Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Hadesu

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:

Maeva Jennifer Shorcka - 20 jaar - Mens

Jij de mannelijke rol en de eer om te beginnen! @Hadesu

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Iets spannends in de trant van "eventuele 18+ content, gelieve niet te reageren, blablabla

Feredir ~ 21 ~ not a human

Vandaag was weer één van die dagen. Zo'n dag waarop alles mis leek te gaan. Feredir was die ochtend begonnen met een fikse ruzie met zijn moeder, die hem nog steeds over probeerde te halen om een minder gevaarlijke baan te zoeken. Daarna had hij te horen gekregen dat hij vandaag op grenspatrouille zou gaan. In zijn eentje. Erger kon niet. Grenspatrouille op zich was al geen pretje, puur omdat er nooit wat gebeurde, maar wanneer hij in zijn eentje de ronde moest doen, was het alleen maar erger. Zijn enige reisgenoot zou Vanya zijn, één van de paarden die beschikbaar gesteld waren voor de Beschermers van het Rijk. Feredir snoof bij de gedachte. Alsof de elfen beschermers nodig hadden. Zijn volk was wat dat betreft geen makkelijke vijand; iedereen, man of vrouw, kind of oudere, wist met wapens om te gaan. Zo ging dat nu eenmaal in hun cultuur. Hijzelf had zich gespecialiseerd in de twee dolken die hij droeg. Snelheid was zijn voornaamste kwaliteit. Hij kon ook wel redelijk met een boog overweg, wat vooral handig was voor de jacht.
In een rustig tempo draafden hij en zijn zwartmanige compagnon naar de grensroute die ze moesten controleren. Bewapend met zijn dolken en een boog, die hij beiden waarschijnlijk niet zou hoeven gebruiken, bewogen ze zich daarna stapvoets langs de randen. Er waren een paar punten waar ze op moesten letten. De poort, vooral. Die lag op zijn route en het was belangrijk om daar af en toe te controleren, voor het geval er iemand of iets doorheen gekomen was dat hier niet zou moeten zijn. Of een spion, die gewond was geraakt en hulp nodig had.
Feredir moest ook wel eens spioneren aan de andere kant. Het intrigeerde hem. De poort verschafte toegang tot een geheel andere wereld, één waar de natuur ondergeschikt was aan het dominante ras: de mens, met korte oren en slechte zintuigen. Helaas kon hij niet iedere dag naar de andere zijde: Zijn taken waren, net zoals die van de andere beschermers, divers. Jagen, patrouilleren, spioneren, vechten, beschermen.. Iedere dag weer iets anders. Op het patrouilleren na, vond hij het heerlijk.
Eenmaal aangekomen bij de poort, liet hij Vanya halt houden en gleed van haar rug af. De merrie maakte van de gelegenheid gebruik om wat gras te eten, terwijl Feredir op dr grond plaatsnam. Hij had genoeg tijd om even van de natuur hier te genieten en de poort in de gaten te houden. Je wist maar nooit.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Op een normale zonnige dag zat Maeva in de zon op een omgevallen boomstam te schetsen in haar schrift. Ze was altijd al iemand geweest die een voorliefde had voor tekenen en kon hier veel in kwijt waar ze op dat moment mee zat. In de loop der jaren was het tekenen een passie voor haar geworden in plaats van dat het iets was dat ze deed het om het van haar af te zetten. Ze liet een zucht toen ze al meerdere keren een bepaald stuk in haar schets overnieuw had getekend maar nog steeds niet naar haar wens was. Maeva was een meisje die enorm perfectionistisch was en er echt niet tegen kon als er iets verkeerd in haar tekeningen was, desondanks of het nou een schets was of niet. Ze klapte de map met haar tekeningen dicht en leunde even achterover zodat de zon kort in haar gezicht brandde. Meestal als ze even tijd voor haar zelf wilde trok ze hier terug, mensen wisten niet van het bestaan van deze plek omdat het redelijk verborgen zat in het bos. Er gingen geen wegen heen dus het was echt klim en loopwerk om er te komen. Na een tijdje opende ze haar ogen omdat ze rechts een paar takken hoorde krakken, ze keek er versneld heen maar zag niets. Maeva pakte haar tas op en besloot om weer richting haar huis te lopen, ze had hier al een paar uren gezeten en het was nu inmiddels al wat later in de middag zonder dat ze daar besef van had gehad. Meestal als ze hier zat verdwenen de uren zo enorm snel dat ze compleet geen tijdsbesef meer had. Maeva klom weer over een paar takken heen toen ineens iets aan de linkerkant van haar, haar aandacht trok. Iets wat ze daar nog nooit eerder had gezien. Ze liep er voorzichtig heen om te kijken wat het was en zag een paar voetstappen die verdwenen achter de boomstammen. Maeva trok een wenkbrauw op en keek naar de plek waar de voetstappen heen verdwenen. Ze had nog nooit voetstappen hier gevonden die niet van haarzelf waren geweest, in het begin waren dat de punten waardoor ze haar weg terug kon vinden. En in al die jaren dat ze hier al kwam had ze zoiets nog nooit meegemaakt. Ze besloot de weg van de voetstappen te volgen, puur uit nieuwsgierigheid.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde niet lang voor er iets gebeurde in de grot waar de poort zich bevond. Feredir opende zijn ogen, die hij had gesloten toen hij zat te genieten van het weer. Direct was hij in opperste staat van paraatheid, maar hij hoorde al snel aan de voetstappen dat er geen gevaar was. Het was een elf, die inderdaad al snel in zicht kwam. Zijn ogen stonden bezorgd en Feredir keek hem vragend aan. De spion van die dag schudde zijn hoofd. 'Feredir, je paard,' zei deze bevelend. Feredir kon niet anders dan buigen. De elf tegenover hem was vele winters ouder dan hij en verdiende respect. Vanya werd bestegen, maar de elf verdween nog niet direct. 'Blijf hier, voor het geval ik achtervolgd ben. Ik kom zo snel mogelijk terug met een extra paard,' zei deze gehaast. Het bezorgde Feredir een heleboel vraagtekens, maar hij knikte slechts en stak zijn hand op. 'Rijd zo snel als de wind,' wenste hij de elf toe. Deze knikte, spoorde Vanya aan en ging in vliegende galop naar hun stad. Feredir pakte zijn twee dolken en verborg zich in de schaduwen van een boom. Eventuele achtervolgers. Dat kon nooit goed zijn. Mensen? Maar hoe dan? De poort was goed verstopt en geen mens zou de intelligentie bezitten om hem te kunnen vinden. Toch nam hij de woorden van zijn collega serieus en bleef wachten in de schaduwen. Hoe lang? Hij wist het niet. Dit was waarvoor hij was getraind. Beschermen. Dit was waar hij goed in was. Waar hij van gedroomd had. Hij zou een kans krijgen om zijn rijk te beschermen.
Afwachten, luisteren. Waren dat voetstappen? Hij fronste. Geen elf, zo te horen. Wat was het? Zijn hand klemde zich om één van de rijkversierde dolken in zijn hand en hij boog, zodat het hoge gras hem hielp in zijn camouflage. Afwachten. Hopen dat zijn witte haren hem niet zouden verraden. Waarschijnlijk niet, hij was voorbereid. De voetstappen hoorde hij nog steeds, uit de richting van de poort. Daar richtte hij dan ook zijn ogen op, wachtend tot de veroorzaker van het geluid tevoorschijn zou komen.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva volgde vooralsnog het spoor van de voetstappen en toen stopten ze ineens bij een paar bomen. Ze keek verbaasd om haar heen om te kijken of er misschien ergens in was geklommen, misschien was het wel een kind die de plek had ontdekt en hier een boomhut had? Maar de voetstappen leken geen eens op die van kinderen. Maeva schudde haar hoofd verbaasd en keek richting de toppen van de bomen maar kon daar verder ook niets ontdekken. Ze klom door de twee bomen heen die dicht tegen elkaar aanstonden en je eigenlijk niet langs kon lopen. Ze vervolgde haar pas richting een dichter gedeelte van het bos, het was er zo enorm groot dat ze op veel plekken nog nooit was geweest desondanks het feit dat ze hier al jaren naartoe kwam. Het was aan deze kant erg mooi maar wel erg beschut wat het toch weer wat minder mooi maakte en het was hier nog meer klim werk dan dat haar eigen schuilplek was geweest. Maeva klom nog verder door de bomen heen toen ze vervolgens wat zag glinsteren in één van de bomen. Ze kon niet goed plaatsen wat het was dus ze vervolgde haar tocht erheen om het van dichtbij te kunnen bekijken. Je moest enorm lenig zijn om hier überhaupt door heen te komen maar haar klimkunsten die ze had opgebouwd gedurende de afgelopen jaren hielpen hier erg mee. Een paar takken die voor het glinsterende object hingen drukte ze weg met haar handen waardoor ze een nieuwe omgeving zag, deze was niet zo dichtgegroeid met planten en bomen als waar ze nu net doorheen was geklommen maar het leek ook niet op iets wat ze eerder had gezien. Het glinsterende object kon ze ook niet terugvinden waardoor ze in verbazing ineens op een oppervlakte stond waar ze gewoon bijna een kilometer verder doorheen kon kijken. Maeva keek verbaasd om haar heen, ze kon niet geloven dat hier zo'n oppervlakte was. Er hoorde hier niet zo'n oppervlakte te zijn, ze had de kaarten al meerdere keren bekeken van het gedeelte van het bos in het dorp maar deze oppervlakte had daar nooit opgestaan. Ze slenterde verbaasd en voorzichtig verder. Niet wetende wat ze hier moest gaan verwachten en niet zeker of het verstandig was om verder te lopen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde niet lang voor de figuur tevoorschijn kwam. Hij fronste even. Een mens, overduidelijk. De stompe oren en manier van lopen verraadden haar meteen. Ja, een haar. Feredir was verbaasd. Het was voor mensen niet gebruikelijk om vrouwen als frontlinie te gebruiken. Normaal deden de mannen dat soort werk, had hij geleerd. Anders dan bij de elfen. Zijn ogen kneep hij even samen. Misschien moest hij haar niet onderschatten, was ze onverwachts toch erg sterk. Gevaarlijk. Hoewel alles in haar houding erop wees dat dit niet het geval was, moest hij met alles rekening houden. Dus wachtte hij af, tot ze in perfecte positie stond en hem niet zou kunnen zien. Voor een spion, of een scout, was ze wel lomp. Ze maakte erg veel lawaai, genoeg om dat van zijn bewegingen te maskeren. Het gras ritselde even toen hij in beweging kwam, maar meer niet. Voordat de mens kon reageren, had hij haar tegen een brede boom gedrukt, zijn dolk tegen haar keel gedrukt en met zijn lichaam zette hij haar klem. Moeiteloos. Ze had de aanval overduidelijk niet verwacht, maar dat maakte niet dat hij de druk op haar keel verminderde. In tegendeel, het scherpe lemmet van de dolk liet een witte streep op de tere huid van de keel achter. Hij wist wat hem te doen stond: Ze zou moeten sterven, maar eerst zou ze informatie verschaffen. Misschien stond er aan de andere kant van de poort wel een leger te wachten, wachtend op haar teken. Misschien hadden ze de bomen, die de doorgang beschermden, wel vermoord. De gedachte daaraan liet een rilling over zijn rug lopen. Zo harteloos waren de mensen wel, zo had hij ze al eerder zien handelen. Als dat het geval was, zou hij ze met liefde tonen dat je met de elfen geen oorlog wilde voeren. 'Wat doe je hier?' siste hij op lage toon naar haar, zich in eerste instantie niet realiserend dat zijn taal hem onbekend zou zijn. Hij schudde zijn hoofd eventjes onopvallend. Mensen.. Ze spraken een taal die hij normaal alleen gebruikte bij communicatie met andere volken. De elfen hadden hun eigen taal en dat was de taal die hij het meeste sprak. Gelukkig was hij in beide talen vloeiend, moest ook wel voor het werk dat hij deed. Hij herhaalde zijn vraag, dit keer in een taal die zij moest begrijpen. 'Wat doe je hier?'

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva keek om haar heen en liet een zucht. Net op het moment dat ze terug wilde gaan naar haar vertrouwde plek zag ze iets snel bewegen vanuit de rechterkant en voor dat ze het doorhad was ze ineens met haar rug tegen een boom aangedrukt. Tevens voelde een scherp voorwerp in haar keel steken wat meer geïrriteerd voelde dan pijnlijk dus ze wist dat het nog op het oppervlakte was. Toen ze alles langzaam probeerde door te laten dringen keek ze met grote ogen naar het wezen wat voor haar stond. Maeva was nog bezig met alles in haar hoofd op zijn plaats te zetten toen het wezen haar in een vreemde taal toesprak. Ze kon natuurlijk haar hoofd niet schudden om te laten merken dat ze het niet begreep dus ze bleef daar roerloos staan. Maeva zag dat hij haar grondig aankeek voordat hij zijn volgende woorden begon uit te spreken. "Wat doe je hier?" Hoorde ze het wezen zeggen waarna ze die woorden meerdere keren in haar hoofd herhaalde. Ze wist zelf geen eens wat ze hier deed, hoe moest ze dat aan een ander gaan uitleggen. Ze probeerde haar angst weg te slikken maar door die beweging voelde ze het scherpe voorwerp alleen maar meer in haar huid snijden. Ze besefte haar niet goed wat er nu allemaal gebeurde en ze begreep al helemaal niet wie of wat er nu voor haar stond. Maeva was wel helder genoeg geweest dat ze haar kalmte moest bewaren, dus ze probeerde haar opkomende tranen weg te drukken in haar ogen en knipperde snel een paar keer. "Ik zag iets in de boom.. en eh.. ja, toen kwam ik hier. Ik zou het nu wel fijn vinden als je me loslaat" Ze probeerde hem vol moed aan te kijken maar ze wist dat de angst haar hoe dan ook zou gaan verraden. Maar op dit moment wist ze dat vriendelijk zou moeten blijven reageren, ze had teveel documentaires over overvallen gezien of inbraken dat je altijd je kalmte moest bewaren en altijd duidelijk moest blijven praten. "Ik heb geen geld bij me.. Ik.. Ik kan je niets geven" Ze beet hard op haar lip na haar laatste woorden en ze wist bijna zeker dat dit haar dood zou betekenen. Bij elk woord dat uit haar mond kwam deed haar keel meer pijn waardoor de tranen in haar ogen schoten.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar gedrag verwarde hem des te meer. In plaats van te vechten, begonnen er tranen in haar ogen te komen? Hij fronste, maar was er nog steeds op bedacht dat dit allemaal maar een toneelstuk zou kunnen zijn. Een spel. Hij wilde zijn vraag herhalen op dwingende toon, in de hoop dat ze hem dan een antwoord zou geven. Dat bleek niet nodig te zijn, aangezien ze zelf begon te spreken. Niet dat hij er echt wijs uit kon worden, hij begreep de woorden die ze sprak wel, maar kon er niet wijs uit worden wat ze ermee bedoelde. Iets in een boom. Dat was waarschijnlijk de spion geweest, die nu al wel in de stad zou zijn. En ze was hem gevólgd? In haar eentje? Het was bijna onmogelijk om tussen de bomen door te klimmen, daarnaast was het onbegrijpelijk waarom iemand het überhaupt zou proberen.
Hij realiseerde zich dat ze nauwelijks kon spreken, door de dolk tegen haar keel. Hij keek haar strak aan. 'Één beweging en het zal je laatste zijn,' dreigde hij, waarna hij de dolk van haar keel haalde en hem heel duidelijk aan haar liet zien. Hij maakte geen grappen hier. Hoewel hij informatie uit haar los wilde peuteren, zou hij niet toestaan dat ze een bedreiging voor zijn volk zou worden. Dat ze informatie door zou spelen aan haar leider, om een inval te plannen. Om de bomen, die volgens haar nu nog leefden, te vermoorden. Het maakte hem woest, maar hij zou zijn emoties onder controle moeten houden. Ze had gerateld over geld. Hij snoof. 'Jouw geld is mij niets waard, ik wil weten waarom jij hier naartoe bent gekomen,' zei hij. Hij wist dat hij de vraag al had gesteld, maar misschien dat hij ditmaal wel een duidelijk antwoord zou krijgen. Beter dan wat ze hem net voorgeschoteld had. 'Ben je een spion? Een scout? Vooruitgestuurd om ons te bestuderen?' Hij hield haar blik strak vast, maar dit weerhield hem er niet van de rest van de figuur tegenover hem in zich op te nemen. Ze was niet breed, bijna net zo tenger als een elf. Niet langer dan hij. Haar haren hadden een aparte kleur, haar huid was bezaaid met vlekjes. Apart. Waarom zouden zo'n opvallende spion sturen?

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De verbazing in zijn ogen was Maeva niet ontgaan. Ze begon haarzelf af te vragen wat hij dan verwacht had als antwoord, of wat voor antwoord hij überhaupt wilde. Ze zag dat hij iets wilde zeggen en focuste haar op de woorden die hij over zijn lippen liet gaan. Maeva probeerde licht te knikken op de woorden dat ze haar niet mocht bewegen of dat ze als ze zou gaan bewegen haar laatste zou zijn. Toen het scherpe voorwerp van haar keel was gehaald hapte ze naar adem. Het wezen hield het voorwerp voor haar gezicht en ze keek met grote ogen van hem naar de dolk in zijn hand en weer terug. Maeva zat haarzelf af te vragen of ze beter niet gewoon weg kon gaan rennen in de hoop dat hij haar misschien kwijt zou raken. Maar ze wist dat ze waarschijnlijk nooit sneller zou kunnen zijn dan hem, want ze had hem in de eerste instantie helemaal niet gehoord laat staan gezien. Dus dat plan was al snel verdwenen uit haar gedachten. In plaats van weg te rennen keek ze hem strak aan en probeerde ze alles vooralsnog op een rijtje te zetten in haar hoofd maar het lukte haar niet door het feit dat ze oog in oog stond met iets wat haar compleet onbekend was. Toen hij opnieuw vroeg waarom ze hierheen was gekomen wilde ze haar mond openen toen hij er een paar vragen achterna stelde. Ze keek hem verbaasd aan. Een spion? Scout? Bestuderen? Ergens had ze het gevoel alsof ze voor de grap werd gehouden en dit gewoon een vermomming was geweest maar ergens weerhield ze haarzelf om die woorden uit te spreken. Want als dit niet echt was, had ze nog nooit zo'n goed acteerspel meegemaakt. "Oké" begon ze haar zin. "Ik weet niet waar je het over hebt, of waar ik ben of wat jij bent. Maar ik wil hier gewoon weg" Maeva keek naar de de bomen waar ze zojuist vandaan was gekomen. "Ik ben geen spion, een scout of iemand die jou bestudeerd. Ik was gewoon aan het tekenen in het bos en toen zag ik iets zoals ik al zei" Maeva beet op haar lip en keek hem vragend aan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Feredir fronste slechts bij het horen van haar hernieuwde uitleg. Ze wist niet waar hij het over had? Ze was niet wat hij dacht dat ze was? Het was hem niet echt duidelijk. Waarom was ze dan hier gekomen? Het verhaal van het achtervolgen vond hij heel sterk. Mensen stonden er niet om bekend om achter onbekende dingen aan te vluchten en door de bomen te vliegen om de achtervolging voort te zetten. Maar iets aan haar maakte dat hij het toch geloofde. Misschien was het haar hele houding. Haar voorkomen. De onschuld die ze uitstraalde, als een pasgeboren elfenkind. Het was apart. 'Ik.. Ik geloof je,' zei hij uiteindelijk, nadat hij haar nog even aangekeken had. Hij zette een stap naar achteren en wees in de richting van de poort. 'Het lijkt mij inderdaad het beste als jij gewoon.. weggaat.' Het kostte hem een beetje moeite om de juiste woorden te vinden. De taal was hem stroef, maar het kon erger. Hij twijfelde even over zijn eigen woorden. Protocol was dat ze niet levend terug mocht gaan, dat ze nu te veel wist. Maar het was ook bekend dat mensen, net zoals elfen, om hun soortgenoten gaven. Als er één vermist raakte, gingen ze zoeken. De kans dat ze de poort dan weer zouden vinden, was aanwezig. Hij keek even om zich heen. Er was nog geen sprake van galopperende paarden die in hun richting kwamen. Er waren nog enkele momenten. Hij stak één van de dolken weg, pakte haar bij de schouder en zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat ze bij de poort kwamen. Daar keek hij haar nogmaals indringend aan. 'Realiseer je dat je hier niemand over kunt vertellen. Dat wanneer er hier meer mensen komen, ze zullen sterven. En dat zal jouw schuld zijn. Houd deze poort geheim, vergeet hem en keer hier nooit meer terug. Is dat duidelijk?'

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Bij de woorden dat hij Maeva geloofde kwam er een golf van opluchting over haar heen. Ze bekeek hem alsnog aandachtig, ze had nog nooit zoiets gezien als hij hoe was en ze zou dit waarschijnlijk ook nooit meer meemaken. Maeva voelde zijn hand op haar schouder en er ging direct weer een schok van angst door haar heen waarna hij haar vervolgens bij de bomen zette en hij haar weer losliet. Ze draaide haar voorzichtig weer om naar hem toe zodat ze hem aan kon kijken. Ze liet de woorden die hij zei even echo'en in haar hoofd en knikte toen voorzichtig. "Ik zal het niemand vertellen" Alsof iemand het überhaupt zou geloven wat ze zojuist heeft gezien. Waarschijnlijk zouden ze denken dat er iets aan de hand is met haar en dat wilde ze haarzelf ook graag besparen. Maar hoe moest ze dan ooit aan haarzelf proberen te verduidelijken wat ze hier nu allemaal had gezien zonder dat ze het met iemand bespreekbaar kon maken? "Mag ik wat vragen?" Maeva keek hem aan en wachtte eigenlijk niet op zijn antwoord omdat haar nieuwsgierigheid het van haar overnam. "Wat ben jij?" Ze beet zo hard op haar lip dat ze het bloed onder haar tanden voelde komen. Misschien was het niet verstandig om dit te vragen maar ze was altijd al nieuwsgierig ingesteld en anders zou ze voor de rest van haar leven met deze vraag blijven zitten. Maar net toen de vraag haar lippen had ontsnapt wist ze dat ze het misschien niet had moeten vragen, bang voor wat hij zou doen maar misschien nog wel meer bang voor het antwoord wat ze geen eens wilde horen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar belofte was misschien overbodig, maar wel gepast. Er was niemand die haar aan de andere kant zou geloven, al zou ze er een heel verhaal over schrijven. Dat was mooi en triest aan zijn eigen bestaan. Feredir glimlachte eventjes om zichzelf. Bijna verbitterd. Hij knikte toen ze vroeg of ze hem een vraag kon stellen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Nog steeds was het treurig. De mens wist zo weinig, dat ze andere rassen niet eens konden herkennen als ze er met hun neus op gedrukt werden. Hij besloot haar vraag te beantwoorden, om te zorgen dat ze des te sneller zijn wereld zou verlaten. 'Geen wat. Wíe. Ik ben Feredir, een Beschermer van het Rijk. Het rijk der elfen, om exact te zijn.'
Het vinden van de juiste woorden was lastig voor de titel die hij noemde. Er was geen exacte vertaling voor de woorden bekend, dus hij improviseerde hier maar. Hij haalde zijn schouders op. 'Niet dat dit voor jou belangrijk is, je zult hier nooit weer keren. Ik raad je ten sterkste af om in de buurt van de poort te blijven snuffelen. De volgende Beschermer zal niet zo goedgelovig zijn als ik.' Met die woorden gaf hij haar nog een duwtje in de richting van de poort, zodat ze eindelijk naar haar eigen wereld zou gaan. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte af, hiermee ook een eventuele ontsnappingsweg voor haar blokkerend. Niet dat ze ver zou komen, hij was op snelheid getraind en zij overduidelijk niet.
Er klonk hoefgetrappel in de verte. Zijn vervangende paard kwam er overduidelijk aan, zodat hij zijn ronde af kon maken en weer naar huis zou kunnen. Hij wierp nog een laatste, ietwat ongeduldige blik op de mens die in de verkeerde wereld gekomen was. Als zij nou snel zou vertrekken, kon hij ook weer verder met zijn leven.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva liet de woorden die het wezen, of de elf, of Feredir tegen haar zei even tot haar door dringen. "Elven? Zoals in the Lord of the rings?" Ze trok verbaasd een wenkbrauw op en schudde toen lachend haar hoofd. "Jullie lijken niet op wat de mensen willen waar jullie op lijken" Ze hoorde zijn zoveelste waarschuwing dat ze weg moest en dat ze hier nooit meer zou moeten komen. En ergens kon ze het wel begrijpen wat hij zei maar haar nieuwsgierige kant had het allang overtroffen van haar rationele kant. Sinds hij wat milder was geworden tegenover haar had ze veel bewondering gehad voor wat nu voor haar stond en hoe goed hij de taal kon spreken die zij ook sprak. De duw in de richting van de bomen liet haar beseffen dat ze nu wel weg moest gaan en dat er geen ruimte meer zou zijn voor andere vragen dus ze probeerde wat onhandig in de boom te klimmen waar ze ook uitgekomen was. Maeva draaide haar hoofd nog even snel om en ontmoette de ogen van Feredir en ging toen verder met haar tocht tussen de bomen door. Heen was veel makkelijker geweest dan terug, dit omdat ze toen iets in haar zicht had waarvan ze graag wilde weten wat het was en nu eigenlijk gewoon haar weg naar huis terug moest gaan vinden tussen al die bomen. Maeva had eigenlijk geen idee meer waar ze vandaan kwam en hoe erg ze haar best ook deed om mogelijke voetstappen te vinden, ze vond er geen één. Ze slaakte een zucht van irritatie waarna ze vervolgens klom naar het dichts bijzijnde licht, meestal waar licht was was ook een uitgang dus ze hoopte dat op dit moment dat ook klopte. Toen ze vervolgens in een open omgeving terecht kwam wist ze alsnog niet waar ze was, maar het liet haar al wat veiliger voelen dan dat ze zich de afgelopen minuten had gevoeld. Ze wist eigenlijk niet zeker hoelang ze daar had gestaan maar het voelde alsof het uren duurde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
"Elven? Zoals in the Lord of the rings?"
Feredir had de woorden onthouden. Hij had geen idee wat ze betekenden, maar was vastbesloten dat te ontdekken.
Na zijn aanvaring met de mens gisteren, was hij bijna als een held ontvangen terug in de stad. Blijkbaar was iedereen van de dreiging op de hoogte en het enige wat zij wilden weten, was of hij de dreiging bestreden had. Uiteraard had hij dat. Er was dan wel geen lichaam geweest, hij had iedereen kunnen verzekeren dat er geen gevaar meer van de mens uitging. En om daar zeker van te zijn, had hij daarbij direct aangeboden om de volgende dag te gaan spioneren. Een uiterst goed plan, leken de leidinggevenden te vinden.
Dus nu zat hij hier. Vanmorgen was hij door de poort gegaan waar hij de dag ervoor de mens had gestuurd, had het zich gemakkelijk gemaakt in de bomen en hield nu de omgeving in de gaten. Hij verwachtte geen bijzondere activiteit en besloot dus ook zijn gebied te verbreden. Dat hield in dat hij verder bij de poort vandaan ging en op deze manier een beter overzicht van het bos had. Voor de zekerheid was hem op het hart gedrukt om niet bij de mensensteden in de buurt te komen, maar op de achtergrond te blijven. Niemand wilde dat de elfen ontdekt werden, al helemaal niet na het enkele spannende moment van de dag ervoor.
Hij vond het hier wonderlijk. Het bos was klein en zelfs vanuit hier kon hij de lelijke gebouwen van de mensen zijn. Hun wereld, waarin zij de indringers waren. Grappig, hoe omgekeerd het nu was. Al zou niemand hem terug kunnen sturen naar zijn eigen wereld.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De schoolbel luidde en Maeva haastte haarzelf uit het schoolgebouw. Ze was zelf nooit iemand die graag sociale contacten maakte dus dat deed ze ook niet. Ze had wel mensen uit haar klas gehad waar ze zo nu en dan contact mee had als er bijvoorbeeld vragen waren of als ze in groepen samen moesten werken maar verder dan dat ging het ook niet. Maeva was iemand die haar graag afzonderde van mensen en vandaar dat ze ook weer richting het bos liep, wat standaard voor haar was geworden. Ze liep eerst langs de wegen die waren gemaakt in het bos en liep toen vervolgens haar eigen weg door de takken heen. Ze wilde niet dat mensen de plek ontdekten dus ze had nooit de moeite gedaan om obstakels weg te halen of takken door te zagen, dat vond ze tevens ook gewoon zonde om te doen want Maeva was iemand die de natuur ook prachtig vond. Meerdere tekeningen van dit bos en van andere natuur landschappen in haar map bevestigden dat. Over een bult takken heen lag de plek waar ze haar altijd afzonderde en ze liep er wat onhandig heen waardoor ze bijna viel en ter versteviging een tak nabij haar moest vastgrijpen om niet te voelen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze zou vallen en ze wist dat dat ook niet altijd even prettig was geweest, gelukkig was het nooit ernstig geweest. Want als ze hier een been zou breken dan zou ook hoogstwaarschijnlijk niemand haar vinden omdat ze er ook nog nooit iemand over verteld had. Een blik richting de bomen waar ze de vorige keer uit was gekomen na het akkefietje met de Feredir liet haar even slikken. Ze versnelde haar pas richting de omgevallen boomstam en ging er zoals gewoonlijk weer opzitten waarna ze haar map vol met tekeningen weer opende.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er klonken geluiden in het bos. Met zijn scherpe oren ving Feredir de geluiden makkelijk op en hij kwam direct in beweging. Geen dier, die maakten minder herrie. Het was overduidelijk dat het een mens zou zijn.
En inderdaad na enkele stukken door de bomen gesprongen te hebben, nadat hij zichzelf dichter naar de bron van het geluid -en daarbij ook weer dichter naar de poort toe- had bewogen, kwam het figuur weer in zicht. Feredir fronste. Hij wist dat mensen wel eens traag van begrip konden zijn, dom zelfs, maar dit sloeg toch alles. Dezelfde figuur als hij gisteren tegen gekomen was, zat nu op de omgevallen boom. Dezelfde donkere haren en dezelfde gevlekte huid, waaraan hij haar makkelijk herkende. Had ze dan toch gelogen en was hij in haar leugen getrapt, enkel om bedrogen te worden? Dat tolereerde hij niet. Hij kwam dichterbij, zo dichtbij dat hij met haar mee kon kijken met wat ze deed. Hij herkende dit. De kunst van het schilderen en schetsen was ook bij de elfen niet onbekend, maar het verbaasde hem dat een mens zoals zij dat híér ging zitten doen. Hij wachtte nog heel eventjes, maar liet zich toen geruisloos op de grond achter haar vallen en boog zich naar haar toe. 'Ik had je nog zo gewaarschuwd, mensenvrouw,' zei hij zacht, waarna hij direct weer naar achteren ging, om een reflexbeweging die zou kunnen volgend, voor te zijn. Hij had geen zin om in zijn gezicht geslagen te worden, je wist maar nooit met de mensen.
Hij had haar gisteren moeten doden, dat was duidelijk. Of ze had zijn waarschuwing verkeerd begrepen, of ze was gewoon te koppig om te luisteren. Of ze was in opdracht van haar leider toch wederom hierheen gekomen, met het idee dat ze heus geen twee dagen op rij opgepakt zou worden. Feredir kon het niet laten zich bijna verraden te voelen door deze mensenvrouw, al had hij het waarschijnlijk moeten verwachten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld