O) Crossfire - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) Crossfire

Account verwijderd

schreef:

with @Sylvie

He trade his guns for love
But he's caught in the hell fire
And he keeps waking up
But it's not the sound of birds
The tyranny
The violent streets
Of all that we're blessed with
And we can't get enough

Catherine Clarke Howard//20 years old

Account verwijderd

schreef:
David Moreau 🇫🇷
03-04-1994

¨Fuck, fuck fuck.¨ Hij kermde de woorden uit. Een traan rolde over zijn wang maar hij veegde hem snel weg. Voor hem lag een gebroken glas, die hij zojuist uit woede tegen de muur gesmeten had. Zijn lichaam schokte hevig, of dat nou van de woede of de schrik kwam. Nog een fout, een fout en het zou hem het leven kostte. Dat verdomde wicht. Haar pasfoto lag naast het glas. Elke keer, elke verdomde keer, als hij haar bijna kon ruiken, kon aanraken, verloor hij zijn grip op haar en verdween ze weer. Maar niet deze keer. Deze keer zouden zijn vingers zich stevig om haar pols klemmen. Zijn greep zou rode afdrukken achterlaten op haar huid. Zou gillen en proberen te vluchten maar deze keer zou anders zijn als de vorige.

¨David?¨ Er werd zachtjes op zijn deur geklopt.

¨DAVID!¨ Hij schrok wakker. De keukenvloer was bezaaid met rotzooi. Zijn haren plakte aan zijn gezicht en zijn shirt zat onder het vuil. Hij moest in een oncomfortabele houding gelegen hebben want zijn hele lijf deed zeer. Het geklop en geschreeuw aan de deur ging verder. ¨Verdomme, wacht nou even!¨ bromde hij chagrijnig. Snel gooide hij wat spullen in de vuilnisbak en deed toen de deur open. Voor de deur stond de opdrachtgever van de bende. ¨Er is post voor jou.¨ De man drukte een envelop in zijn handen en liep toen weg. David gooide de deur met een klap dicht en scheurde toen de envelop met zijn tanden op. In de envelop zat een brief, waarin een adres en een tijdstip stonden.

15:00

Hij keek van de brief naar zijn horloge en terug. Als er op tijd wilde zijn moest hij haasten. Snel trok hij een ander shirt aan en haastte zich toen naar beneden.

@Alison

Account verwijderd

schreef:
De afgelopen jaren verliepen meer dan uitstekend voor dochter en vaderlief, Catherine werd telkens weer verwend in elke wijze dan ook tot mogelijkheid was. Ze leidde het perfecte leven, ze hoefde zich nooit zorgen te maken in financiële omstandigheden, om reden dat haar vader zich had zegevierde in de miljoenen geldbedragen die elke dag binnen waren gestort. Catherine had zich verzonken in hun overvloedige levensloop, waarin ze zichzelf had verrast met kostbare diamanten, rijtuigen en kledij. Sinds haar dierbare moeder het leven,abrupt had verlaten, had het een litteken met Catherine meegebracht door de jaren heen. Als tien jarige moest ze de langdurige pijn als poging dienen te ontwijken, destijds haar vader zijn kracht in zijn bedrijf had gestopt, wat je althans niet kon bestempelen als een legale bezigheid. Catherine had zich eroverheen gevochten, de depressieve termijn had ze uit haar gedachte trachten te vangen en nu kon ze zichzelf na een lange tijd ''gelukkig'' aanduiden, waarbij haar gevoel er ook een rol mee in speelde, tevens zal ze haar liefdevolle moeder altijd in gedachte houden, net zoals ze elke avond diende voor het slapen gaan. Voordat ze haar ogen ging sluiten, had ze enkele woorden geciteerd die moederlief haar als kind in oor fluisterde, alsof haar moeder toch aanwezig was in het wereldse leven, wellicht zat moederlief nog over hun te waken, elke late avond wanneer Catherine haar slaapkamer bereikt had, muren die bedekt waren met herinneringen van Catherine en moederlief. Ze kon de beelden, kunstwerken, foto's, uren lang bestuderen, zonder dat de werkelijkheid haar afleiding zou bezorgen. Echter had Catherine gedacht dat ze na haar moeder geen bloedverwante meer zal verliezen, en haar levensloop tegenwoordig in rust had bevonden van de helle jaren die ze vroeger had meegesleept.

1 hour later

Zojuist was het hellevuur aangegaan, nadat Catherine had gedacht dat de pijn zich had gedoofd, tevens had ze zich hierin vergist. Haar handen waren omhult in het bloed, destijds ze het bloeden probeerde te eindigen, onderwijl ze haar tranen in bedwang probeerde te houden en dit niet het einde voor haar vader hoeft te zijn. ''Don't close your eyes, please, dad'' Stay with me!'' had ze telkens in herhaling gebracht, tevens hadden zijn ogen zich haast van het leven voorzien.
Naderhand had zijn vader het wereldse leven verlaten, en was alle gelukkigheid die ze het vorige uur voelde in een klap verwoest. De langdurige stilte had zich verbroken door de telefoon die te horen was in de doorgang van de leefruimte. In een langzaam tempo had ze haar weg genomen naar de telefoon, destijds de tranen nog aan het lopen waren. ''Hello sweetheart, sory for your dad, but It won't last long before we found you, so I should run'' as fast as you can'' had een zware stem als een bedreiging aangekondigd, het duurde niet lang voordat Catherine in alle haast haar spullen had gepakt, en het huis had verlaten.

@Sylvie

Account verwijderd

schreef:
Eenmaal aangekomen op de locatie parkeerde hij zijn Pick-Up tussen de twee andere auto’s op het terrein. De Pick-Up, die een witte kleur had, zou op het eerste oog geen aandacht trekken van voorbijgangers. Het wit was onopvallend tegenover het grijze asfalt en hier en daar de groene plukjes gras. De cijfers op zijn horloge gaven aan vijf voor drie aan. Hij nam nog eens diep adem, sloot enkele secondes zijn ogen en stapte toen zijn auto uit.

Het terrein was afgesloten met enkele ijzeren hekken. Deze waren misschien niet stevig maar het schrikte mensen wel af. Op het terrein zelf stond een oud gebouw. Van buitenaf zag je goed dat het afgelopen jaren sterk verwaarloosd was. Hij liep het gebouw binnen. Binnen was het donker, je zag slechts de omtrekken van de mannen, vage silhouetten. “Kijk eens aan, wie hebben we daar?” Op het gezicht van zijn baas, een kleine blanke man, verscheen een glimlach. Hij wilde hem aanvliegen maar twee mannen pakten zijn armen vast, nog zo’n drie andere hielden hem onder schot. “David, lieve lieve David, gedraag je een beetje wil je?” De man zette een stap naar voren, gaf hem een speels tikje op zijn wang en schudde toen zijn hoofd. “Ik heb je zoveel kansen gegeven om dat meisje te pakken, teveel kansen, en nog verpruts je het.” Er klonk een gelach, wat nagalmde in het gebouw. “Als jij dat meisje had gepakt, als ze gepakt was, hadden we een onderhandeling aan kunnen gaan met haar vader. We hadden hem onder druk kunnen zetten en we hadden gekregen wat we wilde.” De glimlach verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor woede. “JIJ! Jij moest zo nodig alles verpesten! Dus moesten wij helaas het hef in eigen handen nemen.” Hij sloeg een kruisje. “Moge god met hem zijn.”

Na verschillende klappen, dreigementen en het gebruikelijke geschreeuw was hij buiten gezet met de opdracht het meisje, deze keer echt, te pakken. David startte zijn auto en reed van het terrein af. Hij zou haar vinden, ook al koste het hem zijn leven.

Wip zit nu op mijn telefoon dus ik haal morgen alle spelfouten eruit xx
@Alison

Account verwijderd

schreef:
Ze had geen idee waar ze naartoe ging, ze had de belangrijkste levensbehoeften kunnen meenemen, waaronder brieven van geld die ze in haar zakken gestopt had. Als Catherine een slaapplek kon boeken aan het hotel zou de kans redelijk klein zijn dat ze haar aanwezigheid had ontmaskerd voor de moordenaars, die haar vader sluw, kwaadaardig van het leven hadden voorzien. Catherine had haar passen versneld, om reden dat de nacht zich naderde en ze als jongedame vooral niet in haar eentje in de lege, koude straten door kon brengen. Ze voelde zich nergens veilig, alsof er een kwaadaardige geest op haar aan het jagen was tot ze in aanmerking zou komen tot de eeuwige dood, wat het lot haar zou over kondigen als de moordlustige bende mannen haar persoonlijk ontvangen had. Catherine had enigszins veel informatie binnen gekregen van de gang's die zich geheimzinnig, mysterieus hadden gemengd in haar vaders zakenleven, alsof haar vader ze iets verschuldigd was en hij pure wraak kon ervaren door middel van zijn onschuldige leven toe te dienen aan de vijand. Echter wist Catherine zich niks van het voor geval af, alleen haar obsessie die ze als overvloedig, vermakelijk kon beschrijven, enigszins was dat een lust die zich had stop gezet, en geen herhaaldelijk actie meer mogelijk was in haar levensloop. Sinds haar moeders dood had ze eerst geen behoefte om zich te realiseren in het wereldse leven, sinds ze daar overheen was, had ze ook daadwerkelijk gedacht dat ze geen bloedverwante meer uit het oog zal verliezen, nadat haar vader zich al die jaren hevig had volgehouden, destijds het gebrek aan hartstocht in een geliefde te kennen,had Catherine het gemis nu tweeddubbel moeten mee dragen, tot de dood haar denkwereld zal dempen. Catherine had geen verwanten, desondanks ze er redelijk van was overtuigd dat ze de overlevingstocht afzonderlijk van de rest moest voortzetten.

Ze had uiteindelijk een accommodatie gevonden waar ze kon overnacht, in de duisternis die haar aan het najagen was tot ze haar laatste adem zullen ontnemen. Ze had nog genoeg geld voor minstens een week, daarna zou ze haar erfenis persoonlijke tegemoet komen, tijdens een oorlog waarin ingehuurde mensen op zoek waren naar de dochter van de welbekende drugsdealer. Haar vader had hun wel op een hoog niveau woest gemaakt, zo heftig dat ze zelfs de grenzen over zullen trekken tot ze hun wraak in handen hadden kunnen afsluiten bij de onschuldige Catherine, die nog steeds geen enkel idee had wat het probleemkwestie binnen de cirkel precies was.

Account verwijderd

schreef:
Met hoge snelheid reed hij over de kille eenzame wegen richting zijn doel. Catherine. Anderhalf uur na de bijeenkomst had hij het adres gestuurd gekregen. Het was een accommodatie, zo´n drie uur van de stad af. De donkere nacht was inmiddels gekomen en het enige licht op de weg waren de koplampen van de pick-up. De bestemming was niet ver meer. Binnen enkele minuten kwam hij aan de bestemming. Binnen hem ontstond er onmiddellijk een vreselijke afkeer tegen de o zo snoezige appartementen, die enorm populair waren onder simpele zielen. David plaatste zichzelf niet liever bij deze mensen. Mensen omschreven hem als rauw, verscheurd. Met behendigheid trok hij de deur achter zich dicht. Over zijn schouder hing een bruine logeertas. Uiteraard gevuld met de nodige middelen. Hoewel zijn baas hem duidelijke instructie´s had gegeven gaf hij daar geen ruk om. Wat regels betreft was hij nogal laks. Zo vond hij het verstandiger om zijn slachtoffer eerst te bestuderen voordat hij haar zou omleggen. Een andere regel waar hij zich niet aanhield was het bezoedelen van vrouwelijke slachtoffers. Hij mocht dan wel een huurling zijn, enige respect had hij wel.

Het grind knisperde onder zijn laarzen. De vrouw aan de receptie keek hem, na hem zijn sleutel gegeven te hebben, schuddend na. Hij zuchtte, liep met groet passen naar zijn appartement. Hij had betaald voor drie dagen, maar wist niet hoeveel dagen hij hier werkelijk door zou brengen. Uit zijn tas pakte hij zijn wapen, een simpele MAC Mle 1950, uiteraard van Franse afkomst. Hoewel hij zich niet meer in zijn moederland bevond, het speelde wel een grote rol in zijn leven. Het wapen stopte hij onder zijn blouse. Nadat hij zich ha klaar gemaakt liep hij naar de bar, in de hoop Catherine tegen te komen, maar hij verwachtte dat ze verstandig op haar kamer zat. Desnoods kon hij overgaan op plan B.

@Alison (sorry het is een beetje kort maar he)

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld