Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

JDBO~ft. Kylies ♥

Anoniem
Popster

Juno schreef:

Ik: Justin Drew Bieber ~ 23 ~ You will see 0.0
Jij: Meisje ~ Begin

{option}

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Ik: Laurel Diana Smoak~ 20 jaar

Zuchtend stap ik uit mijn bed nadat mijn wekker mij meerdere keren duidelijk maakte dat het echt tijd is om op te staan. Ik loop meteen naar de badkamer om mijn gezicht te wassen en mijn tanden te poetsen. Daarna loop ik meteen naar de keuken voor een groot glas koffie, ik weet dat het niet heel erg goed voor mij is maar het is nogal een gewoonte geworden sinds ik op mezelf woon. Ik loop mijn balkon op en kijk eventjes naar het prachtige uitzicht voor me. Ik woon nu ongeveer een jaartje op mezelf. De reden hiervan zijn mijn ouders. Dat zijn beide hele nette mensen die het liefst een ander leven voor mij hadden gezien. Mijn vader is een advocaat en mijn moeder is een arts, en ze hadden graag gezien dat ik naar een van de beste universiteiten van het land ging om daarna een arts of een advocaat te worden. Maar daar lag mijn hart niet, ik heb altijd wel mensen willen helpen zoals mijn ouders maar dat zou me nooit gelukkig maken op hun manier. Ze waren namelijk nooit thuis en ik ken mijn nanny's beter dan mijn eigen ouders. Ik wilde dus graag kinderjuf worden, om kinderen de tijd en aandacht te geven die ze verdienen. En ik weet uit eigen ervaring dat dat soms alles kan zijn wat een kind nodig heeft. Uiteindelijk hebben mijn ouders mijn keuze geaccepteerd maar ik zag elke dag hun teleurgestelde gezicht waar ik uiteindelijk niet meer tegen kon. Toen besloot ik om uit huis te gaan. Mijn beste vriend wilde graag dat ik bij hem kwam wonen maar ik wilde graag tijd voor mezelf. Daar heb ik achteraf wel spijt van want het kan hier soms best eenzaam zijn soms. Ik had wel eventjes een vriend maar die vond het leuker om me in elkaar te slaan dan om echt samen met mij te zijn. En de ouders van de kinderen konden het al niet zo goed hebben dat ik daar een juf was. Alleen maar omdat ik er niet echt uitzie als een doorsnee juf. Maar toen die blauwe plekken op mijn gezicht er ook nog eens waren vonden ze me helemaal onbetrouwbaar. Toen besloot ik om hem maar het huis uit te gooien en mijn leven te beteren. Nu zijn bijna alle ouders helemaal gek op me omdat ik echt van kinderen houd. Ik probeer ze dan ook alles te leren wat goed is en ze te leren waarom slechte dingen dan zo slecht voor je zijn. Ik weet dat de kinderen weten wat er goed is en wat er slecht is. Maar dat heeft mij er nooit van weerhouden om zelf bijvoorbeeld drugs te gebruiken. Ik wil kinderen dus echt uitleggen waarom het dan zo slecht is. Als ik op de klok zie dat ik weer veel te lang zat te dromen ren ik snel naar binnen en begin me op te maken. Niks speciaals want ik wil er gewoon verzorgd uitzien en niet alsof ik elk moment naar de club kan gaan. Ik trek snel een blouse uit de kast met een broek en een paar hakken. Ik gooi wat spulletjes in mijn tas en pak nog snel een appel om in de auto te eten. Ik heb gelukkig wel een heel mooi appartement want mijn ouders wilden het per se betalen. Dat vind ik wel weer heel lief van ze maar geld maakt mij echt alles behalve gelukkig. Ik stap de auto in en zet meteen een liedje op, ik ben helemaal gek op muziek namelijk. Ik rijd snel en misschien een beetje roekeloos maar de kinderopvang en zucht opgelucht als ik op tijd aan kom op de parkeerplaats. Ik loop nu wel relaxed naar binnen en begin alvast wat dingetjes klaar te leggen voor de kindjes terwijl ik mijn appel opeet.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Justin

Ik ben natuurlijk niet wereldvreemd. Ik weet wat gokken met iemand kan doen. Net als ik dat weet van alcohol, nicotine, pillen, porno.. Maar het is gek. Als je in een roes belandt, is je verstand ver te zoeken. Terwijl je dus denkt dat het op volle toeren draait. Dat doet het ook wel. Je denkt de hele tijd. Echter denk je alleen maar aan meer, en wanneer kan ik weer. Zo ook nu. Ik ben mijn bed nog niet eens uit en de ondraagbare drang duikt weer op. Gokken is verslafend en ik heb geen idee waarom. Toch, ik ben verslaafd. Na een paar weken geef ik het eindelijk aan mezelf toe, maar het toegeven aan iemand anders is weer een nder verhaal. Zelfs niemand weet dat ik gok, behalve de mensen van de goktent ofcourse. Hoewel, de groepjes vaak terugkerende en professionelen ontwijk ik meest van de tijd. Ik ben niet zo goed en zie nog wel mijn grenzen liggen. Niet dat ik denk dat die nog lang zullen blijven. Ook drugs en alcohol nemen mijn leven steeds meer over. Ik graai op mn nachtkastje naar een pakje sigaretten en steek er eentje op. Het vult mijn longen en ik voel voldoening. Had iemand ooit gedacht dat je je zo kon ontspannen van 1 klein rolletje gevuld met tabak? Ik zie mijn deur open zwiepen en ik weet niet hoe snel ik mijn sigaret onder mijn deken moet verstoppen. Jaxon, mijn kleine broertje, loopt de kamer binnen en springt op mijn bed. "Justin er draait een te gekke nieuwe film in de bios en echt ik mo.." Terwijl ik mijn sigaret op mijn polsen uitdruk om te voorkomen dat alles in de fik vliegt onderbreek ik Jaxon. "Hoe vaak heb ik gezegd dat je niet in mijn kamer mag komen?" fluister ik op dreigende toon. Jaxon begint te stotteren en ik duw mezelf overeind. "Nou?" zeg ik en ik verhef mijn stem. Heel onschuldig kijkt hij me aan en hoewel ik weet dat dit het moment is om hem te vergeven en zijn zin van eerder te laten afmaken, grijp ik hem bij zijn arm en sleur hem de kamer uit. Ik kijk hem nog even boos aan en loop weer mijn kamer in, waarna ik de deur met een harde bons sluit. Nu ik toch opgestaan ben is het tijd om mijn Calvin Kleijn boxer maar is te gaan bedekken met wat kledij.

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Laurel
Ik had wat blokken en schilderspullen en allerlei ander vermaak voor de kinderen klaargelegd. Ik wilde net nog een kop koffie gaan halen toen ik gebeld werd, het was mijn ex. Ik zucht diep en neem na een tijdje twijfelen toch maar op. "He schat" zegt hij en ik voel me meteen boos worden door de toon waarop hij 'schat' zegt. Hij zegt alles zo neerbuigend en als hij tegen me praat krijg ik altijd het gevoel dat ik minder waard ben dan hem. "Wat wil je van me" mompel ik. "Ik wil niks van je Laurel, ik hou van je. Ik wil juist iets terug doen voor de mooie tijden die je me hebt gegeven. En daarom heb ik ook twee tickets naar Parijs gekocht en het mooiste hotel geboekt dat er is" zegt hij en ik voel me boos worden. Mijn ex heeft gevaarlijk werk en dat weet ik. Hij dealt soms drugs en heeft ook nog eens een tijdje in wapens gehandeld. "Denk je echt dat je me terug kan krijgen met dit? Met geld waardoor mensen ziek worden en waardoor mensen dood zijn gegaan" vraag ik boos en hang dan op. Als ik ergens niet tegen kan zijn het drugsdealers wel, ze profiteren van mensen terwijl die mensen er zelf aan kapot gaan. En dat haat ik verschrikkelijk erg, als je je eigen leven verpest vind ik het prima. Maar van het leven van een ander moet je afblijven. Ik was diep in gedachten tot ik stemmen hoorde op de gang. Ik keek op de klok en zag dat het al tijd was om te beginnen. Klokkijken is niet echt mijn sterkste punt vandaag merk ik. Ik zie wat kindjes binnen lopen en begroet hun ouders. De kinderen gaan meteen op de stoelen zitten die ik in de vorm van een kring neergelegd heb en ze beginnen meteen met elkaar te kletsen en ook de ouders raken met elkaar aan de praat. Dat vind ik mooi om te zien, dat allerlei verschillende mensen met elkaar verbonden worden omdat ze allemaal kinderen hebben. Ik heb stiekem wel een lievelingetje, zijn naam is Jaxon. Hij is gewoon zo ongelofelijk schattig en soms als ik een dipje heb maakt hij me altijd vrolijk. Ik zie hem hier nog niet, het valt me ook altijd op dat er een hele jonge jongen is die hem komt brengen. Die jongen is geloof ik iets ouder dan dat ik ben, ik schat hem ongeveer 22 of 23. Ik heb eigenlijk nooit met hem gepraat omdat ik probeer uit de buurt van jongens te blijven.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Justin

Ik pak een biertje uit de koelkast, open het en neem een paar slokken. Het smaakt me nog niet erg goed, zo vroeg op de dag. Normaliter drink ik daarom pas tijdens het gokken, maar vandaag ben ik blijkbaar met het verkeerde been uit bed gestapt en heb ik nu al behoefte aan een biertje. Of 2. Of 3. Gelukkig houd ik me in en lukt het me om na mijn eerste biertje de andere flesjes te weerstaan en gewoon een bakje yoghurt te pakken. Jaxon had blijkbaar al ontbeten voordat ik wakker werd. Geen probleem, ik eet toch meestal voor de tv terwijl hij netjes aan tafel zit. Zo ook nu. De tv ratelt over de politiek die me eigenlijk geen fuck kan schelen en laat plaatjes zien van erge dingen in de wereld, waar ik gelukkig niks mee te maken heb. Echt hoor, ik woon in een van de mooiste wijken van Canada en mijn huis is net zo groot als een gemiddelde school dus ik hoef me nergens druk om te maken. Het is Jaxon die mijn gedachten verstoord door zachtjes op mijn schouder te tikken. "Justin, het is al laat en.." Zoals gewoonlijk onderbreek ik hem, maar ditmaal spreek ik met lieflijke woorden: "Ik weet het, je moet naar de opvang. En ik moet werken, maar ik beloof je dat we binnenkort een dagje leuke dingen gaan doen." Gelijk heb ik spijt. Ik ga deze belofte nooit kunnen waarmaken. Een schuldgevoel neemt mijn lichaam over, maar zodra ik Jaxons mondhoeken razendsnel omhoog zie gaan verdwijnd het weer, hoewel ik diep van binnen weet dat ik mezelf alleen maar meer in de nesten heb gewerkt.

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Laurel
Ik denk even na over Jaxon, het is echt een heel schattig jongetje alleen is er wel iets aan hem dat niet klopt. Hij kan soms heel bang doen tegenover grote mensen en soms zelfs tegenover mij. En soms lijkt het wel alsof hij verbaasd is als je hem aandacht geeft. Ik denk dat ik er zometeen maar eventjes over ga praten met die jongen die hem telkens komt brengen. En als dat niet werkt dan bel ik gewoon Jaxon's ouders op. Ik zie Jaxon na een tijdje naar binnen rennen en hij komt meteen naar me toe om me een knuffel te geven. "Goedemorgen engeltje" glimlach ik breed terwijl ik hem een knuffel geef. "Ga maar gedag zeggen tegen Aimee en Ryan" zeg ik lief omdat dat zijn vriendjes in de klas zijn. Het zijn kinderen dus ze gaan allemaal wel met elkaar om, maar met Aimee en Ryan is het altijd zo een goede klik. Ik kijk de jongen aan die hem komt brengen en ik besluit om maar te beginnen met me voor te stellen. "He ik ben Laurel, Jaxon's juf. Heb je misschien tijd om eventjes te praten? Want ik maak me echt een beetje zorgen om Jaxon soms. Hij is soms zo stil, en hij is soms zo verbaasd als hij aandacht krijgt en hij kan ook heel erg bang zijn tegenover mij of andere volwassenen" zeg ik. "Weet jij misschien waardoor dat komt, en als je het weet vertel het me dan alsjeblieft zodat ik je er misschien mee kan helpen. Of misschien kan ik ergens beter op letten" zeg ik tegen Justin. Ik ben zelf ook niet in het beste huishouden opgegroeid en ik weet hoe belangrijk dat kan zijn. Ik meen oprecht dat ik mijn nanny's allemaal meer heb gezien dan mijn ouders.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Justin

Niet veel later ben ik klaar om te vertrekken. Vlak voor ik de deur uit stap neem ik nog een kauwgompje om de alcoholische geur een beetje te laten verdoezelen. Het is somber weer, bewolkt en wat regenachtig. Niet dat het veel boeit, ik zit toch de hele dag binnen. De knusheid van regen die op de ramen tikt is wel iets wat me is bijgebleven van vroeger. Op een regenachtige zondagmiddag zat ik dan samen met mijn ouders aan de keukentafel spelletjes te spelen. Gewone spelletje. Bordspelletjes. Je weet wel, ganzenbord, cluedo. Niet pokeren of weet ik veel wat. Warm kopje thee in mijn handen, een cars pyjama aan, en dus ramentikkende regen. Anyways regen geeft me dus nog steeds een knus gevoel. Misschien is dat wel een reden waarom ik op regenachtige dagen altijd beter presteer. Ik voel me meer op mijn gemak en heb het gevoel dat er minder druk op me staat om te winnen. Ik start de motor van de auto. Jaxon zit op de bijrijderstoel naast me voor zich uit te staren. Ik geef gas en sla de bocht om. De opvang is niet heel ver waardoor ik binnen enkele minuten mijn reisdoel bereikt heb. Ik parkeer mijn kleine diepzwarte Renault op het parkeerplaatsje naast de opvang en loop zoals gewoonlijk even met Jaxon mee naar binnen. Ik wil niet overkomen als de slechte broer die zijn broertje helemaal alleen naar binnen laat lopen. Binnen begint een vrouw me aan te spreken. Wat ze zegt komt niet helemaal, maar haar uiterlijk wel. Ik schat haar begin 20, ze heeft lang blond barbie haar met een beetje uitgroei. Daarnaast teveel make-up, iets waar ik niet van houd. Alles bijelkaar vind ik haar een beetje een sloerie. Ik snap niet helemaal hoe haar uiterlijk zo geschikt is als kinderjuf. Ik schud deze gedachten uit mijn hoofd. Ik mag zo niet denken. Ik weet beter dan wie dan ook dat uiterlijk niet alles is en nee, dat zeg ik niet alleen omdat ik zelf mijn haar nooit doe en in een joggingbroek rond loop. Opeens komt binnen want de vrouw allemaal gezegd is. Een overload aan informatie die ik liever niet wou horen. De vrouw die dus blijkbaar Laurel heet vraagt me naar het gedrag en dingen van Jaxon. Verwijt ze me nou iets? Ik begin te duizelen en misschien komt het door de alcohol die niet zo goed is gevallen zo vroeg of gewoon door wat Laurel gezegd heeft. "Ik heb het druk ik moet gaan. We kunnen beter een andere keer praten.." zeg ik trillerig en ik bijt sexy op mijn lip om goed te maken wat ik zojuist heb gezegd. Tenminste zo was het bedoeld. Ik wankel naar de deur en wil de opvang het liefst zo snel mogelijk verlaten. Misschien omdat ik stiekem zelf ook wel weet dat ik niet de beste broer voor Jaxon ben geweest.

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Laurel
Ik zag dat de jongen me duidelijk zat te bekijken waardoor ik zachtjes begon te zuchten, ik vraag me af of hij eigenlijk wel luistert naar wat ik allemaal zeg. Ik zie dat hij een beetje raar begint te doen en ik frons door wat hij dan zegt. Hij loopt gewoon zomaar weg, dat is echt heel apart. Misschien had ik wel gelijk en heeft Jaxon's broer hier wel een aandeel in. Ik weet zijn naam niet eens. Ik kijk nog even naar hem als hij op zijn lip bijt en frons. Ik zou het liefste achter hem aan gaan om te kijken wat er is met hem maar dat kan natuurlijk niet want er zitten hier allemaal kindjes die op me rekenen. Ik ga straks nog wel met hem praten als hij Jaxon weer komt ophalen. Ik liet het maar even los en begon met de kindjes te praten over hun weekend en over alles wat ze verder nog kwijt wilde. Kinderen zijn echt geweldig, ze zijn nog zo onschuldig en eerlijk en ze hebben nog van die mooie ideeën. Ik vind het zo jammer dat we kinderen altijd leren dat dingen maar op één manier kunnen omdat wij het zelf zo geleerd hebben. Ik probeer het ze in elk geval niet aan te leren want ik wil absoluut niet dat ze hun creativiteit verliezen. Ik besluit ze in te delen in groepjes zodat ze allemaal iets te doen hebben. Zo is het ook makkelijker voor mij om hun in de gaten te houden. In een grote groep met één opdracht is het vaak lastig.

---
sorry beetje kort alleen kan niet veel zeggen als Justin er niet is haha

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Justin

Zuchtend zet ik nog wat fiches in. Ik dacht dat het vandaag een goede dag zou worden, maar na dat gesprek met Laurel, de kinderjuf van Jaxon, speel ik de slechtste potjes ooit. Ik sla met mijn vuist op tafel als ik merk dat ik alweer verloren heb. Het liefst zou ik weglopen. Het gokken achter me laten, voorgoed. Al het verslafende uit mijn leven verbannen. Maar ik zit vast. Vast aan shit in mijn lichaam. Vast aan deze fiches. Vast aan dit leven. Het erge is nog. Op dit moment zou ik het liefst alles vertellen aan die Laurel. Over mijn gokverslaving, de familieissues, alles. Ze leek me zo'n begripvol persoon en het leuk alsof ze me kon helpen en het leek erop dat ze echt van Jaxon hield, alsof het haar kleine broertje was. Maar nee na enkele minuten verdwenen deze positieve gevoelens weer. Ik stak een jointje op en zette me weer volledig in voor het spel. Zelfs zo erg dat ik om 11 uur s'avonds wakker wordt op de stoep voor een of andere kroeg zonder me iets te herinneren van die dag. Te veel alcohol en hoogstwaarschijnlijk drugs. Mijn hoofd bonkt nog een beetje maar grote kans dat veel van de shit in mijn lichaam al is uitgewerkt. Opeens schiet me weer iets te binnen. "shit Jaxon.." mompel ik. Terwijl ik me afvraag of hij nog steeds bij de opvang is stap ik in de auto en rijd ik weg. Niet het beste plan na een dag waar ik me niks van herinner, maar het moet. Ik geef echt wel om Jaxon, het is soms te moeilijk. Ik parkeer mijn auto schots en scheef bij de opvang, niet op de parkeerplaats, gewoon vlak voor de deur zodat ik jaxon gelijk mee kan nemen naar huis. Tot mijn geluk is de deur nog open en brand er zwak licht in de opvang. De opvang is to 9 uur open, wat betekend dat ik 2 uur te laat ben. Ik kan ook niet met trots zeggen dat dit de eerste keer is, want dat is dus niet zo. Geen wonder dat die Laurel argwaan bij me heeft, maar ik hoop dat ik niet met haar hoef te praten. Tenminste niet vanavond.

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Laurel
De hele dag verliep echt heel soepel, de kindjes speelden echt perfect met elkaar en het ging echt wel heel erg goed. Om negen uur werden de laatste kindjes opgehaald, behalve Jaxon dan. Die was er nog. En ik moet eerlijk zeggen, dit is niet de eerste keer. Ik had hem in bed gelegd en had tegen mijn baas gezegd dat ik verder wel af zou sluiten enzo. Jaxon en ik zijn dan ook nog de enige in het gebouw. Ik had Jaxon's ouders gebeld en die waren allebei in het buitenland op dit moment. Ze zeiden dat het ze verschrikkelijk speet en dat ze ook nu terug konden komen. Ik heb ze meteen verteld dat dat absoluut niet nodig is en dat ik desnoods Jaxon gewoon hier laat en hier zelf ook blijf de hele nacht of dat ik hem mee naar huis neem. Ik ken Jaxon's ouders toch wel vrij goed omdat het vrienden zijn van mijn eigen ouders. Daarom vertrouwen ze me ook zo erg met Jaxon want het is natuurlijk normaal gesproken helemaal niet normaal dat een kinderjuf een kindje mee naar huis zou nemen. Ik zie Justin eindelijk binnen lopen maar Jaxon ligt al 3 uurtjes te slapen. Ik kijk hem boos aan en ga voor hem staan als hij binnen is. "Ik denk dat het nu echt tijd is dat je me gaat vertellen wat er aan de hand is. Want je ouders weten hier namelijk ook van" zeg ik tegen hem en ik ga op een kruk zitten. "Ik heb alle tijd en Jaxon ook want die is allang aan het slapen" zeg ik tegen Jaxon's broer. "Ik weet je naam niet, maar ik wil je echt helpen. Alleen vertel me dan eerst wat er aan de hand is want ik kan je niet helpen met niks. En geloof me, als dit nog een keer gebeurd dan kan ik je niet meer coveren en dan gaat mijn baas Jaxon uitschrijven. Want zij wilt ook niet dat ik hier tot 11 uur of 12 uur zit' zucht ik.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Justin

Met een glazige blik kijk ik Laurel aan. "Denk je nou echt dat die hufters me ook maar iets boeien." zeg ik dreigend, maar aan de andere kant wanhopig. Ik weet dat ik hufters verkeerd gebruik. Ik ben de hufter hier, maar ja, ze blijven 10 keer erger dan mij. Toen ze dat electronica bedrijf oprichtte had ik nooit verwacht dat het zo goed zo lopen. Maar niet veel later had iedereen het erover en ging hun salaris van net genoeg voor eten naar schatrijke paupers. En toen werd jaxon geboren. Hij heeft nooit anders gekend. Heel treurig, maar je moest is weten hoe het is om je ouders die switch te zien maken. Ze hadden geen aandacht meer voor mij en waren altijd weg. Eerst was het heerlijk, ik kon doen wat ik wilde. Maar zo ben ik dus ook op het verkeerde pad gekomen. één keer heb ik ze erop aangesproken. Ze luisterde niet eens. Ik heb hun telefoon afgepakt en uit het raam gegooid. Ze werden boos. Jaxon lag al te slapen, godzijdank. Ze sloegen me en zeiden dat ik niet zo egoïstisch moest zijn. Ik studeerde, maar begon me daar te misdragen in de hoop dat mijn ouders zouden ingrijpen. No way. Ik slik en duw Laurel aan de kant. "Schrijf Jaxon maar uit, of beter hij komt gewoon niet meer." roep ik nog naar haar. Ik loop naar de kamer waar jaxon ligt te slapen en til hem op. Het is een vaste slaper. Samen met hem verlaat ik het pand via de achterdeur. Dit was voor mij de druppel. Maarja, wie in mijn situatie zo niet zo reageren. Ondanks dit alles bleek ik net zo menselijk als iedereen.

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Laurel
"Hufters? Justin die 'hufters' zijn wel je ouders" zeg ik en ik zie aan zijn blik dat hij iemand nodig heeft. Dat weet ik ook wel maar dan moet hij me wel toelaten. Ik frons als hij me aan de kant duwt, het was niet hard ofzo maar ik had het niet van hem verwacht. Hij neemt Jaxon mee en ik sluit zuchtend het pand af. Als ik buiten ben en ik zie dat Jaxon in de auto zit maar Justin nog niet loop ik er heen. Ik pak Justin zachtjes vast en kijk hem aan. "Ik weet niet wat er aan de hand is, ik weet wel dat jouw ouders ongelofelijk vaak weg zijn en dat jij hier dan bent met Jaxon. En geloof me, ik weet hoe erg het is als je geen aandacht krijgt van je ouders. Want mijn ouders zijn van die rijke kakkers die alleen maar willen dat ik arts of advocaat ben en anders ben ik een slechte dochter' zucht ik diep. "Dus je moet weten dat je me alles kan vertellen. En dat hoeft niet per se als de juf van Jaxon want ik ben gewoon een mens he, ik ben niet alleen een juf. Je kan me ook dingen in vertrouwen vertellen die ik dan nooit door zal vertellen. Dan snap ik je misschien beter en dan kan ik soms zelfs oppassen op Jaxon als het voor jou teveel wordt" zeg ik. Ik streel eventjes over zijn arm en kijk hem met een vriendelijke blik aan. "Vertel het me alsjeblieft" zeg ik.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Justin

Ik kijk Laurel nog eventjes aan en stap dan de auto in. Het boeit me niet wat ze zegt. Nu niet, nooit niet. Ik denk even na en besluit dan toch nog iets te zeggen tegen Laurel die nog steeds naast de auto staat. Ik open het autoraam en zeg: "Wat je ook denkt dat er is, ik ben er overheen." zachtjes slik ik. "Ik ben overal overheen." En ik sluit het autoraam weer, waarna ik fluister: "Ik moet wel." Ik rijd weg en door de woede die ondertussen aangewakkerd is, scheur ik over de wegen en boeien de verkeersregels me net zoveel als mijn ouders. Je bent ergens niet overheen, als je er nog boos over bent. Maar wat moest ik dan? Ik wil haar niet om me heen. Ik wil dat ze zich niet bemoeit met mijn leven. De eerste optie is om een andere opvang voor Jaxon te zoeken. Echter weet ik hoeveel Jaxon van deze plek houd, hoeveel vrienden hij heeft en hoe leuk hij Laurel vind. Ik ben niet altijd de beste broer geweest, maar ik kan dit gewoon niet over mijn hart verkrijgen. Een andere optie is om Jaxon voortaan alleen naar de opvang te laten gaan. Het is niet ver lopen, maar het zal zeker argwaan wekken. Zowel bij Laurel als bij de kinderbescherming. De laatste optie is moeilijker. Een optie waar ik nog niet bereid ben erover na te denken. Ik kijk naar de achterbank, waar Jaxon rustig ligt te slapen. Schijn bedriegt. Als kind deed ik ook altijd alsof ik sliep. "Jaxon." Ik wacht enkele seconden. "Ik weet dat je nog wakker bent." Weer wacht ik, maar nu iets langer dan voorheen. Ik moet Jaxon ook eigenlijk niet vergelijken met mezelf. Hij is de perfecte zoon en ik was vele malen beter dan ik nu ben, maar nog steeds verre weg van de perfecte zoon. Al deze gedachtes hebben me ervan weerhouden uit te stappen. Ik heb geen idee hoe lang ik al voor mijn huis sta, maar minstens 5 minuten. Ik til Jaxon van de achterbank en draag hem naar zijn kamer. Ik trek zijn schoenen en jas uit, maar leg hem verder met kleren en al in bed. Ik blijf even wachten. Vanaf een afstandje zou het lijken alsof ik niet goed weet wat te doen. Welterusten zeggen, hem een kus geven, hem toch nog uitkleden, gewoon weglopen.. Allemaal opties. Echter was dit niet waarom ik bleef zitten. Ik bleef ditmaal heel bewust zitten. Om Jaxon te bekijken en mijn leven te beslissen, maar werd ik hier gelukkig van? Trillerig stond ik op en besloot deze beslissing later maar te maken. Ik was echt toe aan een kop thee en een warm bed. Het was tenslotte al midden in de nacht.

Kylies
YouTube-ster

Kylies schreef:
Laurel
Ik zucht diep als Justin in de auto stapt en wegrijdt. Ik ken hem pas sinds vandaag maar ik wil hem zo graag helpen. Ik snap niet hoe Justin zo tegen mij kan doen. Ik loop weer de opvang in en zoek Jaxon's gegevens op. Als ik zijn adres vind aarzel ik niet maar rijd meteen naar Justin toe. Dit mag eigenlijk niet want deze gegevens zijn privé maar ik maak me echt zorgen om zowel Justin als Jaxon. Ik zie dat mijn ex weer belt maar ik druk hem meteen weg. Ik wil en moet Justin spreken. Die jongen heeft echt een aantrekkingskracht op mij. Ik doe mijn haar in een staart en als ik er ben stap ik snel uit. Justin woont dicht bij mij. Ik bel eerst aan bij de buren en vraag of ze vaak met Justin praten maar allemaal zeggen ze dat er erg weinig contact is. Ze merken wel dat hij vaak dronken is en drugs gebruikt. Ook komen er soms 'shady' types aan zijn deur. Al deze gesprekken bevestigen dus mijn vermoeden dat Justin niet een heel goed leven lijdt. Maar ik wil hem gewoon helpen. Ik loop naar de voordeur en bel aan. In zo'n groot huis hoort Justin geklop niet dus ik moest wel aanbellen. Ik hoop zo dat hij open doet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld