Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Schrijftopic | Will Quana survive?

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Link naar het Inschrijftopic

Start voor de rebellen
De rebellengroeperingen reizen al jaren door alle rijkenheen. Het is begonnen als één klein groep. Langzaam werd steeds groter en groter, uiteindelijk te groot want de regering begon ze op te merken en tegen te werken. Ze stonden onder leiding van Kopa, hij heeft uiteindelijk andere mensen toegewezen die onder hem zijn taak ook uit voerden. Ze zijn uiteen gegaan in inmiddels vier groepen en zegroeien. Mensen steunen de rebellen meer dan dat ze de regering steunen.De rebellen trainen de kinderen die bij hun binnen komen en proberen mensen ervan te overtuigen hun kinderen niet weg te sturen en te vechten tegen het regime. Via een uitgebreid en ondergronds netwerk hebben ze lucht gekregen van de plannen van Seriun. Vanuit verschillende rijken stromen de vier groepen rebellen samen. Sommigen kennen elkaar al, sommigen nog niet. De leiders kennen elkaar in ieder geval al wel. Samen reizen ze naar het begin van de woestijn, de woestijndie niemand ooit oversteekt en degenen die het geprobeerd hebben, zijn nooit wedergekeerd. Hier komen de leiders van de vier rebellengroepen te staan.Ieder reizen ze door drie rijken. Het rijk dat bij jou hoort, daar ben je opgepikt en bij die groepering hoor je dus. Het kan dus zijn dat je andere rebellen op dit moment pas voor het eerst leert kennen en anderen al kent. Houd hier dus rekening mee.

Leiders:
Kopa – Rijken: 2. Stier ~ Aarde 3. Vissen ~ Water 6. Kreeft ~Water
Benji – Rijken: 4.Ram ~ Vuur 8. Steenbok ~ Aarde 12. Tweeling ~ Lucht
Weysan – Rijken: 1. Waterman ~ Lucht 10. Leeuw ~ Vuur 11.Weegschaal ~ Lucht
Xenia – Rijken: 5. Maagd ~ Aarde 7. Schorpioen ~ Water 9. Boogschutter~ Vuur

Het startpunt is dus:

Het rebellenkamp, het kan zomaar zijn dat je er net aan komtmet je groep of dat je er al bent. Zodra iedereen er is kunnen jullie gaan optrekken en richting de woestijn gaan.

Note: Voor verdere informatie over de rebellen mag je mealtijd even taggen. Het is meer uitgewerkt in mijn hoofd dan dat ik het soms kan opschrijven. Dit geldt ook voor de stedelingen.

Start voor de stedelingen

Jarenlang zijn jullie getraind. Je weet niets beter dan hetleven in Servion City. Daar ben je opgegroeid in het district van je kracht. De anderen heb je misschien wel gezien, maar dat is pas begonnen vanaf het moment
dat jullie de speciale training. Tijdens die speciale training hebben jullie elkaar beter leren kennen. Inmiddels zijn jullie op elkaar ingespeeld en begonnen aan jullie reis door de woestijn. Het is een lange reizen, jullie en je paarden zijn vermoeid.Het einde is in zicht, maar jullie weten niet dat er een kans is dat de rebellen jullie daar opwachten. Zijn jullie klaar voor de strijd? Naast jullie reizen er ook andere NPC’s mee, deze werkensamen met jullie en er is één leider mee. Dat is Ricken. Hij let op alles en geeft jullie je taken en opdrachten. Het is een harde man die enkel en alleen aan Seriun gehoorzaamd.

Het startpunt is dus:
Midden in de woestijn, bij elkaar. Reizend tijdens de eindeloze en brandende hitte.

Op het informatietopic komen nogmaals alle krachten, de rollen en straks ook de geschiedenis

Link naar het informatietopic

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even bewoog ze haar rug en hoorde deze een beetje kraken. Al dagenlang reisden ze door de bloedhete woestijn, er leek geen einde aan te komen. Ze waren maar met een select groepje, het was haar duidelijk wie de testgroep was. Negatief kon ze het echter niet zien. Zij waren ook de eerste die voor Seriun mochten vechten, door hem gekozen. Op haar mantel stond zijn logo, de mantel die ze nu niet droeg vanwege de hitte maar wel meenam. Zijn teken stond op nog veel meer, het had altijd door de hele stad gehangen. Niemand was het ontgaan wie hun leider was. Seriun was degene die hen gered had van de vreselijke heerschappij in Quana. Hij beschermde degenen die anders waren, hield hen veilig en schoolde hen. Zonder de stad was Evanna waarschijnlijk dood geweest. Vermoord door huurmoordenaars die volgens Seriun en zijn leraren Quana door reisden om jonge Elementals te doden. Ze waren bang daar, bang om de echte oorlog te verliezen. De vorige hadden ze bijna verloren. De Elementals waren aan de winnende had op het moment dat Seriun achter de vreselijke plannen van de regering was gekomen. Samen met andere Elementals was hij gevlucht. Servion City werd gebouwd en eindelijk waren ze veilig. Dat was het verhaal dat elke Elemental in Servion kende, het was hun geschiedenis. Het was de voornaamste reden dat ze trainden om te vechten tegen Quana en al het kwaad dat daar heerste.
“Zeg, wanneer zullen we een drinkpauze houden?”
Als ze om zich heen keek, was er weinig te zien. Niets meer dan zand, zand en nog meer zand. De vraag die ze gesteld had, was richting Ricken gegaan. Hij was degene die hen begeleidde. De eerste vechters van Seriun. Hun opdracht was duidelijk geweest. Ze moesten de woestijn oversteken en stad voor stad afgaan. Alle Elementals vinden en ze meenemen. De rest mocht dood. Als iemand zo naar het reisgezelschap zou kijken, dan zou geen koelbloedige moordenaars zien. In tegenstelling, de meesten waren net volwassen en als Elemental volgroeid. Hier en daar waren er een paar al wat ouder, een bont gezelschap, maar geen moordenaars.Het klonk ook veel mooier dan de werkelijkheid zijn kon. Waren ze er wel toe in staat, ondanks hun jarenlange trainen, om echt te doden? Zouden ze de druk, het schuldgevoel en de slapeloze nachten wel aankunnen? Sommigen zouden doorgaan draaien, gek worden door de herinneringen die hen teisterden. Anderen zouden een muur opbouwen, dingen wegdrukken en doen alsof emotie een overbodige luxe is. Geen van allen zou echter hetzelfde blijven, dat kon ieder hen nu al verzekeren. Dat had ook door het hoofd van Seriun gespeeld voor hij de eerste groep weg had gestuurd. Om die reden was Ricken bij hen. Zijn rechterhand, degene die hij het meeste vertrouwde, maar bovenal, de meest koelbloedige moordenaar die hij ooit gekend had. Ricken leek geen greintje emotie te bezitten. Het enige wat belangrijk voor hem was, was het bloed van de vijand te zien vloeien. Zo moest deze groep ook worden.Niet dat Evanna dat ook maar enigszins besefte. Ze wist wat haar taak was, maar toch kon ze het niet laten die met een korreltje zout te nemen. Hoe serieus kon hij daar namelijk over zijn? Hoe wilde Seriun Quana laten leven als al haar inwoners dood waren? Zij vroeg het zich af en de nacht dat ze het Ricken had willen vragen was geëindigd in een ruzie tussen de twee. Het had anderen laten opkijken, want Evanna stond niet bekend om haar opvliegende karakter. Ricken wist het echter in haar op te wekken.De vraag van eerder werd dan ook genegeerd, zonder schaamte. Van pauze zou nog lang geen sprake zijn. Ricken kende de reis door de woestijn en hoe groot en oneindig deze ook leek, er kwam een einde aan. Dat einde kwam eraan, snel. Sneller dan hij had gehoopt. Ze waren nog niet klaar. Niet in zijn ogen. Het waren nog miezerige kindjes, die waarschijnlijk moeite hadden met het doden van de vijand. Hij had meer tijd nodig om ze te kneden. Veel meer tijd dan deze woestijn hen kon geven.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Linkerbeen, rechterbeen. Linkerbeen, rechterbeen. Links, rechts, links, rechts. Andrea schuifelde verder door de woestijn. Ze was getraind hiervoor, maar nu ze bezig was met de reis, viel alles erg tegen. Ze moest zich concentreren om niet te vallen. Links, rechts. Links, rechts. Al dagenlang waren ze bezig met lopen. Haar huid was verbrandt. Het was niet goed zichtbaar, maar ze voelde het wel. Een branderig gevoel in haar nek, omdat ze haar korte haar in een knot had gedaan. Haar haar was vies, ze zweette behoorlijk en haar voeten zaten vol met blaren. Links, rechts. Ze moest nu doorgaan. Dit was haar doel. Niet per se die van haar, maar het was het doel die aan haar voorgeschreven was. Soms moest je door absolute hel gaan om je doelen te bereiken en voor Andrea was dit haar absolute hel. Links, rechts. Het enige wat haar op de been hield, was het feit dat ze er bijna zouden zijn. Bijna in Quana. Ze had gehoord over de verschrikkelijke oorlog die er vroeger heeft plaatsgevonden. Ze verdienden het allemaal. De Elementals waren verdrongen en ze verdienden de stad. De stad was van hen. Om ze allemaal te vermoorden was misschien wat hard, maar de Elementals moesten weer hun plek krijgen. Niet weggestopt in de woestijn. Waarom zouden ze dat sowieso doen? Ze waren machtig. Ze konden alles in balans houden, maar ze kozen ervoor om de balans niet eens toe te voegen, in de angst dat ze hun zouden vermoorden. "Ik ben voor een drinkpauze," zei ze. En een rustpauze, om even lekker te liggen in het hete zand, de voeten te laten rusten na de lange reis... Maar dat zei ze allemaal niet. Andrea wilde niet in de weg zitten. Niet het wegwerpproduct. Het was waar, voor haar, tien anderen. Echter was zij de beste die haar uiterlijk kon veranderen. Niet eens de beste aarde elemental. Links. Rechts. Ricken luisterde ook dit maal niet.

Links.

Rechts.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Bij elke stap die hij zette, zakte Adrien tot zijn enkels in het zand. Het was een lange en uitputtende tocht en het was duidelijk dat hij niet de enige was die dat vond. Hier en daar gekreun en gesteun maakte dat het gezel nietsvermoedend instemde in Adriens conclusie. De vermoeidheid was bij iedereen te merken, zelfs Ricken, ook al wilde hij het niet tonen. In ieder geval deed bij Adrien alles pijn en begon zijn zicht waziger en waziger te worden. De hoofdpijn voelde Adrien niet eens meer door alle andere pijnen. Graag zou hij ergens willen rusten en een beetje water drinken, maar sinds dat voorstel nog geen tien seconden geleden werd afgewezen door Ricken, durfde hij het niet nog eens te vragen.
Hij verlangde erg naar zijn bed of op zijn minst het kleinste beetje luxe en comfort, maar hij moest zich concentreren op de reis. Op dit moment is er geen tijd voor geklaag en opgeven is al helemaal geen optie. Hij heeft niet voor niets veertien jaar getraind en hij wist dat het zijn lot was om dit te doen.
Het moeilijkste aan de reis was waarschijnlijk de stilte, er was niks anders te doen dan nadenken. Over het mogelijk tegemoet komen van zijn dood. Over het vermoorden van echte mensen. Over hoe zwaar het wel niet moet zijn om te leven met een schuldgevoel. Adrien voelde dat hij gespannen werd en besloot te letten op zijn ademhaling. Dat scheen goed te werken tegen de gespannenheid. Een van zijn docenten had hem dit geleerd. Deze had gezegd dat het makkelijk is om jezelf te verliezen in je eigen gedachten en wat je dan moet doen is focussen op jezelf, je gedachtes negeren en jezelf ontspannen.
Niet veel later schoten alle gedachtes terug. Adrien vond het eng om Seriun blindelings te geloven, wat nou als hij de elementals alleen maar gebruikte om zijn stad terug te krijgen? Wat nou als we verslagen worden? Hij besloot dat het zinloos was om deze vragen te stellen, want niemand kon hier antwoord op geven. Adrien kon op dit moment niks anders dan hopen dat ze deze nare woestijn snel uit zouden gaan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Jarenlang hadden de rebellen afgescheiden van elkaar geleefd. Er waren geheime vergaderingen. Er werd stiekem les gegeven, maar nooit hadden ze zich voor langere periodes gegroepeerd. Echter door de dreiging die op hen afkwam, moesten risico's worden ondernomen. Xenia was jaren geleden verkozen als vertrouwenspersoon van de noordoostelijke districten. Het was haar taak om alle rebellen te verzamelen. Zij die sterk genoeg waren zouden naar de woestijn trekken om te vechten. De anderen, kinderen, zieken en bejaarden zouden worden ondergebracht in schuilplaatsen, indien het ergste zou gebeuren. Indien Seriun de macht over Quana in handen zou krijgen.
Zijn moeder was gespannen. Ze kende de laatste tijd geen moment van rust. Hun groep zou zich bij die van Weysan samenvoegen in de bergen op het grenspunt van het rijk van boogschutter, waterman en weegschaal. "Geen brief, geen boodschapper, niks Weysan had dagen geleden informatie moeten sturen over de stand van zaken. Zolang we niets weten kunnen we niet verder trekken. Iedereen is gespannen. Ze voelen dat er iets niet klopt." Gideon moest verplicht aanwezig zijn op de rebellenvergadering. Afgezien van zijn moeder, had ieder rijk nog een eigen verantwoordelijke. Zijn vader was eens die van de boogschutters geweest. Na zijn dood was na een stemming zijn taak overgenomen. Hoewel dit soort vergadering ging over zaken die bepaalden over leven en dood vond Gideon ze enorm saai. Zijn moeder zij vaak genoeg tegen hem dat het leek alsof hij niet besefte wat er op het spel stond en om eerlijk te zijn had ze gelijk. Op de tafel van de tent brandde een enkele kaars. Licht viel op en moest bijgevolg worden vermeden. "Gideon...Gideon!!!" Hij schrok op uit gedachten, de kaars doofde. "Xenia hoe kun je de jongen zo'n belangrijke opdracht willen geven. Kijk hoe hij zich gedraagt." Opdracht? Hadden ze het over een opdracht voor hem gehad? "Ik wil die opdracht wel doen hoor, betekent dat dat ik het kamp mag verlaten?"

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Rustig keek Melanie naar de wolken, die langzaam de vormen begonnen aan nemen die ze herkende als een voorteken van een voorspelling. Ze wist dat de tijd begon te dringen voor het totaal de mist in zou gaan. Dat er elk moment een gevecht uit zou kunnen barsten. Melanie had een paar dagen geleden al een teken uit de wolken weten te ontcijferen dat hun boodschapper een probleem had gekregen en de boodschap niet kon bezorgen aan de andere rebellen waarvan ze gescheiden waren. De leider van hun clan, Weysan was nu bezig met een ander plan om een boodschap bij hen te bezorgen, maar ze moesten voorzichtig te werk gaan. De regering had ze al eens bijna te pakken gehad, voor Melanie en haar broer Mike bij de groep kwamen. Melanie en haar broer waren een tweeling en toen hun ouders ontdekten dat Melanie de gave van lucht had, werd ze meteen naar de rebellen gestuurd. Ook haar broer ging mee, omdat er gedacht werd dat hij zijn gave misschien op een later tijdstip zou kunnen ontwikkelen en omdat Melanie meer controle had over haar gave als haar broer erbij was. Mike zelf had nooit een gave ontwikkeld, maar dat maakte voor Melanie niets uit. Ze was blij dat hij altijd aan haar zijde stond.
Op het moment zelf zat Melanie op een grote rots. De wolken probeerden vorm aan te nemen, maar het lukte hen niet. Alsof de wolken zelf niet wisten wat er in de toekomst stond te gebeuren, of de verschrikkingen zo erg waren dat ze Melanie er niet van op de hoogte wilden brengen. Dat laatste was al eens eerder voorgekomen en bezorgde Melanie de kriebels. Ze was er absoluut geen fan van dat ze niet wist wat de toekomst voor hen te bieden had. Ondanks dat Melanie haar krachten nog niet goed ontwikkeld waren, zeker in vergelijking met die van de burgers van Servion City nu waarschijnlijk waren, was Melanie toch wel een van de vertrouwelingen voor wat er ging komen. Over het algemeen werden grote beslissingen niet vaak genomen zonder met Melanie te overleggen. Zonder dat Melanie in de wolken keek om te kijken wat de toekomst hen zou brengen. Helaas begonnen de tijdperken te veranderen, was er geen tijd meer voor goed overleg en moesten er overhaaste beslissingen genomen worden. Melanie leek dan wel ongeïnteresseerd in de wereld om haar heen, maar toch maakte ze zich zorgen om hun boodschapper en om wat ze zelf zouden moeten doorstaan. De plannen die de rebellen hadden ontdekt waren verschrikkelijk en mochten niet gebeuren. Ze moesten het tegenhouden, ze moest Mike beschermen tegen wat er zou komen, maar hoe?
"Hey Mel!" klonk het in eens iets verderop en geschrokken keek Melanie op.
"Oh hey Mike" zei Melanie vrolijk toen ze aar broer ontdekte en keek weer naar de lucht.
"Ik zal nooit begrijpen wat jij in de wolken ziet" zei Mike lachend en ging bij Melanie zitten en keek haar aan. "Wat zie je eigenlijk?" vroeg Mike en Melanie haalde aar schouders op.
"Niets... Of naja niets ook niet helemaal. De wolken willen een vorm aannemen, maar weten niet wat. Ze willen mij een voorspelling geven, maar weten niet hoe. Net als de vorige keer" zei Melanie zacht en stond toen rustig op. "ik moet maar even met Weysan praten denk ik" zei Melanie vervolgens en gaf Mike een knuffel.
"Weysan wil niet gestoord worden" zei Mike bedenkelijk.
"Dat heeft mij nog nooit tegen gehouden en zal het ook niet doen" zei Melanie met een glimlach.
"Toch denk ik dat je beter even kunt wachten" zei Mike bedenkelijk. "Zeker als je niets in de wolken kunt zien"
"Urg wat ben jij soms een zeur, maar prima als jij dat wilt" zei Melanie en liet zich weer op de steen zakken.

Account verwijderd

schreef:
Met elke stap die hij zette zakte zijn voeten verder weg in het zand. De korrels hadden zich opgehoopt in zijn laarzen. Zijn bleke huid had een zomerse tint gekregen van de zon. Over zijn mond had hij een doek gewikkeld, over zijn ogen had hij een Hij ergerde zich mateloos aan het tempo van de groep. Ze gingen stapvoets, maar vele van hen waren verzwakt waardoor het haast leek of ze stilstonden. Voor het gemak had Hugo zijn haren weggestopt een rommelige knot. Inmiddels zaten niet alleen zijn laarzen vol van de goudbruine korrels, ook zijn kleding zat onder. Het zand schuurde langs zijn huid, het liet diepe rode strepen achter. Benji probeerde het tempo wat op te voeren, tevergeefs. Een groot gedeelte van de groep bleef ver achter haken. Hugo versnelde zijn pas om wat dichter bij zijn leider te komen. Benji’s gezicht stond nerveus en geïrriteerd en zijn rode verbrande huid deed hem nog vermoeider lijken. ‘’’Misschien moeten we even rusten?’’ Als blikken konden doden was hij dood neer gevallen. Hugo zette een paar stappen achteruit, voorlopig kon hij beter bij hem uit de buurt blijven. Ergens snapte hij hem wel. Hij moest immers een wakende houding aannemen, zonder zou de groep niet overleven. Door zijn kracht bezat hij meer kennis dan de gemiddelde rebel. Hij wist hoe zwaar de afgelopen weken voor de rebellen waren geweest. Veel rust was hen ontnomen, juist nu kalmte en vrede van belang waren.

De zon was al onder aan het gaan. Hij vroeg zich af hoeveel tijd de woestijn hen nog gaf. Ravenna mengde zich bij hem. Aan haar gezicht te zien deelde zij zijn zorgen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Een diepe zucht gleed over haar lippen heen, niemand leek blij te zijn met het besluit van Ricken om door te gaan. Uiteindelijk besloot de man toe te geven. "We lopen nog een klein stuk, dan zullen we een pauze houden. Een korte, enkel om even wat te drinken. Ik wil voor de nacht valt een stuk verder gekomen zijn." Deelde hij mee aan de groep. Een zucht van verlichting ging door de groep heen en Evanna glimlachte zwakjes. Nou, het was dan wel niet meteen een pauze, maar beter dan helemaal geen pauze. Ze deed haar kleding iets beter, het voelde alsof er overal zand zat en liet zich wat afzakken. Ze keek opzij naar Adrien. "Hou je het nog een beetje vol?" Voor ze vertrokken had de jonge vrouw al besloten dat uiteindelijk een goede band opbouwen met de anderen haar verder zou krijgen dan niks doen. Ze wilde zich niet te afzijdig houden, ze moesten haar vertrouwen want dan zouden ze hopelijk meer geneigd zijn om haar leven te redden als dat aan de orde mocht zijn. Natuurlijk zou dat aan de orde zijn. Mensen iets opleggen met harde hand ging nooit zonder gevolgen. Er zouden altijd doden zijn, aan beide kanten waarschijnlijk. Hoewel de kans groter was dat de gewone mens sneller stierf. Evanna wilde het nog wel zien gebeuren dat een mens haar zou weten te doden.
Uiteindelijk, na wat aanvoelde als uren, gaf Ricken het teken dat ze mochten stoppen. Haar benen voelde ze al nauwelijks meer en meteen zakte Evanna in het zand. Vanaf dat moment tintelden haar benen en ze wreef er knedend overheen. Hopelijk zou het ongemakkelijke gevoel wegtrekken. "Ik heb nog wat brood. Wilt iemand nog een stukje?" Ze keek even in haar tas en glimlachte. De hele weg had ze dingen al gedeeld, zelfs als anderen dat niet deden. Misschien was het onverstandig, maar wederom maakte het deel uit van haar strategie. Overleven. Het belangrijkste dat ze nu moesten doen was overleven, zodra ze in Quana waren, konden ze weer een stuk makkelijker aan eten komen. Evanna vreesde dan ook niet om in een vreselijke hongerdood in de woestijn te sterven. Nee. De dood die ze voor zich zag zou hopelijk nog vele jaren duren en uiteindelijk in een nieuw Quana plaatsvinden.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Ravenna sloot haar ogen even terwijl ze door het zand heen ploeterde. Haar voeten zakten steeds dieper weg in het zand en elke stap leek geen verschil te maken. De afstand tussen de groep onder leiding van Benji en de verzamelplaats van de rebellen werd steeds minder, maar de tocht erheen leek eindeloos lang te duren. Ze besteedden vele uren aan lopen en het was te zien dat dat bij velen hun tol begon op te eisen. Het tempo was sloom, de mensen waren bijna muisstil van de vermoeidheid en de sfeer binnen de groep was somber. Met enige tegenzin opende Ravenna haar ogen weer en werd ze geconfronteerd met de harde waarheid. Ze liep achteraan de groep, in de hoop om met haar heethoofdigheid en motiverende kwaliteiten mensen harder te laten lopen. Ze zouden de ontmoetingsplek, het begin van de woestijn, nooit halen met dit tempo. Waarom had Benji beslist om door de woestijn te gaan? Het was volgens hem sneller, maar Ravenna geloofde daar niks van. Het was haar idee om een langere route te nemen die fijner was om te bewandelen, maar zodra ze haar idee probeerde door te drukken werd ze straal genegeerd. Het was overigens een van haar kwaliteiten, leiderschap. Het hoorde bij haar rijk, het rijk van de Ram. De stof die haar mond bedekte gleed er geleidelijk vanaf wat ervoor zorgde dat hij in het zand viel. Ravenna zuchtte diep, de stof oppakkend terwijl het opwaaiende zand nu over haar gezicht heen blies. Ze wikkelde het weer om haar hoofd heen en liep stug door, de slome groep inhalend zodat ze dichterbij Benji kon zijn. Ze kon zien hoe moeilijk hij het had om de grote groep goed te begeleiden en dat was te merken in de manier dat hij zich gedroeg. Ravenna wilde hem dan ook ondersteunen en helpen met het leiden van de groep, ook al werd dat door Benji zelf niet altijd even geapprecieerd. Ze zuchtte zodra ze bij de voorkant van de groep was en zodra Benji zich omdraaide en zei dat het tijd was voor rust sloeg ze haar ogen ten hemel. Ravenna was moe, maar ze wilde nu nog niet stoppen. Het was de vraag hoe veel tijd de woestijn hen nog zou schenken. Ze beet op haar lip, ze wilde hem toewerpen dat stoppen een slecht idee was en dat ze de pijn gewoon moesten negeren en door moesten lopen. Maar dat hield ze maar even voor zich, wetend dat Benji toch niet naar haar zou luisteren. Ze keek achterom en zag groot deel van de groep gelijk inzakken, maar Ravenna maakte rechtsomkeert en voegde zich Hugo, een van de weinige vrienden die ze had bij de rebellen. Familie had ze overigens niet, zodra haar ouders erachter kwamen dat ze een Elemental was die vuur kon besturen moesten ze vluchten. Maar de overheid had hun plan om zich bij de rebellen te voegen snel door en ze werden alle vier opgepakt. Haar broertje werd meegenomen naar een onbekende plek, Ravenna wist niet of hij nog leefde maar de kans was groot dat dat niet zo zou zijn. Haar ouders werden voor haar ogen vermoord. Ravenna spande haar spieren aan zodra ze terugdacht aan het moment dat de levenloze lichamen van haar ouders de grond raakten. Ravenna stortte in, en zodra het haar beurt was kon ze door het gebruik van vuur ontsnappen. Het had Ravenna hard gemaakt, had ervoor gezorgd dat ze haar gevoelens voor zichzelf hield. Ze schudde zichzelf wakker en richtte zich op Hugo. "Op dit tempo gaan we die ontmoetingsplaats nooit halen.." zei Ravenna tegen hem terwijl ze zich op het zand neer liet vallen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ga je echt een draak vangen?"
"Niet alleen vangen. Ik ga hem berijden om zo een prinses te redden, maar eerst moet ik natuurlijk wel de trollenkoning verslaan."
"Mijn moeder zegt dat draken helemaal niet bestaan."
"Wel heeft ze ooit een draak gezien dan?"
"Nee."
"Ah dan kan ze ook niet zeggen dat ze niet bestaan, omdat ze duidelijk geen kennis van zaken heeft." Gideon was omringd door een bende kinderen. Zijn opdracht had eigenlijk geheim moeten blijven, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen om hen zonder eerst gedag te zeggen te verlaten. Daarbij zouden hun ouders vast niet in paniek slaan als hij het verhaal omvormde naar een ware ridderqueeste. Hij zou hen allemaal gaan missen. Gideon had altijd les gegeven aan de jongste vuurstuurders. Al bestonden hun lessen meestal in hij die leuke vuurfiguren maakte of dat ze samen met de andere kinderen op zoek gingen naar schatten. "Jongens kom hier dat ik jullie nog een laatste keer knuffel." Hij opende zijn armen weid en keek na hoe ze lachend terug naar hun tenten liepen. Wat zou er van hen zijn geworden, moest de regering hen hebben gevonden. Gideon kon niet geloven dat ze ooit zo gelukkig zouden zijn in Servion city. Alhoewel, de rebellenkampen waren ook niet de meest geschikte plaats om op te groeien, altijd op de vlucht. Deze kinderen hadden nooit een echt huis gekend, al hadden ze elkaar. Het afscheid tussen hem en zijn moeder was kort geweest. Het mocht immers niet opvallen. Hij had slechts één rugzak mee met wat voedsel, geld en enkele schone kleren. Het was niet de eerste keer dat hij naar de bewoonde wereld werd gestuurd. Vaak was het voor levensmiddelen of om hun boodschap over de naderende dreiging te verspreiden. Nu was zijn taak echter veel belangrijker, het opsporen van Weysan's groep. Hij zou reizen naar de locatie vanwaar hun laatste brief was verstuurd en vandaar, vandaar zou hij zelf hun spoor moeten zien te achterhalen. Als er één ding was waar rebellen goed in waren, dan was het het niet achterlaten van sporen van hun bestaan.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Uren leken voorbij te gaan voordat er werd besloten dat ze een pauze verdienden. De enige voorwaarde was dat ze nog even flink door moesten lopen, maar dan mochten ze daarna gelukkig wel rusten. Aan de ene kant vond Adrien het onmenselijk om zo lang te moeten wachten op een rustpauze, maar aan de andere kant wist hij wel van te voren dat de tocht zwaar zou zijn. Adrien had amper het gevoel dat hij zelf liep, het voelde voor hem alsof zijn lijf op de automatische piloot stond en hij zelf amper nog na kon denken. Langer had hij echt niet kunnen gaan zonder tussenstop.
"Houd je het nog een beetje vol?" Naast hem stelde iemand een vraag, alleen kwam die pas later binnen. Minimalistisch gaf hij een hummend geluid en vanuit een bijna dichtgeknepen oog probeerde hij de persoon scherp te zien, maar dat lukte niet. Wel kon hij vaststellen dat het een vrouw was, omdat hij dat aan de stem kon horen en de schaduw er feminien uitzag.
Toen ze eindelijk mochten stoppen stortte Adrien in en voelde zijn ledematen niet meer. Hij voelde iemand naast hem komen zitten en kreeg een grote veldfles aangereikt. Bevend nam hij deze aan en bewoog hem naar zijn mond. Hij voelde het koude water door zijn keel en zijn slokdarm stromen als een plant die dagenlang droog staat en dan ineens water krijgt. Zijn bewustzijn kwam terug, samen met zijn zicht en zijn spraak. Adrien bedankte de persoon voor het water en gaf de veldfles terug.
Hij ging op zijn rug liggen, hield zijn handen boven zijn ogen en begon te letten op zijn ademhalingen. Hij hoopte dat hij zijn energie kon opladen, om zo weer vooruit te kunnen voor de rest van de reis, want Ricken zou niet snel weer ergens een pauze inlassen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld