another spot to sleep, you know under a roof maybe?' Haar stem trilde een beetje dit kwam weer omdat ze zelf rilde van de kou. Ze wist zeker dat ze morgen overdag kleding moest zoeken ergens, of dekens. Zo ging ze het namelijk niet lang uithouden op de straat. Ze zuchte diep en zakte langzaam neer op de grond. Ze zat tot nu toe op haar hurken maar haar benen waren aan het verzuren, iets wat haar normaal nooit zo snel overkwam. Ze was erg zwak geworden in deze 3 dagen maar hey wat verwacht je dan. Ze trek haar capuchon over haar hoofd en eet het laatste beetje eten op waarna ze haar drinken ook opdrinkt.
'Well uh I had lots of food and I couldn't eat it by myself so I offered it to you. I thought you might be hungry.' sprak ze weer voorzichtig terwijl ze door haar ogen wreef. Ze was ongelofelijk moe maar durfde niet goed te slapen. Het feit dat ze gister al in elkaar was geslagen en letterlijk uit haar slaap werd gesleurd voor haar spullen zorgde er nu voor dat ze bang was. Ze kroop in elkaar en leunde met haar lichaam tegen een vuilnisbak aan die overigens ook erg koud was. Haar hoofd bonkte en elk plekje op haar lichaam deed pijn maar ze moest en zou er doorheen bijten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom ze hem had opgezocht, was hem nog altijd niet duidelijk geweest. Hoe ze hem daarbij zo gemakkelijk had kunnen vinden, was een vraag die Raiden zichzelf wel meerdere keren stelde, maar hier een antwoord op krijgen was zo goed als onmogelijk. Wilde hij dat, dan moest hij ernaar vragen en confronteren dat ze zijn nieuwsgierigheid op zou merken; iets dat hij wilde voorkomen, sinds gevoelens tonen geenszins iets goeds op konden leveren.
"Seems kinda obvious," vertelde hij haar stug. "It ain't something usual to see someone sitting in front of you, when you're sleeping on the streets. Never heard of the rules around here?" Over het algemeen was het bekend dat de regels voornamelijk ongeschreven waren. De bekenden van de straten drukten ze op hun hart, doch de meeste gewone burgers geen flauw idee hadden van de wetten in de buitenwijken. Het verbaasde hem ergens niets dat het meisje zich er niets van aan trok. Ze leek hem er geen type voor om zich daar druk over te maken, gezien haar nogal ongezonde lichaamstoestand. Haar bezigheden zag hij eerder liggen bij de inkomst van eten en andere levensmiddelen, dan de benodigde kennis om te overleven.
Op haar vraag haalde hij zijn schouders na een tijd van stilte wat achteloos op. Hij had geen zin om haar vragen te beantwoorden, om moeite te moeten doen voor een vreemdeling, zoals ze van hem verwachtte. Het enige dat hem dan ook aanzette om alsnog zijn mond te openen, was zijn kleine beetje gevoel van fatsoen geweest. "No real spot. Sometimes under a roof, sometimes not. It depends." Geweigerd haar aan te kijken, bleef zijn blik voor een tweede keer hangen bij het voedsel. Op haar aanraden wist hij het dan eindelijk op te rapen. Geen hint van eer kwam eraan te pas, naar hoe Raiden het eerder vertikte om zich aan iemand anders' middelen over te geven. Simpelweg bracht hij een snelle, dankbare knik naar haar uit, vooraleer hij schaamteloos een frietje in zijn mond stopte.

"You're a newbie, aren't you?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar gevoel vertelde haar dat hij er niet blij mee was dat zij hier zat en hem zoveel vragen stelde. Hij nam namelijk amper de moeite om antwoord te geven op haar vragen maar wat verwacht je dan van een vreemde. Ze hoopte gewoon dat iemand haar het een en ander uit kon leggen en haar op weg helpen maar zelfs dat leek al het moeilijkste wat ze kon vragen. Ze snapte het wel, de andere wilde ook eten vinden en de beste slaapplek dus waarom zouden ze haar dan helpen. Ze sloot even vermoeid haar ogen maar opende deze vrijwel meteen toen ze hem hoorde praten. Zijn stem hard en kil en eerlijk gezegd liepen er enkele rillingen over haar lichaam. Ze wist nog steeds niet of hij iets met haar van plan was, gewoon wilde slapen of een ander plan had.
'Rules..' fluisterde ze zacht. Ook dat nog. Waren er thuis geen regels dan was het hier wel. Ze wist totaal niet waar ze aan begonnen was en elke keer wordt ze met een trap achteruit getrapt. Ze zucht en speelt met de koortjes van haar sweater. 'I'm sorry for sitting here I was desperate for a spot and I figured this would be the best one for tonight.' sprak ze wederom in een fluister. Ze wilde namelijk ook niet te veel opvallen aangezien er 's nachts politie rondliep in de stad en slapen op straat strafbaar was. Ze stak haar koude handen in haar zakken om ze enigszins op te warmen terwijl ze weer luisterde naar wat de jongen haar te zeggen had. 'So sometimes you sleep out here in the rain and in the freezing cold?' Ze vond dat zo vreselijk en ze hoopte daarom ook echt dat ze een dak boven haar hoofd had als het 's nachts ging regenen, het weer was echter redelijk geweest de afgelopen dagen. 'Oh and I'll go soon if that makes you feel better, I don't want to ruin your sleepingspot and I'll find something else, I guess'
Ze zag hoe hij toch begon te eten en voelde zich een soort van opgelucht dat hij het aannam. Ze wist niet echt goed meer wat ze moest zeggen, ze wilde hem niet irriteren met haar gezeur. 'Well as new as it could be, I have been outside for 3 days now..' sprak ze op waarna ze kort gaapte en in haar ogen wreef.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De magerheid van bepaalde mensen was hem al vaker opgevallen. Hoe sommigen zich uithongerden met het ideale beeld van een uiterlijk voor zich, enkel om gelukkig in de spiegel te kunnen kijken en te kunnen glimlachen als ze zichzelf buiten vertoonden. De manier waarop botten zich vertoonden in het daglicht en zelfs in de maneschijn, het kon worden gezien van nog meters afstand door de dunne laag huid heen, zoals ook verwondingen op konden vallen. Haar lichaam was hem niet onopgevallen gebleven. Integendeel, het was een van de eerste dingen die hem opgevallen waren aan de nieuweling.
"Don't bother apologizing. It's too late for that now." Nu ze zijn slaap al verstoord had, kon het hem geen moer meer uitmaken ofwel ze bleef zitten of ook besloot om weg te gaan. Het was al te laat geweest om zijn rust te hervatten, bedacht hij zich, dus wat zou het dan toch. "It ain't my sleeping spot anyway, greenie. I fell asleep sitting here, that's all."
In zijn gedachten had hij haar hele gedachtenplan al geprobeerd te raden, vooraleer hij haar pas echt goed in de gaten ging houden. Er viel weinig van haar af te leiden, als Raiden normaal aardig snel lukte, maar niets was al zo voorspelbaar als de lichaamstaal van anderen. Het getril viel lastig weg te schermen uit zijn uitzicht, zeker zodra hij zijn ogen aan haar linkte en naar haar bleef kijken. "Yeah. Gotta sleep somewhere, right?" rolde over zijn lippen. Een nieuw frietje werd traagzaam in zijn mond gestopt, zijn blik bij de nieuwe gebleven zodat hij haar niet uit het oog hoefde te verliezen. "But you.. it's nothing for you to be here with this temperature. Did it ever occur to you, you might need better clothes than those? Just a tip."
Dat ze pas een paar dagen op de straat te vinden was, kon hij beamen. Ze leek allesbehalve ervaren. Iets waar hij niet voor verantwoordelijk was, zich niet op hoefde te concentreren of zorgen over moest maken, nu ieder zijn vijand kon zijn. Met haar opmerking kon Raiden niet meer dan een wenkbrauw ophalen, uit bedenkingen wat haar precies bezielde om zo te gaan leven, als ze er niet tegen bestand was. "Tough luck, huh. Life isn't a fairy tale."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Met de minuut voelde ze zich slechter. Haar maag overstuur van het vette eten dat ze had gegeten, te veel en te gretig na 3 dagen amper eten. Haar lichaam rillend van de kou en enigszins van vermoeidheid. Haar hoofd bonkte van het gebrek aan slaap. Ze moest en zou doorbijten, zij was niet de enige die dit moest doorstaan op straat en ze had nu eenmaal dit leven gekozen dus moest ze ook de negatieve dingen accepteren, hoe rot dit ook was.
Ze wilde bijna weer sorry zeggen maar beet hard op haar lip om dit in te houden. Ze keek op en knikte toen hij wederom sprak 'Well I thought so since you were asleep and all' Ze bracht haar handen naar haar mond en blies er wat warme lucht in waarna ze haar handen tegen elkaar aanwreef. Ze durfde de jongen niet eens meer te vragen waar zijn slaapplek was aangezien ze al op zijn zenuwen werkte. Ze leunde haar hoofd tegen de container en dacht kort na over mogelijke plekken waar ze morgen terecht kan voor eten.
'Yeah but I never seem to get any sleep out here, I am just scared' sprak ze zacht op. Ze haatte het enorm om zich kwetsbaar op te stellen maar zo kwetsbaar als dat ze nu was, zo kwetsbaar zou ze nooit meer worden. ''True, I don't need to be here but I choose this life for myself.. for reasons.. and uh I don't have anything other than this, my things have been stolen'' Ze bleef naar de jongen kijken en zag dat hij veel beter was gekleed maar hij had duidelijk ervaring in het leven op straat.
''Life is hell at times like this.' Sprak ze eerlijk uit waarna ze haar hoofd slapjes tegen de muur liet hangen en zuchtte. Ze zou toch maar gaan proberen om wat te slapen anders stortte ze eerdaags helemaal in en was het einde oefening. Ze sloot haar ogen en wilde net wat beter gaan zitten toen er verderop een klap te horen was, dit gevolgd door gelach. De klap was het geklap van glas op de straat. De kleinste dingen lieten haar al schrikken en ze keek bang naar de grond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De snelheid waarmee ze at, liet hem verbaasd opkijken. Gretig, om het maar zo te noemen, zag hij hoe ze het fastfood naar binnen propte. Een begrijpelijke reactie op het leven zoals het nu was, desondanks Raiden het niet meer dan ondoordacht kon noemen. Geen wonder dat een ietwat misselijke uitdrukking op haar gelaat te vinden was zodra ze haar tempo omlaag schroefde; integendeel tot hem, die rustig door bleef eten en gebruik maakte van de situatie om tevreden op zichzelf neer te kijken. Zijn ervaringen hadden hem al ver geholpen.
"You'll get used to it. The cold and stuff," sprak hij, als poging om haar humeur enigszins op te krikken. Haar gedaante vormde in zekere zin wel zijn uitzicht, wat maakte dat hij geen zin had om tegen een huilend persoon aan te moeten kijken. Het aanzien van rollende tranen over iemands wangen maakten enkel dat Raiden zich meer afsloot en chagrijniger werd. Haar getoonde angst leverde hem al genoeg ongewenste gedachten op, laat staan het feit dat hij steeds meer de neiging kreeg om te grommen, eerder dan haar vragen te beantwoorden.
Een zucht liet hij intussen horen. "But why choose to live like this?" Het werd merkbaar dat hij zowel moe als ongeïnteresseerd was, iets dat alleen al af te leiden viel aan de schorre klanken van zijn stem, maar het hier wel mee ophield. Anders dan anders, deed hij ergens wel de moeite om een gesprek op te bouwen. Of althans, aan de gang te houden. De reden hiervoor was onduidelijk geweest. Misschien was de jongen diep vanbinnen toe aan contact met anderen en bracht hij het op deze manier naar buiten, anderszins kon het ook de eenzaamheid zijn die aan hem begon te knagen. Hoe dan ook gaf hij geen van alle keren toe hoe hij zich voelde. Het was als aangewend om ze weg te stoppen, sinds het bestaan zonder vele emoties maakte dat hij overleefde.

"How do they call you, stranger? I've never seen you around before."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Op momenten zoals dit verlangde ze echt naar een warm en zacht bed, een kop thee of een warme douche maar zelfs dat zat er niet in. Het was deprimerend om niet gebruik te kunnen maken van voorzieningen waar je voorheen niet eens over nadacht. Het leek toen allemaal zo vanzelfsprekend. ''let's hope since i'm always cold' Ze was letterlijk iemand die het zelfs in de zomer nog koud kon hebben. Ze sliep altijd met de dubbel dekbed en haar handen waren over het algemeen altijd koud. Ze zou misschien morgen gaan kijken voor handschoenen en zeker voor warmere kleding.
Ze kon merken aan zijn houding en de manier waarop hij sprak dat hij geen zin had in een gesprek en moeite moest doen om het gaande te houden. Ze nam hem niks kwalijk, ze snapte het volkomen. "Stuff at home, the usual. My dad is an alcoholic and abuses me and my mom, my mom is depressed but likes to take the pills whenever she feels like it.'' Ze dacht kort na over haar ouders. Zouden ze al een idee hebben dat ze vertrokken was, voorgoed. Zouden ze haar al missen of waren ze al bezig om haar spullen te verkopen voor geld. Geld voor alcohol en medicijnen. Ze zuchtte diep en schudde de gedachten uit haar hoof, het maakte haar enkel verdrietiger.
'´ I go by the name Mia..' sprak ze zacht op terwijl ze even opkeek om oogcontact met hem te zoeken. ´'And you, what's you name?' Ze beet op haar lip "If you don't want to tell me, that's fine' Ze gaf hem een klein knikje en wreef weer in haar ogen. Ze moest en zou vannacht wat slapen want ze merkte aan zichzelf dat ze er echt aan toe was. ''Do you think I can sleep out here and be a little safe?.´'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld