Evenstar schreef:
Laurielle liep met haar boog over haar schouders en haar pijlenkoker om haar heup. Ze was altijd enorm op haar hoeden als ze in gebieden als deze kwam, als ze gesnapt werd, dan was ze erbij... Ze had het geluk dat haar oren niet heel groot waren, dus ze kon vaak doen alsof ze een mens was, gelukkig was het nooit zo ver gekomen. Haar stam woonde in het bos, maar ze hadden niet genoeg spullen, dus moest ze er op uit om wat te jatten bij de mensen, die altijd enorm bevoorrecht waren... Toen ze iets hoorde bleef ze stil staan. Ze spitste haar oren en beet haar kaken even op elkaar. Haar boog hield ze in de aanslag en liep toen zachtjes verder. Het had een vogel kunnen zijn, of een haas. Dat hoopte ze tenminste, als ze een haas kon schieten dan hadden ze wat vlees. Het kamp van de mensen kwam in zicht en voorzichtig sloop ze dichterbij. Ze had dit al vaker gedaan en wist precies waar hun voedselvoorraad verborgen lag. Met lichte stappen, Elfen waren namelijk zo licht als veertjes en konden zelfs over sneeuw lopen zonder er in weg te zakken, liep ze van muurtje, naar rotsblok om het kamp heen. Bij de tenten aangekomen keek ze over een randje van een muur of er iemand rond liep. Het was rustig in het kamp nu. Ze liep langs een tent en kroop onder het tentdoek. Vlug vulde ze haar rugzak met een aantal broden en wat groenten. Ze keek even om, of ze gezien was en kroop toen vlug weer onder het tentdoek vandaan. Hier konden ze wel eventjes mee vooruit.