RPG survive the threat of space Schrijftopic - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG survive the threat of space Schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het is nog niet zo lang geleden, maar het voelt alsof we al jaren verder zijn sinds de dag dat ze weggingen. Het was niet meer veilig op de aarde voor de mensen, maar er waren niet genoeg luchtschepen om iedereen mee te nemen en dus werd het grootste deel van de mensheid gewoon achter gelaten. Velen zijn al gestorven door de insecten -zoals we de buitenaardse wezens noemen vanwege de insectachtige klanken die ze gebruiken om te communiceren-. Maar niet alle achterblijvers zijn dood. Kort geleden dacht ik nog dat ik de enige levende mens op aarde was. Maar toen kwam ik ze tegen. Een groep van 7 mensen. Vastbesloten om te overleven, net als ik. De insecten zijn dan misschien groter en sterker, maar erg slim zijn ze niet, en ze zijn slechtziend. Zolang ze ons niet kunnen vinden, zijn we veilig. Maar hoelang houden we dit vol?

We zijn maar met slechts 8 en zij met miljoenen. Maar we zijn niet van plan om op te geven. We gaan door tot het eind...

De insecten hebben de aarde overgenomen. Een paar duizend mensen wisten te ontsnappen met grote luchtschepen en zochten veiligheid in de ruimte, maar de kans dat ze nog leven is klein. Een grote groep insecten is ze achterna gegaan en heeft de groep mensen waarschijnlijk om het leven gebracht. Op de aarde zijn de miljarden achterblijvers verm**rd op een paar kleine groepjes overlevenden na. De meesten zijn klein en we spelen een van deze groepen. Die bestaat uit 8 mensen. 4 jongens en 4 meisjes. Misschien was je alleen toen je bij de groep kwam, of met iemand anders. Maar ondanks dat deze groep nog niet lang bij elkaar is, hebben ze al sterke banden met elkaar. Het gevaar heeft ervoor gezorgd dat ze elkaar nodig hebben en dat er een hechte vriendschap tussen hun ontstaat. allemaal zijn ze vastbesloten om bij elkaar te blijven en samen te overleven

Meisjes 3/3
- Ladybambi - Elena Anastasia Vanessa Jones ~ pagina 1 ~
- LilyAllen - Caia Adrienna Matilde Valentina Garza - pagina 1
- Dauntless ~Rosalind Salomea Follet ~pagina 2
-

Jongens 3/3
- Evenstar- Lucian (Luc) McIntos ~ pagina 6
- Nuages
- Sirena - Nóri Jóakim Sigmarsson ~ pagina 6

@Sirena

Doen jullie nog mee?

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Met snelle maar voorzichtige stappen sloop Elena door het bos. Haar geladen CZ Shadow pistool in haar rechterhand, een rugzak gevuld met ingeblikt voedsel en oude flesjes water op haar rug en een heuptasje munitie voor haar pistool.
Dat waren de enige spullen die ze op dit moment bij zich had, en ook eigenlijk nog bezat. Meer wilde Elena ook niet bezitten. Bezittingen waren niet belangrijk en vertraagden haar alleen maar. Na de invasie gebruikte ze haar vaders overlevingslessen. Lessen die bedoeld waren voor als ze door haar vaders criminele activiteiten in de problemen zou komen. Zoek een wapen en indien nodig munitie. Dit lag echter aan het dichtstbijzijnde wapen. Een honkbalknuppel had bijvoorbeeld geen munitie nodig in tegenstelling tot haar favoriete wapen. Overige lessen waren kleed je niet te warm of te koud aan. Elena moest zich goed kunnen bewegen om in een gevecht snel te kunnen handelen en ze moest zorgen voor een goede schuilplaats.
Dat laatste had Elena inmiddels weten te vinden. Samen met een aantal andere overlevers. Zelf was Elena niet zo van de samenwerking of zo. De mensen hadden haar al vaak genoeg verraden. Toch bleef ze bij de groep. Indien nodig kon ze misschien iemand opofferen om zichzelf te redden. Hoewel haar vaders lessen voor andere situaties bedoeld waren, was deze situatie ook meer dan geschikt om de lessen in toe te passen.
Intussen gebruikte Elena haar linkerhand om de takken uit haar gezicht te houden. Ze was onderweg naar de schuilplaats, maar gebruikte een grote omweg van vele kilometers om er zeker van te zijn dat ze niet gevolgd werd. Vele sluip paden en dwaalwegen gebruikte Elena om langs te lopen. Haar rode haar was inmiddels in de knoop geraakt, maar eigenlijk stond dat best wel mooi. Het gaf haar een iets wilder uiterlijk in plaats van het schattige, onschuldige meisje dat ze eigenlijk leek.
Uiteindelijk kwam Elena aan bij de schuilplaats en keek nog een laatste keer om zich heen om er zeker van te zijn dat ze alleen was, voor ze naar binnen glipte.
"Ik heb wat voedsel en water opgehaald" zei Elena tegen niemand in het bijzonder en liep naar de half lege voedselvoorraad waar ze de inmiddels bedorven blikken groente opstapelde. Het was maar goed dat blik niet snel bedierf en als dat wel zo was, tsja dan hadden ze niet veel keuze. Gezien de omstandigheden verwachtte niemand meer goed eten en was iedereen al blij dat er wat op tafel stond. Vervolgens zette Elena de flessen water bij het watervoorraadje en haalde een hand door haar haren heen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Slechts twee dagen geleden hadden Rosalind en haar broer Isaac zich aangesloten bij deze groep overlevenden. Het was voor Isaac die erop had aangedrongen, die er zeker van was dat kracht in nummers lag. Rosa had zich vaak tegen hem verzet. Hun leven was niet makkelijk. Ze zocht verlaten labo's en apotheken op om daar narcotische middelen te bereiden. Mensen hadden er veel voor over om even te kunnen ontsnappen aan deze gruwelijke werkelijkheid. Het bleef echter riskant. Met verf bekladde ze gebouwen. Schreef een tijdstip en plaats met daaronder wat ze aanbood. Hoewel de insecten niet konden lezen, kon de overdracht vaak niet doorgaan door hun aanwezigheid. Andere keren probeerde de koper geweld te gebruiken om zijn goederen te krijgen. Doordat ze minutieus te werk moest gaan, was er nog weinig tijd om voedsel en water te verzamelen. In een groep zou het werk efficiënter kunnen worden verdeeld. Langs de andere kant vielen ze harder op. De discussie tussen haar broer en zijzelf had lang geduurd, maar uiteindelijk had hij haar toch weten te overtuigen.
Het was niet makkelijk geweest zich aan te sluiten. Natuurlijk werden ze gewantrouwd. Nog altijd voelde Rosa zich niet helemaal thuis bij deze mensen. Misschien was dat maar beter ook. In tijden zoals deze kon je best niet te gehecht aan anderen raken. Ze hoorde iemand op de achtergrond iets zeggen over voedsel en water, maar keek zelfs niet op. Ze was te druk bezig met het natellen van haar voorraad. Als ze nu haar concentratie zou verliezen, moest ze weer opnieuw beginnen.

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
“Een, twee, drie.” Beheerst drukte Nóri zijn lichaamsgewicht vanuit zijn armen omhoog, waarna hij zichzelf weer door zijn armen liet zakken. Meestal vulde hij loze minuten in met sport. En omdat hij wist dat het voor de groep niet heel fijn was als hij zwetend in hun schuilplekje aan het trainen was, had hij daar zijn eigen grot voor gevonden. Ongeveer een halve kilometer van hun schuilplaats vandaan. Het was niet super groot, maar naast hem zouden er zeker nog twee mensen met hem mee kunnen trainen. Vandaag was echter niemand meegekomen. Eigenlijk keek hij daar niet van op. Hij was altijd al van het sporten geweest, maar had in zijn leven ook echt wel gemerkt dat de meeste mensen liever lui dan moe waren. Desalniettemin hechtte hij er veel waarde aan. Zeker momenteel vond hij het belangrijk om in goede conditite te blijven. Hij wist dat als de insecten hen ontdekten, hij het moest hebben van zijn conditie, kracht en snelheid. Juist daarom probeerde hij nu dagelijks wat tijd te besteden aan zijn vroegere hobby. “Achtenveertig, negenenveertig, vijftig.” Rustig draaide hij zijn lichaam een kwartslag, waarna hij zichzelf op zijn billen liet zakken. Hij schudde zijn armen los en veegde het zweet van zijn voorhoofd af. De schaarste aan voedsel en water begon er langzaam in te hakken bij hem. Dat was het nadeel aan zijn sterke punt in deze strijd. Het sporten en behouden van kracht en conditie kostte energie. Maar tegelijkertijd wilde hij niet dagelijks de voorraad plunderen of meer eten voor zichzelf opeisen in vergelijking met de rest. In de eerste maanden was hij flink vermagerd. Nu ging het gelukkig allemaal wat langzamer. Even bleef hij stil voor zich uit staren om tot rust te komen, waarna hij aan zijn laatste set begon. Hij zette zijn voeten aan de grond. Liet zich op zijn rug zakken en tilde vervolgens zijn rug weer van de grond om zijn kin naar zijn knieën te loodsen. Dit herhaalde hij een aantal keer, waarna hij doorging met zijn volgende oefening. Het was even zoeken geweest hoe hij bepaalde oefeningen kon blijven doen. Voornamelijk oefeningen met gewichten waren in deze tijd lastig na te bootsen. Gelukkig had hij met stevige takken wel iets kunnen fabriceren.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Lucian zat op de grond en gooide met een kleine stuiterbal tegen de muur aan. Hij werd gek hier, maar wist dat ze weinig keuze hadden mochten ze willen blijven leven... Hij zuchtte diep toen hij het balletje voor de duizendste keer ving in zijn handpalm en keek er even naar. Toen er iemand binnen kwam keek hij op en zag dat het Elena was. 'Heeft niemand je gezien?' vroeg hij wat koeltjes. Ze hadden al een keer mee gemaakt dat de schuilplek ontdekt werd en ze moesten vluchten omdat iemand niet had op zitten letten, die persoon was er nu ook niet meer. Als eerste gepakt door de insecten. Monsters waren het. Hij pakte zijn pakje sigaretten uit zijn binnenzak en stak er eentje op. Veel had hij er niet meer... 'Heb je nog sigaretten kunnen vinden?' vroeg hij en stond op. Hij probeerde te stoppen, maar soms kon hij gewoon echt niet van die dingen af blijven. Hij was begonnen toen hij dertien was en sinds die tijd al een flinke kettingroker, stoppen was makkelijker gezegd dan gedaan..

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld