Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| We touch, I feel a rush, we clutch

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
''We touch, I feel a rush, we clutch, it isn't much, but it's enough to make me wonder what's in store for us.''

ORPG met Lizard c: Gelieve niet te reageren!

Mila Archer

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Jules Ramon

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
'Hoe heb je het voor elkaar gekregen de dienstplicht zo lang te ontduiken?' Hij begreep zelf niet helemaal waarom een glimlach op zijn gezicht verscheen. Waarschijnlijk omdat diezelfde vraag hem inmiddels al zeven keer gesteld was. Een vraag die hij inmiddels al zeven keer niet beantwoord had. Ook deze keer beantwoordde hij de vraag niet. Het deed er niet toe hoe hij de dienstplicht had weten te ontduiken. Het deed er alleen toe dat hij die mogelijkheid nu niet meer had.
De rest van de wandeling brachten ze door in stilte. Pas toen ze de enorme deur van de bunker bereikt hadden, sprak de man opnieuw. Deze keer sprak de man echter niet tegen hem, maar gebood hij iemand de deur te openen. De deur werd langzaam geopend, waarna hij de deuren binnenstapte. Het voelde als het einde van zijn oude leven. De poëtische gedachten die zo nu en dan door zijn hoofd gleden, verrasten hem nog steeds.
'Je slaapt in zaal drie. De eetzaal is daar, de douches daar en de trainingszalen vind je achterin deze gang.' De man wees naar verschillende deuren en gangen. Hij kon alleen maar hopen dat hij snel genoeg iemand zou leren kennen die hem de weg zou kunnen wijzen, want hij leek nu al vergeten te zijn wat hem verteld was.
'Je spullen kun je kwijt in de kist voor je bed. Succes.' Met die woorden draaide de man zich om en werd hij achtergelaten in een zaal vol bedden en kisten. Privacy was er niet. Her en der zag hij iemand op bed liggen, maar de meeste bedden waren leeg. Verrassend was het niet. Dit was het leger. Hij geloofde niet dat het leger hen zou toestaan in bed te blijven liggen, al waren ze allemaal gedwongen hier te zijn. Ze hadden hem verteld over de daginvulling en het had niet als een pretje geklonken. Naast slapen en eten leek je weinig anders te doen dan trainen. Die enkele vrije uren die ze hadden in de week, zou hij waarschijnlijk slapend doorbrengen.
Met een zucht ging hij zitten op het bed dat hem aangewezen was. Hij gooide de tassen met de spullen die hij meegenomen had naast hem en wreef even door zijn ogen. Ze hadden hem van alles verteld over de dienstplicht, maar hij had geen idee wat zijn volgende stap zou zijn. De man die hem naar hier gebracht had, had hem ook niet verteld wat hij moest doen. Had hij niet opgelet of hadden ze hem in het diepe gegooid?
Nadat hij even op het bed gezeten had, begon hij toch maar met het uitpakken van zijn spullen. Voorlopig was dit wat hij thuis moest noemen. Tegenstribbelen zou toch niet werken. Misschien moest hij er maar het beste van maken, al zou het beste nog steeds slecht zijn.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
De hele ochtend was ze al bezig geweest met het geven van diverse trainingen en instructies. 'Kom op mannen, ik wil meer focus zien. Bij twijfel, kijk naar soldaat Benson,' zei ze, terwijl ze gebaarde naar Benson. Het had haar veel tijd en moeite gekost, maar nu behoorde hij tot één van de betere in haar team. Na het ongeluk met Kaelan was ze vastberaden geworden om haar team beter te trainen, fouten te bestraffen zodat ze niet nog een keer gemaakt werden en een ijzeren discipline te behouden. 'Mijn god, Jake, stop maar,' riep ze en ze liep naar hem toe. Het wapen griste ze uit zijn handen en ze hield het in de lucht om aan de anderen te laten zien. 'Wie hier kan mij vertellen wat er fout ging?' vroeg ze en ze keek de groep rond. Enkele handen gingen de lucht in en ze knikte naar één van de mannen. 'Verkeerde houding en weinig tot geen focus,' sprak hij duidelijk. Mila knikte. 'Heel goed. Voor iedereen vijftig push-ups en vijf extra voor jou Jake,' zei ze streng en ze keek toe hoe iedereen naar de grond ging en begon aan de push-ups. Zelf deed ze ook mee, want hoewel zij dit team leidde, was ze er ook net zo goed deel van als ieder ander. Zodra de training voorbij was, pakte ze haar handdoek en droogde haar glimmende gezicht af. Het was bijna tijd voor de lunch en tot die tijd had iedereen even de tijd om zich op te frissen of wat voor zichzelf te doen. Haar taak was om het dagschema voor de leidinggevenden te bekijken en te zien wat de dag voor haar in petto had. Ze wist dat er één dezer dagen een vervangende soldaat zou komen voor Kaelan en dat zij hem op zou nemen in haar team om te gaan trainen. Ze pakte een flesje water, nam een flinke slok en bekeek het schema. ''Trainen en inwerken nieuwe soldaat - Mila Archer,'' las ze. Haar flesje zette ze neer, ze kraakte haar vingers en ging onderweg naar zaal drie, haar zaal, om de nieuwe soldaat te begroeten. Zodra ze de deur door liep, sprong iedereen die aanwezig was van het bed af en gingen meteen in houding staan. 'Archer,' werd er door iedereen gezegd. Ze knikte even als teken dat ze weer verder konden gaan met hun ding en liep af op de nieuweling. Even stopte ze om hem te bekijken en haar mondhoeken krulden licht om in een verbaasde glimlach. Ze was zo gewend geraakt aan een bepaald soort vuiligheid onder de mannen waar ze mee samen werkte, dat het bijna een shock was om een man te zien die niet alleen schoon was, maar er ook erg goed uit zag. Snel herpakte ze zich en ze stak haar hand uit. 'Mila Archer. Vanaf vandaag zit je in mijn team, hier op zaal drie en val je onder mijn verantwoordelijkheid. Je zult met ons gaan trainen en ik zal je alles leren wat er hier te leren valt. De trainingen beginnen stipt om zes uur 's ochtends, dus zorg ervoor dat je altijd op tijd bent. We trainen tot half twaalf, maar tussen de training door krijg je ook de tijd om wat te drinken en te eten en de training zelf bestaat uit verschillende onderdelen. Om twaalf uur is het tijd voor de lunch, daar krijg je een halfuur voor en 's middags hervatten we onze training tot een uur of drie. Daarna heb je tijd om op te frissen en iets voor jezelf te doen tot het avondeten om vijf uur. Voor de rest zul je nog zien hoe we de avonden invullen, dit verschilt per dag. Heb je nog vragen?'

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Het had even geduurd voor hij zijn spullen had geordend en in de kist gelegd had, maar uiteindelijk was hij wel tevreden met het resultaat. Rust zou hij waarschijnlijk niet vinden in de aangewezen zaal, maar rust in zijn bed en kist kon hij wel creëren. Het was niet duidelijk hoelang deze strijd nog zou voortduren, dus ging hij er maar vanuit dat hij een behoorlijke tijd op deze zaal door zou brengen. Eigenlijk was het te gek voor woorden.
Enigszins verbaasd keek hij op toen de enkele mannen en vrouwen die zich in de zaal bevonden hadden, opstonden. Een frons verscheen op zijn gezicht toen ze bijna in koor de naam Archer noemden. Het stond hem niet aan. Hoewel hij nooit begrepen had waarom mensen vrijwillig het leger ingingen, begreep hij al helemaal niet hoe iedereen zich bijna nederig op kon stellen tegenover een zogenaamde leider. Het gaf hem een gevoel van ongelijkheid. Ongelijkheid paste naar zijn mening niet in dit tijdperk.
Zijn blik gleed naar de vrouw die naar de rest knikte en op hem af stapte. Het was duidelijk dat dit degene was naar wie de anderen zich zo nederig opstelden. Nu al kon hij voorspellen dat zijn mening over ongelijkheid hem nog wel eens in de problemen kon brengen. Alhoewel de jonge vrouw een bepaalde schoonheid bezat, kwam ze erg autoritair over.
'Jules Ramon,' stelde hij zich voor, waarna hij haar hand kort schudde en hij even vriendelijk glimlachte. Dat hij problemen tussen hen voorzag, betekende niet dat hij olie op het vuur hoefde te gooien. Bovendien gaf ze hem ook niet echt de kans meer te zeggen, want haar verhaal begon direct. Deze keer probeerde hij beter op te letten dan hij de vorige keren had gedaan.
Haar vraag vond hij ironisch. Of dat hij nog vragen had. Zijn leven leek alleen maar te bestaan uit vragen sinds de strijd losgebarsten was. Alle zekerheden die hij gehad had, waren verloren gegaan. Hij vroeg zich af of anderen datzelfde gevoel hadden.
'Wat is mijn daginvulling vandaag?' vroeg hij, in plaats van alle vragen die hij daadwerkelijk had. Dit was zijn eerste dag en hij betwijfelde of ze hem direct mee zouden laten trainen. Ze hadden hem niet onderworpen aan een keuring. Ze hadden geen idee van wat hij wel en niet kon. De invoering van de dienstplicht had het leger duizenden nieuwe soldaten opgebracht. Ze hadden niet de mankracht om al deze nieuwe soldaten te testen. Onder de dienstplicht uitkomen was dan ook niet gemakkelijk. Tenzij je bewijs had van fysieke of mentale ongeschiktheid, had je geen andere keuze. Macht was alles en alles was macht. Ze werden geregeerd door machtsbewuste wolven en niemand leek in te zien dat dit het hele land uit elkaar scheurde.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Ze knikte even toen hij zich voorstelde en haar gezicht verzachtte wat. Aan zijn houding merkte ze ook wel dat ze net te veel over kwam als de leider en na al die tijd dat ze hier al zat, was ze hard geworden. Van nature was ze een enorm zorgzaam, bedachtzaam en geïnteresseerd persoon, maar hier in het leger stond ze meer bekend als de ijskoude koningin. Als één van de weinige vrouwen hier, had ze van het begin af aan al het gevoel gehad dat ze zich moest bewijzen. Dat ze net zo sterk was als de anderen, dat ze net zo goed of zelfs beter was met wapens dan de rest, dat ook zij net zo hard mee kon rennen als de mannen. Door haar harde houding werd ze gerespecteerd en bewonderd en was ze een deel van het team, ze kon niet langer meer haar zachte kant naar buiten laten komen. Voor de oorlog had ze lief gehad en nu durfde ze er niet eens aan te beginnen, bang om weer mensen te verliezen of pijn te worden gedaan. Haar muur was haar wapen en het was haar tot nog toe goed gelukt zich afzijdig te houden van liefde en echte vriendschappen. Ze schrok op uit haar gedachten van zijn vraag en glimlachte afwezig. Kom op, focus Archer, zei ze tegen zichzelf. 'Er is nu tijd om wat te eten, zo'n halfuur ongeveer, daarna gaan we verder aan onze middagtraining. Ik zal je de eetzaal even laten zien,' zei ze en ze gebaarde hem om met haar mee te lopen. Aangekomen in de eetzaal zaten her en der mensen te eten, luidkeels te praten en sigaretten uit te wisselen. 'Hier hebben we het ontbijt, de lunch en het avondeten. Je bent niet verplicht om er bij te zitten, je kunt je eten ook meenemen en het op je slaapzaal opeten of ergens anders. Het is maar net wat je zelf fijner vindt. Als ik jou was zou ik nu goed eten en drinken, want het middagdeel is vrij zwaar en je zult nog erg veel informatie naar je hoofd geslingerd krijgen. Vanmiddag hebben we training in het bos,' vertelde ze. Ze keek de zaal even rond en toen gleden haar ogen weer naar Jules. 'Ik ben te vinden in de personeelskamer. Als je nog iets wilt vragen of vertellen, je weet me te vinden,' vervolgde ze daarna wat zachter en vriendelijk.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Het feit dat ze begon over de middagtraining, betekende waarschijnlijk dat hij geacht werd mee te doen. Ergens was het ook wel logisch, want wat zou hij anders moeten doen deze middag, maar dat het logisch was, betekende niet dat hij ernaar uitkeek. Een zucht onderdrukte hij. Archer leek hem niet de vrouw waarbij hij mocht klagen over de oorlog en deze plek. Waarschijnlijk zou ze hem daarvoor straffen.
In stilte liep hij met Archer mee naar de eetzaal. Eerder hadden ze hem wel verteld waar hij de eetzaal kon vinden, maar hij had het niet onthouden. Alhoewel hij altijd een goede student was geweest en leren hem makkelijk afging, ging alles langs hem op als hij ervoor koos dat het niet interessant was. Dat was kennelijk wat hem eerder op de dag gebeurd was.
De mannen en vrouwen die zich in de eetzaal bevonden waren luidruchtig. Er werd flink gegeten, gedronken en gerookt. Het verbaasde hem dat roken geaccepteerd werd, ten slotte had roken een negatieve invloed op de gezondheid, maar ook op de conditie. Ook nu koos hij ervoor deze woorden te onderdrukken.
Hij knikte bij alles wat Archer hem vertelde, waarna ze afsloot met de mededeling dat hij haar wist te vinden. Dat wist hij niet. Geamuseerd keek hij voor zich uit. Een personeelskamer. Technisch gezien was iedereen hier personeel. Toch kregen leidinggevenden en alles daarboven een aparte kamer. Het amuseerde hem dat zij en alle andere leidinggevenden zich van de rest wilden onderscheiden. Mensen hadden een bepaalde honger naar macht. Zelfs hier, waar iedereen gedwongen werd te vechten voor een bepaald doel, was honger naar macht aanwezig.
Nadat hij een bord eten opgeschept had, zocht hij een vrij tafeltje. Hij vond het prettig zijn omgeving te bestuderen voordat hij zich daarin mengde. Verschillende groepjes hadden zich gevormd. Het ene groepje was luidruchtiger dan het andere groepje. Een enkel groepje zat zelfs dicht bij elkaar te mompelen. Misschien een soort verzet, misschien gewoon de buitenbeentjes. Het leek een beetje op de middelbare school. De groepen leken op dezelfde wijze gevormd te zijn.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Haar blik volgde die van Jules en ze keek naar de rokende mensen. Zelf had ze er een hekel aan gekregen nadat ze gestopt was en ze had er zelfs voor gepleit om het te verbieden in de eetzaal, maar aangezien de meeste leidinggevenden rookten, had het niet mogen baten. Het was ook de reden geworden waarom ze zich bij niemand aansloot tijdens het eten en haar maaltijden altijd meenam naar het bos, zodat ze op haar gemak en in alle rust kon eten. De mogelijkheid was er om in de personeelskamer te eten, maar dat vond ze zelf behoorlijk snobistisch, alsof zij meer waren dan de soldaten waar ze mee trainden en daarom meer recht hadden op privacy. Nee, de andere leidinggevenden waren niet bepaald haar beste vrienden, ze vond het omhoog gevallen testosteron bommen en het waren ook zeker niet de meest vriendelijke of subtiele mannen. In het begin werd ze eerder als lustobject dan als persoon gezien, maar gelukkig had ze dat snel in de kiem weten te smoren door te laten zien wat ze allemaal wel niet kon. Nu hadden ze een zeker respect voor haar opgebouwd, maar ze wist dat het wankel was en dat ieder moment door een misstap weggeveegd kon worden. Het gepraat werd hier en daar wat zachter en ze ving enkele keren haar naam op. Ook dat was niets nieuws, ze wist dat er nu eenmaal veel over haar geroddeld werd en dat iedereen zijn of haar mening over haar klaar had, waarbij het ene positiever of negatiever was dan het andere. Haar mond werd strak en haar blik verhardde weer, het was tijd om te gaan eten voordat de training begon en ze kon zich niet af laten leiden door kinderachtige roddels of bange blikken. Ze pakte een dienblad, laadde er een kop soep, een maaltijdsalade, een broodje en een glas sap op en liep met stevige passen naar buiten, het bos in. Alleen hier had ze echte privacy, niemand kwam hier om zijn of haar eten op te eten en hier kon ze zichzelf zijn. Als ze 's nachts niet kon slapen of als ze ergens mee zat, was ze hier vrijwel altijd te vinden en tot nog toe had ze het goed geheim weten te houden. Het was niet bepaald de plek die ze graag wilde delen, aangezien ze hier ook weleens een enkele keer een traan liet.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
Het team was groter dan hij in eerste instantie gedacht had. Het verbaasde hem dat de groep zo groot was. Alhoewel hij altijd opgegroeid was met het idee dat mannen en vrouwen gelijk waren, was hij zich er ook bewust van dat dat niet in elke situatie waar was. In deze situatie was het niet waar. Een vrouw had nu eenmaal minder gezag dan een man had. Archer zou minder moeite hebben met het in het gareel houden van de groep als ze een man geweest was. Nu kon hij ergens wel begrijpen waarom ze zo autoritair overkwam. De mannen in het team zouden te makkelijk over haar heen lopen als ze niet zo autoritair was.
Zijn blik gleed over de mannen en vrouwen om hem heen. Er waren meer mannen dan vrouwen. Logisch, want mannen konden niet zwanger raken. Vrouwen mochten het leger niet in als ze zwanger waren of een kind hadden jonger dan tien. Het was dan ook geen verrassing dat vrouwen in rap tempo zwanger raakten net voordat de dienstplicht officieel ingevoerd werd. Voor mannen was een kind slechts een excuus als ze weduwnaar waren en een kind hadden jonger dan tien.
Terwijl ze door het bos liepen, werd er nog druk gepraat. Zo nu en dan voelde hij een nieuwsgierige blik in zijn rug prikken, maar daar reageerde hij niet op. Hij wist dat hij hier nog een hele tijd zou zijn en dat het beter was als hij vrienden zou maken, maar voor nu was hij daar nog te koppig voor.
'De eerste week is het zwaarst,' hoorde hij iemand zeggen. Hij keek op, waarna hij tot de conclusie kwam dat die boodschap voor hem was. Hij glimlachte even, waarna hij zijn schouders ophaalde. De jongen klopte hem op zijn schouder.
'Ik ben Rhys. Ik stel niet zo veel voor hier, maar ik heb niet het idee dat je op zoek bent naar iemand die veel voorstelt.' Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht. Rhys was jong, maar zeer opmerkzaam.
'Jules,' stelde hij zichzelf voor, waarna hij kort de hand van Rhys schudde. Hij kon zich wel voorstellen waarom Rhys niet zo veel voorstelde. De jongen viel niet op. Niets aan de jongen was opmerkelijk.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Afwezig slikte ze de laatste hap van haar broodje door en dronk haar glas leeg. Het was al weer bijna tijd voor de training en eigenlijk was ze vooral verschrikkelijk moe. Het liefst wilde ze slapen, zo lang als ze maar kon, maar dat ging niet. Als leidinggevende moest je altijd bereikbaar zijn voor iedereen, altijd aanspreekbaar en makkelijk te vinden voor wat voor probleem dan ook. Veel rust kwam er niet bij kijken met zo'n rol en al sinds ze in het leger zat had ze moeite om de slaap te vatten. Het kwam ook meer dan eens voor dat ze in het holst van de nacht door het bos struinde, alles probeerde te doen om maar zo moe mogelijk te worden en rust te krijgen. Voor haar waren die late uurtjes net een klein stukje rust, waarin niemand wat vroeg, waar ze helemaal alleen kon zijn en kon doen en laten wat ze wilde en zich vrij voelde om haar muur te laten vallen. Ze zuchtte even en keek op haar horloge. 'Shit,' mompelde ze, waarna ze het horloge afdeed en in haar zak stopte. Ze pakte haar dienblad, liep met vlotte passen naar de eetzaal en zag hoe het daar al wat leeg begon te stromen. Snel ruimde ze haar dienblad op en sprintte naar het bos, gelukkig had ze in de vroege ochtend al wat dingen klaar gezet, maar het was belangrijk dat ze wel eerder dan de anderen aanwezig was. Ze ging op haar plek tussen de bomen staan en in de verte hoorde ze al enkele stemmen van haar teamgenoten. Zodra iedereen aanwezig was, begon ze met haar uitleg. 'Oké, jullie weten wat er normaal nu op de planning zou staan: fysieke training,' vertelde ze, waarna ze hier en daar wat geklaag en gesteun hoorde en die mensen wierp ze een ijskoude blik toe. Al gauw was het weer helemaal stil en had ze de aandacht weer terug. 'Ik heb besloten om vandaag iets anders te doen. We gaan onze wapen- en fysieke training combineren met iets anders wat van enorm belang kan zijn, we gaan namelijk jagen. Ik kan begrijpen dat sommigen van jullie dit misschien ouderwets vinden, maar er kunnen makkelijk tijden komen dat je afgesloten zult zitten van een bewoonde stad en het dus moeilijk kan worden om aan eten te geraken. Het kunnen zorgen voor je eigen voedsel en dat voor je teamgenoten, is een must. Zonder voedsel raken je brandstoffen op en zie maar eens te vechten als je letterlijk omvalt van de honger,' zei ze en ze viel even stil om haar woorden in te laten werken. Je zag duidelijk dat sommigen nerveus werden, anderen waren ontzettend nonchalant en weer anderen waren enorm enthousiast. Ze haalde snel een hand door haar haren en bond het daarna vast in een staart. 'Bij het jagen is het van enorm belang dat je een goede kennis van je wapen hebt, dat je weet wat je er mee kunt. Precisie, focus en stilte zijn hierbij onze kernwoorden. Het is belangrijk dat je je omgeving goed in je opneemt, dat je niks aan je voorbij laat gaan en dat je met een uiterste concentratie aan het werk gaat. Zorg er ook voor dat je snel bent, want het schieten van wild zal een bepaalde snelheid vragen, één keer knipperen en je voedsel loopt weg. Ik weet dat sommigen van jullie al bekend zijn met jagen van voor het leger, dus ik ga jullie indelen in groepen met leiders. Door het bos heen heb ik diverse attributen als schietschijven op gezet, dus kijk goed waar je wat ziet, want ze kunnen overal zitten. Rhys, Flynn, Jules, Marcus, Ivy, jullie zitten bij mij. Benson, James, Matthew, Anderson, Felice, jullie zitten bij Raven. George, Elias, Miles, Tristan, Sav, jullie zitten bij Corinne. Zoals jullie zien heb ik op de tafels hier van voren al enkele jachtgeweren klaargelegd. Kies uit wat bij je past en welke je het beste ligt, denk ook vooral aan de terugslag van deze jongens, want deze zijn namelijk een slag groter dan degenen die we normaal gebruiken. Oké, go!' riep ze en ze liep naar Jules. 'Jules, heb je al eens eerder met een wapen gewerkt?' vroeg ze. Haar team had ze zo samen gesteld, dat er een paar onervaren en ervaren mensen tussen zaten, zodat iedereen elkaar kon helpen met het één of ander. Ze wist bijvoorbeeld dat Rhys zijn weg wel wist met wapens, Flynn wat vooruitgang begon te boeken, van Jules wist ze nog helemaal niet wat hij wel of niet kon, Marcus was een absolute idioot met wapens en had nog erg veel uitleg nodig en Ivy was ontzettend onzeker. Al met al een team dat elkaar goed zou kunnen helpen.

Thalas
YouTube-ster

Thalas schreef:
'Hoe lang ben je hier al?' Rhys kon niet ouder zijn dan een jaar of negentien. De dienstplicht ging in vanaf achttien, wat betekende dat Rhys geen volwassen leven had gekend buiten het leger. Het volwassen leven was niet zo geweldig, maar toch zou hij het nooit willen inruilen voor een leven in het leger.
'Anderhalf jaar. Mijn verjaardag was mijn eerste dag,' vertelde Rhys. Een frons verscheen op zijn gezicht. Het was al heel lang duidelijk dat de overheid alleen iets gaf om macht, maar hij was zich er niet van bewust dat de overheid zo ver ging. Nog even en ze zouden de dienstplicht verlagen naar zestien. Nog even en ze zouden zelfs kinderen gaan inzetten voor wereldmacht.
Na enkele minuten bereikten ze de plek waar ze schijnbaar naartoe op weg waren. Hij zag Archer al tussen een paar bomen staan. Ze liet er geen gras over groeien en begon direct over de training. Fysieke training veranderde ze in jagen. Hij was comfortabeler geweest met fysieke training. Hij werd al misselijk van het idee dat hij dieren om moest gaan leggen. Tot zijn grote opluchting vertelde Archer niet snel daarna dat ze zouden jagen op een stel schietschijven. Daar had hij dan weer geen moeite mee.
Rhys hield zijn hand omhoog toen Archer hen bij elkaar indeelde. Hij lachte. Hij had niet gedacht dat hij dat zou doen vandaag, maar Rhys had het voor elkaar gekregen. Hun gelach hield echter direct op toen Archer zich bij hen voegde. Hij ging er niet vanuit dat Archer met hen mee zou lachen.
'Nee,' antwoordde hij. Hij had gehoopt dat hij nooit met wapens in aanraking hoefde te komen. Waarschijnlijk al vanaf het moment dat hij had geleerd wat een wapen was. Aan allebei de kanten van het wapen had hij nooit willen staan. Op het moment dat de oorlog uitgebroken was, had hij geweten dat hij aan allebei de kanten van een wapen zou komen te staan. Hij schudde zijn hoofd. Dit was hoe zijn leven er nu uitzag.
'Maar ik heb vast niet zo lang meer als ik het niet leer,' mompelde hij binnensmonds. Met tegenzin liep hij naar de tafel, waarna hij een geweer pakte. Het maakte niet uit welk geweer hij zou pakken. Ten slotte kende hij geen enkel geweer en wist hij met geen enkel geweer om te gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld