Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Sacrifice

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Waarschuwing: schokkende gebeurtenissen en 18+

Orion David Hayden - vampier - age unknown - [A] [B]
Sophia Grace Barla - slachtoffer - 24 - [A]

Het dorp was door de jaren heen nog niet veranderd. Het bleef hetzelfde kleine dorpje met dezelfde wanhopige mensen. Stervelingen, zwakkelingen. Geen één beter dan de ander. Elk jaar kwam hij weer naar het dorp om iemand op te halen, de persoon die hun leider, Orion, had gekozen. Hij deed zijn werk graag. Hij had nooit gedacht om ooit een boodschapper te worden van een vampier, maar hij genoot van zijn job. De geur van angst in de lucht, de wanhoop die te lezen was op de gezichten van de mensen, het gehuil en geschreeuw. Het beste van al waren de smeekbedes. Alsof dat werkte. Hij kon ze wel begrijpen, die nietige wezens die zich niet konden verdedigen. Wanneer je niet kon aanvallen, moest je maar proberen om de tegenstander over te halen door middel van smeekbedes en het aanbieden van een ruil. Niet dat het ooit werkte, natuurlijk niet. Hij deed zijn job en verdween weer voor een jaar. Het enige wat hij moest doen, was de naam verkondigen, het bloedoffer meenemen naar het kasteel en bezorgen aan Orion. Dat was dan ook wat hij deed. Niet meer en niet minder. Natuurlijk hadden de mensen geprobeerd om hem in het begin aan te vallen. Ze waren nooit succesvol en zo’n aanval resulteerde in dode en gewonde dorpelingen. Door de jaren heen werden ze verstandiger en begrepen ze dat aanvallen zinloos was. Zij waren te zwak en de wezens die over hen waakten te sterk.

Hij was er weer, na een jaar. De tijd ging altijd zo snel en ieder jaar weer keek hij hiernaar uit. Wat hield hij toch van zijn job. Elk jaar had hij dezelfde outfit aan, eentje waarvan hij wist dat het angst zou inboezemen bij de dorpelingen. Zijn lange, zwarte haren had hij in een staart gedaan zodat ze zijn gezicht goed konden zien. Zo kon iedereen zijn bloeddoorlopen ogen zien en zijn scherpe tanden. Zijn lange, lederen jas hing enkele centimeters van de grond en bewoog altijd sierlijk mee met de bewegingen van zijn lichaam. Daaronder droeg hij steeds een zwart maatpak, iets wat zijn gespierde borstkas en benen wist te accentueren. Hij was niet alleen sterk door wat hij was, lichamelijk was hij ook superieur. Ze konden hem niet zien wanneer hij dat niet wilde en hij bewoog zich in de schaduw naar het kleine dorpsplein. Hier kwam de massa altijd samen en wachtten ze af tot hij zou verschijnen om de naam van het volgende slachtoffer mee te delen. Hij grijnsde en zocht een goede plaats uit om zich zichtbaar te maken. Dit was zijn moment en hij genoot van elke seconde. Nog eventjes en iedereen zou naar hem kijken met een bange blik in hun ogen. Hij was klaar om nogmaals paniek en angst te zaaien. De boodschapper draaide zich om en werd zo zichtbaar voor het publiek.
Show time.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Alva Robin Manson - rechterhand Orion - Pic
James Lucas Jackson - bloedoffer - 27 - Pic

Het was weer de tijd dat de dorpsbewoners in angst leefden. Ze wisten dat binnenkort weer iemand uitgekozen zou worden om mee te gaan naar het kasteel, vlak op de klif waar het dorp onder gevestigd stond. Niemand wist wat er zich daar afspeelde en er was nog niemand geweest die het kon navertellen. Natuurlijk deden er zich verhalen de ronde, maar niks daarvan was bewezen.
Vroeger is er geprobeerd om het dorp te verlaten wanneer de tijd aangebroken was, maar dat was tevergeefs. Mensen die een poging daartoe gedaan hadden, werden gewond of zelfs dood teruggevonden. Sindsdien had niemand zich bedacht nog het dorp te gaan verlaten, als was die drang nog zo sterk.

Dagen gingen voorbij en James kon zich nergens anders mee bezig houden dan wanneer de boodschapper zou komen. Er was namelijk een kans dat hij deze keer aan de beurt zou zijn en dan was het maar de vraag of hij er levend van af zou komen. Om hem heen leefde iedereen in angst, vooral zijn moeder. Zij was als de dood dat James deze keer meegenomen zou worden en dat ze haar zoon zou kwijtraken. Ze was al dagen uit haar ritme en overbezorgd bezig, maar keer op keer probeerde James haar gerust te stellen, hoe moeilijk de gedachtes ook waren.
Op een gegeven moment werd het dorpsplein gevuld met dorpsbewoners. Ze wisten, het was weer tijd. Hierop besloot James om ook richting het plein te gaan. De menigte had zich gevormd tot een halve cirkel en in het midden daarvan verscheen altijd de boodschapper. Deze keer was dat ook niet anders. De boodschapper liet zich zien en zaaide altijd doodsangsten uit bij de mensen van het dorp, waar de boodschapper altijd van leek te genieten. Zijn ogen alleen al waren beangstigend genoeg om bang voor te zijn. Maar de grootste angst was nog voor wiens naam hij deze keer zou noemen.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Ah, dit was waarom hij dit werk deed. Boodschapper spelen in het kasteel was een redelijk saaie bedoening. Hij moest mensen uitnodigen voor evenementen of afspraken met de leider, maar meer dan dat was het niet. Eens in de zoveel tijd verliet hij het paleis om andere bovennatuurlijke wezens uit te nodigen; Orion moest natuurlijk zijn reputatie alle eer aan doen en af en toe eens een bal geven. Toch was dat allemaal maar saai aangezien al die wezens elkaar kenden en niemand angst voelde tegenover hem. Deze mensen voelden wel angst en wat hield hij ervan om dat te zien. Hij merkte direct de veranderen op in de sfeer toen hij zichtbaar werd. Heerlijk vond hij dat. Iedereen keek naar hem, wachten tot hij een naam zou zeggen. Ze zagen hem als een boodschapper van het kwaad, iemand die enkel en alleen maar ellende met zich meebracht en het dorp schaadde. Dat was natuurlijk waar, maar hij was enkel de boodschapper. De echte boosdoener was Orion, maar de mensen die in het dorp woonden, hadden hem nooit gezien. Hij kwam nooit naar het dorp, daarvoor had hij zijn trouwe boodschapper.

Hij kuchtte even om de aandacht te trekken. Niet dat dat echt nodig wat want iedereen kijk al naar hem, maar het was gewoon leuk. Hij hield ervan om wat dramatischer te zijn op zo’n momenten. Waarom zou hij het niet wat leuker maken voor zichzelf? Hij kon dit maar één keer per jaar doen, dus dan moest hij er het beste van maken. “Beste inwonders,” begon hij, grijnzend. “Zoals jullie weten, is het vandaag weer de dag waarop een nieuw bloedoffer gekozen wordt. Orion, onze leider, heeft iemand gekozen. Deze persoon zal hem vergezellen en hem dienen. Er is geen andere keus dan doen wat je opgedragen wordt, maar ik neem aan dat jullie dat allemaal al weten. Al enkele jaren gaat dit ritueel vlekkeloos en is is niet één probleem geweest en we wensen dit zo te houden. Als ook dit jaar de gekozen persoon mee gaat zonder te protesteren en jullie, de achterblijvers, niet proberen om ons te stoppen, zullen jullie een jaar rustig kunnen leven. Jullie weten wat er wél gebeurt als jullie niet meewerken.”
Hij keek even rond. Orion had hem niet enkel een naam gegeven, maar had hem ook laten zien wie het volgende offer zou zijn. Op die manier kon hij de jongeman direct vastgrijpen moest het nodig zijn. Hij ging enkele keren het publiek af en zag James al staan. Goed zo. Hij moest het toegeven, Orion had dit jaar ook weer goed gekozen. “Ik zie dat de uitverkorene hier ook is. Goed. Ik zal jullie niet langer in spanning laten wachten, beste mensen.”
De boodschapper liep naar voor, dichter bij het publiek en keek naar links. De mensen daar ontweken zijn blik, bang dat hun naam gezegd zou worden. Hij grijnsde nogmaals, genietende van de macht die hij had over deze nietige mensen. Zwakkelingen, allemaal. Ze waren gemaakt om gebruikt te worden door wezens zoals hijzelf. Meer waren ze niet waard. Plotseling keek hij naar de andere kant en zei zonder enige aarzeling: “James Lucas Jackson. Gefeliciteerd.”

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
De mensen om James heen keken met grote, bange ogen naar de boodschapper, terwijl hij zijn verhaal deed. Iedereen had de hoop dat hij of zij gespaard zou blijven voor in ieder geval het komend jaar, maar niks was zeker.
Iedereen in het dorp kende elkaar en dat maakte het nog moeilijker om iemand aan Orion te moeten verliezen. Zeker als het een geliefde is of een familielid. Dan waren er wel eens mensen geweest die zich vrijwillig wilden opofferen om de mensen die zij liefhebben te beschermen. Echter werden die gevallen afgewezen: de uitverkorene bleef de uitverkorene en daar was geen enkele uitzondering in mogelijk. Tot op heden waren er weinig gevallen waarin mensen niet wilden meewerken, want in hun achterhoofd wisten ze dat het verstandiger was om geen enkele weerstand te bieden.
De boodschapper hield zich even stil, keek rond en vertelde vervolgens dat degene die nu aan de beurt was, zich in de groep bevond. James hield zich rustig, maar zoals ieder ander was hij bang om de volgende te zijn. Naast hem stond zijn moeder die zijn hand stevig had vastgepakt en wanhopig uit haar ogen keek. Om nog voor meer spanningen te zorgen, liep de boodschapper naar de ene kant van de groep waar de mensen zijn blik ontweken. Vrij snel draaide hij om en gaf de verlossende woorden: 'James Lucas Jackson. Gefeliciteerd.'
Even had James gehoopt dat de boodschapper het verkeerd had, dat hij zich had vergist of versproken, maar toch had hij het goed gehoord. James was de volgende die naar Orion moest. Er klonk al snel een wanhopige schreeuw van zijn moeder, maar James wees haar erop dat ze rustig moest blijven en tegenwerken al helemaal uit den boze was. Om hem heen klonk er paniek en chaos, maar niemand durfde het aan om een weerwoord te hebben.
De mensen die voor James stonden deden een stap opzij zodat hij goed zichtbaar werd voor de boodschapper. James deed een aantal stappen naar voren, maar bleef op een gepaste afstand staan van de boodschapper. Natuurlijk had hij angst, maar liet daar weinig van merken. Ook wist hij de gevolgen die er zouden zijn als James niet zou meewerken. Met een emotieloze blik keek hij de boodschapper aan. 'U heeft gesproken. James Lucas Jackson meldt zich.'

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
De boodschapper vond het fantastisch. Wat leek hij toch zelfverzekerd. Prachtig. “Dan neem ik je mee naar het kasteel om de leider te ontmoeten. Hij zal zeer blij zijn om je eindelijk in het echt te ontmoeten. Je lijkt me een zeer goede keuze.”
Hij nam James bij de arm vast en manoeuvreerde hem tussen de mensenmassa door. Iedereen kon het duo zo nog een keer goed bekijken. Dit zouden ze zich zeker een jaar herinneren. Hij wandelde traag door de kleine straatjes zodat hij niet te snel het dorp verliet met James. Zo hadden de dorpsbewoners en het nieuwe bloedoffer wat tijd om a te denken. Eenmaal ze diep genoeg in het bos waren, draaide hij zich om zodat hij recht tegenover James stond. “Dit gaat zeer snel gaan, maar weet dat je binnen enkele seconden onze leider zal ontmoeten. Gehoorzaam hem en je zal niet lijden. Of toch niet te veel."De boodschapper gebruikte zijn kracht en ze stonden even later in een gang van het kasteel, voor de deur van de troonzaal. Hier zouden ze wachten op Orion.

Orion wilde zich nog een laatste te goed doen aan Sophia. Hierna zou hij ze weggeven aan zijn rechterhand. Wanneer ze gehoorzaam genoeg waren geweest, hadden zijn speeltjes een hogere kans om te overleven. Sophia was een slim meisje geweest en had zijn bevelen opgevolgd zonder al te veel problemen. Hij kon zich nog zo goed herinneren toen hij haar voor de eerste keer proefde. Vers bloed, een nieuwe smaak, was altijd welkom na een jaar. Hij kon het zo plezierig of pijnlijk maken voor hen als hij wilde, maar de eerste keer was hij altijd sadistisch. Ze moesten weten wat hij allemaal kon en dat ze hier waren voor zijn plezier. Ze moesten hem dienen en dat zouden ze weten ook. Orion had langzaam meer en meer geëist van haar. Toch probeerde ze zo goed mogelijk te doen wat hij vroeg, maar die eerste keer… Toen hij alles van haar afgenomen had… Niet enkel haar bloed, maar heel haar lichaam. Op dat moment was ze zo mooi, zo kwetsbaar. Toen voelde Orion zich pas echt machtig, alsof hij complete controle had over haar lichaam en geest. Vandaag zou hij dat niet doen bij haar, hoe graag hij het nog eens gedaan zou hebben om afscheid te nemen. Nee, uit respect voor zijn vriend zou hij haar proper laten. Haar op zo’n moment bevlekken, vlak voordat ze aan hem gegeven zou worden… Het zou niet de beste stap zijn.

Sophia zat al klaar op zijn bed, haar lichaam gehuld in een nauw aansluitende jurk die haar rondingen prachtig wist te accentueren. De bloedrode kleur was het prefecte detail. Hij hoopte dat James blij zou zijn met zijn cadeautje, want ze zag er werkelijk om op te eten uit. Orion zette zich naast haar op bed en zonder ook maar één woord te zeggen, kantelde ze haar nek. Er waren geen woorden meer nodig; ze wist perfect wat ze moest doen en voerde alles foutloos uit. Plagend zette hij zijn lippen tegen haar nek en deed hij alsof hij een goede plaatst zocht om haar te bijten. Natuurlijk wist hij waar de beste plaatsen waren, maar het was leuk om met zijn eten te spelen. Zo versnelde haar hart en kon hij het bloed sneller horen vloeien. Hij zette zijn tanden tegen haar huid en nog geen seconde later kon hij haar bloed proeven. Sophia gedroeg zich voorbeeldig en bewoog niet te veel. Ze wilde ook niet dat deze mooie jurk besmeurd zou worden door bloed. Even later trok hij zijn tanden uit haar vlees en likte aan de wonden. Het bloed stopte binnen enkele seconden met stromen. “Wat ga ik jouw smaak missen, Sophia,” fluisterde hij in haar oor. “Maar jammer genoeg ben je nu niet meer van mij. Je zal een prachtig cadeautje zijn voor Alva.”

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Zoals elk jaar nam de boodschapper ruim de tijd om het dorp te verlaten met het bloedoffer. James werd aan zijn arm meegenomen en kon niet anders dan zich steeds verder van het dorp te laten leiden. Nog één keer keek hij over zijn schouder en zocht het gezicht van zijn moeder. James vond haar ogen, die veranderd waren van wanhoop naar ogen gevuld met tranen van verdriet. Ze was haar zoon verloren en had geen idee waar hij mee te maken zou krijgen. Ze kon alleen maar hopen dat James het voor elkaar zou kunnen krijgen om te kunnen ontsnappen, zodat ze haar zoon snel weer in haar armen zou hebben. James gaf haar een blik terug met dat ze door moest gaan, maar nooit de hoop moest verliezen.
Midden in het bos waren ze uiteindelijk gestopt en de boodschapper gaf hem nog wat aanwijzingen mee. 'Ik zal weinig keuze hebben, of niet soms?' Voordat James het wist, was het bos om hem heen verdwenen en stonden ze voor een enorme deur. Hij keek om zich heen en de muren waren grauw en grijs. Alsof het een verlaten plek was. De ruimte waar ze stonden, was niets anders dan een lange gang met een rood tapijt.
James haalde een paar keer diep adem, want hij wist dat Orion dichtbij moest zijn.

Alva maakte zich klaar voor het moment dat het bloedoffer zich zou tonen aan Orion en vanaf dat moment zou Sophia van hem zijn. Orion had zich een jaar lang goed kunnen doen aan haar bloed en Alva kon niet anders dan toekijken op momenten dat hij daarbij was.
Sophia was een prachtige, dan wel jonge vrouw om te zien. Ze had prachtige ogen, mooie, bruine haren en haar lichaam was perfect. Het was bijna jammer dat Orion elke dag zijn tanden in haar nek zette, maar met het vooruitzicht op het nieuwe bloedoffer was Alva meer dan tevreden.
Sophia zou de zijne worden. Sterker nog: ze zou zijn vrouw worden. Alva begon te fantaseren. Over Sophia, over haar lichaam en wat hij allemaal kon doen met haar. Wat hij zóu gaan doen met haar. Orion beloofde hem om een waar cadeautje achter te laten voor Alva en wanneer Orion dat zei, stelde hij nooit teleur. Het was nog even wachten. Wachten tot Orion het officieel maakte en Sophia zich zou tonen aan Alva. Vanaf dat moment kon Alva zijn gang pas gaan en doen met Sophia wat hij wilde.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Orion zette zich recht en trok het meisje met zich mee. Sophia zag er goed uit, enkel wat bleekjes, maar wanneer iemand net jouw bloed gedronken had. Hij zou haar toch een beetje missen, ze was een goed offer geweest. Door de jaren heen had hij al goede en minder goede bloedoffers uitgekozen, maar deze keer was hij redelijk zeker van zijn keuze. Sommige families bleken gewoon gemaakt te zijn om een offer te worden voor hem. Wie weet zou het deze keer ook zo goed gaan. Anders zou hij gedwongen worden zijn niet zo goede kant te laten zien en niemand wilde dat. De wezens die in het kasteel leefden werden al bang wanneer hij in woede uitbarstte, dus hoe zou zo’n breekbaar mens zich op dat moment voelen? Toch genoot hij er op die momenten van. De macht die hij had… De angst die hij anderen kon inboezemen… Dat bracht hem plezier. “Draai je eens om, ik moet kijken of je er nog presentabel uitziet,” zei hij tegen haar.
Gehoorzaam draaide ze zich om en zorgde ze ervoor dat haar haar niet in de weg zat. Orion kon haar op die manier goed bekijken. Na een tijdje keerde ze zich weer om en keek ze Orion vragend aan. Wat moest ze nu doen? “Je ziet er goed uit. Alva zal zeer tevreden zijn met zijn cadeautje. Zorg ervoor dat hij gelukkig wordt, als ik klachten hoor, zal je ervoor boeten. Je zal je best doen om hem te plezieren en om een goede vrouw te worden voor hem. Dat ben je mij en hem verschuldigd. Begrijp je dat?”
Sophia knikte, zenuwachtig voor wat haar te wachten stond. Wat zou de toekomst brengen? Hoe zou Alva haar behandelen? Ze had zich kunnen aanpassen aan Orions gedrag en wist wat ze moest doen om hem tevreden te stellen, maar dit was een geheel niet persoon. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen en wat hij van haar zou verwachten. Hopelijk kon ze toch nog een redelijk goed leven leiden. “Doe wat lipstick aan en wacht hier. De boodschapper zal je naar Alva’s kamer brengen.” Zonder nog iets te zeggen, verdween hij uit de kamer.

Uit het niets verscheen hij in de troonzaal, op zijn troon. Hij was klaar om zijn nieuwe bloedoffer op te wachten. Hij wist dat de boodschapper voor de deur stond samen met James. Wat was hij benieuwd naar dit nieuwe slachtoffer. Orion kon enkel raden hoe een persoon zich zou gedragen en hoe ze zouden smaken. In dezelfde familie was de smaak vaak hetzelfde en wanneer hij een familie gevonden had met erg smakelijk bloed, vroeg hij eens in de zoveel decennia om een offer uit die familie. Hoe graag hij het ook wilde, kon hij niet al te vaak een bloedoffer uit dezelfde familie opeisen, dan zou het snel afgelopen zijn met de bloedlijn. Een goede bloedlijn moest gekoesterd en gecultiveerd worden zodat hij er nog lange tijd van kon genieten. Hij kon James ruiken en hoorde zijn ademhaling. Het leek wel alsof iemand nerveus was. Er verscheen direct een grijns op zijn gezicht toen hij eraan dacht. De eerste ontmoeting was altijd een feest en de eerste keer proeven de kers op de taart. “Kom binnen,” zei hij met luide stem.

In de gang lachte de boodschapper zachtjes en liet hij James alleen achter met deze laatste woorden: “Denk er niet eens aan om te ontsnappen, het zal niet lukken.” Zijn werk zat erop, hij had nu een andere taak die hij moest volbrengen. Alva zijn nieuwe bruid bezorgen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Met de boodschapper naast hem, stond James nog altijd te wachten voor de deur. Het leek minuten te duren en hij probeerde zijn zenuwen onder bedwang te houden. Hij wist niet wat er zich achter die deur afspeelde en of er überhaupt al iets aan de gang was. Het ergste was nog dat er nooit iemand van zijn voorgangers was teruggekeerd en het dus ook niet kon navertellen, wat de situatie alleen maar meer beangstigender maakte. Liever draaide James zich om en zocht naar een deur om naar buiten re vluchten, maar de waarschuwing van de boodschapper zat nog sterk in zijn achterhoofd en hij kon daar maar beter aan toegeven.
Plots hoorde James een stem van achter de deur, die een teken gaf dat hij naar binnen kon. De deuren openden zich langzaam en aan de overkant van hem zag hij een man op zijn troon zitten. Het kon niet anders dan dat deze man Orion moest zijn. James deed een aantal passen naar voren, maar bleef op ruime afstand van Orion staan. 'Het mag er hier wel wat vrolijker uitzien,' probeerde James om zijn zenuwen te onderdrukken.

De minuten tikten voorbij en Alva wist dat zijn moment met Sophia steeds dichterbij kwam. Hij had al vernomen dat de boodschapper in het kasteel was gearriveerd met het nieuwe bloedoffer. Het zou dus niet lang meer duren voordat de boodschapper voor zijn deur stond met Sophia aan zijn zijde.
Nog even maakte Alva zichzelf en het bed klaar voor de komst van Sophia. Hij had lang genoeg moeten wachten tot dit moment gekomen was en Orion zou er wel voor zorgen dat ze gehoorzaam zou zijn aan Alva, net als dat ze gehoorzaam was aan Orion. Op het bed had Alva een aantal rozenblaadjes neergelegd voor de sier en zelf had hij zijn mooiste smoking aangetrokken.
Slechts een paar minuten daarna werd er op zijn deur geklopt. Alva liep er naartoe en opende hem, waarna hij meteen de boodschapper met Sophia zag staan. Alva glimlachte breed. 'Je ziet er werkelijk waar prachtig uit, Sophia.' En hij loog niet. Orion had hem daadwerkelijk een cadeautje gegeven zoals hij Alva beloofd had. 'Kom binnen en neem plaats,' nodigde hij Sophia uit. Alva bedankte de boodschapper en deed de deur achter zich dicht.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Orion wachtte geduldig af. Hij had alle tijd van de wereld, en dat bedoelde hij ook letterlijk. Voor hem was de tijd geen angstaanjagend concept, maar iets wat hij eerder omarmde. Door de jaren heen had hij geleerd hoe hij ermee om moest gaan. Na enige tijd als vampier werd de tijd onbelangrijk. Nadat iedereen om een vampier heen stierf en de vampier de dagen tot de dood van zijn naasten niet meer moest aftellen, werd de tijd geen belangrijk gegeven meer. Het enige wat Orion een beetje op de kalender liet letten, was de jaarlijkse keuze van een bloedoffer. Hij moest om die reden aandacht besteden aan de tijd, maar er was altijd wel een dienaar om hem eraan te herinneren dat hij bijna tijd was om een nieuwe dorpeling mee te nemen naar het kasteel. Maar dit was het heden en hij zat hier op zijn troon, wachtende op zijn nieuwe offer. Wat had hij er zin in. Orion kon James’ hartslag horen, het klopte toch niet zoals het hoorde. Dat was natuurlijk te verwachten; dit was geen normale dag voor de man en iedereen zou zenuwachtig zijn in zijn plaats. Orion zette zich recht op zijn troon en bleef naar de deur kijken tot deze opende. Daar was hij dan, James, zijn nieuwe bloedoffer. Hij kon het niet laten en likte toch zijn lippen. Wat had hij zin om zijn tanden in zijn nieuwe speeltje te zetten. Hij had nog maar net gegeten, dus dat was het probleem niet, maar een klein proevertje kon nooit kwaad.

“Een grappenmaker? Of is dit een manier om iets te doen met je zenuwen?” Orion zette zich recht en wandelde langzaam naar James. Hij hield er niet zo van als zijn bloedoffer spraken zonder toestemming, zeker bij een eerste ontmoeten. Ze stelling zichzelf nog niet eens voor, Orion zelf krijgt de kans nog niet om zich voor te stellen en toch... Toch voelen ze zich gedwongen om iets uit te kramen. Waarom? Het had geen nut. Hij versnelde plotseling zette zijn hand op James’ nek met zo’n kracht dat de man tegen de deur geduwd werd. Orion kneep wat harder op de nek zodat het moeilijker zou worden om te ademen. “Niemand spreekt zonder toestemming, zeker niet tijdens een eerste ontmoeting. Ik haat het wanneer mijn speeltjes zoiets doen. Zonder jezelf eerst voor te stellen. Dat kan niet. We gaan iets aan jouw manieren moeten doen, mijn lieve James. Want zo kan het echt niet verder. Het zal anders nog een zeer uitdagend jaar worden, voor jou dan toch.”

Sophia werd door de boodschapper begeleid. De man had haar door het jaar heen wel vaker vergezeld, maar toch wist ze niets van deze man. Wat was zijn naam zelfs? Iedereen noemde hem gewoon de boodschapper. Alsof het zijn naam geworden was door de jaren geen. Ze liet zich begeleiden door de man naar een nieuwe slaapkamer. Ze werd naar binnen gebracht en daar stond ze dan, voor haar nieuwe… eigenaar? Ja, zo kon ze hem wel noemen. Want ze voelde zich hier steeds als een ding dat eigendom was van iemand anders. Ze was niet meer de baas van haar eigen lichaam, ze deed wat anderen van haar wilden.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Voor James het wist, had Orion hem bij zijn nek gegrepen en met kracht tegen de deur aan geduwd. Met grote ogen keek hij Orion aan en met zijn armen probeerde James hem van zich af te duwen en de hand van zijn nek te trekken, maar het had weinig zin. Orion was sterker dan James had gedacht en beweging zat er bijna niet in.
Het was van korte duur, maar vanwege het adem tekort leek het voor James een eeuwigheid. Orion liet hem los en happend naar adem viel James neer op de grond. Het werd James duidelijk dat hij niet te maken had met een gewoon persoon. Van zichzelf was James al sterk, maar Orion steeg er met zijn kracht sterk boven uit. Een simpele druk op zijn nek had er al voor gezorgd dat James tegen de deur geduwd werd. James had dat nooit eerder meegemaakt.
'Met mijn manieren..is niks mis..' kuchtte James. Zijn zenuwen had hij inmiddels in bedwang kunnen houden en waren wat verminderd. Orion noemde hem zijn speeltje, maar James was niet van plan om zich erbij neer te leggen en ging het spel meespelen. 'Nou, goed. Ik hou wel van een uitdaging,' zei James licht grijnzend. 'En daarbij moet een grap op zijn tijd toch wel kunnen? Het zou anders maar saai zijn.'
James wilde zien tot hoe ver hij bij Orion kon gaan, maar wist wel grenzen aan zichzelf te stellen. Alleen als zijn leven echt in gevaar was, dan zou hij zich overgeven.

'Mijn lieve Sophia, ga toch zitten,' zei Alva en begeleidde haar naar de rand van het bed. Alva schonk voor hen beidrn een glas rode wijn in en gaf er een aan Sophia, waarna hij naast haar op bed ging zitten.
'Orion heeft niet gelogen,' glimlachte Alva. 'Een waar cadeau heeft hij mij gegeven.
Alva kon zijn ogen niet van Sophia afhouden. Hij was nog nooit zo dicht bij Sophia geweest. Altijd moest hij afstand nemen van Orion. Ze was namelijk zijn speeltje, zoals hij dat zelf altijd zei. Nu was Alva zelfs in staat om haar aan te raken en dat is wat hij dan ook deed. Met zijn hand ging hij over haar wang. 'Zo zacht, zo mooi,' zei Alva en keek Sophia recht aan. Hij nam de glas van Sophia en zette deze op een tafeltje neer, waarna hij terug naast Sophia ging zitten en zijn lippen op die van haar drukte.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
“Niets mis mee? Daar denk ik toch wel anders over, jongetje. Nu is het misschien nog wel leuk voor je, maar het lachen zal je snel vergaan eenmaal ik je eens een serieuze straf zal geven. Er zijn veel manier om een mens te pijnigen. Wat dacht je van een isolement? Een beetje vuur? Een spelletje met messen? Hou je van uitdroging? Of wie weet geef ik je net teveel water door je hoofd onder water te houden. Ik kan je ook leegdrinken en net de juiste hoeveelheid bloed in je lichaam laten zodat je hart blijft kloppen. Telkens weer opnieuw, tot je mij smeekt om een einde aan je leven te maken. En dan zal ik dat natuurlijk niet doen. Wie weet doe ik het dan nog een paar keer, gewoon voor mijn eigen plezier en niet meer als straf. Er zijn ook creatievere manieren. Plus, ik heb veel monsters onder mij die graag eens met een bloedoffer van mij willen spelen. Zonder toestemming zullen ze je niet aanraken, maar als ik hen zeg dat ze met je mogen spelen… Oh, wat ben je nog zo naïef, maar die naïviteit zal je snel ontgaan. Daar zal ik wel voor zorgen.” Hij keek naar de jongen op de grond. Wat waren ze toch allemaal zwak. Een beetje druk op de luchtpijp en ze werden hulpeloos.

Orion grijnsde ook toen hij eentje zag verschijnen op James’ gezicht. Dit zou nog wel eens leuk kunnen worden. “Een uitdaging. Als je een uitdaging wil, zal ik je die geven. Daar moet je niet bang voor zijn. Saai zal het hier zeker niet worden, je moet echt niet proberen om het wat spannender te maken hier. Wie weet vind je de spanning op het einde toch niet zo leuk als je eerst gedacht had.” De vampier greep James bij zijn kraag en trok hem recht. “Ik denk dat wij een andere definitie hebben van een grap en wat grappig is. Kom, ik zal je je kamer laten zien. Of ja, kamer. Je ging deze nacht een bed krijgen, maar dat privilege ben je net verloren. Wat jammer nu.” Orion lachte zacht en deed de deur open. Hij nam zijn offer vast aan zijn bovenarm en sleurde hem mee naar zijn kamer. “De rondleiding kan wachten,” zei hij terwijl ze de trap opliepen. Even later stonden ze voor de deur van Orion zijn slaapkamer. De vampier liep binnen terwijl hij nog steeds een harde grip had op James zijn arm. Hij wees naar een matje op de grond naast zijn bed. “Aangezien je je plaats moet leren, mag je vannacht daar slapen. Wanneer je je gedraagt, krijg je toegang tot je kamer. Dit is geen goed begin.”

Sophia liet zich begeleiden naar het bed van Alva. Ze kon zich al inbeelden wat hij met haar wilde doen. Wilde niet iedereen dat doen met een lichaam dat van hen was? Eentje dat ze naar hartenlust mochten gebruiken en misbruiken, zonder ook maar enige consequenties. En de monsters hier hadden geen scrupules, geen geweten dat hen belemmerde om zo’n misdaden te plegen. Sophia, maar een zwakke mens, kon toch niets toen tegen de sterke vampier. Ze kon beter het toneeltje meespelen dan zich verzetten. Ze wist wat er kon gebeuren als ze niet gehoorzaamde. Ze liet zich bepotelen, ze voelde zijn hand op haar wang en het voelde gewoon zo fout. Aan de ene kant had ze de kus verwacht, maar aan de andere kant was ze toch verbaasd. Sophie probeerde om zich sterk te houden en verstarde niet, dan zou hij merken dat ze het niet meende. Zoenen was zo erg nog niet, dacht ze bij zichzelf.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
James grijnsde licht toen Orion hem aan zijn kraag getrokken had. 'Je dreigt nogal met veel, niet? Behandel je je gasten soms altijd zo?' Hoewel James de dreigingen serieus nam, wilde hij zich niet laten kennen. Hij wilde zijn angsten te boven staan en Orion laten zien dat hij geen simpel speeltje was. Of zoals hij zelf zei: een bloedoffer. Het gaf hem echter geen fijn gevoel. Orion was niets anders dan een bloeddorstige vampier en James was zijn slachtoffer geworden. Nóg een misstap, in Orions ogen, en waarschijnlijk zou Orion zich dan goed doen aan James, laat staan dat hij dreigde met de monsters. Hij moest het subtiel aanpakken, maar geen enkel moment wilde James nog laten zien dat hij bang was.

James keek even de kamer rond waar Orion hen naartoe gebracht had, Orions slaapkamer. Dat Orion overigens veel kracht in zich had, werd James door de grip op zijn arm meer dan duidelijk. James haalde zijn schouders op. 'Hm, het had erger gekund. Maar ik moet toegeven: dit is heel stijlvol ingericht.'
Eén nacht op een matje in de slaapkamer van een bloeddorstige vampier. Hoe erg kon het zijn? James moest er maar het beste van maken en proberen te voorkomen dat hij hier niet levend vandaan zou komen, net als een aantal van zijn voorgangers. James wist daarom dat Orion tot veel in staat was, maar waartoe precies was nog maar een vraag. 'Maak je maar geen zorgen. Ik zal me gedragen als een engeltje,' grijnsde hij licht

Alva liet weer los van Sophia en keek haar recht in de ogen aan. 'Ik weet wat je denkt, liefste. Maar maak je daar geen zorgen over. Dat gaat nu nog niet gebeuren,' stelde Alva haar gerust. Sophia mocht dan wel de zijne zijn nu, maar Alva wilde het niet meteen gaan verpesten. Een jonge vrouw als Sophia, en haar lichaam, moesten gekoesterd worden en niet gebruikt worden als één of ander speeltje, hoewel hij op dit moment niets liever zou willen dan zich goed doen aan haar lichaam.
'Zo lang jij je goed gedraagt, net als wat je bij Orion deed, zal je geen pijn hoeven voelen. Anders krijgt Orion het nog wel te weten. En ik kan je vertellen: die straffen zullen niet mild zijn. Maar ik denk dat je dat inmiddels wel weet, toch?' Alva wist natuurlijk van de praktijken van Orion en kon ze makkelijk inzetten als dreigement. Daarnaast liet hij zijn eigen acties achterwege. Vroeger of later zou Sophia daar wel achter komen. Of beter gezegd; haar lichaam zou daar wel achter komen.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Orion begon zich echt wel vragen te stellen bij zijn keuze van offer dit jaar. Hoe kon iemand zo dom zijn? Blijkbaar vond James het leuk om hem uit te dagen, maar dat is nog nooit goed afgelopen voor mensen die hem probeerden uit te dagen in het verleden. Die zaten nu ergens onder de grond of in de kelder van het kasteel, vastgeketend en zonder enige hoop om vrij te komen. En voor wezens zoals Orion kan het een eeuwigheid duren voor ze hun laatste adem uitblazen. Sommigen zaten al decennia in de kelder, zij wisten wel beter dan deze roekeloze sterveling. “Jij bent geen gast, je bent een soort van… huisdier. Mijn persoonlijk bloedbank, dat ben je ook. Jij denkt dat je een gast bent? Hou, dan heb je het toch wel helemaal verkeerd begrepen. Gasten kunnen vertrekken wanneer ze willen en krijgen een goede behandeling, maar je hebt precies nog niet door dat je hier vastzit en niet zal kunnen ontkomen. De goed behandeling ben je al verloren en toch kan ik nog steeds meer van je vrijheid afnemen.”

Eigenlijk kreeg hij wel weer een kleine honger, maar Orion wilde wachten. Wanneer de drang naar bloed steeds erger zou worden, zou hij ook gewelddadiger worden. Orion moest er wel om lachen; hoe erger hij zijn slachtoffers toetakelde, hoe beter het bloed smaakte. Het moest waarschijnlijk een psychologisch iets zijn, maar het voelde toch zo goed. Hij opende zijn kast en bekeek de collectie speeltjes. Het zal vol met zwepen, handboeien, messen, touwen en andere dingen om zich mee te plezieren. Orion nam een touw eruit en deed de kast weer dicht. “Ik moet eventjes weg, maar ik zou niet willen dat je probeert te ontsnappen,” zei hij terwijl hij de polsen van James vastnam. Hij kneep extra hard en kon de botten voelen bewegen. Hoe makkelijk het zou zijn om nét iets harder te drukken en de botten te breken. Snel wikkelde hij aan elke pols een uiteinde van het touw. Hij trok er goed aan zodat de bloedtoevoer verminderd zou worden, maar de vingers niet zouden afsterven. “En nu ga je eens de goede gast spelen die je denkt dat je bent. Gedraag je maar als een engeltje. Ik zal je zelfs een beetje laten zweven,” grijnsde hij en duwde James tegen de muur. Er hing helemaal bovenaan een haak en hij haakte het touw eraan vast terwijl hij James optilde. De jongen hing nu aan zijn polsen aan het touw en dat touw hing aan een haak. “Precies goed, zie ik. De tenen raken de grond net aan als je het probeert. Als je niet wilt dat je armen uit de kom gaan, zou ik me maar goed opspannen. We willen toch geen ongelukken op de eerste dag, nietwaar mijn engeltje?” vroeg Orion en hij verliet de kamer.

Sophia wist niet wat te denken. Was hij spelletjes aan het spelen met haar? Wilde hij haar vertrouwen winnen zodat hij het kon breken en nog meer kon genieten van de daad? Waarom… Waarom wilde hij haar niet gebruiken? Ze fronste haar wenkbrauwen, helemaal in de war door wat de vampier gezegd had. Ze had dit helemaal niet verwacht, ze had geanticipeerd dat ze nu al ergens verlaten zou liggen met bloed tussen haar benen. Kon ze hem wel geloven? Sophia knikte maar, ze wist niet wat anders ze kon doen. Ze durfde niet om bevestiging te vragen. Zich goed gedragen kon ze wel, dat was geen enkel probleem. Het gehoorzame meisje spelen had ze in het afgelopen jaar geperfectioneerd. “Ik – ik,” stamelde ze. Ze probeerde een goed antwoord te formuleren, maar meer dan een gefluisterde “ja” kon ze niet uitbrengen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
James bleef Orion met zijn blik volgen en probeerde alles te verbloemen met een simpele grijns of door overal maar een grap van te maken en zich niet te laten kennen. Het was hem wel duidelijk geworden dat hij het niet makkelijk zou gaan krijgen hier en daar kwam nog bij dat hij hier dus zat als een gevangene, maar Orion moest hem zeker niet gaan onderschatten. James besloot toch om het spel voorlopig maar even mee te spelen als hij zijn leven niet nu al wilde laten beëindigen. 'Wat zou je dan nog van mijn vrijheid kunnen afnemen, hm?' glimlachte hij scheef. 'Wat je zegt; ik ben een gevangene, dus over welke vrijheid spreek je dan nog?' Of het een slimme zet was...?

Toen Orion hem bij zijn polsen greep, klemde James zijn kaken even strak op elkaar en probeerde het niet uit te schreeuwen van de pijn. Want godver, dát deed goed zeer en daarbij zat het touw ook nog eens goed strak om zijn polsen. Toch probeerde hij gelijk al een tevergeefse poging om los te komen, terwijl James naar boven gehesen werd. Net niet laag genoeg om nog op zijn tenen te kunnen staan, maar wel wanneer hij zou bewegen. Hij moest een manier gaan verzinnen om uit die touwen te komen. James zei verder even niets meer, maar zodra Orion de ruimte verliet, wierp hij hem wel een hele smerige blik toe. Hij ging er zeker weten spijt van krijgen. James probeerde zo goed mogelijk rond te kijken om te zien of hij iets vinden kon dat hem kon helpen om uit te touwen te komen en het moest snel gebeuren, want de pijn werd steeds ondraaglijker...

Alva knikte licht grijnzend. 'Heel goed, liefste. Zo lang je geen rare fratsen uithaalt, zal je niks gebeuren. Wees gehoorzaam en dan hoef je je nergens zorgen over te maken,' herhaalde hij nog eens even. God, wat was ze prachtig. Haar zachte huid, haar lichaam, haar schitterende ogen... Het was het wachten waard geweest, dat zeker. Alva glimlachte scheef en streelde zacht haar arm tot aan haar nek. 'Je bent een plaatje, Sophia. Zo'n schoonheid als jij...' Alva stopte met praten en kuste zacht haar nek. Ja, ze moest gekoesterd worden, maar het wilde niet zeggen dat hij niks zou gaan doen. Oh, zeker niet...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld