Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O) It's not the endings that will haunt you

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

It's not the endings that will haunt you,
But the space where they should lie.
The things that simply faded,
Without one final wave goodbye.

Orpg with lovely @AmberVanDerWall.
Gelieve niet te reageren tenzij je een van ons twee bent ♥
~~

Ik;
Andrew James Weston
21 yrs
Extra: Heeft de sleutel naar het einde van de oorlog

~~

He's fire and Ice.
You'll fear the cold,

And crave the burn

~~

Jij; meisje + begin

Account verwijderd

schreef:
Nicky O'Donnell - 19 years

.

--
Ze rende zo hard als ze kon, op een duister pad. 'Help, iemand help me. Alsjeblieft.' Toen rende ze door een deur en alles was zwart. Pik zwart. Ze schrok wakker op het moment dat ze iets voelde op haar schouder. 'Oh mijn god, Andrew. Je liet mij schrikken.' Ze stond op en gooide wat water in haar gezicht. Ze bleef naar zichzelf staren in de spiegel. 'Het was een nachtmerrie. Ik rende ergens voor weg, ik kon alleen niet zien wat. Daarna rende ik door een deur en kwam ik terecht in een donkere ruimte.' Ze liep weer terug naar haar bed. 'Zou het ooit nog goed komen? Blijven wij als enige 2 op de aarde, tot wij allebei dood zijn?'

Het begon allemaal een week geleden, ze kwam thuis van school toen het gebeurde. Haar ouders renden door het hele huis en zij moest haar tas pakken. De hele familie moest daar weg. Ze liep de trap op om haar tas te pakken en hoorde haar kleine zusje huilen. Die voelde natuurlijk ook dat er iets aan de hand was. Ze nam haar zusje mee haar eigen kamer in en deed de deur dicht. Het bed was een goede plek om haar zusje neer te leggen, terwijl zij haar tas ging pakken. Wat zou er toch aan de hand zijn? Iedereen buiten is van slag en aan het stressen.

Er stonk iets in haar kamer, het stonk naar poep. Ze zuchtte en liep naar het bed. 'Serieus, op dit moment?' Haar moeder was te druk bezig om de luier te schonen, dus moest zij het wel doen. In de baby kamer lagen alle spullen. Ze trok de kast open en zag niks. Helemaal leeg. Haar ouders hadden vast alles gepakt voor het vluchten. Ze pakte haar zusje uit haar eigen kamer en liep naar beneden toe. Op zoek naar antwoorden voor wat er aan de hand was.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Daar stond hij dan. Voor een raam. Hij keek naar buiten. Hij keek naar de dikke zwarte rook die van alle kanten opsteeg, naar de rode atmosfeer en naar de verwoeste stad die hij tot voor kort zijn thuis had genoemd. Het geluid van geweren en gehuil van buiten vulde de hemel. De donkerte had hem inmiddels omhuld, de terreur van buiten zorgde voor zacht licht dat op zijn gezicht viel. Een lichte traan liep over zijn gezicht heen en maakte zijn weg zijn wang over. Het was inmiddels een week geleden. Een week geleden begon het begin van het einde. Na maanden van wapenwedloop, heftige discussies en brede ruzies was de oorlog dan toch begonnen. En niemand bleef gespaard. Elk land deed mee aan de oorlog, niemand kom meer neutraal zijn. Niet na de discussies van de afgelopen tijd. Bij de grenzen waren de heftigste gevechten aan de gang. Massieve stoomuitval was een effect hiervan, eentje die fataal was voor velen. 's Nachts was het overal zo donker, zo donker dat als je geen slaapplaats had je gedoemd was. Maar er was een oplossing. Een simpele oplossing die verbogen was op een usb-stick. Een oplossing die een nieuwe vrede kon stoppen en de aanvoer van dodelijke en impactvolle bommen kon stoppen. Echter waren er maar eens stuk of tien van deze sticks in de wereld. En niet alleen dat, een werkende laptop vinden is met de stroomuitval en de allesvernietiging bijna onmogelijk. De geheimen die de usb-stick bewaarde konden echt voor altijd geheim blijven. Er waren ook mensen op de wereld die fanatiek waren met de usb-sticks. Mensen die ze zo graag wilden hebben dat ze er over lijken voor zouden gaan. Het liet hem even slikken, gezien hij een van de sticks in bezit had... Het was zijn keuze niet. Op de dag waarop de oorlog begon werd hem geïnstrueerd om samen met zijn zusje en zijn vriendin weg te gaan, zo ver mogelijk te rennen en om te overleven. Hij ging dat ook doen.. Maar alles liep mis. Ze waren het appartementengebouw nog niet eens uit of zijn zusje werd al vertrapt door een menigte mensen. Hij had haar op de grond zien liggen, wilde naar haar toe gaan en haar helpen. Maar de blik op haar gezicht verraadde al dat het te laat was. Hij moest weggaan. Na veel getrek van zijn vriendin vertrokken ze, maar bij de rand van de stad ging het weer mis. Een fanatiekeling die op zoek was naar de usb-stick had hen besprongen en had zijn vriendin gedood voor informatie. Ze stierf in zijn armen. Echter was de fanatiekeling al weggegaan en kon zijn vriendin hem de usb-stick overhandigen. Hij moest het bewaken met zijn leven. Hij schrok even op uit zijn gedachten en haalde een hand over zijn wang heen. Ze waren inmiddels kletsnat. In dag was hij al zijn familie verloren. Zijn ouders. Zijn zusje. Zijn vriendin. Het had een leeg plekje in zijn hart overgelaten. Het had emotionele littekens op hem achtergelaten, iets wat hij niet zomaar kon weghalen. Andrew ademde even diep in en uit en liep rustig weg bij het raam. Hij kon het ook niet meer aanzien. Rustig liep hij naar het bed. In het bed lag een slapende Nicky, een meisje dat hij in zijn zoektocht naar onderdak ontmoet had. Ze besloten bij elkaar te blijven en ze hadden een goed appartement kunnen vinden die nog redelijk intact was. Na een tijdje voelde hij beweging in het bed en zag hij dat Nicky een nare droom had. Hij legde rustig zijn hand op haar schouder zodat ze wakker zou worden. Hij luisterde naar haar terechte vraag, hij had het zichzelf ook afgevraagd. "Ik weet het niet" had hij tegen haar gezegd. Hij wreef in zijn ogen, slapen had hij ook al een tijdje niet meer gedaan. Maar in zijn geval was het ook niet mogelijk, niet na hij al zijn familie heeft verloren en er een oorlog buiten de deur woedde.

Account verwijderd

schreef:
Ze barstte in huilen uit. Op een of andere manier, wist ze, dat ze dit niet lang meer kon volhouden. De oorlog heeft haar al te veel pijn gedaan, ze was iedereen die ze kende kwijt geraakt. Het duurde een paar dagen voordat ze was gestopt met huilen. Eigenlijk zou ze nu moeten rouwen, maar door de oorlog heeft zij daar geen tijd voor. Andrew, hij was een aardige jongen. Zij vond hem oprecht heel aardig, hij had haar met veel dingen geholpen. In ieder geval hulp gekregen in overleden en zij hadden steun aan elkaar. Althans, zij wel van hem.

Zij keek hem in zijn blauwe ogen aan. 'Ik ben er klaar mee, Andrew. Ik trek dit niet meer. Dit leven wil ik ook niet meer, ik zou nu op school te horen zijn. Ik dacht serieus dat ik proefwerken altijd haatte, maar als ik eerlijk ben mis ik ze echt. Mijn familie, ik mis hun.' Zij keek naar beneden en liep richting het raam. Ze staarde de duisternis in. 'Ik wil op zoek naar dat iets waar iedereen het altijd over heeft. Een usb-stcik, was het? Ik wil het vinden en de wereld weer normaal maken. Dat ik ook werkelijk waar een plek mijn thuis kan noemen.'

Zij draaide zich om naar Andrew, 'Ik doe het zonder je en ik doe het met je. Kies maar. Alleen ik ben hier klaar mee, ik ben klaar met deze ruimte. Zonder computers, of mobiele telefoons. Zonder vrienden, zonder familie..' Toen stokte haar adem voor een seconde, meer woorden kreeg zij er niet meer uit. Niet na wat zij als laatste had gezegd. Zij keek om zich heen, haar ogen scande de ruimte waar zij in zaten. 'Als het moet, geef ik mijn leven voor die usb-stick. Ik ben liever van deze planeet af, dan dat ik er de rest van mijn leven op deze aardbol zo moet leven.' Zij liep naar andrew toe, 'Ik ga er hoe dan ook achteraan. Dus wat wordt het? Ben je in or out?'

Terwijl ze op antwoord wachtte, ging ze weer liggen op haar 'bed'. Dat waren alleen maar 2 kleine matrassen op de grond met een dun dekentje. Het scheelde dat het warm was en niet ijskoud. Ze ging met haar gezicht naar Andrew toe liggen, ze vroeg zich af of hij het aanbod zou aannemen of dat ze weer alleen zal zijn. De woorden van net deden haar nog veel te pijn, ze dacht weer aan haar familie. Hoe zij die was verloren, afgeslacht door een of andere gek. Zij kreeg meteen weer tranen in haar ogen. Elke avond als zij haar ogen dicht deed, zag zij de beelden weer in haar hoofd. Zij kon er niks aan doen, als zij hun ging helpen, dan was zij er nu ook niet meer geweest. Niet dat zij dat heel erg vond, alleen nu heeft een reden om te leven. Zij kan misschien de wereld redden van deze ondergang.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Een hand haalde hij losjes door zijn haar heen terwijl hij opstond en weer naar buiten keek. Het zachte rode licht viel op zijn gelaat terwijl hij nog een blik worp op de buitenwereld. De dood, geweld en verderf keken naar hem terug. Het was momenten zoals deze waarop hij sterk overwoog of overleven het wel waard zou zijn. Wat verwachtte hij? Dat hij wanneer hij de mysterieuze inhoud van de usb-stick heeft gezien hij de wereld zomaar zou kunnen redden? Zouden er überhaupt nog genoeg mensen op de aarde staan om te redden? Was de aarde nog wel te redden? Het waren vragen die hem zelfs in de weinige slaap die hij kreeg bleven achtervolgen. Daarnaast was de familie die hij had weg. Zijn ouders waren er niet meer. Hij had geen flauw idee waar de rest van zijn familie was, maar hij kon er net zo goed van uitgaan dat zij allemaal zijn omgekomen. Zijn zusje was hij kwijtgeraakt in de menigte mensen die wegvluchten. Hij had niet eens afscheid kunnen nemen. Hij nam het zichzelf nog steeds kwalijk, zijn zusje was zijn verantwoordelijkheid en hij was haar binnen vijf minuten al kwijt. Een brok vormde zich in zijn keel. Hij was zijn vriendin verloren. Dat was misschien nog wel het pijnlijkste, ze was het meisje waar hij alles voor op zou geven. Maar zij had alles voor hem opgegeven voordat hij dat voor haar kon doen. Ze was de reden waarom Andrew nu een geheim doelwit was voor anderen. De fanatiekelingen liepen nog steeds buiten rond, en zij zouden over lijken gaan als het nodig was om de usb-stick in handen te krijgen. Met een ruk draaide Andrew zich om toen hij hoorde dat Nicky begon te huilen. Rustig liep hij naar haar toe en ging hij op zijn hurken bij de bedrand zitten. Hij wist precies hoe ze zich voelde, ze was vast ook al haar familie verloren. Ze hadden er eigenlijk weinig over gepraat in de hoop dat de wonden snel zouden helen, maar dat was niet het geval. Andrew luisterde naar wat ze te zeggen had en aan het einde van haar gepraat wist Andrew niet goed wat hij moest zeggen. Een innerlijk conflict speelde zich af in hem, hij had een usb-stick. Maar hij wist dat Nicky laten weten dat hij er een in bezit had voor haar erg gevaarlijk zou zijn. Ze zou gelijk een doelwit worden, een makkelijk doelwit wel te verstaan. En toch was hij bang dat ze een fanatiekeling zou worden. Hij kon het horen aan de manier dat ze praatte en de woorden die ze gebruikte om de zinnen te vormen. Bang was hij wel, bang dat als ze erachter zou komen dat hij één van de weinig is met de usb-stick ze hem zou afsluiten. Wegknippen uit haar leven. Ze zou de usb van hem afpakken en hem achterlaten. Het was het laatste wat hij nu wel zou willen. "Ik doe mee" zei Andrew, onwetend wat hij zichzelf nu had opgezadeld.

Account verwijderd

schreef:
Op het moment dat zij de drie woorden hoorde, die zij zo graag wilden horen kwam er een klein glimlach op haar gezicht. 'Mooi.' En ze neemt een diepe zucht, wat is zij opgelucht. Nu staat zij er niet alleen voor, op die wilde planeet. 'Wij kunnen elkaar beschermen, zorgen dat ons niet hetzelfde lot staat te wachten als onze familie.' Terwijl ze die zin zei, piekte zij een traantje weg. 'Voordat wij ook maar iets kunnen doen, hebben wij informatie nodig.'

Zij ging recht voor Andrew zijn gezicht zitten. 'Maar waar moeten wij beginnen? Wat weten wij over die usb-stick? We moeten ook regels hebben! Straks focussen wij er te veel op en worden wij net zo gek als zo'n 'fanatiekeling' Dat wil ik niet. I wil ook nog met eer bij het graf van mijn familie staan als het allemaal over is.' Zij kijkt Andrew recht in de ogen aan, wat heeft hij mooie ogen. Je zou er spontaan verliefd op kunnen worden. Toen zij zichzelf dat hoorde denken, begon een klein beetje te lachen.

Daarna stond zij op om te kijken wat voor eten zij hebben, niet veel. 'Ik moet er van door, wij hebben eten nodig. Anders gaan wij hier hoe dan ook niet redden.' Zij pakte haar tas en pijl en boog. Althans, eerder iets wat lijkt op een pijl en boog. 'Als je wil, mag je wel wat slaap pakken? Zorg ik dat ik voor de zon op is, wel terug ben. Ik ren even naar het bos heen en weer voor eten. Of wil je wel mee?' Zij kijkt naar Andrew, in de hoop dat hij mee gaat. Zij kan wel even wat gezelligheid in het bos gebruiken na zo'n verschrikkelijke nacht.

Vervolgens zette zij de spullen na 5 seconden weer op de grond. 'Moet mij toch nog even omkleden, dus heb je even de tijd om na te denken over of je mee gaat of niet.’ Al haar kleding was weg, toch had zij nieuwe kleding gevonden. Speciale jacht kleding, hierdoor viel zij minder op tussen de bosjes, aangezien niet alleen de mensen hier zijn veranderd. Deze dieren zijn nog valser en wilder dan je ooit zou kunnen bedenken. Deze dieren komen in de nacht meestal de dorpen en huizen binnen vallen. Gelukkig zitten wij vet hoog in een appartementencomplex, hierom weten zij niet dat wij er zitten.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Andrew keek even afwezig van haar weg. Het dilemma voor hem leek onmogelijk op te lossen, hoe hard hij het ook probeerde. Hij wilde zijn hart luchten, hij wilde Nicky vertellen over de dood van zijn familie en het feit dat hij een usb-stick had gekregen. Hij wilde haar vertellen over het feit dat hij doodsbang was, doodsbang om alleen te worden achtergelaten. Hoe moeilijk het ook was, Andrew moest vasthouden aan de laatste belofte die hij aan zijn vriendin had gemaakt, dat hij de usb-stick met zijn leven zou beschermen. En dat zou Andrew doen, hij zou hem beschermen zoals hij zijn vriendin niet had kunnen beschermen. Hij zou Nicky dan ook voorzichtig moeten benaderen, zorgen dat ze op het rechte pad zou blijven en dat ze de eventuele leugens die Andrew zou produceren zou geloven. Ooit zouden ze over hun familie gaan praten, mocht het dan nog een tijd duren, en hij zou alles over de usb weg moeten laten. Hij zou de dood van zijn vriendin moeten verdraaien zodat Nicky hem zou blijven vertrouwen. Het voelde laag, om tegen Nicky te moeten liegen, maar het was wat nodig was om een mogelijke oorlog te voorkomen. "Natuurlijk" knikte Andrew naar haar terwijl hij zijn blik weer op Nicky focuste en weer present was in het gesprek. "Er zijn er maar een aantal van over de wereld verspreid. Iedereen kan ze hebben". Andrew slikte even, als Nicky zou weten dat hij er een in bezit had... Hij kuchte even en ging verder: "We gaan anderen geen pijn doen om ons doel te behalen.". Andrew maakte de belofte met zichzelf dat hij dat nooit zou doen... Tenzij wanneer hij de moordenaars van zijn ouders, zusje en vriendin zou tegenkomen. Dan zou hij echt agressief worden, dus hij hoopte lichtelijk dat dat niet zou gebeuren. Toen ze voorstelde om eten te gaan zoeken merkte hij pas hoe veel honger hij had. Ze hadden sowieso al niet veel ter beschikking. "Als jij liever hebt dat ik mee ga, ga ik mee. Zeg het maar"

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
'Mensen pijn doen om die usb-stick? Daar ben ik het mee eens, dat doen wij niet. Maar ik ben wel bereid om er zo veel mogelijk voor te doen. Andrew, ik kan dit niet meer. Ik ben er klaar mee om zo te moeten leven, in een wereld vol met oorlog en moordenaars. Ik heb tijd nodig voor mijzelf, tijd om te kunnen rouwen om mijn familie.' Zij liep naar hem toe en knielde voor hem. 'Jij ook. Wij moeten allebei kunnen rouwen om onze vrienden en familie. Maar dat kan pas als dit is opgelost.' Ze stond weer op. Haar vrienden en familie, allemaal weg. Die had zij voor een tijdje uit haar hoofd gezet, want overleven was de eerste prioriteit.

'Ja, het is beter als wij bij elkaar blijven. Dan hebben wij beiden meer kans op overleven, samen eten zoeken dus.' Zij glimlachte naar Andrew. Hij is het type die zij leuk vindt. Hij is zorgzaam, lief, knap en dat is altijd belangrijk. Door haar gedachtes over Andrew begint ze te grinniken. Maar hij voelde vanaf het begin al vertrouwd aan, hij heeft ten slotte haar leven gered. Hij is ook de enige die zij heeft, dus hun vriendschap op het spel zetten zou zij voor geen moment doen. Dat kostte haar te veel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld