Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bleeding out

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. the lovely @Bellamy

🌙

When the hour is nigh
And hopelessness is sinking in
And the wolves all cry
To fill the night with hollering
When your eyes are red
And emptiness is all you know
With the darkness fed
I will be your scarecrow

'Cause I'm bleeding out
So if the last thing that I do
Is to bring you down
I'll bleed out for you
So I bare my skin
And I count my sins
And I close my eyes
And I take it in
And I'm bleeding out
I'm bleeding out for you

🌙

Adrian Ozera
21 years old
werewolf of the Get on Fenris tribe

🌙

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

🖤

🌹 Blood is red, your face is blue. Run, or i'll come and get you 🌹

🖤

Kenna Rosalie Cruorem
19 years old ( actually 49 )
Part of the family Cruorem, once of the first vampire families around

🖤

🖤

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"C'mon!"*
Sigh*
"Can't keep up with 'em, Smiles?"*
"Screw you."*
"..."*
"What's that smell?"*
"Focus!"*

Tel voor tel hoorde hij de takken onder zich knakken. De herfstbladeren die waren gevallen kraakten na elke stap die hij nam, sprintend door de bossen van het reservaat. Stemmen in zijn hoofd galmden over de geluiden van de wind heen, lichtjes ruisend in zijn oren vergeleken met het gepraat van de rest van de stamleden, indien ze met zijn allen achter elkaar aan sprintten. Elk waren in hun tempo slechts een paar passen verwijderd van hun alfa die hen in deze tocht met hoge snelheid tussen de bomen door leidde. Niet dat ze niet beter konden. Meer dan de helft van hen kon de bliksemsnelle stappen van Slyde met gemak bijhouden in hun wolfvorm; het was hen verboden de leider in te halen, omdat deze aan het hoofd van de stam stond en daarbij boven elk ander wezen.
De vage lichten van het dorp kwamen steeds dichterbij, het donkerte van de nacht dat inmiddels ontstaan was doordat de zon al beneden de horizon was gezakt, doorbroken. Het geruis in zijn hoofd maakte plaats voor de dagelijkse geluiden van de samenleving. Hij kon de motoren nog horen draaien, de machines horen werken en het gepraat van de stamleden horen vervagen in de vele huizen. Het was bekend terrein waar ze weer teruggekeerd waren na een laatste avondpatrouille te hebben gedaan, terrein waar Adrian met de rest van de pack plots tot stilstand kwam, om voor een aantal seconden in complete stilte naar hun omgeving te kijken en de sfeer van thuis weer door hen heen te kunnen voelen vloeien. Hij voelde zijn adrenaline level dalen, zijn frustratie vervangen door rust waarop hij zichzelf weer terug voelde veranderen naar zijn normale gedaante. Staande tussen de rest van de renners zag hij de vorm van de wolf verdwijnen in het niets.
"Dismissed." Vluchtig zag hij Slyde's ogen rond de groep gaan, een indringende blik op elk van hen gericht zoals gewoon was geworden. "Next patrol at seven o'clock tomorrow morning." Al dan kort leek de man kalm te zijn, voor hoelang dit duren mocht; met het stoppen van zijn uitspraken kwam het rusteloze weer naar voren en het duurde dan ook niet lang voor hij besloot de groep te verlaten.
Een kleine zucht ontsnapte intussen aan zijn lippen. Er zat hem een lange avond te wachten, eentje die hij liever uit de weg zou gaan als hij hier de mogelijkheid voor had.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Het was een rustige avond geweest in huize Cruorem. Enkele bloedoffers werden gemaakt maar niets wat zo anders was dan andere dagen. Kenna liet het warme water over haar huid glijden. Ze zeepte haar lichaam in en luisterde aandachtig mee met de ruzie tussen haar broer en zijn vriendin. Ze vond het vermakelijk en ze had op het moment niet veel beter te doen. Ze waste enige bloedresten uit haar haren waarna ze de kraan dichtdraaide en uit de douche stapte. Ze trok de handdoek van het rek af en sloeg deze om haar lichaam heen waarna ze naar haar kamer liep. Het water drupte van haar haar op de grond maar het kon haar niets schelen. Ze liep naar haar kast en wilde de lade open trekken toen er op haar kamerdeur geklopt werd. Ze zuchtte diep en rolde haar ogen "One second" Ze sloeg haar handdoek wat beter om zich heen waarna ze richting de deur keek. "Come in" Ze zag hoe de deur geopend werd en hoe haar moeder de kamer in stapte. Een gevoel van opluchting overviel haar aangezien het ook haar broer of vader had kunnen zijn en dat had ze niet bepaald prettig gevonden. Ze droogde zichzelf vluchtig af en trok haar ondergoed aan. Ze had voor haar moeder immers niets te verbergen. "I need you to do me and your father a favor" Ze keek naar haar moeder en likte haar lippen. "Your two brothers and your cousins haven't been back from their hunt yet. Would you mind going out to look for them? No one knows their hidding places as good as you do" Een geïrriteerde zucht verliet haar lippen waarna ze zich snel in haar kleding schoot. Ze zou haar moeder amper tegenspreken en ook vandaag niet. Ze gaf haar moeder een knik als teken dat ze akkoord zou gaan met wat haar moeder haar vroeg. Haar moeder gaf haar een kus op haar voorhoofd waarna ze naar de deur liep "Be safe" Haar moeder gaf haar een kort knikje en liep de kamer uit.

Niet veel later rende ze door het bos heen op zoek naar haar broers en neefjes. Ze kamde elk hoekje van hun terrein uit maar nergens was een teken van de jongens. Ze rende verder, dieper het bos in. Ze bleef door rennen tot ze bij de rivier aan kwam. Aan de andere kant van de rivier lag het reservaat van de wolven. Ze was er een enkele keer geweest maar niet in het diepst van de nacht. Ze sloot haar ogen en focuste om het geluid om zich heen. om enige stemmen of geluiden op te kunnen pikken. Ze wilde het net opgeven toen ze het gelach van haar broertje hoorde. En ja natuurlijk kwam het geluid van het wolvenreservaat. Ze sprong gemakkelijk de rivier open en begon te rennen, naar waar het geluid vandaan kwam. Een slecht gevoel bekroop haar onderbuik maar haar moeder zou zeker niet blij zijn als ze terugkeerde zonder haar broers.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Langzaam liep hij door de verlaten straten van het dorp. Haast had hij niet gehad om thuis te komen, geweten wat hem daar te wachten stond. Het was hem allang opgevallen dat het bij hen niet meer zo was als vroeger. Hoewel hij deel was van een groot gezin met vele broers en zussen en daarbij een ongelooflijk uitgebreide bloedlijn, leek de interesse te zijn weggevaagd. Liever vermeden ze elkaar, werd er weinig meer uitgesproken behalve het hoogst noodzakelijke en voelde hij zich meer een buitenstaander dan een familielid. Hij voelde zich veel meer thuis in de rest van het reservaat; daar waar hij niets hoefde behalve zichzelf te bewijzen aan de pack en te laten zien dat hij loyaal aan ze was. En doch was er iets wat er hier in zijn omgeving op het moment ook niet klopte. Wat het precies was kon Adrian niet bedenken, maar de sfeer in het reservaat was anders. Er hing iets in de lucht dat hem onverklaarbaar de huiveringen gaf, alsof hij op zijn hoede moest zijn.
Uit reflex keerde hij zijn hoofd opzij, half over zijn schouder gekeken. Een luid alarm volgde, waarop heel het dorp overspoelde met roofdieren. Wolfgedaantes versperden de wegen, in alle snelheid verdwenen richting de bossen waar zij zojuist nog vandaan waren gekomen. Gehuil klonk snerpend door de atmosfeer. In een fractie van een seconde begon hij ze achterna te snellen, zijn adrenaline level zodanig omhoog gesprongen dat het hem geen tijd meer koste om de verandering in proces te zetten. Als vanzelf voelde hij zijn lichaam veranderen en de wolfspoten zijn voetstappen overnemen.

"Woods. Vampires spotted in the woods."*

Met Slyde in zicht vormde zich het leger. Zijn zwarte gedaante werd in een sneltempo achtervolgd tussen de bomen, allen stormend op de indringers. Hijzelf voegde zich er in een raas bij. Het was niet veel later dat, in al het donkerte, de figuren opdoken waarvoor ze bang waren geweest. Rode ogen wisten ze te onderscheiden tussen alle andere schimmen van het woud. Snijtanden zichtbaar geworden tussen hun lippen, die uitdagend werden gelikt, indien ze zich opstelden om aan te vallen. Het was in het afgelopen half jaar nog niet voorgekomen dat ze zich zo respectloos op hun terrein bevonden na de vele veldslagen, maar de oorlog was nog altijd gaande en bleef in stand; een van de wolven sprong op ze af, waarop de rest razend volgde.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het gehuil van de wolven zorgde ervoor dat elke haar op haar rug overeind kwam te staan. Kenna was nooit iemand die de regels aan haar laars lapte. Ze was eerder de perfecte tiener die alles goed probeerde te doen, luisterde naar haar ouders en respect toonde. Ondanks haar domme onnozele broers. Ze moest en zou maar weer hun imbeciele acties op gaan lossen, nu het nog kon. Haar broers stonden in de enige open plek in het bos. God weet wat ze aan het doen waren maar Kenna kon hun nekken wel omdraaien. Snel raasde ze op de jongens af en greep haar twee jongste broertjes bij hun nekvel. "What the bloody hell are you idiots doing." spatte ze de jongens toe terwijl ze kwaad naar hen keek. "You do know where you guys are don't you? This is wolve territory, do you want to get yourself killed." Kwaad duwde ze haar broertje weg. "And you, idiots." Ze wees naar haar twee grote broers. "If you two want to act like fools that's fine but don't drag the little ones in your mess." Ze was laaiend en wilde ze alle vier ophangen aan een boom maar dat zou voor haar worden gedaan als ze niet maakte dat ze wegkwamen.
Net toen ze wilde vertrekken zag ze de welbekende vijandige ogen vanuit alle hoeken richting hen staren. "Fuck sake" zuchtte ze voor ze plaatsnam voor haar broertjes. Ze zag de eerste wolf aankomen en kwaad liet ze haar tanden zien. Ze vloog op de wolf af en zette haar tanden hard in zijn vel. Ze duwde de wolf aan de kant en zag de andere wolven ook aan komen vliegen. "STOP IT, NOW." Ze ging tussen beide partijen staan en keek kwaad naar haar broers. "LET MY BROTHERS GO, THEY MADE A MISTAKE BUT THEY DIDN'T MEAN YOU ANY HARM." schreeuwde ze, zodat iedereen het kon horen. Ze liep naar haar broers toe en trok ze dichterbij. "I'm going to distract them and you all get the fuck home before I rip all of yours heads of your bodies. Tell mom and dad what happened before I return home or I will still rip your heads off." Ze rolde haar ogen en liep naar de leider van de wolven toe. Ze likte over haar lippen. "No one has to get hurt, right?" Ze liep om de wolf heen en bekeek de andere wolven die trouw achter hem stonden. "Did you bring the entire pack? for what? five vampires?" Ze greens en keek naar hem. "You should've brought at least two packs for five vampires." Een grijns was nog altijd zichtbaar terwijl ze zag hoe haar broers langzaam naar achter verdwenen. Ze gaf hen het teken, en weg waren ze. "But a whole pack for just one vampire, is not a fair fight... or is it?" Ze draaide zich om en voelde hoe de aderen rond haar ogen begonnen te kloppen. Als ze wilde vechten, dan konden ze het krijgen. Alles voor familie. Ze draaide zich weer om en rende richting de eerste wolf om die aan te vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een raadsel wat er precies aan de hand was. Het geschreeuw dat de stilte van de bossen wist te domineren was als een andere gesproken taal dan die die zij kenden, de woorden onbegrepen gebleven door de wolven die zich aan het front hadden verzameld om deze oorlog voor eens en altijd uit te vechten. Het beginsignaal had immers al geluid; de vampieren hadden zich zo vijandig opgesteld dat er geen einde meer aan zou komen tot een van de partijen dood neer zou vallen.
Een grom liet hij horen, zijn poten een snelheid in gang laten zetten die volgde in een angstaanjagende sprint. Het gehuil van de wolven om zich heen had hem niet langer meer kunnen deren. Hij was compleet afgezonderd, verloren in de battle die plaatsvond en zelfs al zag hij een paar van de vijand verdwijnen achter de schaduwen van de boomstammen, was het voor hem onmogelijk om het tafereel nog stop te zetten. Hardhandig zette hij zich af van de grond, een sprong gewaagd over de vechtende wolven, om dof de grond onder zich te horen zodra zijn poten het oppervlak weer raakten. De wind raasde ijselijk langs hem heen, suizend hoorbaar geworden, maar geen afleiding wist hem van zijn stuk te brengen. Het enige waar hij oor voor had was het geluid van de voetstappen die in hoog tempo van hem vandaan klonken; voetstappen die hij in moest en zou halen.
De menselijke vorm was nog te herkennen tussen de schimmen van de nacht, vaag maar duidelijk. Het waren er meerdere bij elkaar die hun uitvlucht zochten uit het reservaat, doch hij er maar één dichtbij genoeg spotten kon om deze inderdaad in te kunnen halen. Maar zijn uitzicht veranderde drastisch in die paar voorbijvliegende seconden. Nog een paar tientallen meters waren te vinden tussen hem en zijn slachtoffer, tot deze zich afzette van de drassige gronden van hun terrein. De rivier vormde een gebied dat voor hen het niemandsland was, echter gold dat niet voor het land wat zich aan de andere zijde van het water bevond. Hoe dichtbij hij ook was, het was nutteloos om dit pact te verbreken om een enkele vampier op te pakken en vervolgens zelf afgeslacht te worden. Hijgend kwam hij dan ook tot stilstand. Zijn klauwen hakend achter het mos om zijn sprint af te kappen, vooraleer hij aan de rand van de waterstroom strandde. Staande op het laatste beetje grond voor de klif van grofweg vijf meter, gunde Adrian zijn vijand die triomfantelijk aan de overkant zwaaide, een laatste luide, dodelijke grom. Daarna draaide hij zich om, de koude wind weer met snelheid tegemoet gegaan om zijn weg terug te banen naar het bloedbad.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het gevecht was zwaar voor haar. Lichamelijk vooral. De wolven waren sterk en natuurlijk was het onmogelijk om deze strijd te winnen als je er helemaal alleen voor staat. Ze had geen keuze en ze zou altijd blijven vechten voor haar gezin. De enkele wolven die op de grond lagen te jammeren gaven haar meer kracht om door te gaan. Het was niet onmogelijk, toch?. Maar was dit wat ze wilde. Een oorlog beginnen die waarschijnlijk meer slachtoffers zou eisen dan de enkeling die vandaag zou vallen. Haar ouders zouden vast enorm boos op haar zijn voor deze beslissing maar ze zouden haar ergens wel begrijpen toch. Ze had immers wel haar broers gered van de ondergang. Al zouden ze nu wel terug mogen komen om haar te helpen.
Haar lichaam had enkele klappen te verduren gehad maar gelukkig genas ze snel. Ze was uitgeput en had moeite met de oudere wolven die vol energie bleken te zitten. Ze lette even niet op. Een enkele seconde waarop ze haar adem probeerde te pakken. Ze werd hard naar de grond gewerkt en meteen werd er een poot op haar borst gedrukt, hard. Ze hoestte en probeerde in de poot te bijten maar ze kon er niet bij. Ook duwen werkte niet aangezien er al snel een tweede op haar borstkas gedrukt stond. Ze begon harder te hoesten en sloeg wilde om zich heen. Ze hoorde een grom en een pijnscheut schoot door haar been. Ze gilde hard en begon meteen te shaken. Een bijtafdruk. Ze voelde het gif door haar aderen stromen en alles begon te draaien. Ze wist dat ze de pineut was aangezien wolvenbeten fataal konden zijn voor vampieren mits ze met de juiste middelen behandeld werden. "Let me go, please." Mompelde ze zwak terwijl de klauwen van haar borstkas verdwenen, echter was vluchten geen optie meer. Ze kon niet meer op haar benen staan en al haar spieren waren verslapt. Ze werd omhoog gehesen en meegenomen door de wolven. Hoe weet ze niet zo goed maar omdat ze met alles in zich aan het vechten was om wakker te blijven. De bomen flitste voorbij en het gegrom om haar heen werd langzaamaan minder. Ze zouden haar vast meenemen naar hun verblijf en dat kon nooit goed aflopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"What where they doing here?"*
"Is she dead?"*
"I can still hear her heart. Why didn't you kill her?"*
"There were more, where did they go?"*
"....."*
"Get her to the cells!"*

Keihard raasde de stem van Slyde door zijn gedachten. Het rumoer van alle andere wolven verplaatste zich gelijk naar de achtergrond, de ruwe woorden gehoord als een echo die zich door zijn hoofd bleef verplaatsen. Zijn tempo versnelde zich als vanzelf. In een paar seconden had hij de groep al weer teruggevonden, de rest van de wolven gezien op een afstand van grofweg honderd meter. Het was een chaos zoals hij deze verwacht had. Althans, een beheerste chaos; op het commando van de alfa stonden ze allemaal doodstil rondom hem heen, al gold dat niet voor de stemmen, die nog altijd gehoord konden worden als gevolg van het niet plat kunnen leggen van hun gedachtengang.
Het was een lichaam waarover hun leider zich boog. Lijkwit, als een rottend, dood lijf die zij allen nog steeds uit paranoia in bedwang wilden houden. Haar borstkas werd verpletterd onder hun gewicht onderwijl geen beweging, noch werkelijk te waarnemen ademhaling, voort werd gebracht. Het enige wat het tegendeel bewees van haar dood was dat ver weg nog te horen was hoe ze adem naar binnen werkte, maar ook dit was velen malen zachter en langzamer dan normaal, toen hij de dode eenmaal benaderde en een blik op haar werpen kon.
Met enige verwondering in zijn ogen keek hij neer op het levenloze gedaante, zijn adrenaline voelen verdwijnen voor een haastig maar toch rustige hartslag. Door alle gevechten had hij het gevoel gehad dat hij elke vampier wel dromen kon en desondanks zijn geheugen vele van die vijanden voor zijn ogen toveren kon, had hij haar nog niet eerder gezien. Bedenkelijk tilde hij zijn hoofd iets schuin. De grond voelde hij intussen steeds verder weg raken, zijn wolfvorm zien vergaan voor zijn eigen gekende lichaam. Tijd om er verder over na te denken had hij daarentegen niet gekregen; met de indringende ogen van Slyde op zich gericht, wist hij dat het hem geraden was om haar weg te brengen naar de cellen, zoals deze zich recht naast zijn huis bevonden. Voor kort liet hij zijn kin zakken, geknikt als reactie, vooraleer hij zijn hoofd weer ophief en het bewusteloze meisje over zijn schouder hing.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
'Let me tell you a story about the big bad wolves in the woods." Haar vader stopte haar beter in en nam plek op haar bed. Ze hield ervan als hij voor het slapen gaan spannende verhalen vertelde. Ze pakte haar wolvenknuffel en hield deze stevig tegen haar borst aan. "Once upon a time there was peace in the woods. In the woods lived the creatures of the night. Vampires and Werewoles. They could get along well and they fought side by side to get their enemies. After a big mistake being made between two people. The big wolves became very mad at the vampires. The vampires got scared and ran away in the deep of night. They found a new home, away from the wolves. There is a river dividing their homes. The wolves lived deeply in the woods and the vampires found homes at the edge of the city. Whenever someone crossed the river onto the land of the enemy, hell broke loose. The big bad wolves can kill the vampires with their teeth. Vampires are strong and fast but so are the wolves. They keep fighting and people don't make it out alive." Ze hield haar adem in bij het verhaal van haar vader, waarna ze op sprak. "Will they ever be friends again daddy?" Ze keek naar het sombere gezicht van haar vader waarna hij zijn hoofd schudde. "I don't think so kiddo.." Ze knikte en sloot langzaam haar ogen. "I wish I could be friends with the wolves, they seem soft and cuddly, just like this one." Ze gaf haar knuffel een kus en gaapte. "Tell me more about the wolves daddy." fluisterde ze slaperig. "Tomorrow kiddo, go and sleep now.".....

''Will they ever be friends again daddy." mompelde ze terwijl ze levenloos over de schouder van een van de wolven hing. Ze dwaalde een beetje rond in haar gedachtes en het heden. Ze had moeite om haar omgeving in zich op te nemen. Deels omdat ze het niet herkende en deels omdat haar lichaam vol zat met wolven zooi en alles anders functioneerde. Ze sloot kort haar ogen waarna ze weer terug dwaalde in haar jeugd herinneringen. "Tell me more about the wolves daddy." Ze opende haar ogen weer en trok haar hand op. Ze balde haar hand tot een vuist en sloeg slapjes tegen de rug van de jongen aan die haar droeg. Ze sloeg nogmaals, en nogmaals. Maar wederom zonder enige kracht. Ze had zichzelf diep in de nesten gewerkt en ze hoopte überhaupt dat ze deze nacht zou overleven, al had ze hier het recht niet toe gezien wat ze aangericht had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar lichaam had hij sterk omarmd, het gewicht dat op hem rustte ondersteund door zijn schouder. Samen met de rest van de pack betrad hij intussen de wegen terug naar het dorp. De teleurstelling hing in de lucht, de frustraties nog gevoeld in de sfeer die met elke verstreken minuut zich vergrootten. Het was de bedoeling dat het geen gewoonte zou worden om terug te keren zonder het bloed van de vijand of een overwinning, maar de laatste tijd leek er niets anders op te zitten. Tientallen malen waren ze wedergekeerd in hun huizen zonder ook maar een teken van victorie, het teken dat de bevolking juist zo van hen verlangde na de lange decennia van oorlog. Met een zucht schudde hij in zichzelf gekeerd zijn hoofd. Zijn ogen gleden voor kort door naar het meisje, voor hoe lang dit ook mocht duren voordat hij weer zijn pupillen voor zich vestigde. Hij had dit scenario vaker in zijn hoofd afgespeeld maar eerlijk gezegd liever ervaren in andere omstandigheden. Op het moment, met de kou trekkende door de lucht en zijn wolfsvorm die als sneeuw voor de zon weer verdwenen was, zag hij er niet bepaald charmant uit; het werd hoog tijd om nieuwe kleding van de waslijn te grijpen nu zijn eerdere outfit vergaan was door de verandering. Ver lopen was het echter niet meer geweest. Men had met voorbedachte rade de lijn gespannen op een tweetal kilometers verwijderd van het bewoonde gedeelte van het reservaat, zodat ze zich niet zonder kleding op de straten hoefden te wagen. Ze konden ronduit een paar kledingstukken pakken en deze aantrekken vooraleer ze verder trekken zouden.
"What does he want with her still alive and all?" Van achter hoorde hij de jongen naar hem toelopen, Smiles' stem herkend toen deze eenmaal boven de rest uitkwam. "He tryin' to get a side girl?" Grinnikend keek Adrian opzij. Iedereen was al op de hoogte van de wisselende relatie van Slyde met zijn vriendin, wat maakte dat het vaak een onderwerp was om over te grappen als hun leider zich focuste op een andere vrouw dan Skylar. "Probably. Though, I don't really know about Snow White right here. Doesn't seem like his type." Beide keken vermakelijk neer op de bewusteloze brunette, die hij voor even op de grond neer had gelegd zodat hij zich omkleden kon. "Maybe vampires are his new kinky fetish." Het gelach van Smiles volgde, desalniettemin voor kort, omdat het bevel van de alfa om verder koers te zetten naar hun huizen al het geluid om hen heen per direct afkapte.
Tien minuten lang hadden ze nog gezwoegd voordat alle wegen zich scheidden en elke aanwezige zijn eigen pad volgde. Het leger bestaande uit tientallen wolven splitste zich zwijgzaam op bij de poort, waarna enkel hij het gezelschap met zich meedragen moest. Geen kick had het meisje hem nog gegeven. Voor zover hij zien en horen kon, was ze inmiddels al verzonken in dromenland, maar dat bleek slechts een gedachte van hoop te zijn geweest. Bij de laatste paar meters die hij verstrijken moest was het een vuist die traag met zijn rug in aanraking kwam. Haar benen spartelden ietwat in zijn grip, die versterkt werd zodra hij enige beweging detecteerde. Haar lippen wisten woorden voort te brengen waarvan hij niet opmaken kon wat er de betekenis van was, fronsend geluisterd naar haar mompelingen. "What the hell are you talking about?" murmelde hij terug, merendeels gericht aan zichzelf dan dat hij het daadwerkelijk aan haar vroeg. Fronsend gooide hij haar wat beter over zijn schouder waarop hij hen in het verlaten gebouw binnenliet, om haar in de leegte van een van de cellen weer neer te leggen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
"Daddy, what happened?" Ze keek naar haar vader die binnenkwam met een bebloede arm. "Nothing serious darling." Ze zag aan zijn gezicht dat er echter wel wat aan de hand was, maar ze besloot niet verder te vragen. Ze pakte haar poppen op en begon weer te spelen. "Are you okay?" Hoorde ze haar moeder vragen terwijl ze wat gemompel hoorde vanuit de keuken. "How many times do I have to tell you not to negotiate with those monsters." Haar moeder zuchtte en pakte een trommeltje. Ze keek toe hoe haar moeder wat doekjes pakte en een schaar waarna ze te werk ging. "We can't live like this, being at war with our kids around is not safe." Ze zag hoe haar vader een blik op haar wierp waarna ze even zwaaide. "We have to figure out other ways to fix this mess."

Langzaam opende ze haar ogen om zich te kunnen oriënteren. Waar was ze? Wat was er gebeurd?. Vage beelden van de avond schoten door haar hoofd. Ze herinnerde zich het gevecht met de wolven maar wat daarna gebeurde was een grote waas. Ze keek naar haar been die pijn deed. Ze herinnerde zich de beet, nog nooit had ze zoiets pijnlijks gevoeld. Ze kwam met moeite omhoog en liep naar de tralies toe. Ze pakte ze vast, enkel om verrast te worden door een brandend gevoel aan haar handen. "Fuck this." Kwaad wapperde ze met haar handen terwijl ze door de cel ijsbeerde. Ze wilde hier weg en wel nu. Ze trapte kwaad tegen de tralies aan. "Stupid wolves, I will kill you all." schreeuwde ze hard door de hal heen, in de hoop dat iemand haar kon horen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Half leek ze te ontwaken, haar oogleden beetje bij beetje omhoog geduwd om het beetje licht door te laten dat door de tralies naar binnen wist te schijnen. Onder zijn toezicht had hij haar gehele ontwakingstafereel voor slechts korte tijd bekeken, in de gaten gehouden of er zich geen vreemde tekenen voordeden van immuniteit tegen het gif van de wolfsbeet. Alhoewel de meesten in het reservaat het als een fabel zagen, een sprookje dat enkel ervoor zorgde dat er meer spanning te beleven viel bij de kampvuren in de late nachturen, was het zijn onderbewuste dat Adrian voelde aandringen er ijverig op te letten. Hem er gehouden had het niet. Hij was niet van plan zijn tijd te verdoen door het kijken naar een gewonde vijand, die wat hem betreft eerder op de brandstapel behoorde dan in de veiligheid van het celblok. Hij had intussen de gangen richting de uitgang al betreden met nog maar een paar minuten tot de buitenlucht te gaan, toen het geschreeuw zich begon te verspreiden over het gehele gebouw.
De klap galmde nog secondenlang na in zijn oren. Ze was geen gewelddadige vergeleken met de anderen die haar voor waren geweest, en toch was er iets wat maakte dat hij geen stap meer verzette richting de deur. Misschien dat het besef weer terug kwam dwalen over wat hem te wachten stond als hij thuis zou komen, dat voor zijn bevroren toestand zorgde; hij zou dat tijdstip met heel zijn hart nog zo lang mogelijk uit willen stellen.
”Right. How original,” mompelde hij sarcastisch, teruggekeerd bij de hal waar hij regelrecht in oog stond met de brunette. Hij rolde met zijn ogen, een daad die tegenwoordig uit gewoonte gebeurde, soms zonder dat hij er stil bij stond. Zijn rug liet hij grenzen aan de muur achter zich, nonchalant zijn armen over elkaar heengeslagen met niet meer dan een achteloze blik om haar te gunnen. ”Welcome back, blood sucker.”

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Woede stroomde door haar aderen heen. Als ze hier ook maar levens uit zou komen zou ze iedereen vermoorden. Ze was normaal niet iemand die snel kwaad werd, kwade zinnen had maar nu... Of het door het wolvengif in haar lichaam kwam of een ondergedrukte duisternis die ze altijd al mee droeg. Ze keek naar haar been. Ze snapte niet waarom ze niet genas, normaal was dit namelijk binnen enkele tellen gebeurd. Kwaad liep ze weer naar de tralies om deze vast te pakken. Als bijtend door de pijn probeerde ze de tralies uit elkaar te trekken. Ze zag al snel dat er geen beweging in te verkrijgen was. Ze trapte wederom kwaad tegen de tralies. Ze keek naar haar handen en naar haar huid die verschroeid was door het gif. Ze zuchtte diep en liep rond door de cel. Zouden haar ouders al bezig zijn met een plan om haar hier uit te krijgen? Dachten ze dat het haar schuld was en zouden ze haar laten zitten? Hadden haar broers het verhaal verdraaid?.
Het gif in haar lichaam zorgde voor waanideeën. Ze begon te zweten en ze haar adem werd wat zwaarder. De horror verhalen over wolfgif leek dan misschien toch waar. Ze keek voor zich en zag iemand voor haar cel zijn. Ze schoot naar de tralies en histe naar hem terwijl ze haar tanden ontblootte. "You are so lucky i'm locked up because otherwise i'd rip your heart out in front of your dear pack." Ze greep met haar hand door de tralies om hem te kunnen pakken. Zijn shirt tussen haar vingers gekleefd. Ze trok eraan maar hij was sterker. Ze hield het lapje stof tussen haar vingers en keek naar het gat in zijn shirt. Ze gooide het lapje neer en liep weg van de tralies. Ze hield haar hoofd vast en deinste een beetje achteruit. Ze sloot even haar ogen om ze vervolgens te openen bij het horen van een stem. Ze keek op en zag haar vader staan. Ze rende meteen naar de tralies en keek naar hem. "Dad, get me out of here, i'm losing my mind." Ze keek naar haar vader die zich niet verroerde. " You disappointed us." Galmde zijn stem door haar hoofd. "No. NO." Ze keek naar haar vader terwijl ze weer aan de tralies trok. "I brought my brothers home, I did what I had to do." Ze keek naar de vloer en zuchtte diep. "you're all on your own here sweetheart, we're sorry. We're not coming for you." Ze zag haar vader vervagen en ze besefte dat hij hier nooit was geweest. Ze werd langzaam gek van binnen, zo voelde het voor haar. Ze sloeg tegen de tralies en schreeuwde. Al haar zintuigen stonden op scherp. Haar ogen flitste door de ruimte, haar oren pikte elk klein geluidje op en het barste door haar hoofd heen. Ze hield haar handen om haar oren en viel op haar knieën. "Make it stop.... make it stop." fluisterde ze in zichzelf. Ze legde haar hoofd tegen de muur en schermde zichzelf helemaal af. Ze keek naar haar trillende handen en schreeuwde weer. Ze had bloed nodig, ze voelde zichzelf wakker worden en dat maakte het wolvengif tien keer erger. Als niemand haar zou helpen zou ze dit niet lang kunnen volhouden. Ze was dan wel een vampier maar niet zo lang als haar vader waardoor ze minder sterk was en mentale kwelling niet lang vol kon houden en haar zwakte liet zien aan haar vijand.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gif begon op haar in te werken. Hij zag de vage glans in haar ogen, een duffe blik die uitgestraald werd met het proberen te onderscheiden van wat er om haar heen gebeurde. Wat er plaatsvond in haar omgeving leek matig tot haar door te dringen. Zijn woorden hadden haar wel bereikt en ze reageerde daar ook daadwerkelijk op, maar het was aan haar houding en uitstraling af te leiden dat het besef hiertoe miste. Hoewel ze fel antwoordde en hij ertoe werd gedwongen te kijken naar haar ontblootte snijtanden, met een tafereel van een gevecht dat ze vanachter de tralies doorzette, was het alsof ze zich eerder in een onwerkelijkheid bevond dan het tegenovergestelde. Haar onverwachte bewegingen en waanbeelden werden als realistische illusies voor haar ogen getoond, dat waar hij geen bevestiging voor nodig had om dit in te kunnen zien; ze kraamde uitspraken uit die hij niet kon linken aan zijn eigen verschijning en leek lichtelijk door te draaien.
Wanhopig had ze haar vingers in de stof van zijn shirt geklemd, doch deze geen millimeter verder verschoven werd door de kracht die ze erop zette. Ze had onbeduidend weinig energie. Haar grip was allesbehalve stevig en, al kreeg ze het voor elkaar er een gat in te maken, was dat de schade waar het bij bleef. Niet veel later trekt ze haar greep haastig weg en waren het geen vingertoppen meer die hij voelde steken tegen zijn borstkas, maar het gemis van het tegengewicht dat in werd genomen door de lucht. Hij schudde zijn hoofd. "Don't go all tweaker now." De ironische ondertoon werd duidelijk, toegekeken hoe ze door ratelde en haar gemoedstoestand volledig veranderde. De werkingen van het gif dat zich in haar bloedbaan verspreidde waren er geen die hij nog niet eerder had gezien. Hij was niet verbaasd over het vreemde verloop van de situatie en haar verlies van verstand, omdat het gewoonweg een effect was dat zich altijd vertoonde zodra een wolf zijn tanden in een vampier had gezet. Waar ze nu doorheen ging was nog maar het begin.
Verveeld bekeek hij het schouwspel dat zich voor hem afspeelde. "Yelling won't get you outta here. Get it over with already." Ze begon zich voor te doen als haar voorgangers, dat wat hem irriteerde omdat ze zich elk hetzelfde hadden gedragen en nutteloos hun energie verspilden. Hij vond het enigszins kinderachtig gedrag. Een zucht rolde over zijn lippen, zich van haar weggedraaid om zijn pupillen op de lege gang te vestigen. "If you didn't want to be here, you should've just stayed away from the reservation."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld